126. Nothing's louder than love, so whisper your heart. Don’t be scared of the dark, nothing’s louder than love.

Tytuł: Tokio Hotel

[Christina Aguilera ‘Something’s got a hold on me’]

23. sierpnia 2015, Londyn

- Masterpiece – odparła dziennikarka, jakby smakowała to słowo. – Oznacza dzieło sztuki, coś o najwyższym poziomie artystycznym. Czy właśnie tym jest dla ciebie ta płyta?

- Och, nie jestem bezkrytyczna w stosunku do mojej muzyki! – roześmiała się. – Ta płyta jest o dążeniu do własnej, wewnętrznej doskonałości. Każdy z nas jest dziełem sztuki i każdy z nas musi je samodzielnie stworzyć. Tym razem opowiadam o dążeniu do stworzenia siebie, jako dzieła o najwyższej wartości. Jednak nie znajdziesz tam żadnych patetycznych kawałków.

- Przyznam, że zarówno fani, jak i krytycy spodziewali się po tobie czegoś o wielkiej miłości.

- To byłoby do mnie podobne. Moje dwie pierwsze płyty były mocno… oczyszczające. Ta jest inna. Ta mówi o wielu sprzecznych uczuciach, ale nie bazuję na wielkiej miłości, tak jak wcześniej bazowałam na mojej walecznej stronie.

- No tak, nie bez powodu twoi fani to Fighters.

- Dokładnie tak – uśmiechnęła się. – Bardzo trudno było mi zdecydować się na dwadzieścia trzy piosenki. Przygotowałam tyle materiału, pracowałam z tak fantastycznymi ludźmi, że ciężko było coś odrzucić, ale udało się. Każdy, kto ma ten krążek, wie, że jest podzielony na części. Pierwsza mówi o powstawaniu, rodzeniu się, kreowaniu. Kolejna to rozwój, rozkwit, poszukiwanie, zaś ostatnia, to trwanie, odnajdywanie, zakorzenianie. W całym tym procesie balansuję po stylach i epokach. Zaczynamy w oldschoolowym klimacie lat dwudziestych, czterdziestych. Dalej znajdujemy się w burleskowych latach sześćdziesiątych i pełnych wolnej miłości siedemdziesiątych, a podróż kończymy na przełomie lat dziewięćdziesiątych i współczesnych. Na tej płycie mieszam wszystko: jazz, soul, blues – całą klasykę z rnb, popem, hip hopem, rockiem i jego mocnym brzmieniem, a także dobrym beatem. Jestem dumna z tego, co stworzyliśmy.

- Tom także produkował ten album?

- Tak. Jestem zachwycona tym, jak bardzo jest utalentowany. Wiem, że to mój mąż i nie jestem obiektywna, ale on tworzy genialne rzeczy, które zasługują na podkreślenie – roześmiała się, sięgając po wysoką szklankę z wodą. Upiła spory łyk.  – W jednym czasie pracowaliśmy nad moją płytą, jej ostatnią częścią, którą zrobiliśmy z Tomem i albumem Tokio Hotel. Uważam, że „Kings of suburbia” to ich najlepszy album pod kątem technicznym. Mój mąż zrobił go od początku do końca i cóż więcej dodać. To kawał świetnej muzyki. Mieliśmy ręce pełne roboty, ale udało się. To była nie tylko praca, ale też świetna zabawa.

3. września 2015, Hamburg, Radio Energy

- Mannie Blum, poranek z energią. Mam wielką przyjemność gościć dzisiaj czterech wspaniałych muzyków. Bill Kaulitz, Gustav Schäfer, Georg Listing i Tom Kaulitz, czyli Tokio Hotel! Witajcie – dziennikarka zaczęła pogodnie, głosem pełnym entuzjazmu. Choć nie musieli, bo siedzieli w studiu radia, uśmiechnęli się witając się ze słuchaczami. Miło było znów znaleźć się na topie. – Wow, mam was tutaj po kilku ładnych latach przerwy. To było chyba w dwa tysiące siódmym, gdy odwiedziliście mój program. Sporo się zmieniło.

- Dwa tysiące siódmy? – zdziwił się Bill. – To jakby w innym życiu. – W gruncie rzeczy tak właśnie było. To inne życie, już zupełnie zapomniane. – To musiało być podczas promocji Zimmera. Mam wrażenie, jakbyś mówiła o innej rzeczywistości, bo nasza muzyka bardzo się zmieniła. „Kings of suburbia” to zupełnie inny rodzaj muzyki.

- Tak wiem! Słuchaliśmy kilku kawałków, nim pojawiliście się na antenie. Chwilę po „Love who loves you back” napisała do mnie słuchaczka Lorena i poprosiła mnie, bym przekazała wam, że podczas tej piosenki oświadczył jej się chłopak. Jest waszą ogromną fanką.

- Super! – tym razem Georg przejął pałeczkę. – Gratulacje Loreno i chłopaku! Na ślub i wesele też polecamy naszą płytę. Znajdziecie tam coś na każdą okazję – powiedział, co wywołało śmiech pozostałych.

- Wasz nowy krążek „Kings of suburbia” osiąga świetne wyniki. Patrząc na cały wasz dorobek, przebił nawet „Schrei”, które dotąd sprzedawało się najlepiej. Ta muzyka jest zupełnie inna od wszystkiego, co do tej pory zrobiliście. Pomimo tego, że „Humanoid” powstał w klimatach electro pop, to i tak „Kings of suburbia” odcina się grubą kreską od całego waszego dorobku, czy to jest wasz nowy początek? Czy fakt, że przebijacie fenomen pierwszej płyty jest w jakiś sposób znamienne?

Dobre pytanie. Właściwe. Na miejscu.

- Tak – zaczął Bill. Jeśli ktoś spodziewał się wykrętów i łgarstw o tym, jak to bardzo jednoczą się z całym swoim materiałem, to cóż. Przeliczył się. – To jest zupełnie nowa muzyka, którą zrobiliśmy zupełnie nowi my. Od pierwszego do ostatniego dźwięku jest nasza. Bez wytwórni, bez producentów, dyrektorów artystycznych i kogo chcesz. Zrobiliśmy ją bez niczyjej pomocy. W zasadzie to Tom ją stworzył. Przez ostatnie lata dużo nauczył o produkowaniu. Cały czas pracował i próbował. Ostatni rok to finalny proces, kiedy zajęliśmy się materiałem. Ja napisałem większość tekstów, ale to Tom zadbał od stronę techniczną, napisał muzykę, w czym asystowali mu Gustav i Georg. No i nie zaprzeczę, Scarlett ma tu również swoje trzy grosze. Jednak z pełną świadomością muszę powiedzieć głośno, że Tom jest autorem tej płyty. My tylko słuchaliśmy jego sugestii i pomagaliśmy mu.

- Spędzamy ze sobą większość życia, prywatnie i zawodowo. Jesteśmy na siebie skazani, ale szczerze mówiąc zdziwiłem się, kiedy Tom zaprezentował nam efekty swojej pracy. Jest diablo zdolny, dzięki czemu nasza płyta jest taka dobra. – Dodał Georg. Wywiady w radiach były o tyle dobre, że mogli przyjść na nie nawet w piżamach i wiedzieliby o tym tylko prezenterzy. Bill nie nałożył na twarz grama makijażu, Tom miał koszulkę, którą David pomalował dla niego na Dzień Ojca. A Georg nie ułożył włosów, bo zaspał. Tylko Gustav był jak zawsze na wszystko przygotowany.

- No wreszcie ktoś to przyznał – westchnął Tom, który do tej pory kręcił się na swoim krześle, mając na ustach ten swój bezczelny, cwany uśmieszek. – Jednak to nie jest tak, że zrobiłem to sam. Owszem, nagraliśmy ten materiał niezależnie, bez wsparcia wytwórni, co jest w dużej mierze moją pracą, ale Tokio Hotel to nie Tom, ale Bill, Gustav, Georg i Tom. Mogłem napisać tą muzykę i bawić się dźwiękami, ale bez nich nic by mi z tego nie wyszło.

- Wyszło świetnie. Z badań statystycznych przeprowadzonych w mieście, że ta płyta przypadła do gustu nie tylko waszym starym fanom, którzy znają waszą twórczość, którzy czekali na coś nowego. Odbiorcami tego albumu w dużej mierze są nowi ludzi, którzy wcześniej nie znali was albo cóż… Nie lubili.

- Na tym nam zależało. Nie wstydzimy się naszego dorobku, to kawał dobrej muzyki, ale chcieliśmy odciąć się, pójść nową drogą i zyskać nowych fanów. Jesteśmy inni i robimy coś zupełnie innego, więc ta nasza metka, bandu dla nastolatek, trochę została odcięta. – Podjął Tom. – To nie jest zarzut dla młodszych fanów. Absolutnie. Po prostu chcemy robić muzykę dla ludzi w każdym wieku.

- Jesteście na dobrej drodze, muszę przyznać. Kupiłam wasz album, po programie chcę wasze autografy.

- Dostaniesz je! – roześmiał się Bill.

- No, dobrze. Patrzę na was i widzę czterech przystojnych facetów. Nie ma makijażu, wymyślnych strojów, ani ozdób. Mam wrażenie, że w podobnym wydaniu zobaczyłabym was jutro popołudniu, czy wczoraj rano. Kiedy widzieliśmy się po raz ostatni, Bill miałeś ciekawą fryzurę. A teraz… mam wrażenie, że jesteście tacy spokojni, pewni siebie i wszystkiego, co robicie. Czy ma na to wpływ wasze życie prywatne? Obiło mi się o uszy, że wszyscy jesteście w udanych związkach i to w trzech czwartych w jednej rodzinie!

- To fakt, wżeniliśmy się w O’Connorów. To przypadek, ale cóż tu dużo mówić, to wspaniałe kobiety. -  potwierdził Georg, z uśmiechem wzruszając ramionami. Wcześniej żaden nie skupiał się zbytnio na fakcie, że ich dziewczyny pochodzą z jednej rodziny. To oczywiste, ale nie zwracali na to uwagi. To zabawne dopiero, gdy ktoś powie o tym na głos.

- Tom, twój całkiem niedawny ślub to chyba wydarzenie roku. Zrobiliście furorę ze Scarlett. Zdjęcia z waszej uroczystości dodawane przez gości na Instagrama czy Facebooka biją rekordy polubień. Teledysk ze wstawkami z tego dnia ma już miliony odtworzeń. To jest niesamowite. Do niedawna to Beyonce i Jay, Victoria i David Beckham albo Taylor Swift i Calvin Harris byli najgorętszymi parami show-businessu, ale to się chyba zmieniło. W salonach sukien ślubnych zapanował trend na Scarlett. Organizatorzy ślubów masowo przygotowują garden party, a minęło tylko ile? Miesiąc. Zburzyliście ład i porządek. Wszyscy śledzą każdy wasz krok. Czy jest tak samo pięknie, jak intensywnie wokół was?

- Jest lepiej – odpowiedział natychmiastowo. – To jest największe szczęście żyć z kobietą, która jest tak inspirująca, piękna i doskonała. Po prostu. Dzielimy życie, pasję, pracę. Ktoś mógłby powiedzieć, że to za dużo, ale wcale nie. Dzięki temu wszystko staje się ciekawsze. Uwielbiam z nią pracować. Jest sumienna, dokładna i perfekcyjna we wszystkim, co robi. Nie przymierzając: Bill nagrywa wokale średnio cztery, sześć razy, zanim będzie zadowolony. Scarlett robi to raz. Pracuje, ćwiczy, przygotowuje się, a potem po prostu śpiewa. Dla mnie to fenomen.

- Dla ciebie Scarlett byłaby fenomenem, nawet jakby zaczęła fałszować – zaśmiał się Bill. – Jednak to prawda. Nie wstydzę się przyznać, że jest lepszą wokalistką ode mnie. Technicznie jest perfekcyjna. Tego nie da się nauczyć, z tym się trzeba urodzić. Pomagała nam przy nagraniach. Jako fanka naszego zespołu miała wiele ciekawych sugestii, na które sami nigdy byśmy nie wpadli.

- Fanka?

- Tak – kontynuował Bill. – Zanim się poznaliśmy Scarlett była naszą fanką. Miała pokój obklejony zdjęciami Toma, chodziła na nasze koncerty. To niesamowite, bo przez długi czas o tym nie wiedzieliśmy. Scarlett od początku była kimś, kogo podziwiałem i nie mieściło mi się w głowie, że to ona mogła kiedyś podziwiać nas.

- Czyli to trochę spełnienie marzeń. Każda nastolatka marzy o swoim idolu. Widzicie dziewczyny? Nie traćcie nadziei!

[Christina Aguilera ‘Tough lover’]

16. września 2015, Nowy Jork

- Wciąż numer jeden na każdej top liście Billboardu, miliony odsłon na Youtube, setki tysięcy komentarzy na Facebooku, Instagramie, Twitterze i gdzie tylko. Słyszałam, że wytwórnia filmowa złożyła ci pewną propozycję, magazyny, producenci telewizyjni, wszyscy biją się o ciebie. Co z tobą dziewczyno? – zagadnęła dziennikarka, spoglądając na Scarlett, a później w oko kamery.

- Nagrałam dobrą płytę – odpowiedziała, zakładając nogę na nogę. Włosy miała upięte luźno nad karkiem, a na stopach czółenka od Manolo. Z okazji mnóstwa wystąpień dostała kilka pięknych sukienek, aby promować nie tylko album. Tym razem miała na sobie lekką kwiecistą sukienkę, z małym dekoltem, bez rękawów, ściągniętą w pasie gumką. Sięgała jej połowy ud. Fantastyczna. – Jednak prawda jest taka, ze nie wiem, skąd to wszystko. Mogę się tylko domyślać. Byłam szczęśliwa nagrywając ten album. Nie inspirował mnie smutek, ale miłość i powodzenie. Choć nie jest to płyta o miłości, co lubię podkreślać. Pracowałam z cudownymi artystami, z Lindą Perry, Mattem Morrisem, Demi Lovato, Dj Premierem, Jaredem Leto i Edem Sheeranem, w tym też z moim mężem i to naprawdę uskrzydla. Bawiłam się muzyką. To nie był żaden wysiłek i wiesz. To pewnie widać. Widać tą radość z muzyki. Ludzie chcą słuchać tej płyty i to napawa mnie wielkim szczęściem.

- Naszego Facebooka zalewają pytania o ślub i Toma. Zdradź rąbka tajemnicy. – Scarlett roześmiała się i przytaknęła. Nie trzeba było drugi raz prosić.

- Tom jest fantastycznym mężem. Nie mogłabym być szczęśliwsza. Żyjemy sobie na naszej kolorowej chmurce, nie rozstajemy się, ani na chwilę. Promocja naszych albumów jest tak ustawiona, abyśmy podróżowali wspólnie, w trasę też jedziemy razem. Nie sądziłam, że może być tak dobrze.

- To piękne. Życzę wam szczęścia. A propos trasy. Wiesz, że wyprzedaliście wszystkie terminy? Każdy chce zobaczyć Scarlett i Tokio Hotel na jednej scenie.

- Jestem wdzięczna fanom, że z takim entuzjazmem przyjęli ten zabieg. Podwójny koncert zwiększa koszty i troszkę się tego obawialiśmy, ale mamy cudownych fanów. Są z nami i przyjmują nasze pomysły.

- No tak, bo twoi fani nie muszą być fanami Tokio Hotel i odwrotnie.

- Dokładnie – uśmiechnęła się. Splotła dłonie, a na serdecznym palcu błysnęła obrączka. – Jednak nie mogliśmy nie skorzystać z tej okazji. To światowe tournée. Postawiliśmy wszystko na jedną kartę i zaplanowaliśmy prawie roczną trasę po całym świecie. To nie udałoby się, gdybyśmy mieli się rozdzielić. To będą wspaniałe show. Każdy, kto kupił bilet nie będzie zawiedziony.

5. października 2015, Berlin

Poranne, jesienne słońce wdzierało się do salonu w apartamencie Scarlett i Toma. Było wyjątkowo ostre, co sugerowało mroźny poranek. Jednak żadnemu z nich to nie przeszkadzało. Tom zaparzył kawę i popijając własną podał kubek żonie. Odłożyła kosmetyki i przyjęła go z wdzięcznością. Jak na młode małżeństwo przystało, nie sypiali zbyt wiele nocami, więc tego ranka wciąż byli jeszcze senni. Czekał ich jeden z ostatnich wywiadów promujących Masterpiece i Kings of suburbia. W zasadzie to był wywiad promujący ich dwoje, ponieważ miał odbyć się bez udziału Billa, Gustava i Georga. Była to jedna z ostatnich części nagrywania materiału dla kanału E!. Dzień wcześniej kamera gościła w domach rodzinnych Scarlett i Toma, a po nagraniu wywiadu mieli pokazać swoje mieszkanie. Bliscy opowiadali o nich, wspominali, pokazywali zdjęcia. Ich historia wzbudzała jeszcze większe emocje, odkąd w jednym z wywiadów wyszło na jaw, że Scarlett była fanką Tokio Hotel. Zaczęto domagać się, żeby opowiedzieli ją od początku do końca. Zgodzili się, co im szkodziło? Jako, że był już październik, Scarlett wystroiła się w granatowe jeansy i wpuściła w nie beżową mgiełkę w statki, która nie była aż ta mocno przejrzysta. Włosy zostawiła rozpuszczone, żeby kręciły się delikatnie. Zrezygnowała z wielkiego makijażu i pomalowała tylko rzęsy. Wiedziała, że ekipa poprawi, co trzeba. Tom dostosował się i sam założył jeansy w tym samym odcieniu, swoje ulubione czerwone Nike i czarną koszulę, której rękawy podwinął. Tacy byli szykowni.

- Nasz salon wygląda, jak studio jakieś. Chcą uchwycić słońce, jakieś refleksy, coś tam. Gin ich pilnuje.

- Całe szczęście, bo nie chcę robić później gruntownego przemeblowania – odpowiedziała, upijając jeszcze jeden łyk kawy. Chwyciła pędzel i dokonała ostatniej poprawki. Potem pomalowała usta szminką w naturalnym kolorze. Tom przysiadł na blacie toaletki i przypatrywał się jej poczynaniom.

- Co zrobimy z resztą dnia? – zagadnął.

- Może odwiedzimy Jess, gdy wróci ze szkoły? A wcześniej może jakiś wczesny obiad z Billem i Rainie? Możemy kupić coś pod drodze? – zaproponowała, a Tom się uśmiechnął. Miał bardzo mądrą żonę. Założyła dwie okrągłe bransoletki na nadgarstek. Wyglądały, jakby były ze starego, brudnego złota, a potem wsunęła na palec pierścionek zaręczynowy i obrączkę. Nosiła je na jednym albo zaręczynowy przekładała na lewą rękę. Bardzo mu się to podobało. Zerknął na swoją dłoń i uśmiechnął się do siebie. Czasem wciąż to nie wierzył. Scarlett przyłapała go na tym, jak szczerzył się do siebie. Wiedziała, o czym myślał, bo sama czasem robiła to samo. Wstała z krzesełka i stanęła przed nim. Odstawiła jego kubek i objęła go za szyję. Zbliżyła się, stając między jego nogami, a on objął ją w talii. Popatrzyła mu w oczy i pocałowała go krótko.

- Podoba mi się to, jacy jesteśmy szczęśliwi.

- To całkiem miłe – rzekła, nim znów go pocałowała. Miłe było, gdy trzymał ją tak blisko, czuł jej zapach i mógł być przy niej, gdy nic im nie zagrażało.

- Jesteś pewna, że musimy tam iść? – uśmiechnął się cwano, a Scarlett pokręciła tylko głową. Muskała palcami jego kark, przytulała się do niego, całowała go tak słodko, a on miał zejść na dół i udzielać wywiadu?

- Jestem pewna, że jak udzielimy genialnego wywiadu, to później możemy wynagrodzić się za to.

- Mamy umowę – mruknął, całując ją znów i uszczypnął Scarlett w pupę. Zrobiła wielkie oczy, co w jej wypadku robiło niezłe wrażenie i poklepała go po policzku. A potem przytrzymała się jego ramienia, żeby wsunąć stopy w louboutiny. Czerwone, a jakże.

[Christina Aguilera ‘Understand’]

- Macie przepiękne mieszkanie – po wszystkich uroczych wstępach, Scarlett i Tom siedzieli na sofie w salonie. Ich splecione dłonie spoczywały na udzie dziewczyny, a pierścionki pięknie połyskiwały w świetle. Meble nieco przestawiono, więc mieli za plecami widok na Berlin o poranku. – Dziękuję, że zdecydowaliście się zaprosić nas tutaj. – Oboje uśmiechnęli się sympatycznie. – To dosyć specyficzna rozmowa. Nie będę pytała was o muzykę, przynajmniej nie od razu. Chcę zapytać was o waszą historię. W mediach huczy od plotek i spekulacji. Wiem, że poznaliście się w jakimś klubie, ty śpiewałaś, a Tom słuchał. Mówiliście o tym ogólnikowo, nikt się nie zagłębiał, bo zawsze wokół was krążyła jakaś sensacja. Dlatego proszę, opowiedzcie, jak to wyglądało naprawdę.

- Maleńka? – zagadnął Tom, spoglądając na żonę. Delikatnie gładził kciukiem wierzch jej dłoni. Skinęła głową, uśmiechając się do niego. – Poznaliśmy się w Vanilientraum, to lokal niedaleko centrum, bardzo przyjemna klubokawiarnia, idealna dla kogoś, kto chciał się ukryć. Trafiłem tam przypadkiem. Usiadłem przy stoliku i zobaczyłem Scarlett. Nie masz pojęcia, jak pięknie wyglądała – przerwał zerkając na nią z czułością, odwzajemniła gest. – Była tak zjawiskowa, że aż nierzeczywista. Od samego początku wiedziałem, że to nie jedna z tych dziewczyn, które miałem. Wiedziałam, że ona jest inna, więc starałem się trzymać z dala od niej, ale nie udało mi się, bo byłem zbyt słaby. Miałem wtedy… - zawiesił głos, a Scarlett popatrzyła na niego zaskoczona. Nie sądziła, że będzie aż tak szczery. Mocniej ścisnęła jego rękę. – Miałem wtedy problemy z alkoholem. Byłem załamany po rozstaniu z moją pierwszą miłością, nie radziłem sobie z prędkością życia w trasie i bardzo się pogubiłem. Scarlett mnie uratowała. Nie chciała niczego w zamian, tylko twardo robiła swoje. Kłóciła się ze mną, wytykała mi moją słabość. Miała rację, co do wszystkiego, a nawet mnie nie znała. Przypominała mi, że jestem człowiekiem, a nie idolem z plakatu. Denerwowała mnie, wkurzała mnie niesamowicie, ale nie potrafiłem przestać tam chodzić. Musiałem słuchać, jak śpiewała. Chciałem, żeby krytykowała mnie za kolejną whisky, którą zamawiałem. Ona mnie uratowała, złapała mnie, gdy upadałem, a potem ochroniła mnie przed samym sobą. Była taka zdeterminowana, zaprogramowana na pomoc mnie. Nie zważała na to, że nie byłem miły. Kiedy Bill ją poznał, pokochał ją jak siostrę, uznał za swojego sprzymierzeńca i już nie było zmiłuj. Zawzięli się, żeby mnie pozbierać i udało im się. Wtedy… - popatrzył jeszcze raz na żonę, a ona uśmiechnęła się w odpowiedzi. – Wtedy umarł tata Scarlett. Okazało się, że ona potrzebowała mnie, więc starałem się robić wszystko, żeby być dla niej wystarczająco dobrym. Poczułem, że jestem potrzebny, że mogę zrobić coś dobrego i to było najlepsze lekarstwo. Uświadomiłem sobie, że to, co czułem do tamtej dziewczyny, to było nastoletnie zauroczenie, nic więcej. Starałem się być dla Scarlett. Odstawiłem alkohol i nocne wyjścia, nie było nikogo poza nią. Zauważyłem, że zakochuję się w tej niepokornej dziewczynie. Nie było nam łatwo, ale leczyliśmy się wzajemnie. Mieliśmy trudne chwile, ale tych dobrych było znacznie więcej. W międzyczasie Scarlett otrzymała propozycję nagrania płyty. Tu muszę dodać, że żaden z nas nie wstawił się za nią. Swój sukces zawdzięcza tylko swojej ciężkiej pracy. – Podkreślił stanowczo. –  No i zaczęło się to całe szaleństwo związane z gromadzeniem materiału, produkcją, promocją. Postanowiliśmy wybudować dom, a potem niespodziewanie okazało się, że Scarlett była w ciąży. To było dla nas jak cios z cegły w drewnianym kościele – roześmiał się, a żona mu zawtórowała. Kiedy nie podjął wątku od razu, zaczęła mówić.

- Byliśmy totalnie przerażeni. Miałam tylko dziewiętnaście lat, nagrywałam płytę, zaczynaliśmy wspólne życie, a tu bach. Dziecko.

- Jakim cudem udało wam się ukryć przed mediami, przecież Tom był w tamtym czasie bardzo popularny. Który to był rok?

- Poznaliśmy się w dwa tysiące ósmym, w dwa tysiące dziesiątym nagrywałam, zaszłam w ciążę i budowaliśmy dom – wyjaśniła.

- Ciężko mi powiedzieć, jak udało nam się utrzymać związek w tajemnicy? Staraliśmy się nie rzucać w oczy. Czasem korzystałem z auta ochrony, czasem Bill jechał gdzieś moim autem, żeby ściągnąć uwagę na to miejsce, ale generalnie byliśmy mocno zdyscyplinowani. Zależało nam na prywatności, a w tamtym okresie niektórzy dawali nam się we znaki. Może wiesz, ale ktoś włamał się do naszego studia w Hamburgu, zdemolował je i ukradł stamtąd nawet naszą bieliznę. Monitoring zarejestrował grupę nastolatek, która już wcześniej nam się naprzykrzała. Dlatego nie chciałem, żeby ktoś dokuczał Scarlett. Zdecydowaliśmy się zachować nasz związek w tajemnicy, ale ciąża zmieniła ten plan. Dziecko Scarlett, wschodzącej gwiazdy, nie mogło być bez ojca.

- Kolejna sprawa, skoro ja także byłam już popularna, to trudno było nam się chować. No i dorośliśmy do tego, żeby wiecznie szukający miłości członkowie Tokio Hotel, wreszcie ją znaleźli. Zwłaszcza, że wszyscy byli w związkach. Okazało się, że fani także do tego dojrzeli, co było dla nas wspaniałe, bo bardzo zależało nam na ludziach, którzy odbierają naszą muzykę.

- Było fantastycznie, co tu dużo mówić. Scarlett opanowała radio, telewizję i Internet. Objawiła się światowi muzycznemu. W dodatku prywatnie układało nam się wspaniale. Dokończyliśmy budowę domu, powitaliśmy na świecie cudownego synka…-  tu głos się Tomowi nieco załamał. Starał się być twardym, ale cała ta historia obudziła w nim wiele emocji.

- Liam był wspaniały. Jestem tak samo obiektywna, jak każda matka, ale taki był… - westchnęła. Gula ściskała jej gardło, ale to nic złego. Opowiadała o swoim syneczku. Miała prawo do wzruszeń.

- Niestety zawaliłem. Choć wszystko układało się pomyślnie, to cóż… dopadła mnie przeszłość i zamiast podzielić się nią ze Scarlett, trzymałem ją w tajemnicy. Krótko potem odszedł Liam i zaczęliśmy się od siebie oddalać. Nawarstwiło się zbyt wiele spraw, z którymi nie daliśmy sobie rady.

- Zostawiłam Toma samego. Weszłam do swojej skorupy i zostawiłam go w całym tym cierpieniu, więc on… stał się podatny na wpływ przeszłości.

- Wtedy pierwszy raz spotkałem Davida. Choć jego mama twierdziła, że on nie może być moim synem, to ja i tak wiedziałem. Nie umiałem sobie z tym poradzić. Straciłem jednego syna, a tu pojawił się kolejny. Między mną, a Scarlett zaległa cisza, a Lena, mama Davida była dla mnie dobra. Znów się zgubiłem. Znów przez tą samą kobietę. Zostawiłem Scarlett i pozwoliłem na to, żeby zbliżyli się do niej inni. Ona przestała wierzyć mnie, a ja jej. Pojawiło się wiele niedomówień, niepewności. Rzeczy wydawały się innymi, niż były i cóż…

- Rozstaliśmy się w bardzo dramatyczny sposób. Choć to nie do końca było rozstanie. Po prostu nakrzyczeliśmy na siebie i każde z nas poszło w swoją stronę, nie odwracając się na do tego drugiego.

- My nie rozstaliśmy się tak naprawdę. Wydawało nam się, że tak było. Nie uratowaliśmy się nawzajem i to doprowadziło do tych rzeczy. Złamaliśmy swoją najważniejszą obietnicę. – Spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się delikatnie. To tylko przeszłość, nie mogła drugi raz zranić.

- Przeżyliśmy niemal trzy lata próbując żyć. Krzyczeliśmy na siebie, wypominaliśmy sobie złości, byliśmy pełni żalu i pełni tęsknoty, bo nic nie było w stanie wypełnić tej pustki. Wydawało nam się, że ruszamy dalej, ale wciąż wracaliśmy do punktu, w którym skończyliśmy. Ta miłość nie wygasła, choć staraliśmy się, żeby zniknęła. To Tom miał odwagę przyznać, że wciąż mnie kocha. Gdyby nie on, pewnie mijalibyśmy się tak do tej pory.

- Kilka miesięcy zbierałem się na odwagę, aż wreszcie wykorzystałem okazję i odwiedziłem Scarlett w jej urodziny. To zapoczątkowało proces naszego wracania. Wprawdzie spotykała się wtedy z kimś, ale nie poddawałem się. Wyczuwałem, że w jej życiu działo się coś złego. Byłem pewien, że nie chodziło tylko o Jessicę. Bo kiedy ona została uratowana, Scarlett wciąż była przerażona. Żyła w lęku, ponieważ była prześladowana przez Jima Felstona, o czym powszechnie wiadomo.

- Tym razem to Tom uratował mnie. Gdyby nie on, nie miałabym odwagi stawić czoła zagrożeniu. Przypomniał mi, kim jestem, przypomniał mi jaką kobietą jestem. Dzięki niemu to wszystko stało się łatwiejsze. Mieliśmy nowy początek. Wróciliśmy, choć przecież nigdy nie odeszliśmy. Daliśmy sobie szansę i to było najlepsze, co mogliśmy zrobić. Wszyscy o nas wiedzieli, więc mogliśmy chodzić na randki, na spacery i do kina. Wcześniej tego nie robiliśmy z obawy o to, że ktoś nas rozpozna. Teraz przekonałam, jaki Tom jest romantyczny – uśmiechnęła się szczęśliwa, przytulając głowę do ramienia męża. Puchł z dumy. Kaulitzowy uśmieszek wrócił na miejsce. Pocałował ją w czoło. Niech mają.

- Dostaliśmy życie, jakie zawsze chcieliśmy mieć. Jim został złapany, Scarlett pokonała swoje demony, zaczęliśmy planować ślub, robiliśmy wspólnie muzykę. Nie mogłoby być lepiej.

- Żyjemy w kolorowej bańce i mam nadzieję, że długo tak zostanie.

- Wow, piękna historia. Chyba nikt nie spodziewałby się, że przeszliście tak wiele. To wspaniałe, że po tylu trudnych chwilach potrafiliście ze sobą porozmawiać, schować dumę do kieszeni i dać sobie szansę. To cudowne. Pokazujecie, że jesteście jedną z tych par, która naprawia to, co zepsute, a nie wymienia model.

- Nie ma lepszego modelu, niż Scarlett – stwierdził, po czym uniósł ich splecione ręce i ucałował dłoń Scarlett.

- Pięknie się na was patrzy. Wspomniałeś o swoim synu, czy masz z nim dobrą relację? Jest częścią waszej rodziny? – potwierdził skinieniem.

- Kocham Davida tak bardzo, jak tylko ojciec może kochać swojego syna. Mieszka ze swoją mamą, więc nie mogę widywać się z nim tak często, jak bym chciał, ale bardzo staram się nadrabiać stracony czas. Bardzo związał się z bratankiem Scarlett. Chyba rosną na fajnych przyjaciół. Stał się częścią całej naszej rodziny, nie tylko naszej dwójki.

- David to wspaniały chłopiec. Jestem szczęśliwa, że Tom go ma – dodała, chcąc uniknąć wszelkich spekulacji. No i taka była prawda.

- Czyli, gdyby powiedział ci o nim od razu…?

- Tak, istnieje duża szansa, że nie rozstalibyśmy się. Jednak wydaje mi się, że oboje byliśmy tak bardzo zagubieni, złamani życiem, że…nie wiem, czy bylibyśmy dziś razem. Jestem skłonna wierzyć, że ten czas, który spędziliśmy osobno, był nam potrzebny na zagojenie ran.

- A Jessica? Czy jest częścią waszej rodziny?

- Jak najbardziej. Wspólnie ustaliliśmy, że na razie z nami nie zamieszka. Nie jesteśmy jej rodzicami, adopcja nie jest właściwym wyjściem. Zapewniliśmy jej najlepsze warunki, na jakie można sobie pozwolić. Dbamy o nią, spędza z nami możliwie, jak najwięcej czasu. Kiedy osiągnie pełnoletność zdecyduje, czy chce zamieszkać z nami, czy rozpocząć samodzielne życie.

- Jesteście piękni. Mówię to z całą odpowiedzialnością płynącą z tych słów. Pięknie zewnętrznie, ale także wewnętrznie. Można was podziwiać za to, jak poradziliście sobie z życiem. Czy Jim Felston już wam nie zagraża?

- On nazywa się Mike Miller – odparła twardo Scarlett. – I jest tam gdzie jego miejsce, czyli na oddziale zamkniętym. Zniknął z naszego życia i nie zasługuje nawet na to, żeby o nim wspominać.

- Nagraliście świetne, powiedziałabym, że przełomowe albumy. Jesteście najgorętszą parą show-businessu, nie schodzicie z pierwszych stron gazet. Wasz ślub był wydarzeniem roku. Jedziecie w wielką światową trasę. Jak to się robi?

- Trzeba być Scarlett O’Connor i Tomem Kaulitz.

- Nie przyjęłaś nazwiska męża?

- Oczywiście, że przyjęłam. Jestem Scarlett Kaulitz, jednak swoją twórczość zamierzam markować panieńskim nazwiskiem. Jesteśmy dwoma niezależnymi artystami i chcę, aby tak zostało.

- Porzuciliśmy wszelkie pozory. Wszystko, co robimy jest szczere i z serca. Przestaliśmy udawać, próbować dopasować się do wymagań. Nie kłamiemy na potrzeby opinii publicznej, nasza muzyka pochodzi z pasji, serca i zaangażowania. Życie jest jedno, jeśli teraz będziemy próbowali żyć, czymś co nie jest nasze, to zmarnujemy czas.

- To wielka przygoda. Mało kto ma szansę taką przeżyć. Zwiedzimy cały świat. Razem z dyrektorem artystycznym naszego tournée i menagerami zaplanowaliśmy wszystko tak, żebyśmy mogli odwiedzić prawie sto pięćdziesiąt miast. Nasza trasa zaczyna się końcem października, a kończy we wrześniu.

To prawie rok w trasie. Kilka dni przerwy robimy tylko na święta i Nowy Rok, a w międzyczasie będziemy obywatelami świata i kilkudniowe przerwy zorganizujemy w kraju, w którym akurat będziemy. To wielkie wyzwanie.

- Nie możemy się doczekać. Wprawdzie część z tych miast już znamy, ale nigdy nie mieliśmy okazji ich zwiedzić. Tym razem chcemy znaleźć chwilę na obejrzenie miejsc, w których będziemy grać.

- Mamy szczęście. Nie tylko dlatego, że mamy siebie. Choć to największe błogosławieństwo, ale poszczęściło nam się, bo żyjemy z pasji. To wielki dar i nie chcemy zmarnować ani chwili.

*

Miami, Tampa, Orlando, Atlanta, Nashville, Memphis, Nowy Orlean, Bossier City, Houston, Dallas, Albuquerque, Tucson, Phoenix, San Diego, Glendale, Anaheim, Los Angeles, Las Vegas.

Orlando

Niewiele ponad metr sześćdziesiąt wzrostu, niebieskie oczy i blond włosy. Można rzecz – maleństwo, ale każdy kto słyszał ją choć raz, wie, że to demon sceniczny. Ta dziewczyna ma głos, jak dzwon, energię jak rakieta. Założę się, że jednym spojrzeniem ustawiłaby batalion wojska. Jest niesamowita. Tacy ludzie rodzą się bardzo, bardzo rzadko. Uwielbiam jej słuchać. O Tokio Hotel usłyszałem dzięki niej. Nie wiedziałem, że są z Niemiec. To fajnie, że ktoś z Europy się tak przebił. Razem robią świetne show i chyba kupię bilet na przynajmniej jeszcze jeden koncert.

Anthony

Nowy Orlean

To miasto jest dosyć specyficzne dla muzyki. Kojarzy się ze starym, dobrym jazzem. To miasto jest przesiąknięte starą, dobrą muzyką. W co drugiej knajpie gra jakiś niespełniony muzyk. Panuje tutaj specyficzna aura i lubię tu wracać. Zrobiłam to po raz kolejny, żeby usłyszeć na żywo Scarlett O’Connor. Jej nowa płyta perfekcyjnie oddaje klimat tego miasta. Ona potrafi zaśpiewać tak, że czujesz się, jakbyś siedziała w klubie lat dwudziestych. Niesamowite. O Tomie i Tokio Hotel już słyszałam. To dwie różne strony muzyki, ale chętnie przekonam się, jak brzmią.

Savannah.

Anaheim

Jestem niepocieszona, że Tom się ożenił. Jest taki słodki. Kiedyś spotkaliśmy się po ich koncercie w Stanach, w jakimś klubie. Był bardzo miły. No i na żywo wygląda sto razy lepiej, niż na zdjęciach. Scarlett ma fart. Jest piękna i utalentowana, ale kurczę. Łudziłam się, że Tom zostanie wolny… Pocieszam się podwójnym koncertem, bo to naprawdę fajna sprawa. Jestem fanką Tokio Hotel od ośmiu lat. Uwielbiam ich. Nowa płyta jest genialna. „Love who loves you back” to mój numer jeden.

Cindy

- Jak definiujesz szczęście?

- Tego pytania się nie spodziewałem. Zazwyczaj pytacie, jak podoba się miasto, jak lot, jak trasa, jak życie. Nie mam gotowej odpowiedzi, ale moje szczęście siedzi obok, więc nie muszę niczego wymyślać.

- To jest mąż idealny. Sam widzisz. Nawet, gdybym była paskudna, to on i tak ci tego nie powie.

- Jesteście słodcy, jak wata cukrowa. Czy w środku show-bussinesu nie powinno być jakichś dram?

The Late Show with Jimmy Fallon, Scarlett i Tom

- Kiedy daliśmy sobie drugą szansę, obiecaliśmy sobie, że nie będzie sobie słodzić i obiecywać, ale to takie trudne, kiedy na każdym kroku ktoś pyta nas, jak nam się wiedzie. Jesteśmy obrzydliwie szczęśliwi, spełniamy marzenia i żyjemy pełną parą. Jak powiedzieć to, żeby nie brzmiało tak radośnie? Mam zmienić głos?

Wywiad dla VH1, Scarlett

-To jest moja żona. Nie sądziłem, że będę tak bardzo lubił powtarzać to słowo, ale wierz mi, płynie z niego samo dobro. Polecam małżeństwo każdemu. Ma same plusy. Jeśli wiesz, że to ta jedyna – nie wahaj się, bo jeszcze ktoś ci ją sprzątnie sprzed nosa. Scarlett jest jedyna i niepowtarzalna. Jest moim jedynym właściwym wyborem i z pełną świadomością dokonuję go codziennie. Do końca życia.

Wywiad dla iHeart Radio, Tom

[Christina Aguilera ‘That’s what love can do’]

19. listopada 2015, Las Vegas

Od ponad godziny hala zapełniała się ludźmi. Scarlett zerknęła przez kotarę i wydawało się, że każde miejsce było zajęte. Niesamowite. Technicy podpinali sprzęt, dokonywali ostatnich poprawek. Zaraz miał wyjść support. Jack sprawdzał swoją gitarę, pogawędziła z nim tylko chwilę, nie chcąc przeszkadzać. Wszystko musiało być gotowe, bo później nie będzie już czasu na wiele poprawek. Tym razem show otwierało Tokio Hotel. Ona miała jeszcze czas. Gustav sprawdzał coś przy bębnach, jak zawsze skupiony i spokojny. Przeszła długim korytarzem do pomieszczeń socjalnych. Bill się rozśpiewywał, a Georg rozmawiał z Liv przez telefon. Ostatni spośród czterech wspaniałych gdzieś zaginął, więc spodziewała się znaleźć go w swojej garderobie. Nie myliła się. Siedział rozwalony na kanapie i zajadał jej skittelsy.

- Co moje to twoje – zagadnęła, zamykając drzwi. Uśmiechnął się szeroko, nim wsypał do ust garść cukierków. Jeszcze się nie przebrał. Tom miał czas, jak zawsze. Zlustrował ją od stóp po czubek głowy. Miała na sobie tylko bluzę Toma i bieliznę, ale o tym drugim nikt nie musiał wiedzieć.

- Georg zaczął sapać do słuchawki, więc musiałem wyjść. Bill jest w swoim transie, bo to w końcu Las Vegas – zapiszczał. Scarlett usiadła na oparciu kanapy, a Tom objął ją ramieniem w talii.

- Jak było na meet and greet?

- Fajnie, ale ludzie pytali o ciebie dużo.

- Wydaje mi się, że powinniśmy organizować jedno spotkanie, bo niektórzy są moimi i waszymi fanami. Muszą zdecydować, gdzie iść.

- Pogadam z Davidem po koncercie – mruknął, wtulając się w brzuch Scarlett. Wydawał się senny, co przed koncertem raczej nie było wskazane. Położył dłoń na jej udzie i wsunął ją pod bluzę. No i cóż. Obudził się.  Poderwał się, zerkając podejrzliwie na Scarlett. Roześmiała się, a on wsunął dłoń głębiej, rejestrując obecność koronkowych fig. Łypnął na swoją całkiem zadowoloną żonę i błyskawicznie rozpiął zamek bluzy, po czym zanotował obecność koronowego mgiełkowego biustonosza. – Czy ty chcesz mi powiedzieć, że paradowałaś tak po hali? Naga? – poderwał się na kolana i ukląkł przed Scarlett. Uniosła brwi, spoglądając na niego z powątpiewaniem.

- Mężu, miłości mojego życia, kocham cię z całego serca, ale jakiś wybitnie bystry to ty nie jesteś – odparła spokojnie, spoglądając w oczy rzeczonego męża. – Sam rozebrałeś mnie, jakieś dziesięć sekund temu.

- Nie masz nic pod tą bluzą – stwierdził.

- Kiedy była zapięta i szczęśliwa, nikomu nawet przez myśl nie przeszło, żeby podejrzewać mnie o nagość, a poza tym, mam bieliznę. Tylko ty masz takie dzikie myśli, zboczku – uśmiechnęła się znacząco, trącając Toma palcem w tors. Zamarł na moment i była przekonana, że słyszała, jak trybiki w jego głowie zaczynały pracować. Na jego usta powoli wpłynął bardzo zadowolony uśmiech. Wyglądał jak kocur, który upolował tłustą mysz. Scarlett wywróciła oczami i zrzuciwszy japonki ze stóp podeszła do lustra, żeby poprawić włosy. Przypadkowo zsunęła z ramion bluzę. W odbiciu obserwowała, jak Tom przez moment kontemplował ten fakt, żeby zaraz w tempie godnym Flasha znaleźć się przy niej. Bez większego trudu odwrócił ją przodem do siebie i przyparł ją do ściany. Poczuła jej chłód, który przeszył ciało Scarlett, aż po koniuszki nerwów. Pocałował ją mocno, napierając na nią ciałem, przez co jeszcze bardziej czuła zimno bijące od muru. Zsunęła majtki, a potem zmusiła go do zdjęcia koszulki i bez większych wstępów zaczęła rozpinać jego spodnie. Całował ją bez przerwy, pomagając jej z klamrą paska. Niechcący ugryzła go do krwi, gdy zaczęli śmiać się, wyplątując się z nogawek jego spodni. Wyjdzie na scenę ze spuchniętymi ustami. Na pewno nikt nie zauważy. Jednak to nie miało teraz wielkiego znaczenia. Objęła go za szyję, drapiąc paznokciami kark. Zamruczał, niczym rasowy kocur. Złapał ją w talii i bez większego trudu podniósł do góry. Oplotła go nogami w pasie, gdy całowali się tak bez ustanku. Zsunął z jej ramienia ramiączko stanika i ścisnął jej pierś. Dotykał jej, muskał, pieścił, póki nie jęknęła. Nie musiał zbyt długo czekać. Przytuliła się do niego, pocałowała w ramię, gdy przyparł ją mocniej do ściany. Znalazł się w niej; gwałtownie, mocno, szybko. Ugryzła go w ramię, trzymała się mocno, a on mocno ją kochał. Spadła ramka z czyimś autografem i uderzył się w kolano. Scarlett obtarła pośladek. To nie miało znaczenia, kiedy pierwsza była ona, a zaraz po niej on. Wsparł się na ścianie, jakby tylko ona mogła go teraz utrzymać. Pocałowała jego ramię, a potem nabrzmiałą wargę. Po chwili postawił ją na podłodze. Popatrzyła na swojego męża i uśmiechnęła się.

- Podam ci lód – odparła, klepiąc go w pośladek i odeszła, niemal nago paradując po pokoju.

- Myślę, że powinniśmy tak ochrzcić każdą garderobę, w każdym mieście – powiedział, gdy już leżał rozwalony na kanapie, w bardziej kompletnym stroju, a jego zaradna żona, również odziana, chłodziła jego usta lodem i scałowywała krople wody ze stopionej kostki.

Oakland, San Francisco, Sacramento, Salt Lake City, Portland, Seattle, Vancuver, Calgary, Edmonton, Winnipeg, Omaha, Minneapolis, Milwaukee, Chicago, Detroit

Portland

To było najlepsze show, jakie kiedykolwiek widziałem. Zaczęło się niewinnie: klimatyczna muzyka, scena w stylu vintage, oldschoolowe aranżacje. Czułem się jak w latach trzydziestych, może czterdziestych. Stonowane i grzeczne występy zmieniły się w burleskowe show, gdy Scarlett weszła na scenę i zaśpiewała cover „Tough Lover”, było smacznie, ale odważnie i ten jej wokal! Przy „Nasty naughty boy” było mi naprawdę gorąco! Przeniosła nas do lat sześćdziesiątych, a potem siedemdziesiątych i czuło się klimat tej wolnej miłości. Jak ona to robi? Następnie trochę przystopowała, zagrała kilka ballad, dała nam odpocząć, żeby znów dać czadu grając mocne utwory. Połączyła taneczne brzmienia z mocną gitarą i to naprawdę dobrze wyszło. To taki jakby mix lat dziewięćdziesiątych i obecnych. Na koniec nie gra już mojego ukochanego „Fightera”, jego miejsce jest teraz wcześniej. Jako ostatnią śpiewa „Let there be love”, co jest świetnym wstępem dla show Tokio Hotel, bo gdy ona kończy, oni zaczynają z Feel it all i to naprawdę świetny zabieg. Oni robią na scenie wielką imprezę. Brzmią zupełnie inaczej, niż kilka lat temu i muszę przyznać, że stali się jednym z moich ulubionych zespołów, a kiedyś ich nie lubiłem. Grają też stare kawałki, ale „Monsoon” czy „Rette mich” są naprawdę spoko. Polecam każdemu ten koncert. Warto zapłacić więcej, żeby zobaczyć coś takiego.

Jackson

Chicago

- Dziś w naszym mieście odbędzie się niebywałe show. Na jednej scenie usłyszymy wybitną Scarlett O’Connor i jeden z najpopularniejszych niemieckich zespołów – Tokio Hotel. Koncert już za trzy godziny, ale ja mam przyjemność porozmawiać z nimi przed tym wielkim wydarzeniem. Dziś są ze mną Scarlett, Bill i Georg.

- Niestety Tom i Gustav musieli zostać na hali ze względu na problemy ze sprzętem. Są bliscy rozwiązania, ale nie mogli nam dziś towarzyszyć – wyjaśnił Bill.

­- Jak czujecie się przed występem?

- Zawsze chcieliśmy wystąpić w Chcago, więc spełniamy kolejne marzenie. To niesamowite ­– odpowiedział Georg.

- Ja już grałam w Allstate Arena i cieszę się, że mogę to zrobić znów. Panowała tu cudowna atmosfera, a fani stanęli na wysokości zadania. Mieliśmy piękną więź – dodała Scarlett.

- Co po dzisiejszym koncercie? Zbliżają się święta.

- Gramy jeszcze w Detroit, gdzie spędzimy kilka dni, a później wrócimy do domu na święta i Nowy Rok. Dajemy występ pod Bramą Brandenburską w Sylwestra. Trzeciego stycznia ruszamy z trasą w Cleveland – powiedziała Scarlett.

- To chyba wasza najdłuższa trasa, prawda? Żadne z was nie koncertowało tak długo bez większej przerwy.

- Tak, zazwyczaj dzieliliśmy tournée na obie Ameryki i Europę. Scarlett grała dużo więcej na Wschodzie. My odwiedziliśmy tylko Japonię, więc będzie to dla nas bardzo odkrywcze.

- Tokio zawsze było waszym marzeniem, prawda?

- Tak – odpowiedział Bill, uśmiechając się szeroko. – Cieszę się, że możemy tam wrócić. Zagramy też w Chinach, w Indiach, w Nowej Zelandii. To niesamowite.

Cleveland, Cincinnati, Columbus, Indianapolis, Saint Louis, Ottawa, Montreal, Quebec, Pittsburgh, Toronto, Buffalo, Portland, Boston, Nowy Jork, Filadelfia, Albany, Hartford, Baltimore, Releigh, Waszyngton, Monterrey, Guadalajara, Meksyk, Cancun.

Pittsburgh

16.01.2016 w Pittsburghu w Civic Arena odbył się koncert Scarlett O’Connor i Tokio Hotel. Nie byłoby to nic nadzwyczajnego, bo przecież koncerty odbywają się tam nieustannie, gdyby nie fakt, że obiekt został wypełniony do ostatniego miejsca. Artyści zebrali rekordową dla Pittsburgha publiczność, co więcej, bilety rozeszły się w pięć godzin, a fani artystów wystosowali kilka petycji, by przyznać miastu kolejny termin. Udało się. 17.01 odbył się drugi koncert, nieplanowany, gdyż 18.01 artyści dawali występ w Toronto. Dla swoich fanów zrezygnowali z jakże zasłużonej przerwy pomiędzy koncertami. Spodziewano się, że drugi termin wyprzeda się w połowie. Ogromnym zaskoczeniem dla organizatorów był fakt, że ta wielotysięczna hala została po raz kolejny niemal zupełnie wypełniona. Bilety rozeszły się w dwa dni. Czy to znak, że mamy nowych królów przemysłu muzycznego? Czy Królowa Scarlett i Królowie Przedmieść skradną tron? Będziemy śledzić nowiny na bieżąco.

Pittsburgh Tribune-Review

Poza dwoma wolnymi dniami w Portland, trzema w Cancun koncertowali nieprzerwanie od początku stycznia, aż do końca lutego, kiedy to Scarlett musiała zamilknąć na przynajmniej trzy dni, żeby pomóc swoim stronom głosowym się zregenerować. W Sao Paulo grali dwudziestego dziewiątego lutego i bardzo chcieli, żeby koncert w ten dzień był wyjątkowy. Dlatego Scarlett zaśpiewała Somebody to love zamiast jednej z ballad, Tom jej akompaniował. Razem z Billem wykonali October and april, a potem towarzyszyła mu przy Rette mich. Rejestrowali ten koncert, żeby częściowo włączyć go do DVD. Pomiędzy koncertami w Sewilli i Barcelonie spędzili pięć dni w Sant Joan d’Alacant, opalając się, śpiąc do południa i regenerując siły. Dołączyły do nich Liv, Margo i Rainie. Ta rozłąka była bardzo budująca dla Margo i Gustava, bo gdy wyjeżdżali w trasę, ich relacje wciąż były nico nadszarpnięte. Wprawdzie mieszkali znów razem, pracowali nad naprawą ich związku, ale brakowało im tej bezgranicznej wiary i zaufania, które mieli na początku. Rocznicę w lipcu spędzili na Costa del Sol w okolicach Marbelli, ale nie wrócili szczęśliwsi. Za to te miesiące w rozłące okazały się zbawienne. Nie rozstawali się nawet na chwilę. Całe godziny spędzali spacerując po plaży albo znikali w swoim pokoju. Być może wszystko powoli wracało do normy.

Gwatemala, San Salvador, San Pedro Saula, Tegucigalpa, San Jose, Panama, Bogota, Caracas, Manaus, Brasilia, Rio de Janeiro, Sao Paulo, Porto, La Paz, Lima, Santiago, Cordoba. Buenos Aires, Montevideo, Johannesburg, Lizbona, Madryt, Sewilla, Barcelona, Tuluza, Marsylia, Monako, Montpellier, Lyon, Genewa, Nantes, Paryż, Brighton, Londyn

[Christina Aguilera ‘A song for you’]

17. kwietnia 2016, Londyn, O2 Arena

To był master plan. Wszystko zostało idealnie przygotowane. Pełna konspiracja. Liv, Margo, Sophie, Julie, Sara i dziewczynki dwoiły się i troiły, żeby wydobyć z Rainie brakujące informacje w taki sposób, żeby nie domyśliła się, o co mogło chodzić i udało się. Nadszedł wyczekiwany siedemnasty kwietnia. Rainie miała za chwilę wylądować na Heathrow. Tom i Scarlett pojechali ją odebrać, a Bill starał się nie oszaleć. Sama idea ślubu wymagała odwagi. Przynajmniej w jego odczuciu. Jednak, jeśli miał brać ślub z kimś, to tą osobą była Rainie. Wiedział, jak bardzo marzyła o tym, żeby zmienić nazwisko, żeby przestać należeć do tamtego życia. A on chciał dla niej wszystkiego, co najlepsze i najpiękniejsze. Bycie związanym z nią czymś oficjalnym wydawało mu się dobre, bo gdy będą mieli na siebie papier, to będzie znak, że należą do siebie, są rodziną w pełnym tych słów znaczenia. Podobała mu się ta wizja, ale przerażała go też. Przyglądał się Scarlett i Tomowi, więc wiedział, że ślub nie pogarsza niczego, a wręcz przeciwnie – poprawia wszystko. Jeszcze nigdy nie grali w O2. Scarlett miała tam koncert podczas obu tras. Nie przeszkadzało mu, że w tak krótkim czasie zrobiła o wiele większą karierę, niż oni. Czuł, że wszystko znajdowało się na swoim miejscu.

Powoli przechadzał się pustymi korytarzami. Hala była ich. W zasadzie zależało mu tylko na scenie. Telebimy miały odtwrzać film przygotowany przez Liv – historia jego i Ranie na zdjęciach i nagranych urywkach, które zebrali przez te wszystkie lata.  Na całej powierzchni sceny rozłożono czerwony dywan, tak jak na wybiegu, z którego prowadziły schody w dół, do strefy Golden Circle, która została wypełniona białymi różami. Pomiędzy kwiatami – przez środek też rozwinięto dywan. Prowadził do drugiej części płyty, gdzie miało odbyć się skromne przyjęcie. Na trybunach zamontowano liczne lampy, żeby stworzyły odpowiedni klimat, dawały delikatne światło. Jako, że płyta była ogromna, został tam postawiony namiot, który otaczało jeszcze więcej białych róż. Genevieve, organizatorka ślubów, przeszła samą siebie, tworząc w tej ogromnej hali przyjemną intymną atmosferę. Dzięki czemu mieli wrażenie przytulności. W środku znajdowały się stoły dla gości, był też parkiet i miejsce dla DJ’a. Co strzeliło mu do głowy, żeby brać ślub w hali koncertowej? Chyba miłość. Chciał dla Rainie czegoś wyjątkowego. Zasługiwała na wszystko, co najlepsze. Miał nadzieję, że jej się spodoba jego pomysł. Telefon w jego kieszeni zabrzęczał. Zobaczył wiadomość od Scarlett: Jedziemy na halę. Szykuj się. Wszyscy byli już gotowi. Gnieździli się w kilku pokojach socjalnych. Przyszła kolej na niego.

Przygotowanie panny młodej do ślubu to wielkie zadanie, ale jeśli owa panna młoda nie wie, że bierze ślub, to jest to mission impossible. Powiedzieli Rainie, że Bill ma dla niej niespodziankę i dlatego musieli zawiązać jej oczy. Przystała na to z ochotą, w końcu mieli swój dzień. Zaprowadzili ją do garderoby Scarlett, gdzie czekali Simon i Marcela. O tym, że muszą ją umalować i uczesać także jej powiedzieli. W tym czasie Tom poszedł się przebrać, a Scarlett umalowała się i poprawiła włosy, które Simon ułożył już z samego rana. Pierwszy raz miała być świadkiem podczas ślubu, więc wczuła się w rolę. Na tą okazję kupiła sukienkę w stylu pin-up, w kolorze wiśniowym. Była bardzo dopasowana, zwężana i w kolano. Miała niewielki rękawek i niezbyt głęboki dekolt w łódkę. Za to z tyłu głębokie trójkątne wycięcie. Tom nie widział tej sukienki i była pewna, że padnie, gdy ją zobaczy. Do tego założyła czółenka w kolorze nude, na pasku i z okrągłym noskiem. Na koniec pociągnęła usta szminką w naturalnym kolorze. Simon kończył fryzurę Rainie. W rekordowym czasie dwudziestu minut ułożył jej piękną fryzurę; frywolny, luźny kok, z którego kilka pasm opadło Rainie na twarz. Wyglądała anielsko ślicznie. Jej prosta sukienka w stylu vintage i ta fryzura świetnie się uzupełniały. Jako, że nie nosiła zbyt wiele makijażu, Marcela nie uszczęśliwiła jej na siłę. Podkreśliła jej miodowe oczy i delikatnie podkolorowała usta, wybierając kilka tonów ciemniejszy błyszczyk, niż jej naturalny. Umalowanie jej oczu tak, żeby niczego nie zobaczyła nie należało do najłatwiejszych zadań, ale udało się. Rainie była grzecznym pacjentem i nie podglądała. Na sam koniec przyszedł czas na sukienkę. Zdaniem Scarlett była fantastyczna. Bardzo długo wybierały ją z Liv, Julie i Margo. Ciężko było wpasować się w gust Rainie. Sugerowała się tym, co dowiedziała się od niej podczas poszukiwań sukni ślubnej Scarlett. Bill także nie wiedział, co Rainie włoży. Sukienka była z satyny lub atłasu, na podwójnej lekkiej, podszewce, uszyta na kształt litery A, ale sprawiała wrażenie szerokiej, w kolorze ecru. Odsłaniała ramiona. Na satynę przyszła warstwa cieniutkiego, przeźroczystego szyfonu w kolorze białym. Natomiast na górze nałożono warstwę koronki, która tworzyła też dosyć mocno zabudowane ramiączka i plecy. Miała piękny, delikatny wzór. Idealny, żeby ukryć blizny Rainie. Górę i dół łączył satynowy pas, wiązany z tyłu na kokardę, taki jak spodnia warstwa sukienki. Była skromna, lekka i piękna*. Buty wybrała Scarlett; koronkowe czółenka od Valentino, w kolorze ciemnego ecru. Odsłaniały palec wewnętrzny bok stopy. Miały dziesięciocentymetrowy obcas, jak większość szpilek Rainie, więc nie istniała możliwość, żeby były niewygodne. Scarlett mierzyła je w swoim rozmiarze i były jej zdaniem fantastyczne. Gdy pomagała jej się ubrać, Rainie zaczynała się niecierpliwić. Wydawało jej się podejrzane, że miała założyć długą suknię, skoro był ranek. No, ale skoro nie rozmawiali z Billem zbyt wiele o ślubie, to nawet nie podejrzewała jego podstępu. Gdy zapięła ostatni guzik, napisała smsa do Toma, że wszyscy mają być w gotowości.

- Na pewno nic nie widzisz? – zapytała, gdy pomagała Rainie założyć czółenka.

- Cokolwiek wymyślił Bill, musi być totalnie szalone. Umieram z ciekawości, bo totalnie nic nie widzę.

- W takim razie jeszcze chwila zaufania i wiary w swojego mężczyznę. Teraz razem z Tobym zaprowadzimy w pewne miejsce – uchyliła drzwi i przywołała ochroniarza.

- Cześć, Toby – przywitała się Rainie, zwracając głowę ku Scarlett, a nie ku ochroniarzowi. Wymienili uśmiechy.

- Cześć, Rainie. Muszę cię wziąć na ręce, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko.

- Nie wiem, co mam na sobie, ani tym bardziej jakie buty mam stopach. Wiem, że są wysokie, więc będzie mi na rękę, że zaniesiesz mnie, gdziekolwiek się udajemy. Scarlett dopilnowała, żeby suknia nie zaciągnęła się w żadnym miejscu. Dotarli do kulis, gdzie stało wielkie lustro. Wisiała nad nim dodatkowa lampa, żeby wszystko było dobrze widać. Toby postawił Rainie i poszedł powiadomić kogo trzeba. Scarlett poprawiła jej sukienkę. Ułożyła wszystko jak trzeba i sięgnęła po niewielki bukiet skomponowany z pięknych kolorowych kwiatów. Był bardzo wiosenny. Stresowała się chyba nie mniej, niż Rainie, bo to ona była główną odpowiedzialną za jej strój.

- Okej, teraz zdejmę opaskę, ale proszę nie krzycz.

- Nie ogoliłaś mi głowy. Czułabym to, więc zaakceptuję wszystko. To już się stało, nie skrzywdzi mnie po raz kolejny – odpowiedziała, a Scarlett zaśmiała się. To dosyć zabawny komentarz do sytuacji. Delikatnie odwiązała opaskę i cofnęła się o krok. Rainie powoli otworzyła oczy, mrużąc je po ponad godzinie w ciemności. Stała wpatrując się w swoje odbicie. Była zszokowana. Była zdębiała. Patrzyła na siebie, na sukienkę i tylko mrugała raz po raz. Oddychała powoli i Scarlett zaczęła bać się, że jej się nie podoba, że cały ten ślub będzie niewypałem, że Rainie nie zapamięta go, jako najlepszy dzień w swoim życiu.

- Rainie?

Rainie nie wierzyła w to, co widziała. Miała wrażenie, że śniła, że zasnęła z zawiązanymi oczami. Niepewnie dotknęła materiału sukni. Taki miły w dotyku, taki delikatny. Starała się oddychać. Starała się nie płakać. Ona, Rainie, była taka piękna? Idealna sukienka, idealnym makijaż, idealna fryzura.

Powoli okręciła się wokół własnej osi. Jak to możliwe? Była taka piękna. Sukienka lepsza, niż mogłaby sobie wymarzyć. Bill zaplanował ślub w tajemnicy? Jak mu się to udało będąc w trasie od tylu miesięcy? Popatrzyła na Scarlett, która wpatrywała się w nią z przerażeniem.

- Jeśli ci się nie podoba zamówiliśmy jeszcze trzy sukienki, na pewno któraś będzie dobra – słysząc to, uśmiechnęła się i po prostu ją uściskała. – Podoba ci się? – wydawała się być zdziwiona.

- To ty ją wybrałaś?

- Razem z Liv, Margo i Juls, ale ta to moja faworytka.

- Bill zaplanował ślub na scenie? – pytała dalej.

- Wesele też – odpowiedziała, uśmiechając się szeroko.

- Są tutaj wszyscy?

- Nasi najbliżsi. Przylecieli już wczoraj. Jak tylko odstawiłaś Candy na noc do mamy, to zaraz jechali na lotnisko. Podoba ci się? Na pewno? – dopytywała, bo przecież wiedziała, jak ważny był ten dzień.

- Jest perfekcyjna – potwierdziła. – Kwiatki też – wskazała na bukiet, a Scarlett podała go jej.

- Jesteś gotowa, żeby wziąć ślub?

- Nie sądziłam, że to nastąpi tak z zaskoczenia, ale tak. Jestem gotowa, żeby wziąć ślub z Billem od dnia, gdy tu wróciłam – odpowiedziała, uśmiechając się szeroko. Tylko on mógłby wymyślić coś takiego. Kto inny planował wesele w tajemnicy przed panną młodą?

- No to czas najwyższy – Scarlett uściskała ją ponownie. – Ja wyjdę, a ty za mną, gdy zacznie grać muzyka. Jestem pewna, że będziesz wiedziała gdzie iść – uśmiechnęła się od ucha do ucha i zniknęła za białą kotarą. Matt pilnował przejścia i unosił ją, gdy ktoś szedł. Rainie stanęła ponownie przed lustrem i obejrzała się. Nie miała welonu, to byłoby irracjonalne w jej sytuacji. Sukienka też nie była do końca biała. Za to we włosach miała niebieski różowy i biały kwiatek. Coś niebieskiego. Na szyi miała piękny naszyjnik wysadzany szmaragdami, należał do Simone, a ona miała go od swojej babci. I kolczyki do kompletu. Coś starego. Uniosła suknię i obejrzała buty. Wysokie, ale wygodne. Na nodze czuła też podwiązkę. Coś nowego. Nie mogła być bardziej gotowa. Uśmiechnęła się do Matta.

- Szaleństwo, co? – mężczyzna uśmiechnął się odsłaniając kotarę. Muzyka zaczęła grać. Piękna melodia Yirumy.

[Yiruma ‘Kiss the rain’]

- Powodzenia, Rainie – odparł, gdy postawiła pierwszy krok. Widok zaparł jej dech. Czerwony dywan i te kwiaty. W tle, na telebimach wyświetlały się ich zdjęcia. Hala tonęła w delikatnych światłach i kwiatach. Ani trochę nie przypominała miejsca, gdzie odbywają się mecze i koncerty. Na scenie znajdowały się krzesełka, na których siedzieli ich bliscy. Wszyscy uśmiechali się na jej widok. Jej tajemnicza, zdradliwa córka najszerzej. Podbiegała do niej i uściskała ją.

- Jesteś najpiękniejszą panną młodą, mamo – odparła, całując Rainie w policzek. – Jestem szczęśliwa, że żyję tyle lat, żeby zobaczyć, jak wychodzisz na najlepszego faceta na świecie.

- Dziękuję, cukiereczku, ale ja nie mogę płakać – powiedziała, walcząc ze łzami. Candy roześmiała się i otarła jedną z kącika oka mamy. Candy miała śliczną miętową sukienkę. Delikatną i zwiewną. Wróciła na miejsce w pierwszym rzędzie, a Rainie ruszyła dalej. Miała nogi, jak z waty. Co to się działo? Co ten Bill najlepszego wymyślił. Zatrzymała się pomiędzy rzędami siedzeń i popatrzyła przed siebie. Na końcu nie bardzo długiego wybiegu znajdowała się altanka ozdobiona takimi samymi kwitami, jakie miała w bukiecie, a przed nią stała urzędniczka, Tom i Scarlett, a jakże, ich świadkowie i oczywiście Bill. Wspaniale prezentował się we fraku. Tak. Bill miał na sobie frak i koszulę w kolorze jej sukni z ogromnym żabotem. To tak bardzo w jego stylu. Przypatrywał się jej. Wydawał się zszokowany. Czyżby nie wiedział, jaką suknię będzie miała? Patrzył na nią urzeczony. Tak jak mężczyzna powinien patrzeć na kobietę. Tak, jak zawsze pragnęła, by jej mąż patrzył na nią w dniu ślubu i każdego kolejnego dnia. Muzyka wciąż pięknie grała. Powoli ruszyła wybiegiem patrząc tylko na swojego przyszłego męża. Czuła się taka piękna, taka doskonała. Ten dzień nie mógłby wyglądać lepiej. Ich ślub nie mógłby być lepszy. Zatrzymała się obok niego.

- Jesteś szalony – powiedziała, dławiąc łzy. – Nie mam żadnej przysięgi.

- Ty jesteś moją przysięgą – odpowiedział i pocałował ją, choć przecież nie powinien. Czuła, że zaraz rozpłacze się na oczach wszystkich. Odwróciła się i podała Scarlett bukiet. Jej prawie szwagierka uśmiechnęła się od ucha do ucha, biorąc od niej kwiaty.

- Witam państwa – zaczęła urzędniczka. Była kobietą po czterdziestce. Miała schludny szary kostium i krótko ścięte płowe włosy. – Nazywam się Bernadette Sloan i udzielę państwu ślubu. – Rainie zerknęła na Billa, uśmiechnął się czule i wyciągnął prawą dłoń. Z radością ją uścisnęła. Przydało się wsparcie. – Proszę o przedstawienie swoich przyrzeczeń.

- Od dnia, w którym cię poznałem, marzyłem, że kiedyś, w jakiejś przyszłości zostaniesz moją żoną. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak, ani kiedy, ale miałem pewność, że to ty jesteś mi przeznaczona. Wtedy wspólna przyszłość wydawała nam się tylko sennym marzeniem, ale zrobiliśmy to, Rainie – czule uścisnął jej dłoń, a głos drżał mu z emocji. – Byliśmy cierpliwi, konsekwentni, nieustępliwi, pełni wiary i nadziei. Dzięki temu dokonaliśmy niemożliwego. Dlatego przyrzekam ci, że przez resztę naszego wspólnego życia będę cierpliwy, konsekwentny, nieustępliwy, pełen wiary i nadziei w czynieniu wszystkiego, co nas umocni. Kocham cię, jak szalony i to jedno nigdy się nie zmieni. Będę dbał o ciebie, o Candy i o dzieci, które będziemy mieć. Sprawię, że będziesz szczęśliwa, spełniona i spokojna. Dam ci życie, jakiego zawsze chciałaś i dziękuję ci, że zdecydowałaś się zostać moją żoną. Nie obiecuję, że zawsze będzie łatwo, prosto i nieskomplikowanie. Pewnie kiedyś zaczniemy się kłócić, pewnie popełnię mnóstwo błędów, pewnie coś się zepsuje i okaże się, że nie żyjemy na różowej chmurze, ale my to znamy. Umiemy radzić sobie z problemami. Dlatego jestem przekonany, że nasze małżeństwo będzie zgodne i szczęśliwe. Rainie, ofiaruję ci swoją miłość, wierność i uczciwość. Przyrzekam, że nie opuszczę cię aż do śmierci. Jesteś wszystkim, co mam i czym jestem. Należę do ciebie – zakończył, unosząc ich splecione dłonie i ucałował ją. Czuła się rozbita i nie potrafiła zebrać myśli. Chciała dać mu piękną przysięgę, ale miała pustkę w głowie.

- Bill – szepnęła, starała się uspokoić. Wzięła głęboki oddech. – Razem z tobą w moim życiu pojawił się spokój i poczucie bezpieczeństwa. Od pierwszej chwili ratowałeś mnie każdego dnia. Kiedy nie było cię przy mnie, myślałam o tobie i to utrzymywało mnie w pionie. Walczyłam za siebie i za Candy, bo wiedziałam, że gdzieś czeka na nas życie, które jest dobre. Dziękuję ci, że wyszedłeś na spacer przed siedmioma laty. Dziękuję, że zatrzymałeś się przy tej smutnej dziewczynie. Dziękuję ci, że się pojawiłeś. Nie boję się o naszą przyszłość. Kochamy się, wierzymy w siebie i wierzymy sobie nawzajem. Darzymy się zaufaniem i szczerością. Wspieramy się i dbamy o siebie. Mamy to. Jednak obiecuję ci, że będę starała się bardziej, będę lepsza, będę uważniejsza, będę pilniej cię kochać, bo jesteś moim wszystkim. Nie mogę pozwolić sobie na to, żeby cię utracić, bo wtedy i ja zniknę. Dlatego zrobię wszystko, żeby nasze życie było dobre. Dziękuję, że kochasz Candy, że dajesz jej namiastkę ojca i dobry wzorzec. Dziękuję ci za rodzinę, którą dostałyśmy w pakiecie z tobą. Dziękuję za to, jak mnie kochasz. Dziękuję ci za siedemnastego kwietnia – odetchnęła, czując jak drżały jej nogi. Cała drżała. Bill uśmiechnął się do niej. Wyciągnął drugą rękę, a ona chętnie ją chwyciła.

- Na mocy prawa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uroczyście oświadczam, iż małżeństwo zostało zawarte – odparła poważnie, po czym dodała z delikatnym uśmiechem. – Może pan pocałować żonę.  

Birmingham, Liverpool, Manchester, Sheffield, Leeds, Carlisle, Durham, Glasgow, Edynburg, Aberdeen, Inverness, Belfast, Dublin, Waterford, Limerick, Amsterdam, Haga, Rotterdam, Antwerpia, Bruksela, Luksemburg, Zurych, Marsylia, Nicea, Turyn, Mediolan, Florencja, Wenecja, Rzym, Neapol, Ateny, Belgrad, Budapeszt, Bratysława, Wiedeń, Innsbruck, Praga, Lwów, Łódź.

[Tokio Hotel ‘Louder than love’]

Birmingham

-Jeśli Bill znów się pomyli, musicie mu wybaczyć. – Pierwszy raz w historii istnienia Tokio Hotel występ został przerwany ze względu na muzyków, niemalże kulających się ze śmiechu i wokalistę, który zapomniał tekstu. Georg i Tom odpadli jednocześnie. Gustav starał się ratować sytuację perkusją, ale niewiele to dało. Bill początkowo improwizował powtarzając refren Dancing in the dark, jednocześnie starając się dać Tomowi znać, że zapomniał tekstu. Później improwizował dalej, skłaniając publiczność do śpiewania, ale w końcu poległ. Nie chciał promptera i nie miał, czym się poratować. Stanął pośrodku sceny, jak porzucony, oświadczając, że zapomniał tekstu. Liczył, że Tom zlituje się i zanuci chociaż, ale nie. Może nawet Scarlett wyłoni się zza kulis i swoim blaskiem olśni ludzi i nikt nie zauważy. Wykukiwała zza kotar, ale nic poza tym. Ludzie zaczęli krzyczeć, że go kochają i bić mu brawo, a jego przyjaciele pokładali się ze śmiechu. Tom pierwszy odzyskał kontrolę i zabrał mu mikrofon i przemówił, co wzbudziło jeszcze większą falę zachwytu. Tom przecież nie mówił na koncertach nic, poza dziękuję. – Mój mały braciszek jest trochę zakręcony – odparł popatrując na Buffalo jego bliźniaka, które czyniły go wysokim jak wieża. Hala znów rozgorzała brawami, więc kazał mu zejść ze sceny i się doprowadzić do porządku. Bill natychmiast czmychnął za kulisy, gdzie czekała Rainie. – Nikt jeszcze o tym nie wie, ale to dobry moment, żeby zdradzić jego małą tajemnicę, ale musicie obiecać, że nikomu nie powiecie, okej? – zapytał ze swoim słynnym, cwanym uśmieszkiem na ustach, a kilkanaście tysięcy powierników tej tajemnicy gorąco przytaknęło. – Wierzę, że nie wygadacie. – uniósł ręce w pojednawczym geście. – Otóż mój mały braciszek przedwczoraj się ożenił. – Na te słowa przez Berclaycard Arenę przepłynęła fala okrzyków. Ciężko powiedzieć, czy zadowolonych czy załamanych. – ­Szok, nie? Też się dziwię, że Rainie jednak go chciała, bo ja to bym się zastanowił dwa razy. No, ale ja już jestem zajęty  – niby od niechcenia uniósł prawą rękę pokazując obrączkę, rozcapierzając palce. – Ciężko o drugi taki ideał – błysnął uśmiechem. – Bill dołączył do szczęśliwego grona żonkosiów, więc Hagen! – odwrócił się do przyjaciela, który zdążył przysiąść na podeście dla perkusji. – Bierz się do roboty - wskazał na niego, kierując się szybko w jego stronę. Georg tylko pokręcił głową i upił łyk wody. – Przepraszam za tą nieplanowaną przerwę. Bill zaraz powinien wrócić, w końcu ile można uczyć się tekstu własnej piosenki. A tymczasem zagram coś dla was. – Wcisnął mikrofon w stojak i przestawił go na środek wybiegu. Hala wrzała od euforii. Gdyby wetknąć tam termometr byłoby z dwieście stopni. Oddał elektryczną gitarę i sięgnął ze stojaka akustyczną. Usiadł, zniżył mikrofon i sprawdził gitarę. – Skoro jesteśmy w temacie w temacie miłości, to może zagram coś romantycznego? Moja słodka żona gdzieś tam się kręci, niech usłyszy. – W tym momencie hala rozgorzała jeszcze bardziej, bo Scarlett wtargnęła na scenę. Jako, że była już po swoim koncercie, przebrała się i miała na sobie jeansy i T-Shirt promujący ich płytę. Jego twarz dumnie opinała jej pierś. Zauważył. Nie umknęło mu to. Przytuliła się do jego pleców i pocałowała go w policzek, mówiąc mu na ucho, że Bill dochodzi do siebie i pamięta tekst. Jednak kazała mu kontynuować z przebiegłym uśmiechem.

- Ależ ten mój mąż jest cudowny – westchnęła do jego mikrofonu, skradła mu całusa i zniknęła. Jednak wrażenie, które pozostawiła było jak zawsze piorunujące.

- No dobrze, to może skoro moja piękna żona już sobie poszła i jej przy mnie nie ma, to zagram piosenkę, która oddaje moje uczucia względem tej sytuacji. Maleńka, dla ciebie zagram „Here without you”.

Aberdeen

Scarlett i Tokio Hotel robią wrażenie, nawet, gdy im się coś nie udaje. Nagrania z Birmingham mają wielką oglądalność w Internecie, fani są zachwyceni ich swobodą na scenie, a ci co romantyczniejsi wzdychają do tej pięknej miłości. Ciekawe, czy dziś w Aberdeen będzie równie ekscytująco? Koncert rozpoczyna się o dwudziestej, o dziewiętnastej wchodzi support, a od osiemnastej możecie wejść do hali. Jadąc do pracy, widziałam spory tłum po areną. Zapowiada się pełna frekwencja. Będę państwa informować na bieżąco.

Anna Wells, Aberdeen TV

Turyn

Żonaty Bill Kaulitz wydaje się jeszcze lepszym wokalistą, niż nieżonaty Bill Kaulitz. Koncerty Tokio Hotel zyskały nową energię, są bardziej na luzie, a muzycy, co widać, bawią się muzyką i swoją trasą. To miło popatrzeć, że gwiazdy takiego formatu nie są zepsute sławą i całym tym blichtrem. Scarlett promienieje, Tom zapatrzony jest w swoją żonę i wspomina o niej w każdym wywiadzie. Bill mógłby sprzedawać szczęście na kilogramy. A co z Gustavem i Georgiem? Ostatnio widzieliśmy ich wybranki pod hotelem w Rotterdamie. Szczęście i miłość kwitną, co odbija się na całym tournée. Co najlepsze – wychodzi im to na dobre.

Bravo Girl, Italy

Po Aberdeen spędzili kilka cudownych dni w Iverness, gdzie poznawali piękno Szkocji i oddychali świeżym powietrzem. Bill już więcej nie pomylił tekstu. Przemierzali Europę, a każdy kolejny koncert był lepszy od poprzedniego. Zmęczenie powoli dawało im się we znaki, ale byli już poza połową i tak niewiele zostało im do zrobienia. Każdy kolejny postój był coraz bardziej wyczekiwany. Scarlett była pod nieustanną opieką laryngologa, który pilnował kondycji jej strun głosowych. Podczas dwóch dni we Wiedniu coś tknęło ją i odwiedziła lekarza poleconego przez ich lekarza domowego. Zrobiła podstawowe badania zaniepokojona swoim spadkiem formy. Wiedziała, że była już zmęczona, ale czuła się inaczej. Dolegliwości były zupełnie inne, niż dotąd, gdy była u kresu sił. Czuła się tak, jak czuła się już dwa razy. Tym razem nie mogła tego zbagatelizować. Lekarz potwierdził jej przypuszczenia. W jednej chwili chciała płakać ze szczęścia i rozpaczy, bo stało się to, czego tak pragnęła i czego się tak obawiała. Potrzebowała chwili, żeby ochłonąć. Zredukowała swoją aktywność na scenie. Nie wykonywała żadnych karkołomnych piruetów. Zostawiła te stateczne elementy choreografii. Na szczęście nie była Beyonce i nie musiała włączać się w układ do każdej piosenki, żeby wszystko dobrze wypadło. Na swoje szczęście już nie raz rezygnowała ze swojej części choreografii, gdy czuła się zbyt przemęczona ilością koncertów. Starała się stosować do zaleceń lekarza i robić swoje. No i musiała powiedzieć Tomowi. Chciała to zrobić w odpowiedniej chwili. Dlatego upłynęły dwa tygodnie, nim znaleźli czas dla siebie.

2. lipca 2016, Polska, Łódź

Już kiedyś grała w Łodzi. Raz w Łodzi, a raz w Gdańsku. Wolała arenę w Łodzi, choć obu nazw nie potrafiła dobrze wymówić. Scena została już zbudowana. Pracownicy mieli przerwę, za chwilę miało zacząć się szaleństwo prób, niepasujących kabli i źle brzmiących instrumentów. Tom, gdy tylko mógł korzystał z pustej hali. Przechadzał się po obiekcie; po płycie, trybunach, scenie. Był wtedy cichy i skupiony. Nie myliła się. Zastała go wchodzącego na scenę. Rozpromienił się na jej widok. A ona czuła się, jakby miała cały świat w rękach i jakby ten świat jej się wymykał. Marzyła o tym i panicznie się bała. Czas by dzieliła to szczęście ze swoim mężem. Zatrzymał się na końcu wybiegu, więc do niego dołączyła. Zaczął się lipiec. Byli małżeństwem od prawie roku. Prawie rok spędzili w trasie. Przeżyli przygodę życia. Dobrze, że to zrobili. Miała na sobie jeansowe szorty, luźną koszulkę bez rękawów i japonki, jak na super gwiazdę przystało. Jej cudowny mąż nie zdecydował się na publiczne obnażenie łydek, więc grzał się w długich spodniach i podkoszulku. Nie mogła powiedzieć, żeby mąż w takim wydaniu jej się nie podobał. Ach, te bicepsy. Objęła go w pasie, a on objął ją. Odchyliła się, wystawiając usta do pocałunku, co natychmiast wykorzystał.

- Przyszłam ci coś powiedzieć – odparła po chwili.

- Co takiego? – zapytał, przyglądając się jej z uśmiechem.

- Nie będę owijać w bawełnę, ani używać poetyckich porównań dobrze?

- Jak najbardziej, chyba, że chcesz się ze mną rozwieść, wtedy oczekuję poetyckości – odpowiedział, a Scarlett się roześmiała. Spojrzała w cudowne oczy swojego męża i odnalazła spokój. Byli we właściwym miejscu, we właściwym czasie. Tak miało być. Tak być powinno.

- Będziemy mieli dziecko – odrzekła spokojnie. Tom zachłysnął się powietrzem. Zamarł. Przez sekundę martwiła się, czy jej nie upuści, więc trzymała się mocno. Dała mu czas na przyjęcie tego do wiadomości. Uśmiechała się delikatnie, czekając.

- Czy to jest zasadne, żebyśmy nieustannie zaliczali wpadki? – zapytał, a na jego usta wpłynął zadowolony uśmiech, choć w oczach pojawił się strach.

- To dopiero trzeci raz – odpowiedziała, wzruszając ramionami. – A życie długie.

- Cholernie mnie to przeraża – powiedział, nie chowając się za wymówkami. Mieli te same doświadczenia. Stracili dwoje dzieci. Co jeśli stracą trzecie? Patrzyli na siebie dłuższą chwilę, a potem Tom przyciągnął Scarlett do siebie i mocno ją przytulił. Stali tak jakiś czas, nim zdołała zebrać w sobie jakieś słowa.

- Ograniczyłam choreografie, staram się jak najwięcej odpoczywać. Chcę odpoczywać jeszcze więcej i sprowadzić tutaj lekarza, tak jak za pierwszym razem. Nie mogę odwołać koncertów. Dokończymy trasę. Już niewiele jej zostało. Cały czas o tym myślę, ale uda się. Czuję się dobrze, mdliło mnie tylko kilka razy. Musi być dobrze, a ja muszę skończyć tą trasę. Chcę tego, bo nie wiem, kiedy pojadę w następną. Będziemy mieli dziecko i to może być ostatnie tournée, jakie robię. Jestem tego świadoma i nie waham się, bo wybieram nas. Wybieram ciebie i mnie i to maleństwo, cokolwiek się zdarzy, ale muszę dokończyć tą trasę dla mnie samej. Dlatego nie dyskutujemy na ten temat. – Minęła kolejna długa chwila milczenia, kalkulacji, gonitwy myśli i niepewności, nim Tom się odezwał. Wierzył jej. Bał się tak samo. Tak samo nie wiedział, co zrobić, żeby się udało. Byli bezradni wobec losu, ale musieli wierzyć.

- Maleńka, jak to możliwe, że jesteś w ciąży, skoro używałaś plastrów? Bo używałaś? – zapytał, ale nie czekał na odpowiedź, bo najwyraźniej wpadło mu do głowy logiczniejsze wytłumaczenie. – Może po prostu tak dobrze strzelam? To by wyjaśniło nasze dotychczasowe poczynania – stwierdził dumny z siebie, po czym pocałował Scarlett w czubek głowy. Odetchnęła z ulgą, przytulając się mocniej do niego. Jak ona kochała tego człowieka. Delikatnie odsunęła się od niego i stanęła przodem do publiczności, która miała się tam dopiero zjawić. Było ich słychać na zewnątrz. Śpiewali Beautiful. Uśmiechnęła się do siebie. Tak wyglądały spełnione marzenia. Piętnastotysięczna hala, która tego wieczoru wypełni się z naddatkiem. Odetchnęła głęboko powietrzem, które w arenach miało specyficzny zapach. Dziewięć lat wcześniej Liv zapewniła ją, że kiedyś stanie na takiej scenie i oto stała. Teraz jej kolej.

- Ono będzie zdrowe, Tom – powiedziała patrząc przed siebie. Składała kolejną obietnicę. – To będzie dziewczynka. Zdrowa, silna dziewczynka. Nasza dziewczynka – powiedziała twardym, choć łamiącym się głosem. Tom w odpowiedzi chwycił ją za rękę. Cokolwiek miał się zdarzyć, byli w tym razem. We dwoje. Już nigdy osobno.

Mińsk, Moskwa, Wilno, Ryga, Tallin, Helsinki, Sztokholm, Kopenhaga, Oslo, Hamburg, Berlin, Dortmund, Kolonia, Frankfurt, Mannheim, Norymberga, Stuttgart, Monachium, Szanghaj, Hong Kong, Seul, Nowe Delhi, Bangkok, Kuala Lumpur, Dżakarta, Perth, Adelajda, Melbourne, Sydney, Brisbane, Wellington, Auckland, Tokio.

25. sierpnia 2016, Australia, Brisbane

Wydaje mi się, czy Scarlett się zaokrągliła? Do niedawna każda dziewczyna zazdrościła jej figury, wymiarów, wzrostu i oczywiście męża. Wygląda na to, że podczas światowego tournée nie próżnowali, bo młoda pani Kaulitz wydaje się coraz bardziej zaokrąglać w znaczącym miejscu. Pasuje jej ten brzuszek. Rozkwita z każdym dniem. Daje czadu na koncertach i wygląda olśniewająco. Chyba dziewczyny dalej jej zazdroszczą.

Portal muzyczny bris-music-bane.com, Antayah

Urodziny Scarlett spędzili w Mannheim. Dostała od fanów Sto lat, ogromny bukiet kwiatów i piękną akcję podczas koncertu. Chyba prawie każdy miał serduszko z fluorescencyjnym napisem Fighters. Natomiast urodziny bliźniaków przypadły podczas ich pobytu w Tokio. Czysty przypadek, ale jaka radość. Dokładnie pierwszego września grali ostatni koncert. Hucznie uczcili dwudziesty siódmy krzyżyk Billa i Toma. Zostali tam jeszcze cztery dni i wrócili do domu. Wrócili do domu po bardzo długiej podróży. Scarlett czuła się fenomenalnie, miała mnóstwo energii i nikt nigdy nie posądziłby jej o ciążę. No, może poza zaokrąglającym się brzuszkiem i Tomem, który wielbił ziemię, po której stąpała.

6. listopada 2016, Holandia, Rotterdam

Dwa tysiące szesnasty należał do Scarlett. Zmiotła konkurencję na rynku muzycznym. Cztery Grammy, trzy MTV Movie Awards, trzy MTV Video Music Awards, pięć American Music Awards, cztery People’s Choice Awards, jedna statuetka ASCAP Awards, jedna BBC Music Awards, została Billboard Woman of the Year, otrzymała nagrodę Billboard Touring Awards, Brit Awards, Young Hollywood Awards i World Music Awards, a czekała ją jeszcze gala Billboard Music Awards. To wydawało jej się niemożliwe, że osiągnęła, aż taki sukces, ale stało się. Scarlett Kaulitz niespodziewanie stała się najlepszą piosenkarką na świecie. Musiała to zapamiętać, żeby wspominać, gdy będzie sprzątać kupki maleństwa. Ciąża znów przydarzyła im się w najmniej oczekiwanym momencie. Potrzebowała jeszcze pół roku, żeby doprowadzić Masterpiece do końca, żeby pojeździć po świecie, pokorzystać z życia. No, ale. Zdrowie dziecka i niej samej stało teraz na pierwszym miejscu. Wprawdzie nie leżała w łóżku, bo czuła się wyśmienicie, ale dmuchała na zimne. Bardzo bali się, że ich maleństwo może spotkać to samo, co Liama, więc zachowywali wszystkie możliwe środki ostrożności. Tom bardzo bał się o nią, gdy kończyli trasę. Bardzo przeżywał te dwa miesiące. Nie chciała przysparzać nerwów jemu, ani sobie. Nie uważała też, że to koniec jej kariery. Jednak zdawała sobie sprawę z tego, że długie przerwy wpływają niekorzystnie na powodzenie w show-businessie.

Za chwilę mieli dać ostatni występ. Zarówno ona, jak też Tokio Hotel mieli kilka nominacji. Występowali z ostatnim singlem – Louder than love. Przygotowali wspaniałe show z bębnami w roli głównej. Jednak na jej wyraźne życzenie, Tom grał też z nią. To ostatni występ, jaki miała dać do rozwiązania i prawdopodobnie na wiele miesięcy po nim. Chciała, żeby był wyjątkowy. Na scenie wręczano statuetkę. Oni mieli wyjść za chwilę. Tom został podłączony do sprzętu i podszedł do niej. Pocałował ją krótko i uśmiechnął się. Fantastycznie wyglądał. Miał beżowe spodnie, białe Nike i białą koszulę z podwiniętymi rękawami i odpiętymi trzema górnymi guzikami. Włosów nie związał jak zawsze w oczek, ale spiął je z tyłu, więc były częściowo rozpuszczone. Fryzura niby typowo kobieca, ale on wyglądał w niej zupełnie męsko. Jak Renegat i Ling w jednym. A w dodatku jej mąż. Obrzucił ją spojrzeniem pełnym aprobaty. Miała na sobie sukienkę w stylu greckim. Góra na szerokich ramiączkach i plisowany dół odcinany pod linią biustu. Pięknie podkreślała jej brzuszek. O to chodziło. Miała złote wykończenia na ramiączkach, przy dekolcie, na linii odcięcia i na wykończeniu dołu. Była boso. Czuła się doskonale. We włosach miała dwie złote opaski, które ładnie komponowały się z wysokim, niedbałym kokiem. Czuła się przepiękna. Nie tylko dlatego, że Tom wciąż jej to mówił. Ciąża budziła chyba jakiś magiczny hormon, bo czuła się taka każdego dnia.

- Denerwujesz się? – zagadnął, masując jej krzyż. Od razu poczuła się lepiej. Kończyła szósty miesiąc, więc zdecydowanie miała, co dźwigać. Plecy i łydki, to jedyne co jej dokuczało. Gdyby nie to i wielki brzuch, w ogóle nie wiedziałaby, że nosiła dziecko. Nie miała żadnych objawów. Było zupełnie inaczej niż z Liamem i drugim dzieckiem. Bo to nie był Liam, ani żaden inny chłopiec.

- Nie. To piosenka o mojej miłości do ciebie, więc nie mogę się pomylić. Znam moje serce – odpowiedziała gładząc brzuch. – Jest dzisiaj ruchliwa.

- Pewnie wie, że przyszła na wielką imprezę – odpowiedział i pocałował brzuch Scarlett przez materiał sukienki. – Tylko nie wychodź dziś, to jeszcze za wcześnie – pogroził palcem. Przytulił Scarlett. Podeszła Heike i podała czarno-złoty mikrofon właścicielce.

- Przygotujcie się – odparła. Tom pocałował Scarlett jeszcze raz i poszedł na swoje miejsce. Ariana Grande zapowiedziała ją, więc ruszyła w kierunku sceny. Jak zawsze postawiła na prostotę. Lubiła motyw światła i mroku, więc wykorzystała go też tym razem.

[Christina Aguilera ‘Save me from myself’]

Panowała idealna cisza. Piękny przedsionek muzyki. Zaczęła śpiewać, wciąż będąc niewidoczną i pomalutku szła w kierunku oświetlonego punktu, stopniowo wyłaniała się z ciemności. Uśmiechnęła się, gdy Tom zaczął przygrywać. W sali obudziły się niezbyt głośne brawa. Uśmiechnęła się znów. Krąg światła nieco się powiększył, więc zbliżyła się do Toma, który z każdym jej krokiem zostawał jaśniej oświetlony. Stanęła tuż przy nim i zostali zamknięci w jasnej obręczy ciepłego światła. Gdy okazało się kim był gitarzysta, dostali owacje. Położyła dłoń na jego nodze, zyskując wsparcie i śpiewała. Bo czuła się tak dobrze, gdy występowała na jednej scenie ze swoim ukochanym. Grał w skupieniu, raz po raz zerkając na nią. Tak bardzo kochała, gdy grał. Zamykał się wtedy w swoim świecie i dostrzegała w nim nowe piękno. Jakby unosił się nad nim jakiś artystyczny duch. Był niesamowity.

You’re gonna save me from myself.

Gdzieś między Bangkokiem, a Sydney miała kilka trudnych dni. Pojawiły się mdłości, nie mogła jeść, ani spać. Nie mogła leżeć, a gdy chodziła kręciło jej się w głowie. Na scenie doznawała ozdrowienia, jakby ich dziecko miał w sobie artystyczną żyłkę, ale noce i ranki były dla niej trudne. Dwa dni spędziła wisząc nad muszlą, a Tom cierpliwie przynosił jej czyste ręczniki, masował plecy, trzymał włosy i robił chłodne okłady. Nie skrzywił się nawet, kiedy na niego zwymiotowała. Może to niezbyt romantyczne, ale tym właśnie była miłość, gdy potrafisz nie skrzywić się, gdy twoja ciężarna żona cię obrzyga.

Niczego nie mówili bliskim. Wiedzieli tylko Bill, Gustav i Georg. Zdali egzamin, bo nie zdradzili się swoim paniom. No, Liv też wiedziała. Scarlett nie umiała nie powiedzieć siostrze. Kiedy wrócili do domu, zajechali najpierw do Sophie, żeby się ze wszystkimi przywitać. Scarlett miała na sobie bluzę Toma, bo był to chłodny dzień. Mama przytuliła ją, spojrzała jej w oczy i się uśmiechnęła.

- Tym razem wszystko będzie dobrze – powiedziała. Matki podobno to wiedzą. Podobno to czai się w oczach.

Popatrzyła na Toma, ściskając jego nogę. Uśmiechnął się do niej i nucił razem z nią. Patrzył jej w oczy i ta chwila była taka ich. Czekała tyle lat, żeby zaśpiewać z nim, właśnie tą piosenkę. Osiem lat wyobrażała sobie ten moment. I ziścił się. Marzenia naprawdę się spełniały.

Well, tomorrow may be shaky but you never turn away. 'Cause when I start to crumble, you know how to keep me smiling. You always save me from myself.

Siedziała na kanapie w ich nowym, pięknym salonie. Oglądała jeden ze swoich ulubionych seriali i masowała brzuch. Ich dziewczynka była wyjątkowo ruchliwa tego dnia. Przeczytała już większość poradników i kilka książek dotyczących macierzyństwa. Znalazła tam odpowiedzi na pytania dnia codziennego. Wiedziała, jak powinno się karmić, jak dziecko powinno spać, jak leczyć bolący brzuszek i zaropiałe oczko. Jednak w żadnej z tych książek nie istniała odpowiedź na pytanie: jak uchronić moje maleńkie dziecko przed nagłą śmiercią łóżeczkową?

I know it's hard, it's hard, but you've broken all my walls.

Poczuła, jak Tom objął ją, przytulając się do jej pleców. Odetchnęła z ulgą. Jego bliskość zawsze sprawiała, że czuła się lepiej. On wierzył. On nie pozwalał jej bać się, ani zadręczać. Wierzył lekarzowi – najlepszemu w Niemczech, który prowadził jej ciążę. Wierzył, że zło nie mogło dotknąć ich po raz kolejny. Ich dziewczynka musiała być zdrowa. Nie brał pod uwagę innej możliwości.

- Zabraniam ci się martwić – szepnął, całując ją w ucho. Sięgnął do jej brzucha i pogładził go. – Powiedz mamie, żeby się nie martwiła, bo to piękności szkodzi. – Scarlett roześmiała się, a ich córeczka solidnie kopnęła.

You've been my strength, so strong.

Wszedł do kuchni i zastał jeden z najpiękniejszych widoków. Scarlett w jego koszulce przygotowywała śniadanie. Poranne słońce wpadało do kuchni, sprawiając, że dzień od razu wydawał się lepszy. Stanął za nią i przytulił się do jej pleców. Była taka maleńka, gdy nie nosiła tych swoich szpilek. Nabrała kształtów i zrobiła się jeszcze bardziej apetyczna. Warto było szukać w nocy po mieście chipsów, żelków albo ptasiego mleczka. Pocałował ją w czubek głowy i zamknął ją w swoich objęciach, uniemożliwiając ruch.

- Dlaczego jesteś boso? Przecież podłoga jest zimna.

- Zapomniałam założyć kapci, przypomniało mi się na dole i nie chciało mi się wracać.

- Przyniosę ci leniuszku – pocałował ją jeszcze raz, klepnął w pupę i poszedł po kapcie.

Człowiek czasem nie daje sobie sprawy z tego, że macierzyństwo i ojcostwo nie zaczyna się w dniu narodzin dziecka. To zaczyna się w momencie, kiedy uświadamiasz sobie, że będziesz rodzicem. Może nie do końca przyswajasz to na początku. Bo to przecież trochę abstrakcja. Przełom następuje, kiedy lekarz robi USG, a na monitorze widać tego małego człowieka, a cały pokój wypełnia głośne, mocne bicie jego serca. Wtedy uświadamiasz sobie, jak bardzo to się dzieje naprawdę.

Wtedy Tom się naprawdę wzruszył, a Scarlett nie sądziła, że mogła go kochać jeszcze bardziej. Każdy dzień z nim sprawiał, że czuła się piękniejszym człowiekiem, piękniejszą kobietą. Lepszą wersją siebie.

And don't ask me why I love you. It's obvious your tenderness is what I need to make me a better woman to myself. You're gonna save me from myself.

Piosenka dobiegła końca. W całym Ahoy! w Rotterdamie rozległy się gromkie brawa. Scarlett i Tom oślepienie światłem, nie widzieli tego, ale wiele osób wstało. Byli dumni, szczęśliwi i spełnieni. Tom odstawił gitarę i uniósł rękę w geście podziękowania. Popatrzył na Scarlett i uśmiechnął się. Delikatnie ścisnęła jego kolano. Zeskoczył ze stołka i pocałował ją, ignorując fakt, że znajdowali się w centrum wielkiej sceny. Ariana Grande przybyła, żeby zaanonsować ciąg dalszy, dziękując im wylewnie. Scarlett uśmiechnęła się i pomachała do publiczności. Tom zrobił to samo. Prawie jak para królewska. Chwycił ją za rękę i powoli zeszli ze sceny. Może to tylko hormony. Może jej się wydawało, ale to był naprawdę piękny moment.

---

* Sukienka Rainie