Youtube odtwarzał ulubioną playlistę Scarlett, gdy
układała ubranka. Prała, co drugi dzień. Macierzyństwo kojarzyło jej się
głównie z praniem. Prała, suszyła, prasowała, składała ubrania wciąż i wciąż.
Głowiła się, które skarpety powinny być do pary albo, do kogo należały majtki w
serduszka. Fioletowa koszulka ze Minionkiem była Nellie, czy Nikky? Jedna miała
zieloną, a druga fioletową. Jedna miała z Davem, a druga z Bobem albo Paulem. Czy
którymś innym..? I bądź tu dobrą matką. Skarpety przyprawiały Scarlett o napady
dzikiego szlochu. Wewnętrznego oczywiście. W duchu łkała i zawodziła, gdy
wyjmowała z pralki skarpety Davida i Toma. Były nie do rozróżnienia. Niemal
wszystkie czarne. Była pewna, że ojciec i syn nosili skarpety wymiennie, bo nie
była w stanie ich rozróżnić. Pomasowała brzuch i odłożyła na stos koszulek do
prasowania. Nuciła World on fire Slasha
i Mylesa Kennedy’ego. Poskakałaby, gdyby nie naturalny obciążnik, który Tom
zamontował jej jakieś sześć miesięcy wcześniej. Dokładnie nie pamiętała, kto i
kiedy to powiedział, ale określił ich, jako siedzących na różowej, puchatej
chmurze. Jakkolwiek, ale unosili się w powietrzu. Nie pomylił się. Czasem, gdy
spoglądała w dół, dziwiła się, jak bardzo wysoko się znajdowała. Nawet, gdy
łączyła w pary te przeklęte skarpety. Sięgnęła po kolejną porcję skarpet i majtek,
sortowała je sumiennie. Najchętniej kupowałaby nowe za każdym razem, żeby nie
musieć ich dopasowywać. A co to będzie, gdy w praniu będą rzeczy ośmiorga
ludzi? Zwariuje. Chyba zwariuje. Jessica wprawdzie wyjechała na studia, ale
siódemka to i tak sporo. Będą musieli kupić kolejną pralkę. Jak nic. Musiała jeszcze
wyczyścić buciki Nellie po tym, jak biegała po błotnych kałużach. Nikky
rozpruła się piżamka, a Tom mówił coś, że odpadł guzik od jego ulubionej
koszuli. Rozmyślania Scarlett przerwał jej własny głos. We remain? Kto wgrał na jej rockową playlistę jej własną piosenkę?
Przez moment słuchała własnego głosu, póki zadziwiona pojawieniem się tam Jess,
sięgnęła po laptopa. Widząc wideo od razu się uśmiechnęła.
Przewinęła do początku. To był cudowny występ. Pierwsza propozycja
udziału w The Voice pojawiła się w trakcie ciąży z Nicole. Przyjęła ją, nagrania
przesłuchań w ciemno zaczęły się, gdy mała miała kilka miesięcy. Była to fajna
przygoda, którą postanowiła powtórzyć, gdy dziewczynki podrosną. Później nagrała
album, pojawiły się inne, ważniejsze rzeczy, więc odrzuciła propozycję udziału
w następnych edycjach. Dopiero po dwóch latach zdecydowała się wrócić. Pracowała
nad kolejnym albumem, wróciła do formy sprzed wszystkich ciąż. Czuła się
fantastycznie. Dlatego chętnie znów usiadła na fotelu trenerskim razem z Adamem
Levine, Blakiem Sheltonem i Pharellem Williamsem. Dopięła nagrywanie albumu i
promowała go, wydawała single. Wprawdzie nie wybierała się w trasę, ale miała
świetną sprzedaż, utrzymywała się na topie. Było lepiej, niż mogłaby wymarzyć. Jednak
był to dziesiąty rok od operacji Jess i czuła, że czas coś na ten temat
powiedzieć. Dlatego drugi program na żywo został otwarty przez ich występ. Długo
dyskutowała o tym z Gin i Jessicą. Pomysł wydawał się ciekawy. Jessica była
cudownie ocalonym dzieckiem. Raz po raz pojawiała się w mediach ze względu na
popularność Scarlett i Toma, a także jej związek z Theo Kerrshawem. Marzyła o
występie przed publicznością, ale zawsze podkreślała, że to musiało mieć
znaczenie. Znaleźli sposób, żeby tak się stało. Po dziesięciu latach od
rozpoczęcia nowego życia, była gotowa, żeby zaśpiewać na cześć swojego zdrowego
serca.
Nie mogły zaśpiewać innej piosenki, niż We remain. W końcu była o przetrwaniu. Przetrwaniu
wszystkiego, co tak bardzo je obie wtedy zatrważało. To hymn ich odwagi. Hymn walki
o życie. Pracowały ciężko, żeby brzmieć doskonale. Jessica nigdy nie chciała na
stałe wiązać się z muzyką. Życie w trasie jej nie pasjonowało. Kochała śpiewać,
ale nie chciała sławy i walki z show-businessem. Jednak wizja tego występu
bardzo jej się spodobała. Chciała to zrobić. Uznała, że to właściwy czas i
właściwe miejsce.
Gdy pierwszy raz
przekroczyła próg ich domu, zaniemówiła. Scarlett i Tom szli za nią w
milczeniu, czekając na opinię. Patrzyła na wszystko z niedowierzaniem i nie
potrafiła powiedzieć słowa. Potem zaprowadzili ją do jej pokoju. Patrzyła na
niego w jeszcze głębszym milczeniu, a potem się rozpłakała.
- Witaj w domu,
skarbie. – Wprawdzie miała w nim zamieszkać dopiero za rok, już miała swoje
miejsce na świecie.
- Tworzymy
najdziwniejszą rodzinę na świecie. Jestem od was tylko kilka lat młodsza, ale
zastępujecie mi rodziców. Myślę, że jesteście, jak moje starsze rodzeństwo,
jednak ja bardzo bym chciała być siostrą dla waszych dzieci i dla Davida też. Nigdy
nie miałam rodzeństwa. – Powiedziała patrząc na śpiącą Nell. Od bardzo wielu lat
nie czuła się, jak w domu. To uczucie wreszcie wróciło. Jej dom był tam, gdzie
ludzie, których kochała i którzy kochali ją.
Kiedy pierwszy raz
przyznała, że coś czuła do Theo, miała tylko szesnaście lat. On dwadzieścia
trzy. Do tej pory żadne z nich nie wykonało żadnego ruchu, który mógłby zdradzić
jakieś uczucia. Scarlett bardzo bała się tej relacji, ale znała uczucia Theo. Opowiedział
jej o nich przed rokiem. Jednak przyrzekł, że zaczeka, aż Jessica skończy
osiemnaście lat. Zupełnie nie wiedziała, jak pomóc jednemu i drugiemu, gdy Jess
wciąż była jeszcze dzieckiem. Theo był częstym gościem w ich domu, jak wszyscy
członkowie Dirty Mouses. Wytrzymał, udowodnił siłę swojego charakteru. Przez trzy
lata nie był z żadną dziewczyną, czekając na Jessicę. Łączyła ich silna,
niezniszczalna wręcz więź. Ugruntowali swoją miłość. Scarlett była z nich
dumna, bo posiadali coś naprawdę wielkiego.
Scarlett doskonale pamiętała dumę, którą czuła, gdy
Jessica wkroczyła na scenę w trakcie refrenu. Była piękną, młodą kobietą, która
pomimo trudnego startu świetnie radziła sobie w życiu. Obie wyglądały pięknie. Miały
czerwone sukienki. Scarlett długą, a Jessica krótką z koronkowym trenem. Nigdy nie
kryła blizny, ale tym razem zakrył ją golfik. Ta piosenka sprawiała, że
wypełniała ją odwaga i pewność siebie. Te słowa, które niosły nadzieję,
przypominały o wszystkim, czego dokonały przez te dziesięć lat. Kim stała się
Jessica? Była zdrowa, studiowała wymarzony kierunek, miała wspaniałego
narzeczonego. Kim stała się Scarlett? Pokonała swoje demony, była szczęśliwą
żoną i matką, spełnioną artystką. Wszystko było takie, o jakim nawet nie
marzyły przed dziesięciu latu. A jednak miały to. Bo cokolwiek miało się stać,
one to przetrwają.
Muzyka wypełniała serca, niosła się dźwiękiem do ludzi. To
uczucie bycia we właściwym czasie i miejscu rozpierało ją od środka. Nawet po
tylu miesiącach od tego występu, wciąż je pamiętała. Wciąż je czuła, gdy
oglądała to nagranie. Na sam koniec złapały się za ręce i uniosły je znak
zwycięstwa. Tym właśnie były. Zwyciężczyniami. Jessica była żywym symbolem
walki i wygranej. Jej dziewczynka dała radę.
Pomasowała brzuch, patrząc w ekran. Nie miała zwyczaju
oglądać swoich występów, ale ten był wspaniały. Naprawdę wspaniały. Bardzo cieszyła
się, że Jessica zdecydowała się z nią zaśpiewać. Oczywiście później posypały
się propozycje od wytwórni, ale wszystkie zostały odrzucone. To nie była droga,
którą Jess chciała podążać. Marzyła o pracy psychologa dziecięcego i do tego
dążyła. Wiedziała, czego chciała od życia i zmierzała po to. Scarlett, gdy
przyglądała się jej poczynaniom coraz mocniej utwierdzała się w przekonaniu, że
to wszystko musiało się zdarzyć, żeby ona trafiła na tą dziewczynę, żeby
odmieniła jej życie. Nie dały się zatrzymać. Spłonęły w ogniu, utonęły w deszczu,
ale przetrwały. I jakież to było piękne przetrwanie. Z pokoju Nellie usłyszała
płacz. Zatrzasnęła pokrywę laptopa i zgramoliła się z łóżka. Zastała
dziewczynkę otoczoną przez siostry, które pomagały jej pozbierać się z podłogi.
- Ktoś tu chyba łapał zająca – powiedziała, uśmiechając
się do córeczki i siadając w fotelu, przytuliła ją. – Pokaż kolanko, zaraz
sprawdzimy czy konieczne jest lekarstwo z naszej magicznej puszki.
- Mnie też boli! – Nikki, jak na zawołanie zerwała się z
podłogi i podbiegła do Scarlett, pokazując łokieć.
- Niemożliwe, że stłuczeniem da się zarazić – odparła,
nim pocałowała jej łokieć i obejrzała obolałe kolano Nell. W takich chwilach
też rozpierała ją duma z bycia we właściwym czasie i miejscu.
xoxo
