64. You were the lightest thing that ever came into my life. Your love kept me alive. The worst thing happened, and I didn't die. But I had to find a new way to move on with my life. I only want you to be happy. I'm just sorry it couldn't be with me.

Tytuł: Gossip Girl

 *

2 miesiące od rozstania; 20. grudnia 2011r.

Nie spieszno mu było z powrotem do Niemiec. Tam czekało go prawdziwe życie, do którego nie chciał wracać. W końcu tam nie było już Scarlett; ich leniwych poranków, pracowitych popołudni i czułych wieczorów. Nie zasłyszy już jej podśpiewywania, ani nie zobaczy, jak siedząc po turecku w fotelu przekrzywia uroczo głowę, pisząc piosenkę. Nie będzie się z nią przekomarzał, planował przyszłości, ani żył chwilą. Nie dotknie jej więcej, ani nie pocałuje. Nie będzie jej kochał, choć jego serce tak bardzo tego pragnęło. Wciąż zastanawiał się, o co w tym wszystkim chodziło. Kiedy to się zaczęło, kiedy zaczęli się mijać. Bo przecież to nie stało się nagle. Kiedyś łączyła ich każda chwila. Cieszyli się nimi. Wszystkie chwile były ich. Nie było granic, ani niedopowiedzeń. Może coś zaczęło się zmieniać, gdy poznała Fontaine’a. Może, gdy on zobaczył pierwszy raz Lenę po tych wszystkich latach. Może wtedy, gdy każde z nich zaczęło mieć jakieś tajemnice. Może Lena i Fontaine mieli z ich rozstaniem tak naprawdę niewiele wspólnego. Może to oni sami doprowadzili do tego, co się stało? Myślenie o tym przyprawiało go o zawrót głowy. Próbował ogarnąć swoją sytuację, ale nie był w stanie i to sprawiało, że za każdym razem opóźniał swój powrót do domu o kolejny dzień.

Minęło już tyle czasu. Przywykł do bycia bez niej, ale ta pustka była coraz większa. Chyba jeszcze do końca nie przyjął do wiadomości tego, że po powrocie znów będzie tylko on. Już nie będzie ich. A mieli być przecież wieczni. I to było smutne. Rozstali się w gniewie, wypominając sobie rzeczy, które teraz nie wydawały mu się na tyle istotnymi, by zakończyć tak piękny związek.

Choć przyczyna ich rozstania w tej chwili wciąż nie była dla niego jasna, czuł, że ona istniała, że to nie stało się bez powodu. Oboje ufali za mało. I to napawało go złością, bo przecież obiecali sobie ufać! Mieli rozmawiać i… mieli być. Oboje zawiedli i choć był pewien, że Scarlett myślała tak samo, czuł, że nie było już drogi powrotu. Oboje skrzywdzili za bardzo, a poza tym… nie był pewien, czy potrafiłby do niej wrócić.

Pościel zaszeleściła, a krótką chwilę później poczuł, jak nagie ciało przylega do jego pleców, a smukłe ręce oplatają go, zamykając się na jego torsie.

- Jest piąta, dlaczego nie śpisz? – Leila miała chropowaty, zmysłowy głos. Była obrzydliwie bogata i nieprzyzwoicie piękna. Pochodziła z Hiszpanii, przyleciała tu z rodzicami na święta. Była tlenioną blondynką, miała ciemną karnację i ogromne niemal czarne oczy. Do tego idealne ciało. Doskonałe proporcje i cudownie aksamitną skórę. Jedyne, co mu przeszkadzało, to sztucznie powiększone piersi – co jak mu zdradziła, było prezentem od rodziców na osiemnaste urodziny. Teraz mała już dwadzieścia lat. Skończyła szkołę średnią od tego czasu zajmowała się jedynie pielęgnowaniem swojej urody. Musiał przyznać, że była próżna i rzekłby, że pusta, ale w końcu nie zależało mu na rozważaniach nad sensem istnienia świata, a seks z nią był niemal doskonały. Fakt, nie miała wyczucia Scarlett, jak z resztą żadna spośród tych, z którymi spał odkąd tu przyleciał. Wiedział, że prędko takiej nie spotka, bo prawda była taka, że tym, czego mu brakowało, było uczucie i ta znajomość ciał, które łączyły jego i Scarlett, ale nie mógł przecież wiecznie porównywać z nią każdej! Nienawidził siebie za to, że widzi ją we wszystkim. Cholera, bo co miał robić, skoro ona wciąż tym była. Była dla niego pieprz’onym wszystkim! Wciągnął gwałtownie powietrze, już chciał odepchnąć Leilę, ale jej uśmiech i błogie spojrzenie nie pozwoliły mu zrobić niczego poza zabraniem jej z powrotem do łóżka. Tam przynajmniej mógł na chwilę zapomnieć.

2 miesiące od rozstania; 24. grudnia 2011r.

W salonie pachniało choinką. Drzewko było przystrojone kolorowymi bombkami, światełkami, cukierkami i ciągnącymi się w nieskończoność łańcuchami. Nijak przypominało te nowoczesne imitacje drzewek bożonarodzeniowych. Ubierali ja razem rano i to było takie… po prostu dobre. Śmiali się i rozmawiali o bzdurach, jakby życie było łatwe. A teraz na piętrze rozlegał się płacz, a raczej wrzask bliźniaczek, więc Julie i Shie niemal pobiegli do nich, jakby zapominając, że sekundę wcześniej siedzieli z Nico przy choince. Chłopiec posmutniał, patrząc za pośpiesznie oddalającymi się rodzicami. Spojrzał na bombkę, którą razem oglądali i bujnął ją paluszkiem. A Scarlett krajało się serce. Bo nie mogła patrzeć, jak Nico nie może przywyknąć do nowej sytuacji. Bo nie mogła znieść myśli, że Liam mógłby już raczkować wokół choinki, tłuc bombki i zachwycać się tym wszystkim. Mogłaby go mieć przy sobie, nawet jeśli Toma już by nie było, a wtedy wszystko stałoby się łatwiejsze. Ciężko jej było kochać swoich bratanków, choć przelewała w nich całą swoją nagromadzoną miłość. Jednak to bardzo bolało. Nico wciąż kołysał bombką, a jej zdobienia mieniły się w świetle lampek. Dziewczynki wciąż płakały. Odstawiła swój sok na stolik i podeszła do choinki. Usiadła obok bratanka i uśmiechnęła się do niego. Nico spojrzał na nią i uśmiechnął się, gdy połaskotała go za uszkiem.

- Podoba ci się ta bombka? – Nico kiwnął głową.

- Tiak – odpowiedział i pchnął ją znów paluszkiem.

- Zaśpiewać ci piosenkę o choince? – chłopiec spojrzał na Scarlett i ochoczo pokiwał głową. Odgarnęła z jego czoła coraz dłuższe ciemnoblond kosmyki i zaczęła nucić ‘O, Tannenbaum’. Malec zaczął wesoło kiwać się na boki, a Scarlett razem z nim. Śpiewała tak, a on po drugim refrenie próbował wtrącać słówko ‘Tannenbaum’. Uśmiechnęła się, bujając się z chłopczykiem w rytmie melodii. Za każdym razem, gdy zajmowała się Nico czy dziewczynkami pękało jej się serce. Rana wciąż była zbyt świeża. Jednak to dawało jej jakąś nadzieję, ten malec pozwalał jej ulokować w sobie ten ogrom miłości, jaki wciąż w sobie miała. A to, że jednocześnie było to dla niej najdotkliwszym cierpieniem, to inna sprawa. Nico się rozweselił, ale dobry nastrój opuścił go w chwili, gdy usłyszał zbliżający się płacz sióstr. Pomimo otaczającej go zewsząd miłości, nie mógł poradzić sobie z konkurencją w postaci swoich sióstr. Wszyscy okazywali mu podwójne zainteresowanie, by nie poczuł się odrzucony po narodzinach bliźniaczek, ale nie było wśród tych osób jego rodziców, więc wszystkie starania szły na marne, bo to ich brakowało malcowi. Z racji, że dziewczynki były dwie, to hałas też był podwójny, zaabsorbowanie i czas, jakiego wymagały również, a że miewały często kolki i bardzo niespokojnie spały, to kradły Nico bardzo wiele czasu, jaki mama i tata mieli przeznaczyć jemu. Roxanne i Alexandra wciąż kwiliły, a Julie i Shie odczyniali tańce, które mogłyby je ukołysać. Nico był idealny, jako noworodek, więc teraz dostawali za nadobne. Scarlett wróciła do domu dzień wcześniej, nie było jej ponad miesiąc odkąd wyjechała na początku listopada. Zajęła się pracą i promocją trasy i reedycji, a nawet jeśli miała jakiś wolny weekend, to wolała go spędzić sama, w LA czy Nowym Jorku, bo wiedziała, że nie zniosłaby szczęścia Julie i Shie’a. Nie zazdrościła im w ten zły sposób, po prostu nie pogodziła się z własna tragedią i każde szczęście innych było dla niej ciosem. Na święta wrócić musiała. Kupiła wszystkim wielkie prezenty i miała ciężkie zadania upchnąć je w swoim Audi tak, aby nikt tego nie widział. Bardzo starała się zachować twarz i nie psuć swoim nastrojem radości przygotowań całej reszcie. Tym bardziej, że na wieczerzy mieli być u nich Dominik z Laurą. Wszyscy byli tak bardzo radośni, a ją tak bardzo to dotykało. Nie oczekiwała, że rodzina będzie smucić się, bo ona czuła się podle. Po prostu to ona nie potrafiła się wpasować. Najgorzej było z dziećmi. Kochała je, ale tak bardzo przypominały jej o Liamie. Julie właśnie przestawała karmić Lexie i podawała ją Shie’owi, żeby wziąć od niego Roxie. Dziewczynki w dużej mierze żywiły się mlekiem modyfikowanym, bo organizm Jul nie nadążał produkować takich ilości pokarmu, jakich one potrzebowały. Dlatego karmienie ich, było bardziej przytuleniem, niż zasyceniem ich wiecznie głodnych brzuszków. Lexie już uspokoiła się i zadowolona obserwowała świat z ramion taty. Scarlett spojrzała na zasmuconego Nico, który wpatrywał się w rodziców z... żalem. Bo jak miał zrozumieć to, co działo się wokół niego. Było jej bardzo ciężko przełamać się i zrobić to, co zaświtało jej w myśli. Unikała dotykania dziewczynek, bo zwyczajnie bała się tego. Bała się, że je skrzywdzi. Jednak nie mogła patrzeć na Nico, na ten smutek w jego oczach. Bo on nie złościł się. Nie okazywał zazdrości. Był po prostu smutny. Chował się w kącie i pozwalał o sobie zapomnieć, co ją samą zabijało wewnętrznie, bo ciężko było jej wyobrazić sobie, jak bratanek czuje się w takich chwilach. Wiedziała, że nie powinna wtrącać się w jego wychowanie, ale z tego, co widziała Shie i Jul sytuacja trochę przerosła. – Chodź, kochanie – wzięła Nico na ręce i z trudem podniosła się z podłogi. Był taki ciężki albo to ona miała coraz mniej sił. – Zrobimy mamie i tacie niespodziankę, co? – malec niepewnie kiwnął głową.

- Tiak – ucałowała chłopca w skroń, mimowolnie wciągając delikatny zapach dziecka. Powoli podeszła do zaabsorbowanych rodziców i ukucnęła obok nich z Nico na rękach.

- Niespodzianka – powiedziała, siląc się na lekki ton. – Ten kawaler domaga się mamy i taty.

- Brakowało nam tu naszego małego mężczyzny – Julie pogładziła synka po policzku. – Co robiłeś, skarbie? – Julie była maksymalnie zmęczona, ale to ani na chwilę nie spędzało jej z twarzy uśmiechu. Scarlett ją za to podziwiała

- Bujałem bombi, mama.

- Nico upodobał sobie tą czerwoną z reniferami. A właśnie, oglądałeś już bajkę o Rudolfie? – chłopiec pokręcił głową. – To już moja w tym głowa, żebyś ją zobaczył – Scarlett mrugnęła porozumiewawczo do bratanka i ucałowała go w policzek. – A teraz fruuuuu – podniosła go wysoko i okręciła się wokół własnej osi. – Do mamy i taty – usadziła Nico między Jul a Shie’em, przez co Roxie się przebudziła i zaczęła kwilić. Scarlett z wciąż walącym sercem wywołanym udźwignięciem Nico, spojrzała na dziewczynkę, a zaraz po tym na brata i szwagierkę. Jeszcze nigdy nie trzymała żadnej z dziewczynek. Wiedziała, że jeśli Roxie będzie płakać, obudzi się też Lexie, a wtedy Nico znów zostanie bez mamy i taty. Wzięła głęboki oddech i wyciągnęła ręce po maleństwo. – Mogę? – zapytała niepewnie, patrząc na Julie, a ta najwyraźniej zdając sobie sprawę z tego, co działo się w Scarlett, uśmiechnęła się pokrzepiająco i wstawszy, ostrożnie podała jej córeczkę.

- Wciąż to potrafisz – szepnęła i ścisnęła jej rękę. Scarlett uśmiechnęła się smutno, patrząc na różowiutką buzię Roxanne. Uderzył ją zapach niemowlęcia, czuła delikatny dotyk jej ciałka i na powrót poczuła, jak bardzo bezsilna była wobec swojej rozpaczy. Do oczu napłynęły jej łzy. Przytuliła dziewczynkę i delikatnie ucałowała ją w czółko.

- Pójdziemy zobaczyć, co robi babcia – powiedziała łamiącym się głosem i powoli oddaliła się, ostrożnie stawiając kroki, jakby bała się, że Roxie może wypaść jej z rąk. W kuchni mama smażyła ryby, a Liv blada jak ściana, z miną, jakby robiła coś obrzydliwego, obtaczała je w jajku i bułce tartej. Na widok Scarlett z bratanicą w objęciach, zamarła. Brunetka uśmiechnęła się do siostry bez radości, powoli zbliżając się do mamy. Stanęła na tyle daleko, by pryskający tłuszcz nie sięgnął małej. Mama znów była tylko mamą. W codziennych jeansach i sweterku wyglądała, jak ta, która nie miała pojęcia o fortunie, którą odziedziczy. Bez makijażu, w niedbale związanych włosach… Scarlett wiedziała, że do wieczerzy mama zasiądzie znów piękna i doskonała, ale i bez tego stojąc przy kuchence gazowej emanowała klasą. Mama miała to w sobie zawsze, ale dopiero niedawno nauczyła się to pielęgnować.

- Mamo – usłyszała głos Liv, gdy mama zajęta rybami nie spostrzegła Scarlett. Sophie oderwała się i wróciwszy do nich myślami, rozejrzała się po kuchni i zobaczyła córkę z maleństwem w ramionach. Uśmiechnęła się na ten widok. Wytarła ręce w fartuszek i podeszła do Scarlett.

- Jestem z ciebie dumna, zrobiłaś wielki krok w przód – ucałowała ją w policzek i pogładziła główkę wnuczki, która uspokoiła się w objęciach cioci.

- Ona jest cudowna – powiedziała cichutko. – Tak tęsknię za Liamem, mamo. Tak bardzo za nim tęsknię – przytuliła mocniej dziewczynkę, starając się opanować łzy. – Ona mi o nim tak bardzo przypomina. One obie. Tak bardzo za nim tęsknię – oparła się o blat, czując, jak zakręciło jej się w głowie. Liv momentalnie znalazła się obok i wzięła od niej dziecko. Sophie mocno ją do siebie przytuliła, a Scarlett ufnie pozwoliła się mamie objąć. Potrzebowała siły. Tak bardzo jej potrzebowała.

- Martwiłam się o ciebie.

- Nie mogłam wrócić, mamo. Po prostu nie mogłam – łkała, wtulając się w mamę. Gdyby nie to, że Sophie wyłączyła gaz, ryby dawno by się spaliły. – Czy to, że tak bardzo im zazdroszczę czyni mnie złym człowiekiem? Tak bardzo się tego boję, mamo.

- Nie, kochanie, oczywiście, że nie. Skąd ci to przyszło do głowy? W ostatnim roku przeszłaś więcej, niż niejeden w połowie swojego życia. Masz prawo cierpieć. Masz prawo do żalu. Do słabości i łez też. Domyślałam się, że nie wróciłaś ani na jeden dzień ze względu na dzieci. Usiądźmy – Sophie chwyciła córkę za rękę i poprowadziła ją do stołu kuchennego, zabierając po drodze rolkę papierowych ręczników. Scarlett wydmuchała nos i spojrzała na mamę. Ta ujęła jej dłoń i ścisnęła ją pokrzepiająco. – Kiedy straciłam Shie’a myślałam, że postradam zmysły. Bolało mnie ciało, umysł, pękało mi serce, bo każda cząstka domagała się go z powrotem. Długo nie mogłam się po tym pozbierać. Twój tata okazał mi niesamowitą cierpliwość, tylko dzięki niemu doszłam do siebie. Czas, który upłynął, nie usunął bólu. On tylko przyzwyczaił mnie do niego. Nigdy nie zapomniałam o moim malutkim synku. Wiedziałam, że żyje, że dostanie to, co najlepsze, bo to w końcu pierwszy męski potomek Durandów, ale bolało mnie, jakby on umarł. Miałam przy sobie twojego tatę i to było dla mnie ratunkiem. Gdyby nie on, umarłabym z tęsknoty. Dlatego, kiedy tylko względnie się pozbierałam, zaczęliśmy starać się o dziecko. By zapełnić tą pustkę. Chciałam radzić ci to samo, ale teraz…

- Myślałam, że pomoże mi praca, przygotowania do trasy. Nie udało się. Wariuję mamo, wariuję już. Nie mam Liama, nie mam Toma. Nie umiem się cieszyć z tego, co mam.

- Kochanie, minęło zbyt mało czasu. Rany są zbyt świeże. Może niebawem poznasz kogoś, kto zajmie twój czas. Tom nie jest ostatnim facetem na świecie.

- A co, jeśli jest jedynym? – oczy Scarlett znów naszły łzami, a bródka zaczęła niebezpiecznie drżeć. Sophie zamilkła, nie wiedząc, co powiedzieć, a Scarlett po raz kolejny pozwoliła łzom płynąć. Bo miała tylko nadzieję, że wraz z nimi przeleje się choć trochę jej żalu.

3 miesiące od rozstania; 30. grudnia 2011r.

- Nie chciałeś wrócić do domu na święta? – Marisa przeciągnęła się leniwie, podnosząc do góry swoją nogę i zwinnie kręcąc stopą, oglądała ją z każdej strony.

- Trochę było mi niemrawo w wigilię. To pierwszy raz, kiedy byłem podczas świąt bez bliskich, ale nie umiałbym spojrzeć im w twarze i nie poczuć się jak gówno.

- Co takiego się wydarzyło, że tak bardzo boisz się powrotu? – dziewczyna podparła się na łokciu i spojrzała Tomowi w twarz. Wydmuchnął dym i upił łyk whisky.

- Wiesz dobrze, że to temat zamknięty.

- Lubię cię, Tom. Nie oczekuj, że się w tobie zakocham, ale jesteś fajnym facetem i skoro spędzamy razem czas i to w taki, a nie inny sposób, możesz mi powiedzieć, przecież nikomu nie powiem – uśmiechnęła się filuternie, a on pokręcił głową.

- Nie, nie po to tu przyjechałem – powiedział, zaciągnąwszy się po raz ostatni i zdusił niedopałek w popielnicy. Przysunął się bliżej Marisy i pogładził jej policzek. – Śliczna jesteś, wiesz? I dziwię się, że nie znajdziesz sobie jakieś faceta, bo jestem pewien, że ułożyłby świat u twoich stóp. Jakkolwiek poetycko to brzmi – uśmiechnął się tak, jak tylko on to potrafi, obrysowując opuszkiem jej wargi. – Całe szczęście, że się we mnie nie zakochałaś, bo musiałbym cię zostawić – dziewczyna uniosła brew, przez chwilę bacznie przyglądając się Tomowi. Siedział oparty o wezgłowie, mając ten dziwny nieodgadniony wyraz twarzy. Zdążyła już poznać, że myślami musiał być gdzieś indziej. Od samego początku było w nim coś mrocznego, coś tajemniczego. Jakaś doza smutku, który nie był widoczny na pierwszy rzut oka, ale był w nim co dzień.

- Już myślałam, że musiałbyś mnie zabić.

- Nie, zbyt dobrze mi z tobą, żeby cię zabijać – przysunęła się jeszcze bliżej i objąwszy Toma rękami w pasie, oparła brodę tuż nad jego pępkiem i spojrzała mu w twarz.

- Jestem pewna, że złamałeś wiele serc.

- Różnie to bywało – odparł wymijająco, bawiąc się jej włosami. Upił łyk whisky.

- Czyli tak – odparła zadowolona, jedną rękę kierując w dół. Tom nieco zaskoczony takim obrotem spraw, otworzył szerzej oczy, a jego ciało zareagowało samo. Marisa zaśmiała się i odrzuciła cienką kołdrę, którą był okryty i zsunęła się niżej. Chwilę później, kiedy Tom nie bardzo przyjmował bodźce zewnętrzne, wczepiając palce w jej włosy, gdzieś w podświadomości zakodował dźwięk nadchodzącej wiadomości. Jednak nie bardzo go to wtedy obchodziło.

3 miesiące od rozstania; 31. Grudnia 2011r.

Z Marisą pożegnał się dopiero jakieś piętnaście minut wcześniej. Spędzili w łóżku niemal dwie doby i choć wiedział, że to było zupełnie nieprzyzwoite, nie wliczając w to rzeczy, które robili, był zadowolony. Jej towarzystwo było po prostu miłe i pozwalało mu się odprężyć, bo nie sposób było tego przy niej nie zrobić. Nie wyobrażał sobie jej zupełnie, jako żony, bo taką dziewczynę aż żal zaobrączkować. Choć z drugiej strony przywykł już tego, że Scarlett była doskonała na każdym polu, na którym się pojawiała, więc pewnie dlatego Marisę widział tylko w roli kochanki. Scarlett. Wciąż nie potrafił przejść z nią, a raczej pustką po niej, do porządku dziennego. To chyba był powód, dla którego nie był w stanie wrócić. Choć chyba miał już dosyć Belize. Marisy i tych wszystkich innych dziewczyn też. Jednak wiedział, że nie umiałby wsiąść do samolotu do Berlina. Wziął papierosy i wyszedł na taras. Miał na sobie tylko jeansy i rozpiętą koszulę. Wieczorny wiatr owiewał jego rozgrzaną skórę, wywołał gęsią skórkę. Odpalił papierosa i zaciągnął się mocno. Wiedział, że znów palił za dużo, ale teraz nie miał już dla kogo ograniczać. Tęsknił za Scarlett i to było więcej niż pewne. Zostało po niej wypalone miejsce, gdzie kiedyś miał serce. Bolało bardzo, ale on chyba nie potrafił jawić się z cierpieniem. Westchnął ciężko, spoglądając na wodę.

Te święta były jednymi z najgorszych dni jego życia. Spędził je sam, poza krótką wizytą Marisy, jedząc jakieś miejscowe jedzenie zamiast przysmaków mamy i jakoś tak ciężko mu było. Rozmawiał z nią, prosiła, żeby przyjechał, ale nie był w stanie. Ucieczka jest stosunkowo prosta, ale powrót już ani trochę. Myślał w tym czasie i chyba przesadził, bo poczuł się tylko gorzej. Może, kiedy wróci do domu i znów będzie obracał się w dawnym środowisku, odpowiedź na te wszystkie dręczące pytanie przyjdzie sama. Kiedy gasił drugiego papierosa, przypomniał sobie o sms’ie, którego dostał poprzedniego dnia. Wrócił do środka i przymknął drzwi. Wieczór był chłodny. Wziął telefon i nie zdziwił się, widząc wiadomość od Billa. Pewnie kolejny moralistyczny wykład. Jego bliźniak już nie dzwonił, bo wiedział, że Tom nie odbierze, więc zasypywał go mailami i sms’ami. Wiadomość otworzyła się i zamiast ciągu literek, ujrzał trzy krótkie słowa.

‘Są już wyniki’

Ścisnęło go w żołądku i nie zastanawiając się, która może być teraz godzina w Niemczech, wybrał numer brata. Odebrał po czterech ciągnących się w nieskończoność sygnałach. W tym czasie Tom zdążył już przerobić milion scenariuszy, znienawidzić Lenę, siebie i głowić się, jak to odbije się na Davidzie, gdy wreszcie usłyszał głos Billa.

- Tu jest czwarta nad ranem, baranie.

- Nie pier’dol, tylko mi powiedz, co napisali – zaczął krążyć po pokoju, machinalnie przygładzając warkocze. Ścisnęło go w żołądku i zemdliło od wypalonych papierosów.

- Swoją drogą, zapłon masz niezły. Poczekaj, gdzieś tu powinien być ten list – słychać było szeleszczenie papierów i przyspieszony oddech Billa. Zgrywał chojraka, ale Tom wiedział, że martwi się, jak on. – Mam – kartki szeleściły głośniej, aż wreszcie na kilka najdłuższych w jego życiu sekund zapadła cisza. Tom czuł się, jakby zaraz miał zejść na zawał.

- I co? – ponaglił Billa, marząc, żeby móc teleportować się do domu.

- David jest twoim synem – usiadł, nogi się pod nim ugięły i całe szczęście, że stał obok łóżka, bo inaczej wylądowałby na podłodze. Bill zamilkł, on też. Milion razy próbował przyjąć fakt, że wynik może być pozytywny. Podświadomie chyba nawet to przeczuwał, ale teraz, gdy rzeczywiście jego obawa ziściła się jawą, poczuł, jakby dostał obuchem w głowę. – Tom? – Bill był wyraźnie zaniepokojony.

- Zaraz złapię pierwszy samolot do Berlina.

- Czekam – rozłączyli się. Tom przebrał się pośpiesznie, zadzwonił do recepcji i kazał zarezerwować sobie lot i przygotować rachunek. Godzinę później opuszczał już hotel. Siedząc w taksówce, czuł jakby uszło z niego powietrze. W recepcji zostawił wiadomość dla Marisy, którą boy miał dostarczyć do jej domu z samego rana. Była miła i zasługiwała choćby na pożegnanie. Samolot miał o trzeciej, była północ. Wolał jednak być wcześniej na lotnisku i zabijać czas tam, niż odchodzić od zmysłów w hotelowym pokoju, w dodatku bojąc się, że mógłby na ten lot nie zdążyć. Od tej chwili w jego głowie pojawiło się jedno pytanie – jak Lena mogła zabawić się nim w tak perfidny sposób po raz kolejny? Przecież doskonale znała prawdę, a naraziła go na czekanie, na niepewność, na wszystko, choć mogłaby załatwić to czterema słowami już dawno temu. Zupełnie nie miał pojęcia, co z tym wszystkim zrobić.

*

W mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwona, co wielce zdziwiło Gustava, bo nikogo nie spodziewał się gościć w sylwestrowy wieczór. Włączył już pierwszą część „Władcy Pierścieni” i przygotował sobie prowiant na całą noc. Miał zamiar obejrzeć całą trylogię, bo nie robił tego od wieków. Na „Harrego Pottera” też miała paść kolej w najbliższym czasie. Wcisnęło go w chodniczek przed drzwiami, gdy przez wizjer ujrzał tego, kogo ujrzał. Szybko otworzył drzwi i posłał wielce pytające spojrzenie szeroko uśmiechniętej Margo. Trzymała w jednej ręce dwie butelki wina, a w drugiej, torbę z czymś pachnącym.

- A czy ty przypadkiem nie miałaś spędzić sylwestra z Laurą?

- Miałam, ale ona wyrwała jakiegoś macho i z nim się dziś bawi.

- Zostawiła cię na lodzie, krótko mówiąc.

- Tak jest, panie kapitanie. Mogę? Czy masz tam jakąś gorącą blondynkę? – Gustav prychnął i wywracając oczami, wpuścił dziewczynę do mieszkania.

- Właaaaadcaaaaa Pieeeeerścieeeeeeni – powiedziała zadowolona, przeciągając słowa, gdy tylko przekroczyła próg salonu.

- Lubisz? – zapytał, odbierając od niej wino i przysmaki, które przywiozła.

- Uwielbiam! – usiadła na kanapie i od razu włączyła odtwarzanie. – Elljah jest niesamowity! – rozsiadając się, zdjęła z siebie płaszcz i cisnęła go na fotel. – Orlando też! – wykrzyknęła, gdy Blondyn zajął się przygotowaniem do zjedzenia zakąsek. Odkorkował wino i postawił wszystko na stoliku, który wcześniej zastawił popcornem, chipsami oraz innymi, pysznymi i niezdrowymi rzeczami. Usiadł obok Margo, która zdążyła się już wygodnie usadowić. Podkuliła pod siebie nogi, ale tak niezupełnie, bo stopami trącała go w bardziej emocjonujących chwilach, a nawet i tych zupełnie spokojnych też.

- Masz taki tik? – zapytał, gdy rozpraszała go coraz bardziej, kopiąc go niemal nieustannie.

- Jaki?

- No, kopiesz mnie – powiedział z lekkim powątpiewaniem.

- Serio? – uśmiechnęła się niewinnie i wzięła swój kieliszek z winem. – Tak w ogóle to, czemu siedzisz w domu i oglądasz hobbity, zamiast się zabawić?

- Nie jestem raczej typem imprezowicza, jakbyś do tej pory nie zauważyła, a poza tym to nie mam z kim. Francie jest u narzeczonego, rodzice gdzieś balują, Georg pewnie praktykuje kamasutrę z Liv, Bill jest u mamy, a Tom… kto by to wiedział. Zostali mi Frodo i Bilbo Bagginsowie.

- I ja! – wykrzyknęła radośnie.

- No tak, ciebie nie da się nie zauważyć – Margo uśmiechnęła się szeroko i sięgnęła po miskę z chipsami, stawiając ją między sobą, a Gustavem. Chrupała chipsy, wzdychając do blond kosmyków Legolasa, a Gustav przyglądał się jej katem oka. Margo była jednym wielkim przeciwieństwem. Nawet teraz, kiedy siedziała na jego kanapie, wcinając przekąski i popijając wino, była niesamowicie kontrastowa do otoczenia w swojej połyskującej sylwestrowej sukience. Była za wysoka jak na przeciętną kobietę, wyższa od niego, co na początku wprawiało go w zakłopotanie, a teraz nie przeszkadzało już zupełnie. Śmiała się głośno, ale nie natarczywie, a jej uśmiech bił pięciokrotnie ten Julii Roberts. Była wygadana, wszędobylska i zaradna, a jednocześnie zachowywała się jak dziecko. Kiedy stawała za sztalugami rozkwitała. No i miała talent. Pewnie musiało minąć jeszcze sporo czasu, nim mogłaby pokazać komuś swoje prace, ale robiła to, co kochała. U Sophie zadomowiła się już na dobre. Wyglądało na to, że ani jedna ani druga nie myślała o wyprowadzce. Pracowała w Durand Corporation, była u kresu studiów i wydawała szczęśliwa, pomimo tego, że matka nawet się nie zainteresowała. Gustav uważał, że to w Sophie szukała matki i chyba ją znajdowała. A on sam nie umiał sprecyzować łączących ich relacji. Poznali się przypadkiem, polubili przypadkiem, bo również przypadkiem stał się jej towarzyszem podczas jej pierwszych dni u O’Connorów. I tak już zostało. On pomagał jej w aklimatyzacji, a ona jemu zupełnie nieświadomie, zajmując jego myśli i odciągając go od rozpaczania po Caroline. I chyba tylko dzięki niej i skupianiu się na zupełnie trywialnych sprawach nie popadł w obłęd. Beznadziejnie było mu samemu, gdy wszyscy wokół kogoś mieli, ale Margo zjawiała się zawsze w najlepszym momencie. Nie zakochał się w niej. Nie sądził, by był do tego kiedykolwiek jeszcze zdolny, ale była mu bliska i cieszył się zawsze, gdy się pojawiała się, nawet jeśli kiereszowała mu plany.

- Masz „Piratów z Karaibów”? – zapytała w chwili, gdy Orlando Bloom rozsiewał swój Legolasowy czar.

- Mam.

- Obejrzymy, jak skończymy Władcę? – zapytała, nieco nieudolnie trzepocząc rzęsami. Zaśmiał się, kręcąc głową z powątpiewaniem. Margo była dużym dzieckiem.

- Niech zgadnę; Bloom – dziewczyna uśmiechnęła się rozbrajająco i chrupnęła chipsa. – Niech będzie, wprawdzie następny miał być „Harry Potter”, ale jakoś to przeżyję.

- Tom Felton też nienajgorszy, choć trochę młody… ale okej, okej – kiwnęła głową na znak, że już nie będzie motać. – Najpierw Karaiby, potem Hogwart.

- Obawiam się, że nocy nam zabraknie – powiedział, dolewając im do kieliszków.

- To nic. Będą kolejne – znów uśmiechnęła się szeroko i napiła się wina. Usadowiła się nieco inaczej, by móc oprzeć głowę na ramieniu Gustava, dzięki czemu wreszcie przestała wwiercać stopy w jego udo.

Przegapili północ i życzenia noworoczne składali sobie po wpół do pierwszej, kiedy to skończyła się trzecia część „Władcy Pierścieni” i wrócili do rzeczywistości. Wino pomieszali z szampanem, przez co Margo miała jeszcze lepszy humor. Ścięło ją zupełnie mniej więcej na początku drugiej części „Piratów z Karaibów”, spała jak dziecko na jego ramieniu. Wyłączył film, odstawił kieliszki i starając się jej nie obudzić, wziął ją na ręce i zaniósł do pokoju Franceski. Mamrotała coś przez sen, że musi jechać do domu, bo nie chce mu przeszkadzać. Nim nakrył ją kołdrą, wyciągnął z jej włosów dziwne spinki, które podtrzymywały jej fryzurę, a potem zgasił światło i zabrał się za sprzątanie. Zasnął dopiero, gdy świtało.

*

3 miesiące od rozstania; 1. stycznia 2012r.

W Loitsche był po dwunastej. Nie spał niemal zupełnie podczas lotu. Był skrajnie wyczerpany fizycznie i psychicznie. Wszystko było gówno warte. Kiedy czytał list z wynikami ojcostwa, cała ta sytuacja wydała mu się jedną wielką groteską. Pojawienie się jej, zaprzeczanie tego, aby David był jego synem, gesty przyjaźni, problemy między nim a Scarlett. Pojawiły się wraz z Leną. A on tego wcześniej nie widział. I to kłamstwo. Nie rozumiał, po co jej to było, skoro David z każdym dniem stawał się bardziej podobny do niego. Przyjął do wiadomości to, co obijało się o ścianki jego czaszki już od dawna. Tkwił w środku czegoś, czego nie rozumiał. Wiedział, że albo los okazał się tak okrutny albo Lena tak podła. Musiał to rozwiązać, jak najszybciej. Miał świadomość tego, że nic nie odda mu już Scarlett, zbyt wiele się wydarzyło, ale musiał naprawić chociaż to, nad czym miał kontrolę. Złożył niedbale kartkę i wcisnął ją do kieszeni. Do domu Leny podjechał samochodem. W ciągu niespełna minuty jazdy złamał chyba wszystkie możliwe przepisy. Jechał bez świateł, bez pasach i miał pewnie ze sto dwadzieścia na liczniku. Zahamował ostro i skrzywił się, czując swąd spalonych opon, ale nijak się tym przejął, ledwo pamiętając o zamknięciu auta. Pchnął furtkę i biegiem przeciął podwórko. Bez pukania wszedł do domu. W korytarzu spotkał zdumioną panią Braun.

- Lena – warknął, nie siląc się na uprzejmości. Wskazała mu pokój Davida. Wszedł tam, ściskając w kieszeni list. – Musimy porozmawiać – powiedział oschle, gdy zdziwiona jego nagłą obecnością oderwała się od czytania chłopcu bajki.

- Co się stało? – zapytała nieco zmieszana, jakby przestraszona.

- Ty już wiesz, co się stało – odparował i wyszedł. Kiedy dołączyła do niego na podwórku, palił papierosa. Przestraszyła się Toma. Nigdy taki nie był, nawet najbardziej załamany. Zapięła kurtkę pod samą szyję i schowała ręce do kieszeni, jednak nie na długo, bo Tom wyciągnął wymiętą kartkę i podał jej ją. Wydmuchnął dym jej w twarz. Skrzywiła się i wzięła papier. – Co, to ma kur’wa być? Po cho’lerę wciskałaś mi, że David nie jest mój, skoro doskonale wiedziałaś, że jest inaczej! Dobrze się bawiłaś? – Lena przyłożyła do ust drżącą dłoń. Cała zbladła. Wyglądała, jakby miała zemdleć. Patrzyła w tekst jeszcze dłuższą chwilę, nim podniosła na Toma załzawione oczy.

- Nie miałam pojęcia – zdołała wykrztusić, nim zbolały jęk stłumił wszystko inne. Przycisnęła kartkę do piersi i zaniosła się szlochem. Nawet jemu w zaawansowanym stadium złości nie wydało się to nieszczere. Lena zachłysnęła się powietrzem i zgięła wpół. W końcu ukucnęła, chowając twarz w dłoniach. Wyszło dramatycznie, ale został zbity z tropu, bo wydała się szczerze zaskoczona, ale to nie zmieniło faktu, że niczego nie rozumiał.

- Skończ już z tym – warknął. – Jak mogłaś nie wiedzieć. Nie rób ze mnie już dłużej idioty! – odpalił kolejnego papierosa i mocno się zaciągnął. Zaczął krążyć obok niej. Lena nie ruszała się, nie podniosła na niego wzroku, nie powiedziała nic. – Bądź ze mną wreszcie, do cho’lery, szczera. Po co wlazłaś mi do życia? Po to? Chciałaś się zemścić, czy co? Może o to ci chodziło, żeby zniszczyć mi wszystko. Bo jeśli tak, to udało ci się perfekcyjnie. Zwłaszcza mój związek ze Scarlett. Tu wypadłaś rewelacyjnie.

- Przestań – wychrypiała. Wyprostowała i oddała mu list, jakby parzył. Spojrzała na niego zaczerwienionymi oczyma. Jakby zebrała w sobie siłę, żeby walczyć o Davida. – Nie miałam pojęcia, że David jest twoim synem. Wedle tego, co powiedział mi lekarz. Wedle tego, co obliczył, wychodziło mi na to, że jego ojcem był tamten chłopak. Czy sądzisz, że gdybym wiedziała, że jesteś ojcem, to złamałabym sobie serce, odchodząc od ciebie? – przeczesała palcami włosy, nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić, a Toma ścięło, bo to wszystko było niemożliwe. To jakaś parodia. Nie wiedział czy wrzeszczeć, czy się śmiać. W ogóle nie miał pojęcia, co z tym wszystkim zrobić.

- Nie wierzę – zacisnął dłonie w pięści. – Jak to jest, kur’wa, możliwe, że nie wiedziałaś, kto jest ojcem twojego dziecka? Przecież on staje się kopią mnie samego! Jak mogłaś tego nie widzieć, nie mieć wątpliwości?! Po co ta cała szopka? – wykrzyknął, wyrzucając przed siebie ręce w geście bezradności. Patrzył na nią przenikliwie, a z jego oczu zionęła złość.

- A po co miałam jeszcze bardziej ingerować w twoje życie? Przyjęłam fakty takimi, jakimi były i nie próbowałam doszukiwać się czegoś, co nie istniało – w tym momencie przed oczami zobaczyła Isobel i przypomniała sobie jej słowa. Jakaż ona była naiwna. Tylko namieszała, wkraczając w życie Toma. Po co było to wszystko? Tom ojcem Davida… miała to, o czym marzyła. W głębi serca brała to pod uwagę, ale rozsądek zabraniał jej tego pragnąć. Musiała dbać o dobro synka, a po co miała budzić w nim nadzieje, jeśli to mogłaby być tylko jej naiwna fantazja? I Isobel…Wszystko robiła dla Davida. I chyba trochę przesadziła. Spojrzała na Toma. Był cieniem samego siebie. Stracił syna, Scarlett, przyjął jarzmo odpowiedzialności za Davida, ale za jaką cenę? Obietnica Isobel się ziściła, ale czy musiało do tego wszystkiego dojść?

- Gadasz, jakbyś nie ingerowała w nie – warknął, mrożąc ją wrogim spojrzeniem.

- Tom, chroniłam moje dziecko! Chciałam dla niego jak najlepiej! A ciebie kiedyś kochałam i nie masz zielonego pojęcia jak! Zrobiłam źle, próbując wrócić to, co było, ale nie cofnę swoich czynów! Nie tylko twoje życie stanęło do góry nogami. A poza tym to, o czym my rozmawiamy? Bez względu na moje stanowisko w tym wszystkim, to ty chciałeś tych badań i to ty mówiłeś mi, że weźmiesz odpowiedzialność za wynik, jaki by nie był, więc zastanów się z łaski swojej, o co ci w tej chwili chodzi, bo wydaje mi się, że po prostu najłatwiej ci było na mnie wyładować złość.

- Nie mów nic Davidowi, ani nikomu. Chcę być przy tej rozmowie – powiedział chłodno, po czym odwrócił się na pięcie i odszedł. A Lena została sama ze swoimi myślami; wzburzonymi uczuciami, wyrzutami sumienia i niepewnością. Do dziś mogła je tłumić, ale miarka się przebrała. Nie czas się cofać. Już nie.

*

Drzwi cicho trzasnęły, a krótką chwilę później Tom pojawił się w kuchni. Simone i Bill poderwali się z krzeseł, spoglądając na niego smutno. A on zdjął kurtkę i zawiesił ją na oparciu. Nalał wody do czajnika i włączył go.

- Powiedz coś – pierwsza odezwała się Simone, siadając z powrotem za stołem. Bill poszedł w jej ślady. – Tom… - szepnęła, a on odwrócił się, wzruszając ramionami.

- Co mogę ci powiedzieć, mamo? – usiadł. – Lena upiera się, że o niczym nie miała pojęcia. Była cała roztrzęsiona po przeczytaniu listu, ale czy to możliwe, że nie wiedziała, czyje urodziła dziecko? Przecież David jest taki do mnie podobny.

- To wszystko jest strasznie pokręcone – powiedział Bill. – Rozmawialiśmy tak z mamą właśnie o wszystkim, co się ostatnio zdarzyło.

- Będąc tam, uświadomiłem sobie kilka rzeczy – wstał i nasypał do kubka kawy rozpuszczalnej. Czajnik się wyłączył, woda bulgotała, więc zaczekał chwilę, aż przestanie. Przykładał do tego zbyt dużo uwagi. Bill wiedział, że Tom grał na czas, a jego spokój był tylko pozorny. Napełnił kubek wrzątkiem i od razu nasypał cukru i dolał mleka. Potem usiadł z powrotem. – Kiedy byłem tam na Belize, myślałem, że uda mi się poukładać wszystko, uporządkować swoje życie i uczucia przede wszystkim, ale nie zrobiłem tego. Może trochę przywykłem do myśli, że po powrocie nic nie będzie już takie samo, ale myślenie o przyszłości i przeszłości za każdym razem zostawiałem na potem. Ucieczka to nie był dobry pomysł, ale nie miałem lepszego i jedyne, co mi się udało to to, że potrafię już spojrzeć sobie w twarz. Nie planowałem jeszcze powrotu. Zmusiły mnie do tego te wyniki, ale teraz myślę, że potrzebowałem takiego bodźca. Jutro wyjadę znów, ale na krótko i tylko po to, żeby ułożyć sobie wszystko w głowie, tym razem na serio. Nikt nie może się dowiedzieć, że David jest moim synem. Nikt. Kiedy wrócę, wszystko poukładam – spojrzał na mamę i brata, a oni zadziwieni racjonalnością jego rozumowania przytaknęli. Jeszcze godzinę wcześniej Tom był w furii, a teraz zimno kalkulował. Musiało z nim być źle.

- Ze Scarlett też? – Bill nie mógł o to nie zapytać, wiedząc, w jakim brunetka była stanie. Tom zaprzeczył ruchem głowy. A jego nadzieja wyparowała.

- To koniec. Odszedłem, a ona mi na to pozwoliła. Ja jestem zbyt uparty, a ona zbyt dumna. Przez to wszystko, co się stało, ona pozwoliła zbliżyć się do siebie Fontaine’owi, a ja Lenie. Za dużo między nami kłamstw i niedopowiedzeń. Za dużo ciszy. Przestaliśmy rozmawiać, przestaliśmy być szczerzy. A wewnętrzne niepokoje tłumiliśmy seksem i górnolotnymi wyznaniami. Wiedziałem, że to złe i ona pewnie też, ale żadne z nas nie potrafiło tego zmienić, a tak być nie powinno. Kocham ją do szaleństwa i wariuję bez niej, ale jak widać, miłość to za mało. Sama miłość nie wystarcza. Oboje za mało się staraliśmy. Wyrósł między nami zbyt gruby mur, żeby można było go pokonać. Mam do niej żal, ona do mnie pewnie też. Nie mogę wiecznie rozpaczać, muszę uratować to, co jest do uratowania. David jest w tej chwili najważniejszy – nie chcąc pokazać, jak bardzo bolą go jego własne słowa, upił spory łyk kawy i wpatrywał się jeszcze dłuższą chwilę w falującą ciecz. Powiedział to, w co chciał wierzyć, ale był pewien, że jeszcze długo zejdzie mu przekonywanie do tego siebie samego. – Pogubiłem się. Nie wiem, komu i w co wierzyć. Najbardziej zastanawia mnie Lena. Muszę to wszystko przemyśleć.

- Myślisz, że powinieneś być sam w tym czasie? – zapytała go mama.

- Muszę być sam. Zbyt długo uciekałem przed samym sobą. Czas, bym wziął odpowiedzialność za swoje słowa i czyny. Boję się tego, ale czy mam inne wyjście? W tej chwili wiem jedno; David jest moim synem, a reszta musi przyjść z czasem. I to chyba w tym wszystkim jest najgorsze.