67. Skinny love.

Tytuł; Birdy

Berlin, 31.03.2012r.

Promienie wiosennego słońca wdzierały się do pokoju Liv, za wszelką cenę zmuszając ją do otwarcia oczu. Pragnęła spać. Tak bardzo chciała spać, by minął kolejny dzień, a ona nie musiałaby stawiać mu czoła. Trzy dni wcześniej wróciła do domu. Minione tygodnie spędziła w rozjazdach, pracując w Stanach, Francji i Niemczech. Gdyby ktoś kilka lat wcześniej powiedział jej, że będzie tak rozchwytywana, wyśmiałaby go. A teraz chwytała Pana Boga za nogi; spełniała marzenia, zwiedzała świat i wreszcie powoli dochodziła do ładu ze sobą. Szkoda tylko, że nie wszystko miało okazać się takie proste.

Georg miał rację z tym, że powinni robić wszystko po kolei. Teraz wiedziała, że powinna była się tego trzymać. Skoro postanowili zacząć od nowa, mieli pokonywać kolejne etapy swojej relacji we właściwej kolejności, a znowu im to zupełnie nie wyszło. Już nie pamiętała, czy to ona sprowokowała jego czy on ją. To nie było istotne. Chodziło o to, że znów dała się ponieść i nie pomyślała o konsekwencjach. Przewróciła się na plecy i położyła ręce na brzuchu. Wciąż był niemal plaski. Od momentu, kiedy się źle poczuła u Georga, zaczęła się bacznie sobie przyglądać. Po dwóch tygodniach, kiedy zyskała już niemal zupełną pewność, umówiła się na wizytę u Schulza. Potwierdził jej przypuszczenia. Zaraz potem miała samolot do Nowego Jorku, więc nikt nie wiedział, że płakała. Nikt nie wiedział dlaczego, bo nie miał pojęcia, o tym co zostało powiedziane wreszcie na głos. Liv nigdy nie płakała. Nie dlatego, że uważała łzy za złe, ale dlatego, że po prostu płacz był nie dla niej. Jeśli cierpiała to wewnątrz siebie. Jeździła wtedy na desce, wypalała dziesiątki papierosów, wygadywała się Scarlett, czy cokolwiek innego, ale nie płakała, bo chyba nie umiała. Łzy nigdy nie napływały jej do oczu, po prostu. To się zmieniło tego feralnego dnia, kiedy dowiedziała się, że nosiła pod sercem dziecko. Przepłakała niemal cały lot, a kolejne dni spędziła w upiornym nastroju, co sprzyjało klimatowi ponurych sesji, ale nie zawsze miała tyle szczęścia. Czuła się źle. Nie tylko fizycznie. Doskwierał jej chyba każdy możliwy objaw ciąży, więc ciężko było jej skupić myśli na pracy. Kilka razy wymiotowała, przez co nie obyło się od niewygodnych pytań, spojrzeń i komentarzy. Jednak gorsze było jej samopoczucie psychiczne. Czuła, jakby dziecko, które w niej rosło, było intruzem. Jakby nie należało do niej i znalazło się tam w środku przypadkiem. Ciążyło jej. Nienawidziła go. Krótko, ale ta nienawiść spalała ją od środka. Pragnęła znaleźć lekarza i uwolnić się od niego i od konsekwencji, które przyniesie jego narodzenie. Była tak zła i smutna, tak zdesperowana i bezradna. Nie miała pojęcia, co robić. Wiedziała, że powinna myśleć tylko o sobie, ale nie potrafiła. To Scarlett spędzała jej sen z powiek. Zdawała sobie sprawę z tego, że wiadomość, iż nosiła w sobie zdrowe i silne dziecko zada jej siostrze ból. Los sprzeniewierzył się przeciw im obu. Dla Liv ostatnim, czego teraz pragnęła, było macierzyństwo. Była po prostu niegotowa. Zupełnie nie widziała siebie w roli matki. Bo skoro nie umiała być dziewczyną dla Georga, miała problemy z panowaniem nad własnym życiem, to jakim prawem mogła odpowiadać za małą, bezbronną istotę? To było niesprawiedliwe. Scarlett ze wszystkich sił marzyła o tym, żeby móc zapełnić pustkę, która pojawiła się w jej życiu po stracie Liama i Toma. To jej się to należało. A ona? Ona chciała świata, chciała czerpać z życia, chciała wszystkiego poza dzieckiem. Nie powiedziała o nim nikomu. Nie potrafiła poradzić sobie z tym faktem sama, więc jeszcze trudniej byłoby jej powiedzieć o tym komukolwiek. Nie wiedział nawet Georg. To było nie fair z jej strony, ale chciała to zrobić stając z nim twarzą w twarz, w momencie, gdy pogodzi się z faktem, że będzie matką. Kiedy będzie na tyle silna, by znieść każde następstwo. Opuszczając Palm Beach, wiedziała, że nadszedł ten czas. Nie cieszyła się z ciąży, nie miała planów na to, co zrobi ze sobą i swoim życiem, ale czuła, że czas najwyższy stawić czoła temu bałaganowi i jakoś go posprzątać. Był już niemal kwiecień, trwał trzynasty tydzień ciąży. Ten przeklęty sylwester. Nie odczuwała lęku przed rozmową z Georgiem, bo coś w środku mówiło jej, że jego to ucieszy, w przeciwieństwie do niej. W nim zawsze wyzwalały się jakieś takie instynkty, a poza tym… on brał życie takie, jakim było i bez marudzenia ponosił konsekwencje wszystkiego, co robił. Jednak bała się Scarlett. Bała się jej reakcji; ciosu, kolejnego zawodu, którego dozna. Wiedziała, że ona nie będzie się złościć, ale będzie cierpieć, że na świat przyjdzie kolejne dziecko, które nie będzie jej. To spędzało Liv sen z powiek, bo nie wyobrażała sobie, że przysporzy Scarlett cierpień. Westchnęła. Oddychanie było dla niej trudnym zadaniem, bo coś niezwykle ciężkiego przygniatało jej klatkę piersiową. Odrzuciła kołdrę i wstała. Odsłoniła okno i stanęła przed lustrem. To był jej cotygodniowy rytuał. Promienie porannego, ostrego słońca wpadały do pokoju, najjaśniej oświetlając miejsce, w którym stała. Zsunęła niżej gumkę spodni od piżamy i podwinęła do góry bluzeczkę. Zawsze była szczupła, wręcz chuda. Jej przemiana materii działała w zastraszającym tempie i mogła jeść, jeść i jeść, a kilogramów jej nie przybywało. Co zawsze irytowało Scarlett, bo z nią było wręcz odwrotnie. Liv, wiedząc już, że brzuch niebawem stanie się widoczny, usiłowała przytyć, żeby powiększony brzuch zawalić na kilka kilogramów więcej, ale niewiele jej to dało. Do końca pierwszego trymestru była zupełnie płaska. W ciągu zaledwie kilku dni zaczęła zauważać zmiany. Może to jej wyobraźnia dostrzegała obrazy, których nie było, ale wydawało jej się, że z każdym dniem jej brzuch stawał się coraz bardziej widoczny. Wiedziała, że będzie okrąglutki jak piłka. Wciąż było go niewiele widać, póki było zimno mogła skrywać go za grubą bluzą, a teraz nie miała pojęcia, co robić, żeby nie wzbudzić podejrzeń. Miała jeszcze trochę czasu, nim stanie się zupełnie widoczny, ale bardzo chciała już wiedzieć, jak powiedzieć o tym Scarlett. A tymczasem musiała zaopatrzyć się w rzeczy, które pozwolą jej ukryć tą tajemnicę. Tak bardzo zaabsorbowała się oglądaniem swojego brzucha, że nie usłyszała pukania. Dopiero, gdy drzwi się uchyliły, zdała sobie sprawę, że ktoś wchodził i prędko naciągnęła bluzkę. To była Julie, uśmiechnęła się pokrzepiająco na widok jej skonsternowanej miny i dokładnie zamknęła za sobą drzwi.

- Nie krępuj się, poznałam twój sekret – powiedziała cicho, podchodząc bliżej Liv. Ta patrzyła dłuższą chwilę na szwagierkę, nie wiedząc, co z tym fantem zrobić. Czy obawiać się, że Jul poznała prawdę, czy się cieszyć, że nie była już z tym sama, czy może spodziewać się kolejnej osoby, która wiedziała, bo nie kryła się dostatecznie dobrze. Była przerażona i Julie musiała to zauważyć. – Nikomu nie powiedziałam i nie powiem. Nikt poza mną raczej nie zauważył – Liv skinęła głową i wybuchła płaczem, nie mogąc dłużej znieść tego ciężaru na własnych barkach. Wahania nastrojów były najgorsze. Zupełnie nie umiała się kontrolować. Blondynka westchnęła i podeszła do niej, mocno przytulając Liv do siebie. – To jeszcze nie koniec świata. Jakby tak było, mój skończyłby się już trzykrotnie – pogłaskała Liv po plecach i odsunęła się od niej. – Pogadamy? – brunetka pociągnęła nosem i kiwnęła głową. Przysiadły na łóżku, a Julie mocno uścisnęła jej dłoń.  

- Ty chciałaś dzieci, Jul. Jesteś idealna do tej roli, nie rozumiem tego, jak można być tak młodym i z uwielbieniem zmieniać pieluchy, ale też zazdroszczę ci tego, bo ja skrzywdzę to dziecko – wyrzuciła to z siebie pełnym histerii szeptem, patrząc na szwagierkę z obłędem w oczach. Julie jeszcze jej takiej nie widziała. Liv bywała smutna, zasępiona, nieszczęśliwa, ale nigdy spanikowana. Potrafiła przyjąć wiele i jakoś sobie z tym radzić, ale teraz… - Nie chcę tego dziecka. To nie jest mój czas.

- Byłaś już u lekarza? – dziewczyna skinęła głową. – I co?

- Dwudziesty drugi września. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Następną wizytę mam w przyszłym tygodniu – powiedziała beznamiętnie.

- Georg wie?

- Nie, muszę to zrobić osobiście, a nie przez telefon.

- Czy on przypadkiem dziś nie ma urodzin? – Liv znów skinęła głową i westchnęła ciężko. – Nie chcę tego dziecka, ale ono będzie, więc i ja będę się starać, ale… wiesz, czego się najbardziej boję? – Jul pokręciła głową, chcąc by Liv wyrzuciła z siebie wszystko, co dusiła od tylu dni. Domyślała się jednak odpowiedzi. – Scarlett – szepnęła. – Boję się reakcji Scarlett. Ona znów będzie cierpieć, a jeśli to dziecko będzie silne i zdrowe, jeśli będzie żyć, to ja wiem, że ona każdego dnia będzie wyrzucać sobie, że jej synek byłby taki sam – Jul skinęła głową i milczała chwilę, po czym powiedziała;

- Scarlett nie jest egoistką. Widok moich dzieci rani ją do żywego, wiem to. Jednak kiedy tu jest nie daje im, ani mnie znać, że żywi wobec nas jakąś niechęć czy żal, bo ich nie żywi. Nie wiem, czy ona zdaje sobie sprawę z tego, że ja to wszystko widzę, ale w jej oczach jest tęsknota i cierpienie, a nie złość. I wiem też, że ona spędza w domu tak mało czasu dlatego, że nie chce patrzeć na dzieci, bo nie radzi sobie z patrzeniem na to, jak rosną, jaką są dla nas radością. Nie mam jej tego za złe, bo wiem, że je kocha i wiem też, że to kiedyś minie. Ona nauczy się z tym żyć. Upłynął ledwo niecały rok, odkąd straciła dziecko, a potem przecież też wszystko waliło jej się na głowę… musisz dać jej czas i sobie, przede wszystkim.

- Nie chcę jej zawieść… - szepnęła.

- Co ty gadasz, Liv? – dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Przecież ona nie będzie mieć ci za złe tego, że będziesz mieć dziecko. Ona, co najwyżej będzie smutna dlatego, że straciła własne i będzie jej ciężko patrzeć, jak rośnie twoje. Przecież to twoja siostra. Źle na to wszystko spoglądasz.

- A jak powinnam, Julie? – podniosła na szwagierkę załzawione oczy i zagryzła wargę, starając się powstrzymać kolejne. – Co powinnam zrobić?

- Przede wszystkim o siebie dbać, słuchać lekarza i nie martwić się. To jest teraz najważniejsze, a jeśli chodzi o Scarlett. Wydaje mi się, że ty uważasz tą ciążę, jak przewinienie, za które ona cię skarci albo się obrazi. Nie możesz myśleć tylko o niej. Kochasz ją i nie chcesz jej skrzywdzić, ja wiem, ale Liv. Stało się. Wpadliście, teraz czas na konsekwencje. Będziesz mieć dziecko, które już teraz potrzebuje twojej miłości i troski. Myślisz, że ono nie wie, że jest ci nie na rękę? Jesteście jednością i ono czuje to, co ty. Chyba nie chcesz, żeby urodziło się ze świadomością, że jest niechciane?

- No oczywiście, że nie, ale Julie. My odbieramy na zupełnie innych falach. Ty masz dwadzieścia dwa lata i z lubością zmieniasz pieluchy i gotujesz zupki, zupełnie tego nie rozumiem, bo ja chcę zobaczyć świat, poznać go, wziąć, co tylko mogę. Dla ciebie wychowanie dzieci to taka frajda, przynajmniej tak to wygląda, a ja się zupełnie do tego nie nadaję. Nie umiem obchodzić się z maluchami. A co jeśli je skrzywdzę? Scarlett ma tak jak ty. Ona uwielbia dzieciaczki i założę się, że jeśli naprodukowaliby z Tomem z piątkę, to byłaby w siódmym niebie. Ona tak je kocha. Tak dobrze zajmowała się Nico, a Candy świata poza nią nie widziała. Ona to teraz straciła. Nie ma ukochanego dziecka, ani Toma, który jako jedyny mógłby ją pocieszyć. Ona mi się zwierzyła. Właśnie o tym, że nie może znieść widoku waszych dzieci, bo zaraz przypomina jej się Liam, że kiedy się nimi zajmuje, to pęka jej serce. Nie chcę, żeby pękło po raz kolejny przeze mnie. Julie, ja kocham ją jak nikogo na świecie. Umrę, jeśli będzie płakać przeze mnie.

- To z nią porozmawiaj. Ona zrozumie.

- Kiedy będę gotowa, jeszcze nie teraz. Niech to zostanie tajemnicą, mamie powiem sama. Najpierw muszę uporać się z Georgiem – mówiła lakonicznie, pociągając nosem i wycierając oczy wierzchem dłoni.

- Byleby nie zastało cię rozwiązanie – Jul mocno przytuliła Liv i poklepała ją po plecach. – Będzie dobrze, zobaczysz. A co do tego, że nie potrafisz zajmować się dziećmi, to zupełnie nie masz racji. Widziałam, jak opiekujesz się moimi, czy wcześniej Liamem. Jesteś O’Connor, więc masz to w sobie – uśmiechnęła się i odgarnęła z twarzy szwagierki kilka wilgotnych od łez kosmyków. – Pokochasz je i nie będziesz nawet wiedzieć kiedy.

- Mam nadzieję, bo ja tak bardzo boję się tego, co czuję. Tak bardzo boję się, że nie będę umieć kochać go wystarczająco.

- Nie myśl już o tym. Ubierz się, przygotuj do wyjścia, a ja zrobię ci śniadanie a’la ciężarna, okej? – Liv skinęła głową i od razu ruszyła do szafy, a Julie skierowała się do wyjścia.

- Julie? – zatrzymała się, spoglądając na Liv, która mierzyła ja bacznym spojrzeniem. – Skąd wiedziałaś?

- Przechodziłam to już dwa razy – mówiąc to, uśmiechnęła się serdecznie.

- Ale mama i Scarlett nie zauważyły.

- Mama jest zahukana, a Scarlett zbyt smutna, żeby zwracać uwagę na szczegóły. Przed wyjazdem dużo wymiotowałaś kilka dni pod rząd, byłaś blada, osłabiona i śpiąca, odrzucała cię kawa i zapach surowego mięsa, niewiele mogłaś jeść, bo wszystko cię odrzucało. Byłaś bardzo skryta i widziałam, że starasz się to ukryć, a kiedy wróciłaś i dowiedziałaś się, że Scarlett jest z mamą w Monachium, odetchnęłaś i dotknęłaś brzucha. Choćbyś nie chciała, twój instynkt działa – Liv skinęła głową, a Julie posłała jej jeszcze jeden pokrzepiający uśmiech.

- Dzięki, Juls. Dziękuję ci za wszystko.

- Wiesz, jesteśmy prawie siostrami, zawsze możesz na mnie liczyć – powiedziawszy to, wyszła, a Liv została sama z kolejnym dylematem; w co się ubrać? Nie chciała pokazać się jak zwykle w jeansach i trampkach. To były dwudzieste piąte urodziny Georga, chciała ładnie dla niego wyglądać.

Spodziewał się Liv. Nie dzwoniła, nie pisała, ani nie dawała żadnego, nawet najmniejszego znaku życia, więc domyślał się, że przyjdzie w jego urodziny. Nie miał pewności, bo po Liv bał się oczekiwać czegokolwiek, żeby to przypadkiem nie było zbyt wiele. Fakt, miał cichą nadzieję, że zrobi wielkie wejście od razu po przylocie, ale jednocześnie nie spodziewał się tego. Nie byli nawet parą, sam chciał, żeby zwolnili i ułożyli wszystko od początku i właściwej kolejności. Jednak nic nie mógł na to, że była kobietą jego życia i pragnął spędzać z nią każdą chwilę. Tęsknił. Tęsknił tak bardzo, jak nigdy siebie o to nie posądzał. Tak bardzo, że aż bolało. Jednak ich nowy układ, choć już złamany, miał też plusy. Mniej więcej wiedział, na czym stał. Wiedział, że Liv go kochała. Nie usłyszał tego od niej, ale czuł to. Miał też świadomość, że nie ucieknie, bo ustalili jasno, że wszystko musi pójść własnym torem, a ona przywyknąć do tego, że związek nie musi wiązać się z ograniczeniem. Miał nadzieję, że nastąpi to jak najszybciej, ale nie naciskał, bo wiedział, że on zyska szczęście, gdy ona będzie szczęśliwa. Kupił jej ulubione ciasto i kawę, wysprzątał dom i swój pokój, co raczej mu się nie zdarzało. Założył koszulkę, w której lubiła go najbardziej i w ogóle spędził pół godziny przed lustrem, żeby jej się podobać. Choć i tak nie miał pewności, że przyjdzie. Jeśli tak miał jeszcze Billa, który z pewnością pochłonie całe ciasto i jeszcze wyda mu się mało. Pół dnia spędził kręcąc się, jakby czekał na konkretną godzinę jej przyjścia, a niepewność czy w ogóle przyjdzie, wwiercała mu dziurę w brzuchu. Kiedy w pustym mieszkaniu rozbrzmiał dzwonek i poniosło się echo, aż podskoczył w miejscu. Poderwał się z kanapy i spojrzał w ekranik przy drzwiach. To była ona. Wpuścił ją i siłą woli nie otworzył drzwi, żeby czekać na nią w progu. Gdy stanęła pod drzwiami, zmusił się do tego, żeby odczekać moment i nie okazać rozrzewnienia. Odetchnął i otworzył drzwi na oścież. W chwili, w której ją ujrzał, spłynął na niego spokój. Wyglądała zjawiskowo. Włożyła sukienkę, co było do niej zdecydowanie niepodobne. Prosty krój, dekolt w łódkę i rękaw trzy czwarte, długa do pół uda. Dzięki temu pokazała swoje zgrabne, choć odrobinę krzywe nogi. Trampki zastąpiła balerinami. Był wniebowzięty, choć nie wyrzekła jeszcze ani słowa. Wyciągnęła przed siebie ręce, w których trzymała mini torcik z jedną świeczką, cały w różowym lukrze i uśmiechnęła się uroczo, przechodząc przez próg. Dopiero, gdy była bliżej, dostrzegł jej poszarzałą i zmęczoną twarz. Zaintonowała cicho sto lat i wspinając się na palcach, pocałowała go krótko. Odebrał od niej tort i spoglądając na ciemnoróżowe wzorki, nie potrafił się nie uśmiechnąć. Liv i róż, coż za zaskakujące zestawienie. Zdmuchnął świeczkę i pomyślał życzenie, patrząc jej w oczy. Był pewien, że wiedziała.

- Cześć – mruknęła. – Wszystkiego najlepszego, staruszku – uśmiechnęła się szeroko i ruszyła do kuchni.

- Gdzie masz kurtkę? – zapytał, jakby to była w tej chwili najistotniejsza rzecz na świecie. Liv odwróciła się do niego i wywróciła oczami.

- Zostawiłam w samochodzie, bo psuła koncepcję mojego stroju.

- Kim jesteś i co zrobiłaś z Liv? – zapytał z przekornym uśmiechem.

- Bez obaw, jutro wróci, dziś wzięła wolne i pozwoliła mi zrobić z siebie super laskę – odstawił ciasto na blat i bez skrępowania przyciągnął ją do siebie, pewnie obejmując ją ręką w talii. Palcami drugiej musnął jej szyję i obojczyk, po czym przyciągnął ją bliżej siebie, by pocałować ją bardzo długo i bardzo żarliwie. Liv nie mogła nie przyznać, że była tym zachwycona. Lubiła, gdy stawał się taki władczy, ale wolała mu jeszcze tego nie mówić na głos. Chciała też skorzystać z jego dobrego humoru, nim mu go zepsuje.

- Przekaż jej, że dla mnie jest super laską, nawet w swojej flanelowej piżamie w smoki – wyszeptał jej do ucha, a ona zachichotała, bo jej piżama w smoki była po prostu koszmarna, niekształtna i brzydka, ale cudownie ciepła, więc nie potrafiła się jej pozbyć.

- Okej, powiem – odparła siląc się na powagę. Na krótką chwilę zapadła cisza; teraz albo nigdy. – Georg, musimy pogadać – mina jej zrzedła, gdy to mówiła, a szatyn w jednej sekundzie rozważył milion powodów, dla których miałaby z nim właśnie zerwać, choć to przecież niemożliwe, bo nie byli razem. Jednak to go nie uspokoiło. Posłał jej uważne spojrzenie, a Liv poprowadziła go do pokoju. Przysiadła na łóżku i poklepała miejsce obok siebie.

- Mam się bać? – zapytał, a w jego głosie pobrzmiewało więcej niepewności, niż życzyłby sobie tego.

- W sumie to nie wiem.

- Liv? – uśmiechnęła się smutno, a cała wesołość, którą kraśniała jeszcze przed chwilą, wydawała się z niej zupełnie ulecieć.

- Spokojnie, nie zrywam z tobą – odparła, jakby czytała w jego myślach. – Myślę, że to, co ci powiem, scementuje nas bardziej – nie usłyszał dzwonka alarmowego w głowie. Słowo ‘scementuje’ podziałało na niego jak balsam na duszę. Wystarczyło mu, by spłynął na niego spokój.  Spojrzał uważnie na Liv, a ona uparcie patrzyła na swoje dłonie splecione na kolanach. – Wtedy, jak się źle czułam u ciebie,  zaniepokoiło mnie to, bo to nie był pierwszy raz. Wmawiałam sobie, że to zatrucie, bo bardzo pragnęłam, żeby tak było – mówiła spokojnie i wciąż na niego nie patrzyła, więc nie mogła widzieć, jak Georg pojmuje, co zamierzała mu powiedzieć. Nie widziała, że zbladł, a zaraz poczerwieniał i zbladł znów, ani tego, jak wielce zszokowany był wyraz jego twarzy. Georg poczuł, jakby go raziło piorunem, ale z drugiej strony… – Zwlekałam. Spotykałam się z tobą rzadziej, bo nie chciałam, żebyś się domyślił, nim sama nie nabiorę pewności. W dzień odlotu byłam u lekarza – podniosła wzrok i zbierając w sobie całą odwagę, powiedziała na głos to, czego on sam zdążył sobie dopowiedzieć. – Będziemy mieli dziecko – mówiąc to, nie mrugnęła nawet okiem. Cała jej uwaga skupiła się na przerażeniu malującym się na twarzy szatyna. Patrzyła na niego, wyczekując reakcji. Była już spokojna. Cały stres, jaki odczuwała w związku z powiedzeniem Georgowi prawdy minął, bo wiedziała, że najgorsze miała za sobą. Wypowiedziała na głos trzy słowa, z którymi nie mogła sobie w żaden sposób poradzić. Teraz on przezywał katusze, które kilka tygodniu dręczyły ją. Patrzył na Liv milcząc. Widziała, jak drżą mu dłonie. Spodziewała się raczej czegoś innego. Sama nie wiedziała czego; złości, gniewu, niedowierzania? Wszystkiego, ale nie tego, że niczego nie powie. – Ono jest twoje – sama nie wiedziała dokładnie, dlaczego to powiedziała. Zaczęła wykręcać dłonie, a Georg wstał. Podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. W filmach to wygląda nieco inaczej. W filmach faceci są szczęśliwi w takim momencie. Porywają dziewczyny w ramionach i one wtedy boją się mniej. Jednak to nie był film, ani książka.

- Nie, Liv. Ja w to nie wątpię – odpowiedział, spoglądając na nią krótko. Jakby tylko to był w stanie powiedzieć.

- Nie wiem, wydawało mi się, że zawsze uważaliśmy, ale potem przypomniałam sobie…

- Sylwester – przerwał jej w pół zdania, a ona pokiwała głową.

- Dziecko to ostatnie, czego teraz chcę… nie chcę go – wyszeptała. – Ale ono będzie i choć chodziły mi po głowie różne myśli, nie umiałabym go zabić, bo ono przecież już jest, już żyje i sama nie potrafiłabym dalej cieszyć się wszystkim, co mam, wiedząc, że ono musiało umrzeć i tak strasznie mi przykro, że to zmieni twoje i moje życie, że marzenia znów pójdą w odstawkę – sama nie wiedziała kiedy zaczęła płakać, ale nie umiała już zatrzymać łez. Łudziła się, że dzięki temu wypłynie z niej ten cały żal. – Nie mogłam się z tym pogodzić, ani przyjąć do wiadomości tego, że teraz wszystko stanie się inne. Nie potrafiłam powiedzieć ci przez telefon czy mailem. Bałam się, że nie będę potrafiła stając z tobą twarzą w twarz, bo tak bardzo się boję, Georg. Zwlekałam do dziś i dłużej już nie mogłam, bo i tak zabrałam ci zbyt wiele czasu swoim milczeniem. Przepraszam.

- Nie wiem, co powiedzieć – odwrócił się i ujrzał jej zalaną łzami twarz. Miał w głowie huragan i czuł się totalnie rozbity. Zostanie ojcem. O j c e m. w tej chwili pojął, co znaczy czuć, że świat stanął na głowie i zwalił się na jego własną. Zrozumiał, co na myśli miał Tom, gdy mówił mu o momencie, gdy Scarlett wyjawiła mu, że była w ciąży. Zrozumiał ten strach, ten ogrom ciężkich do rozpoznania uczuć, które zaburzały mu jasność myślenia, ale jednocześnie pojął, czym była składowa oszołomienia, radości i miłości, która w jednej chwili wypełniła go całego. Liv była matką jego dziecka. On był ojcem dziecka Liv. Czy to nie było to, o czym marzył w ciągu każdej samotnej, bezsennej nocy, gdy tęsknił za nią, nie będąc pewnym czy kiedykolwiek wróci? Oczywiście, że o tym marzył, ale nie sądził, że to nastąpi tak szybko. Nie był w żaden sposób przygotowany na to, że zostanie ojcem, bo przecież… Georg Listing ojcem. Czy to nie brzmiało komicznie? Spojrzał na Liv. Wpatrywała się w niego posępnie, a łzy zdążyły już zaschnąć na jej policzkach. Uśmiechnął się do niej. Zalała go falą informacji, które niezbyt skutecznie przyswoił. Odpowiedziała mu słabym uśmiechem. Nie wyobrażał jej sobie takiej pękatej, kraczato chodzącej, rozlanej i mięciutkiej, jak Scarlett czy Jul. W ogóle nie wyobrażał obie Liv za kilka miesięcy. Usiadł z powrotem obok niej i ujął ją za rekę. – To ci dopiero – ucałował jej wewnętrzną stronę i zamknął jej lodowatą dłoń w swoich. – Chyba nie tego się spodziewaliśmy.

- Georg, to jest tragedia – jej głos brzmiał beznamiętnie, ale on nauczył się już wyczuwać emocje, które starała się skryć. Była naprawdę przybita. On sam był oszołomiony i nie do końca odnajdował się w chwili obecnej, ale… zrobiło mu się przykro, że ona tak bardzo nie chciała tego dziecko, bo on sam, choć zupełnie była na nie nieprzygotowany, to nie poczytywał tego faktu, jako katastrofy. – Przecież ja nie umiem zajmować się dziećmi, nie będę umiała go wychować, ani pokazywać, jak się powinno żyć, bo sama tego nie wiem. Mam dopiero dwadzieścia jeden lat, do chole’ry! – poderwała się z miejsca i okrążyła kilka razy pokój. Milczał, bo wiedział, że teraz jakiekolwiek słowa nie będą miały sensu. – Nikt jeszcze nie wie. Znaczy Julie wie, bo sama się domyśliła. Mama to jakoś przełknie, bo sama miała wcześnie dzieci. Z resztą nie będę pierwsza, ale Scarlett! Georg, ja ją tym zniszczę, rozumiesz? – odwróciła się gwałtownie i spojrzała mu prosto w oczy. W tej chwili pojął, o co tak naprawdę chodziło. Scarlett. Wiedział, że wciąż nie pozbierała się po śmierci Liama, a do tego to rozstanie z Tomem w niczym jej nie pomogło, ale… znów, ktoś był ważniejszy od nich samych. Znów, ktoś przesłonił im ich własne sprawy. Wstał i powoli podszedł do Liv. Położył jej dłonie na ramionach, spoglądając głęboko w oczy tak bardzo smutne i przerażone.

- Ona jakoś to przełknie. Nie twierdzę, że nie będzie cierpieć, ale to twoja siostra i to taka, która potrafi cieszyć się twoim szczęściem. Będzie jej trudno, ale sobie poradzi. Nie to jest w tej chwili najważniejsze.

- A co? No powiedz mi co?! – warknęła, nie będąc pewną, co ją tak rozzłościło; łzy napływające do oczy czy jego słowa.

- My – odparł po prostu i mocno ją przytulił. Rozpłakała się na dobre i mocno objęła Georga rękoma w pasie. – Najważniejsze jest twoje zdrowie. Twoje i dziecka. Najważniejsze jest, żeby nie było żadnych komplikacji i urodziło się bez problemów. Najważniejsze jest to, żebyśmy ułożyli wszystko między sobą, choć pojawienie się dziecka wiele zmienia. Kolejność też. Zabiłaś mnie tym, ale dla mnie to, że jesteś w ciąży jest… następstwem tego, że zdecydowaliśmy się na seks. Jeszcze tego nie czuję, jestem trochę jakby po urazie głowy, ale świadomość, że ono będzie moje i twoje wystarczy mi, żebym się cieszył. Nic nie wiem o dzieciach, ale nauczę się wszystkiego i ty też. Choć moim zdaniem świetnie sobie z nimi radzisz.

- Bo nie są moje.

- To poćwiczysz na własnym.

- Georg, nie zachowuj się, jakby to nie był problem! – wyswobodziła się z jego objęć i zmierzyła go butnym spojrzeniem.

- Bo nie jest. Liv, to tylko dziecko. Ludzie umierają z głodu, na raka czy wali im się życie, bo przez kraj przechodzi jakiś huragan, a ty zachowujesz się, jakby to dziecko było takim…. Nowotworem – zdenerwował się. Nie chciał krzyczeć, nie chciał być zły, ale nie mógł, skoro zachowywała się, jak dziecko, któremu totalnie nic nie można powiedzieć, bo udaje, że nie słucha. – Wiesz, czemu rozstali się moi rodzice? – zbił ją z pantałyku, ale jakoś się tym nie przejął. – Rozstali się, bo nie mogli mieć więcej dzieci. Starali się, żeby mieć kolejne, ale wciąż się nie udawało i mieli do siebie żal. Przerosło ich to. Po kilku latach te starania stały się dla nich obowiązkiem i zupełnie nic już z tego nie wychodziło. W końcu zapomnieli o tym, że się kochali, bo byli zaprogramowani na to, że muszą mieć dziecko i że to na pewno wina tego drugiego. Zniszczyło ich to. Mnie też. Dziecko to dar. Jeszcze więcej par nie może ich mieć wcale, więc nie zachowuj się, jakby spotkała cie najgorsza życiowa tragedia, bo jego narodzenie nie zamknie ci drogi do fotografii. Tylko trochę ją wydłuży – odetchnął i wyszedł z pokoju, zostawiając Liv z mętlikiem w głowie. Nie sądziła, że Georg tak bardzo się tym przejmie, ani tego, że tak… wstawi się za tym dzieckiem, o którym wiedział od pół godziny. Nie miała pojęcia, co powinna sobie o nim pomyśleć. Z jednej strony to dobrze, bo miała pewność, że go chciał, a z drugiej… liczyła na jakieś wsparcie z jego strony. Otarła twarz dłońmi i poszczypała policzki. Musiała wyglądać, jak trup. Poczuła nieodpartą potrzebę zapalenia papierosa. Zwarła się w sobie i poszła za nim. Parzył herbatę.

- Nie myślałam, że… tak bardzo weźmiesz to do siebie.

- Liv, to nie jest już zabawa, to nie są już przekomarzania i zabawa w kotka i myszkę. Nie dopuszczę do tego, żeby czegoś mu brakowało. Nie dopuszczę do tego, że będzie miało takie dzieciństwo jak ja. Czas ucieczek dobiegł końca – postawił kubki na stole i posłał jej pełne wyczekiwania spojrzenie. Usiadła i on również to zrobił. Widząc jej rozedrganie, poczuł się jakiś takie pewny swego. Wiedział, czego oczekiwał.

- Ja nie wiem, to nie tak miało być. Złamaliśmy każde z naszych ustaleń i jestem na siebie taka zła, że dałam się ponieść, że nie szliśmy drogą, którą dla siebie wybraliśmy.

- Widocznie to nie była nasza droga. Wychodzi na to, że szliśmy właściwą. Zamiast ją zmieniać, trzeba był ją tylko ulepszyć, ale teraz to już nie ma znaczenia. Liv, kocham cię i jestem tego pewien, dlatego nie czuję się jakoś załamany, bo doszłoby do tego prędzej czy później.

- No, właśnie – później. To nie jest tak, że ja nie chciałam dzieci. To nie jest czas. Mam podpisanych kilka kontraktów, inne w planach. Georg jestem w dziesiątce najlepszych fotografów w Europie. W tak krótkim czasie dokonałam tak wiele. Dostałam szansę jedną na milion i teraz ją stracę.

- Czasem mam wrażenie, że jesteś skończoną egoistką – zamarła, by zaraz popatrzeć na niego z niedowierzaniem.

- Że co?

- Bardziej martwisz się o to, że spadniesz w jakimś rankingu, niż o to czy dziecko, które w tobie rośnie, jest zdrowe. Wolisz skupiać się na milionie innych spraw, niż na tym, co będzie z nami. Ja nie wymagam, żebyś podskakiwała do nieba z radości, bo sam też tego nie robię. Kończymy płytę, będzie trasa, David zapcha nam terminarze do ostatniej minuty i to faktycznie nie jest najlepszy moment, ale Liv. To tylko praca, gdybym miał ją rzucić, bo zechcesz, żebym potrzymał cię za rękę, to zrobiłbym to, bo cię kocham i fakt, że jesteś matką mojego dziecka, czyni mnie najszczęśliwszym facetem na świecie, ale ty chyba jeszcze nie wiesz, czego tak naprawdę chcesz od życia. Musisz się zastanowić i naprawdę przemyśl to solidnie, bo… sam nie wiem. Nie wiem, czy moje uczucie nie jest jednostronne, bo czasem zachowuje się tak, jakby było – chyba nie posądziłby siebie, że zdoła to kiedykolwiek powiedzieć. Liv była w wyraźnym szoku. Wiedział, że to nie był najlepszy dzień, na wyjaśnianie wszystkich nieścisłości, ale skoro już rozmawiali, to nie mógł milczeć, ani przyjąć jej postawy bez słowa. Nie zgadzał się z nią i… skoro ustalili, że będą ze sobą szczerzy to, czemu miałby nie być. Prawda nie zawsze jest łatwa, ale zawsze jest dobra. Liv milczała. Trzęsły jej się ręce, więc objęła dłońmi kubek. Nie mówiła nic. Zrobiło się dramatycznie. W pewnej chwili obie swoje dłonie przyłożyła do brzucha i utkwiła wzrok w Georgu.

- Przysięgam ci na wszystko, że w każdej chwili, w której żałowałam, że ono zostało poczęte, równie mocno pragnęłam je pokochać, ale… ono wciąż jest chorobą. Nie masz pojęcia, jak bardzo się za to nienawidzę, ale nie umiem być taka jak Scarlett czy Jul. Nie umiem go pokochać po prostu, bo… chciałam czegoś innego. Staram się przekonać samą siebie. Staram się zmienić, ale nie umiem poprzestawiać swoich uczuć.

- Naprawdę chciałaś aborcji?

- Nie. Chciałam, żeby zniknęło, ale nigdy bym tego nie zrobiła. Georg, ja nie jestem bez uczuć, ja po prostu nie chce unieszczęśliwić kolejnej osoby – skinął głową. Mierzyli się krótką chwilę spojrzeniami. Po Liv mógł się spodziewać wszystkiego, ale nie kłamstwa.

- Nikogo nie krzywdzisz. Gwarantuję ci, że będziesz szczęśliwa. Mam na to przynajmniej dwa powodu. Po pierwsze; kocham cię jak obłąkany i zrobię wszystko, żeby było ci jak najlepiej, a po drugie; jesteś za dobra, żeby świat o tobie zapomniał. Ciąża to nie choroba, choć to chyba kwestia kobiet – uśmiechnął się, a ona poszła w jego ślady. Zamiast uroczych dołeczków, na jej policzkach pojawiły się zmarszczki. Ciąża zdecydowanie jej nie służyła i marniała w oczach. A może to zmartwienia tak na nią działały? – Założę się, że będziesz pracować do oporu i wody odejdą ci za obiektywem.

- Myślisz, że nie będzie tak źle? – zapytała, opierając się łokciami na blacie.

- Jestem tego pewien.

- A przytulisz mnie? – uśmiechnął się szeroko i podszedł do Liv. Objął ją spojrzeniem i uświadomił sobie, że ta mieszkanka komplikacji, to całe jego życie. Pomógł jej wstać i zamknął ją w objęciach. A Liv wreszcie poczuła się spokojna. Poczuła, że naprawdę kiedyś wszystko może się ułożyć. – Dziękuję, że mnie nie potępiasz.

- Postaram się, żebyś zmieniła zdanie. Postaram się zrobić wszystko, żebyś oswoiła się z sytuacją. A z dzieckiem sobie poradzimy. Mamy tyle doradców, że nauczymy się wszystkiego szybciej, niż myślisz.

- Scarlett nie może na razie się dowiedzieć.

- Powiesz jej wtedy, kiedy uznasz za stosowne – pocałował jej skroń i odetchnął. To była dziwna rozmowa. To wszystko było niesamowicie dziwne. Wiedział, że czekało ich jeszcze takich wiele, bo zbyt wiele tematów zostało niedokończonych, by mogli je ominąć. Trzasnęły drzwi, oboje spojrzeli w tamtym kierunku.

- Jestem! – Bill w mało delikatny sposób pozbył się butów i jeszcze mniej delikatnie cisnął kluczami do misy. – Gdzie jest nasze próchno? – zapytał wchodząc do kuchni. – Och, jak słodko – westchnął, przeczesując palcami włosy i sięgnął po pierwszy lepszy napój, który wpadł mu w ręce.

- Mogę mu powiedzieć? – mruknął w ucho Liv, a ona skinęła głową. Wiedziała, że kiedy pierwszy szok opadnie, będzie musiała wymusić na Billu obietnicę, że nie wygada się przed Scarlett, ale to teraz nie miało znaczenia, bo Georg był szczęśliwy. A jego szczęście dawało jej nadzieję. Choć wciąż nie dostrzegała jej zbyt wiele.

*

[Birdy ‘Skinny love’]

6. miesiąc od rozstania; 8.04.2012r.

Wyjazd do Monachium był dla niej wielką niewiadomą. Zastanawiała się, co tam będzie robić, gdy mama całe dnie miała spędzać w firmie. Przeczuwała nudę, więc zaopatrzyła się w książki i filmy, a jednak się myliła. Mama poświęcała jej mnóstwo czasu, a jeśli nie ona to Dominik. Zwiedziała całe Monachium i każde warte zobaczenia miejsce. Bardzo dużo spacerowała i poświęcała czas tylko sobie. Mama zabierała ja na masaże i różne najdziwniejsze cuda mające na celu odżywić jej ciało i ducha. Wiedziała, dlaczego to robiła, ale było miło, więc nie mówiła tego na głos, bo przecież mama zdawała sobie z tego sprawę równie dobrze jak ona. Na kilka dni pojawiła się córka Dominika, dzięki czemu miała okazję poznać ją trochę lepiej. Spustoszyły centra handlowe. Scarlett zaopatrzyła się w mnóstwo nowych rzeczy i butów przede wszystkim. Na krótką chwilę poczuła się dobrze. Rozmawiały z Laurą o głupotach, tematy osobiste omijały szerokim łukiem, dobrze się bawiły i beztrosko spędzały czas. Schulz zalecał jej odpoczynek, ale wolała na chwilę zapomnieć, niż odpoczywać. Już zapomniała, jak to było czuć się po prostu dobrze, jak to było nie rozmyślać i nie roztrząsać się nad wszystkim, co bolesne. Nie trwało to długo, ale te momenty pozwoliły jej zbierać siłę. W małych cząstkach, jednak magazynowała ją w sobie, aby mieć zapas na wszystko, co zastanie po powrocie.

Nie było tak, że nie myślała. Robiła to i tak zbyt często. Jednak przecież nikt nie mógł wymagać od niej, że przestanie cierpieć z dnia na dzień. Umarło jej dziecko. Facet, którego uważała za miłość swojego życia wypiął się na nią i straciła kolejne dziecko. Więc to raczej normalne, że miała średnią chęć do życia, a patrzenie na zakochanych, dzieci i ciężarne wywoływało w niej bardziej niż mniej przykre odczucia. Jednak wydawało jej się, że sobie radziło. W swój własny sposób radziła sobie z tym wszystkim. Nie umiała zamknąć się w pokoju, milczeć i odcinać się od wszystkiego. Czuła w sobie smutek tak silny, jakiego nie znała wcześniej, ale… to nie była szalona rozpacz. Popadła w swojego rodzaju marazm. Był bezpieczny. Zagłębiała się w sobie, wciąż przetwarzała minione zdarzenia, by móc wreszcie odpowiedzieć sobie na pytanie; dlaczego? Jednak nie szalała z rozpaczy, bo wykorzystała już cały deficyt i otępienie było jedynym, co z niej wypływało. Dzięki temu wyjazdowi wyrwała się z niego na chwilę, ale teraz… teraz znów będzie omijać dzieci, Jul i Shie’a i Liv i Georga, bo ich szczęście to zdecydowanie za dużo, będzie stała się nie dawać im we znaki. Będzie, jeść, spać, oglądać filmy i czytać książki, może coś napisze. A może się stąd wyniesie? Ta myśl zaświtała jej w głowie, kiedy wysiadała z samochodu. Może wynajmie jakieś mieszkanie w centrum, gdzie będzie mogła być po prostu smutna i nikt nie będzie prosił, by spróbowała się uśmiechnąć. To była całkiem niezła myśl. Toby zajął się bagażami, więc ruszyła ścieżką do domu. Na podjeździe stało auto Billa. Ucieszyła się, że go zobaczy. On rozumiał, co oznaczało czuć smutek i nie chcieć, by ktoś na siłę go rozwiewał. On rozumiał, co cierpieć w ciszy i starać się jakoś żyć, nawet zupełnie miernie, ale w miarę zabiedzonych sił. Może pomoże jej z mieszkaniem? Jeszcze nie podjęła decyzji, ale już planowała, jak to wszystko zorganizuje. Dzięki wypadom z Laurą, jej szafa znacząco się powiększyła. Kupowała rzeczy, które wcześniej uznawała za niepasujące do siebie, ale za namową Laury, przymierzała je i w większości okazywały się cudowne. Tak, jak na przykład teraz. Miała na sobie spódniczkę, którą wcześniej uważała za poszerzającą w biodrach. Gdy ją przymierzyła, uznała, że wygląda w niej cudownie. Miała wysoki stan, bardzo dopasowany do jednej trzeciej biodra, a od tego momentu była umarszczona i nieco rozkloszowana. Sięgała jej kilka centymetrów poniżej połowy uda. Kryła jej krągłości, a nie podkreślała. Była czarna, jak ramoneska i botki na wysokiej koturnie, ale bluzkę założyła jaśniejszą. Też za namową Laury. W końcu żałoba już prawie minęła, a ona i tak miała nosić ją w sercu o wiele dłużej, a czerń ponoć czyniła ją o wiele poważniejszą. Zatem bluzkę miała luźną, kremową z szeroką falbanką wieńczącą łódkowy dekolt. Wpuściła ją w spódniczkę, więc podkreślała jej szczupłą talię. Jej włosy odzyskały trochę z dawnej sprężystości, więc związała je w nieco niedbały koński ogon, pozwalając im kręcić się jak im się podobało. Mocno podkreśliła oczy, a usta umalowała szminką w kolorze nude. Czuła się ładna. Pierwszy raz od wielu tygodni czuła się ładna. Trochę, jak ta dawna Scarlett, która cierpienie tuszowała butną miną i pięknym wyglądem. Teraz już tak nie umiała. Nie miała już pojęcia, skąd wtedy wzięła w sobie siłę, ale teraz jej nie było. Jednak to, że znów wyglądała jak ona sama, sprawiło, że łatwiej będzie jej znieść pytania o to, jak się czuła, czy wyjazd jej pomógł, no i co teraz. Wizja wynajmu stawała się coraz bardziej kusząca. Kochała swoją rodzinę, ale nie umiała teraz do niej należeć. Wchodząc do domu miała nadzieję, że nie czekał na nią kolejny kosz mandarynek. Jeszcze nie przetrawiła tego, co powinna była zrobić z faktem otrzymania poprzedniego. Na krótką chwilę zatrzymała się w holu. Z salonu dobiegł ją głośny śmiech Billa. Liv coś mu odpowiedziała. Oni żyli dalej. Im było lżej. A ona nie potrafiła iść tam i śmiać się z nimi. Musiała dojrzeć do tego, żeby zacząć naprawdę na nowo. Makijaż i strój, to jednak za mało, ale skoro pojawiła się w domu, powinnam się przywitać. W końcu się jej nie spodziewali. Przyleciały kilka dni wcześniej, bo mama miała ważne sprawy w berlińskim biurze i od razu tam pojechała. Została skazana na samotne stawianie czoła ich pogodnym twarzom. Spojrzała w lusterko, poprawiła kosmyk włosów, który na dobrą sprawę był na swoim miejscu i wyprostowawszy plecy, przeszła do salonu. Stanęła w wejściu i tam ją wmurowało w podłogę. Uśmiech, który przygotowała na powitanie zamarł na jej ustach, a świat krótką chwilę wirował wokół niej. Przytrzymała się framugi. Skąd mogła wiedzieć, że Bill przyjedzie z nim?

- Scarlett! – Julie poderwała się z miejsca i prędko podała Roxie Tomowi, który siedział najbliżej i miał wolne ręce. Nie spodziewała się pewnie, że to dla Scarlett będzie gorszy widok niż jego samego. W pierwszym momencie spojrzał na nią zszokowany, niemniej niż ona sama, ale zaraz skupił swoją uwagę na dziecku. To smutne, że człowiek, z którym dzieliła wszystko, był jej teraz obcy. Julie przytuliła ją mocno do siebie. – Nie miałam pojęcia, że przyjadą, tak samo jak nie wiedzieliśmy, że wrócisz – wyszeptała. – Cudnie, że już jesteś – dodała na głos. – Zmęczona?

- Nawet nie.

- Chcesz cos do picia?

- Jul, bo ją udusisz – za plecami jej szwagierki pojawił się Bill, więc wypuściła Scarlett z niedźwiedziego uścisku. Posłała jej przepraszający uśmiech, jakby była temu wszystkiemu winna i wróciła po dziecko. – Ależ ty ładnie wyglądasz – ujął jej dłoń i okręcił brunetkę wokół jej osi, mając nadzieję, że Tom właśnie na nią spoglądał. Potem ją przytulił, a ona drżąc, przylgnęła do niego ufnie.

- Dzięki, poszalałyśmy trochę z Laurą – została w jego objęciach nieco dłużej nić powinna, ale to wystarczyło, że się opanowała i potrafiła stanąć tam i nie rozpłakać się na widok Toma. – Pytała o ciebie – uśmiechnęła się filuternie, mając wielką nadzieję, że tak właśnie to wyglądało.

- O mnie? – spytał, unosząc brwi w geście powątpiewania. Wśród reszty zapadło milczenie. Wiedziała, że od tego co zrobi zależy, czy wyjdzie na tchórza czy nie, więc postanowiła stawić mu czoła. Chwyciła Billa za rękę i ruszyła w kierunku wolnej sofy. Dziękowała niebiosom za to, że rano poczuła chęć, by pięknie wyglądać. Jakby pojawiła się tu byle jaka, widziałby, że z nią kiepsko, a tego nie chciała. Postanowiła udawać, że go tam nie było. A potem będzie płakać.

- O ciebie. Przecież mówiłam ci, że wpadłeś jej w oko. To nic, że połowie świata też – zdjęła kurtkę, przewiesiła ją przez bok sofy i poprawiła spódniczkę, gdy założyła nogę na nogę.

- A co z drugą połową? – zapytał, nie w porę zdając sobie sprawę z tego, że nie powinien był zadawać tego pytania. Na moment zbladła. Widział, że Tom na nią zerknął, ale Scarlett niemal od razu odzyskała animusz.

- Druga połowa należy do mnie – uśmiechnęła się po raz kolejny, zastanawiając się, czy wciąż potrafiła robić to tak, by nikt nie zorientował się, co naprawdę czuła.

- No tak, jakże mógłbym zapomnieć.

- Opowiedz lepiej, co robiłaś w Monachium – zagaił Shie, który cały czas pilnie obserwował zarówno Scarlett, jak i Toma. A ona rozsiadła się wygodnie i westchnęła. Widok tych dwojga to był jeden z najsmutniejszych, jakie widział. Oboje grali. Oboje udawali. Oboje kochali, a duma i uprzedzenia nie pozwoliły tej miłości wygrać. Chciał im pomóc, ale nie miał zielonego pojęcia jak.

- A nie przeszkodziłam wam, tak w ogóle? – kiedy w odpowiedzi usłyszała przeczący pomruk, skinęła głową. W korytarzu mignął jej wychodzący Toby, więc tylko pomachała mu na pożegnanie. – Och, mama i Dominik pokazali mi całe miasto, a Laura zaprowadziła mnie chyba do każdego sklepu, w którym było cos fajnego. Zwiedziłyśmy mnóstwo kawiarni i restauracji, byłyśmy w kinie i w teatrze. Rozerwałam się jak nigdy. Zaczęłam pisać piosenkę, w sumie nawet dwie. Doszłam do wniosku, że muszę znów pomyśleć o fortepianie. No i ani razu nie dzwoniła do mnie Isobel, co było cudowne – miała nadzieję, że jej entuzjazm był wystarczająco przekonywujący. Zdawała sobie sprawę z tego, że wszyscy poza Tomem poznali, że trzymała fason tylko i wyłącznie ze względu na to, żeby nie okazać przed nim słabości. Jakież to było żenujące!

- Czyli mama miała dobry pomysł? – zagadnęła Liv.

- Tak – westchnęła. – Potrzebna mi była zmiana otoczenia, musiałam odpocząć po tym wszystkim – wyraźnie zaakcentowała ‘po tym wszystkim’ –  i wiesz, tam prawie nikt mnie nie rozpoznawał. Nie wiem, jak to się działo, ale mogłam swobodnie poruszać się po mieście i tylko kila razy proszono mnie o autograf. A co tu? Jak twoje sesje, Liv?

- Okej, praca dla Vogue’a to dla mnie nie pierwszyzna, a z resztą sobie poradziłam całkiem nieźle. Myślałam trochę też o sesji z tobą, tą co mamy na koniec miesiąca.

- I co?

- No wiesz, na razie mam zarys, ale chciałabym to zrobić na zasadzie ciebie wyłaniającej się z mroku, niosącej światło, rozumiesz? – Scarlett uśmiechnęła się pod nosem na stwierdzenie ‘niosąca światło’. Skinęła głową i spojrzała na brata, który teraz przyglądał się czemuś za innemu. Mimowolnie powiodła wzrokiem w tamtą stronę. Shie przyglądał się Tomowi. Chciała się odwrócić, ale było na to za późno. Podchwycił jej spojrzenie, a ona się nie dała. Dumnie zadarła podbródek i patrzyła na niego zimno tak długo, jak uznała to za stosowne. Pragnęła, by nie zobaczył w jej oczach tej przeklętej tęsknoty, która nie dawała jej spokoju, tego całego cierpienia, ani żalu, bo inaczej cała ta szopka nie miałaby sensu. Chciała, by myślał, że dla niej to zupełnie nie miało znaczenia. Chciała, by poczuł się tak, jak ona się poczuła, gdy zostawił ją odchodząc z Leną. Ale skoro jej nie kochał, to jego przecież to nie mogło ruszyć. To ją złamało. Tom przecież jej nie kochał. Serce waliło jej jak oszalałe. Ręce spociły się i zlodowaciały. Miała ogólne wrażenie, że zaraz zemdleje. Była tak bardzo skupiona na tym, by nie rozpoznał jej słabości, że w jego oczach nie dostrzegła dokładnie tego, czego bała się, że zobaczy w niej. Odwracając wzrok, miała nadzieję, że to nie trwało zbyt długo, ale nie potrafiła już bardziej. To zabiło w niej wszystko. Całą pewność siebie. Zmarkotniała i poczuła, że musi wyjść. Dziesięć minut w jednym pokoju z nim, to za dużo. Zagryzła dolną wargę i spojrzała na siostrę.

- Mam dla ciebie coś granatowego. Znalazłam śliczne kolczyki i uznałam, że muszą być twoje. Pójdziesz ze mną? – Liv momentalnie poderwała się z miejsca i ruszyła do wyjścia. Scarlett uśmiechnęła się do karmiącej Julie i na pożegnanie ucałowała Billa w policzek. – Odezwę się jutro albo pojutrze, bo mam coś do obgadania, dobrze? – uśmiechnęła się smutno.

- Kiedy tylko chcesz. Jesteśmy tu jeszcze z tydzień.

- Fajnie – powoli ruszyła do wyjścia, pragnąc jak najszybciej opuścić ten pokój. Nie uciekła, ale nie była już pewna, czy ta ucieczka nie byłaby dla niej lepsza. Nie widziałby oczu, które tak kochała. Nie czułaby zapachu, który ją odurzał. Nie pragnęłaby, żeby wziął ją w ramiona i powiedział, że to tylko zły sen, że nie pozwoli jej więcej bać się, a ona pozwoliłaby mu się strzec. Kiedy zniknęła wszystkim z pola widzenia, biegiem ruszyła do swojego pokoju, nie oglądając się na to, czy Liv szła z nią. Wiedziała, że na siostrę mogła liczyć zawsze.

- Mówiłem ci, dla niej to już nic nie znaczy – Tom wstał z siedziska i ruszył w kierunku drzwi tarasowych, szukając w kieszeni papierosów.

- Idiota – warknął Bill, posyłając zrezygnowane spojrzenie Julie i Shie’owi. Jakby dla podkreślenia dramaturgii całej sytuacji, Roxie głośno się rozpłakała. Westchnął i wyszedł za bratem.

Now all your love is wasted, and who the hell was I?

Cause now I’m breaking at the bridges and at the end of all your lies.

Who will love you?

Who will fight?

And who will fell for behind?