93. Jar of hearts.

33. miesiąc od rozstania; 27. czerwca 2014, Berlin

Margo, skończywszy posiłek, sięgnęła po dzbanek z sokiem pomarańczowym i obdzieliła wszystkich. Zerknęła na dzieci, które zdążyły już odejść od stołu i bawiły się w salonie. Lexie usiłowała namówić Saoirse, żeby zgodziła się na zabawę w dom. Miała być córką Lexie. Jednak Saoirse nie wyglądała na zainteresowaną. Cóż, ciężko dziwić się dwulatce, że miała inne priorytety niż zabawa w dom. Roxie sztorcowała swoje lalki, a Nico wydawał się stronić od damskiego towarzystwa sióstr i kuzynki. Zajął się swoimi Hot Wheels’ami nieco oddalony od nich. Margo już kilka dni nosiła się z powiadomieniem rodziny o ślubie, ale nie potrafiła wybrać odpowiedniej okazji. Rzadko zdarzało się, że jedli razem, więc zamierzała skorzystać z chwili i zebrała się na odwagę. Wiedziała, że to będzie trudne i liczyła się z tym, że bliscy nie zrozumieją tej decyzji. Tym bardziej teraz, kiedy kupili z Gustavem pierścionek, chciała przestać trzymać zaręczyny w tajemnicy. Warto dodać, że to był piękny pierścionek. Złoty z zielonym oczkiem. Zachwyciła się nim od pierwszego momentu, gdy tylko go zobaczyła. A Gustav nie oponował, a nawet, kiedy tylko sfinalizował sprawę, oficjalnie poprosił ją o rękę. U jubilera, przy wszystkich klientach. Choć sama oświadczyła mu się pierwsza, była zupełnie wzruszona.

- Nie nalałam wam tego soku bez powodu – odparła oficjalnym tonem, patrząc po kolei na Liv, Sophie, Julie i Shie’a, który zamierzając się napić, w połowie drogi do ust zatrzymał rękę ze szklanką. Uniósł brwi i podchwycił rozradowane spojrzenie kuzynki. – Mam cichą nadzieję ciociu, że po tym co usłyszycie ode mnie, wyciągniesz jakieś wińsko.

- Nie mogę się doczekać, żeby wydobyć z czeluści piwnicznych jakieś dobre chardonnay – odpowiedziała z uśmiechem.

- A więc – Margo wyprostowała się dumnie. – Wychodzę za mąż – odparła zadowolona, a na jej usta wpłynął szeroki uśmiech. Przy stole zapadła cisza, którą mąciły tylko głosy dzieci dobiegające z salonu. – Wiedziałam, że nie będziecie mdleć z radości – mruknęła po chwili.

- Masz na myśli, że bierzecie z Gustavem ślub? – pierwsza zreflektowała się Liv, choć jej oczy wciąż miały niedowierzający wyraz. Niemal od początku Margo i Gustav wciąż słyszeli od rodziny i przyjaciół, że wyglądają jak dobre małżeństwo i pytano ich czy coś nie było na rzeczy, a kiedy w końcu coś zaczęło się dziać, to okazało się, że perspektywa ich małżeństwa stanowiła wielki szok.

- Tak, dokładnie to mam na myśli. Nie trzymałam innego narzeczonego w szafie.

- Ojej, ale nas zaskoczyłaś. W sumie to nawet oczywiste, że pasujecie do siebie, ale chyba za długo wybijaliście wszystkim z głowy, że łączy was coś poza przyjaźnią – Julie była zawstydzona swoją pierwszą reakcją. Doskonale pamiętała, jak jej rodzina zareagowała na wiadomość o jej związku z Shie’em. Nie chciała, by ktokolwiek czuł się tak, jak ona w tamtej chwili.

- W porządku – Margo machnęła ręką. – Tydzień temu nie byliśmy jeszcze parą.

- W takim razie, co się stało, że postanowiliście wziąć ślub? – zapytała Sophie. – To poważna decyzja.

- Być może wydaje się wam, że to bez sensu, bo tak nagle i pozornie bez podstaw, ale prawda jest taka, że jesteśmy razem od pierwszego dnia. Nasze drogi przecięły się w momencie, kiedy oboje byliśmy pozbawieni nadziei. Gustav był moją niańką, kiedy ciocia jeszcze nie wiedziała, co ze mną zrobić. Potem ja pomogłam mu przejść przez spotkanie z matką Caroline i… samo wyszło, że zaczęliśmy spędzać ze sobą każdą chwilę. Mieliśmy siebie i to dało nam obojgu poczucie bezpieczeństwa. Czułam, że tak musi być i już. Kiedy to zrozumiałam, poczułam, że nie umiałabym się związać z kimś innym prócz Gustava i wtedy pomyślałam, że powinniśmy się pobrać. Nie ma między nami płomieni, ale to już przeżyłam, a to co łączy mnie z nim, znaczy dla mnie więcej niż wszystko. Chyba nie umiem podać konkretnej przyczyny. Gustav bierze mnie taką jaką jestem, pełen pakiet. Przy nim po prostu niczego się nie wstydzę i nie obawiam. – Julie spostrzegła pierścionek i natychmiast sięgnęła po rękę Margo ponad talerzem swojego męża. Oczy jej rozbłysły.

- Toż to szmaragd! – wykrzyknęła zachwycona. – Jak ci się oświadczył?

- W zasadzie, to… - zabrała rękę i sama przypatrzyła się pierścionkowi. – Ja oświadczyłam się jemu – Liv roześmiała się serdecznie.

- Jesteś cudowna. Coś takiego chyba mogłabyś zrobić tylko ty – Margo wzruszyła ramionami. – Ale jednej rzeczy nie rozumiem. Dlaczego chcesz wziąć z nim ślub, skoro go nie kochasz?

- A kto powiedział, że go nie kocham? To nie jest taka miłość, jaka łączy was – popatrzyła na Julie i Shie’a. – Albo ciebie i Georga – te słowa skierowała do Liv. – Jednak to jest miłość. Ja to wiem. Czuję to. Szaleńcze zakochanie przeżyłam kilka lat temu. Potem byłam w tym ustawionym związku z Paulem, a teraz kiedy jestem z Gustavem, wiem, że to jest właściwe. W końcu jestem z kimś, przy kim czuję, że to jest dobre. Oboje przeszliśmy dużo, targa nami wiele nieoczywistych uczuć, potrzebujemy siebie. Kiedy jestem z Gustavem, jestem szczęśliwa i spokojna. Nie potrzebuję więcej – Sophie wstała od stołu i przytuliła siostrzenicę.

- Kochanie, jeśli małżeństwo z Gustavem jest tym, czego pragniesz, ja pomogę ci we wszystkim.

- Dziękuję, ciociu – dziewczyna uśmiechnęła się, mocno odwzajemniając uścisk.

- Wybraliście już datę? – zapytała z powrotem zajmując miejsce przy stole.

- Nie. W poniedziałek idziemy do Urzędu Stanu Cywilnego. Wybierzemy pierwszy wolny dzień. Nie chcemy wielkiego wesela, tylko skromne przyjęcie w jakiejś restauracji.

- Czyli na wariata? – Julie zapytała uśmiechając się szeroko.

- Tak i powiem ci, że dawno nie byłam tak pewna, że postępuję, jak powinnam.

- Oooch – blondynka westchnęła, przytulając się do ramienia Shie’a. – Pamiętasz, jak my przygotowywaliśmy się do ślubu? To tylko trzy lata temu, a wydaje się, że dużo więcej.

- To był najlepszy czas, skarbie – szatyn pocałował krótko Julie. – Ale to fakt, często zapominam, że to tylko trzy lata, ale pewnie dlatego, że dużo się w tym czasie działo.

- Liam się wtedy urodził – Sophie odparła z westchnieniem. – Jak patrzę na wasze dziewczynki, to ciężko mi uwierzyć, że byłby taki duży jak one. A nawet większy, bo przecież był starszy.

- Strasznie było mi przykro, że Scarlett nie mogło być z nami, a Tom wyglądał jak zdjęty z krzyża, ale fakt, że Liam urodził się w dniu naszego ślubu, wydawał mi się dobrą wróżbą… - Julie odwróciła się i zerknęła na swoje dzieci, po czym bardziej przysunęła się do Shie’a.

- Wolałabym, żebyśmy borykali się z takimi problemami, jak wtedy, niż z tym co dzieje się teraz – mruknęła Liv, zerkając na brata. – Ale cieszę się, że w końcu zdarzy się coś pozytywnego. Nie mogę się doczekać waszego ślubu – odparła z uśmiechem, ściskając dłoń kuzynki.

- Kiedy załatwimy formalności, zaczniemy szukać jakiegoś lokum, a póki go nie znajdziemy, wprowadzimy się do mieszkania zespołu.

- Georg i tak praktycznie mieszka tutaj – dodała Liv. – Może będziemy sąsiadkami? – zapytała, a Margo skwitowała to uśmiechem. – My też wznawiamy poszukiwania. Chciałabym znaleźć coś blisko Scarlett.

- Martwię się o nią – Sophie wciąż nie wiedziała wszystkiego. Scarlett zabroniła mówić mamie, ale Liv nie była pewna, czy długo uda jej się utrzymać prawdę w tajemnicy. Shie twardo obstawał przy tym, aby powiedzieć wszystkim, dlaczego polecieli do Scarlett. Głównie po to, aby uczulić rodzinę na ewentualne pojawienie się Mike’a. Nie rozumiał, dlaczego jego siostra nie chciała o tym mówić. – Zanim wróci do domu minie jeszcze sporo czasu.

- Musi pracować. Zerwanie terminów kosztowałoby ją sporo pieniędzy, a poza tym promocja jest ważna. W L.A. ma dobrą opiekę. Javier prędzej wyszedłby z siebie i stanął obok, niż pozwolił, żeby stała jej się krzywda.

- Wiem, Liv – powiedziała Sophie. – Jednak niepokoję się o nią.

- Bo jesteś najlepszą mamą na świecie – odparła Liv, zaczynając zbierać talerze. – Pozmywam, a potem musimy zacząć oglądać sukienki. Margo, musisz mieć obłędną sukienkę – dziewczyna zajęła się sprzątaniem, nie chcąc zagłębiać się w temat siostry, bo była pewna, że wygadałaby się, gdyby rozmowa toczyła się wokół niej. A postanowiła, że jeszcze poczeka. Do następnej rozmowy ze Scarlett, potem zdecyduje, czy powiedzieć mamie.

*

28. czerwca 2014, Nowy Jork

- Idę po następną kolejkę – Amy energicznie wstała od stołu, zostawiając bliźniaków samych. Ostatnio dosyć często wychodzili razem. A jeśli zdarzało się, że Tom widywał się z nią sam, to te spotkania miały zupełnie inny charakter. Taki… kumpelski. Więc nawet, jeżeli zamarzyłoby mu się związać się z Amy, to raczej nic by z tego nie wyszło. Sam nie wiedział, czy za mało się starał, czy może po prostu do siebie nie pasowali, ale chyba odpowiadało mu to, że wszystko stało się między nimi jasne.

- To już nic ten tego? – Bill skwapliwie skinął w kierunku Amy, dając bratu znać, co miał na myśli. Tom pokręcił głową. – Może to i lepiej. Amy jest boska, ale nie wyobrażam sobie ciebie na stałe tutaj, ani jej w Niemczech.

- A gdzie sobie nas wyobrażasz? – zapytał obracając w dłoniach telefon. Bill zmarszczył brwi, podchwytując, o co chodziło jego bliźniakowi. Dawno nie poruszali tego tematu.

- Życie tutaj jest fajne, ale wydaliśmy mnóstwo pieniędzy na ten wyjazd, a nic nie zrobiliśmy. Nawet chyba nie zacząłem myśleć o tym, przez co chciałem tu przyjechać – odpowiedział. Upper East Side nie zapierało już tchu w piersi tak, jak w dniu, w którym przybyli do Nowego Jorku. To miasto, choć piękne, nie było tym czego szukali. Wiedzieli to obaj, ale cały czas dojrzewali do tego, żeby powiedzieć o tym na głos.

- Laura już na pewno zapomniała. Georg mówił mi, że raz po raz odzywa się do dziewczyn, czasem przychodzi z ojcem i wygląda na zadowoloną z życia.

- Nie chodzi tylko o Laurę, ale o całe moje życie, odkąd Rainie wyjechała. Wiesz, jest puste. Wrócimy do domu, spędzimy czas z mamą, potem zaczną się przesłuchania do DSDS¹, po programie wejdziemy do studia i będziemy robić, to co zwykle, ale przecież w życiu nie chodzi tylko o zarabianie pieniędzy. A co z miłością, Tom? Myślisz, że obaj mamy ją już za sobą? – starszy bliźniak nie odpowiadał dłuższą chwilę. Bo w zasadzie nie znał odpowiedzi na to pytanie. Bill stracił dziewczynę, którą kochał i nie miał szans na to, by ją odzyskać. A on? Czy rozstanie ze Scarlett było ostateczne? Czy faktycznie postąpił wtedy właściwie? Minęły prawie trzy lata odkąd się rozeszli. Minęły ponad trzy lata odkąd był ostatni raz naprawdę szczęśliwy. Oboje pozwolili sobie na to rozstanie. Czy to oznacza, że nie kochali się na tyle mocno, by walczyć? A może to, że wciąż o niej myślał oznaczało, że wciąż istniała dla nich szansa? Spojrzał na Billa, który nie wyglądał najlepiej. Pokręcił głową.

- Nie mam pojęcia. Tak naprawdę nie wiem, co jest właściwe, a co nie. Kiedyś mieliśmy plan: grać koncerty, nagrywać płyty, bawić się. Mieliśmy to robić całe życie, a teraz… zauważyłeś, że muzyka przestała być dla nas tak ważna? A teraz zarabiamy dzięki pasji, więc powinniśmy być szczęśliwi, ale nie jesteśmy, bo muzyka nie jest naszą jedyną miłością. Zmieniliśmy się, dorośliśmy. Mamy inne priorytety, ale to wcale nie czyni wszystkiego łatwiejszym. Jest tylko trudniej. Chciałbym wierzyć, że obaj mamy miłość przed sobą, ale przez to, co przeżyłem ze Scarlett, wiem, że to ona jest moją prawdziwą miłością. Każda następna, jeśli nadejdą, może być tylko mniejsza.

- Jesteśmy beznadziejni – odparł po chwili. – Ale ty bardziej, bo wciąż o niej myślisz. Nie jest dla ciebie tylko dziewczyną, z którą łączy cię burzliwa przyszłość. Czasem mam wrażenie, że traktujesz czas bez niej, jako przerwę, po której znów się z nią zwiążesz. – Tom spojrzał na brata oszołomiony, tym co od niego usłyszał. Przerwa? Trzy lata rozstania miałyby być przerwą? Nie wyobrażał sobie dnia, w którym miałby stanąć przed nią i powiedzieć: hej, minęło sporo czasu, nie uważasz, że to odpowiednia chwila, żeby do siebie wrócić?

Samotnie przeszli przez najtrudniejsze chwile swojego życia. To dokonało w nich wiele nieodwracalnych zmian. A przecież ich związku, nie zniszczyła Lena, Fontaine, czy śmierć Liama. To zaczęło dziać się dużo wcześniej, a wszystkie problemy, z którymi borykali się pod koniec, tylko przypierały ich do podłoża, a nie powalały na ziemię. Kochał Scarlett. Nie wypierał tego. Dzięki niej naprawił siebie i swoje życie. Spędził z nią najpiękniejsze chwile w życiu. Była matką jego syna. A nawet dwóch… Nie mógł jej nie kochać po tym wszystkim, co mu dała. Stanowiła najważniejszą część jego życia. Tak ważną, że nie przypominał sobie nic ważniejszego przed nią, ani po niej. Czy to oznaczało, że chciałby znów z nią być? Ta myśl go poraziła. Czy mógłby znów być ze Scarlett? Myślał o tym podczas wielu bezsennych nocy, ale czy to miałoby rację bytu za dnia?

Amy wróciła z piwem. Tom tylko zerknął na Billa, który zauważył reakcję brata. Wyglądał na zadowolonego. Dał mu do myślenia. Bo czy istniała szansa na to, że zdołają pokonać wszystkie demony przeszłości? A co ważniejsze, czy ona czuła to samo?

*

30. czerwca 2014, Los Angeles, Pacific Palisades

[Christina Perri 'Jar of hearts']

W mieszkaniu panował półmrok. Słońce już niemal zupełnie skryło się za horyzontem. Kolejny dzień dobiegał końca. Przetrwała go. Przywołała uśmiech na usta odpowiednią ilość razy. Odpowiedziała na wystarczającą ilość pytań. Z pozowaniem było najlepiej. Ellen von Unwerth przygotowała dla niej dosyć mroczny scenariusz, więc ta współpraca przyszła jej z największą łatwością. Wszystkie swoje obowiązki wykonywała precyzyjnie. Na każdej czynności, czy odpowiedzi skupiała się ponad stan i właśnie dzięki temu przetrwała ostatni tydzień.

Łatwo było być niezłomną, kiedy wciąż trzymały ją negatywne emocje. Kiedy była zła, potrafiła wziąć się w garść. Teraz było trudniej, kiedy uświadamiała sobie z każdą chwilą więcej. W tym wypadku czas nie działał na jej korzyć. Bo podczas kolejnych bezsennych nocy, zbyt wiele razy odtwarzała przebieg znajomości z nim. Tęskniła zbyt mocno za tym dobrem, którego doświadczyła z Tomem. Za mocno żałowała, że to już nie wróci. Wspominała zbyt wiele.

- Scarlett. Scarlett. Scarlett. Nie bądź taka niedostępna. Przecież wiem, że się ze mną bawisz. - Zatrzymała się gwałtownie, głośno prychając, na co Mike uśmiechnął się jeszcze podlej. Nie miała pojęcia, na co leciały te wszystkie dziewczyny. Już nie.

- Prędzej zginę  – syknęła zajadliwie. - Nie rozumiesz jak się do ciebie mówi? Daj mi święty spokój. – Odwróciła się gwałtownie, chcąc odejść, jednak Mike zatrzymał ją, chwytając na przedramię. Szarpnął, przez co lekko się zachwiała, jednak to wystarczyło, by wykorzystał sytuację i wciągnął ją w swoje objęcia. Jego dłonie powędrowały wprost na pośladki Scarlett. Momentalnie zrobiło się jej niedobrze, gorąco i słabo jednocześnie. Jego dotyk palił jej skórę. Czuła, jakby miliony niewidzialnych igieł raniło ją tam, gdzie jej ciało stykało się z jego ciałem. Poczuła się brudna. Zaczęła się szamotać, ale on tylko zacieśniał uścisk. Na nic szły jej próby. Patrzył nań z cwanym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Trzymając ją niczym w pułapce, pochylił się tuż nad uchem brunetki, muskając nosem jej pachnące wanilią włosy.

- Zawsze dostaję to, czego chcę, Maleńka – szarpnęła po raz kolejny, najmocniej jak mogła, ale to tylko pogorszyło sytuację. Jego słowa podziałały na nią jak płachta na byka. Palce mocniej wpiły się w jej pośladki. […] Poczuła się upokorzona, jak lekka panienka, którą każdy mógł brać gdzie i kiedy chciał. Zawładnęła nią panika, w głowie huczało jej jedno: musiała się wyswobodzić, przechytrzyć jego siłę. Nikt nie miał prawa robić takich rzeczy. Nikt, a zwłaszcza on. Szarpnęła znów, tym razem zabolało, coś przeskoczyło jej w ramieniu, jego palce mocniej wbiły się w jej skórę. Mike biernie stał, trzymając ją w żelaznym uścisku, jakby jej szamotanie nie robiło na nim żadnego wrażenia. Uśmiechał się przy tym, jak ostatni szelma, a Scarlett pragnęła mu ten uśmieszek skutecznie zetrzeć z twarzy. Nie miała pojęcia, że był aż tak silny. Mike wydawał się niepozorny. W akcie desperacji, nieporadnie uniosła nogę i wbiła obcas w czubek jego buta.

- Nie tym razem  – warknęła, odsuwając się od niego szybko, gdy puścił ją niczym poparzony, krzywiąc się z bólu. Dla pewności cofnęła się jeszcze kilka kroków, spoglądając na niego z obrzydzeniem. Momentalnie jej ulżyło, odzyskała równowagę, a wraz z nią swoją pewność. Choć serce waliło jej jak oszalałe, wiedziała, że najgorsze za nią. Wróciło racjonalne myślenie. Oblizując wyschnięte wargi, rozejrzała się szybko dokoła. Oddychała szybko i nierówno, stojąc z rękoma założonymi na biodra. Czekała, aż przestanie się miotać i wyprostuje się. Miała ochotę go zabić długo i boleśnie. Uspokoiła oddech, wygładziła ubranie i zaciskając pięści, mroziła go nienawistnym spojrzeniem. Miała ochotę rzucić się na niego z pięściami, miała ochotę wybuchnąć, a pomimo tego stała twardo, dumnie unosząc głowę. Nic nie było na tyle złe, by miała dać się ponieść emocjom. Nic. W końcu przestał się miotać. Oburzony ruszył w jej kierunku. To były sekundy. Instynktownie zamachnęła się, trafiając w sam nos. Promieniujący ból rozszedł się po jej ręce. Usłyszała krzyk, jak się okazało Michaela, wzmożony szum na korytarzu i jej własne syknięcie. Strzepnęła dłoń, jakby to miało sprawić, że ból zniknie. Ścisnęła ją mocno drugą dłonią. Oczy zaszły jej mgłą, więc zacisnęła je ma moment. Gdy je otworzyła, zobaczyła, że ktoś podszedł do niego, chciał mu pomóc, a ten wrogo odganiał się, jak od natrętnej muchy, trzymając się za nos. Skrzywiła się. Skoro ją zabolało tak bardzo, to jemu musiało być gorzej. To poprawiło jej nastrój. Nikt nie będzie jej poniżał. Tym bardziej on.²

Przez pierwsze dwa dni nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, że Jim to Mike. Wiedziała to. Skonfrontowała się z nim. Otrzymała potwierdzenie. Jednak nie potrafiła myśleć o tym człowieku, jako o Mike’u. Jej mózg uparcie trzymał się wersji, że Mike nie żyje, a to co się działo to tylko… jakiś koszmar. Czuła złość, niechęć, obrzydzenie, wszystko co negatywne, ale nie potrafiła uosobić Mike’a w ciele Jima. W jej głowie funkcjonowali jako dwie różne osoby. A potem śniło jej się, że Jim próbował zmusić ją do seksu, a w ostatniej chwili zdjął maskę, taką gumową twarz jakie często widuje się w filmach i gwałtu na niej dokonał Mike. Z tego snu obudziła z się z krzykiem. Przypomniał jej każdy dotyk, każdy pocałunek, każde zbliżenie. I potem uświadomiła sobie, że to Mike, że robiła to wszystko z nim, że oddawała mu się tak chętnie, że robił z nią, co chciał. Mike. Nikt inny.

Wtedy nastąpił przełom. Zalała ją fala obrzydzenia, nie tyle do niego, co do siebie. Wróciło pytanie: jak mogła go nie rozpoznać?

Przed laty znała go na wylot. Jego fizyczność. Godzinami badała każde zdjęcie, wpatrywała się w niego, kiedy tylko mogła. Nocami wyobrażała sobie, że zakochiwał się w niej, że uważał ją za piękną. Wiedziała, gdzie miał blizny, a gdzie znamiona. Jego głos rozpoznałaby w kakofonii innych. Jego chód wyróżniał go na tle wszystkich. Jego gesty, mimika, spojrzenie. Wszystko. Swojego czasu Mike znaczył dla niej więcej niż wszystko. Więc…

Jak mogła go nie rozpoznać?

Bo nie chciała.

Mike należał do przeszłości. Miał nie żyć. Miał już nie wrócić. Miał zniknąć raz na zawsze, więc jak mogła dopatrywać się go w kimś innym? Ludzie przecież bywają podobni. Łatwiej było wierzyć, że patrzył tak samo przez przypadek. Łatwiej było wierzyć, że jego głos brzmiał podobnie przez przypadek. Łatwiej było wierzyć, że nazywał ją maleńką przez przypadek. Łatwiej było wierzyć, że zdjęcie zdobył przez przypadek. Łatwiej było wierzyć, że przypadkiem dowiedział się o Alphie’m. Że to wszystko było jednym, wielkim przypadkiem. Jednak w życiu nie ma przypadków. Nie ma aż takich. A Mike zadbał o to, by w jego planie nic nie działo się przypadkiem.

Mike. Tak trudno było nazywać go właściwym imieniem. Kiedy myślała o nim Jim, wciąż mogła sobie wmawiać, że takie imię nosił naprawdę. Jednak to nie był już czas na wykręty. Musiała stawić czoła prawdzie. Zmagała się z nią od kilku dni i każdy kolejny nie czynił jej łatwiejszej.

Każdy kolejny dzień nie sprawiał, że potrafiła pogodzić się z faktem, że oddała ciało temu, którego dotyku się bała.

Czy to nie dziwne, że nie czuła lęku od samego początku? Były momenty, że się go obawiała, że miała opory, ale ona natychmiast umiał je rozwiać. Czyżby jakaś mała część jej serca wciąż kochała Mike’a? Tego Mike’a, którego nosiła w sercu i w głowie? Bo tego prawdziwego nie sposób było kochać. Scarlett uwielbiła jego obraz, który stworzyła. To niezwykłe, że w przypadku Toma od samego początku widziała go prawdziwego. Niezupełnie, ale nigdy nie doszło do tego, by jej obraz niego samego zderzył się z prawdziwym Tomem. Bo Mike każdego dnia uświadamiał jej, że nie był tym, którego tak wielbiła. A ona ślepo w niego wierzyła. A jak widać nie każdy zasługiwał na wiarę.

Ktoś mógłby powiedzieć, że wyolbrzymiała. W końcu nigdy nie wziął jej siłą. Zawsze spotykała się z nim dobrowolnie. Lubiła te spotkania. Cieszyła się na nie. Więc w czym problem?

Odpowiedź była prosta. Znała ją od kilku dni.

Problem tkwił w tym, że Jim nie był Jimem, że Jim był Mike’em. Od związku z Jimem oczekiwała tylko rozrywki. Wciąż miała poharatane serce, więc nie potrzebowała kolejnych zawirowań. Spędzanie z nim czasu należało do bardzo przyjemnych. Nie mogła zaprzeczyć. Póki nie znalazła zdjęcia, wszystko działo się tak jak chciała. Jednak potem okazało się, że ją oszukiwał. To wystarczyło, by zerwała tą znajomość. Jednak fakt, że podawał się za kogoś, kim nie był. Fakt, że Jim Felston to tak naprawdę Michael Miller, powalił ją na deski. Bo to, że Jim okazał się Mike’em nie sprawiło, że jego dotyk, pocałunki, czy czułe słowa stały się mniej przyjemne. One wciąż sprawiały jej tyle samo przyjemności. A świadomość, że wyszły od Mike’a przyprawiała ją o mdłości. Bo z radością oddawała się największemu wrogowi. Swojemu najczarniejszemu strachowi.

Wciąż pamiętała, jak bardzo bała się jego dotyku. Jaki wywoływał reakcje. Jak ciało zdradzało strach przed nim szybciej, niż myśli.

Obce kroki utonęły w dźwięku jej obcasów rytmicznie uderzających o chodnik. Dopiero, gdy znów poczuła jego dłoń na swoim pośladku, dotarł do niej dźwięk jego kroków, a gorący oddech owiał jej szyję, wywołując nieprzyjemny dreszcz. Nie musiała spoglądać na Mike’a, by wiedzieć, że to on dorównał jej kroku. Nikt inny nie zrobiłby czegoś takiego. Jego dłonie były zimne, a dotyk palący. Ciałem Scarlett wstrząsnął silniejszy dreszcz, wróciło obrzydzenie. Jak oparzona zrzuciła jego dłoń ze swojej pupy, automatycznie odsuwając się od niego. Nie mieściło się jej w głowie, że można być tak chamskim, namolnym, głupim..! Odwróciła się energicznie, miażdżąc Mike’a nienawistnym spojrzeniem.

- Cześć, Maleńka. – Gdy chował ręce do kieszeni obszernej bluzy, na jego twarz wpłynął szatański uśmiech. Patrzył na Scarlett w taki dziwny sposób. Jego spojrzenie było zamglone, jakby nieobecne, a przy tym pewne siebie, nawet wrogie. Jego oczy napawały ją lękiem. Miała ochotę mu je wydrapać, by już nigdy więcej tak na nią nie spoglądał. Jednak jedynie przyspieszyła kroku, nie patrząc więcej na Mike’a. Tom szedł już w jej stronę, a jego twarz ściągnął gniew i chociaż zbliżał się coraz bardziej, Scarlett zdawało się, że wciąż był za daleko. Mike nie dając za wygraną, dorównał jej kroku i mocno przyciągając do siebie, objął Scarlett w tali. Jego dłoń powędrowała zdecydowanie za nisko. Nie wytrzymała, z całych swoich sił strząsnęła ją z siebie, odskakując od Michaela najdalej jak mogła. Skóra zaczęła palić ją, jakby żarzyło się na niej milion ogni.

- Zostaw mnie w spokoju, idioto! Czy ty nie rozumiesz, jak się do ciebie po ludzku mówi?! Nie dotykaj mnie! Nie mów do mnie! Nie zbliżaj się! – Nie wytrzymała. Bo ile można? Zatrzymała się gwałtownie, odwracając się do niego. Zadarła głowę do góry, spoglądając na niego nienawistnie. – Nigdy więcej tego nie rób. – Zaakcentowała dokładnie każde słowo, wkładając w nie moc całej swojej niechęci do niego, nawet nie mrugnąwszy przy tym okiem. Mike, choć nieco zaskoczony jej reakcją, nie stracił nic ze swego animuszu. Uśmiechnął się jeszcze podlej. Jego twarz zawisła tuż nad buzią Scarlett, czuła jego lekko przyspieszony oddech i miała ochotę uciec. Nie zrobiła tego.

- Nie byłbym tego taki pewien. - Nim zdążyła wykrztusić z siebie słowo, poczuła jak silne dłonie, ujmują ją za ramiona i delikatnie acz stanowczo odciągają do tyłu. Później wszystko działo się już tak szybko. […] Znów siła mocy jej lęku brała górę nad nią samą. Stawała ponad nie wszystkie. Ufnie pozwoliła Tomowi przesunąć się w tył, by mógł stanąć z nim twarzą w twarz, by zapamiętać te nikczemne rysy, by ją obronić przed przeszłością. Gdy zaciskał pięści, czuł jak krew burzyła mu się w żyłach, instynktownie zamachnął się mocno, trafiając prosto w nos. […] Niechętnie oderwał się od Mike’a, poddając się nerwowym szeptom i dotykowi drżących dłoni Scarlett. Cofając się, nie spuszczał go z oczu, piorunując złowrogim spojrzeniem. Mike próbował zatamować krwotok z nosa, mamrocząc do siebie. Nawet nie usiłował ruszać za Tomem. Był zbyt zajęty sobą. Scarlett nie była pewna, czy brak reakcji był taki dobry w jego przypadku. Tom gwałtownie wyswobodził dłoń z uścisku Scarlett i szybko podszedł do Mike’a. Chwycił go za materiał bluzy, brutalnie zmuszając do podniesienia się w górę i spojrzenia na siebie.

- Jeszcze raz dowiem się, że niepokoisz Scarlett, a nie ręczę za siebie. I obiecuję ci, że skończysz dużo gorzej niż ze złamanym nosem. – Wysyczał przez zaciśnięte zęby, na co Mike uśmiechnął się perfidnie, jakby to nie on dostał manto, jakby to nie on był przegrany. Lekceważąco spoglądał na Toma.

- Warto ci brudzić rączki dla takiej małej dziwki, chłoptasiu? Tracisz czas i tak ci nie da. – Tom znów zamachnął się, ale jego rękę zatrzymały drobne dłonie Scarlett. Tak mocno drżała. Mocno chwyciła ją, patrząc na niego intensywnie, ignorując obecność Mike’a.

- Nie warto. On już jest nikim, Tom. To on tapla się w brudach swojego dna. Nie warto. – Szeptała gorączkowo, kurczowo trzymając się Toma. Mięśnie jego ciała stopniowo, rozluźniały się, gdy powoli przesuwała dłonie po jego ręce, tak, by w końcu ująć ją pod ramię i mocno przywrzeć do niej. Patrząc na Mike’a groźnie przez kilka chwil, mocno odepchnął go, a ten zatoczył się, ale nie upadł.

- Tknij ją, a przefasonuję ci tą parszywą buźkę. – Tom otoczył Scarlett ramieniem i posławszy chłopakowi ostatnie wrogie spojrzenie, ruszyli w kierunku samochodu. Mocniej przytulił do siebie brunetkę, pozwalając jej skryć się w swoich objęciach. Cały czas trzęsła się, choć bardzo starała się by jej krok był żwawy.

- I tak wezmę pierwszy! – Usłyszała za sobą, na co Tom zatrzymał się gwałtownie, chcąc wrócić znów, jednak Scarlett mocniej przytuliła się do niego, nie pozwalając mu ruszyć się z miejsca. Zadarła głowę, spoglądając mu w oczy. Jej turkusowe tęczówki pociemniały. Przepełniał je nieopisany smutek. Scarlett nie tchórzyła z byle powodu, nie uciekała przed problemami i nie chowała się pod byle pretekstem, a to w jakim była stanie po tym spotkaniu z Mike’em przechodziło wszelkie wyobrażenie.

- Nie idź, Tom. Nie daj mu tej satysfakcji. On chce wyprowadzić cię z równowagi. Nie idź, proszę. -  Szeptała, a jej głos wydawał się taki słaby. Taki, jakby nie jej własny. Nie wyczuwał w nim jej siły i przekonania.

- Wszystko okej? - Wierzchem drugiej ręki pogładził jej policzek.

- Z tobą tak. – Wtuliła się w ramię Toma, gdy prowadził ją do auta. Otworzył drzwi, a później zamknął je za Scarlett. Szybko zajął miejsce za kierownicą. Zapinając pas, spojrzał w jego stronę. Mike patrzył na nich, cały czas śmiejąc się podle. Ociekał krwią. Był cały brudny, a i tak ten parszywy uśmieszek nie schodził mu z twarzy.³

Więc dlaczego jej instynkt zachowawczy nie zadziałał teraz? Dlaczego tego nie wyczuła? Nie mogła pojąć, co ją omamiło. Przecież on nie był aż tak bardzo inny. Miał inną twarz i zniknął jego tatuaż z przegubu, ale wciąż był tak samo wysoki, wciąż miał to swoje przeszywające spojrzenie. Czy była aż tak zaślepiona, że nie dostrzegała oczywistości? Tak bardzo chciała ułożyć sobie życie na nowo, że narobiła ogromnego bałaganu. Spojrzała na szczotkę, którą trzymała w ręce, już dawno zapomnianą i odłożyła ją na materac. Niedbale związała włosy w supeł nad karkiem. Westchnęła i popatrzyła na słońce niknące za horyzontem. Dlaczego zawsze wracały tyle złe chwile z przeszłości? Dlaczego nie powtarzały się dobre rzeczy? Dlaczego nie mogła przypadkiem wpaść na Toma? Dlaczego nie mogło się okazać, że te wszystkie straszne rzeczy się nie zdarzyły, a oni wciąż potrafili być razem? Dlaczego to musiał być Mike? Bo nic nie działo się przypadkiem?

I tak oto wracamy do punktu wyjścia, gdzie spoglądała na te wszystkie zdarzenia z przeświadczeniem, że sama wpuściła się w bagno. Mike był złym człowiekiem. Uknuł ten cały plan, żeby ją w końcu zdobyć. To nawet podobne do niego. Ale ona? Gdyby nie szła w zaparte i za wszelką nie starała się żyć „na luzie”, to on nie dopiąłby swego, a ona miałaby święty spokój.

Był koniec czerwca, więc pogoda w Los Angeles była doskonała. W mieszkaniu temperatura wynosiła około dwudziestu stopni, a Scarlett zrobiło się zimno. Otuliła się rękoma, pocierając dłońmi ramiona. Dotyk. Za każdym razem, kiedy dotykała swojej skóry myjąc się albo ubierając, przypominała sobie dotyk Mike’a. A co gorsza musiała zmierzyć się z tym, że go lubiła. Sprawiał jej przyjemność. Okropieństwo całej tej sytuacji polegało na tym, że bliskość z nim dawała jej ogromną rozkosz. Bliskość z Mike’em. Czy to nie groteska? Czy gdyby ktoś zawiązał jej oczy i nie umiałaby rozpoznać, że to on, to czy czułaby się tak samo? Świadomość, że było jej z nim dobrze, przytłaczała ją. Czuła się brudna. Jak wtedy, gdy ją dotykał. Wspomnienia chwil, które z nim spędziła, były miłe i jednocześnie z tego właśnie względu napawały ją obrzydzeniem. Nie tyle do niego, co do siebie. Bo po raz kolejny wszystko sprowadzało się do tego samego pytania: jak mogła go nie rozpoznać?

Drzwi pokoju uchyliły się, a Javier zajrzał do środka. Odwróciła się, siląc się na uśmiech.

- Cześć, jak ci minął dzień? – zapytała przesuwając się nieco w bok, tak, by mógł usiąść. Zajął miejsce przy niej, ale zachował odległość. Zdążył wyczuć, że stroniła od jakiegokolwiek kontaktu fizycznego. Nie dotykała go i robiła wszystko, by on, czy ktokolwiek inny, nie dotykał jej.

- Już niebawem będę olśniewał z każdego bilbordu w mieście. Oczywiście w garniturze od Armaniego.

- Czyli nic nowego.

- A ty co dziś robiłaś? – zapytał obrzucając ją ukradkowym spojrzeniem. Makijaż nie przykrył zmęczenia malującego się na jej twarzy.

- Wszystko mamy dopięte. Jutro teledysk wskoczy na Vevo. Udało się – odetchnęła. – Teraz tylko kilka programów i mogę wracać do domu.

- Aż tak źle ci tu ze mną? – zapytał zerkając na nią z ukosa.

- Wiesz, że nie – spojrzała Javierowi w oczy. – Gdyby nie ty, nie byłabym w stanie wytrwać tutaj sama. Ochrona nie opuszcza mnie na krok, ale nie zniosłabym samotności po tym wszystkim.

- Wiem. Chciałem się droczyć, ale mi nie wyszło – wzruszył ramionami, nie spuszczając jej z oczu. – Widzę, co się z tobą dzieje i nie wiem, jak ci pomóc.

- Już nie możesz bardziej – odpowiedziała, posłając mu kolejny słaby uśmiech.

- Chyba mogę – powiedział po chwili milczenia. – Zrobię kolację, bo założę się, że nic nie jadłaś pół dnia.

- Nie zaprzeczę.

- W takim razie zawołam cię – dziewczyna pokiwała głową, a Javier podniósł się i skierował do wyjścia. Przyjrzała mu się. Javier był dobrym człowiekiem. Przeszedł wiele. Nie miał oddanych przyjaciół, ani rodziny. Czuła, jak bardzo zależało mu na niej. Wiedziała, że pragnął, by odwzajemniła jego uczucia, bo chciał założyć rodzinę, której nie miał. A ona teraz nie marzyła o niczym innym, jak o tym, by to odwzajemnić. Z Javierem byłoby jej tak dobrze. Otaczałby ją miłością i dawał poczucie bezpieczeństwa. Pewnie mieliby piękne i zdolne dzieci. Dostrzegała tą tęsknotę w jego oczach za każdym razem, kiedy przyłapywała go na tym, że się jej przyglądał. Chciałaby móc z nim być. Chciałaby móc przeżyć z nim dobre życie. Odgoniłby jej lęki. Była tego pewna. Dałby jej wszystko, ale… Scarlett zatrzymała go słowami, które zdziwiły ją tak samo, jak i jego.

- Chciałabym cię kochać, Javier – spojrzała na niego, a on milczał dłuższą chwilę, przyswajając jej słowa. Skinął głową i wydawało się, jakby stanie tam i patrzenie na nią nagle stało się dla niego trudnością.

- Chciałbym, żebyś mnie kochała. Nawet nie wiesz, jak bardzo – odpowiedział i wyszedł z pokoju. Nie potrzeba było więcej słów. Mówiły wszystko. O każdym lęku. O każdym niewypowiedzianym marzeniu. O wszystkim, co się wydarzyło. O wszystkim, co nie wydarzy się nigdy.

*

Berlin

Po kilku autografach dla córek pracownic Ratusza, Gustavowi i Margo udało się wejść do biura kierowniczki Urzędu Stanu Cywilnego. Zmierzyła ich uważnym spojrzeniem, które mówiło, skądś go znam i przywołała na usta serdeczny uśmiech. Po wymianie uprzejmości zajęli miejsca przed jej biurkiem.

- Czym mogę państwu służyć? – zapytała, jakby mieli jakiś wybór, co do usług, które mogła im świadczyć.

- Chcielibyśmy zarezerwować termin ślubu – odpowiedział Gustav.

- Najbliższy – dodała Margo. Spojrzeli na siebie, uśmiechając się w ten znamienny sposób dla osób szczęśliwych, które jako jedyne wiedzą, dlaczego tak naprawdę się cieszą.

- Dobrze, więc zobaczmy – kobieta otworzyła odpowiedni program w komputerze. – Najbliższa wolna sobota, to trzynasty września – zakomunikowała, poprawiając okulary na nosie.

- Odpada – odparł Gustav, zerkając na Margo.

- Najbliższa wolna niedziela, to dwudziesty trzeci sierpnia – kontynuowała.

- Też odpada – powiedziała Margo. Kierowniczka westchnęła i wpisała coś na klawiaturze.

- W takim razie poniedziałek. Czternasty lipca – popatrzyła na parę, a oni na siebie. Uśmiechnęli się jeszcze szerzej, o ile to było możliwe. Margo skinęła głową.

- Odpowiada nam – powiedział Gustav.

- W takim razie poproszę państwa o dowody tożsamości. Dopełnimy formalności. – Kilkanaście minut później, kiedy opuszczali Urząd Stanu Cywilnego, Margo wyglądała, jakby ktoś dodał jej skrzydeł. Gustav chwycił ją za rękę. To była dla nich nowość, ale oboje zdążyli to polubić. Wizja wspólnego życia przepełniona poznawaniem takich drobnych, miłych gestów, dla większości oczywistych, obojgu wydawała się cudowna. Bo każdy dzień przynosił im coś nowego.

- Teraz musimy wybrać jakąś restaurację, nie sądzisz? – zapytała, gdy wsiadali do auta.

- Masz jakiś typ?

- Co myślisz o tej, w której świętowaliśmy urodziny Julie? Jest tam nawet miejsce na tańce, gdyby ktoś reflektował – zapięła pas i założyła okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy.

- Pojedziemy tam, zorientujemy się. A jak nic nie wskóramy, to zapytamy Sophie. Ona najczęściej stołuje się na mieście – powiedział, bacznie obserwując ulicę, gdy chciał włączyć się do ruchu.

- Dobra myśl. Tak myślę o liczbie gości. Wiesz, z mojej strony będzie niewiele osób. Matce wyślę zawiadomienie, nie chcę żeby była ze mną tego dnia. Będą Sophie, Shie, Julie, Liv, oczywiście Georg, Scarlett i tyle. Spoza rodziny to jeszcze bliźniacy. No i może Dominik. On przecież jest prawie jak rodzina. Problem stanowi Laura – zerknęła na narzeczonego, skinął głową.

- Zorientujemy się, jak wygląda sytuacja z nią. Nie chcę napięć. Ma być miło. Z mojej strony będą rodzice, no i Francie z Mathias’em. Myślałem o mojej matce chrzestnej, to jest siostra mojej mamy, z mężem. Mój ojciec chrzestny nie żyje, ale chciałbym zaprosić jego żonę. Szwagierkę mojego taty. Mam jeszcze kilka ciotek i kuzynostwo oczywiście, ale raczej nie chcemy dużego przyjęcia, prawda? – Margo pokiwała głową. – Zastanawiałem się nad Simone i Gordonem. Są dla mnie jak rodzina.

- Więc ich zaprośmy – uśmiechnęła się. – To ile to jest osób? – zamyśliła się, wyliczając na palcach. – Dwadzieścia jeden osób z Laurą i dziećmi, o ile dobrze liczę. To i tak dużo.

- No, ale chyba mniej się nie da. Możemy zrezygnować jedynie z Trümperów i Fitznerów.

- Ale czy chcemy? To są tylko cztery osoby, a skoro przyjęcie zrobimy w restauracji, to już nie robi różnicy.

- Masz rację. A co z muzyką?

- W sumie nie myślałam o tańcach, ale możemy wynająć jakiś zespół, który będzie rzępolił do obiadu.

- Idealnie – Gustav popatrzył na Margo, a ona rozpłynęła się w uśmiechu. Kiedy ze sobą przebywali, wszystko było dobre i właściwe. Nie sprzeczali się ze sobą, nie obrażali się na siebie. W wielu sprawach mieli takie samo zdanie. Było między nimi tak dobrze, że aż nieprawdopodobnie.

- W takim razie mamy plan. Restauracja, potem musimy zorientować się, co do zespołu. Musimy też zdecydować o formie zaproszeń, czy elektroniczne, czy tradycyjne. No i fotograf. Nie chcę prosić Liv. Zrobi nam jakieś zdjęcia w domu, ale na przyjęciu powinna mieć spokój.

- Może kogoś zna? – zapytał, wzruszając ramionami.

- Dobre! – wykrzyknęła. – Poczekaj, jak to muszę wszystko zanotować, bo zapomnę i skończymy bez jedzenia albo grajków – powiedziała, przeszukując torebkę w celu znalezienia kartki i długopisu.

- Jeszcze musimy się ubrać – odparł z pobłażliwym uśmiechem. Margo zesztywniała.

- A wiesz, że to zupełnie wyleciało mi z głowy? – powiedziała ze zgrozą w głosie. – Julie zasypała mnie jakimiś żurnalami, ale ja chcę najprostszą sukienkę, jaka istnieje. Coś czuję, że będę musiała w tą misję zaangażować Scarlett.

- Myślę, że w każdej będziesz wyglądała pięknie – powiedział wjeżdżając na parking przed restauracją.

- Nawet w bezie? – zerknęła na Gustava podejrzliwie, a on się tylko uśmiechnął.

*

4. lipca 2014, Sacramento

India odłożyła gazetę, słysząc dzwonek do drzwi. Czyżby to któreś z rodziców przyjechała wcześniej odebrać swoje dziecko? Nie spodziewała się nikogo, bo wszystkie koleżanki Candy już przyjechały. Podeszła i zerknęła przez wizjer. Greg Armstrong? Szybko otworzyła, mając na myśli najgorsze. Jednak mężczyzna nie wszedł w pośpiechu, zarzucając ją informacjami o konieczności natychmiastowej wyprowadzki. Jak to zwykle bywało. Uraczył Indię uśmiechem i uścisnął jej dłoń. Zaprosiła go do kuchni, zupełnie nie wiedząc, o co mogło chodzić tym razem.

- Czy Candy powinna słyszeć to, co masz do powiedzenia? – zapytała niepewnie.

- Myślę, że może i tak uczestniczy w waszych sprawach od początku – dziewczyna prędko przywołała córkę. Przyszła roześmiana. Uwielbiała nocowanie z koleżankami, spoważniała widząc policjanta. India miała wrażenie, że jej córka wreszcie zaczęła zapuszczać korzenie, nawiązała przyjaźnie i odnalazła się wśród rówieśników. Dlatego mimo pogodnej miny policjanta bała się tego, co miał do powiedzenia.

- Co się stało? – zapytała stając obok mamy.

- Mam dla was dobrą wiadomość. Dziś popołudniu dostałem wiadomość z Niemiec i miałem przylecieć jutro, ale wiem, jakie to dla was ważne, dlatego przyleciałem już dziś – Candy położyła rękę na ramieniu mamy, zaciskając na nim palce. Wizyty Grega Armstronga od zawsze kojarzyły się obu ze stresem. – Gertrude Frommer nie żyje – odparł. – Zmarła kilka dni temu, znalazła ją ekipa sprzątająca jej dom. Zawiadomili policję i tutaj zaczyna się najciekawsza część historii. Twoi teściowie mieli dwoje dzieci. Hansa i sześć lat młodszą Johannę. W latach siedemdziesiątych medycyna nie potrafiła zbyt dobrze radzić sobie z nadpobudliwością dzieci i innymi tego typu zaburzeniami. Wykrywano te najbardziej widoczne. Najczęściej te, które odbijały się też na fizyczności dzieci, więc nikt nie podejrzewał nawet, że Hans był dzieckiem z ogromnymi problemami. Źle przyjął siostrę, konkurencję. Nie zbliżał się do niej, reagował agresją, kiedy mówiono o niej. Jako, że sam nie mówił zbyt dobrze, swoją niechęć wyrażał poprzez napady złości. Aż w końcu jego nienawiść do dziecka, które zabrało większość uwagi rodziców, wzięła górę. Udusił kilkumiesięczną siostrę poduszką. Po tym incydencie Hans odbywał regularne wizyty u dziecięcego psychiatry i dopiero wówczas wyszło na jaw, że wszystkie jego objawy, czyli późna mowa, niemal zupełny brak zdolności do nauki, brak koncentracji, nadpobudliwość i wiele innych są wynikiem upośledzenia umysłowego. Czyli krótko rzecz ujmując, Hans cierpi na różnego rodzaju zaburzenia psychiczne. Nie będę jednak wchodził w szczegóły. To nieco zatarło się przez lata. Wszystkie informacje mam z akt jego matki. Prowadziła bardzo dokładną dokumentację dotyczącą jego choroby.

- To by wiele tłumaczyło – India odparła po chwili, kiedy zdała sobie sprawę, że Greg czekał na jej reakcję.

- On najprawdopodobniej resztę swojego życia spędzi w zakładzie zamkniętym. Wszczęto już w tej sprawie dochodzenie. Jego matka złożyła fundusz, aby zawsze znalazły się pieniądze na jego utrzymanie. A resztę majątku przeznaczyła na ściganie was – India pokiwała głową. Po tym wszystkim, co przeszła, taka informacja nie stanowiła dla niej większego szoku.

- No tak, to oczywiste. Jej syn siedzi w psychiatryku, a mąż umarł w więzieniu. Przez nas – zerknęła na Candy, ale z jej miny nic nie dało się wyczytać.

- No więc ścigała was, co również odkryliśmy po jej śmierci. Oprócz funduszu na rzecz Hansa, cały jej majątek pójdzie pod młotek. Ekipa, która opróżniała dom, znalazła te wszystkie dokumenty poświadczające, iż to ona wynajmowała ludzi, którzy mieli zrobić wam krzywdę. Więc… - popatrzył na Indię. – Jesteście wolne.

- Powtórz to, proszę – powiedziała, choć w jej oczach gromadziły się łzy.

- Jesteście wolne – powtórzył dobitniej, a matka i córka rzuciły się sobie w ramiona. Ściskały się, płacząc i śmiejąc na przemian, bo choć teoretycznie miały wolność od momentu opuszczenia Niemiec, to tak naprawdę tylko wpadły w inny rodzaj niewoli.

- Jesteś pewien? – zapytała mocno obejmując Candy ramieniem.

- W tej sprawie toczy się śledztwo w Niemczech, będę was informował na bieżąco, jednak możecie być niemal pewne, że wasza ucieczka dobiegła końca. Możecie zacząć żyć w spokoju, mając pewność, że nie zjawię się, zmuszając was do kolejnej przeprowadzki.

- Dziękuję – powiedziała uśmiechając się z wdzięcznością. – Idź do koleżanek, jutro o wszystkim porozmawiamy, dobrze? – powiedziała spoglądając uważnie na córkę. – Greg wszystko mi dokładnie opowie i poukładam to sobie w głowie.

- Dobrze, mamo – Candy przytuliła się do mamy, a India ucałowała ją w czubek głowy.

- Na ta okazję możecie zamówić sobie cos dobrego z dziewczynami.

- Okej – powiedziała wycofując się do swojego pokoju. India miała wrażenie, że jej córką zanuciła pod nosem I want to break free, ale nie była pewna, czy to czasem wyobraźnie nie podsuwała jej takich rzeczy. Mogły być w końcu wolne. Mogły podróżować i ułożyć sobie życie w jednym miejscu bez obawy, że jeden telefon albo jedna wizyta zburzy cały świat, który udało im się wybudować. Candy nie będzie już wciąż nowa w szkole, a ona nie będzie wciąż zmieniać pracy. Kupią sobie ładne rzeczy do mieszkania, bo nie będą musiały martwić się tym, że podczas kolejnej wyprowadzki całe wyposażenie zostanie w mieszkaniu. Zaczną podróżować i korzystać z życia. Wyjrzała przez okno. Niebo było pełne gwiazd. Zupełnie jak w nocy, gdy poznała tego człowieka, który od pięciu nieprzerwanie był jej symbolem wolności. Wolności, która wreszcie mogła mieć naprawdę. Usiadła naprzeciw Grega i poprosiła: Opowiedz mi to wszystko raz jeszcze.

_________________________________

¹ DSDS – Deutschland Sucht Den Superstar – niemiecki Talent Show.

² Fragment postu nr 17

³ Fragment postu nr 18