22. Obiecaj mi, że jeśli kiedykolwiek zechcesz odejść, odwrócisz się, nim znikniesz.

Scarlett otworzyła oczy. Przez moment nie pamiętała, gdzie się znajduje. Granatowa ściana, w pierwszej chwili nie kojarzyła jej się z żadnym miejscem. Dopiero, kiedy rozmazujący się obraz stał się klarowny, a pulsujący ból głowy dał o sobie znać aż nader wyraźnie i wreszcie silne ramię mocniej przyciągnęło ją do siebie, zdarzenia sprzed kilku godzin wróciły do niej. Zamrugała powoli, biorąc głęboki oddech i przyłożyła dłoń do skroni, pocierając ją delikatnie. Ból był już mniej doskwierający, niż ten zanim zasnęła. Oczy też nie piekły tak mocno. Tom jeszcze bardziej przygarnął ją do siebie,  wzdychając cicho. Wiedziała, że już nie śpi. Leżeli tak kilka minut, milcząc. Ta cisza coraz mocniej ciążyła brunetce. Czuła, jak niewypowiedziane słowa zawisły nad nimi. Coś mówiło jej, że nie jest tak jak być powinno. Czuła ten taki nieprzyjemny ucisk koło serca, pojawiający się wraz z niepewnością. Wyjąwszy rękę spod głowy, delikatnie pogłaskała dłoń Toma, poczym splotła swoje z jego palcami i odwróciła się przodem do niego. Leżał, wpatrując się w nią szeroko otwartymi oczyma. Ulokowała w jego tęczówkach swoje turkusowe spojrzenie. Wciąż nie wypowiedział ani jednego słowa, tak intensywnie wpatrując się w nią, a Scarlett nie miała zielonego pojęcia, jak odczytać to spojrzenie. Ani wrogie, ani przyjazne, po prostu nieprzeniknione. Nawet nie drgnął. Leżał w bezruchu, patrząc na nią, tuląc ją do siebie. Był obok, ale tak jakby go nie było. W końcu uniosła się, wspierając na ugiętym łokciu i pochyliła się nieco nad Tomem. Skradła mu krótki pocałunek. Chłopak przeważony jej ciężarem, opadł na plecy, przyciągając ją do siebie. Oplótł Scarlett rękoma w tali. Szybko unosząca się i opadająca  klatka piersiowa brunetki, napierała na tors Toma. To niewątpliwie zwróciło jego uwagę. Na moment oderwał spojrzenie od jej oczu. Bezwstydnie wędrowało za ruchem jej piersi. Policzki Scarlett oblały się purpurą. Ujęła opuszkami brodę Toma i uniósłszy ją, zmusiła go, by znów na nią spojrzał. Uśmiechnął się nieco, unosząc ku górze jeden kącik ust. Przywarła do jego warg, a on szczelniej oplótł ją rękoma. Uśmiechnęła się, przerywając pocałunek. Oparła ugięte ręce na torsie Toma, przyglądając mu się uważnie. Przechyliła głowę, poważniejąc.

- Nie chcę żeby tak było.

- Jak?

- Tak dziwnie. Wiem, że myślałeś teraz o tym wszystkim. Choć wiem też, że mówiłeś, że już nieważne, to mam świadomość tego, że nie mogę oczekiwać, że tak po prostu zapomnisz, ale… nie chcę już w nas takiej ciężkiej ciszy. – Przez moment nie mówił nic, wpatrując się w jej zafrasowaną buzię. Odgarnął z niej kilka kosmyków, chowając je za ucho i delikatnie pogładził policzek Scarlett. Faktycznie myślał o tych wszystkich minionych zdarzeniach. Faktycznie jej słowa cały czas siedziały w jego głowie i choć nie przywiązywał już do nich wagi, choć wiedział, że ten incydent był kolejną próbą, to podświadomie i tak nie dawały mu spokoju. Ufał, wierzył Scarlett i nie pojmował, skąd brały się te wszystkie wątpliwości. Nie chciał, by to jedno zdarzenie rzucało cień na wszystko, co będzie później, ale nie mógł nic na poradzić. Po prostu… chciał zapomnieć. Jednak, jak na złość na potrafił. Patrząc na nią utwierdzał się w przekonaniu, że warto. Patrząc na nią, wspominał wszystkie piękne chwile, ważąc je z tymi gorszymi i był zwyczajnie pewien, że ona po prostu upadła i teraz jego kolej, by pomóc jej wstać. Odkąd rano miał ją przy sobie, wszystko było już dobrze, spał spokojnie, czując jej bliskość, ale odkąd otworzył oczy…nie chciał tego wspominać, ale to wszystko samo wracało do niego. Mimo woli. – Nie chcę, żebyśmy kiedykolwiek leżeli, udając, że śpimy.

- Wiesz, że jesteś nieziemsko pociągająca, jak śpisz?

- Tooom – jęknęła przeciągle. - Ja mówię poważnie. – Klepnęła dłonią jego ramię, robiąc groźną minę.

- Ja też – pocałował Scarlett w czubek nosa. – To co powiem będzie zupełnie banalne. Po prostu mówmy sobie, do siebie i o sobie, a zła cisza już nie zalegnie między nami. Nie będzie też wątpliwości ani niejasności. Okej? – Zastanawiała się przez moment, lokując spojrzenie w nieuchwytnym punkcie. Zebrawszy się w sobie, westchnęła, patrząc mu prosto w oczy.

- Obiecaj mi, że jeśli kiedykolwiek zechcesz odejść, odwrócisz się, nim znikniesz.

- Obiecuję. – Machinalnie wypowiedział te słowa, jakby poza świadomością, zahipnotyzowany spojrzeniem jej niebieskich oczu. Nie pojmował do końca sensu prośby brunetki. Nie rozumiał, dlaczego w chwili, w której się pogodzili napomina o jakimkolwiek rozstaniu. Ścisnęło go w żołądku. Przejął go wyraz jej spojrzenia. - Ej, Maleńka, – pogładził Scarlett po policzku – nie myśl sobie, że się mnie tak łatwo pozbędziesz. Nie puszczę cię – potarł dłońmi jej plecy, zacieśniając uścisk, który zdawałoby się, że szczelniejszy już być nie mógł. Scarlett uśmiechnęła się blado, biorąc w palce łańcuszek Toma. Obracała go w nich, wodząc wzrokiem za swoimi dłońmi. Takie zachowanie było zupełnie niepodobne do brunetki. Nigdy nie widział jej tak strapionej. – Kolejne pytanie? – Spytał po chwili, a ona posłała mu pytające spojrzenie, słodko przekrzywiając głowę.

- Pytanie?

- Kolejne z dziesięciu, trzecie o ile mnie pamięć nie myli.

- Ach, zapomniałam, - uśmiechnęła się krótko - że graliśmy w ogóle. Słucham. – Schowała łańcuszek za koszulkę chłopaka i splótłszy dłonie na jego torsie, ulokowała w nim swoje spojrzenie. Zastanawiał się przez moment, jakby dobierając słowa, po czym pewnie rzekł;

- Gdybyś mogła dokonać wyboru, między spełnieniem marzeń, wystawnym życiem i całym tym splendorem wokół sukcesu, karierą, życiem na świeczniku, wiąż w biegu… a czymś zupełnie odwrotnym. Życiem z dala od blasku fleszy, sławy, całego tego showbiznesowego huku, ale za to pełnym spokoju, stabilizacji, miłości. Małym domku z ogródkiem i Burkiem w zagrodzie, co byś wybrała? – Zaskoczył ją. Tom wpatrywał się w Scarlett, bacznie wychwytując jej reakcję. Zagryzła dolną wargę i biorąc jego dłoń, dotąd spoczywającą obok jej własnej, splotła je razem. Miała wrażenie, jakby dostała obuchem w głowę.

- Twoje pytania są zawsze trudne, wiesz? – Nie odpowiedział. – Wiesz o tym – stwierdziła. – Obie możliwości się wykluczają. Dla mnie nie ma życia bez muzyki i bliskich, to nierozerwalna całość. Tylko tworząc, próbując i mając przy sobie… mając przy sobie tych, których kocham mogę być szczęśliwa. Każesz wybierać mi między miłością i miłością. Nie wiem, czy potrafiłabym wyrzec się, którejś z nich.

- Odpowiedz. – Powiedział, spoglądając na nią wciąż tak samo. Determinacja wymalowana w jego spojrzeniu, to jak przenikało ją na wskroś, sprawiły, że coś ścisnęło ją w środku. Doskonale wiedziała, że pytanie Toma nijak miło się z ogółem. Nijak chodziło o życie w domku z ogródkiem albo karierę muzyczną. Tu chodziło o niego i ta świadomość z chwilą pojawienia się w jej głowie, zaczęła jej ogromnie ciążyć. Chciał….zapewnienia? Kilka razy otwierała i zamykała usta, chcąc coś powiedzieć. Westchnęła ciężko. Podniosła się, siadając, po czym wstała z łóżka. Szczelniej otuliła się bluzą Toma, która znalazła się na niej w zupełnie tajemny dla Scarlett sposób. Powoli podeszła do drzwi, czując na sobie jego nieustępliwe spojrzenie. Zatrzymawszy się przy nich, odwróciła się do niego i przeczesawszy rozwichrzone włosy palcami, spojrzała mu prosto w oczy.

- Wybrałabym ciebie. – Wyszeptała, nie będąc pewną, czy dosłyszał jej słowa, i wyszła z pokoju. Nie widziała, że na twarzy Toma pojawił się delikatny uśmiech.

Odłożyła ściereczkę, wytarłszy ostatni talerz. Bill mówił przez cały posiłek, pozwalając Georgowi raz na jakiś czas wtrącić słowo. Siedziała naprzeciw Toma, jednak nie zmienili słowa. Nowa płyta dla Billa była mega wydarzeniem, rozemocjonował się tak, że aż dostał wypieków. Przerwał dopiero, gdy rozdzwonił się jego telefon. Kątem oka dostrzegła, że na wyświetlaczu widniało ‘Ranie’. Jak oparzony wybiegł z kuchni i zatrzasnął się w swoim pokoju. Zaraz po nim Georg też wparował w cudowny sposób, zobaczywszy ilość naczyń do pozmywania. Została sama z Tomem. Zmywali w ciszy, choć równie dobrze mogli zapakować zmywarkę. Ona skrupulatnie myła każdy talerz, a Tom z jeszcze większą dokładnością je wycierał. Bardziej nie błyszczały nawet za nowości. Ręczniczek wylądował obok niej. Nim zdążyła się odwrócić, sprawne ręce Toma zrobiły to za nią, gdy stała już przodem do niego, pewnie przycisnął ją do siebie, kryjąc w swych ramionach. Uśmiechnął się czule, na jej zdezorientowane spojrzenie. Ucałował Scarlett w czoło, po czym spojrzał prosto w jej turkusowe tęczówki.

- Nigdy nie kazałbym ci wybierać. Gdybym to zrobił, dałbym dowód na to, że cię nie… - Nie dała mu dokończyć, zamykając Tomowi usta pocałunkiem. Nie chciała jeszcze tego usłyszeć. Musiała wspiąć się wysoko na palce i wyciągnąć wysoko szyję, co wywołało u niego szerszy uśmiech. Dłonie Toma wylądowały na pośladkach brunetki, szybko przerwała pocałunek, posyłając mu karcące spojrzenie. Wyswobodziła ręce z jego objęć i przesunęła jego dłonie na swą talię. Uniosła ku górze jedną brew i pogroziła mu palcem.

- Nieładnie panie Kaulitz. – Chłopak pokręcił głową, uśmiechając się figlarnie i namiętnie wpił się w jej usta. Szczelnie zamknął Scarlett w swoich ramionach, nie pozwalając jej się ruszyć. Całował ją zachłannie, by przerwać gwałtownie i składać na jej wargach delikatnie pocałunki. Uśmiechnął się szelmowsko, zaczynając łaskotać językiem jej podniebienie. Nie mogąc wyswobodzić rąk, zaczęła się śmiać. Igrali ze sobą, zatracając się w pocałunku, póki do kuchni nie wpadł rozentuzjazmowany Bill, z okrzykiem ‘Rainie przyjdzie!’. Tom gwałtownie oderwał się od Scarlett, mrucząc pod nosem, a ona posławszy mu spod przymrużonych powiek spojrzenie, typu ‘jeszcze cię dorwę’, zwinnie wyswobodziła się z jego objęć, korzystając z chwili jego nieuwagi. Z szerokim uśmiechem, podeszła do Billa, który zdawszy sobie sprawę z powagi sytuacji, stał jak wryty. Zatrzymała się obok niego, chcąc szepnąć mu na ucho, co bez drabiny było raczej niemożliwe, więc zadowoliła się poklepaniem do po ręce. – Zamknij buzię. – Rzuciła konspiracyjnym szeptem, puszczając mu oczko, po czym lekko wyszła z kuchni.

- Eee… ja nie w czas? – Wydukał i bracia wybuchli śmiechem.

*

Siedziała na podłodze wygodnie oparta o łóżko. Po swojej prawej ręce miała opakowanie ciastek z czekoladą, a po lewej szklankę soku pomarańczowego. Zaś na kolanach spoczywał laptop. Upiwszy łyk napoju, poprawiła słuchawki na uszach i uruchomiwszy program, włączyła swój dotychczasowy efekt. Obraz przewijał się powoli, tak by mogła wychwycić błędy w łączeniu się klatek. Dźwięk zgrał się dobrze. W zasadzie nie musiała wiele poprawiać. Mogła kontynuować. Nie miała zielonego pojęcia, czy Scarlett ta opcja przypadnie do gustu, ale zobaczywszy ogłoszenie musiała spróbować. Najwyżej jej siostra nie skorzysta. W co szczerze wątpiła. Zjadła ciastko i ponownie odtworzyła film. W tej samej chwili rozdzwonił się jej telefon. Nie odrywając oczu od ekranu, odruchowo chciała odebrać, jednak najpierw rzuciła krótkie spojrzenie na wyświetlacz. Zastygła w bezruchu z telefonem w dłoni w połowie drogi do ucha. Paul. Przymknęła powieki, biorąc głęboki oddech.

- O nie, kochasiu. – Uniosła je, odrzucając połączenie i odłożyła aparat. Ponownie włączyła odtwarzanie. Telefon zadzwonił znów, ale nawet na niego nie spoglądała. Całą uwagę skupiła na postaci swojej siostry i jakości łączenia się klatek. Potrzebowała dystansu, by podjąć ostateczną decyzję. Musiała być pewna. Nie mogła tego zrobić pod wpływem chwili, choć wydarzenia z ostatnich kilkunastu tygodni mówiły same za siebie, nasuwając jej na myśl jednoznaczne wyjście. Pomimo tego chciała dotrzymać obietnicy danej samej sobie. Odetchnęła, wytężając wzrok. Kolejne urywki muzykowania Scarlett, łączyły się w ładną całość. Scarlett w klubie. Scarlett śpiewająca do dezodorantu. Scarlett nucąca w kuchni. Scarlett śpiewająca w łazience. Scarlett pisząca teksty i wiele innych scen, ukazujących zdolności brunetki. Celowo dobrała piosenki, które brunetka lubiła śpiewać najbardziej. Ostatnimi czasy często bawiła się w scenarzystę, reżysera, kamerzystę, montera i wydawcę. Nawet jej się to podobało i musiało się udać. Telefon rozdzwonił się po raz wtóry. Poirytowana natarczywością Paula, chwyciła go gniewnie, chcąc go wyłączyć, jednak nie zrobiła tego. Widząc, migające na wyświetlaczu ‘Georg’, coś ścisnęło ją w środku. Nie była to złość, tak jak w przypadku Paula. To smutek, jakby tęsknota, budząca się z otępienia. Coś zupełnie odwrotnego. Naraz zrobiło jej się, żal, że musiała zrezygnować z rozmowy z nim. Jednak musiała, powinna i chciała odciąć się od nich aby, aby spojrzeć na to wszystko, chociaż po trosze obiektywnie. Westchnęła ciężko, odkładając aparat obok siebie. Przymknęła powieki i uniosła je dopiero, gdy przestał dzwonić. Po raz kolejny odtworzyła film, skupiając na nim całą swoją uwagę. Potrzebowała czasu, potrzebowała przestrzeni, potrzebowała impulsu, który upewniłby ją, że jej decyzja była tą właściwą. Odłączyła słuchawki i głęboki głos Scarlett wypełnił pokój. Musiała się na czymś skoncentrować, by choć na chwilę odciąć się od myśli, krążących wokół szatynów. Padło na Scarlett i jej drogę do gwiazd. Choć w zasadzie nie odzywały się do siebie, Liv nie umiała się na nią gniewać. Tak to już było, że kiedy nawrzeszczały na siebie, złość po chwili mijała. Ich spory nie trwały zazwyczaj dłużej niż piętnaście minut, dłuższe zdarzały się w skrajnych przypadkach, takich jak ten, kiedy to Scarlett wyparowała z domu. Wiedziała dokąd poszła, więc się nie martwiła. Scarlett miała to do siebie, że prędzej zamilkłaby na zawsze, niż powiedziała przepraszam. Liv już przywykła do tego, że brunetka zawsze obchodziła temat naokoło. Czekała tylko, aż przyjdzie i jak zawsze powie; ale ty wiesz, że ja cię bardzo mocno kocham? Utarło się tak, że ten system działał w obie strony. Obie uważały go za dobry. Tata mała osobliwość. Pamiętała, że tata zawsze uśmiechał się pobłażliwie, słysząc, jak się godziły. Lubiła ten jego ciepły uśmiech. Plik powoli kończył się zapisywać. Po raz ostatni przycisnęła enter i odtworzyła efekt swojej kilkudniowej pracy. Uśmiechnęła się, sięgając po zaadresowaną już kopertę.

* 

Spóźniła się. Znów. Westchnęła głęboko, popychając ciężkie frontowe drzwi szkoły. Momentalnie zalała ją fala gorąca, różnica temperatur między wnętrzem, a zewnętrzem była zdecydowanie za duża. Odetchnąwszy, powachlowała buzię dłonią i szybko zeszła do szatni. Woźny pokiwał głową z dezaprobatą, widząc, jak prawie powywijała rękawy, zdejmując skórzaną kurtkę. Podała mu ją, w locie odbierając numerek. Pnąc się schodami na piętro, obsunęła spódniczkę na biodra, wygładziła sweterek i odrzuciła do tyłu włosy, uprzednio przeczesując je palcami. Czy Scarlett O’Connor zawsze musiała spóźniać się wtedy, kiedy było to najbardziejj bolesne w skutkach? Pewnym krokiem przemierzała korytarz, stukotem obcasów przecinając zalegającą tam ciszę. Przed drzwiami zatrzymała się, uspokajając oddech. Nie mogła wejść zdyszana. Ku jej nieszczęściu, ściany, drzwi, okna i wszystko tylko się dało, zostało bardzo skutecznie wytłumione. Z sali gimnastycznej nie dobiegał żaden, nawet najcichszy dźwięk. Zdając się na łaskę, albo jak się okazało w jej przypadku niełaskę losu, otworzyła drzwi, raźno wkraczając na salę. Echo jej kroków poniosło się po całym pomieszczeniu, zwracając na nią uwagę większości. Nie zwolniwszy, pewnie szła przed siebie ignorując je skutecznie. Dumnie uniosła głowę, błądząc spojrzeniem po uczniach i szukając wśród nich Liv.

- …jak już mówiłem, zmiany w regulaminie obejmować będą również normy dotyczące stroju obowiązującego w szkole. – Nie wietrząc żadnej sensacji, większość zwróciła się znów ku dyrektorowi, zaś inni widząc Scarlett i jak się zaraz okazało jej nieregulaminowy strój, nie zdołała powstrzymać się od reakcji. Chichotu, spoglądania po samemu czy samej sobie, komentarzom, krzywym spojrzeniom, niedowierzaniu, zniesmaczeniu, zobojętnieniu, zazdrości, pobłażaniu i wielu innych, które Scarlett niezłomnie ignorowała. Lekko kołysząc biodrami, stawiała rytmiczne kroki. Spostrzegła Mikea, który bezpardonowo patrzył się na nią, lustrując od dołu do góry. Posławszy mu miażdżące spojrzenie, przecisnęła się między uczniami. – Co więcej, nieprzestrzeganie regulaminu będzie karane, zwłaszcza w stosunku do maturzystów. Rada nauczycieli w porozumieniu z przewodniczącym rady uczniów – co należy nadmienić, był to chłopak z najwyższą średnią w szkole, obsadzony na tym stanowisku z woli dyrektora, gdy przewodniczący wybrany przez uczniów, został zdegradowany za palenie papierosów na terenie szkoły. – Chcemy, by absolwenci naszej szkoły, opuścili ją z jak najlepszą opinią i oczywiście świadectwem. – Brunetka prychnęła, stanąwszy obok Liv i odrzuciła niesforne kosmyki na plecy w ostentacyjnym geście. Siostra teoretycznie nadal się do niej nie odzywała. Wróciwszy wieczorem od Toma, zupełnie wyleciało jej z głowy, żeby iść do Liv. Poza tym, pewnie już spała, a rano – zapewne celowo - szybciej wyszła z domu, nim Scarlett zdążyła w ogóle wstać. Sapnęła i zagryzając dolną wargę, spojrzała na Liv. Ta udawała, że jej nie widzi, jeszcze mocniej udając, że słucha monologu dyrektora. Scarlett stanęła bliżej niej, dając jej kuksańca w bok. Gdy brunetka nadal nie zareagowała, coraz mocniej skrywając uśmiech, Scarlett przysunęła buzię do jej ucha, szepcząc;

- Ale ty wiesz, że ja cię bardzo mocno kocham? – Liv momentalnie uśmiechnęła się szeroko, kręcąc głową z dezaprobatą.

- Wiedziałam, że długo nie wytrzymasz. – Stwierdziła, spoglądając na Scarlett spod uniesionych brwi. - Ale pogodziliście się już?

- Tak, można tak powiedzieć. – Odetchnęła. – Nie tutaj. – Liv bez słowa kiwnęła głową, przenosząc wzrok na dyrektora.

- Po apelu się zmywam.

- Bo?

- Bo nie chce mi się tu siedzieć?

- Eeeej..! – Jedna z nauczycielek odwróciła się, karcąc Scarlett ostrym spojrzeniem. Dziewczyna prychnęła, przewracając oczami i przysunęła się bliżej siostry.

- Ty musisz iść na sztukę. 

- Bo?

- Bo zaliczasz dzisiaj. Ja byłam rano.

- A dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wcześniej?

- Bo się do ciebie nie odzywałam?

- Małpa.

- Tak mi mów.

- Wiesz co? Eks – związek z eks – Paulem budzi w tobie pierwotne instynkty – Scarlett znacząco poruszyła brwiami, uśmiechając się filuternie. Liv odwzajemniła uśmiech, kręcąc głową.

- To jeszcze nie jest eks – związek – skwitowała, posyłając brunetce protekcjonalne, na co ona znów wywróciła oczami, cmokając teatralnie.

- Cicho. – Dyrektor zakończył mowę i tłum uczniów ruszył ku wyjściom z sali. Liv pożegnała się z siostrą, po czym wmieszała się między innych. Scarlett stała oparta o osłonę kaloryfera, czekając, aż większość opuści pomieszczenie, by nie musiała się przepychać. Splotła ręce pod klatką piersiową i delikatnie przekrzywiwszy głowę, taksowała krytycznym spojrzeniem, co niektórych uczniów. Spostrzegła dwie nauczycielki, perfidnie wskazujące na nią mi komentujące – nie trudno się domyślić, co – między sobą. Scarlett wzięła głęboki oddech i jednym ruchem głowy odrzuciła do tyłu włosy. Poprawiła się na miejscu, przysiadając na osłonie i skrzyżowała przed sobą długie nogi. Kątem oka dostrzegła, że Mike, stojąc pod ścianą, znów jej się przygląda. Powoli przeniosła na niego swoje spojrzenie i uśmiechnęła się najbardziej słodko, jak tylko potrafiła, co widocznie bardzo go zdziwiło. Rozplotła ręce i uniósłszy jedną dystyngowanie, pokazała mu środkowy palec, po czym z gracją ruszyła ku wyjściu. Widziała, jak wściekle zaciskał pięści.

Widząc koleżanki poruszające się zgrabnie w rytm piosenki, uśmiechnęła się delikatnie. Samara i Natasha przygotowywały kroki przed próbą. Choć grupę tworzyło kilkanaście osób, to głównie one tworzyły choreografię. Scarlett lubiła patrzeć jak tańczą. Były przeciwieństwami, współgrającymi więcej niż idealnie. Natasha - baletnica zwinna i delikatna niczym motyl, sprawiała, że nawet hip – hop w jej wykonaniu emanował subtelnością. Zaś Samara swoją energią i pasją, które emanowały z każdego jej ruchu, gotowa była porwać za sobą tłumy.

- Siiiii! – Krzyknęła Natasha, wybijając się zupełnie z rytmu. Uśmiechnęła się szeroko i podbiegła do Scarlett, opartej o barierki. Przytuliła ją do siebie z nieproporcjonalną do jej postury siłą, po czym otaksowała ją spojrzeniem. – A żeś się wyrobiła, no. Nadziwić się nie mogę.

- Mówisz mi to za każdym razem, Tasha. – Scarlett roześmiała się, kiwając do Samary, idącej w ich stronę.

- Czemu kopnął mnie ten zaszczyt? – Rzuciła blondynka, szurając Scarlett piąstką w ramię.

- Stęskniłam się za tobą. Spać po nocach nie mogę, nie jem, nie piję. Musiałam cię zobaczyć.

- Taaa – Samara pokiwała głową w geście ‘akurat ci uwierzę’, po czym wskazała na chwilowo parkiet plac. – Jak ci się podobało?

- Profesjonalka, jak zawsze.

- No to bajeczka. Idę nastawić muzykę, zaraz zejdą się ludzie. – Przeszła luźno kilka kroków, po czym ma marszu zrobiła nieprzerwanie trzy gwiazdy, zgrabnie lądując przy samej wieży. Spojrzawszy na Tashę i Scarlett, uśmiechnęła się od ucha do ucha i zabrała za przygotowywanie muzyki. Brunetka pokiwała głową, przenoszą wzrok na Nataszę.

- Kiedy mistrzostwa?

- Za trzy tygodnie. Jeszcze nigdy się tak nie bałam. Ostatnio każdy ma milion pięćset pilniejszych spraw niż treningi. Sam wszystko zlewa, ale ja tak nie umiem. Mike jest naszym czarnym koniem, bez jego wygibasów występ dużo straci. Corn i Dan bawią się w dom i wciąż olewają treningi, dziewczyny też jakoś słabo się przykładają. W ogóle, dziwnie się robi. Zamiast czterech razy w tygodniu, w pełnym składzie spotykamy się dwa razy, jeśli dobrze pójdzie.

- To kiepsko.

- Brakuje mi ciebie tutaj.

- Tash.

- Wiem, minęło już sporo czasu i tak dalej. Wiem, że nie wrócisz, ale ty zawsze umiałaś każdemu, jakoś tak nagadać, żeby wziął się w garść. Ja potrafię kręcić tyłkiem, a ty masz gadanego.

- Ja tu tylko siedziałam. Nie sądzę, żeby inni odczuli moje odejście. Wiesz dobrze, że to siedzi w was. Wydaje mi się, że po prostu niektórzy zapomnieli, dlaczego zaczęli tu przychodzić. Przypomnij im, Tash, bo ty to doskonale pamiętasz. – Spojrzenie dziewczyny na ułamek sekundy powędrowało ponad ramię Scarlett. Zmarszczyła nieznacznie brwi i znów spojrzała na brunetkę. Nim zdążyła otworzyć usta, widziała jak silne dłonie oplatają koleżankę w talii. Ta poderwała się jak oparzona, gwałtownie odwracając do – jak się okazało – Mikea, mało nie potrącając przy tym Natashy. Starając się oddychać spokojnie, posłała chłopakowi nienawistne spojrzenie, a jej dotąd pogodną twarz skuła wzgardliwa obojętność. Na widok miny brunetki, Mike uśmiechnął się diabolicznie i przeskoczywszy barierkę, o którą się opierała, podszedł do niej. Zdecydowanie za blisko.

- I co, Mała? Gdzie masz swojego księcia? – Przysuwał się bliżej i bliżej, aż w końcu klatka piersiowa Scarlett, stykała się z jego ciałem przy każdym wdechu. Mroziła go spojrzeniem, ani na chwilę nie spuszczając z niego wzroku.

- Daleko – warknęła. Wyminęła go, celowo trącając ramieniem. Chłopak pokręcił głową z dezaprobatą i odwróciwszy się, mocno chwycił ją za rękę. Szarpnął Scarlett, przyciągając ją do siebie. Odbiła się od jego torsu. Był o wiele silniejszy, niż jej się wydawało. Manipulował jej ciałem jak szmacianą lalką. Tym razem się nie bała. Nie była sama, w obecności Samara i Nataszy nie mógł jej wyrządzić żadnej krzywdy. Wątpiła, by był tak głupi. Wiedziała, że po prostu usiłował pokazać jej swoją wyższość. Nie z nią te numery.

- I co, kto cię teraz uratuje? – Trzymał mocno rękę brunetki, pochylając się bardzo nisko nad jej zarumienioną buzią. Szarpnęła z całych sił. Na nic to się zdało, bo tylko zacieśnił uścisk.

- Krasnoludki – warknęła. – Wiesz, co, Mikey? – Oblizała wargi, celowo przeciągając tą chwilę. Ja się spodziewała, uciekł spojrzeniem do jej pełnych ust. Wykorzystała ten moment i wyrwała rękę. Zapiekło, ale nawet się nie skrzywiła. Nieustannie patrzyła mu w oczy, wkładając w to spojrzenie całą swoją niechęć do niego. – Jesteś żałosny – odwróciła się na pięcie, chcąc odejść, ale tym razem też był szybszy. Chwycił Scarlett za ramiona i mocno przycisnął do siebie. – To boli – syknęła.

- I dobrze – w jego ochach tliła się złość przemieszana z pożądaniem. Jego ciemne tęczówki zaszły mgłą. Przestraszyła się tego spojrzenia, ale zniosła je dzielnie. – Może teraz nauczysz się, że zawsze dostaję to, czego chcę. Jak nie idzie po dobroci, to nauczę cię siłą, Lettsy.

- Mam na imię Scarlett. Niczego mnie nie nauczysz, dupku, bo w tej właśnie chwili mnie puścisz.

- Podniecasz mnie, kiedy się złościsz.

- Powodujesz u mnie odruch wymiotny, kiedy mnie dotykasz.

- Jak słodko. Scarlett… zrozum wreszcie, że ode mnie się zaczęło i na mnie się skończy. Ułatwisz i sobie i mnie. Nie sądzisz?

- Sądzę, że ty naprawdę powinieneś się leczyć. Albo masz tak zaburzoną samoocenę albo wypaliłeś odrobinę za dużo trawy. W każdym razie, bądź tak łaskaw i primo – puść mnie, secundo – nie wypominaj mi błędów przeszłości. – Mike nie zareagował. Trzymał brunetkę, wlepiając w nią to spojrzenie i oddychał tak nienaturalnie szybko. Scarlett zaczęła się wiercić, ale to na nic. Nawet nie drgnął  Natasha, dotąd przyglądająca się całemu zajściu, jakby ocknęła się i podeszła do nich, kładąc na przedramieniu Mike’a dłoń. Jego mięśnie były napięte jak stal. Ona też się przestraszyła.

- Mike, puść ją – wyszeptała, w duchu prosząc, by pojawił się, któryś z chłopaków. Samara w końcu przestała ich ignorować i też przyszła.

- Mike, daruj sobie – warknęła, nie patyczkując się z nim. Siłą zaczęła odciągać go od brunetki. – Koniec przedstawienia. Idź się rozgrzać. – Po chwili ustąpił i zwolnił uścisk. Jednak ani na chwilę nie spuścił z niej swojego spojrzenia. Tasha podeszła do Scarlett.

- Okej? – Położyła dłoń na ramieniu brunetki, jednak ta ją strąciła. Poprawiła spódniczkę, wygładziła kurtkę i odrzuciwszy włosy na plecy, wyprostował się dumnie, po czym bez słowa odeszła. Cała trójka patrzyła za nią, a kiedy drzwi trzasnęły, jakby ocknęli się. Dziewczyny spojrzały gniewnie na Mikea, odchodząc.

- Idiota – warknęła Samara.

*

Przeszła przez pokój, rzucając mężowi przelotne spojrzenie. Siedział, wygodnie rozparty na fotelu, popijając kolejne piwo. Zajrzała do pokoju Candy, sprawdzając, czy aby na pewno śpi. Stała tak przez moment, przyglądając się jej pogodnej buzi. Tak bardzo żałowała, że jej malutka córeczka musi dorastać w takich podłych warunkach. Bolało ją, że nie mogła odejść i stworzyć jej domu, jakiego sama nie miała. Chciała jej dać wszystko, czego jej samej zabrakło, a nie była w stanie zapewnić jej nawet poczucia bezpieczeństwa. Choć tak było od zawsze i dziewczynka nie znała innego życia, Rainie za każdym razem, gdy o tym myślała, pomstowała do losu. Kiedyś w końcu jej się uda, bardzo w to wierzyła. Da Candy prawdziwy dom, bez lęku i przemocy. Nie chcąc, by obudziło ją światło bijące z korytarza, wycofała się i cicho zamknęła drzwi. Chciała wrócić do kuchni, zaszyć się w niej na tyle długo, by Hans poszedł spać i by ona mogła się położyć. Codziennie kładła się dopiero, gdy zasnął. Chyba, że… chyba, że robił jej to. Przyspieszyła przechodząc przez dzienny.

- Co tak się kręcisz? – Zatrzymała się gwałtownie, a po jej plecach przebiegł dreszcz.

- Byłam u Candy. Sprawdzałam czy śpi.

- I co, śpi? – Rzucił, zgniatając puszkę.

- Tak – starała się być bardzo spokojna, robiła wszystko, by głos jej nie zadrżał. Na próżno. Jednak jego ton nie wskazywał niczego dobrego. Znowu to zrobi. Wyczuwała to. To wisiało w powietrzu, zalegało w brzmieniu jego głosu. Na jej ciele pojawiła się gęsia skórka. Zacisnęła dłonie w piąstki, zaczynając drżeć.

- Chodź do mnie, kochanie.

- Hans, proszę – szepnęła błagalnie.

- Jesteś moją żoną.

- Hans – tak bardzo chciała, by odpuścił, by pozwolił jej odejść. Tak bardzo się bała, niemo wołała ratunku. Wiedziała, że on tam jest i wpadłby po nią, gdyby tylko szepnęła słowo, ale wiedziała, że nie może mieszać w to Billa. Jej życie było zbyt trudne, zbyt skomplikowane, by mogła nawet pomyśleć, o tym, by włączyć go w to wszystko. Musiała to znieść, musiała mu pozwolić, bo była zbyt słaba, żeby stawić Hansowi opór. Był jedyną osobą, jaką miła, choć to zdanie brzmiało śmiesznie, nawet w jej myśli. Chociaż wiedziała, że Bill przyjąłby ją z otwartymi ramionami, nie miała prawa zwalać mu się na głowę ze swoimi problemami. Od Hansa nie można tak po prostu odejść. Ona nie mogła.

- Chodź tu – rzucił ostro. Nie patrzył na nią, wciąż oglądał mecz. Nie musiała odwracać się do niego przodem, by to wiedzieć. Gorąco i zimno, na przemian zalewało jej ciało. Znała scenariusz, zrobi to, tam gdzie akurat będzie mu wygodnie, a później zostawi ją i pójdzie spać. Nawet nie racząc jej spojrzeniem. Czuła się upokorzona na samą myśl. Powoli ruszyła w jego kierunku, choć nogi miała jak z betonu, stawiała kolejne kroki. Chciała uciec, skryć się gdzieś, jednak wiedziała, że to nie miało najmniejszego sensu, bo i tak by ją znalazł. Przysiadła na brzegu fotela. Chwycił jej dłoń. Nie odwzajemniła uścisku. Przymknęła powieki, przełykając ślinę. Słyszała, jak krew dudni w jej żyłach.

- Czy ja kiedykolwiek uwolnię się od ciebie? – Zapytała słabo.

- Nie sądzę – nie wyłączając telewizora, wstał i ciągnąc ją za sobą, skierował się do sypialni.

*

Wyszło nieczysto. Bill przeciągnął ostatni dźwięk, a on pomylił nuty, kiedy Georg źle wszedł w dźwięk. Ogółem: masakra totalna. Dwa poprzednie kawałki zagrali całkiem dobrze, z tym, coś im nie szło. Choć dobrą chwilę temu skończyli grać, Gustav nadal wybijał rytm. Wciąż ten sam. On był już zupełnie zakręcony. Owocność tej próby, wydawała się Tomowi zupełnie wątpliwa. Ostatni raz tak się mylili, kiedy mili zagrać pierwszy duży koncert, z tą różnicą, że wtedy chciali, a nie mogli, a teraz… sam nie wiedział, co to było teraz.  Od początku próby Bill po każdej piosence spoglądał na telefon, Gustav milczał jak zaklęty, a Georg bujał w obłokach. Przysiadł sobie na stoliku, śmiejąc się pod nosem z perkusisty, który wciąż uparcie grał. Georg wyrwał go brutalnie z zamyślenia, uświadamiając mu, że piosenka dobiegła końca i mógł przestać. Powiódł spojrzeniem po wszystkich trzech i zaśmiał się pod nosem.

- Ach, te baby – westchnął, kręcąc głową.

- Co z babami? – David pojawił się ni stąd ni zowąd, uśmiechając się od ucha do ucha. Obrzucił spojrzeniem chłopaków, po czym przysiadłszy na stoliku, zaczął przeglądać kartki, które przyniósł ze sobą.

- Źle z nimi, ale bez o wiele gorzej – mruknął Bill.

- Odkryłeś, chłopie, Amerykę. No, ale mam dla was wieści z ostatniej chwili. Właśnie rozmawiałem z Patrickiem. Po jutrze wyjeżdżamy – zamiast wybuchu euforii, zastał ciszę. Zdziwiony, spojrzał na nich pytająco. Bill jedynie wzruszył ramionami. – Na trzy tygodnie.

- Dokąd? – Wokalista zdecydował się przerwać ciszę, która zaległa między nimi. Podszedł do Josta i wziął od niego plan trasy. – Stany – mruknął bardziej do siebie niż do reszty. - A kiedy?

- Po jutrze – Jost rzucił obojętnie i w tej samej chwili trzy pary oczu, utkwiły w nim niedowierzające spojrzenia. Myśleli o trasie, chcieli grać, ale… już?

- Przecież to technicznie niemożliwe – Gustav odezwał się pierwszy raz tego dnia, pomijając oczywiście ‘cześć’, kiedy przyjechał.

- Możliwe. Przekonacie się sami. Kluby będą pękać w szwach – wstał i machnąwszy im na pożegnanie, opuścił pomieszczenie.

- Czy tylko ja mam wrażenie, że to będą bardzo długie trzy tygodnie? – Tom, ignorując pytanie Billa, wstał i chwytając po drodze kurtkę, bez słowa wyszedł ze studia.

*

Siedziała na podłodze po turecku przed szeroko rozsuniętymi drzwiami szafy. Pomimo zapadającego mroku, jej oczy doskonale widziały to, co ujrzeć chciały. Patrzyła zawzięcie w jeden punkt, dokładnie analizując, rozkładając na części pierwsze, wszystkie wspomnienia sprzed związku z Paulem. Dotarło do Liv, że od tamtego okresu upłynęło już bardzo wiele czasu. Na myśl wróciły jej wypady ze znajomymi, wszystkie szalone i zupełnie nieodpowiedzialne rzeczy, jakie robiła. Przypomniała sobie tamtą Liv, którą była. Ta dziewczyna już nie istniała, nawet gdyby usilnie próbowała ją wskrzesić, to było już niemożliwe. Choćby teraz zachowywała się jak wtedy, mówiła, ubierała, to i tak nie byłoby to w żadnym stopniu takie same. Z prostej przyczyny, pomimo wpływów Paula, Liv zmieniała się sama w sobie, minęło sporo czasu. Ona odeszła bezpowrotnie w dniu, w którym związała się z Paulem. Choć wtedy jeszcze nie miała o tym pojęcia, już właśnie tamtego dnia, coś zaczęło się bezpowrotnie zmieniać. Zdawała sobie sprawę, że nie czas na roztrząsanie tego, jaka była zanim poznała Paula, jaka w trakcie związku z nim i kim stała się teraz. Na szali jej rozważań spoczęło wszystko, co dobre i złe, związane z Paulem. Pozwoliła, by cięższa przeważyła lżejszą. Okazało się, że tego złego było nieproporcjonalnie więcej. Szala z hukiem roztrzaskała się w myślach brunetki, a spośród gruzów przeszłości, nieśmiało wykiełkowała decyzja, którą zdawała się podjąć już bardzo dawno. Spojrzała na telefon: trzydzieści nieodebranych połączeń, w tym trzy od Paula, a dwadzieścia siedem od Georga. Na myśl przyszły jej te wszystkie chwile, kiedy podporządkowywała się, słuchała go, dopasowywała się, robiła wszystko, by być ‘godną’ miana dziewczyny ‘tego’ Bindera. Gdzieś tam przemknęło, kilka tych wspomnień, kiedy było jej z nim naprawdę dobrze, ale szybko wyparowały, a na ich miejscu pojawiła się uśmiechnięta twarz Georga. Kiedy to spoglądał na nią, jak na ósmy cud świata, kiedy nie była ani umalowana, ani wystrojona, taka zupełnie zwykła. Pozwoliła sobie wspomnieć jego dotyk, słowa, obecność, wszystko, co ofiarował, nie prosząc o nic w zamian. Westchnęła ciężko. Podniosła się do klęczek i na kolanach podeszła do szafy. Wyjęła z niej deskę. Przez moment po prostu przyglądała się jej, a charakterystyczny wzór zlewał jej się przed oczami. Doskonale wiedziała, co przedstawiał. Doskonale pamiętała każdy podpis ludzi z paczki, każdy wypad na rampę. Uśmiechnęła się do siebie. Z umysłu Liv wyparował Paul, Georg i wszystkie problemy. Była pewna, że klamka zapadła. Wszystko odeszła na bok, została tylko ona, tylko przyjemna, kojąca pustka. Poderwała się na równe nogi i włożywszy deskę po pachę, wybiegła z pokoju. Przy wyjściu niedbale założyła adidasy i lekko trzaskając drzwiami, bez słowa wyszła z domu. Poczuła się ta bardzo wolna, zdawałoby się, że pierwszy raz od wieków. Scarlett wychylając się przez oparcie kanapy, obserwowała Liv, nim ta opuściła dom. Uśmiechnęła się, wiedząc, że siostra już zdecydowała. Wróciwszy do swojej pozycji, napotkała pytające spojrzenie mamy. Przełączyła kanał i zatrzymała się, widząc Toma na ekranie. Sophie zajęła miejsce obok niej, niespokojnie zacierając ręce.

- Scarlett, gdzie ona poszła o tej porze? – Brunetka niechętnie oderwała wzrok od telewizora, lokując go w – autentycznie – zatroskanej matce.

- Jakby ci to, mamo, powiedzieć… Liv Hannah O’Connor wróciła do domu po bardzo długiej nieobecności.

- Mów do mnie po ludzku, Lettsy – dziewczyna przymknęła powieki, zaciskając dłonie w piąstki. – Zapomniałam, Scarlett. – Brunetka ponownie spojrzała na matkę. O dziwo, nawet się uśmiechnęła.

- Myślę, że etap ‘Paul’ został zakończony.

- Nico miał rację, mówiąc, że źle mu z oczu patrzy. A wydawał się miły.

- Guzik, a nie miły. To była wazelina w czystej postaci. Od początku mówiłam, że Liv źle na nim wyjdzie.

- Żeby tylko nic się jej nie stało – Sophie westchnęła przeciągle.

- Poszła na rampę. Ona wie co robi – Scarlett odrobinę niepewnie położyła dłoń na splecionych dłoniach matki, posyłając jej pokrzepiające spojrzenie. – Nie martw się.

- To nie takie proste, przekonasz się za kilka lat – Scarlett uśmiechnęła się krótko, wzruszając ramionami. – Pojadę do Hannah, nie będziesz miała nic przeciwko, zostając sama?

- Nie, no co ty, przywykłam do własnego towarzystwa. Poza tym muszę wkuwać matmę.

- Widzę, że zabrałaś się do tego na poważnie.

- Nie inaczej – Sophie uśmiechnęła się do córki, wstając, po czym opuściła pokój, po chwili znikając na piętrze.

Rozwiązawszy już enty wielomian, miała ochotę cisnąć tym zeszytem tam, gdzie nigdy więcej już by go nie odnalazła. Myśl, że jej przygoda z matematyką dobiegnie końca już za kilka miesięcy była jednym czynnikiem, który ją przed tym powstrzymywał. Kiwając się w rytm muzyki, zaczęła nucić razem z wokalistą. Oparła się wygodnie na poduszkach i przymknąwszy powieki, odpoczywała. Matematyka była zdecydowanie zbyt męczącym sportem. Rozbolała ją głowa. W pierwszej chwili, Scarlett miała wrażenie, że zaczął padać deszcz, później, że słychać coś z ulicy, jednak kiedy uderzanie o szybę stało zdecydowanie bardziej natarczywe, wstała z posłania i podeszła do okna. Coś niewątpliwie w nią uderzało. Stojąc tak chwilę i patrząc, jak to coś się od niej odbija doszła do wniosku, że to żwir z ich własnego podjazdu. Odrobinę niepewnie otworzyła okno i upewniwszy się, że nic nie nadlatuje, wychyliła się lekko. W pierwszej chwili nie dostrzegła niczego, jednak zbadawszy wzrokiem teren tuz przy domu, doszła do wniosku, że stał tam… Tom. Wpatrywał się w nią, splatające ręce na piersi.

- Wreszcie raczyłaś otworzyć – uniosła brwi, patrząc na niego pytająco. Było zbyt ciemno, żeby to dostrzegł. – Ta rynna jest stabilna?

- No raczej? – Bardziej spytała niż stwierdziła, będąc niewątpliwie zbita z tropu poczynaniami chłopaka. Tom zwyczajnie wspiął się po rynnie do jej okna i nie sprawiło mu to większego trudu. Podciągnął się na parapecie i będąc już na wysokości brunetki, cmoknął ją w nos. Zdezorientowana cofnęła się, umożliwiając mu wejście. Splotła ręce na piersi, przyglądając się jego poczynaniom. Zamknął okno, zdjął kurtkę i rzucił ją na fotel, to samo zrobił z butami, z tym że je ustawił na podłodze obok. Wtedy dopiero podszedł do Scarlett i pocałował ją na powitanie. – Tom?

- Hym?

- A nie mogłeś wejść drzwiami? – Przekalkulowała w myślach całe zajście od początku, pierwsze zdziwienie minęło i sytuacja zdała jej się zupełnie komiczna. - Jestem sama w domu – stwierdziła, unosząc brwi i uśmiechając się pobłażliwie. Na te słowa, Tom zatrzymał się w połowie drogi do łóżka i odwracając się posłał jej spojrzenie typu, ‘że co?’.

- A nie mogłaś powiedzieć mi tego, kiedy byłem jeszcze na dole?

- A pytałeś? – Uśmiechnęła się szeroko, podchodząc do niego. – Mój Super Tom – pocałowała go krótko i wyminąwszy, usadowiła się na łóżku. Chłopak, już z nieco mniej zdziwioną miną usiadł obok Scarlett i zaczął przeglądać jej zeszyty. Wczytując się w te wszystkie działania, krzywił się coraz mocniej. W końcu zatrzasnął zeszyt i razem z innymi książkami rzucił go na podłogę obok łóżka.

- To budzi we mnie zdecydowanie zbyt traumatycznie wspomnienia. – Uśmiechając się szeroko, pokręciła głową i zagadnęła go zmieniając temat.

- Co się stało, że tak późno przyszedłeś? – Tom wyraźnie zmarkotniał. Nim podniósł wzrok na Scarlett, kreślił przez moment opuszkiem wzorki na jej pościeli. Marszcząc brwi, przysunęła się do niego i przełożywszy jedną nogę ponad jego własnymi, zgrabnie wsunęła mu się na kolana. Oplotła Toma nogami w pasie i zadowolona ze swojego manewru, ujęła jego dłonie spoczywające między nimi, po czym dotknęła swoim jego czoła. Tom podniósł spojrzenie, napotykając turkusowe tęczówki Scarlett.

- Jedziemy w trasę – rzucił niby obojętnie, jednak w jego głowie wyczuwała nutkę czegoś, czego dokładnie sprecyzować nie potrafiła. Nie zareagowała, jednak wyraźnie poczuła ukłucie w sercu. Włożyła dużo sił w to, aby się uśmiechnąć. Mocniej ścisnęła dłonie Toma. – Nie chcę cię zostawiać – szepnął po chwili.

- Co czułeś jakieś trzy lata temu jadąc w trasę?

- Jaki to ma związek?

- Odpowiedz.

- Radochę – uśmiechnął się krótko. – Nieziemską radochę. To są emocje, których nie da się powtórzyć w żaden inny sposób. Wtedy nie liczyło się nic poza muzyką, graniem, fanami. To był nasz świat. Wszystko inne traciło na ważności – Scarlett uśmiechnęła się delikatnie, wspominając obraz Toma podczas koncertu.

- Właśnie dlatego tam jedziesz. Za każdym razem, kiedy będziesz miał wątpliwości, przypomnij sobie o tym, co mi teraz powiedziałeś.

- Dostanę tam wiele, ale tutaj zostawię o wiele więcej – nie odpowiedziała. Milczeli, a Tom nieprzerwanie patrzył jej w oczy. Świdrował ją swoim spojrzeniem, pozwalając Scarlett zatonąć w morzu mlecznej czekolady. W końcu potarła noskiem jego nos, pytając:

- Dlaczego tak mi się przyglądasz?

- Chcę zapamiętać jak najwięcej.

- Przecież nie zapomnisz – stwierdziła, przymykając powieki, gdy czule gładził jej policzek. Tom przyglądał się jeszcze przez chwilę jej niewinnej buzi, zastanawiając się, jak mogła skrywać w sobie tak wiele skrajności.

- Masz rację, nie zapomnę – wodził opuszkami po jej policzkach, przymkniętych powiekach, nosku i pełnych wargach, chcąc dokładnie zapamiętać i delikatną fakturę. W końcu otulił brunetkę ramionami, mocniej przyciągając ją do siebie. Skradł jej kilka słodkich pocałunków, po czym sam przymknął powieki i znów zetknął swoje z jej czołem. Siedzieli przytuleni, oddychając w jednym rymie. Mijały minuty, kolejne i kolejne. Ani Scarlett, ani Tom nie potrzebowali przerywać ciszy, która delikatnie otuliła ich ciała. Wystarczyło to, że czuła go przy sobie. Wystarczyło to, że trzymał ją w ramionach. Było tak błogo, tak idealnie, że trudno wierzyć, że do cna prawdziwie. Wraz z jej westchnieniem, otworzył oczy. Światło stało się, jakby ostrzejsze i poraziło go w oczy. Pierwszym, co zobaczył, gdy obraz stał się klarowny, był jej uśmiech. – Wspomnieniem tego uśmiechu będę żył, póki do ciebie nie wrócę – Scarlett bez słowa objęła szyję Toma, z delikatnym uśmiechem otuliła jego wargi swoimi.

Będę na ciebie czekać, Tom.