Każdy na coś czeka. Każdy czegoś pragnie. Każdy o czymś marzy.

Uśmiechnęła się, kiedy uzupełniwszy pokarm kotkowi, natknęła się na jeden z wciąż nie rozpakowanych kartonów. Nie byłoby w nim nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że nieco różnił się od wszystkich pozostałych. Pudło było błękitne w czarne paski w różnej grubości i rozmieszczeniu. Pogłaskała miękką sierść kotka, teraz zdecydowanie bardziej jedwabistą i lśniącą, niż w dniu, w którym go znalazła. Zwierzak podrósł i pozwolił jej się rozpieścić, choć Scarlett wciąż utrzymywała, że nie cierpiała tego okropnego szczuro-podobnego zwierzęcia. Tak bardzo go nie lubiła, że za każdym razem, gdy go karmiła, spędzała kilkanaście minut na bawieniu się z nim i drapaniu za uchem, ale teraz to owy karton zdecydowanie odwrócił jej uwagę od nie lubienia kota.

Zabrała pudło i wróciła na górę. Nim skierowała się na piętro, zaszła do salonu, a z niego na taras, by zerknąć na ogród. Tom uszczęśliwiony, niczym małe dziecko ganiał z psami. Rzucał im patyki, piłki, uciekał przed nimi i gonił je. Pokręciła głową z dezaprobatą i skierowała się na piętro. Musiała korzystać z okazji, póki Liam spał.

Położyła pudło niemal na środku materaca ich przepastnego ‘małżeńskiego’ łoża i nim wskrobała się na nie, upiła spory łyk chłodnej już kawy. Rozsiadła się po turecku tuż przed kartonem i zdjęła troszkę okurzone wieko. Miał on wymiary około trzydzieści pięć na trzydzieści pięć centymetrów i tyle samo wysokości. Nie mierzyła, ale mogła stwierdzić to tak na oko. Najpiękniejsze w tej chwili było to, że tak małe pudełko zawierało w sobie tak wiele jej najpiękniejszych wspomnień. Na samym wierzchu znalazła śliwkową bluzkę i ciemne jeansy, pamiętała je doskonale, ale nie za bardzo wiedziała, dlaczego znalazły się w tym kartonie. Domniemała, że nie pasowały już na nią i upchnęła je gdzie bądź. Trafiło na pudło, z którego zawartością były niejako powiązane. Dalej znajdowały się ‘Przeminęło z wiatrem’ i ‘Duma i uprzedzenie’. Szukała ich długo i bezskutecznie po przeprowadzce, jak wielu innych rzeczy z resztą, aż wreszcie kupiła nowe. Choć te były ulubione, jak wiele jej książek, sczytane i podniszczone od częstego przeglądania. Chłonąć specyficzny zapach papieru, przewertowała grubą księgę.

- Mamo, dlaczego ‘Scarlett’?

- Bo jesteś, jak miłość, która nie przemija z wiatrem.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Miała może dwanaście lat, kiedy zadała matce to pytanie. Imię było kolejną z pobudek dla innych dzieci do szydzenia z niej. Nie lubiła go i rozumiała wyjaśnień matki. Teraz jej odpowiedź była aż nader klarowna. Shie, Liv i ona stanowili znamię tej miłości. Odłożyła książki obok ubrań i zajrzała głębiej do kartonika.

‘Schrei’ i ‘Zimmer 483’, to jedne z nielicznych albumów, które wówczas miała w oryginale, a nie ściągnięte z Internetu. Otworzyła oba pudełka i delikatnie musnęła opuszkami nieco podniszczone płyty. Z tą muzyką przeszła przez najciemniejsze okresy w swoim życiu. Płakała, cierpiała, rozpaczała nad swą nieszczęśliwą miłością, wzdychała i marzyła.

Rodziła się na nowo.

- Wenn nichts mehr geht werd ich ein Engel sein, für dich allein.

Zanuciła, gdy odkładała pudełka obok reszty rzeczy. Na dnie pudła, luzem leżała czarna, pusta już, zapalniczka, którą wiele lat temu dostała od Mike’a. Była wtedy tak zaaferowana tym gestem, że kiedy już została opróżniona, nie miała serca jej wyrzucić. To chyba jedyne, co od niego otrzymała poza fałszywą nadzieją i złamanym sercem. Następny przedmiot przyprawił ją o skurcz w żołądku. Żyletka. Gdy teraz o niej myślała, wiedziała, że głupszej rzeczy zrobić nie mogła. To tą tępą i nieco przyrdzewiałą żyletką pocięła się po raz pierwszy. Mogła mieć piętnaście lat, nie więcej. Była wtedy małą, pulchniutką i głupiutką Lettsy, która myślała, że świat kręci się wokół Mike’a. Myślała, że to jej pomoże. Chciała uciec od samej siebie. Pokręciła głową z dezaprobatą i odłożyła ją ostrożnie. Reszta zawartości pudła przywołała na jej usta szeroki uśmiech. W żołądku poczuła, tym razem, przyjemny skurcz. Najpierw sięgnęła po bilety. Dwa. Dwudziesty szósty kwietnia dwa tysiące siedem w Velodrom w Berlinie i czwartego listopada w Grugahalle w Essen. Były zniszczone od trzymania, miętoszenia w dłoniach, przebywania w kieszeni i mnóstwu innych rzeczy, które przeszły nim trafiły do tego pudła. W każdej najmniejszej zagince i naderwaniu zapisał się fragment jednych z jej najpiękniejszych wspomnień.  Patrzyła na naznaczone czasem kawałki papieru, lecz widziała coś zupełnie innego…

To był wiosenny poranek; ciepły i słoneczny. Takich jakich końcem kwietnia wiele. Powietrze pachniało świeżością i deszczem, a ona tak lubiła zapach deszczu. Podeszła do okna i wciągając nosem rześkie powietrze, przeciągnęła się. Okręciła się wokół własnej osi i wyjrzała na zewnątrz. Ogród mienił się zielenią, budził się do życia, zdawał się tryskać radością – jak ona.

Spojrzała na swoją koszulkę nocną, po czym uznała, że czas się ubrać. Jak co dzień zjadła śniadanie, uczesała włosy i wykonała wszystkie najzwyklejsze czynności, jednak tego dnia nie wybrała się później do szkoły. Tak bardzo czekała na niego. Tak bardzo marzyła, by wreszcie się z iścił. Jej sen miał stać się jawą. Wróciła do swojego pokoju i uruchomiwszy komputer, włączyła muzykę. Ich muzykę. Kilka kolejnych godzin w głowie grało jej ‘Durch den Monsun’, ‘In die Nacht’, ‘Spring nicht’, ‘Reden’, ‘Wenn nichts mehr geht’, ‘An deiner Seite’, ‘Gegen meinem Willen’, wszystkie, wszystkie po kolei. Choć teksty znała na pamięć, wciąż powtarzała je i śpiewała, i śpiewała. Póki nie przyszła do niej Liv i nie oznajmiła, że jeśli nie chce spóźnić się na najważniejszy koncert w swoim życiu, powinna się szykować. Tak też zrobiła. Muzyka grała, a ona wyśpiewując ‘Schrei’ na całe gardło, zaczęła przeszukiwać szafę w poszukiwaniu czegoś do ubrania. Nad tym zaczęła zastanawiać się już kilka dni, jeśli nie tygodni wcześniej, ale żadna rzecz z jej garderoby nie była odpowiednia. Chciała wyglądać pięknie, a we wszystkim czuła się źle. Po prawie godzinie w pokoju znów pojawiła się Liv.

- A ty jeszcze nie gotowa? – Scarlett przecząco pokręciła głową i spojrzała na siostrę. Liv jak zawsze była ładna, przede wszystkim dlatego, że miała doskonałe ciało. Jak to możliwe, że były siostrami, a natura obdarzyła je wdziękiem tak niesprawiedliwie? Liv miała na sobie swoje przepastne ogrodniczki z nonszalancko opuszczonymi szelkami, dopasowany t-shirt z logiem Metallici i niezmiennie trampki. Włosy związała w koński ogon, który bujał się uroczo z każdym jej krokiem. Dziewczyna musiała zauważyć pełne żalu spojrzenie Scarlett, gdyż niemal od razy zerwała się z miejsce i krytycznie lustrując najpierw siostrę, a potem wywaloną na dywan zawartość szafy. – Zaraz coś zaradzimy, Lettsy – zanurkowała w stercie ubrań i zaczęła je przebierać. – Rozczesz włosy, wyczaruję coś z tych twoich loków.

Kilkanaście minut później, Scarlett miała na sobie granatowe jeansy i dzianinową bluzeczkę w kolorze dojrzałej śliwki; dopasowaną, ale niezbyt opinającą jej krągłości. Liv czesała jej włosy w dobieranego z boku głowy, a ona sama szukała odpowiednich kosmetyków, by umalować oczy. Kiedy gotowa stanęła przed lustrem, skrzywiła się znów, bo Liv stanęła obok niej.

- Ja chyba nie powinnam tam iść, Liv. Spójrz na mnie; jestem brzydka, gruba i narobię ci wstydu – szepnęła rozpaczliwie, a do oczu zaczęły napływać jej łzy. Starsza z sióstr omiotła uważnym spojrzeniem je obie. Fakt faktem była wyższa i znacznie szczuplejsza, ale to od Scarlett biło trudne do ujęcia w słowa ciepło. A ona pomimo swoich siedemnastu lat wyglądała, jak wyrośnięty szczypiorek z niezbyt wybujałym biustem. Scarlett była niczym mała słodka, dziewczynka; niska, blondwłosa, z niesamowicie niebieskimi oczami. Nie mogła zrozumieć dlaczego ci, którzy na nią patrzyli, widzieli tylko dodatkowe kilogramy.

- Ty chyba oszalałaś, ja tam idę z tobą i dla ciebie. Będę robić sztuczny tłum, żebyś miała miejsce i będę wrzeszczeć najgłośniej, żeby cię widzieli. No, i będę robić zdjęcia! – pisnęła radośnie – A ty będziesz spełniała swoje marzenie. Idziesz tam po to, żeby ich wreszcie zobaczyć, posłuchać i nawet z nimi pogadać. Na żywo, więc przestań mi tu pleść dyrdymały, że nie powinnaś. Dla mnie, jesteś piękna, jaka jesteś i nieważne, co mówią inni.

Każdy na coś czeka. Każdy czegoś pragnie. Każdy o czymś marzy.

Marzenia nic nie kosztują, a ich spełnienie jest bezcenne.

Godziny spędzone na nerwowym wyczekiwaniu dobiegły końca. Sen stawał się jawą. Światła zgasły, zaległa cisza. Ciężka cisza, którą wypełniły skandy. A ona stała i pełna napięcia oczekiwała. Lewa strona, około ósmy rząd, na wprost niego. Niczym grom spadł na nią dźwięk gitary. A więc to działo się naprawdę? Milion razy wyobrażała sobie tą chwilę, ale żadne z wyobrażeń nie dorównywało rzeczywistości. Śpiewała, krzyczała, skakała i tańczyła. Zapomniała o wszystkim, czym martwiła się wcześniej. Liczyła się tylko ta chwila. Teraz jest zawsze. Cudowne dziewięćdziesiąt minut, które uciekło, nie wiedzieć kiedy. Była, jak w transie, nie przyswajała rzeczywistości. Chłonęła dźwięki i obrazy. Jego obraz. Wszystko trwało zbyt krótko. Zbyt mało nut, zbyt mało słów. A ona chciała słuchać w nieskończoność. Chciała zapamiętać jak najwięcej, chciała złapać każdą chwilę, by móc rozkoszować się nimi, gdy przeminą. Dopiero później zdała sobie sprawę, że nie uchwyciła tak naprawdę żadnej. Umarłaby z rozpaczy, gdyby nie zdjęcia Liv.

Gdy zgasły światła, zdała sobie sprawę, że nadeszła chwila, na którą tak bardzo czekała. Coś ścisnęło ją w żołądku. Zaczęła martwić się o swoją fryzurę i makijaż. Liv poprawiła je prowizorycznie, by dodać Scarlett odwagi i wręczyła jej aparat. Ona nie miała wejścia na backstage. Jednak nie od razu pozwoliła jej odejść. Stały przed ogromną sceną, na której uwijali się technicy, w niemal pustej hali. Liv zaprowadziła Scarlett na sam środek i nakazała spojrzeć na całą konstrukcję.

- Ona kiedyś będzie twoja – uśmiechnęła się do bliskiej omdlenia blondynki, ucałowała ją w czoło i dała kopniaka na szczęście. Uskrzydlona pobiegła po swe marzenia.

Do dużego pomieszczenia o białych ścianach i kiepskim umeblowaniu weszła jako ostatnia. Inne dziewczęta, które miały wejściówki, rozproszyły się do zmęczonych występem chłopaków. Stanęła na moment i przyjrzała się całej czwórce. Cierpliwie odpowiadali na te same pytania, podpisywali się wszędzie, gdzie się dało i pozowali do coraz to innych zdjęć. Bała się trochę tego spotkania. Bała się, że ich wizerunek okaże się gorszy od tego, który sobie stworzyła. Bała się, sama nie wiedząc czego; obawiała się, że będą inni, gorsi. Czując lęk, jednocześnie cieszyła się, że w końcu miała mieć do czynienia z ludźmi, a nie tylko z podobiznami wydrukowanymi na średniej jakości papierze. Stwierdziła, że stanie tam na niewiele jej się zda. Włączyła aparat. Wszyscy zajęci rozmową, nawet nie zauważyli, że  fotografowała ich tak po prostu, bez ustawiania i min. Pstryknęła kilka zdjęć i sprawdziwszy czy się zapisały z delikatnym uśmiechem podeszła do Gustava.

Siedziała obok dwóch dziewczyn, które gorączkowo rozmawiały z Billem, o bluzie jego projektu. Obie miały na sobie owe bluzy i jedna próbowała przegadać drugą. Przysłuchiwała się rozmowie, jednocześnie ukradkowo spoglądając w stronę Toma. Nie mogła zdobyć się na to, by do niego podejść, a przecież głównie o to jej chodziło! Otoczony trzema fankami, stał z rękoma splecionymi na piersi i słuchał ich, raz po raz dorzucając coś od siebie. Mimo, że wszyscy czterej uśmiechali się i próbowali zatuszować zmęczenie, nie umknęło jej to, że na ich twarzach wymalowany był wyraźny grymas wyczerpania. Georg w pewnym momencie ziewnął przeciągle, co wywołało niezidentyfikowany chichot jego towarzyszek. Znów przerzuciła wzrok na Toma i chwilę przyglądała mu się. Przygarbione plecy, delikatny uśmiech i chwilami przymrużone oczy. Przeklinała się w duchu za to, jak brzydka czuła się w tej chwili, a chciała być tylko idealna, tylko na chwilę, tylko dla niego. Nieśmiało wstała z miejsca.  Po raz kolejny nie chciała obalić swojej wizji, jej własnego jego wizerunku. Jednak chyba był to już czas najwyższy. Czas uciekał. Chowając dłonie do tylnych kieszeni jeansów, stanęła między nim, a jedną dziewczyną i spojrzała na niego.

- Mogę przeszkodzić? – dziewczyny nagle ucichły i spojrzały na nią jak na kogoś kto winien był największych klęsk. Pod tymi spojrzeniami czuła się taka malutka. Nie miała pojęcia, jaka siła ją tam zatrzymała. Spąsowiała i przepraszająco spojrzała na Toma, a dziewczęta, które z nim rozmawiały,  wiele nie dyskutując, uśmiechając się słodko, trzepocząc rzęsami i kręcąc biodrami podeszły do Billa i dziewczyn, które stały z nim. Powiodła za nimi wzrokiem, a potem spojrzała na Toma. – Ja tylko spytałam czy mogę. – uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. Dostrzegła, jak Tom obrzucił ją krótkim spojrzeniem, mając nieprzenikniony wyraz twarzy, co sprawiło, że chciała zniknąć. Jednak, kiedy odrobinę dłużej zatrzymał wzrok na jej oczach, dodało jej to animuszu. – Mam nadzieję, że ten konspiracyjny odmarsz nie był spowodowany mną i moim nietaktownym wepchnięciem się w jakąś niecierpiącą zwłoki dyskusję. – uniosła do góry jedną brew cały czas spoglądając na niego. 

- Zapewniam cię, że nie było w tym nic nietaktownego – uśmiechnął się, unosząc ku górze kącik ust, a pod Scarlett ugięły się kolana. Za wszelką cenę starała się być naturalna i zachować zimną krew. – Jak masz na imię?

- Scarlett. Póki tu jestem, mogę? – wyciągnęła w jego stronę notatnik, lekko przekrzywiając głowę, kiedy chwycił go w swoje dłonie. Patrzyła jak sprawnie podpisał się na jednej ze stron, a potem z uśmiechem oddał jej zeszyt. – Dziękuję.

- Ładnie – uśmiechnął się znów, a ona miała wrażenie, że rozpłynie się pod wpływem tego uśmiechu.

- Dziękuję – odparła znów, a Tom patrzył na nią dłuższą chwilę w milczeniu. Przez głowę przelatywało jej milion scenariuszy; nie mógł się nadziwić jej brzydocie, zastanawiał się, kiedy to deprymujące spotkanie dobiegnie końca, a może, co wydawało jej się zupełnie irracjonalne, może dostrzegł w niej coś ładnego. Nie potrafiła wykrztusić z siebie słowa. Tak bardzo żałowała, że nie było z nią Liv, która pociągnęłaby rozmowę. Czuła się paskudnie. – A ja chyba muszę już się zbierać – odparła niezręcznie. – Coś czuję, że Twoi panowie zaczynają się niecierpliwić – marszcząc nos, ruchem głowy, wskazała na Josta przytupującego przy drzwiach. – Jeszcze jedno zdjęcie do kolekcji? – uśmiechnął się i objął ją ramieniem. Tak jakoś bliżej i bardziej. Czuła się wyjątkowa. Jedną, krótką chwilę wyjątkowa. Pstryknęła dwa zdjęcia. Ładnie pachniał. Potem stanęła naprzeciw niego.

- Wiesz panowie lubią mieć wszystko pod kontrolą – mrugnął zaczepnie, a ona miała wrażenie, że nie widział w niej jedynie pączka. Wówczas nie wiedziała, że pomimo jej bardzo krytycznego mniemania o sobie, faktycznie miała w sobie coś słodkiego. – Miło mi było, Scarlett.

- Mnie też, Tom. – mając na ustach delikatny uśmiech, odeszła kilka kroków, jednak zatrzymała się i znów spojrzała na niego. Chciała, by wyszło z gracją, ale zdawała sobie sprawę, że nie było ku temu najmniejszej szansy. Sądziła, że ona i gracja to dwa przeciwieństwa. Odrzuciła tą myśl i odwracając się, przywołała na usta delikatny uśmiech. Czuła, że się rumieni, widząc, jak odprowadzał ją wzrokiem. – Tom, wyśpij się w końcu. – beztrosko wzruszyła ramionami, jakby dopiero teraz potrafiła się rozluźnić i wsunąwszy dłonie do tylnych kieszeni jeansów, prędko opuściła pomieszczenie. Serce waliło jej jak oszalałe, a aparat zawierający najpiękniejsze, jak wtedy myślała, zdjęcia jej życia, dyndał na jej szyi, obijając się o ściśnięty żołądek. Wyszedłszy przed halę, z piskiem rzuciła się ojcu w ramiona.

Wspominając tamten dzień, Scarlett miała mieszane uczucia. Szczęście w nieszczęściu. Wówczas nie miała pojęcia, że kilka tygodni później zmieni się całe jej życie. Wciągając powietrze, miała wrażenie, że czuła zapach sceny, gdy stała przed nią z Liv. Jej siostra nie kłamała. Trzy lata później zagrała w tym samym miejscu. To też był kwiecień. Spotkanie z Tomem kosztowało ją wówczas tyle nerwów, tak bardzo chciała mu się przypodobać, że zapomniała o byciu Scarlett. Pomimo tego, że wszyscy powtarzali jej nie raz, o zaletach, jakie posiadała, wówczas była zbyt zniewolona niezadowoleniem z samej siebie, by to zauważyć. Zupełnie inaczej było w Essen. Uśmiechnęła się do tych wspomnień.

Jechały pociągiem. Miały wynajęty pokój w najtańszym hotelu, jaki znalazły w pobliżu hali. To była ich pierwsza tak samodzielna wyprawa. By tam być wydała skrupulatnie odkładane pieniądze, które przeznaczyła na kolejny krok w uwalnianiu się od Mike’a. Po wygranej batalii z rodzicami po raz drugi w tym samym roku miała zobaczyć ich na żywo. To było znacznie ważniejsze. Wówczas zaplanowała sobie, że pójdzie na każdy koncert Tokio Hotel na jaki jej się tylko uda. Gdyby tylko wtedy wiedziała, że kilkanaście miesięcy później, Tom będzie grał tylko dla niej…Gdy tylko zostawiły swoje rzeczy, poszły z Liv pod halę. To ostatni koncert trasy. Było mnóstwo ludzi. Pomimo zimna i deszczu zgromadziły się tysiące fanów.

Spoglądając wstecz, Scarlett miała wrażenie, że między koncertem w Berlinie, a tym w Essen minęły lata świetlne. W Essen nie było już tej małej, zakompleksionej dziewczynki, która bała się, że ktoś na nią krzywo spojrzy. Nie obawiała się uśmiechów kierowanych w jej stronę, nie doszukiwała się podtekstów w słowach, ani nie sądziła, że każdy, kto na nią patrzy widzi w niej tylko brzydką grubaskę. Sama widziała w sobie coś znacznie więcej. Pod wpływem siąpiącego deszczu, sięgające pasa blond loki, skręciły się jeszcze bardziej. Włosy były ostatnim, czego nie przyoblekła jeszcze w czerń. Ogromne, niebieskie oczy podkreśliła wyraźnie czarną kredką i mocno wytuszowała, a już znacznie szczuplejsze ciało odziała w czarny sweterek i dopasowane spodnie, podkreślające jej długie nogi, co optycznie dodawało jej wzrostu. Daleka była ideału, ale wreszcie zaczynała czuć się lepiej. Serce bolało wciąż tak samo, ale teraz nie nienawidziła już siebie samej, a jego. I postanowiła pokazać mu, co znaczy dla niego złamane serce Scarlett O’Connor. Już wiedziała, czego chce. Ten koncert był kolejnym etapem na jej drodze ku uwolnieniu się spod jarzma przeszłości. Tego dnia zamierzała raz na zawsze pogrzebać swoje dziecinne mrzonki. Później zrozumiała, że obrała zły sposób, choć w pewien sposób jej się przecież udało.

Koncert przeżyła zupełnie inaczej niż ten pierwszy. Po prostu stała, patrzyła i słuchała. Nie dała się ponieść euforii i wyszła na tym o niebo lepiej. Bo nie została jej w pamięci luka, jak po wcześniejszym. Zapamiętała wszystko ze szczegółami. Liv robiła zdjęcia, które później oglądała chyba milion razy. Odtwarzała w pamięci każdy dźwięk, który został uwieczniony obrazem na fotografiach. Nie potrafiła ubrać w słowa uczucia, które towarzyszyło jej od momentu wejścia zespołu na scenę. Muzyka płynęła w jej żyłach zamiast krwi. Stanowiła płynne szczęście. W zasadzie patrzyła tylko na niego. Tym razem udało im się stanąć bliżej. Około piąty rząd. Po lewej stronie. Naprzeciw niego. Po prostu patrzyła wyłączając się z całego tego tłumu. Nie czuła, jak ją popychano, ani jak fanki rzucały się do przodu przy każdej możliwej okazji. Nawet jeśli poddawała się fali, nie zdawała sobie z tego sprawy.

Wówczas kochała tylko jego swoją wyimaginowaną miłością.

Zapamiętała każdy uśmiech, sposób w jaki układał wargi, gdy śpiewał z Billem, jak chodził skakał i patrzył w tłum. Tak zupełnie realnie. Zapamiętała wszystko i zamknęła głęboko w sercu, by nosić go w nim, póki nie zajął tego miejsca ten zupełnie prawdziwy; ani odrobinę wymyślony.

I tym razem udało jej się wejść na meet and greet. Przez chwilę nawet wydawało jej się, że przeżywała dejavu. Złudnie podobny pokój, wyposażony niemal tak samo; skórzane kanapy, krzesła, jakiś stolik, a na nim napoje dla zespołu. Chłopcy wyglądali na przeogromnie zmęczonych, ale Bill i tak opowiadał coś głośno, żywo gestykulując rękoma. Fanki się rozpierzchły, a Scarlett skorzystała z chwili nieuwagi i zrobiła serię zdjęć, kiedy tego nie widzieli. Jeden z ochroniarzy spojrzał na nią krzywo, więc prędko dołączyła do grupki innych fanek. Tym razem nie słuchała biernie. Pewniej udzielała się w rozmowie, nie wstydząc się swojego zdania. Po raz kolejny zebrała autografy, od Georga zażyczyła sobie z dedykacją, kłamiąc, że na imię było jej Liv Hannah. Doskonale wiedziała, że siostra łypała okiem na tego zielonookiego szatyna, gdy niby od niechcenia oglądała plakaty w jej pokoju, głośno i wyraźnie manifestując swoją niechęć do ich ‘dziwnej muzyki’. By podejść do Toma nie czekała do ostatniej chwili. I wówczas zdała sobie sprawę, że historia lubiła się powtarzać.

- Mogę przeszkodzić? – wsunęła się w przestrzeń między Tomem, a jakąś rozanieloną brunetką. Pozostałe dwie dziewczęta uznały, że nie miały autografu Georga, więc pożegnały się i odeszły. Zaś brunetka uraczywszy Scarlett kwaśną miną, podążyła do Billa. – Och, ja znów spytałam tylko, czy mogę – wywróciła oczami, posyłając mu uroczy uśmiech.

- Znów? – zagadnął, a Scarlett ugięły się nogi pod wpływem jego niskiego, lekko ochrypłego głosu. Jednak nie dała się i tylko rezolutnie skinęła głową.

- Znów, powiedzmy, że historia lubi się powtarzać – mrugnęła do Toma, spoglądając mu w oczy. Faktycznie miały ten cudowny czekoladowy odcień.

- Czy my się przypadkiem, skądś nie znamy? – zapytał ze zbójeckim uśmiechem, najwyraźniej zdając sobie sprawę z tego, jak zabrzmiało owo pytanie. A Scarlett czuła się jak w niebie.

- Nie znamy się w sposób, jaki moglibyśmy się znać, aczkolwiek rozmawialiśmy już – wywróciła swymi soczyście niebieskimi oczami, w których lśniły wesołe ogniki. Tom patrzył na nią pytająco, a ona czerpała niemal dziką przyjemność z niewiedzy, z którą wyraźnie się zmagał. Otaksował ją jednoznacznym spojrzeniem, co wyklarowało jej jego myśli. – Byłam na waszym koncercie w Berlinie, w kwietniu – wyjaśniła. – Wówczas nastąpiła podobna sytuacja, wraz z moim pojawieniem się inne fanki odeszły. Mogę mieć tylko  nadzieję, że ten konspiracyjny odmarsz nie był spowodowany mną i moim nietaktownym wepchnięciem się w jakąś nie cierpiącą zwłoki dyskusję – uniosła do góry jedną brew cały czas spoglądając na niego swymi rozradowanymi niebieskimi oczami.

- Zapewniam cię, że nie było w tym nic nietaktownego. Pomimo naszego wcześniejszego spotkania, nie zdołałem zapamiętać twojego imienia – uśmiechnął się znacząco.

-Wybaczam – odrzekła rumieniąc się uroczo. – I  póki tu jestem, mogę? – wyciągnęła w jego stronę notatnik, lekko przekrzywiając głowę, kiedy chwycił go w swoje dłonie. Kciukiem musnął jej dłoń. Zrobiło jej się gorąco, ale zachowała zimną krew. To przecież był Tom, tylko Tom. -  Proszę z dedykacją, a na imię mi Scarlett – w duchu była przeszczęśliwa, że łaskawy los nie zesłał na nią zakłopotania. Czuła się jak ryba w wodzie.

- Jak ta z książki? – zagadnął,

- Wszyscy mnie o to pytają.

- Więc, jak to jest, dlaczego, Scarlett? – zagadnął wyraźnie zainteresowany tą małą, wyróżniającą się osóbką o niesamowitych oczach.

- Powiem ci to, co usłyszałam od mojej mamy, bo jestem jak miłość, która nie przemija z wiatrem – uśmiechnęła się uroczo, a on dłużej nie musiał zastanawiać się nad wpisem. Kątem oka zerkała, jak wypisywał tekst dłuższy niż się spodziewała. Uśmiechnęła się szeroko, odbierając od zamknięty zeszyt.

- Interesujące – obrzucił ją krótkim, acz dokładnym spojrzeniem. – Jesteś jakaś taka… - szukał słowa, by ją określić, choć wiedział, że nie powinien wdawać się w tą dyskusję. Czuł, że mógł. To dziwne, od dawna nie wdał się z dziewczyną w tak beztroską i niezobowiązującą pogawędkę.           

- Nie skaczę, nie rzucam się na szyję i popadam w euforyczny stan ekstazy?

- Właśnie.

- Wybacz, że odstaję od normy.

- Odstępstwa są miłe – roześmiała się i znów odrzuciła włosy, które niesfornie skręcone opadały jej na twarz.

- Wiem, że jestem miła – uśmiechnęła się zadziornie, co wyraźnie zbiło Toma z tropu. – Bez obaw, nie przeczytasz jutro nigdzie o naszym romansie – pogłębiła uśmiech, a on mimowolnie odetchnął i pokręcił głową. Zaś Scarlett się rozejrzała. – Chyba powinnam już iść. Jeszcze jedno zdjęcie do kolekcji? – wskazała na uruchamiający się aparat, a Tom skinął głową i  uśmiechnął się, obejmując ją ramieniem. Tak jakoś bliżej i bardziej. Pstryknęła kilka ujęć.  Tom ładnie pachniał. Tak samo, jak w Berlinie. Stanęła naprzeciw niego i starając się nie gapić, objęła wzrokiem jego twarz. Był zmęczony. Widziała to nie tylko w jego rysach, ale też w nieco przygrabionej sylwetce i ospałym tonie głosu. Było w nim też coś, czego nie mógł skryć za zawadiackim uśmiechem, ale tej prawdy miała nigdy nie poznać. Choć los przecież chciał inaczej.

- Miło mi było, Scarlett.

- Mnie też, Tom. – uścisnęli sobie dłonie, co wydało jej się zupełnie absurdalne i posławszy mu ostatni uśmiech, odwróciła się, by odejść. Jednak nie mogła powstrzymać się, by tego nie powiedzieć. Spojrzała mu prosto w oczy i odparła z troską: wyśpij się wreszcie, Tom. Odpowiedział jej uśmiechem i odprowadził spojrzeniem, gdy lekko kołysząc biodrami, wyszła z pomieszczenia. Scarlett nie mogła wówczas wiedzieć, że Tom naprawdę zaczął uważać odstępstwa za miłe, choć cierpiał zbyt bardzo, by przyznać się do tego. Choć może, gdyby zrobił to już wtedy, nie byliby dziś razem?

Drzwi pokoju otworzyły się i między skrzydłami pojawiła się głowa osobnika, który dotąd zaprzątał myśli Scarlett. Zobaczywszy, co robiła, wszedł do środka i zbliżył się do niej. Był zgrzany i zarumieniony z wysiłku. Ciekawa była kto wygrał; on czy psy? A może kot? Objął pytającym spojrzeniem wszystkie jej szpargały, a brunetka bez słowa poklepała miejsce obok siebie. Pociągnął duży łyk wody prosto z butelki, która zapomniana spoczywała w jego rękach i usadowił się tuż za nią na posłaniu. Bez pytania wciągnął ją na swoje kolana i wygodnie oparł się o wezgłowie. Przyciągnęła karton z resztą zawartości, po czym wygodnie umościła się w jego ramionach.

- Zawsze chciałeś zobaczyć mnie, jako waszą fankę. Masz teraz ku temu jedyną i niepowtarzalną okazję – mruknęła zadowolona, gdy wtulił nos w jej włosy i delikatnie muskał je wargami.

- To znaczy? – zapytał zaciekawiony, układając brodę na ramieniu dziewczyny. Ona z uśmiechem wyjęła z pudła pierwszą kopertę i podała mu ją. Ostrożnie wyciągnął jej zawartość. Kilkanaście zdjęć i kartka z jego podpisem. Ta ostatnia nie wzbudziła w nim większych emocji, była taka jakich podpisał tysiące. Jedyną wyróżniającą ją cechą było to, że należała do Scarlett. Ale zdjęcia… pierwsze kilka ukazywało pole widzenia postronnego obserwatora. Meet and greet, oni i fani. Ujęci podczas rozmów, dawania autografów. Dziwnie zrobiło mu się na myśl, że to ona je wykonała. Przeglądał wszystkie po kolei. Najpierw te ze spotkania, na których to dziwnym trafem zawsze na pierwszym planie był on, a dalej z koncertu, gdzie na niemal wszystkich też był tylko on. Scarlett zarumieniła się na myśl o tym, jak bardzo infantylne było jej postępowanie. Czuła, jak się uśmiechał.

- Jak widzisz, nie kłamałam mówiąc, że byłam waszą fanką – odparła z szerokim uśmiechem, a Tom odpowiedział jej cichym parsknięciem, muskając wargami jej skroń.

- Byłaś?

- Teraz jestem już tylko twoją – odparła przekornie, lokując w nim baczne spojrzenie, gdy dotarł do fotografii jego i pulchnej blondynki. Zagryzła wargę, by się nie roześmiać. Jego skonsternowana mina i bystry wzrok lustrujący jej nie dającą się przegapić postać, tworzyły aż nader komiczny zestaw. – Znasz ją? – mruknęła zadowolona.

- Wydaje mi się, że widziałem gdzieś te oczy.

- To się dobrze zastanów nad odpowiedzią.

- Zastanawiam się, dlaczego cię nie zapamiętałem.

- Bo byłam jedną z tysięcy?

- Masz rację. Byłaś – odparł i z leniwym uśmiechem skradł z jej ust czuły pocałunek. Spoglądając na to zupełnie średnie zdjęcie, miała ochotę zaśmiać się w głos. Wówczas wyglądali razem zupełnie komicznie. – Wiesz, co? Już wtedy ładnie razem wyglądaliśmy.

- Jaaaaaasne – bąknęła, kokosząc się w ramionach Toma. Ignorując fakt, że zamierzała sięgnąć po kolejną kopertę, obsypał jej szyję deszczem drobniutkich pocałunków, łaskocząc delikatną skórę ciepłym oddechem. – Tooooom – zaśmiała się, wyjmując zawartość znacznie większej, szarej koperty. Początkowo zawartość niewiele różniła się od tej z poprzedniej koperty; zdjęcia z koncertu i meet and greet, gdzie na pierwszym planie znów był Tom. Śmiali się z min uchwyconych przypadkiem i wymyślali, co też mogli wówczas mówić. Tom był bardzo monotonny, usilnie przekonywał Scarlett, że wciąż powtarzał tylko jej imię. Zamilkł, gdy doszedł do pierwszego z ich wspólnych zdjęć. Brunetka, a wówczas blondynka, była diametralnie inna od tej z pierwszych zdjęć, lecz wciąż niepodobna do tej, którą tulił w ramionach.

- Byłaś uroczą blondynką.

- A brunetką to już nie? – zapytała tonem pełnym pretensji. Tom wymamrotał coś niezrozumiale w jej włosy i ucałował ją w czubek głowy. – Nawet nie wiesz, ile mnie to wszystko kosztowało. Jak bardzo bałam się tamtych spotkań. Tak bardzo chciałam zrobić na tobie wrażenie, że zapomniałam o tym, że najlepiej szło mi bycie sobą. Kiedy oglądałam to wszystko, poczułam się dziwnie. To tak jakby skonfrontowały się dwa życia, które wiodłam. Nie umiem tego wyjaśnić, ale wasza muzyka… głupio mi, wiesz, nigdy nie traktowałam cię, jak bożyszcza i teraz… ale dzięki waszej muzyce stanęłam na nogi. Uratowaliście mnie. Tam, w Essen to było krótko po tym, jak uciekłam od Mike’a. Dzięki temu koncertowi zamknęłam wówczas pewien etap, a ty mi w tym pomogłeś. Zaczęłam budować świat za moją ścianą. Nawet nie wiesz, jak ugięły się pode mną nogi, gdy mnie tak przytuliłeś! – zaśmiała się w głos, wspominając te uczucia, jakby towarzyszyły jej przed chwilą. Tom objął mocniej brunetkę i przyciągnął ją bliżej siebie, wpatrując się w fotografię.

- Listopad, Essen… - przymknął powieki, starając się odgonić przykre wspomnienia. – Wówczas… Lena… nie byliśmy już razem – wydukał, a Scarlett wiedziona przeczuciem, a może przyspieszonym biciem jego serca albo napiętymi mięśniami, odwróciła się i mocno przytuliła Toma. Zwinnie okręciła się i przełożywszy nogę nad udami chłopaka, już siedziała przodem do niego. Zarzuciła mu ręce na szyję i przygarnęła go mocno do siebie. Przytulił głowę do jej piersi i zamknął ją w szczelnym uścisku.

- Pamiętam cię. Byłeś taki smętny i bez chęci. Ja myślałam, że to zmęczenie, bo żartowaliśmy razem… och, Tom – westchnęła, odciskając czuły pocałunek na jego skroni. – Powiedziałeś mi wtedy, że odstępstwa są miłe.

- Jeśli ty byłaś tym odstępstwem, to się ani trochę nie myliłem.

- Pamiętam, co czułam, gdy halę wypełniły pierwsze dźwięki i pamiętam też, jak muzyka cichła. Nie umiałam wyjaśnić tych uczuć. Nie rozumiałam, co się ze mną działo, ale wiem, że to były jedne z najcudowniejszych i najtrudniejszych chwil w moim życiu. Czułam się tak boleśnie szczęśliwa. Nie potrafię zdefiniować tego uczucia, ani porównać go do czegokolwiek. Było jedynie, niepowtarzalne i najcudowniejsze. Byłam w niebie. Dla mnie, Scarlett, która nie znaczyła wtedy nic, ani nawet nie miała odwagi, by podążać za swymi marzeniami, te koncerty stanowiły dla mnie… dowód, że warto wierzyć. I uwierzyłam. Spełniałam marzenia, a jednocześnie wiedziałam, że następnego dnia nie będę miała już na co czekać. Wówczas nie wiedziałam, że moje oczekiwanie dopiero się rozpoczęło – delikatnie gładziła jego plecy, a szepcząc muskała wargami jego skórę. – Zobacz mój autograf. Zrozumiesz dlaczego. – Tom, nieco skonsternowany puścił talię Scarlett, a ona odsunęła się troszkę do tyłu, by mógł swobodnie operować rękoma. Odłożywszy zdjęcia, rozwinął kartkę ze swoim autografem. Kiedy kilkanaście kształtnych literek złożyło się w całości, coś ścisnęło go w żołądku.

                                                                     ‘Scarlett,

miłości, która nie przemija z wiatrem.

                                 Tom’

- Wtedy myślałam, że byłeś po prostu miły, bo wcześniej pytałeś o znaczenie mojego imienia. Dziś wiem, że to znak, a przynajmniej w to wierzę. Wierzę, że los nie postawił nas sobie na drodze przez przypadek. Zapomniałam o tym autografie. Spoczął na dnie tego kartonu wraz z moim wyimaginowanym wyobrażeniem ciebie – Tom uśmiechnął się, ostrożnie odkładając kartkę wykaligrafowaną jego własnym pismem i ponownie objął Scarlett, przyciągając ją blisko siebie. – Tak miało być. Wszystko – spojrzał prosto w jej zasnute mgłą soczyście niebieskie oczy i z pełną powagą odrzekł;

- Kocham cię, moja miłości, która nigdy nie przeminie z wiatrem.