62. Odszedł, a z jej oczu zniknął blask. Blask, który nadawał im tylko on.

Życie od samego początku nie było dla niej łatwe. Najpierw paraliżująca nieśmiałość, otyłość, wyobcowanie z grona rówieśników. Potem beznadziejne zakochanie w Mike’u. W międzyczasie coraz bardziej pogarszające się jej relacje z mamą. Później wielki zawód, ucieczka, zmiana szkoły, wielka praca nad sobą i kolejne pojawienie się Mike’a w jej życiu. Potem poznała Toma, co na początku nie było łatwe, by z nim obcować. W całkiem niedługim czasie umarł tata i jej świat legł w gruzach. Jednak jakoś ruszyła do przodu i poukładała swoje życie. Życie, którego nierozerwalną częścią był też Tom. Wszystko zdawało się wychodzić na prostą. Pojawiały się problemy, ale udawało im się je przezwyciężyć. Nawet zawiść ludzką. Byli szczęśliwi. Byli razem we wszystkim i ze sobą. To była sielanka. Nie licząc problemów dnia codziennego żyli jak w idylli. Dopóki nie umarł Liam. Wtedy wszystkie lęki, wszystkie niepewności, każda najmniejsza rzecz, która dotąd wydawała się nieistotna, nieznacząca, urosła do olbrzymich rozmiarów. I te wszystkie rzeczy wybudowały między nimi mur. Bardzo gruby mur, który trudno było im przezwyciężyć. Oboje popełnili w tym czasie bardzo wiele błędów, które schowali w podświadomość, darowali je sobie po prostu, bo się kochali. Postanowili nie patrzeć na te czarne tygodnie, które spędzili z dala od siebie, tylko skupić się na przyszłości; na wspólnej przyszłości, którą postanowili razem zbudować. Wówczas nie spodziewała się, że te czarne tygodnie będą mogły odbić się na nich aż takim echem.

Coś poszło nie tak, gdzieś zagubili pewną część siebie, bez której nie mogą dalej normalnie być. Bez której ich wzajemne zaufanie osłabia się, powstają między nimi nieporozumienia, przemilczenia, bez której zaczynają się mijać. Brak tego elementu osłabił jej czujność na zaloty Javiera i pozwolił jej je aprobować, a Toma pchnął w ramiona Leny. Na ta myśl miała chęć znów płakać. Spojrzała na okładkę czasopisma i zacisnęła dłoń na papierze. Widniało na niej zdjęcie, niekoniecznie dobrej jakości, ale wystarczającej, by w dużym przybliżeniu widać było jego treść. Toma i Lenę. Całujących się Toma i Lenę. Lecąc z Paryża do Berlina, nie myślała o niczym innym, jak tylko ubłaganie Toma, by uwierzył jej, że z Javierem nie łączyło ją nic poza pracą. Jednak, kiedy na lotnisku zobaczyła tą gazetę, zmieniła zdanie. Zniknęły wszelkie wyrzuty sumienia, które zdążyła sobie wmówić od momentu, w którym Tom zniknął jej z oczu. A on nie przyjechał po prawdę, jak szlachetnie sobie wpierała, on przyjechał po pretekst, żeby zwalić winę na nią i pójść sobie do Leny. Łzy złości, żalu, smutku cisnęły jej się do oczu i nie krępowała się. Pozwoliła im płynąć, by później nie pozwolić sobie na słabość, gdy stanie z nim oko w oko. Nie zrobiła niczego złego. Jadąc z Liv do Loitsche, siląc się na spokój, prześledziła wszystkie doniesienia z Internetu, dokładnie zanalizowała obraz jej relacji z Javierem, jaki powstał w sieci i zrozumiała, co zobaczył Tom. Ludzi wyimaginowali romans. Paprazzi robili wszystko, by sfotografować ich w sytuacjach, które mogły wyglądać na niejednoznaczne. Lagerfeld w umowie, jaką z podpisała, wyraźnie zażyczył sobie, by jej relacje z Javierem, przynajmniej publicznie, wyglądały na przyjacielskie. Chcąc nie chcąc, robiła to. Uśmiechała się, gawędziła z nim podczas wspólnych posiłków, oboje byli bardzo przyjaźni dla mediów, będąc żywą reklamą kampanii nowej linii odzieżowej Fendi. To dało Javierowi pewność. Z resztą, może ona sama mu ją dała?

Doskonale pamiętała, jak przyszedł przeprosić ją po raz pierwszy, kiedy zaprosił ją na drinka i był po prostu miły. Nie patrzył jej chamsko w dekolt, gawędzili o byle czym. Spędziła miły wieczór z osobą, która wydawała jej się po prostu sympatyczna. Javier nigdy nie kojarzył jej się z kimś, kto mógłby być dla niej potencjalnym materiałem na partnera. Jednak nie powstrzymała go, gdy zaczął posyłać jej rozanielone spojrzenia, a jedynie nie zwracała na nie uwagi. Nie skarciła go, gdy jego zachowanie stało się nico bardziej poufałe, bo wciąż nie przekroczył granicy, dopóki nie dostała od niego tej przeklętej kartki. A ona tylko chciała mieć w tym całym showbizie kogoś, kto będzie do niej zwyczajnie nastawiony. Ostatnimi czasy czuła się bardzo samotna i choć to dziwne potrzebowała akceptacji. Nie chciała czytać w gazetach czy rankingach internetowych o tym, że jest najseksowniejszą dziewczyną wśród gwiazd albo najbardziej utalentowaną, nie chciała by jej to wciąż powtarzano i patrzono na nią z podziwem, jak na nietykalny eksponat, a Javier podszedł do niej bez tej rezerwy i to ją przekonało. Jak widać popełniła błąd, jednak to nie usprawiedliwia tego, co zrobił Tom… ona nigdy nie pozwoliła nawet, by Javier ją choćby objął ramieniem! A on całował się z tą dziewuchą!

Była zła, smutna, zawiedziona i miała ochotę roznieść ten samochód tylko dlatego, że tak wolno jechał. Liv nie pozwoliła jej prowadzić. Kazała usiąść Scarlett z tyłu i odpoczywać, a ona przekopywała Internet. Połączyła wszystkie fakty, odszukała stare zdjęcia. Znalazła te z okładki. A najbardziej zabolało ją to, że całował się z nią tuż przed tym, jak wrócił do niej. I tego nie mogła pojąć. Jak mogli być razem tyle czasu i nie zauważyła niczego. Czyżby tak grał? O co w tym wszystkim chodziło? Jak mógł planować ich przyszłość, gdy przy pierwszej okazji uciekł do innej? Tak bardzo bolało ją to, że Tom ją oszukał. Tom, który był jej prawdą, wiarą, nadzieją i miłością. Jej Tom. Nawet nie zdała sobie sprawy z tego, że zaczęła łkać, póki nie usłyszała zawodzenia i nie pojęła, że to jej własne. Odłożyła gazetę na komputer, mimowolnie spoglądając na zdjęcie Toma z Lena i tym chłopcem w parku. Wygląd tego malca był tą myślą, której nie pozwalała sobie dopuścić do świadomości. Opadła na fotel i wytarła oczy.

- Skarbie, nie płacz – Liv zatroskana spojrzała we wsteczne lusterko. Scarlett lubiła głos siostry, był taki cichy, spokojny i dosyć niski, a przy tym lekko ochrypły. Zawsze tak bardzo kojący, ale nie tym razem. Spojrzała na nią i pokręciła głową.

- To koniec, Liv. Czuję to – powiedziała łamiącym się głosem.

- Nie, no, co ty pierdzielisz. Ja wiem, że niektórym się nie udaje, ale wy stanowicie wyjątek od reguły pod każdym względem. Niemożliwe, Scarlett. To jest po prostu niemożliwe – Scarlett znów pokręciła głową i zrezygnowana przeczesała palcami włosy. Niektóre kosmyki przykleiły się do jej wilgotnej od łez twarzy, a inne zmierzwiły po prostu.

- Masz tam jeszcze ten termos z kawą? – Liv przytaknęła i podała go siostrze. Potem gwałtownie zwolniła i skręciła w drogę prowadzącą do Loitsche. Scarlett zabolał brzuch, żołądek ścisnął się jej i nie była pewna, czy da radę wypić tą kawę. Sączyła małymi łyczkami, mając nadzieję, że jej żołądek się nie zbuntuje. – Boję się, wiesz? Tom zawsze był jedyną osobą, no poza tobą, której nigdy się nie wstydziłam. Mogłam mówić mu wszystko i o wszystkim, a on zawsze rozumiał. A teraz… boję się tej rozmowy, jak niczego wcześniej. Ale ja mu obiecałam, że wybiorę jego. Obiecałam mu, do cholery, a on? On odchodzi bez słowa.

- Na pewno to wyjaśnicie wszystko. No nie może być inaczej – Liv zaparkowała przed bramą wjazdową. – Poczekam tu na ciebie, może pójdę do Simone i czegoś się dowiem – Scarlett kiwnęła głową i oddawszy siostrze kubeczek, zabrała gazetę i wyszła z auta.

- Boże, pomóż. Pomóż mi nie upaść po raz kolejny, bo nikt mnie już nie złapie – wyszeptała, wchodząc na podwórko.  

Chodnik był zbyt nierówny, a jej obcasy za wysokie. Pogoda zbyt zimna, a jej kurtka za cienka, jak na końcówkę października. Czuła się zupełnie niegotowa, roztrzęsiona. Wiedziała, że źle wyglądała. Opuchnięta płaczem twarz, rozwiane włosy, nieco wymięty strój, ale… jakie to teraz miało znaczenie? Szła najszybciej, jak potrafiła, ściskając w dłoniach gazetę. Z jednej strony cieszyła się, że będą rozmawiać w parku, bo nikt im tam nie przeszkodzi, nie podsłucha. Po drodze nie spotkała nikogo. Będą mieć pełny komfort. No, może poza tym przejmującym zimnem. Cały czas w duchu powtarzała sobie, że musi być silna, że nie może się rozpłakać. Przywoływała przed oczy obraz okładki gazety i wiele innych, jakie widziała w sieci. Wyrzuty sumienie w tej sytuacji były zbędne. Całował ją. Całował ją, a zaraz potem przybiegł do Scarlett. Starała się oddychać spokojnie, ale przychodziło jej to z coraz większym trudem. Czuła, że była już blisko. W parku panowała cisza. Ta cisza ciążyła jej w głowie, obsypywała jej ciało gęsią skórką, budziła lęk. Najgorszy był właśnie ten strach. Bo co teraz będzie? W dłoniach ściskała tą nieszczęsną gazetę. Była zła, tak bardzo zła, że to właśnie ona, że do niej poszedł Tom. Do dziewczyny, która niegdyś tak bardzo go skrzywdziła. To ona była mu pomocą, oparciem w chwilach, gdy uciekał od niej, od domu! Łzy znowu cisnęły jej się do oczu, nogi plątały, gdy szła to nierównym chodniku. Była zmęczona, zła i zrozpaczona, bo podświadomie czuła, że żadne z nich nie wyjdzie zwycięsko z tej rozmowy. A najbardziej bała się tego, że nie wyjdą z niej razem.

- O! – niemal wykrzyknęła, gdy skręciwszy w alejkę, która jak jej się wydawało, prowadziła do najdalej oddalonego skrawka parku. Widok, który zastała, w pierwszej chwili ugiął pod nią nogi. Zrobiło jej się gorąco, potem zimno i znów gorąco. Chyba zaczęła drżeć, ale to nie miało znaczenia, bo nogi same zaczęły ją nieść w ich kierunku. Czara się przelała. Miała już dosyć bycia oszukiwaną, dosyć miała jego kłamstw. Ciekawe, w czym jeszcze zataił przed nią prawdę? Chciała zamknąć oczy, ale nie zrobiła tego. Twardo patrzyła na nich i zapamiętywała każdy najmniejszy szczegół tego obrazu. Tom siedział pochylony, opierał ugięte w łokciach ręce na kolanach. Głowę miał zwieszoną. A ona przytulała się do jego pleców. Jedną ręką go obejmowała, a drugą ujmowała jego dłoń. Te splecione palce, zwrócone ku sobie twarze. Ten obraz wrył się dokładnie w jej pamięć. Scarlett nagle zechciała ich rozszarpać. Przyspieszyła. Jej kroki poniosły się głośnym echem. Usłyszeli ją i oboje spojrzeli w jej stronę. Tom się nie speszył, a Lena wręcz przeciwnie. Jak oparzona oderwała się od niego. On jedynie nieco się wyprostował. Scarlett miała ochotę zaśmiać się w głos, ale nie zrobiła tego, bo byłby to śmiech przez łzy. Zatrzymała się tuż przed Tomem i cisnęła w niego gazetą. – I ty śmiesz robić mi sceny zazdrości? – wysyczała przez zaciśnięte zęby, patrząc mu prosto w oczy. Siląc się na nonszalancję, wziął pismo, które poleciało na siedzisko ławki i przyjrzał się okładce. Lena spurpurowiała, widząc zdjęcia, a on nawet nie mrugnął okiem. Scarlett zauważyła, jak napiął wszystkie mięśnie, a żyłka drgała mu pod skórą na szyi. Czyli go ruszyło. Już zapomniała, jak to jest musieć nie okazywać żadnych emocji. Zwłaszcza przy nim nigdy nie musiała tego robić, w końcu to on ja nauczył nie bać się odczuć. – Będziesz tak siedział i wpatrywał się w swój profil, czy może raczysz ze mną porozmawiać, bo ja w przeciwieństwie do ciebie nie odwróciłam się na pięcie i nie odeszłam bez słowa. Choć mogłabym, widząc ten śliczny obrazek, który tu zastałam – mówiła cicho i prosto do niego, tak jakby Leny przy nich nie było.

- Gówno wiesz – warknął, podnosząc na Scarlett wzrok znad okładki. Cisnął gazetą w chodnik i zacisnął dłonie na kolanach. Spojrzał wrogo na nią, a Scarlett, choć przestraszona, zniosła jego wzrok, dumnie zadzierając podbródek.

- Być może gówno wiem, ale całkiem nieźle widzę – warknęła i na moment odwróciła się do Leny. – A ty paniusiu masz zamiar tak siedzieć i udawać przerażone ciele? – szatynka zapadła się w sobie i tylko pokręciła głową z zamiarem wstania, jednak Tom jej nie pozwolił. Nie odwracając wzroku od Scarlett, załapał Lenę za rękę i zmusił, by została.

- Ona się stąd nigdzie nie ruszy. To ciebie nikt tutaj nie zapraszał – odparł chłodno, a Scarlett miała wrażenie, jakby te słowa były nożem rozkrawającym jej serce na pół. Jakby można było je bardziej zdruzgotać. Zaniemówiła, wpatrując się w niego, a Tom wykorzystał to i podniósł się z ławki. Górował nad nią nie tylko opanowaniem, ale przede wszystkim wzrostem, przeszywał spojrzeniem i to wcale nie budowało jej pewności siebie. Pamiętała o zdjęciach. Przywoływała w myślach ich wspólny obraz, byleby tylko nie myśleć. Zacisnęła dłonie w piąstki i wyprostowała się. Nie będzie nią pomiatał. To ona nosiła jego zwłoki. To ona wyciągała go z dołka. To ona była tą, dzięki której wyszedł na prostą i zaczął żyć jak człowiek, więc nie będzie traktował jej przedmiotowo! W ogóle, z jakiej racji dała zapędzić się w kozi róg, skoro to on został złapany na gorącym uczynku, nie ona! Wyprostowała się i zmrużyła oczy do wąskich szparek, mrożąc go spojrzeniem.

- O co ci tak właściwie chodzi? Szukasz pretekstu? Tam masz najlepszy – palcem wskazała na gazetę. – Trzeba było pieprzyć się z tą dziewuchą przed samym obiektywem, to nie musiałbyś dziś ze mną rozmawiać skoro to ci tak bardzo nie w smak – obserwowała uważnie reakcje Toma i najgorsze w tym było to, że nie zauważała żadnej. Tom po prostu przywdział maskę. Po trzech latach z nią, znów chował się przed nią za maską. Gdyby miał czyste sumienie….

- Nie obrażaj jej – zagroził, podchodząc kroczek bliżej. Scarlett wyrwana z zamyślenia, momentalnie się otrząsnęła i bojowo zadarła głowę, spoglądając mu prosto w oczy. Nie było w tym czułości. Tylko pojedynek, kto wytrwa dłużej.

- Bo co? Znów podniesiesz na mnie rękę? – zapytała złośliwym tonem, ociekającym nieprzyjemną dla ucha słodyczą. Trafiła w sedno, zbiła go z tropu. Wiedziała, że zabolało. Z największym trudem nie odwróciła wzroku, nie pozwoliła łzom płynąć. Twardo patrzyła mu w twarz Żadnych emocji.

- To nie było fair – powiedział szybko.

- A ty postąpiłeś fair? – zaatakowała go, korzystając z chwili jego nieuwagi. – Uciekłeś z Paryża, dając mi do zrozumienia, że nakryłeś mnie na gorącym uczynku, gdzieś mając to, czy to, co widziałeś było prawdą, czy nie. Głupia myślałam, że znów ktoś chciał wsadzić kij między nas, ale nie. Ty po prostu szukałeś sposobu, żeby przybiec do niej – wskazała na Lenę, krzywiąc się nieznacznie. Tamta siedziała wbita w kąt ławki, ze zwieszoną głową. Scarlett miała nadzieję, że w tej chwili pragnęła zniknąć. – Trzeba było powiedzieć od razu. Oszczędziłabym sobie drogi – zironizowała. Czuła się głupio. Stała na środku parkowej uliczki, mierząc się z Tomem spojrzeniami, mówili sobie same przykre rzeczy i wcale jej się to nie podobało, ale czuła, że nie można inaczej. Oboje zabrnęli w to za daleko. Oboje popełnili masę błędów, a do tego jeszcze Lena…Javier się nie liczył, on był tylko pionkiem w rękach medialnej machiny, aby doprowadzić do tego, co się stało. On jej nie obchodził, bo to już nie miało znaczenia w poprawie czy pogorszeniu sytuacji między nią, a Tomem. Jednak Lena… Tom się z nią całował. Spędzał masę czasu. Ktoś zadbał o to, aby wszystko zostało pieczołowicie uwiecznione, ale Toma to nie obchodziło. Liczyło się tylko to, co wydawało mu się, że widział, a ona nie miała sił prosić, by jej uwierzył. Bo ona nie miała sił wierzyć jemu. Świadomość bycia tą drugą była przytłaczająca. Na to nie pozwoli nigdy. Za nic w świecie nie pozwoli mu krzywdzić się w ten sposób. Jak on mógł… przecież mówił, że... Kątem oka spoglądała na Lenę, która odważyła się podnieść wzrok. Ona była śliczna, taka dziewczęca i zwyczajna. Nie mogła dziwić się temu, dlaczego Tom stracił dla niej głowę, ale to mogło oznaczać jedno… czyżby już jej nie kochał? – Nic już nie powiesz? – zapytała, gdy wciąż milczał.

- A prowadzanie się z tym paniczykiem, czym było według ciebie, Scarlett? – patrzył jej prosto w oczy, słowa cedził, aż nader dokładnie.

- Nie prowadzałam się z nim! – warknęła, czując uderzającą ją falę gorąca. Nie miała przecież dać ponieść się emocjom. – Mówiłam ci o kampanii, mówiłam ci o sesjach, mówiłam ci o tym, jaki on ma do mnie stosunek. Wtedy jakoś ci to nie przeszkadzało. Zostawiłeś tą sprawę mnie, a gdy już doszły do ciebie te nieszczęsne pogłoski, to nawet nie raczyłeś porozmawiać ze mną, tylko zawinąłeś się, żeby przybiec prosto do swojej wybawicielki. Jak widać role się odwróciły i nie przeszkadza ci, że mizdrzysz się z tą bezczelną suką, która koncertowo złamała ci życie.

- Nie obrażaj mnie! – jej uszu dobiegł piskliwy krzyk Leny i zagotowało się w niej, przeniosła wzrok na Lenę i podeszła o krok bliżej, czując, że zbiera się w niej chęć mordu.

- Nie wtrącaj się – warknęła, robiąc kolejny krok w jej stronę, a Tom zagrodził jej przejście, posyłając jej jedno wymowne spojrzenie. Stali zbyt blisko siebie, czuła na twarzy jego przyspieszony oddech. Czuła jego zapach. To było zbyt wiele i tak była na granicy wybuchu. Odsunęła się.

- Zostaw ją w spokoju. Nie mieszaj jej do tego.

- Już to zrobiłeś – odparła chłodno. – Zrobiłeś to wtedy, kiedy po raz pierwszy wybrałeś ją zamiast mnie – głos jej nie drżał, była spokojna. Wreszcie organizm przypomniał sobie, jak chować w sobie strach. Patrzyła mu prostu w oczy, twardo stojąc na ziemi. Nie da mu tej satysfakcji. I kto by pomyślał, że to właśnie przed Tomem będzie musiała się znów bronić… – Powiedz mi, do cholery, o co ci tak naprawdę chodzi! – odparła wreszcie. – Mam dosyć tej przepychanki. Mam dosyć ucieczek, półprawd i niedomówień. Bądźmy wreszcie ze sobą szczerzy! Choć nie wiem, czy to jeszcze potrafisz! – wybuchła i mając ochotę zacząć się z nim szarpać, odwróciła się na pięcie i przeszła kilka energicznych kroków. Nie sądziła, że słowa Toma znów wbiją ją w podłoże.

- Co mam ci, kurwa, powiedzieć?! Że ona pomogła mi, kiedy ty obraziłaś się na cały świat i wolałaś taplać się w cierpieniu sama, zamiast przejść przez to ze mną? Że mnie rozumie i potrafi po prostu słuchać? Że ma dla mnie czas? Że nie goni wiatru w polu, że potrafi skupić się na mnie i być mi oparciem? Co mam ci powiedzieć, że jest dla mnie tym, kim powinnaś być ty? – Scarlett powoli odwróciła się, mając wrażenie, że zaraz upadnie. Każde słowo Toma wypowiedziane z aż nader wyczuwalnym żalem, wnikało w nią powoli i boleśnie. Wpatrywał się w nią równie zaskoczony, co ona. Czekając na jej reakcję, jak na swoją własną. Spojrzała mu w oczy; nie zimno, nie wrogo. Po prostu. Choć nie było w tym czułości. I mogłoby się wydawać, że w tej właśnie chwili coś się zmieniło. Coś w nich pękło. Cos pchnęło ich ku sobie. To jedno spojrzenie, które zburzy najgrubszy mur. To jedno spojrzenie, które niweczy wszystkie niesnaski. To jedno spojrzenie miłości.

Ale tak dzieje się tylko w filmach. Scarlett nie znalazła w oczach Toma tej wielkiej miłością, która zawsze ja otulała, nawet podczas najgorszej burzy. Po prostu jej nie było. Wypaliła się?

Na krótką chwilę przymknęła powieki, by zaraz unieść je z powrotem, choć z ogromnym trudem.

- Może powinieneś – zaczęła cicho, zbliżając się do niego na odległość na tyle bezpieczną, by nie odczuwała jego bliskości. Ani na sekundę nie oderwała od niego spojrzenia, gdy zbierając w sobie zdruzgotana wolę, przemówiła znów. Znacznie pewniej. – Może powinieneś powiedzieć mi to wtedy, kiedy pierwszy raz przyszło ci na myśl. Może powinieneś wtedy, nim pierwszy raz poszedłeś do niej a nie do mnie. Może powinieneś wtedy, kiedy był na to czas. Wtedy, gdy była szansa na to, byśmy nie znaleźli się tutaj!

- A może, gdybyś ty swoje uroki zostawiła dla mnie, a nie wdzięczyła się przed tym chłoptasiem, nie doszłoby do tego – powiedział to z tak wielkim opanowaniem, że zaczęło ja to przerażać. Jak mógł być taki spokojny, gdy właśnie ich być, a raczej nie być, stawało się coraz bardziej realne! – Trzeba było nie puszczać się z nim, to pewnie nie byłoby całej sprawy – to stało się poza jej wolą. Zacisnęła dłoń w piąstkę i z całej swojej wątłej siły zamachnęła się. Nie była na tyle silna, ani szybka, by zdążyć zadać mu cios, nim zatrzymał jej rękę. Złapał Scarlett za nadgarstek. Zabolało ją. Bez najmniejszego trudu ścisnął jej kruchą rękę swoją silną dłonią.

- Nie waż się nigdy więcej tego robić – wycedził przez zaciśnięte zęby. Trzymał ją tak jeszcze chwilę w żelaznym uścisku, póki nie szarpnęła i nie wyrwała się. Spojrzał na nią z wyższością. Scarlett po raz kolejny zniosła to spojrzenie, a wręcz przeciwnie, podtrzymała je.

- Wiesz co, Kaulitz? Nienawidzę cię – zaśmiała się gorzko, patrząc na niego z obrzydzeniem. – Już rozumiem, dlaczego wciąż wpierasz mi, że spałam z Javierem. Ty po prostu mierzysz mnie swoją miarą! – zaśmiała się znów, ale tak daleko było jej do wesołości. To było takie bez sensu. Zawody w tym, kto zrani się bardziej. – Wiesz – podjęła zaraz. – Ja już zdążyłam zapomnieć, z jakim zaangażowaniem grzałeś pościele zawsze chętnym, uroczym panienkom. To przecież leży w twojej naturze, ta… niestałość. To i tak dziwne, że wytrwałeś tak długo, a może nie byłam jedyna? – wzruszyła ramionami i spojrzała na Lenę. – Lepiej uważaj, w co się pakujesz – przeniosła z powrotem wzrok na Toma i uśmiechnęła się do niego. – Już wszystko rozumiem. Zatęskniło ci się do dawnego życia. Czas odświeżyć nawyki, a może i kontakty? Jedna przez tyle czasu, to już zbyt nudno, nie? – uniosła brew i choć cała w środku się gotowała, znów wzruszyła tylko ramionami.

- Zamknij się, Scarlett! Jakim prawem wyciągasz to teraz? Może po to, żeby wybielić siebie? W końcu postąpiłaś nie gorzej. Idąc tym tropem, to może Javier był twoim pierwszym w drodze ku rozwiązłości? Niezły początek.

- Pieprz się – warknęła. – Nie chcesz mi wierzyć, to mi nie wierz. Mam to gdzieś. Nie chce mi się dłużej z tobą targować, kto gorzej, kto więcej. Uważasz, że cię zdradziłam, w porządku. W takim razie nie ustępuję ci kroku! – odparowała, mając już naprawdę serdecznie dosyć. Była zmęczona, a jej umysł pracował na coraz wolniejszych obrotach i wymyślanie ciętych ripost przychodziło jej z coraz większym trudem. Mierzyli się wzrokiem jeszcze dłuższą chwilę. Żadne z nich nie odpuściło. Oboje zacięci i nieprzejednani. Upadli w banale bezsensu. Nie raz powtarzali, że są jak z telenoweli, że wciąż mówili sobie, jak bardzo się kochają i skończyli tak. W taniej scenie rodem z brazylijskiego tasiemca. Może te słowa były warte tyle, ile w tej telenoweli?

[Song from a secret garden]

W najgorszym ze snów nie sądziła, że to będzie tak właśnie wyglądało. W pewnym momencie, gdy tak patrzyli na siebie, Tom po prostu się odwrócił. A ona nie zapamiętała z tego spojrzenia nic prócz pustki. To przeważyło szalę. Pustka między nimi. Zamknięte serca i rozwiązane języki. Było jak w zwolnionym tempie. Widziała to aż nader dokładnie. Odwrócił się, jakby zapadnięty w sobie, z przygarbionymi ramionami. I po prostu zaczął iść. Zaczął odchodzić. Zatrzymał się przy ławce, na której siedziała Lena i wyciągnął do niej dłoń, nie racząc Scarlett ani jednym spojrzeniem. Lena, zupełnie niepewna, spojrzała najpierw na niego, potem na Scarlett i znów na niego, by nieśmiało wstać i pozwolić mu objąć się ramieniem. Wybrał. Po prostu ruszył przed siebie, nie odwracając się wstecz. Nie odwracając się do niej. Lena to zrobiła. Przelęknionym wzrokiem spoglądała na Scarlett ponad jego ramieniem, jednak musiał jej tego zabronić, bo zaraz przestała. Odwróciła wzrok, jakby patrzenie na Scarlett było czymś wstydliwym. Na jej twarzy nie było triumfu, ani na jego chyba też. Scarlett nie czuła choćby cienia satysfakcji. Czuła się jedną wielką przegraną. Bo… do czego to doszło? Co właśnie się stało? Co oni najlepszego zrobili? Łzy napłynęły jej do oczu, gdy zdała sobie sprawę, co właśnie stało. Spełnił się jej najgorszy sen. Wiał wiatr, tarmosił strony gazety. Tańczyły między jednym artykułem a kolejnym, by zatrzymać się na kolorowym zdjęciu Scarlett i Toma. Jej pierwsze Grammy. Czerwony dywan. Ujawnienie ich związku. Byli tacy szczęśliwi; kariery obojga kwitły, budowali dom, czekali na Liama, wszystko się układało i nie liczyło się nic, poza ich miłością. To było tak niedawno, bo w lutym, a wydawało się, jakby upłynęły całe wieki. Kartka poderwała się i opadła, a jej oczom ukazał się znów ten feralny pocałunek. Chyba wciąż w to nie wierzyła. Podniosła wzrok na oddalających się Toma i Lenę. Nie odwrócił się. Ani razu. Scarlett wciągnęła nosem chłodne, jesienne powietrze i odgarnęła z twarzy włosy, które wręcz boleśnie targał jej wiatr. Spojrzała jeszcze raz w jego kierunku, lecz tylko po to, by dokładnie zapamiętać każdy szczegół jego wyboru, po czym wyszeptała;

- A obiecałeś, że odwrócisz się, nim odejdziesz – a słowa te, uleciały z wiatrem. Przeminęły z wiatrem. Już nigdzie jej się nie spieszyło. Odwróciła się do niknących w oddali postaci i ruszyła w kierunku, z którego przyszła. Wiatr wciąż targał jej włosy, nogi plątały się ze zmęczenia, a oczy nie gromadziły już łez. Pozwoliła im płynąć. I w tej właśnie chwili, jej niedawno posklejane z drobnych kawałeczków serce, znów pękło na milion kawałków. I płakała już głośno. A jej łaknie niknęło w szumie wiatru.

Tak właśnie wyglądał koniec? Tak właśnie wyglądała chwila, której bała się śmiertelnie, odkąd zrozumiała, że go kocha? Nie padło żadne słowo, które świadczyłoby o tym, że to był ich koniec. Ale przecież nie musiało, wystarczył jej wybór, którego dokonał Tom.

Odszedł, a z jej oczu zniknął blask. Blask, który nadawał im tylko on.

*

- Oszalałeś, ty zupełnie oszalałeś! – wykrzyknęła Lena, kiedy wyszli już z parku i skierowali się w kierunku jej domu. – Ona przyszła do ciebie, żeby to wszystko wyjaśnić, a ty tak po prostu pozwoliłeś jej myśleć, że miała rację. Jak mogłeś pozwolić jej wierzyć, że coś nas łączy?! – wyrwała się z uścisku Toma i odwróciła się do niego przodem, zaczynając iść tyłem.

- Przepraszam – odparł, wzruszając ramionami.

- Cholera, ty nie mnie masz przepraszać! Czy ty zdajesz sobie sprawę, że właśnie doprowadziłeś do końca swojego związku? Związku, który cię uratował? A teraz ty zamiast spróbować z nią porozmawiać, uniosłeś się dumą.

- Przepraszam, że cię w to wciągnąłem – odparł znów, jakby w ogóle nie słuchał tego, co mówiła.

- Jesteś idiotą, Tom! Tu nie chodzi o mnie. Chodzi o to, jak łatwo odpuściłeś, jak zrezygnowałeś z tego, co kochasz. Godzinę temu mówiłeś, że jest dla ciebie wszystkim, a teraz ją zostawiłeś. W dodatku też nie byłeś święty. Ona miała sporo racji. Byłeś ze mną wtedy, kiedy powinieneś być z nią! Popełniłeś błąd. Mieliście to, o czym marzy wielu, a pozwoliłeś temu upaść. Jesteś głupi – odparła beznamiętnie i odwracając się, dorównała mu kroku.

- Przepraszam, Lena, ale ja muszę iść – wyglądał, jakby dopiero ocknął się z zamyślenia. Przepraszam, ja muszę… po prostu muszę – nic więcej nie mówiąc, zostawił ją kilkadziesiąt metrów przed jej domem, znacznie przyspieszając. Westchnęła ciężko, gdy znikał jej z oczu, taki przybity i zgarbiony, a jego ciało otaczała chmura dymu papierosowego. Wiedziała już, że dzień, w którym wpuściła Isobel Bieglow Parker do swojego domu, był pierwszym dniem katastrofy, która właśnie się ziściła.