86. Życie nie jest obrazem, w który można wpasować postacie i sytuacje. Życie jest jak film, w którym wszystko może się zdarzyć.

31. miesiąc od rozstania; 11. maja 2014, Berlin

Scarlett tym razem nie pukała. Wiedziała, że bliźniaków nie było w mieszkaniu, Gustava prawdopodobnie też. Mogła zastać tylko Georga, więc weszła. Poczuła przeciąg. Zdziwiła się, bo przecież musiała tu być Saoirse. Zamknęła starannie drzwi i powoli weszła w głąb mieszkania, jakby obawiała się tego, co miała tam zastać. Jej tenisówki cicho stukały o panele. Pierwszy raz nie myślała o chwilach, które spędziła w tych pokojach. Od mamy dowiedziała się tylko, że Liv z samego rana zabrała Saoirse, mleczka i płyny czyszczące i pojechała do Georga. Scarlett zjadła śniadanie z Sophie, odpoczęła, przebrała się i postanowiła zbadać, co stało się z jej siostrą.

Zastanawiała ją ta cisza. I przeciąg. Po prawej zerknęła do salonu i kuchni. Pusto. Po lewej minęła drzwi pokojów Billa, Toma i Gustava. Drzwi do pokoju Georga były otwarte. Weszła tam. Widok, który zastała sprawił, że oniemiała.

- Liv? – zapytała, przyglądając się siostrze pucującej okno. Stała na taborecie i czyściła szybę z taką zaciętością, że niewiele brakowało, a zrobiłaby w niej dziurę. Warto zaznaczyć, że Liv nienawidziła myć okien. W dzieciństwie Scarlett podwajała kieszonkowe, kiedy mama kazała im umyć okna w swoich pokojach. Dziewczyna gwałtownie odwróciła się niedowierzając, że widziała siostrę. Zeskoczyła ze stołka i wyrzuciła na podłogę papierowy ręcznik, którym polerowała szybę.

- W końcu! – przytuliła Scarlett.

- Mam nadzieję, że nie mówisz tego, bo masz jeszcze jakieś okna do mycia? – Liv parsknęła śmiechem i niespiesznie wypuściła Scarlett ze swojego uścisku. Coś było na rzeczy. Jej siostra nie zachowywała się normalnie.

- Znajdzie się z dziesięć.

- Nie stać cię – odparła z szerokim uśmiechem.

- Hej, teraz mam większe kieszonkowe – pacnęła Scarlett w ramię i pierwsza wyszła z pokoju. – Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że cię widzę. Wiedziałaś, kiedy wrócić.

- Pokłóciłaś się z Georgiem – Liv tylko spojrzała na nią krótko i rzuciła się na fotel. Scarlett rozsiadła się na kanapie. Liv zamiast potwierdzić lub zaprzeczyć, objęła ją uważnym spojrzeniem. Dopiero teraz to dostrzegła. Jeansy, tenisówki i koszulka z krótkim rękawem. W dodatku z napisem: are you kidding me? To nie było podobne do jej siostry.

- Przechodzisz przemianę wewnętrzną? – zapytała marszcząc brwi.

- Co?

- Nie wyglądasz jak ty – wskazała na nią ręką.

- Nie – odparła śmiejąc się pod nosem. – Jadę odwiedzić Simone. To, że nie jest już moją teściową, nie oznacza, że przestałam ją lubić. Potrzebuję takiej wycieczki, to była spontaniczna decyzja, ale nie zmieniaj tematu – wbiła w Liv spojrzenie swoich niebieskich oczu. Jej siostra nie miała żadnych szans na to, aby mu umknąć.

- Znów popełniłam błąd – odparła biorąc głęboki oddech. Scarlett czekała. – Jak wiesz, zaproponowałam, żebyśmy obejrzeli mieszkania, a kiedy przyszło, co do czego, to stchórzyłam.

- Nie pojawiłaś się na oględzinach?

- Nie, no co ty. Po prostu… nie umiałam się zaangażować. Georg ma do mnie żal, że kiedy robimy krok w przód, ja robię dwa w tył.

- I ma chłopak świętą rację – odpowiedziała z niezbyt tęgą miną. – Opowiedz mi – rozsiadła się wygodniej i z uwagą popatrzyła na siostrę. Liv znów schudła. Miała szarą cerę i podkrążone oczy. Zawsze tak reagowała na stres.

- Byłam szczęśliwa, kiedy powiedziałam mu, że może to czas, żeby zacząć szukać mieszkania. Saoirse ma prawie dwa lata, a my wciąż żyjemy na dwa domy. To ja umówiłam nas na te oględziny i jadąc tam, naprawdę się cieszyłam, ale kiedy weszłam do pierwszego mieszkania, poczułam, jakbym znalazła się w klatce z lwem. No i wycofałam się, nie umiałam słuchać, oglądać, cieszyć się. A Georg na początku był naprawdę zachwycony całą tą naszą wyprawą. Jestem zła na siebie, że nie umiem tego zmienić – Liv była wyraźnie udręczona całą sytuacją. Westchnęła ciężko lokując w siostrze swoje zmęczone spojrzenie.

- Przecież to normalne, że boisz się zmian. Jesteś wybitnym przypadkiem ucieczek przed przywiązaniem, ale chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wielką pokonałaś drogę. Nie wiem, jak wy to nazywacie z Georgiem, ale jesteście razem, wychowujecie córkę, układacie to wszystko i co najważniejsze udaje wam się. Nie jesteś już zranioną dziewczyną, która boi się miłości i chowa się przed nią. Jesteś wspaniałą matką, realizującą swoje pasje młodą kobietą, po uszy zakochaną w facecie, który kocha cię tak samo albo i mocniej, ale dajesz się dominować swoim lękom. I w tym nie ma nic dziwnego. Wspólne mieszkanie jest jak twój słoń. A słonia je się po kawałku – uśmiechnęła się do Liv. – Zrobiłaś krok. Uciekłaś potem, to fakt, ale to już coś. Ruszyłaś z miejsca. Jeśli opowiesz o tym wszystkim Georgowi, on to zrozumie i następnym razem, kiedy będziecie oglądać mieszkania, to będzie wiedział, ile cię to kosztuje. Tylko on musi wiedzieć, że ty tego chcesz, bo teraz mógł pomyśleć, że zmieniłaś zdanie. Mam rację? – Liv pokiwała głową.

- Wiesz, nie mogę spać od tego czasu i myślę, jak to wszystko rozwiązać. Pomyślałam, że jeśli wymyję okna i podłogi, jeśli wysprzątam wszystko, to on zrozumie, że mi zależy – wzruszyła ramionami, jakby obawiała się, że Scarlett wyśmieje jej teorię.

- Skoro zabrałaś się za mycie okien, to musi być coś na rzeczy – starsza z sióstr uśmiechnęła się przelotnie i wstała z fotela. Podeszła do okna. – A gdzie oni są?

- Georg teraz średnio chce przebywać ze mną w jednym pokoju, więc zabrał Saoirse i poszedł z nią na spacer.

- Jak z nim szczerze pogadasz, to zapomni o tym i spróbujecie znów.

- Wiesz – odwróciła się i popatrzyła na Scarlett. – Jedno mi się nawet podobało i jest całkiem blisko stąd i od ciebie.

- Powiedz mu to – Scarlett wstała i podeszła do Liv. – Ostatnio myślałam o tym, że żyjemy tak bardzo inaczej, niż chciałyśmy.

- To zabawne. Teraz nie wyobrażam sobie, bym mogła żyć jak kiedyś, bez Saoirse i Georga, bez poczucia, że mam dokąd wracać. A tak bardzo się przed tym broniłam.

- Cieszę się, że twoja zmiana okazała się wyjść ci na lepsze – Scarlett splotła ręce na piersi i podeszła bliżej okna. – Zazdroszczę ci tego.

- Nie lubisz swojego życia? Nie cieszysz się z tej sławy? Z występów, koncertów, ciągłych zaproszeń do programów i gdzie się da? To twoje pięć minut, kiedyś zwiążesz się z kimś na stałe, założysz rodzinę i to się skończy. Korzystaj z tego, Scarlett. Wiem, że ty zawsze chciałaś czegoś innego, niż ja. Ale pomyśl. Robisz to, co kochasz. Zarabiasz na życie dzięki pasji, poznajesz mnóstwo fantastycznych ludzi, fani cię kochają, masz wielkie szczęście.

- Ale nie mam dokąd wracać – popatrzyła na smutno na siostrę. Nie chciała, żeby ta rozmowa zeszła na takie tory. Nie chciała się smucić, bo potrzebowała trochę radości. Nie chciała myśleć o Jimie, ani o przeszłości. Liv była wyraźnie zbita z tropu. Odnajdywanie mocnych stron stylu życia Scarlett nie wyszło jej tak, jak chciała.

- Masz nas.

- Ty masz swoją rodzinę, Shie też. Mama jest ciągle w rozjazdach. Każde z nas ma swoje życie, nie mogę wiecznie wisieć na czyimś ramieniu.

- A Jim? – Scarlett tylko machnęła ręką. – Co jest? – wzruszyła ramionami.

- Nigdy nie chciałam, żeby ten nasz związek przeszedł na bardziej emocjonalny etap. Lubię go i tyle. Lubię spędzać z nim czas. Na początku było naprawdę fajnie. Chodziliśmy do klubów, restauracji i różnych ciekawych miejsc, ale odkąd zaczęliśmy ze sobą sypiać, on najchętniej nie wychodziłby z łóżka. To tak, jakby robił to wszystko, żeby mnie zwabić i teraz uznał, że nie musi się starać. Nie przeszkadzało mi to, bo choć nie ma między nami takiej intymności, jaka łączyła mnie z Tomem, to jest mi z nim dobrze. Rozumiemy się na tym polu – popatrzyła na Liv, szukając u niej zrozumienia i znalazła je. Liv skinęła głową słuchając uważnie. – Kilka dni temu znalazłam u niego zdjęcie, nasze zdjęcie. Znaczy… pamiętasz, jak krótko przed tym, jak Mike… jak robiliśmy to zdjęcie, do którego nie chciałam pozować? – Liv skinęła głową. – On je miał, powiedział, że kupił je od Alphiego. To mnie totalnie rozbiło. Poczułam się tak, jakby Mike wrócił, ale przecież nie mogłam dać się zwariować. To tylko zdjęcie. Jim ma bzika na moim punkcie. Chciał je mieć, żeby poznać moją przeszłość. Dużo mnie wypytywał, okej. Ale kiedy ja zaczęłam pytać jego, zrobił się szorstki i taki… zły. Pokłóciliśmy się i wróciłam. Skoro chce ze mną tylko seksu, to nie ma prawa grzebać w mojej przeszłości. Wtedy ja zostawię jego dawne życie. Nie zamierzam się do niego odzywać, póki mnie nie przeprosi. Jim to tylko towarzystwo na samotne wieczory, nic więcej. To nie jest ktoś, do kogo chcę wracać.

- Skarbie – Liv ujęła siostrę za rękę. – Czy ty jesteś pewna tego, że jesteś dziewczyną, której wystarczy towarzystwo na samotne wieczory?

- Mam jeszcze Javiera, ale z kolei z nim nie mogę przekroczyć pewnej granicy. On wciąż na coś liczy.

- To etap przejściowy. Nie masz pojęcia, kiedy na twojej drodze stanie ktoś, do kogo będziesz chciała wracać. A może już stanął, a jeszcze o tym nie wiesz? – Liv uśmiechnęła się pokrzepiająco i mocno uściskała Scarlett. – Moje problemy to pikuś. Ugotuję coś Hagenowi, a potem odpowiednio go przeproszę – uśmiechnęła się wymownie, spoglądając na siostrę. Scarlett tylko wywróciła oczami. – Gustav nieprędko wróci, bo jest z Margo w Monachium. Nie wiem, czy wiesz, ale awansowała w firmie i pojechała coś załatwić w czyimś tam imieniu. Wiesz, że ja się nie znam na tym wszystkim. Wnioskuję też, że nie wiesz, że mama była z Dominikiem już dwa razy na kolacji i raz w kinie. Coś chyba jest na rzeczy.

- To i tak późno, biorąc pod uwagę to, że niemal wsiąkł do naszej rodziny. Masz coś przeciwko temu, że się spotykają? Bo ja myślę, że to jest dla mamy świetny moment. Ma dopiero czterdzieści trzy lata, a jeśli Dominik ma w sobie tyle cierpliwości, żeby poczekać, aż mama pozwoli sobie na to, żeby dać tacie odejść, to będzie z nich ładna para.

- Też tak myślę, mama odżyła dzięki temu. Ma się dla kogo starać.

- A co u Laury? – Liv zrobiła wielkie oczy i zaczęła machać dłońmi tak szybko, jakby miała zaraz odlecieć.

- Ty nic nie wiesz! – pisnęła. – Bill przespał się z nią – Scarlett zrobiła wielkie oczy. – Dlatego wyjechali z Tomem. Bo po tym ja się z nią przespał, zrozumiał, że zupełnie nic do niej nie czuje. No i wiesz, była drama. Bill zaczął przechodzić przez jakieś egzystencjonalne zwątpienie, no i było mu głupio, bo przecież musiał wiedzieć, że Laura się w nim zadurzyła. No i wyjechali, szaleją w Nowym Jorku. Tom był tu tylko raz, żeby się zobaczyć z Davidem i siedzą tam już prawie miesiąc. A Laura wróciła do dawnych znajomych i zadzwoniła do mnie raz. Także chyba pogodziła się z tym.

- O ja cię, ale numer – Scarlett usiadła na oparciu kanapy. – No, ale skoro się z nią przespał, to znaczy, że trochę ruszył do przodu.

- Tom zarzekał się, że znajdzie mu bardzo dużo długonogich zapomnień. Sobie pewnie też – skrzywiła się, niepewnie spoglądając na Scarlett. Ona tylko wzruszyła ramionami.

- To już nie mój problem. Po części też dlatego chcę pojechać do Loitsche, żeby mieć wspomnienia stamtąd niezwiązane z nim. To będzie trudne, bo spotkam się z jego matką, ale wiesz, o co chodzi. Dobra, jadę. Chcę wrócić przed wieczorem. Obiecałam Jul, że zajmę się dziećmi, chce wyciągnąć gdzieś Shie’a.

- Jestem z ciebie dumna. Nie tylko ja pokonałam wielką drogę – Scarlett uśmiechnęła się i uściskała siostrę. – Powodzenia z Georgiem i ucałuj ode mnie Saoirse – uściskała Liv jeszcze raz i zaraz jej nie było. Niechętnie wróciła do pucowania okna.

Simone podniosła głowę znad kolorowanki, słysząc podjeżdżające pod bramę auto. Nie poznała go w pierwszej chwili. Dopiero, kiedy brama zaczęła się otwierać, pojęła do kogo należało to czarne BMW. David z wrażenia aż otworzył buzię, kiedy przyglądał się, jak samochód powoli wjeżdżał na podwórko.

- Ale fura – powiedział, nie odrywając wzroku od auta. – Kto to babciu?

- Zaraz się przekonamy – wstała od stolika. – Rysuj, kochanie. Zaraz do ciebie wrócę – Simone zeszła z werandy, gdy Scarlett wysiadała z samochodu. Cóż to mogło oznaczać? – Kogo moje oczy widzą! – uśmiechnęła się, ściskając blondynkę na powitanie.

- Niemożliwe, co? – Scarlett uśmiechnęła się i cofnęła do samochodu. – Kupiłam coś – otworzyła bagażnik i sięgnęła po kartonik. – Na osłodę życia – podała go Simone, a ona zajrzała do środka.

- Kremówka, uwielbiam kremówkę. Skąd wiedziałaś? – szeroko uśmiechnęła się do dziewczyny, ale ona spoglądała już w inną stronę. Mina Scarlett nieco zrzedła. Simone zdała sobie sprawę, że zapomniała ją uprzedzić. Popatrzyła tam, gdzie ona. David stał na schodach. Wiedziała, co dostrzegła Scarlett. Miała świadomość tego, ile ten widok dla niej znaczył, a przede wszystkim, co oznaczał. Scarlett zobaczyła chłopca, niemal identycznego, jak ten, którego oglądała na zdjęciach zrobionych kilkanaście lat temu. Simone dostrzegła w niej wahanie, ale nie tylko. Zobaczyła też smutek i tęsknotę. To było widać bardziej, niż Scarlett by tego chciała. – Zapomniałam ci powiedzieć – szepnęła. Dziewczyna uśmiechnęła się, zbliżając się do chłopca stojącego na werandzie.

- Cześć, David. Pamiętasz mnie? – skinął głową, a ona wyciągnęła do niego rękę. Niepewnie ją uścisnął. – Mam nadzieję, że lubisz kremówkę.

- Babcia zawsze piecze kremówkę, jak tata nas odwiedza, bo obaj bardzo lubimy – odpowiedział nieco zawstydzony. Scarlett skinęła głową. To było jedno z ulubionych ciast Toma. Stąd wiedziała, że lubi je Simone, bo nie raz o tym słyszała. Teraz mogła się domyślić, po kim to upodobanie miał David.

- Cieszę się, że udało mi się trafić też w twój smak – uśmiechnęła się, a chłopczyk wrócił do kolorowania. Simone skierowała się do kuchni, a Scarlett za nią. – Jaki on jest już duży – powiedziała siadając przy stole.

- W październiku skończy siedem lat – Simone pokroiła ostrożnie ciasto i przełożyła je na talerz, z wyjątkiem jednego kawałka, który położyła na małym talerzyku. Obok niego znalazło kilka żelków. – Po dzieciach najbardziej widać upływ czasu – nalała do szklanki soku. – Zaniosę mu to – Simone wyszła, a Scarlett rozejrzała się po kuchni. Niewiele się zmieniła. Kolory zostały odświeżone, pojawiła się nowa lodówka i kuchenka gazowa. Wciąż czuła się tam, jak w domu. To smutne. Simone wróciła. Nastawiła wodę na kawę i wszystko prędko przygotowała. Po chwili siedziała już naprzeciwko Scarlett.

- Nico skończy już pięć lat, Roxie i Lexie trzy, a Saoirse dwa. Niesamowite, co? – uśmiechnęła się smutno, obejmując kubek dłońmi. Simone musiała wybrać dla niej akurat ten, z którego lubiła pić. Pamiętała, ale przypadek okazał się być dla niej bardzo brutalny. – Liam też skończyłby trzy lata. Wyobrażasz to sobie? Bo ja nie. Nie umiem go sobie wyobrazić. Nie mam pojęcia, jak mógłby wyglądać mój syn. To straszne – westchnęła ciężko, ale nie zebrało jej się na płacz. Czasem wydawało jej się, że wyczerpała swój limit łez. A później okazywało się, że jednak nie.

- Liam był do złudzenia podobny do Toma, gdy był malutki. Nie obraź się za to co powiem, ale zupełnie jak David. Zauważyłaś to, prawda? Podobieństwo staje się nieprawdopodobnie ogromne.

- Może tak wyglądałby mój syn. Może byłby zupełnie. Może nagle okazałby się podobny do mnie. Tego już się nie dowiem. Liam był dla mnie doskonały i tak już zostanie na zawsze. Mogę sobie jedynie wyobrażać, jak idzie do szkoły i na pierwszą randkę albo jak odkrywa swoje pasje. O tym marzę, wiesz? Wyobrażam sobie, jak wyglądałoby jego życie, ale nie wiem, jak wyglądałby on. Jego twarz jest zawsze zamazana. Wiem, że w każdym z tych wyobrażeń przechodzimy przez to we trójkę. Ale to tylko marzenia, a ja nie przyjechałam tu po to, żeby płakać. Stęskniłam się za tobą i tym miejscem. A David… - westchnęła. – David jest tym, co ja straciłam. Jest też synem Toma i choć po takim czasie nie powinnam brać tego tak emocjonalnie, to nie mam na to wpływu. Jest zdrowy i wspaniale się rozwija, więc wnioskuję, że wina za śmierć naszych dzieci musi spoczywać po mojej stronie. Widocznie jestem wadliwa.

- Nie mów tak – Simone chwyciła dziewczynę za rękę. – Zobaczysz, że urodzisz jeszcze kilka zdrowych dzieci. Tak się czasem po prostu dzieje. Nie umiem tego wyjaśnić. Życie ma dla nas najdziwniejsze scenariusze.

- Nieważne – machnęła ręką. – To sprawy wałkowane już milion razy, a ja nie przyjechałam tu, żeby się smucić – upiła łyk kawy. – Zrobiłam sobie tą wycieczkę, bo nagle stwierdziłam, że tego potrzebuję. Nie pytaj dlaczego, bo nie wiem.

- Cieszę się, że przyjechałaś.

- Ja też, choć nie przewidziałam niespodzianki, którą tu zastałam, ale chyba nie zdawałam sobie sprawy z tego, że David oprócz bycia synem Toma jest też twoim wnukiem – uśmiechnęła się zdając sobie sprawę z tego, że naprawdę wcześniej nie myślała o Davidzie jako o wnuku Simone i bratanku Billa.

- Sama długo nie umiałam przywyknąć do tej myśli. Długo był dla mnie synem Leny. Leny, która sprowadziła na nas mnóstwo nieszczęść. David nie jest ze mną często. Jego babcia wyjechała do swojej siostry, a Lena jest w pracy, więc pilnuję go w tym czasie.

- Masz z nim dobry kontakt?

- Nad wyraz dobry. Jest zafascynowany domem i wszystkim, co wiąże się z Tomem. Uwielbia oglądać zdjęcia i na okrągło chciałby słuchać historii o tym, jak bliźniacy byli mali. A ja go polubiłam, to dobre i mądre dziecko. Lena ma swoje za uszami, ale dobrze go wychowała.

- Tom pewnie bardzo go kocha – Simone słysząc to stwierdzenie, spojrzała uważnie na Scarlett. Wydawała się być zupełnie spokojna. Zdradził ją jedynie delikatnie drżący głos. Przyjrzała się jej. Była nieco inna niż kiedyś. Wróciła do naturalnego koloru włosów, nie ubierała się już tylko na czarno, inaczej się malowała. Zewnętrznie zmieniła się bardzo, ale wewnątrz była wciąż tą samą zagubioną dziewczyną ze złamanym sercem. Starała się być dzielna i obojętna na wspomnienia, ale to tylko obrona. Znów otaczała się murem przed wspomnieniami, przed uczuciami. Zupełnie, jak wtedy gdy ją poznała. Historia lubi się powtarzać. Ciekawe tylko, jaki będzie jej finał.

Życie nie jest obrazem, w który można wpasować postacie i sytuacje. Życie jest jak film, w którym wszystko może się zdarzyć. Simone bardzo liczyła na szczęśliwe zakończenie, jakiekolwiek by ono nie było. Bez tego mogło być ciężko. Im wszystkim. Nawet bardzo.

Miała przeczucie, że drogi Toma i Scarlett nie rozeszły się na zawsze. Nie była tylko pewna, w jaki sposób znów się splotą. Oboje zbyt mocno tkwili w życiu, które razem wiedli. Uświadomiła to sobie patrząc na swoją niedoszłą synową. Widziała w niej to, co tkwiło w jej synu. Bała się tylko, co z tego wyniknie.

- To trudny temat dla nas obu, ale powiem ci, że po tym, jak się rozstaliście, David stał się jedynym, co trzymało go w pionie. Tak jest do dziś – Scarlett pokiwała głową. Obróciła kubek w dłoniach i napiła się. Wydawała się być skrępowana rozmową o Tomie, ale jednocześnie wychwytywała każde słowo o nim.

- Mnie brakowało takiego oparcia, ale ważne, że oboje sobie z tym poradziliśmy – uśmiechnęła się. – Simone, czy mama ostatnio z tobą rozmawiała? – zapytała spoglądając na nią uważnie.

- Tak – skinęła głową. – Bodaj w zeszłym tygodniu – odparła ostrożnie nie bardzo wiedząc, o co mogło chodzić Scarlett.

- A opowiadała ci coś o Dominiku? – Simone uśmiechnęła szeroko. Pokiwała głową. – A może zdradzisz mi coś? Bo mama chyba się ciut obawia naszej reakcji i nie wspomniała nawet słowem, że się z nim spotyka. A ja będę szczęśliwa, kiedy ona będzie szczęśliwa. Tata był jedyny w swoim rodzaju, ale… ona dopiero przekroczyła czterdziestkę i należy jej się ktoś miły. A Dominik taki jest. Wiem, że jej nie skrzywdzi.

- Może przespacerujemy się po ogrodzie i powiem ci, co wiem – Scarlett ochoczo pokiwała głową. Bardzo chciała znów zobaczyć ten ogród. Wiązało się z nim wiele wspomnień, ale nie mogła o tym mówić na głos. Simone wstała od stołu i pierwsza opuściła kuchnie, a Scarlett poszła tuż za nią, zadowolona bardziej niż mogłaby przypuszczać.

*

13. maja 2014, Nowy Jork

Bill, wychodząc z łazienki, zobaczył Toma głupio uśmiechającego się do telefonu. Dawno go takiego nie widział. To dobry znak. Jego brat potrzebował impulsu, żeby ruszyć z miejsca. Po raz kolejny. Po tym, jak nie udało mu się z Leną, był jeszcze bardziej nieufny. W sumie to mu się nie dziwił. Bo kto umiałby ufać, kiedy szpiegowała go osoba, której ufał niemalże bezgranicznie? Amy była jedną, wielką niewiadomą. Odkąd się poznali upłynęło już trochę czasu. Tom raz zaprosił ją na kawę. Wrócił zadowolony, a Bill nie do końca wiedział, co jego brat o tym wszystkim myślał, bo stał się bardzo tajemniczy, jeśli chodziło o nowopoznaną dziewczynę. W każdym razie nie wyglądał na kogoś, kogo poraził piorun miłości. Bill obstawiał, że na zauroczeniu się skończy, ale któż mógł to wiedzieć? Chrząknął, a Tom momentalnie spoważniał. Wyciągnął się na łóżku i splótł ręce pod głową.

- Amy? – zapytał jego bliźniak, zaczynając przeglądać zawartość swojej szafy. Tom milczał, więc porzucił tą czynność i spojrzał wymownie na brata. – Na którą się z nią umówiłeś?

- Za godzinę.

- Gdzie?

-Napisała, że wybierze miejsce. Umówiliśmy się pod tym pubem.

- Chcesz iść sam? – Tom popatrzył zdziwiony na Billa. Najwyraźniej zdążył zapomnieć, że na miasto wychodzili zazwyczaj z ochroniarzem albo co gorsza uznał, że chciał iść z nim. – No, bez ochrony – dopowiedział wywracając oczami.

- Chyba tak. Może mnie nie zjedzą.

- No, wiesz – Bill wzruszył ramionami i przysiadł w nogach łóżka. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie zamierzał z siebie tego wyrzucić.

- Wrócę na wieczór. Nie odwołujemy naszych planów – brunet popatrzył na niego zdziwiony, jakby nie spodziewał się, że Tom odgadnie, co miał na myśli.

- A czy ja coś mówię? – starszy bliźniak zaśmiał się pod nosem, kręcąc głową.

- Nie musisz – odpowiedział. – Co będziesz robił, jak wyjdę? – podniósł się i usiadł obok brata. Bill wzruszył ramionami.

- Może zadzwonię do mamy, znaczy przez Skype’a, potem może coś obejrzę. Zobaczę.

- Nie jesteś zły, że wychodzę?

- Zgłupiałeś? – Bill szturchnął brata ramieniem. – Nie lubię siedzieć sam, ale z racji, że od miesiąca spędzamy ze sobą czas dwadzieścia cztery na siedem, to taka rozłąka nam się przyda.

- Coś w tym jest – Tom uśmiechnął się i wstając klepnął Billa po ramieniu. Może i spędzali ze sobą cały czas, ale nie czuł, żeby to było za dużo. Zdążył zapomnieć, że we dwóch sprawdzali się naprawdę dobrze. Żadnego udawania, ukrywania uczuć, czy czegokolwiek. Byli bliźniakami i to wystarczyło, żeby nie mieli przesytu przebywania ze sobą. Tak myślał. Gadali o głupotach i o poważnych sprawach. Czasem nawet udawało im się wyciągnąć na wierzch rzeczy, przez które znaleźli się w Nowym Jorku. Byli na dobrej drodze.

Kiedy jakiś czas później zobaczył Amy czekającą na niego pod pubem też czuł, że wszystko szło jak należy. Nie wiedział, dlaczego tak było. Poznał ją zupełnie przypadkiem. Jakby Bill nie zaprowadził go w to miejsce, nie spotkałby jej. A była naprawdę miła. Czasem zastanawiał się, jak bardzo przypadkowe są przypadki. Uśmiechnęła się na jego widok i pomachała mu. Nie bardzo wiedział, jak powinien się z nią przywitać. Ostatnim razem wyszło samo, bo musieli szybko chować się przed deszczem, więc ominęło go to, poza zwykłym ‘cześć’, a teraz..? Nie znali się na tyle dobrze, żeby ją przytulić albo pocałować w policzek. Ale powiedzenie ‘dzień dobry’, ‘witaj’ albo czegoś w tym stylu to za mało. Musiał zdać się na los.

- Heeeej – uśmiechnęła się jeszcze szerzej i wyciągnęła ku niemu rękę, którą z ulgą uścisnął. Problem rozwiązał się sam, znów. Szczęście mu dopisywało. W tym momencie doszedł do wniosku, że nigdy nie miał takich problemów. To było coś nowego, innego, niż początki znajomości, które miał dotąd. Nie głowił się, co zrobić, żeby jak najszybciej znaleźć się w pokoju hotelowym albo u dziewczyny, którą poznał, tylko jak się z nią przywitać, żeby jej nie urazić. Znacząca zmiana. Dojrzał? Bo w tej chwili nie miał najmniejszej ochoty na jednonocne eskapady. Czuł się tym zmęczony. W ogóle był zmęczony. Amy pojawiła się w odpowiednim momencie, bo sprawiała, że chciało mu się uśmiechać.

- Cześć, długo czekasz? – zerknął na zegarek. Był przed czasem.

- Chwilę, ale spokojnie – odpowiedziała, jakby odgadując, że właśnie zastanawiał się, czy się aby nie spóźnił. – Jesteś na czas, to ja przyszłam wcześniej, bo miałam pewne sprawy w okolicy i wyrobiłam się szybciej, niż sądziłam.

- Okej, więc prowadź – zapędził się, aby gestem wskazać drogę, ale nie bardzo wiedział, który kierunek wybrać. Amy spojrzała na niego, uśmiechnęła się unosząc jeden kącik ust ku górze. Swoją drogą, robiła to zupełnie inaczej, niż on. W jego wykonaniu to było cwane, a w jej – urocze. Nie umiał tego opisać, ale na jej ładnej buzi, nawet grymas wydawał się miły. Dodatkowo w jej oczach czaiła się radość, jednak nie była to radość spowodowana jego osobą. Ona była taka z natury. Po prostu. Emanowała radością i to się udzielało.

- Bill nie miał ci za złe, że wychodzisz? Zapytała bawiąc się suwakiem swojej skórzanej kurtki.

- Nie – pokręcił głową. – Mamy plany na wieczór, a popołudniami, jeśli nie wychodzimy, to i tak zazwyczaj zajmujemy się różnymi rzeczami. On zazwyczaj oblega skype’a albo coś ogląda, a ja też coś oglądam, grzebię w sieci albo czytam. Czasem siedzimy razem przed telewizorem, ale od miesiąca jesteśmy ze sobą bez przerwy, więc te popołudnia w samotności są dobre dla nas obu. Nawet, jeśli dzieli nas tylko ściana – zerknął na nią. Amy uważnie go słuchała. Zauważył, że podtrzymywała kontakt wzrokowy z rozmówcą. Troszkę do to peszyło, bo miała w tych swoich oczach coś dziwnego. Patrzyła, jakby świdrowała go wzrokiem i w pierwszej chwili nie wiedział, skąd znał to spojrzenie. Bo już ktoś tak na niego patrzył. Już ktoś świdrował go spojrzeniem. Zerknął na nią jeszcze raz, miała brązowe oczy. Tamto spojrzenie było niebieskie. Zdziwił się po raz kolejny. Dotąd nie sądził, by ktoś umiał patrzeć na niego tak, jak ona. A jednak. Dziwnie się z tym poczuł, bo ta intensywność była naprawdę pesząca, ale nie sądził, żeby robiła to specjalnie.

- Co lubisz czytać? – podchwyciła i wyraźnie się zainteresowała. On natomiast spostrzegł migawkę aparatu. Trudno. Stało się. Plotka już pewnie poszła w eter.

- Czasem coś, co powinienem przeczytać jeszcze w szkole, częściej kryminały albo fantasy, ale nie jestem wielkim fanem książek. Scarlett mnie do nich zachęciła – odparł i dopiero po kilkunastu sekundach zdał sobie sprawę, że wymówił jej imię. Wyszło mu to zupełnie naturalnie. To było dziwne. Wymówił imię Scarlett bez żadnego dramatu; nie było ucisku w sercu, skrajnych emocji, ani niczego podobnego. Spodobało mu się to. Poczuł jedynie rozrzewnienie. Myśl o Scarlett była po prostu miła. Uśmiechnął się do siebie. Amy spoglądała na niego, ale nie wydawała się być jakkolwiek poruszona tym, że padło między nimi imię jego byłej. Skinęła głową i spojrzała przed siebie.

- Ja zaczytuję się w biografiach i romansach – zerknęła na niego, jakby zawstydzona. – Moje wieczory w Nowym Jorku są zazwyczaj długie.

- Nie jesteś tu szczęśliwa?

- Jestem. O wiele bardziej, niż byłabym w rodzinnym mieście. Tutaj żyję szybko, czasem szwendam się ze znajomymi dzień w dzień, a czasem siedzę dwa tygodnie w domu. Zależy jak wiatr zawieje. Minusem mieszkania tu jest brak kogoś bliskiego, siostry, przyjaciela, czy kogokolwiek, ale do Jefferson nie wrócę – zmarszczyła czoło, a na jej twarzy wymalowała się determinacja. Amy była klasycznym przykładem spełniania swojego „American Dream”. Była amerykanką, więc nie musiała opuszczać rodzinnego kraju, ale wyobrażał sobie, że dla niej wyjazd z Jefferson był czymś takim, jak dla niego opuszczenie Loitsche – wielkim przełomem. Uciekła do wielkiego miasta szukać szczęścia, ale okazało się, że nawet tam niełatwo je znaleźć. Skądś to znał.

- Pamiętam, jak wyrwałem się z Loitsche. Wiesz, wielki świat, cała ta wielka wrzawa, koncerty, na które przychodzi tysiąc ludzi, potem pięć tysięcy i więcej, a nie dziesięć osób, to wydawało mi się takie niesamowite i wspaniałe. Zwłaszcza, że znajdowałem się poza domem. Dopiero potem zacząłem odczuwać, co znaczy żyć na walizkach i z daleka od bliskich. Dziś pewnie zrobiłbym to samo, bo muzyka jest moim planem na życie, w sumie to jedynym, ale było trudno. Teraz szukam swojego miejsca.

- Nie chcę wciskać się w nie swoje sprawy, ale pewnie myślałeś, że je znalazłeś, a teraz jest ci ciężej, niż wcześniej. To musi być paskudne. Ja wciąż jestem w drodze. Nie miałam żadnego przystanku, tęsknię jedynie za wyobrażeniami o życiu, jakie mogłabym mieć. Jeszcze nie wiem, czego chcę, choć czas najwyższy, żebym się tego dowiedziała. To mnie trochę frustruje. Ten przymus podjęcia decyzji pt. „Co zrobić ze swoim dalszym życiem”. A ja chyba nie jestem na to gotowa. Nadal czuję się, jak osiemnastolatka, choć stuknęło mi już dwadzieścia sześć i powinnam coś ze sobą zrobić. Nie wiem, co będzie dla mnie dobre. Nowy Jork wcale nie jest taki doskonały, jak się wszystkim wydaje i odpowiedzi nie podają się same na talerzu – Tom odniósł wrażenie, jakby nadawali z Amy na tych samych falach. To było niesamowite, że niespodziewanie na jego drodze pojawił się ktoś, kto miał podobne dylematy. Nie była obarczona taką przeszłością, jak on i miała w sobie radość. Bardzo chciał z nią rozmawiać. Musiał jej zaufać, musiał podjąć to ryzyko, a co najważniejsze – chciał tego.

- Zauważyłem. Jestem tu miesiąc i nie czuję się ani trochę mądrzejszy – Amy zaśmiała się, kręcąc głową.

- Ciekawe, czy wystarczy ci cierpliwości, żeby tu być, dopóki nie wymyślisz, co ze sobą teraz zrobić. To tu – wskazała na szyld kawiarni. Z zewnątrz była bardzo w jej stylu – retro i nieco nietypowo. Ciekaw był, co było w środku. Zupełnie jak z Amy. Weszła do lokalu, a on za nią i od razu, w pierwszej chwili uderzył go zapach pomarańczy. To musiało być miłe miejsce.

*

14. maja 2014, Berlin

Scarlett spryskała płynem ekran telewizora i energicznie przetarła go ścierką – raz, drugi i piąty, póki nie lśnił. Podeszła do szklanego stolika i powtórzyła czynność. Po powrocie z cmentarza musiała się czymś zająć. To zawsze wytrącało ją z równowagi. Tata skończyłby dopiero czterdzieści sześć lat, a nie było go już od pięciu. To wydawało się Scarlett najbardziej niesprawiedliwą rzeczą na świecie. Odejście Liama było inne. Straciła przez to cząstkę siebie, ale on był malutki, ledwo pojawił się na świecie i już z niego zniknął. Był iskierką. A tata żył, miał jeszcze tyle rzeczy do zrobienia. Miał przed sobą ogromną przeszłość i jeszcze większą przyszłość. Miał ją zaprowadzić do ołtarza i nosić na barana jej dzieci. Brakowało jej jego zapachu i kojącego głosu. Brakowało jej wspólnych wieczorów albo porannego picia kawy. Brakowało jej jego powrotów. Bo ostatnim razem, gdy wyszedł, już nie wrócił. To nie tak, że śmierć taty była dla niej bardziej bolesna, niż śmierć jej dziecka. To był inny rodzaj cierpienia. Tak samo plądrowało serce, ale bolało mimo wszystko inaczej. Każde urodziny czy rocznice były trudne do przeżycia.

- Saoirse zasnęła – Liv klapnęła na sofie i założyła nogi na stolik.

- Zdzielę ci zaraz – powiedziała spoglądając wymownie na nogi siostry.

- Czepiasz się – posłała Scarlett buziaka w powietrzu i zdjęła nogi ze stolika. – Georg już trochę zmiękł. Dzwonił, czy przyjadę dziś z Saoirse. Moja kampania okienna jednak odniosła skutek.

- To nie rozmawiałaś z nim od wtedy? – zapytała stawiając na stoliku misę z maminą kompozycją kamieni.

- Rozmawiałam, ale tak wiesz, służbowo. Pytał o małą, co u mnie, ale tak bez emocji. Nawet kolacja, którą zrobiłam wtedy sama od A do Z, nie pomogła. Wie, jak średnio idzie mi gotowanie, więc powinien docenić mój gest. Dopiero dziś chyba mu się zatęskniło. Był u rodziców i pewnie zebrało mu się na rozmyślanie. Muszę się teraz postarać bardziej. Nie chcę go znów zawieść.

- Wiem, że teraz będzie lepiej. Przeżyłaś pierwszy szok, wprawdzie boleśnie, ale koniec końców nie było tak źle. Jak na twoje możliwości, oczywiście – Scarlett uśmiechnęła się szeroko, puszczając siostrze oko. Stanęła na środku pokoju, założyła ręce na biodra i rozejrzała się dookoła. Chyba nie było już czego sprzątać.

- I love skater boys ­– Liv przypatrzyła jej się, przekrzywiając głowę. Scarlett w pierwszym momencie nie wiedziała, o co jej chodziło.

- A ja myślałam, że Georga – zadrwiła, siadając w fotelu.

- Puknij się w czoło, ciołku – uśmiechnęła się od ucha do ucha, wskazując koszulkę siostry. Scarlett doznała olśnienia i wywróciła oczami. To była jedna z jej ulubionych koszulek – krótsza z przodu, dłuższa z tyłu, w kolorze ecru i z dużym ciemnoszarym napisem z przodu. Kupiła ją kiedyś będąc na zakupach z Tomem. Nie powinna jej lubić z tego powodu. A jednak.

- Kochałam tylko jednego – odparła z westchnieniem.

- Nie wchodzimy w te rejony, kochaniutka, onienienienienienie – Liv pogroziła Scarlett palcem. – Lepiej mi powiedz, co zrobisz z Jimem – blondynka wzruszyła ramionami.

- To zależy od tego, co on zrobi. Jeśli się już nie odezwie, to jego strata, a jeśli mnie przeprosi, to pomyślę, czy chce to dalej ciągnąć.

- Nie popadasz w stany maniakalno-depresyjne spowodowane brakiem jego osoby .

- A wyglądam? – Liv uniosła brwi i oszacowała siostrę wzrokiem. Pokręciła przecząco głową. – No właśnie. Podpadł mi i chyba nie będę umiała już wrócić do tego, co było – Liv uważnie popatrzyła na Scarlett. Życie było bardzo niesprawiedliwe. Scarlett marzyła o stabilizacji. Chciała miłości, domu, dzieci, ogródka i gotowania obiadów, a była ostatnią osobą, której to się teraz mogło przytrafić. A ona, Liv od zawsze chciała niezależności, a znajdowała się na prostej drodze ku założeniu rodziny. W zasadzie już ją miała. To smutne, że Scarlett teraz tak… błądziła, szła po omacku i dążyła do czegoś, ale nie było to dla niej jakoś szczególnie ważne. Potrzebowała iskry. Wydawało się, że wszystko było w porządku, ale Scarlett wciąż była połową dziewczyny, którą była kiedyś. I nie chodziło tu o wygląd.  Liv znała ją, jak nikt na świecie i wiedziała, że jej siostra po prostu nie była szczęśliwa. Owszem, spełniała się zawodowo i to dawało jej radość. Poukładała sobie wszystko względem rodziny, więc czuła się dobrze w domu i wśród bliskich, ale brakowało jej tego, co napędzało ją do działania – miłości. Wielu myślało, że Scarlett jest taka złożona i nieprzystępna. Tak naprawdę była ciepła i kochająca, zupełnie prosta i otwarta, jeśli tylko miała przy sobie tych, których kochała. Miłość była tym, co ją otwierało. Miała jej w sobie niezliczone pokłady, a nie było przy niej osoby, na którą mogłaby ją przelać. Wpakowała się w związek bez przyszłości. W dodatku dający jej więcej kłopotów, niż pożytku. Miała też przyjaciela, który był nią zauroczony, a ona nim nie. Jednak żaden z nich nie był w stanie obudzić w niej ognia, werwy, które miała w sobie wcześniej. Liv obawiała się, że może nie znaleźć się nikt inny, kto znalazłby drogę do jej siostry. Nikt, oprócz niego. I to ją niepokoiło. Martwiła się o Scarlett. W domu rozległ się dźwięk dzwonka. Z kuchni wyłoniła się mama i podeszła do domofonu. Słuchała chwilę, po czym pojawiła się w drzwiach salonu.

- Scarlett, masz gościa – miała dosyć niewyraźną minę.

- Kto? – zapytała zdziwiona.

- Jim – ta informacja sprawiła, że dziewczyna zaniemówiła na chwilę. Westchnęła. Nie była ani uradowana, ani zmartwiona. Tak jakby to nie miało znaczenia.

- Wpuść go – wstała z siedziska i wygładziła ubranie. Poprawiła koczka i podeszła do drzwi. W końcu Jim nigdy nie widział jej w szortach i związanych włosach. Mógł doznać szoku, ale nie bardzo ją to obchodziło. Mama i Liv stworzyły front w salonie. Scarlett zerknęła na nie przez ramię. Wyglądały, jakby szykowały się do skoku, żeby bronić ją przed Jimem. Cudownie było je mieć – świadomość, że nie była sama. Usłyszała dzwonek. Odetchnęła, wyprostowała się i otworzyła drzwi. Po drugiej stronie zastała tego samego nienagannie ubranego człowieka, o mącącej zmysły urodzie i magnetyzującym obyciu. Człowieka, którego spojrzenie potrafiło sprawić, że serce zaczynało bić mocniej. Nie miała zielonego pojęcia, co on w sobie miał czy gdzie się tego nauczył. Jim był chodzącą doskonałością. A teraz spoglądał na nią ze skruchą.

- Będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, jeśli poświęcisz mi klika minut i pozwolisz wszystko wyjaśnić – odparł cicho, wręcz intymnie. Odsunęła się i wpuściła go do środka.

- Chodźmy do ogrodu – wsunęła na stopy japonki i skierowała się do salonu. Mama i Liv mocno mu się przyglądały. – Mamo, to jest Jim – podszedł do Sophie i przedstawił się, szarmancko całując jej dłoń. – Liv znasz – skinęła mu na powitanie, a Scarlett już szła do ogrodu. – Dzieci są zajęte, więc nikt nie powinien nam tu przeszkadzać – szła powoli, a on dorównywał jej kroku. Spoglądał na nią.

- W pierwszej kolejności pragnę cię przeprosić. Zachowałem się niedopuszczalnie – odwróciła się, żeby spojrzeć mu w oczy. Nie mówiły nic. – To wszystko dlatego, że rozmowy o przeszłości są dla mnie trudne. Denerwuję się, bo wstydzę się tego, skąd pochodzę.

- Dlaczego?

- Wszyscy mają mnie za takiego wspaniałego, wyjątkowego i niepowtarzalnego. Wychwalają mój kunszt. Moja nieciekawa przeszłość średnio pasuje do mojego wizerunku.

- Ja nie jestem wszyscy.

- Wiem, ale to była moja reakcja obronna. Zachowałem się wtedy jak palant, bo jedyne o czym wtedy myślałem, to było zostawienie tego tematu. Moja przeszłość to rzecz, której strzegę jak oka w głowie. Nie wie o niej nikt. Nikt nie ma pojęcia, o czymkolwiek z tego okresu. To tabu. Już nawet prawie nie pytają o to w wywiadach, bo nie mówię o tym. Po prostu nie.

- Nie mogłeś tak od razu? – spojrzała na niego znów.

- To były chwile, kierowały mną emocje. Pamiętasz, jak zareagowałaś na to przeklęte zdjęcie? – pamiętała. – Ze mną było podobnie, kiedy zaczęłaś wypytywać. Poczułem się zaszczuty – to akurat umiała zrozumieć. Może pochopnie go oceniła?

- W takim razie musimy ustalić granice. Nie chcesz rozmawiać o przeszłości? Okej. O mojej też nie będziemy. Jeśli są jeszcze jakieś tematy, których nie zdzierżysz, to powiedz. Bo ja nie pozwolę się tak traktować.

- Wiem – zatrzymał się gwałtownie i stanął przed Scarlett. Ujął jej ręce i spojrzał jej głęboko w oczy. Był poruszony. – Wiem i nie dopuszczę do tego, by taka sytuacja jeszcze kiedykolwiek miała miejsce. Jeśli coś nie będzie mi pasowało, to powiem ci o tym. Jednak proszę, nie skreślaj mnie. Jesteś najjaśniejszym punktem mojego życia. Ono kręci się wokół ciebie – uniósł dłonie Scarlett i ucałował je, cały czas patrząc jej w oczy.

- Potrzebuję czasu. Doceniam to, że się tu pofatygowałeś i to, że wyjaśniłeś mi wszystko. Jednak to nie zmienia faktu, że czuję się urażona i jest mi zwyczajnie przykro.

- Przepraszam, po stokroć przepraszam – jeszcze raz ucałował jej dłonie.

- Odezwę się do ciebie po powrocie do LA.

- Jesteś niesamowita – po raz kolejny ucałował jej dłonie i ta jego determinacja troszkę zmiękczyła Scarlett. Wciąż była zła, bo bardzo ją dotknęło to wszystko, co wówczas powiedział, ale starał się. On też uczył się przy niej bycia w związku, więc nie mogła go tak kategorycznie skreślać. Musiała wziąć na wstrzymanie i dać mu szansę. Sobie też. Jim spoglądał na nią z żarliwością. Już odwykła od tego świdrującego wzroku. Z jednej strony lubiła to, że patrzył na nią, jakby odczytywał wszystko, co nosiła w sobie, ale z drugiej strony trochę ją to krępowało. Jim był bardzo kontrastowym człowiekiem i trzeba było ogromnej cierpliwości, żeby to wszystko zaakceptować. Zaskoczył ją swoim przyjazdem. Spodziewała się, że zadzwoni albo napisze do niej. Może odwiedzi w Los Angeles, ale nie przyszłoby jej do głowy, że pofatyguje się do Niemiec. To miłe i znaczyło, że nie była mu obojętna. Cieszyła się, że był ktoś, komu nie była obojętna. Jim był bardzo absorbujący, ale to może też było jej potrzebne? Popatrzyła na niego nieco mniej chłodno. Wyczekiwał. Westchnęła – skapitulowała. Puścił jej dłonie, ale tylko po to, żeby ją przytulić. Pozwoliła mu.