I fall in love with you every single day.

Siedem lat. To piękne i przerażające jednocześnie. Jednak jestem pewna jednego – ta historia zmieniła moje życie. Dorastałam, dojrzewałam razem z moimi bohaterami i wami – czytelnikami. Bo Prinz to nie tylko opowiadanie. To świat, który wspólnie tworzymy, za co wam z tego miejsca dziękuję.

Bo wiem, że nie zawsze jest łatwo i nie zawsze się chce.

Dziękuję, że jesteście tutaj od początku, od połowy, od 3 notek. Dziękuję, że czekacie i że wciąż interesują was losy moich bohaterów.

Siedem lat to szmat czasu. To tak wiele dni, że teraz nie jestem w stanie tego przetworzyć. Te siedem lat to 1236 stron, 892 241 słów, to 123 posty, 2511 komentarzy i mnóstwo innych danych statystycznych, ale przede wszystkim niezliczona wartość tego, co tutaj przeżyłyśmy.

Jestem dumna z każdego słowa, które tu padło. Jestem pewna, że nie zmarnowałam ani jednej minuty, którą poświęciłam na tworzenie Prinza. To moje kochane dziecko i wiem, że będę wspominała ten czas już chyba zawsze. Dlatego dziękuję wam, że poprzez waszą obecność i zaangażowanie umożliwiłyście mi dzielenie się tą historią. Dziękuję, że razem stworzyłyśmy historię.

Choć to jeszcze nie koniec, a jedynie ostatnia prosta ku niemu, czuję się, jakby właśnie dokonało się coś wielkiego. To wspaniałe uczucie. Wspaniale jest móc doświadczyć tego rodzaju dumę.

Jestem szczęśliwa, że znalazłam się w tym czasie i w tym miejscu.

[Ed Sheeran ‘Thinking out loud’]

Rok dwa tysiące ósmy był dla Toma na wszech miar zły. Zaczęło się w dwa tysiące siódmym, kiedy wjechali w trasę, a potem ni stąd ni zowąd Lena z nim zerwała. Nawał pracy nie pozwalał mu na zbyt wiele odpoczynku, więc robił to, co wydawało mu się jedynym słusznym wyjściem – uciekał. Cierpiał, jego szaleńczo zakochane nastoletnie serce nie potrafiło poradzić sobie z ogromem złych uczuć, którym musiało dać radę. Tak bardzo kochał. Tak bardzo cierpiał. Nie rozumiał, jakim sposobem najpiękniejsze uczucie, jakiego kiedykolwiek doświadczył, mogło okazać się aż tak destruktywne. Dlatego przestał w nie wierzyć. Postanowił już nigdy nie
k o c h a ć.

Swoje postanowienie realizować poprzez sypianie z przygodnymi kobietami, piciem i samookaleczaniem się, choć w zupełnie niedosłowny sposób. Łatwiej było krzywdzić się samemu, niż pozwolić na to komukolwiek innemu. Już nikt nigdy miał nie stać się dla niego tak bliski jak Lena.

Aż nadszedł listopad….

Rok dwa tysiące ósmy był dla Scarlett na wszech miar zły. Zaczęło się już w dwa tysiące piątym, kiedy zakochała się w Mike’u. Impas osiągnął apogeum w dwa tysiące siódmym, kiedy to Mike bezczelnie wyśmiał ją przy wszystkich znajomych, odrzucając jej miłość. Była gorsza tylko dlatego, że jej ciało okazało się zbyt pulchne, zbyt miękkie i zbyt okrągłe, jak na jego gust. Okazało się, że fakt kim była, nie miał żadnego znaczenia w zestawieniu z tym, jak wyglądała. Dlatego zrobiła to, co wydawało jej się jedynym słusznym wyjściem – uciekła.

Cierpiała, a jej nastoletnie serce pękało w każdej minucie przez wiele następnych tygodniu. Tak bardzo kochała. Tak bardzo bolało ją to, co się zdarzyło. Nie rozumiała, jakim cudem piękne uczucie, które miała dla niego, niosło takie zniszczenie dla niej i w niej. Dlatego przestała w nie wierzyć. Postanowiła już nigdy nie k o c h a ć.

Swoje postanowienie realizowała poprzez ciężką pracę nad sobą. Odrzuciła dawne życie i ludzi. Zmieniła otoczenie, a przede wszystkim bardzo mocno starała się, żeby zbyt pulchne ciało, które czyniło ją w oczach innych gorszą, zniknęło. Postanowiła, że jej wygląd będzie jej tarczą i ostoją. Z każdym ubywającym kilogramem budowała wokół siebie wysoki mur, który umacniał jej bystry umysł. Została sama ze sprzecznymi uczuciami, jednak łatwiej było zamknąć je głęboko, niż dopuścić do siebie kogoś i znów cierpieć. Już nikt nigdy nie miał stać się dla niej kimś takim, jak Mike.

Aż nadszedł listopad….

Na dobrą sprawę nikt nigdy nie stał się już tak bliski Tomowi, jak Lena. Bo przecież Scarlett była mu znacznie bliższa. Była ważniejsza. Była jego opoką, podporą, sterem. Była miłością. Tak jak nikt nigdy nie stał się już kimś takim, jak Mike dla Scarlett. Bo Tom był ważniejszy. Tom był prawdziwy, trwały i właściwy. To był dobry. Tom był miłością.

Oni byli miłością.

Oni s ą miłością.

Prawdziwa miłość w dwudziestym pierwszym wieku to cenny skarb. Nie jest oczywistością, ani prawem. Prawdziwa miłość to rzadkość, bo wytrwanie z tą samą osobą pięćdziesięciu lat zdaje się być mitem, bo przecież dziesięć to i tak już wiele. Odnalezienie bratniej duszy, przyjaciela, partnera i kochanka w jednym mężczyźnie, czy w jednej kobiecie, to ciężka praca. Nie wystarczy się spotkać. Aby być z kimś już teraz i już na zawsze trzeba chcieć być naprawdę. Musi się chcieć. Nie wystarczy kochać. Miłość sama w sobie jest najpiękniejsza. Nie ma równie wspaniałego uczucia, ale związek? Związek to już ciężka praca. Piękna praca, ale ciężka.

Od listopada dwa tysiące ósmego po luty dwa tysiące piętnastego Scarlett i Tom odwalili kawał dobrej roboty. Czy istnieje wiele par, które po tylu zawirowaniach wciąż potrafiłoby chcieć? Miłość nie wystarczyła. Przekonali się o tym. Życie pchnęło ich na deski. Nie podźwignęli się razem. Każde odeszło w swój narożnik, żeby toczyć bój ze sobą nawzajem, z życiem, ze światem i ze sobą samym. Każdy z nas toczy takie boje. Każdy z nas walczy ze swoim własnym demonem, który jeśli wygra, może zniszczyć życie, a jeśli przegra, uczyni nas niezwyciężonymi. Pokonanie ich zajęło Scarlett i Tomowi całe trzy lata. To sporo czasu. Kawał życia. Ich rówieśnicy zdążyli skończyć studia, znajdować pierwsze prace, zakochiwać się, zawierać małżeństwa, poczynać dzieci, rozstawać się albo łamać serca. Jak wielu z nas. Życia Scarlett i Toma, na dobrą sprawę, niewiele różniły się od żywotów ich rówieśników. Z tym, że na Scarlett i Toma patrzył cały świat, komentował każdy ich ruch. Skutki wielkiej sławy. Dlatego ta walka z demonami stała się trudniejsza, niż u przeciętnego człowieka, bo dodatkowo każde z nich musiało stawić czoła obiektywom aparatów. Jednak udało się. W chwili próby okazało się, że wciąż stoją po tej samej stronie i choć znów słodko spoglądali sobie w oczy, to nauczyli się, że wspólne bycie, to nie patrzenie na siebie, a w tym samym kierunku. Dlatego silniejsi o wiele nowych, choć niekoniecznie łatwych doświadczeń, ruszyli dalej. Wydawałoby się, że z miejsca, w którym stanęli, jednak tak naprawdę przyszło im przeskoczyć ogromną przepaść, by móc iść dalej. Oboje stanęli na krawędzi. Żadne z nich nie spadło.

Bilans dodatni.

Już wiedzą, że chcąc kochać szczęśliwie, muszą zakochiwać się w sobie codziennie od nowa. I och! To wcale nie jest dla nich trudne. Scarlett i Tom zostali stworzeni dla siebie. Zostali stworzeni dla wielkiej miłości, aby nieść wieść gminną, że taka miłość jest. Jest. Trwa. Będzie trwać. Scarlett i Tom to dwa pełne uczuć stworzenia, które, aby żyć, muszą siebie kochać. Tylko razem żyją w pełni. Tylko obok mogą iść naprzód. Tylko ze sobą oddychają pełną piersią.

To jest piękne i chyba każdy chciałby kochać właśnie tak. Oboje tego każdemu życzą. Bo każdy zasługuje na miłość. Na taką silną, piękną i dojrzałą miłość, jak ta ich. Jednak swojej nie oddadzą. Dzielą się nią na kartach swojej historii, jednak są pewni, że na zawsze pozostanie już ich. Tylko ich.

W ciągu siedmiu lat swojego związku, bo przecież nigdy tak naprawdę się nie rozstali, przebyli daleką drogę. Drogę, która uczyniła ich tymi, kim stali się, kim są. Drogę, która zmieniał każdego, kto był jej świadkiem. Drogę, która nigdy nie była łatwa. Wybory nie zawsze okazywały się słuszne. Jednak błędy prędzej czy później zawsze stawały się lekcją, a nie porażką. Dlatego dziś jesteśmy w tym właśnie miejscu. Miejscu, które stanowi koniec łańcucha przyczynowo skutkowego. Miejscu, które jest owocem ciężkiej pracy każdego dnia minionych siedmiu lat. To dobre miejsce. Nikt z nas nie mógłby znaleźć się gdziekolwiek indziej. Scarlett i Tom są właśnie tu, gdzie powinni być. Jednak jak to się mówi, to nie jest koniec. To nie jest nawet początek końca. To po prostu koniec początku ¹.

Dziś rozpoczyna się nowa historia, kolejny rozdział życia. To moment, w którym każdy, kto w jakiś sposób był obecny w ich życiu, może czuć się dumny. Bo w byciu, w trwaniu zawsze najtrudniejsze jest wytrwanie. Ciężko być nieustannie i nie odchodzić. Ciężko się nie łamać i nie odpuszczać. Ciężko być, gdy każdy kolejny dzień wcale nie jest łatwiejszy od poprzedniego. Dlatego duma jest dziś jak najbardziej na miejscu. Dlatego kieliszki w górę. Warto uczcić ten dzień, ten moment, bo choć to nie t e n listopad, jest to równie wzniosły moment.

Scarlett olśniła każdego, kto tylko na nią spojrzał, swoją piękną sukienką w kolorze czerwonego wina. Dopasowana, podkreślająca jej kształty, w kolano, z małym rękawkiem i całkiem pokaźnym okrągłym dekoltem. Włosy upięła w elegancki węzeł tuż nad karkiem, jednak kilka wijących się pasm okalało jej twarz i szyję. Jej usta nosiły równie intensywny kolor, jak sukienka i wino, które piła. Choć do lata daleko, nie zapomniała o ukochanych czółenkach od Christiana Louboutin’a w kolorze nude, aby współgrały kolorystycznie z koszulą Toma. Czarne spodnie i czarne Nike dopełniały jego stroju. Jego coraz dłuższe włosy związał w wysoki koczek. Tak jak lubiła.

Nie był to żaden wielki dzień. Ot, jedna z niedziel. Wydawałoby się, że zwykła i zupełnie niezaskakująca, jeśli porównać ją do wielu burzliwych, które dane było im przeżyć. Scarlett czuła się cudownie rozpieszczona, gdy jej narzeczony zaprosił ją na randkę. Spacer po Alexander Platz, kino, a potem kolacja. W jednej z jej ulubionych restauracji. Uniosła kieliszek i delikatnie stuknęła szkłem o szkło.

- Abyśmy chodzili na takie randki, nawet kiedy będziemy siedemdziesięciolatkami – uśmiechnęła się, a w jej oczach odbijały się płomyki świec. Tom przytaknął całkowicie urzeczony jej cudownym widokiem.

- Będziemy, nawet jeśli w wieku dziewięćdziesięciu lat będziemy robić wyścigi, które z nas szybciej popchnie swój balkonik.

- Albo opróżni butlę tlenową – dodała nim upiła łyk.

- Jest to opcja – uśmiechnął się i skosztował swojego.

- Po ślubie będziemy mieć przynajmniej jakąś określoną rocznicę, bo teraz na dobrą sprawę to był po prostu listopad.

- Poznaliśmy się pierwszego.

- No tak, ale nie zostaliśmy wtedy parą.

- Po ślubie to i tak będzie pierwszy, ale sierpień.

- Podoba mi się to – uśmiechnęła się rozmarzona, wyciągając do Toma rękę ponad stolikiem, którą zaraz uścisnął. – Nasz listopad będzie teraz w sierpniu.

- Nasz listopad jest i będzie od stycznia do grudnia, od poniedziałku do piątku, od rana do wieczora i…- zamyślił się, szukając kolejnego porównania. – Wymieniać dalej? – Scarlett roześmiała się szczęśliwa, jak rzadko w ostatnich miesiącach.

- Podoba mi się twoja romantyczna strona.

- Chyba idzie mi całkiem nieźle. Mam w planie jeszcze kilka randek przed ślubem, żebyś się czasem nie rozmyśliła.

- Nie ma takiej opcji – powiedziała, spoglądając Tomowi w oczy. Pomimo nieostrego światła w restauracji, blasku świec i dyskretnych fleszy w telefonach komórkowych, co bardziej ciekawskich gości restauracji, panowała intymna atmosfera. Tom delikatnie gładził jej dłoń, czule muskając palcami jej wnętrze. – Zasłużyliśmy na to – stwierdziła.

People fall in love in mysterious ways. Maybe just the touch of a hand? I fall in love with you every single day and I just wanna tell you, I am.

Nocne niebo skrzyło się milionem gwiazd. Nim opuścili restaurację, Tom efektownie odsunął dla Scarlett krzesło i pomógł jej założyć beżowy płaszcz. Podał jej ramię, bardziej dla zachowania równowagi po kilku lampkach wina i dla ułatwienia stawiania kroków w dwunastocentymetrowych obcasach. Było zimno. Noce już nie zimowe, ale jeszcze nie wiosenne nie rozpieszczały. Jednak pozostawały przepiękne. Czyste niebo, księżyc w pełni i miliony gwiazd. Jak na zamówienie.  Auto już czekało na nich kilkadziesiąt metrów dalej, ale aura była tak wspaniała, że aż nie chciała się wracać. Choć Tom obiecał jej, że to nie koniec niespodzianek i zapowiedział wiele innych przyjemności, to ta część wieczoru przywodziła jej na myśl dobre życie, które będą wieść. Miewała takie momenty, w których uświadamiała sobie, jak bardzo byli razem z każdą zaletą i niedoskonałością. Jak bardzo kochała ich wspólne bycie. Zatrzymała się w pół kroku, żeby jeszcze raz nacieszyć oczy cudownym widokiem nieba. Kiedyś wpatrywała się w nie nieustannie, a teraz miała zbyt wiele do przeżycia, żeby to robić. A gdy opuściła wzrok, napotkała czułe spojrzenie czekoladowych oczu Toma. Uśmiechnął się, nim ją pocałował. Długo i leniwie, jakby mieli przed sobą całą wieczność. Bo przecież mieli. Trzymał ją mocno, obejmował i sprawiał, że czuła się kompletna i właściwa. Na swoim miejscu. Na swoim miejscu na Ziemi. Nie potrzebowała innego.

Take me into your loving arms, kiss me under the light of a thousand stars. Place your head on my beating heart. I'm thinking out loud and maybe we found love, right where we are.

Przytuliła się do niego, słuchając bicia jego serca. Tom skrył ją w swoich ramionach i wiedziała, że to miłość w najlepszej postaci. Tu gdzie byli. To kim się stali. Zatoczyli koło. Minęli kamień milowy i mogli iść dalej. Odbić na prostą. Już nie błądzić.

Czekało ich wiele kolei losu, wiele zakrętów na drodze, jednak wiedziała, że to już pewne, że to na zawsze. Znalazła miłość, dokładnie tam gdzie była.

Rok dwa tysiące piętnasty był naprawdę dobry dla Scarlett i Toma. Wprawdzie musieli stawić czoła przeciwnościom, nie obyło się bez łez i strachu, to tak naprawdę to wszystko nie miało znaczenia, bo byli w tym razem. Każda burza, każde zawirowanie, wszystko odbijało się od nich, bo razem byli nie do zdarcia. Razem mogli stawić czoła światu. Prowadzeni uczuciem, silni miłością. Nie tak jak kilka lat wcześniej – goryczą, żalem i cierpieniem. Upadły mury, uprzątnęli gruzy. Znaleźli miłość dokładnie tam, gdzie się znajdowali. W całym tym niedoskonałym życiu, świecie, w niedoskonałych nich. Wśród tak wielu przeciwności odnaleźli wspólny front. W kupce nieszczęść potrafili odnaleźć odrobinę dobra. Taka miłość zdarza się raz.

Your soul can never grow old, it's evergreen. Baby, your smile's forever in my mind and memory.

W mieszkaniu z widokiem na Berlin i smutną Marilyn na ścianie panowało przyjemne ciepło, kiedy wrócili do niego z nocnych wojaży. Scarlett zdjęła ze stóp szpilki ledwo przekroczyła próg, a płaszczyk wylądował na pierwszym dostępnym meblu. Tom szedł za nią lustrując perfekcję jej kształtów, celebrując każdy kawałek ciała. Boso podeszła do okna, z którego widok w dół wywoływał zawroty głowy, jeśli podeszło się zbyt blisko. Patrzyła na swoje ukochane miasto igrające feerią świateł. Stanął za nią i przytulił. Zatopiła się w jego ramionach z cichym westchnieniem. Jej bliskość sprawiała, że odczuwał spokój. Rozluźniał się i wiedział, że wszystko znajdowało się na swoim miejscu.

- Za kilka lat, kiedy będziemy mieć już jakiś dom i psa w zagrodzie, a przede wszystkim małe dzieci, to takie randki staną się luksusem – zaczęła. – Chyba nie umiem sobie tego wyobrazić.

- Już kiedyś tak żyliśmy. Wprawdzie z burym kotem zamiast psa, ale i tak się liczy – odpowiedział, całując ją w czubek głowy. Była taka malutka, kiedy zdjęła te swoje szpilki.

- Wiem, ale wtedy to spadło na nas gwałtownie. Byliśmy, jak dzieci we mgle, a teraz… tęsknię za Liamem z całego serca, ale wiem, że zanim podejmiemy rozmowę o dziecku, to chciałabym trochę poszaleć, zobaczyć świat, pojechać w wielkie tournée.

- Tak będzie. Dopiero, co odzyskaliśmy siebie, więc… to jest czas dla nas. Chcę cię mieć tylko dla siebie w dzień i w nocy – mruknął, przesuwając dłoń na jej pierś i znacząco ją uścisnął. – Będziemy mieć całą gromadkę dzieci, psa i ogródek, ale na razie wystarczy mi to mieszkanie, ty i całe mnóstwo czasu do zagospodarowania. Chcę ciebie, bez względu na to gdzie i w jakich okolicznościach. Musimy rozgryźć jak to wszystko działa i znaleźć nasz sposób na życia.

- Twoja praktyczna strona też mi się podoba – odpowiedziała, odwracając się przodem do Toma i zarzuciła mu ręce na szyję. – Generalnie mi się podobasz – mruknęła z cwanym uśmiechem, a on roześmiał się, porywając ją w ramiona. Znaleźli miłość, dokładnie tam gdzie się znajdowali.

Moje teraz jest tobą zawsze.

______________________________

¹ Słowa Winstona Churchilla, które przeinaczyłam oczywiście na rzecz Prinza.