129. Miłość ma też zwykłe dni. Banalne słowa: dziękuję, przepraszam, podziwiam. Miłość to też obiad zjedzony wspólnie, płacz dziecka, uśmiech, wędrówka plażą, kubek kawy zrobiony o świcie. Miłość to nie tylko oszlifowany diament. Ma swoje kanty i rysy, plamy i zadrapania. Miłość znosi ciężkie słowa i, przyczajona czeka cichutko na lepsze dni. Ciężko oddycha strudzona i rozkwita z każdym rokiem.

Tytuł: Gabriela Gargaś 
W plątaninie uczuć 

Maj 1987, RFN

Sophie stanęła na palcach i wyciągnęła ręce w górę, zupełnie jakby chciała sięgnąć nieba. Próbowała i próbowała, a kiedy się nie udało, roześmiała się zakręcając piruet. Jej włosy tańczyły wokół jej twarzy, a sukienka wokół nóg. Sophie cała tańczyła. Dla Nico Sophie była tańcem. Kręciła się w koło, niby to oddalając się i wiedział, że mogła tak w nieskończoność, bo z niewyjaśnionych przyczyn nigdy jej nie mdliło, ale wiedział też, że chciała, żeby ją znalazł. Stanął na jej drodze, a ona wpadła w jego ramiona. Objął ją mocno, bo dopiero, gdy się zatrzymała, poczuła jak bardzo wirowała. Kosmyki opadły na jej twarz. Zburzył je wiatr. A jej włosy tak łatwo było rozwiać, bo one kochały wiatr. Wystarczył podmuch, a włosy Sophie zaczynały tańczyć.

Niewiele było miejsc, w których ktoś nie pił albo nie dogorywał. Ogród O’Connorów wydawał się bezpiecznym miejscem, nawet jeśli Rico ciągle im przeszkadzał. Życie, miejsce, w jakim przyszło im dorastać nie oferowało zbyt wiele. Dlatego Sophie tańczyła i dzięki Bogu, on także. Życie po tej stronie muru dawało więcej, niż życie po drugiej, ale im wciąż czegoś było brak, więc pewnie dlatego ciągle dawali sobie siebie.

- Nico – westchnęła, dmuchnęła sobie w twarz i pokręciła nosem. Uśmiechnął się, bo jak nie śmiać się, gdy trzymał w ramionach najpiękniejszą dziewczynę na świecie. W niej wszystko było piękne i inne. Nie nosiła natapirowanych fryzur, ani krzykliwych sukienek. Miał piękne, jasnobrązowe włosy, które układały się w miękkie fale i nosiła pastelowe sukienki, takie w których zawsze mogła się kręcić. Jeśli ktoś zapytałby Nico, jak wygląda francuska elegancja w najbardziej niewinnym, w najpiękniejszym wydaniu, to wskazałby Sophie Durand. Jej siostry nie miały w sobie nic, co wszystko posiadała Sophie. Pocałowała go, a potem znów wymknęła się z jego ramion, żeby wirować i kręcić piruety. Jej bose stopy miękko zanurzały się w trawie, a dłonie uniesione ku niebu wydawały się dotykać chmur. – Czy my będziemy zawsze razem? – zatrzymała się nagle i popatrzyła na niego poważnie, przenikliwie, dojrzale. Nie jak szesnastolatka, którą było jeszcze sekundę temu. Podbiegł do niej, ciężko mu było znajdować się z dala, kiedy Sophie to piękno samo w sobie. Jej imię powinno oznaczać piękno.

- A gdzie mielibyśmy być? – zapytał, obejmując ją mocno i podnosząc do góry. Bez swoich ukochanych czółenek, tak potwornie wysokich, była bardzo malutka.

- No wiesz? Może znajdziesz inną, która pokochasz, która będzie ładniejsza, zdolniejsza, lepsza?

- Nie wiem, Sophie. Może ty znajdziesz takiego, co może dać ci pałac, a nie przedwojenny domek z dwoma pokojami. – W tym momencie popatrzyła na mocno zniszczony budynek, który rok później miał stać się jej domem na zawsze. Uśmiechnęła się czule i rozmarzona.

- Wolę jeden pokoik z tobą, niż pałac z kimś innym – odpowiedziała i to było najpiękniejsze „kocham cię”, jakie od niej usłyszał. Nie wiedział, jakim cudem stworzy godne dla niej życie. Nie wiedział, jak uda mu się zdobyć przychylność jej rodziców. Wiedział, że Sophie to jedna jedyna, że Sophie to miłość i życie. Wizja przyszłość w jednym pokoiku spodobała się Sophie, bo potem zaciągnęła go między drzewa, w ciemny zakątek krzaków, gdzie ani Rico, ani John nie mógł ich znaleźć i kochała go tak, jak tylko szesnastoletnia miłość potrafiła.

14. maja 2026, Berlin

Niespełna czterdzieści lat później, Sophie stała mniej więcej w tym samym miejscu, w ogrodzie O’Connorów. Dom nie miał już tylko dwóch pokoików z małą kuchnią, bez łazienki. Razem z Nico wyremontowali go i przystosowali dla rodziny. Przez kilka lat jedli głównie bezmięsną zupę ziemniaczaną, ale udało się. Mieli swoje miejsce. Godne ich rodziny. Kolejnego remontu dokonała sama. Już bez Nico. Za pieniądze, które miały zadośćuczynić im wszystkie krzywdy. Może mogłyby spłacić długi i zaleczyć rany, gdyby Nico był z nią. Jednak to wszystko stało się, gdy jego już nie było. Jego odejście wprawiło w ruch machinę powrotów i początków. Odzyskała syna, matkę i należne miejsce w rodzinie, ale ceną była utrata Nico, który ginąc ściągnął ich do niej. Nico skończyłby pięćdziesiąt osiem lat. Byłby dziadkiem, pewnie dawno przestałby jeździć. Miałby bardziej bezpieczną pracę. Żyliby w pięknym, wygodnym domu pełni wszystkiego, co zawsze mieli nawet w jednym pokoju. Byłby dumny ze Scarlett. Kochał Liv równo, ale wiedział, że to Scarlett miała dłuższą drogę do przebycia. Nie miała pojęcia, ale Nico zawsze wiedział. Sophie czuła, że spotkawszy Toma raz, wiedział już, że zostanie jego zięciem. Ta jedna rozmowa była przytaczana wielokrotnie. Wiele znaczyła dla nich wszystkich, bo dawała kolejne wspomnienie o jej mężu. Sophie nie pogrążała się już w żałobie. Nie rozpaczała i nie wylewała łez co noc od bardzo wielu lat. Była wdową od siedemnastu lat. Niemalże dłużej, niż mężatką. Na co dzień nie patrzyła na ich ogród w ten sposób. Był po prostu ogrodem pełnym drzew owocowych, warzyw, miejsca na zabawę i odpoczynek. Rozważała, co trzeba posadzić, co przyciąć, a co usunąć. Ich chaszcze, ich kryjówka już dawno zostały wycięte. Nico pozbył się ich, gdy malutka Liv skręciła nogę spadając z gałęzi. Jednak stojąc w ich dawnym miejscu i patrząc tam, widziała je. Widziała miejsce, gdzie uciekali, gdzie w to upalne lato osiemdziesiątego siódmego poczęli Shie’a. Nikt o tym nie wiedział, dziewczynki nawet nie pamiętały tego miejsca, a ona o nim nie opowiadała, bo było jej.

Sophie miała Dominika, odkąd straciła Nico. To smutna zależność, ale jakoś mocno ugruntowała się w jej sercu i głowie. Miała go od siedemnastu lat, od ponad dziesięciu stanowili parę. On nigdy nie dał jej pierścionka, który miałby to wyjątkowe znaczenie, choć podarował jej ich wiele, a ona nigdy nie pragnęła usłyszeć tego pytania. Mogła być tylko żoną Nico i zostanie nią do końca. A gdzie mielibyśmy być? Odpowiedział pytaniem, kiedy zapytała go o to, czy będą zawsze razem. Całe szczęście, że nie złożył jej wtedy żadnej obietnicy. Szkoda byłoby, gdyby ją złamał. Sophie kochała Dominika, trwał przy niej przez wiele lat, czując coś, gdy ona wciąż nie była gotowa, żeby pozwolić sobie na to czucie. Był wspaniałym, dobrym mężczyzną, który miał za sobą wystarczająco dużo złych chwil, żeby zrozumieć jej smutek. Miłość do Dominika była dobra, pewna i bezpieczna. W żaden sposób szaleńcza i porywająca serce. Jednak teraz, po latach Sophie nie wyobrażała sobie innej, którą mogłaby czuć. Miłość do Nico wypełniała jej w płuca, pozwalała żyć. Miłość Dominika pozwoliła jej wrócić do życia i nauczyć się, że można oddychać powietrzem, którym on już nie oddychał. Dominik dał jej coś na rodzaj drugiej młodości. Wystawne randki, wyjazdy, prezenty – bardzo dojrzałe zaloty, a przede wszystkim wielkie wsparcie. Obecność. Obecność była tym, co mógł jej podarować, a co ona mogła przyjść, żeby go pokochać. Sophie była szczęśliwa. Nauczyła się szczęścia bez Nico, bo przecież ona wciąż żyła i musiała się nażyć za nich oboje, żeby później, gdzieś po drugiej stronie mu o tym wszystkim opowiedzieć. Musiała przeżyć drugą miłość z Dominikiem, żeby zaznać tego, na co z Nico nigdy nie mogli sobie pozwolić. Wymarzone wakacje we Włoszech i Hiszpanii, poszukiwanie irlandzkich korzeni, w miejscu gdzie kiedyś mogli mieszkać jego dziadkowie i pradziadkowie, narty w Alpach, zdobycie Kilimandżaro, karnawał w Rio i flamenco, w czerwonej sukience, na którą nigdy wcześniej nie mogła sobie pozwolić. Nigdy nie nikomu tego nie mówiła, ale zawsze robiła więcej, widziała więcej i chłonęła więcej, żeby wystarczyło też dla Nico, żeby wyrazić wdzięczność za to, co dał jej żyjąc i z czym zostawił ją, umierając. Bo zadbał o nią, nawet, gdy odchodził. Wierzyła, że to on podetknął jej pod nos Dominika, to on natchnął Shie’a na poszukiwania, to on doprowadził do tego, że nie zostały we trzy z Liv i Scarlett. Mieli wspaniałą, wielką rodzinę. Były kochane i miały wszystko, o czym mogły marzyć. Miały wszystko, poza nim. Jednak to wystarczająco wiele, żeby przeżyć dobre życie. Sophie objęła się ramionami i potarła je, czując nagły chłód. Słoneczko grzało przyjemnie, wiał lekki wiaterek, jednak jej zrobiło się zimno. Spojrzała jeszcze raz tam, gdzie kiedyś kryli się przed światem i uśmiechnęła się do siebie. Mieli dobre życie. Ona też miała dobre życie.

- Dziękuję, skarbie – szepnęła, wciągając nosem zapach wiosny. Bo Nico był jak wiosna. Za sobą usłyszała kroki. Nie musiała odwracać się, żeby wiedzieć, że to Dominik. Pojawiał się zawsze, gdy go potrzebowała. Objął ją z tyłu i pocałował w skroń.

- Dlaczego wpatrujesz się w żywopłot? Czyżbyś znów gdzieś odpłynęła? – Sophie uśmiechnęła się do swojej słodkiej tajemnicy.

- Wspominałam, rano byłam na mszy za Nico i myślałam o nim trochę.

- Przyjechała Scarlett ze swoją spółką, mówiła, że Liv też jest w drodze. Chyba córki wyczuły twoją nostalgię i przybyły z odsieczą – powiedział, uśmiechając się. Dominik szanował pamięć o Nico i za to Sophie też go kochała. Odwróciła się przodem do niego i objęła go rękoma w pasie. Zadarła głowę i popatrzyła mu w twarz.

- Cieszę się, że jestem tu z tobą – powiedziała, a Dominik przytulił ją mocniej w odpowiedzi. Wiedział, że nie musiał nic dodawać, bo Sophie w ten sposób wybierała stronę, po której chciała zostać. Wybierała życie, jak każdego dnia.

*

4. czerwca 2016

Tak, jak Tom obiecał, tak słowa dotrzymał. Na kolację urodzinową Jess zamówił catering, więc Scarlett nie musiała nawet kiwnąć palcem w kuchni, a Sophie zajęła się przygotowaniem domu, gdy Jessica wraz z Candy zostały oddelegowane do kina, skoro Jessica miała wyjechać następnego dnia wieczorem. Gdy dom był przygotowywany do świętowania urodzin, Scarlett wzięła letnią kąpiel, bo niestety do czasu rozwiązania nie mogła korzystać z gorącej wody. Pogoda zapowiadała rychłe lato, więc założyła niedawno nabytą sukienkę; białą, sięgającą za kolano, dopasowaną, ale niebyt ciasną, odsłaniała ramiona, ale zakrywała cały dekolt, z tyłu wiązana na sznureczki, które to w fikuśny sposób przeplatały się na plecach, aż do pasa. Była frywolna, jak na ciążową sukienkę, ale całkowicie adekwatna do okazji. Skoro nie pomagała w przygotowaniach, chciała chociaż ładnie wyglądać. Nim opuściła sypialnię, sprawdziła, czy prezenty były odpowiednio zapakowane. Kupili Jess piękne złote pióro na zakończenie studiów i na urodziny komplet biżuterii z białego złota ze szmaragdem. Wyprasowała koszulę dla Toma i zeszła na dół, gdzie wszystko było niemal gotowe. Ich pokój jadalny przypominał wielkością stołówkę. Zdecydowali się na zburzenie ściany łączącej dwa pokoje przylegające do kuchni. Korytarz wychodzący z niej na całej swojej długości miał panoramiczne okna usytułowane, co dwa metry, natomiast jadalnia, znajdująca się w środku domu, bez dostępu do okien była otwarta na ten korytarz dzięki potrójnemu, łukowemu wejściu. Poradzili sobie w ten sposób z owymi dwoma ślepymi pomieszczeniami. Podłoga była tam ciemniejsza, bardziej elegancka. Ściany w kolorze przyprószonego różu, stół i krzesła z wiśniowego drewna, z bordowymi siedziskami, pięknie zdobiony żyrandol wisiał dosyć nisko nad stołem, a całość doświetlały kinkiety. Było to piękne i stylowe pomieszczenie. Idealne na wyszukane okazje. Tom bardzo się postarał i zadbał o pyszne jedzenie, muzykę i nawet urodzinowe ozdoby, ale to dzięki czuwającej mamie obrus został wyprasowany i położony na stół właściwą stroną, a catering nie zdemolował kuchni. Chcieli zaprosić całą rodzinę, bo tak rzadko ostatnio spotykali się wszyscy razem, ale koniec końców miało pojawić się tylko rodzeństwo i oczywiście mama. Luka pracował, jako dziennikarz sportowy dla jednej z niemieckich stacji i przebywał za granicą, gdzie robił program na temat jakiegoś sportowca. Jego narzeczona Céline była tam z nim. Mąż Kitty też nie mógł przyjść ze względu na pracę. Był dźwiękowcem w telewizji. Kitty poznała go przez Lucę, bo pracowali w jednej stacji. Ona sama też odmówiła przyjścia ze względu na przeziębienie córeczki. Margo i Gustav też mieli jakieś swoje sprawy, więc uznali, że spotkają się w wąskim gronie, które po przeliczeniu wszystkich sztuk, okazywało się całkiem spore.

Tom kończył odbierać zamówienie, mama ogarniała to logistycznie, żeby zaraz poprzekładać jedzenie na półmiski. David podjechał pod dom, bo był odebrać tort i ciasta, a Rainie wystrojona w białą sukienkę w czerwone maki, niosła dwie patery z muffinkami, za którymi szalały dzieci. Bill maszerował za nią, niosąc kilka butelek wina. Od kilku lat stał się smakoszem i ich piwniczka przybrała zdumiewające rozmiary. Otworzyła im szerzej drzwi, żeby mogli swobodnie przejść.

- Trafiłem na korek i miałem wrażenie, że jadę z bombą atomową, już nigdy nie odbieram ciast sam – zawyrokował David, wchodząc zaraz za Rainie i Billem, po czym zaniósł pakunek do kuchni. Scarlett pomasowała brzuszek i zajrzała do małego salonu, gdzie było mnóstwo balonów, serpentyn, trąbek i innych akcesoriów urodzinowych, a stolik kawowy zastawiony był przysmakami dla dzieci. Na tarasie z tyłu domu Tom i David podłączyli sprzęt grający, skąd dobiegało aktualnie Acapulco w jakiejś zremiksowanej wersji. To David odpowiadał za muzykę i w tym momencie Scarlett była już bardzo zaciekawiona resztą playlisty. Ustawili tam też trampolinę i zabawki ogrodowe, których dotąd nie wyjęli po zimie. Wszystko zapowiadało się na miłe spotkanie rodzinne, ale najważniejszą atrakcją był Theo, który wedle doniesień Toma, ulokował się już w hotelu i czekał na swój moment. Zajrzała do kuchni, gdzie królowała mama, a Rainie sprawnie jej pomagała. Wydawało się, że miały dużo pracy, więc nie przeszkadzała im i przeszła do jadalni, gdzie byli Tom i Bill. Stanęła przy nich, a Tom pocałował ją i pogładził brzuszek.

- Pięknie wyglądasz, kochanie – powiedział, gdy obrzucił ją zadowolonym spojrzeniem. Przez te wszystkie lata prawili sobie dużo komplementów, doceniali choćby najmniejsze rzeczy i podkreślali wartość tego, co robili razem i dla siebie. Może to jeden z powodów, dla których tak dobrze im szło życie razem.

- Świetnie wszystko przygotowałeś – pochwaliła, a Tom aż kipiał z dumy. Pierwszy raz zabrał się za coś takiego prawie całkiem samodzielnie. Miał minę, jakby dostał medal z kartofla.

- Candy mi napisała, że będą po dziewiętnastej – powiedziała Rainie, stawiając dwie sałatki na stole.

- Świetnie, bo zaraz powinni być Listingowie. Jak się jeszcze szykowałam to, dostałam smsa od Liv, że jadą – dodała Scarlett.

- A jak Theo? – zapytał Bill.

- Mam przeczucie, że zrobi Jess niespodziankę – odparł z tajemniczą miną Tom.

- Nico mi napisał, że mam otwierać bramę, więc pewnie już są – poinformował David, przechodząc przez jadalnię. Był ostatnimi czasy dosyć roztargniony, zamyślony i wiecznie nieobecny. Nie powiedział nikomu, o co chodziło. Jednak nie naciskali na niego. Wciąż był nastolatkiem, któremu zdarzało się mieć chwile buntu. Bill i Rainie rozpłynęli się w różnych kierunkach – Bill poszedł za Davidem, a Rainie zniknęła w kuchni.

- To był długi dzień – stwierdził Tom, przytulając żonę, a ona z westchnieniem ulgi zapadła się w jego ramionach.

- Cieszę się z tej kolacji, choć też jestem zmęczona już i wolałabym mieć większy wkład – odparła. Ciąża uniemożliwiała Scarlett czynny udział w życiu domowym, co mocno ją frustrowało. Planowany termin rozwiązania to dwudziesty drugi sierpnia i choć to niemal całe trzy miesiące, Scarlett już czuła się tak, jak na ostatnich nogach. Podwójny bagaż robił swoje. – Też za tobą tęskniłam – uśmiechnęła się, zadzierając głowę. – Pełne szaleństwo.

- Jess tak nam pomaga, już przywykłem do jej obecności, było mi dużo wygodnej – powiedział szeptem, a Scarlett zaśmiała się pod nosem. Kiedy Jessica zajmowała się dziewczynkami, on miał więcej wolnego, a ona mogła odpoczywać bez wyrzutów sumienia albo po prostu towarzyszyć im przy zabawie.

- W lipcu Nellie i Nikki jadą na obóz, a z Hannah i Lily jakoś sobie poradzimy. Potem sprzedamy je babci - jednej albo drugiej, bo ja będę już tak wielka, że nie zmieszczę się w futrynie, żeby wejść do ich pokoi.

- Boli cię coś dzisiaj? – zmartwił się.

- Ciąża mnie boli – westchnęła. – Czuję, że nogi mi puchną, dzieci się rozciągają, boli mnie kręgosłup i dół brzucha. Jest gorąco i jestem taka rozpaćkana. Nienawidzę tego uczucia – marudziła, tuląc się do męża, który masując jej krzyże aż nader często zahaczał o pośladki, co trochę ją rozśmieszyło. – Ale ładnie wyglądam. Może i jestem wielka jak słonica, ale sukienkę mam fantastyczną. Myślę, że to Darcy ją wybierała – odparła ponownie zadzierając głowę i spoglądając na Toma.

- Maleńka, jesteś najpiękniejszą słonicą jaką w życiu widziałem i gdyby każda słonia była tak ponętna jak ty, to świat byłby pełen małych słoniątek.

- To tłumaczy tą mnogość rodu Kaulitzów – uśmiechnęła się od ucha do ucha, a Tom jej zawtórował. – Nic dziś nie zrobiłam poza przygotowaniem siebie, a czuję się jak po maratonie. Jesteś pewien, że wszystko gotowe? Sprawnie ci poszło przygotowanie jadalni – postarała się uśmiechnąć i wykrzesać z siebie entuzjazm. Pech chciał, że było naprawdę duszno i gorąco.

- Muszę się tylko przebrać, mama też, ale myślę, że zaraz wszystko będzie gotowe. Biorąc pod uwagę fakt, że przygotowujemy tą kolację na wariackich papierach, to całkiem nieźle nam poszło. Mama z zimną krwią zapanowała nad każdym kryzysem, jak na panią prezes przystało – Scarlett uśmiechnęła się, odsuwając od Toma i rozmasowała podbrzusze. To nie najlepsza pora na gimnastykę, ale ich dzieci miały swoje widzimisię.

- Wyprasowałam ci koszulę, mężu – powiedziała tylko, uśmiechając się delikatnie i nadstawiając usta do pocałunku. Z korytarza dobiegało coraz więcej głosów, stawały się coraz donośniejsze, więc Tom ulotnił się na piętro, a Scarlett wyszła przywitać gości. W granicach dziewiętnastej wszyscy byli w komplecie: Shie, Julie, Roxie, Lexie, Max, Nico, Liv, Georg, Saoirse, David, Sophie, Bill, Rainie, Tom i Scarlett. O przyjęciu nie wiedziała tylko Jessica. Samochody zostały zaparkowane u Rainie i Billa, więc nie zauważyła niczego podejrzanego, gdy parkowała przed domem. Weszła do domu rozmawiając wesoło z dziewczynkami, a za nimi Candy z Alanem i Brianem. Nell zwabiła ją do pokoju, gdzie przeżyła ciężki szok, gdy na jej widok rozbrzmiało Sto lat, finezyjnie zakończone przez Scarlett. Po fali życzeń, łez i gromkich wyznań, Jessica dostała dziesięć minut na przebranie się w sukienkę, którą na ta okazję przygotowała dla niej Scarlett. Była piękna – w bardzo jasnym odcieniu zieleni, wykonana na szydełku, na cienkiej podszewce. Miała małe krótkie rękawki i dekolt w łódkę. Prezent od niej i Toma świetnie pasował do tej sukienki. Lexie ekspresowo podpięła jej włosy, a Roxie wymalowała rzęsy. Dzieci również zmieniły stroje, na mniej upaćkane słodyczami. A kiedy Jess wróciła do jadalni w towarzystwie kuzynek, obok jej krzesła czekał Theo z przepięknym bukietem kwiatów. Choć mieli spotkać się następnego dnia, niemal popłakała się na jego widok. Nie widzieli się niecałe dwa tygodnie, odkąd był u nich ostatnio, a sposób, w jaki na nią patrzył, upewnił Scarlett, że oddała swoją dziewczynkę w dobre ręce.

Tort był przepyszny, kolacja też. Dzieci bawiły się w ogrodzie, grały na konsoli i tańczyły w rytm starych piosenek. W repertuarze pojawiło się nie tylko Acapulco, ale też Macarena, YMCA, Believe, czy Coco jumbo. Dorośli gawędzili, zupełnie jakby nie widzieli się od lat. Scarlett spoglądała na wszystkich ze swojego miejsca na „ciążowym tronie”, czyli wygodnym i solidnym krześle z podpórkami, miękko wyściełanym i przynoszącym tyle komfortu, ile się tylko dało. Obok niej, Tom rozmawiał z Billem, a kilka miejsc dalej Jessica i Theo robili do siebie słodkie oczka. Liv wróciła do pokoju i podchwyciła spojrzenie siostry, siadając na swoim miejscu.

- Scarlett, co powiedział ten lekarz ze Szwajcarii? – zagadnęła. Tom natychmiast przerwał rozmowę z bratem i przesunął się w jej stronę. Inne rozmowy też ucichły. To był temat, o którym wszyscy chcieli wiedzieć wszystko. Dzieci bawiły się w ogrodzie pod opieką starszych kuzynek, więc mogli swobodnie porozmawiać.

- To dziewczynka i chłopiec, co już wiecie. Nasza córeczka jest o niemal jedną piątą większa od swojego braciszka, a jej serduszko bije zdecydowanie mocniej. To też wiemy na pewno. Podstawowy zestaw badań nie wykrył żadnych nieprawidłowości u obojga. Wyniki tych bardziej szczegółowych badań, które miałam w poniedziałek, będą dopiero po niedzieli. Znaczy wyniki będą szybciej, ale doktor Stuart chce je przedyskutować ze swoim kolegą z Polski, który jeśli wierzyć Googlowi, uratował wiele dzieci. Ten lekarz, doktor Zawadzki, przyleci na spotkanie z nami w poniedziałek. Wtedy poznamy dokładną diagnozę. Na chwilę obecną, nasz chłopiec nie ma żadnych medycznych wad, chorób, czy jakichś genetycznych zawikłań. Jest po prostu mniejszy i słabszy od siostry. – Głos Scarlett, kiedy to mówiła, wydawał się dochodzić z drugiego dna beczki. Była spokojna i opanowana, jak to ona, ale ślepy dostrzegłby, jak bardzo martwiła się o swoje maleństwa i o siebie też, bo bardzo często powtarzała, że miała jeszcze cztery córki do wychowania. Była tykającą bombą, bo nikt tak do końca nie mógł stwierdzić, co w niej siedziało i jak to rozbroić.

- Ja myślę – zaczął Tom, wiedząc, że Scarlett już więcej nie doda. Pod stołem położył rękę na jej nodze, a ona mocno ją ścisnęła. – Myślę, że nasza dziewczynka pomoże swojemu bratu. Wierzę, że ona jest tam z nim po to, żeby mu pomóc. Urodzą się zdrowi, oboje. Nieważne, co mówią lekarze. Ona walczy dla niego. Może jego serce bije słabiej, ale nasz chłopiec stara się, wytrzymuje i walczy o każde uderzenie serca. Wiem, że im się uda, że nam się uda – zakończył pewnie, spoglądając na żonę, jakby to właśnie ją starał się przekonać, że wszystko będzie dobrze. Może siebie też musiał upewnić w tej wierze? Nie rozmawiali o tym, co byłoby gdyby. Przechodzili przez każdy dzień, najlepiej jak mogli.

- Nie może być inaczej – podsumowała Rainie, która była doświadczona w traceniu równie mocno, jak oni. – My tyle razy próbowaliśmy i mamy tych naszych urwisów, którzy jakoś dziwnie przypominają mi bliźniaków, których już skądś znam – dodała z uśmiechem, co trochę rozładowało atmosferę, a Bill jak zwykle, gdy była mowa o ich synkach, napuchł dumą.

- Jest mi przykro, że nie będę z wami przez te ostatnie tygodnie, ale tak sobie myślę, że przylecę na początku sierpnia, żeby wam trochę pomóc. No i nie przeżyłabym, gdybym nie zobaczyła od razu tych szkrabów – uśmiechnęła się ciepło do Scarlett, która w odpowiedzi posłała Jess kilka całusów. Była jej wdzięczna, bo Jessica mogła wygodnie uczyć się do obrony w swoim mieszkaniu, ale wybrała pomoc im.

- Chciałaś powiedzieć, że przylecimy – poprawił ją Theo, który od samego wejścia wydawał się lekko spięty. Wysunął krzesło, wstał, wyprostował się i w tym momencie chyba już wszyscy wiedzieli, co zamierzał zrobić. – To chyba właściwy moment – odchrząknął i popatrzył na Scarlett i Toma. – Ładnych kilka lat temu przyjęliście mnie do rodziny, akceptując ten niełatwy układ, który mieliśmy z Jess. Wyobrażam sobie, że to musiało być trudne, żeby zaufać siedem lat starszemu facetowi, który deklaruje miłość do szesnastolatki. Dziękuję wam za ten kredyt zaufania, bez waszego wsparcia byłoby nam trudniej, bo nie wyobrażam sobie życia bez tej wspaniałej kobiety, która w jednej sekundzie ukradła moje serce i życie – Scarlett i Tom trzymali się za ręce z szczęśliwymi uśmiechami na ustach. Ciężka atmosfera ulotniła się momentalnie. Zerkali na siebie raz po raz, ale najdłużej spoglądali na Jessicę, która właśnie dotarła do kolejnego kamienia milowego w swoim życiu. Byli dumni, że mogli towarzyszyć jej w tej drodze.

- Skarbie, nie możesz mówić, że ukradłam twoje serce, bo jeszcze ktoś pomyśli, że pogardziłam tym, które dostałam – Jessica zupełnie zszokowana zamiarami Theo, chyba nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co mówiła, jednak to wystarczyło, żeby jej chłopak nieco się rozluźnił. Patrzył na niż z taką czułością i uwielbieniem, że to skruszyłoby każde serce. Ukląkł przed nią na jedno kolano, wyjmując z kieszeni bordowe pudełeczko. Zawsze czujna Liv ustawiła się z aparatem w odpowiednim miejscu i uwieczniała już tą chwilę.

- Chciałem cię zabrać na egzotyczne wakacje albo na jakąś romantyczną kolację i zadać ci to pytanie w jakimś wspaniałym miejscu, ale lecąc tutaj zdałem sobie sprawę, że miejscem, które najbardziej kochasz jest twój dom i żaden zachód słońca, ani wykwintne dania nie będą lepsze od tego – uśmiechnął się i chwycił ją za rękę.

- Masz rację, chociaż mój dom jest już tutaj – dotknęła jego serca ich splecionymi dłońmi. Theo rozpłynął się w uśmiechu. Ucałował jej dłoń.

- Obiecuję dać ci najpiękniejsze i najpełniejsze życie. Postaram się sprawić, aby każdy nasz dzień był nową wspaniałą przygodą. Obiecuję, że stworzymy pełen miłości, szczęśliwy dom. Obiecuję dać ci wszystko, czego tylko zapragniesz, ale zacznę od siebie. Jessico Emanuelle Hoff, miłości mojego życia, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – nie mając pewności, czy powinna przytakiwać, czy mówić, robiła jedno i drugie, przy okazji zalewając się łzami. Theo wsunął na jej palec przepiękny pierścionek z brylantem, bo bał się, że zaraz wpadnie mu pod stół albo w tych nerwach zrobi z nim coś jeszcze gorszego. Jessica padła mu w ramiona, gdy podnosił się z klęczek, a wszyscy bliscy bili im brawo. Przez krótką chwilę sukienka Jess zmarszczyła się przy dekolcie, ukazując kawałek jasnej blizny, która była znamieniem jej nowego życia. Ponad dziesięć lat po operacji, nie mogła być szczęśliwsza i piękniejsza.

*

22. czerwca 2026

Margo przycinała kwiaty, które dostała w prezencie od męża. Gustav od samego rana zaskakiwał ją czymś miłym. W końcu raz w życiu kończy się czterdzieści lat. Zaczęło się od przyjemnej pobudki, którą jej zaserwował, nim wstały dzieci. Później pomógł im wyszykować się do szkoły, a nim Adam i Rosie wyszli, wpadli do niej z życzeniami, laurkami i prezentem, który sami wykonali – ramką z ich wspólnym zdjęciem, pięknie ozdobioną i pomalowaną. Gustav zaparzył jej kawę i nakazał odpoczywać, a gdy wrócił, przygotował królewskie śniadanie do łóżka i dał jej prezent – komplet biżuterii z różowego złota. Wewnątrz bransoletki wygrawerowany był napis: 22.06.2014 – dzień, który zmienił wszystko, czyli dzień, w którym oświadczyła się Gustavowi. Na odwrocie wisiorka widniało: 2011, czyli rok, w którym się poznali, bo żadne z nich nie potrafiło powiedzieć, jaki to był miesiąc. Wewnątrz kolczyków widniały daty urodzin dzieci: 24.10.2015 i 30.08.2018. A w pierścionku z białym kamieniem szlachetnym widniało zwykłe serduszko. Do tego dnia nie sądziła, że komplet biżuterii może być aż tak niezwykłym prezentem. Gustav zapowiedział też, że kiedy zaczną się wakacje i dzieci wyjadą do jego mamy, to on zabierze Margo na urodzinową wycieczkę. Innym razem widziała, jak przeglądał jakąś stronę dotyczącą Hawajów, więc przypuszczała, że może wrócą na Maui, bo tak się złożyło, że nie wrócili tam od podróży poślubnej. W drugiej połowie lipca zaplanowali wyjazd z dziećmi, więc już cieszyła się na te wakacje. Postanowiła przygotować spaghetti na obiad, bo Rosie i Adam bardzo lubili to danie. Gustav lubił wszystko, ale dodatkowo chłodziła już wino na wieczór i do obiadu. Kwiaty pięknie prezentowały się w wazonie. Zaniosła je do salonu i przy okazji zerknęła na obraz uwieczniający ją i Gustava, sprzed dwunastu lat. Jak bardzo była szalona, że poprosiła go, żeby się z nią ożenił? Uśmiechnęła się pod nosem i otworzyła okna, chcąc wpuścić trochę świeżego powietrza. Włączyła muzykę, jedną ze swoich ulubionych płyt Red Hot Chilli Peppers i wróciła do kuchni, żeby przygotować obiad. Kiedy kroiła cebulę wzruszyła się, jak zawsze. Jednak tym razem popłakała się nie tylko dlatego, że warzywo miało ostry zapach. Popłakała się głównie dlatego, że uświadomiła sobie, jaka była szczęśliwa. Gdy jako dwudziestopięciolatka wyobrażająca sobie siebie jako czterdziestolatkę, widziała samotność. Przez swoją bezpłodność czuła się gorsza, nie wyobrażała sobie, żeby ktoś mógł chcieć z nią być dla niej samej. Pogodziła się ze świadomością, że nie założy rodziny, ale miała swoją sztukę i plan na przyszłość, o który walczyła. A potem pojawił się Gustav i wszystko uległo zmianie. Jednak nawet w najśmielszych snach nie marzyła o tym, co dostała od życia. Wspaniały mąż, radosne,  choć czasem niepokorne dzieci, praca wynikająca z pasji, wspaniały dom i rodzina, bliscy, na których mogła liczyć. To życie z jej najskrytszych marzeń i warto było przejść przez każdy trud, żeby dotrzeć do momentu, w którym była. Kiedyś powiedziała Gustavowi, że jeśli spotka kobietę, którą pokocha albo, jeśli uzna, że to małżeństwo na wariackich papierach nie było dla niego, to miał przyjść i powiedzieć jej o tym, żeby mogli godnie zakończyć swoją historię. Jednak pomimo trudności, znaleźli swój złoty środek i okazało się, że wcale nie kochali się tak trochę i z rozsądku. Okazało się, że ich miłość ukorzeniła się w przyjaźni, zaufaniu, wzajemnej wierze i poczuciu stabilizacji. Wyrosła mocna i rozkrzewiła się tak bardzo, że otulała ich z każdej strony, obrosła ich dom, ich serca, ich życie. Kochali się przeogromnie. Gustav, co roku dwudziestego drugiego czerwca albo czternastego lipca, w zależności od jego inwencji, prosił ją rękę, o to żeby spędziła z nim życie. A ona zawsze się godziła i czuła się najszczęśliwszą i najbardziej spełnioną kobietą, jaka stąpała po całej kuli ziemskiej. Mieli dobre życie. Gustav zajął się prowadzeniem baru, a później dwóch i trzech. Nagle okazało się, że miał smykałkę do interesów. Realizował się i to odzwierciedlało się w jego ojcostwie, jego małżeństwie, w jego domu. Był wspaniały. Nim przygotowała obiad, zdążyła odebrać kilka telefonów z życzeniami, co opóźniło jej działania. Dlatego gdy Gustav wjechał na podwórko, dopiero nakrywała do stołu. Adam pierwszy wpadł do domu.

- Ale pachnie! – rzucił plecak i cały zgrzany przytulił ją na powitanie. Jeszcze chciał się przytulać, dlatego korzystała z tej sposobności, nim jej słodki chłopiec stanie się zbuntowanym nastolatkiem. Jego bujne loki zmierzwiły się, więc przygładziła je ręką. – Mamo, ty masz urodziny, a robisz nasz ulubiony obiad – zauważył.

- Bo ja chcę, żebyśmy wszyscy byli zadowoleni w moje urodziny – odpowiedziała, a Adam zadowolony z tego, co usłyszał, pobiegł do łazienki. Rosalie, nie spiesząc się, z gracją księżniczki weszło do domu z tatą, trzymając go za rękę. Gustav niósł jej plecak, a ona dzierżyła w ręce różdżkę, którą sama wykonała na zajęciach plastycznych. Poprzedniego popołudnia kupowały w sklepie kolorowy papier i inne potrzebne przybory. Dobieranie kolorów było bardzo ważne dla Rosalie.

- Mamusiu, patrz! – pokazała swoje dzieło i zatoczyła różdżką kilka kręgów, jakby rzucała zaklęcie.

- Czy ta różdżka czaruje? – zapytała Margo, kucając przed córką i oglądając jej dzieło.

- To jest bardzo magicznie czarująca różdżka – stwierdził Gustav. – Zmieniła światło na zielone.

- Naprawdę? Niesamowite! – zadziwiła się, odkładając ten przedmiot magiczny na szafkę z największą ostrożnością. – Później razem coś wyczarujemy, a teraz zapraszam was na magiczny obiad. – Wskazała na stół, prezentując odświętne nakrycie. Mieli jadalnię, ale gdy byli sami jedli w kuchni, bo nigdzie nie było tak wspaniałej atmosfery, jak tam. To ich miejsce spotkań, jak chyba w każdym domu. W ciągu kilku minut ręce zostały umyte, a Margo zdążyła podać na stół wszystkie przysmaki. Dla siebie i Gustava wybrała wino, a dzieciom podała sok porzeczkowy. Zarówno Gustav, jak też Rosie i Adam, pałaszowali, aż im się uszy trzęsły. Z uśmiechem na ustach delektowała się tym pięknym dniem, cudowną chwilą.

- Zastanowiłaś się nad imprezą? – zapytał ją mąż, gdy już pierwszy głód został zaspokojony. Margo skinęła głową, zdążyła już zarezerwować lokal. Wprawdzie ten pomysł powstał rano, podczas rozmowy z Francie i od razu zajęła się wcielaniem go w życie.

- Zarezerwowałam klub nad jeziorem Wannsee. My zrelaksujemy się w pięknym miejscu, a oni zapewniają mnóstwo atrakcji dla dzieci. Idealne rozwiązanie dla nas i Kaulitzów, a młodzież będzie mogła się opalać do woli na plaży.

- Na kiedy? – zainteresował się.

- Dziesiąty-jedenasty lipca. Przygotują przyjęcie, my tam musimy tylko być – odpowiedziała zadowolona. W przeciwieństwie do Scarlett i Julie, Margo należała do wygodnych gospodyń domowych i kiedy tylko mogła, w organizacji wszelkich uroczystości wyręczała się lokalami lub cateringiem. Zamiast stać przy garnkach wolała coś namalować.

- Jak zwykle myślisz o wszystkim – odparł z uśmiechem.

- Mamo? – zagadnęła Rosalie, gdy kończyła już swoją porcję. Miała buzię umazaną sosem, a gdy piła sok, upaćkała się aż do policzka.

- Słucham? – podała córce serwetkę, którą dziewczynka bardzo niechętnie wykorzystała.

- Dziś w szkole mówiliśmy o rodzinie, bo w piątek będzie dzień sportu i rodziny. Przyjdziecie? – zapytała z nadzieją, spoglądając na mamę i tatę swoimi ślicznymi brązowymi oczami.

- No pewnie – odparł Gustav.

- A zagrasz ze mną w meczu, tato? Bo będą rozgrywki synów z ojcami albo mamami, jak kto woli.

- Rozniesiemy ich – odpowiedział, unosząc zaciśniętą pięść w zwycięskim geście, a Adam uśmiechnął się od ucha do ucha. – Ale Rosie, ty miałaś coś powiedzieć – skupił się znów na córce.

- No, więc rozmawialiśmy o rodzinie i pani nas pytała, z kim mieszkamy, jakie są nasze rodziny.
- Co odpowiedziałaś? - zainteresowała się Margo.
- Kiedy przyszła moja kolej powiedziałam, że mieszkam z mamusią Margo, tatusiem Gustavem i bratem Adamem, bo mieliśmy podać imiona. No i pani pytała się każdego, co uważa za wyjątkowe w jego rodzinie, a ja powiedziałam, że w naszej rodzinie wyjątkowe jest to, jak bardzo się kochamy i dzieci zaczęły się śmiać, bo przecież każdy kocha swoje dzieci, a dzieci rodziców – opowiadała z przejęciem.

- Ale nie powinni śmiać się z tego, co mówiłaś. Przecież trzeba szanować uczucia innych – wtrąciła Margo.

- Pani tak powiedziała, a ja dodałam, że w naszej rodzinie wyjątkowe jest to, jak bardzo się kochamy, bo ja i Adam nie jesteśmy waszymi dziećmi z brzuszka, tylko z serduszka i wyjaśniłam pani, tak jak ty mi zawsze tłumaczysz, że my z Adamem nie urośliśmy w twoim brzuszku, jak inne dzieci u swoich mam. Urośliśmy w brzuszku innej mamy, która poszła do nieba, a wy nas wzięliście i pokochaliście, więc rośniemy w waszych serduszkach. Pani się popłakała – zakończyła nieco zaskoczona reakcją swojej pani, ale gdy popatrzyła na swoją mamę, uznała, że to coś mądrego i ważnego, co powiedziała, bo Margo też była wzruszona. Uśmiechnęła się do córki i pochylając się nad stołem, pocałowała ją w czoło.

- W mojej klasie jest Ernest, który też jest adoptowany, ale jego wzięła ciocia, jak jego mama zginęła w wypadku. Czy nasza mama też zginęła w wypadku? – zapytał Adam.

- Tak naprawdę nikt nie wie, co się stało z waszą mamą. Wiadomo, że umarła, bo została znaleziona w parku, niedaleko mieszkania, w którym byliście wy. Może szła do sklepu po jedzenie dla was? Może musiała coś załatwić? To na pewno było coś pilnego, skoro zostaliście wtedy sami – wyjaśnił Gustav, pomijając fakt, że ich mama zarabiała na jedzenie ciałem i istniało duże prawdopodobieństwo, że zabił ją niezadowolony klient. Pracowała w domu, obok pokoju, w którym spały jej dzieci. Margo i Gustav dowiedzieli się jedynie, że Adam i Rosalie prawdopodobnie mieli innych ojców, co wyjaśniało też nikłe podobieństwo. Jednak, gdy zostali znalezieni, byli czyści i najedzeni. W ich krwi wykryto ślady środka nasennego, więc policja i opieka społeczna domniemywała, że ich mama w ten sposób zapewniała sobie ciszę i spokój na całą noc. Tak, aby mogła pracować. Jednak na te nowiny byli wciąż za mali. Gustav i Margo obiecali sobie, że gdy dzieci będą chciały i potrzebowały tego, to poznają miejsce jej pochówku. Nie musieli tego robić, ale opłacali osobę, która dbała o jej nagrobek. To w końcu biologiczna matka ich dzieci. Byli jej to winni, za ten cenny dar, który od niej otrzymali. Marina Sonntag zasługiwała na godny pochówek. Bez względu na to, jakie wiodła życie.

- Tak naprawdę, to ty jesteś naszą mamą – stwierdził Adam, spoglądając na Margo. – Nie pamiętam tamtej, nie wiem nic o niej. To was kocham, bo to wy byliście zawsze z nami – dodał, a Rosie zerwała się z krzesła i okrążywszy stół, wskrobała się tacie na kolana. Czy mogła chcieć lepszego prezentu urodzinowego, niż takie wyznania od swoich dzieci? Popatrzyła na Gustava ponad głową Rosie. On czuł tak samo.

*

3. lipca 2026

Mamo, gorąco mi. Mamo, Lily mi dokucza. Mamo, Nikki wciąż śpiewa mi nad uchem! Mamo, weź je wszystkie proszę, bo jestem najstarsza i chcę mieć spokój! Mamo, Hannah bierze moje zabawki bez pozwolenia. Mamo, Nell rozwaliła moją budowlę! Mamo, ja nie chcę mieć sióstr! Mamo, czemu Lily płacze, ona nie chce stąd wyjść. Mamo, Hannah mnie bije! Mamo, Nicole zabrała mi mój rysunek i chce go podrzeć! Mamo, Nell jest niemiła i mówi na mnie kulfon! Mamo, Lily mówi na mnie chorela i dupa! Mamo, chce mi się pić. Mamo, roztopił mi się lód i wylał na sukienkę. Mamo, dlaczego Nikki i Nellie nie bawią się ze mną? Mamo, kiedy przyjedzie tata? Obiecał, że weźmie nas do basenu! Ale mamo!

I tak od samego rana. A może od miesiąca? Albo od dziesięciu lat? Scarlett starała się być mamą, która nie krzyczy, ale tłumaczy. Na palcach jednej ręki mogła policzyć awantury spowodowane zachowaniem dzieci. Pojawiały się szlabany, kary, czy reprymendy, ale przede wszystkim - rozmawiali ze sobą. Starała się być wyrozumiała, tolerancyjna i stanowcza. Jednak w momencie, kiedy zaczynała ósmy miesiąc ciąży, te jazgoty, krzyki i bijatyki, były ponad jej siły. Dziewczynki jak na złość wstały już po siódmej. Tom robił im śniadanie i szukał zajęcia, ale już przed dziewiątą musiał wyjść do biura, bo w ostatnim czasie produkował dwa albumy, które zanosiły się na wielki sukces. Starał się być w domu, jak najwięcej, ale potrzebowali go w pracy. Wschodząca gwiazda – Alexandra, która powierzyła mu cały swój album i uczestnik DSDS, który odpadł tuż przed finałem, gdy byli w jury – Rocky Franco. Nagrał już trzy płyty, które były całkiem niezłe, ale potrzebował czegoś, co go wybije i Tom ze swoimi magicznymi zdolnościami, wydobył to z niego. Przed momentem dostała od niego wiadomość, że wróci nie wcześniej niż o osiemnastej, a była dopiero piętnasta. Dziewczynki marudziły, snuły się po domu i nieustannie broiły.

- Mamo, mamo, mamo! – do kuchni wpadła Hannah i przerwała, tą jedną z niewielu chwil ciszy. – Nikki wchodzi do basenu! – zaalarmowała, więc chcąc nie chcąc, Scarlett odstawiła szklankę soku i ruszyła do ogrodu, czując, że bardzo natychmiast powinna wstąpić do toalety. Brzuch jej ciążył, skóra była napięta, jakby miała zaraz wystrzelić, a dzieci rozciągały się na długość, bo nie miały już zbyt wiele miejsca w jej brzuchu. Któreś z nich musiało forsować pęcherz, ale chcąc nie chcąc, ratowanie dziecka było w tej chwili ważniejsze. Włączyła swój tryb ekspresowy, w którym musiała wyglądać, jak Bańka-Wstańka. Przemknęła przez chłody hol i wyszła na to skwarzące słońce. Pierwszym, co zauważyła, była Nell próbująca odciągnąć Nicole od wody. Na szczęście do ich basenu wchodziło się jak do jeziora, czyli po spadzie. Jednak to nie zmieniało faktu, że córki miały absolutny zakaz wchodzenia do wody bez opieki dorosłego.

- Co tu się dzieje? – zapytała nieco podniesionym głosem. Nell i Nicole dalej szarpały się na brzegu.

- Mamo, ona chce wejść do wody! – krzyknęła starsza z sióstr.

- Mamo, ona mnie ciągnie! – zawyła młodsza, już całkiem bliska płaczu. Nikki ciągnęła siostrę za warkocza, a Nell biła ją po rękach, próbując się uwolnić. Były skupione na wyzywaniu się od głupich i dup, co obecnie stało na pierwszym miejscu w słowniku kilkulatek. Szarpały się, ciągnęły za włosy i chlapały wodą. Mało brakowało, a mogły się przewrócić. – Dziewczynki! – powiedziała głośniej, łapiąc je za ramiona i próbując od siebie odciągnąć. Nicole stała już w wodzie prawie po kostki. – Spokój! – zagrzmiała i dopiero to wytrąciło je z transu. – Co tu się dzieje? – chwyciła je obie za ręce i wyprowadziła na trawę. – Mówiłam, że macie siedzieć na tarasie albo w altanie, skoro chcecie być na dworze. Wyszłam tylko się napić, co to ma znaczyć? Słońce jest jeszcze zbyt mocne, a wy nie macie czapek, dlaczego mnie nie słuchacie? – Kilka kroków dalej, stała Lily, która obserwowała wszystko i dramatycznie się rozpłakała. Hannah starała się ją uspokoić, ale też oberwała, bo najmłodsza z dziewczynek wyszarpnęła się i uciekła od niej. Tym razem największy łobuz ratował sytuację. – Nellie? – zapytała Scarlett. Zawsze w takich sytuacjach opowiadały swoje wersje według starszeństwa, żeby nie spierały się o brak sprawiedliwości.

- Bo ona chciała wejść do wody, a nie można, więc próbowałam ją wyciągnąć i mnie uderzyła – opowiedziała naburmuszona. Zniszczony warkocz i potargane włosy, świadczyły o tym, że walka była zacięta.

- Nik?

- Bo mi się nudziło i chciałam wejść do kostek, no może do kolanek, ale nie dalej! – oburzyła się. – A Nellie i Hannah wszystko zepsuły – obrażona splotła ręce na piersi.

- Han?

- Ja się bawiłam z Lily w altance – wskazała na rozłożone lalki i kubeczki. – I zobaczyłam, jak one się szarpią i pobiegłam po ciebie. – Lily dalej szlochała, więc Scarlett ustawiła dwie starsze w pewnym oddaleniu od siebie nawzajem i przywołała najmłodszą, która natychmiast przylgnęła do jej nogi.

- Mama – jęknęła tylko i płakała dalej. Scarlett westchnęła ciężko, gładząc głowę córeczki.

- Jest upał, wszystkim nam jest ciężko. Tata nie może urwać się z pracy. Prosiłam was tylko o chwilkę spokoju – powiedziała zrezygnowana. – Nicole – zwróciła się do dziewczynki, która wpatrywała się w nią z udręczoną miną. – Złamałaś zakaz bezpieczeństwa, więc ominie cię następne wejście do basenu – dziewczynka rozpłakała się, beznadziejnie zwieszając głowę. – Jest mi przykro, ale łamanie zakazów bezpieczeństwa, to najgorsze, co możecie zrobić, bo nie chodzi tylko o to, że mnie nie słuchacie, ale o to, że zagrażacie swojemu zdrowiu.

- Mamo! – zawyła Nicole, upadając na kolana i wpadając w szloch. Basen latem był najbardziej wyczekanym elementem dnia dla każdej z nich. W każde popołudnie wchodziły do wody z Tomem lub Davidem. Basen znajdował się w takim położeniu, że ciężko było go odgrodzić, więc stosowali surowe kary, kiedy dziewczynki wchodziły do wody samowolnie. Nie wychodziły same do ogrodu, no i zawsze ktoś ich pilnował. Jednego roku mieli płotek, ale niewiele pomógł, a tylko utrudniał przemieszczanie się po terenie.

- Hannah, brawo za twoją reakcję – uśmiechnęła się do zadowolonej z siebie dziewczynki. – Nell, cieszę się, że próbowałaś powstrzymać siostrę, ale niepotrzebnie wdałaś się w bójkę, mogłaś zawołać mnie – upomniała.

- Wiem, mamo, ale się wystraszyłam – odpowiedziała. – Nie chciałam się bić, ale Nicole nie słuchała, jak prosiłam, żeby wyszła, no i tak…- wzruszyła ramionami, spuszczając głowę. Miała znacznie więcej pokory i odpowiedzialności w sobie niż siostra. Były zupełnie różne. Nicole działała impulsywnie i zupełnie bez przemyślenia, nawet w takim stopniu, jakiego można oczekiwać od ośmiolatki.

- Wyszłam na pięć minut, żeby się napić. Obiecałyście, że będziecie w altance i przypilnujecie Lily. Na przyszły raz was nie zostawię i będziemy wszędzie chodzić razem – w tym momencie pomyślała o toalecie i zawzięła się w sobie, żeby nie doszło do katastrofy. – Musimy popracować nad dotrzymywaniem słowa, a teraz zapraszam was wszystkie do domu.

- Ale dlaczego? – zbuntowała się Hannah. – To Nikki była niegrzeczna – odpowiedziała z wyrzutem.

- Jest ponad trzydzieści stopni, widzę, że nawet w altance jest za gorąco. Fatalnie się czuję i nie jestem w stanie was upilnować tutaj na dworze. Przepraszam, ale musicie poczekać na tatę albo Davida – westchnęła ciężko, coraz bardziej rozdrażniona.

- To może pójdziemy pobawić się z Alanem i Brianem? – zaproponowała Nell. – U cioci i wujka basen jest odgrodzony – dodała, uznając to za swoją kartę przetargową. Scarlett odsapnęła. Słońce piekło ją w kark, czuła, jak spała spływała potem. Chciało jej się siusiu i miała ochotę zamknąć swoje córki w pokojach, żeby dostać chwilę spokoju, ale przecież nie były winne temu, że się źle czuła.

- Pobiegnij do cioci i zapytaj czy możecie przyjść, a my siadamy na ganku i czekamy na Nellie – zarządziła, a córeczki gęsiego powędrowały po schodkach i przysiadły na ławce. Scarlett też usiadła i ulga jaką jej to przyniosło, była tak wielka, że miała wrażenie, że już nie wstanie z tego fotela. Nell wróciła w błyskawicznym tempie, a za nią przyszła Rainie. Popatrzyła zatroskana na Scarlett. – Przepraszam, że zrzucam ci je na głowę, ale potwornie się nudzą, Toma nie ma, a wspólne oglądanie bajek i planszówki znudziły im się już około jedenastej – wyjaśniła.

- Trzeba było je wysłać do mnie już wcześniej – powiedziała Rainie. – Billa nie ma, ale jestem z Candy, więc opanujemy te żywioły – dodała, puszczając oczko do Hannah, która wpatrywała się w ciocię uszczęśliwiona.

- Dziękuję – odpowiedziała Scarlett po długim westchnieniu. – Myślę, że dziś będzie burza z piorunami, sądząc po zachowaniu niektórych członków tej rodziny – uśmiechnęła się bezradnie i przytuliła Lily, która wsunęła się pod jej ramię, jak zwykle niepostrzeżenie.

- Wrócą po kolacji – zarządziła Rainie. – Odpocznij sobie, bo blada jesteś – poradziła, a Scarlett zaczęła zastanawiać się, jak to możliwe, żeby była blada w taki upał. Pocałowała Lily w czubek głowy, nim wysmyknęła się z jej objęć i pobiegła za siostrami. Nicole ruszyła jako ostatnia, zatrzymała się przy Scarlett i popatrzyła na nią oczami, które złudnie przypominały jej własne.

- Przepraszam, mamusiu. Nie chciałam sprawić ci przykrości, tylko się pobawić – powiedziała, rysując palcem wzorki po kolanie Scarlett.

- Nie gniewam się na ciebie, chodzi mi tylko o twoje bezpieczeństwo. Gdybyś weszła za głęboko i zaczęła się topić, mogłabym nie być w stanie cię uratować z tym brzuszkiem – wyjaśniła wskazując na swój pękaty brzuch. – Ten zakaz jest po to, żeby nie stała ci się krzywda, rozumiesz? – dziewczynka pokiwała głową. – Chodź tu – wyciągnęła ręce, a Nicole przytuliła się mocno. Przygładziła jej włosy i wtedy przypomniało się jej, że Nell poszła się bawić z zupełnie rozczochraną fryzurą. Mogła mieć tylko nadzieję, że ktoś nad tym zapanuje. Nicole pobiegła za siostrami, a Scarlett ociężale podniosła się z siedziska i podreptała do łazienki, gdzie jak się okazało musiała posprzątać, bo któraś z dziewczynek zachlapała podłogę mydlinami. Odetchnęła i policzyła do dziesięciu. Sprzątnie nie wchodziło w grę. Przetarła podłogę mopem i uznała, że musiało wystarczyć do przyjścia Silke, czyli ściśle ujmując – ich pomocy domowej. Silke pomagała im już od kilku lat. Była to pani przed pięćdziesiątką, która ze względu na swoją sytuację rodzinną do czterdziestki nie mogła pracować, a później już musiała, dlatego nie miała zbyt wielkiego pola do popisu w wybieraniu zawodu. Była doświadczoną gospodynią, więc fenomenalnie sprawdzała się w swojej pracy. Silke raz w tygodniu gruntownie sprzątała ich dom, robiła większe pranie albo pomagała w kuchni. Była zadowolona za swojej pracy, bo Scarlett i Tom dbali o to, żeby wynagrodzenie było odpowiednie dla trudu, który wkładała w porządek w ich domu, a ona odwdzięczała się nie tylko dobrą pracą, ale też dyskrecją, co było dla nich bardzo ważne. Scarlett starała się, żeby dziewczynki uczyły się porządku i miały wyznaczane drobne zadania do wykonania, ale nawet jeśli starały się sprzątać swoje pokoje i pomagać, to wciąż były to starania kilkulatek i wciąż potrzebowali pomocy kogoś z doświadczeniem. Najtrudniej rzecz jasna było z Lily i Hannah. Nicole była wielką bałaganiarą i nakłonienie jej do sprzątania, często wiązało się z spazmami płaczu i wielkim dramatem. Oczywiście w wykonaniu Nikki. Scarlett długo wzbraniała się przed zatrudnieniem kogoś. Mając Nell i Nicole jakoś radziła sobie z pomocą mamy, siostry albo innej pomocnej duszy, ale kiedy na świat przyszła Hannah, a gdzieś pomiędzy pojawiły się zobowiązania zawodowe, musiała odpuścić. Nie mogła być we wszystkim dobra i ogarnąć wszystkiego perfekcyjnie. Chciała być świetną mamą, żoną, gospodynią i do tego wybitną piosenkarką, ale niestety tak się nie da w realnym życiu. Poszła na kompromis i na przestrzeni czasu uznała, że to świetna decyzja. Zwłaszcza teraz, bo prawda była taka, że gotowanie, czy inne drobne czynności, które wykonywała, na przykład nakrywanie do stołu, czyszczenie toalety, zmywanie talerzy, czy nawet zbieranie malin na deser, męczyły Scarlett. Musiała odpoczywać po przejściu z jednego końca domu na drugi, a gdzie tu myśleć o prowadzeniu go? Nie chciała stać się zupełnie bezużyteczna i tylko wydawać poleceń, ale sytuacja zmuszała ją do tego. Starała się dbać o dom i robiła wszystko, co mogła, żeby dziewczynki bardzo nie odczuły jej wycofania. Do tej pory każde przyjęcie wychodziło spod jej rąk. Piekła, gotowała albo przynajmniej tworzyła jadłospis, nakrywała do stołów, dobierała zastawę, muzykę – robiła wszystko i czuła się dumna ze swoich dzieł. Bo tak naprawdę starała się żyć tak, by każdy dzień ich wspólnego życia był arcydziełem. A teraz mogła jedynie poddać się biegowi zdarzeń i próbować nie urodzić zbyt wcześnie. To trochę upokarzające dla niezależnej kobiety, ale i tą lekcję przyjęła niechętnie. Pomoc mamy w tym wszystkim stała się nieoceniona. Nie potrafiła zliczyć, ile razy Nico wpadł z gotowym obiadem na następny dzień albo jak Shie przyjeżdżał po dziewczynki i zabierał je na cały dzień, czy nawet weekend, żeby mogła odpoczywać. Jednak najbardziej nieoceniony w tym wszystkim był Tom. Stał się tato-mamą. Nauczył się odrabiania lekcji, wymierzania odpowiedniej ilości płatków w miseczce, dobierania skarpet i zaplatania warkoczy. Robił wiele z tych czynności wcześniej, tak po prostu, jednak w ciągu ostatnich kilku miesięcy stały się jego codziennością. Nie narzekał, tylko połączył swoją pracę z podwojonym etatem w domu. Dla niego też starała się podwójnie. Warstwa kurzu, nieumyta podłoga, czy niedoprasowana bluzka jeszcze nikomu nie zaszkodziły, jednak Scarlett była pewna, że ich życie dalej działało całkiem sprawnie dzięki pełnej mobilizacji najbliższych. Pokrzepiona tą myślą przygotowała dla siebie koktajl z borówek i malin, które Tom kupił rano, uruchomiła nawiew, rozsiadła się wygodnie w salonie, położyła nogi na pufcik i włączyła sobie Pamiętnik. Tak można było żyć w lipcowe upały.