1. Tego dnia, tego miesiąca, tego roku, kiedy wszystko się zaczęło. Tego listopada.

Tego dnia, tego miesiąca, tego roku, kiedy wszystko się zaczęło.

Tego listopada…

Mało dyskretnie żując gumę, wpatrywała się w obraz za oknem. Smagane wiatrem, ostatnie liście na drzewach były zdecydowanie bardziej interesujące, niż monolog matematyczki, która nie mogła się nażalić na podejście klasy do nauki i swoich obowiązków. Ostentacyjnie ignorując kobietę, bujała się lekko na krześle. W duchu odliczała minuty do końca lekcji. Liv jak na złość musiała się rozchorować, przez co niebotycznie jej się nudziło. Poprawiła nieistniejące zakładki na czarnym, dopasowanym sweterku i jeszcze mocniej odchyliła się  do tyłu. Oparcie krzesełka spoczywało na stoliku za nią, więc mogła beztrosko przebierać nogami w powietrzu. Miała już zupełnie dosyć skrzekliwego głosu kobiety w pierwszym stadium menopauzy, z morzem kompleksów i całą masą innych nieszczęść, które skutecznie odreagowywała na niektórych, ściśle wyselekcjonowanych jednostkach, wśród których ona niewątpliwie się znajdowała. Denerwował ją każdy najmniejszy szczegół osobowości, jak i wizualności nauczycielki, co było w zupełności, a nawet bardziej, odwzajemnione przez matematyczkę. Kobieta ewidentnie robiła wszystko żeby tylko uprzykrzyć życie dziewczynie i przy każdym możliwym teście skutecznie jej się to udawało. Brunetka spoglądając kątem oka na plik kartek w jej dłoniach, odruchowo zagryzła dolną wargę i nie przestając się bujać, przeniosła swoje spojrzenie na nauczycielkę.  Kobieta szybko czytała kolejne wyniki. Brunetka zamarła, gdy usłyszała dwa ostatnie nazwiska. Miller dwa. O’Connor sześć. Zrobiło jej się nienaturalnie gorąco, a ciało przeszyła fala nieprzyjemnych deszczy. Minęło może kilka sekund, wszystko zdawało jej się zniknąć. Widziała tylko satysfakcję wymalowaną na twarzy matematyczki, jej oddech stał się całkowicie nierównomierny, a serce mało, co nie wyskoczyło z jej klatki piersiowej. Cały czas twardo wpatrywała się w nauczycielkę, a ta z ironicznym uśmiechem odłożywszy testy na biurko, zasiadła przy nim. Patrzyła jej prosto w oczy. Klatka piersiowa dziewczyny unosiła się i opadała w takim tempie, za którym niemalże niemożliwym było nadążyć, choćby spojrzeniem. Nie mogła uwierzyć, że poświęcona czas, zaangażowanie i to wszystko co włożyła w wykucie się do testu, znów poszło na marne. Poczuła jak zbiera się w niej złość. Miała ochotę wybuchnąć, zrobić niemałą krzywdę nauczycielce i Mikeowi, który przecież ściągał od niej i wszystkiemu, co tylko się ruszało w zasięgu jej wzroku. Ocknąwszy się, zacisnęła dłonie w piąstki i opadłszy krzesłem na ziemię, z zimnym wyrazem twarzy, chwyciła swój plecak i głośno wysuwając siedzisko do tyłu, energicznie wstała z miejsca. Długie włosy zachybotały przy jej buzi, która pod wpływem emocji nabrała kolorytu. Jednym ruchem głowy odrzuciła je do tyłu i miażdżąc spojrzeniem matematyczkę, ruszyła przez klasę. Pośród panującej w klasie ciszy, zwróciła uwagę wszystkich uczniów. Jej płynne ruchy przecinały powietrze, kiedy zalotnie kołysząc biodrami przechodziła wzdłuż ławek. Była wyprostowana i pewna siebie. Swoją postawą budziła wręcz respekt. Filigranowa dziewczynka na raz stała się oazą siły i determinacji, a emanująca zeń siła zdawała się być, aż nader wyczuwalna. Nie fizyczna, ale ta bardziej mentalna. Czarny sweterek podkreślał jej krągłe piersi i zgrabną talię, a jeansy wpuszczone w kozaki kształtne biodra i długie nogi. Zabierała za sobą spojrzenia wszystkich uczniów. Nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Ci wszyscy ludzie byli tylko częścią przystanku na jej drodze, jaki stanowiła ta szkoła. Zbędną częścią. Nie lubiła ich, a oni nie lubili jej, bo nie była bezbarwna. Nie godziła się na to co wszyscy i miała swoje zdanie, którego nie omieszkała manifestować. Nie bała się mówić. Nie bała się iść do przodu. Nie bała się słów. Nie bała się siebie. Mówiła co miała na myśli i to im się nie podobało, bo większość nie miała na to odwagi. Miała to, co oni mieć chcieli, a czego zdobyć nie potrafili. Była kimś, kim być chcieli i dlatego nie potrafili jej zaakceptować. Była tam, bo musiała. Była tam, bo to warunek ku spełnieniu marzeń. Dla nich gotowa była zrobić wszystko. Nawet znieść wrogość matematyczki. Nawet nieustannie użerać się z głupawymi komentarzami na swój temat. To akurat mało jej przeszkadzało, bo nie zważała na nic nieznaczące słowa, spowodowane albo zazdrością, albo złością, bo stanowiła twierdzę nie do zdobycia. Lubiła wprowadzać swoje zasady, ale nie podporządkowywać się zasadom innych. Lubiła prowokować. Lubiła mieć władzę. Nie lubiła przegrywać. Wszystko się w niej gotowało, bo ta bitwa należała do matematyczki. Znów pokazała, że może decydować o jej losie. Jednak Brunetka nie zwykła zostawiać niedokończonych spraw. Nie zamierzała pozwolić jej cieszyć się z wygranej. Nie zamierzała tego tak zostawić. Wiedziała, że nie zaliczyła tylko i wyłącznie przez jej złośliwość, bo zawsze obcinała jej punkty najbardziej jak tylko mogła, za najdrobniejsze błędy. Wiedziała też doskonale, że matematyczka zdawała sobie sprawę, dlaczego tak bardzo zależało jej na ocenach. Mike był jej ulubieńcem, oceny miał fatalne, ale widziała w nim coś. Lubiła chłopców. Scarlett reprezentowała sobą coś, co dla starej panny w średnim wieku było nie do doścignięcia. Dlatego jej nienawidziła, bo miała przed sobą całe życie, otwartą drogę pełną możliwości, a jej wybór ograniczał się do zera. Wyjście z klasy było tylko pierwszym szczeblem drabiny prowadzącej do słodkiej wygranej. Nienawidziła tej starej, zgorzkniałej choleryczki zdolnej jedynie do dołowania, poniżania innych i pokazywania im swojej magisterskiej wyższości, która wyższością wcale nie była. Najmniej chodziło jej o tą nauczycielkę. Chodziło jej o wygraną samej siebie. Chodziło jej o wygraną swojego życia. Nie zamierzała pozwolić, by tamta, przez głupią niechęć do niej, zabrała jej to wszystko. Wszystko, co w zasadzie było jednym – marzeniami. Nie chciała pozwolić, by zabrała jej życie. Piorunując ją spojrzeniem, zacisnęła swoje pełne wargi, tak że utworzyły prostą linię i minęła jej biurko. Ze stoickim spokojem stawiała każdy krok, subtelnie kołysząc biodrami. Czuła na sobie palące spojrzenia wszystkich. Oczami wyobraźni widziała, jak matematyczka wgapiała się w nią i nie rozumiała jeszcze o co chodziło. Widziała jej rozchylone usta i głupkowatą minę i miała ochotę roześmiać się w głos. Nie zrobiła tego. Nie rozglądając się, nie zwracając uwagi na nic, szła wzdłuż klasy, coraz bardziej zbliżając się do drzwi. Jej twarz nie wyrażała niczego, zupełnie niczego. Turkusowe oczy zimno wpatrywały się w jeden punkt, a karminowe wargi nawet nie zadrżały, choć wewnątrz niej toczyła się zażarta woja wszystkich sprzecznych sobie emocji. Nie pozwoliła ani krzcie ujrzeć światła dziennego. Czas nauczył ją, że nie warto. Czas nauczył ją, że tylko słabi dają się im ponieść. Ona nie była słaba. Nie dawała za wygraną. W klasie panowała absolutna cisza, którą nagle przerwał huk dziennika uderzającego w blat biurka i krzyk nauczycielki.

- O’Connor na miejsce! - Brunetka nie zaszczyciwszy jej nawet spojrzeniem, wyszła z klasy ostentacyjnie trzaskając drzwiami.

- Suka – warknęła  i zatrzymała się dopiero tuż za nimi, oddychając głęboko. Udało jej się. Matematyczka była rozstrojona nerwowo i zła, bo nie udało się dopiąć swego, bo nie umiała przewidzieć reakcji dziewczyny, bo nie umiała jej zagiąć, choć z pozoru udało jej się. Z pozoru, a pozory mylą. Dopiero teraz rozluźniła dotąd niemożliwie spięte mięśnie i rozciągnęła usta w cwanym uśmiechu. Zarzuciwszy plecak na jedno ramię, powoli, acz rytmicznie ruszyła w stronę szatni, niosąc za sobą głośne echo, burzące całkowitą ciszę panującą w budynku.

Gdy wyszła przed szkołę uderzyła w nią fala zimnego wiatru, a skórę rosił deszcz. Lubiła deszcz. Zasunąwszy zamek skórzanej kurki pod sama szyję, wsunęła ręce do kieszeni. Deszcz coraz bardziej moczył jej włosy i ubranie, jednak nie zamierzała przyspieszyć, ani jechać autobusem. Liczyła, że może podzieli los Liv. Nie chciała tam wracać. Sztuczna popularność podsycana zazdrością nie była jej potrzebna. Chciała prawdziwego życia. Współistnienie ze wszystkimi na wpółświadomymi ludźmi męczyło ją. Chciała wreszcie być tam, gdzie było jej miejsce. Tam, gdzie sen stawał się jawą. Chciała robić to co było jej przeznaczone. Chciała dzielić swój los z ludźmi, których ceniła, a nie z tymi, których jej narzucona. Chciała trafić do swojego sacrum, w którym miała być Księżniczką.. Jednak póki co, wszystko składało się na to, by jej to sacrum odebrano. Ocena z matematyki była jej być, albo nie być. A pani Lockermann robiła wszystko, by nie być się urzeczywistniło. Na wspomnienie o tej feralnej klasówce znów podniosło się jej ciśnienie. Kopnęła kamień leżący na chodniku. Przez jej ciało przeszedł dreszcz, ale nie zwróciła na niego większej uwagi. Nie przeszkadzało jej też przenikające na wskroś zimno, ani  przylepiające się do buzi, mokre kosmyki włosów. Musiała zrobić wszystko, żeby pokazać matematyczce, że nie jest w stanie w żaden sposób jej przeszkodzić w dojściu do celu. Nikt nie był. Wchodząc na podwórko, przyspieszyła i lekko wbiegła do domu. Trzasnąwszy drzwiami, od razu wbiegała na górę, prosto do swojego pokoju. Dopiero, gdy pozbyła się mokrej kurtki i butów i jej zmarznięte ciało zaczęło oswajać się z ciepłem panującym w domu, poczuła jak bardzo zmarzła. Zdjęła mokre rzeczy i założywszy dres, przeczesała palcami równie wilgotne włosy i usiadła na szerokim parapecie. Przyjemne ciepło bijące od kaloryfera zgadującego się tuż pod nim otulało jej ciało. Na moment poczuła się niebotycznie błogo. Odchyliwszy głowę nieco do tyłu, oparła ją na ścianie i przymknęła powieki. Dopiero teraz na spokojnie wszystko po kolei do niej docierało. Wszystkie te wydarzenia jeszcze raz odgrywały się w jej umyśle, wszystkie te emocje i gesty. Była zadowolona, bo pomimo banalnej głupoty tej sytuacji i tak wyszła na swoje. Nie dała Lockermann poczuć satysfakcji. Choć piątka na tle trzech szóstek nie rokowała zbyt dobrze, wiedziała, że wyjdzie na swoje. Musiało tak się stać. Postanowiła, a przede wszystkim obiecała sobie i rodzicom, że matematyka nie stanie na przeszkodzie, by spełnić marzenia. A ona obietnic dotrzymywała. Ciche stąpanie skłoniło ją do otworzenia oczu. Ujrzała Liv siadającą na skrawku parapetu naprzeciw niej. Spojrzała na nią badawczo i zaplotła ręce na piersiach.

- Coś tak wpadła, jak burza?

- Matematyka. Locermann. Mike. To ostatnie nie klasyfikuje się do czegokolwiek, więc poprzestańmy na dwóch pierwszych.

- Przecież dobrze napisałaś.

- Tak, aż na piątkę.

- Suka.

- Ja to wiem od dawna. – zaśmiała się gorzko. Choć zewnątrz zdawała się być twarda i sprawiała wrażenie, że nic jej nie ruszało, to Liv i tak wiedziała, że wewnątrz strasznie brała do siebie wszystko co wiązało się ze śpiewaniem. Lockermann od zawsze uprzykrzała jej życie, zdawała mnóstwo dodatkowych prac, skrytykowała wygląd i sposób bycia. Robiła wszystko, by umniejszyć Scarlett. Brunetka broniła się jak mogła i nigdy nie pozostawała jej dłużna, przez co jeszcze bardziej rozwścieczała matematyczkę i kółko się zamykało. Teraz, kiedy dowiedziała się, że ocena z matematyki zaważy nad najbliższą przyszłością Scarlett, jeszcze bardziej przyłożyła się do utrudniania jej wszystkiego.

- Scarlett…

- Nic nie mów. Wiem co będzie, co może być. Wiem i sama wystarczająco obawiam się konsekwencji. Liv, ja nie pozwolę, żeby ta stara prukwa odebrała mi śpiewanie.

- Wiem Scarlett, wiem. – Liv uśmiechnęła się niemrawo i pogłaskała siostrę po nodze. Nie musiała mówić, by wiedzieć. Doskonale wiedziała, że Scarlett nie potrzebowała słów. Doskonale wiedziała, że jej siostra gardziła pustymi obietnicami. Doskonale wiedziała, że wolała, by po prostu była.– Ale jesteś zmarznięta. Masz gęsią skórkę. Napijemy się kakao?  Od razu na wszystko inaczej spojrzysz. – znów się uśmiechnęła, tym razem bardziej pokrzepiająco. Scarlett odwzajemniła uśmiech i chwyciwszy jej dłoń, zeszła z parapetu i wyszły z pokoju. Liv i Scarlett były jak ogień i woda, ale pomimo tego łączyło je coś, czego słowami opisać się nie da. Urodzone tego samego dnia, tego samego miesiąca, ale Scarlett rok po Liv. Bliźniacze dusze w dwóch, różnych ciałach.

Wir gehen zusammen in die Nacht.

*

[Switchfoot ‘You’]

Tego dnia, tego miesiąca, tego roku, kiedy wszystko się zaczęło.

Tego listopada…

Siedział na miękkim dywanie, opierając się plecami o łóżko. Garbił się lekko, a rozpuszczone dredy spływały po jego plecach i ramionach. Na wpół wypalony  papieros żarzył się w jego prawej dłoni, a w drugiej kurczowo ściskał drewnianą ramkę, w której widniało zdjęcie czterech nastolatków. Rozdanie Comet 2005, pierwszy krok ku zatraceniu.

Byli po prostu szczęśliwi, po prostu roześmiani, po prostu prawdziwi. W tym momencie zdawało mu się, że byli sobie całkiem obcy. Jeden z nich nawet wyglądał jak on. Był tylko troszkę młodszy, bardziej niewinny i nieskażony sławą. Ten chłopak wydawał mu się nawet bliski, ale nie potrafił sobie przypomnieć, co mógł czuć. Jego radość, jego emocje, jego satysfakcja zdawały mu się całkiem kosmicznymi. Było mu tak jakoś obojętnie. Wszystko zdawało się nie mieć znaczenia. Chwycił stojącą obok jego nogi szklaneczkę i jednym haustem wychylił jej zawartość. Kropelka bursztynowego płynu spłynęła mu po brodzie. Wytarł ją rękawem i mocno zaciągnął się papierosem. Czuł się pusty, wypalony, niezdolny do czegokolwiek. Zdało mu się, że nie znał już siebie samego. Tak bardzo boleśnie panoszyło się w nim uczucie samozatracenia. Tak bardzo boleśnie nie miał pojęcia, co się wokół niego działo. Ta jedna fotografia uświadomiła mu, jak bardzo się pogubił. Już dawno nie czuł tego, co tamtego wieczoru. Nie pamiętał nawet jak to było. Nastawienie na mieć, niż na być zabrało mu to, czego tak usilnie szukał. Choć dalej to robił, jego poszukiwania zawsze kończyły się nie tam gdzie powinny. Jeśli nie w knajpach, to przy coraz to innych, piękniejszych kobietach, które aż lgnęły do niego. Poczuł się jak śmieć. Wszyscy chcieli dać mu wszystko, a w zasadzie nie miał już nic. Nawet samego siebie. Dostając to o czym wcześniej nawet nie śmiał marzyć, pozwalał, by odebrano mu jeszcze więcej. Nie potrafił powiedzieć nie, nie potrafił odmówić, nie potrafił postąpić tak jak powinien, bo nie mógł pozwolić na to, by jego wizerunek upadł. Nie mógł pozwolić na to, by ktokolwiek spostrzegł, że Tom Kaulitz upadał. Żyjąc pełnią życia przestał mieć czas na życie. Nie wiedział co czuł i kim był. Nie wiedział nic i ta pustka wywiercała w jego umyślne ogromną dziurę, która boleśnie przypominała mu o fakcie, że tamten Tom już nie istniał i nic nie było w stanie go wskrzesić. Zabił sam siebie. Jego dobra passa, uśmiech losu i Ci wszyscy, którzy rzekomo dawali mu wszystko, litry wypitego alkoholu, dziesiątki kobiet, które przewinęły się przez jego łóżko i każde inne najmniejsze ogniwo zapomnienia pchały go nieuchronnie w stronę przepaści, zabijały go. Ta świadomość odbierała mu resztki czegoś co już w zasadzie nie istniało. Czuł się nikim. Czuł się zużytą, niepotrzebną gwiazdką, która zdatna była tylko do tego, żeby ładnie uśmiechać się do kamery, z pamięci uderzyć parę razy kostką w struny gitary, poudawać, że wszystko go bawiło. Gwiazdką, która zabiwszy Toma panoszyła się na jego miejscu. Kariera tak bardzo upragniona, ta stanowiąca najwyższy szczyt marzeń, ta której poświęcił życie, odebrała mu je. Czuł się tak bardzo nijaki. Będąc jednym z najbardziej rozpoznawalnych gitarzystów, czuł się nijaki. Ironia. Zgasił niedopałek i znów napełnił do połowy szklaneczkę bursztynowym płynem. Uniósł ją do góry i spoglądając na falujący weń płyn, uśmiechnął się ironicznie. – Za was chłopcy, śpijcie w pokoju. – Opróżnił szkło i zamachnąwszy się, z całej siły uderzył nią w ścianę naprzeciw.  Bo nie było tamtych ich. Nie było tamtego jego. Byli tylko oni obecni. Oni zepsuci. Oni zgubieni. Szklanka z hukiem roztrząsnęła się na tysiące drobniutkich kawałeczków, zupełnie jak jego życie. Też było w zupełnej rozsypce. On był w zupełnej rozsypce. Wstał i wsunąwszy do kieszeni obszernych spodni paczkę papierosów, wyszedł z mieszkania. Znów ku zapomnieniu. Kolejny krok do przepaści.

Szedł przed siebie. Padał deszcz. Lubił deszcz. Na ulicach prawie nie było ruchu, ani tym bardziej ludzi. Szedł, a chłodne krople deszczu studziły jego rozgrzaną skórę. Nie odczuwał chłodu, nie odczuwał niczego – prócz pustki. Nagle wszystko stało się całkowicie bezsensu. Jedna fotografia odkryła przed nim prawdę, którą dusił głęboko w sobie, która go przerażała i żaden sposób nie chciał jej odkryć. Nie chciał pamiętać, że kiedyś był inny. Nie chciał pamiętać, że prowadził się do autodestrukcji. Nie chciał czuć braku sił. Nie chciał czuć zniewolenia samym sobą. Nie chciał wiedzieć, że robił źle. Nie chciał mieć świadomości, że mógł coś zmieć. Nie chciał, bo nie miał sił, by coś zmienić. Czuł całkowitą bezsilność wobec siebie, wobec życia jakie wiódł. Czuł się słaby wobec swoich słabości. Zatrzymał się w miejscu i rozejrzał dookoła. Nie pamiętał tego miejsca. Wydawało mu się całkiem obce, nieznane. Zdał sobie sprawę, że znów się zgubił. Nie potrafił nawet odnaleźć się w mieście. Czuł się żałośnie. Czuł się całkowicie przybity. Nie chciał się tak czuć. Nie chciał pamiętać. Zacisnął dłonie w pięści i szybko ruszył przed siebie. Nie miał zamiaru pamiętać.

Przed oczami ujrzał spory szyld ‘Vanilientraum’. Bez zastanowienia wszedł do środka, by zabić resztki swego człowieczeństwa.

Utonąć chcę, w morzu moich słabości.

Otulił go zapach wanilii. Dawno nie czuł tak miłego zapachu. Pomimo, że był to dosyć spokojny lokal, nie był tak całkiem zwyczajny. Połączenie jakiegoś pubu i restauracji. Dziwnie niecodzienne, ale podobało mu się. Było dosyć dużo ludzi, usiadł przy jednym z wolnych stolików, w rogu pomieszczenia, naprzeciw małej sceny. Zamówił whisky. Czuł odrazę do samego siebie. Upadł, tak nieznacznie dla świata, ale jakże druzgocąco dla siebie. Po raz kolejny powielił autodestrukcyjną czynność. Będąc mistrzem w łamaniu zasad całego świata, niepostrzeżenie zaczął łamać i swoje. Wszystko, co miało być jego, okazało się utopią. Ten piękny świat, w którym miał być Księciem nie istniał. Stał sam pośród łanów błędnych decyzji i nie miał pojęcia dokąd iść. Musiał zebrać plan. Nie był Tomem. Nie wiedział kim był. Nie wiedział jaki był sens. Nie żył już dla gry. Nie żył dla zespołu, bo one nie były już jego schronieniem. Stały się pracą, obowiązkiem, złotodajnym interesem. Tonął w paranoi i nie widział ręki, która mogłaby go uratować. Bał się samego siebie, a raczej tego, co z niego zostało. A wszystko przez jedną fotografię. Opróżnił trzecią szklaneczkę.

[Christina Aguilera ‘I will be’]

Weszła na mały podest, a delikatne światło reflektora oświetliło jej smukłą postać. Chowając kilka długich kosmyków włosów za ucho, usiadła na stołku znajdującym się przy fortepianie. Wygładziła zakładki na czarnej, lekko połyskującej, sięgającej ziemi sukience i pewniej usadowiła się na miejscu.

Spojrzawszy na muzyka dała mu znak, by zaczął grać. Gdy pierwsze takty dotarły do jej uszu przymknęła powieki i ujęła w obie dłonie mikrofon. Pierwsze nuty spłynęły na jej zmysły niczym deszcz na spragnione wody rośliny. Naraz poczuła się tak bardzo inna. Tak bardzo lepsza. Tak bardzo piękna. Tak bardzo odległa od wszystkiego czym żyła. Muzyka tuliła czule jej zmysły i nie liczyło się już nic. Widziała tylko ją, swoją królową. W głowie miała pustkę będącą zarazem kwintesencją każdej myśli. Skupiła się tylko na melodii, a słowa płynęły same. Każda nuta przenikała jej ciało na wskroś. Wpadła w trans, słodki trans, który pozwalał jej zapomnieć o wszystkim i wszystkich. Tak bardzo kochała śpiew. Dzięki niemu mogła wykrzyczeć wszystko co dusiła w sobie.  Wszystko co nie należało do świata Scarlett. Każdy ból, każdą słabość, każdą chęć ucieczki. Nikt, absolutnie nikt nie zdawał sobie sprawy, że nie dawała słuchaczom tylko pustych słów piosenki. Nikt nie mógł pojąć, że oddawała temu całą siebie. Nikt nie rozumiał, bo nikt nie był w stanie zrozumieć, że czuła, że pragnęła, że tęskniła, że marzyła. Nikt nie mógł, a może nikt nie chciał wiedzieć, że pokazywała prawdziwą siebie?  To było jej sacrum, to do którego zawsze mogła uciec. To, którego nikt nie mógł jej odebrać. To, którego nikt nie rozumiał. Nie unosiła powiek, by nie widzieć świata, by nie pamiętać, że była jego częścią. Chciała tylko być.

I will be s

trong on my own.

I will see through the rain.

I will find my way.

Till I finally reach my dream.

Till I'm living, and I'm breathing m

y destiny.

Delikatna melodia i mocny, piękny głos wyrwały go z zadumy. Ujrzał dziewczynę. Tak bardzo delikatną w sile jej głosu. Miała zamknięte oczy. Długie czarne włosy okalały jej słodką, tak bardzo niewinną buzię. Była piękna. Czarna sukienka podkreślała jej zgrabne ciało. Była tam ciałem, ale myślą lawirowała gdzieś zupełnie indziej. Nawet nie zauważyła, jak rozsunęła jej się sukienka i przez długie rozcięcie prezentowała się jej zgrabna noga. Była mu w dziwny sposób bliska, a jednocześnie tak odległa. Zapragnął jej. Zapragnął tego smukłego ciała. Zapragnął pieścić jej delikatną skórę i krągłe piersi. Zapragnął, by była jego. Kolejna. Zamarł. Kolejna, kolejna, kolejna. Była tak delikatna, tak piękna, znienawidził się po raz tysięczny tego dnia, za kolejną. Żadnej nie odpuścisz, Kaulitz? Zacisnął dłonie w pięści. Miał ochotę roznieść wszystko dookoła, a na końcu samego siebie, by już nie skrzywdził nikogo więcej, by już nie krzywdził siebie. Tak bardzo oddawała się muzyce. Zdawała się być słodką nutą. Była tak bardzo prawdziwa, tak bardzo oddana temu co robiła. Przypominała mu kogoś sprzed lat. Przypominała mu chłopaka, którego kiedyś znał. I znów poczuł się jak śmieć, bo zatracił to, czym ona żyła. Zatracił sens swojej miłości. Pozazdrościł jej. W każdym najmniejszym jej słowie wyczuwał oddanie. Wyczuwał ulgę, wyczuwał pasję, którą była dla niej muzyka. I znów ta bolesna pustka zawładnęła jego sercem. Ta piekąca, niebotycznie uciążliwa pustka, która uświadamiała mu, że nie był, że już nie był…

Chcę być, tak bardzo chcę być, ale nie umiem. Zgubiłem się.

Uniosła powieki. Szybko, byle jak najszybciej powiodła wzrokiem po sali. Nie mogła ignorować gości. Podobno dla nich tam była. W rogu, tuż pod sceną spostrzegła jego. Zamyślony, zmęczony, szary. Tak bardzo nieczłowieczy. Pił i wpatrywał się w nią. Bez swojej słynnej czapeczki. Obszerna bluza, wisiała na nim tak bardzo nienaturalnie. Miał zapadnięte policzki. Wyglądał niczym cień człowieka. I nagle miała wrażenie, że była świadkiem upadku Toma Kaulitza. Tego, którego znała z gazet. Tego, który w morzu swoich błędów był człowiekiem bez skazy. Tego, którego znali wszyscy, nie wiedząc o nim nic. Patrzył na nią. Takimi ufnymi, smutnymi oczami. Patrzył, a w niej coś pękło.

And I wonder just where my place is.

Close my eyes and I remind myself this…

Uchwyciwszy jej spojrzenie uniósł do góry szklaneczkę na znak toastu i uśmiechając się gorzko, wypił jej zawartość do dna. Tak jakby rozumiała. Nie wiedział dlaczego, ale chciał, by tak było. Odwróciła wzrok. Nie mogła patrzeć, jak zabijał sam siebie. Nie mogła patrzeć, jak ideał dotykał dna. Nie mogła patrzeć, jak ginął w swoim człowieczeństwie.  Chciała znów schować się w swoim świecie bez skazy. Chciała, ale już nie umiała. Spojrzała znów.

Do jego stolika podeszła dziewczyna. Zgrabna szatynka, uwodzicielsko zagryzała wargę, szeptała do niego i z uwagę wyczekiwała, aż jej odpowie. Uśmiechała się i była tak nienaturalnie beztroska, tak nienaturalnie czuła. Tak bardzo zaborcza na każde jego słowo, na każdy jego gest. I znów na twarz Toma Kaulitza wpełzł ten znany, cwany uśmiech. Zdjął z ręki szeroką frotę i związał nią dredy. Znów założył maskę. Dziewczyna była coraz bardziej odważna, coraz bardziej go uwodziła, a jemu wcale to nie przeszkadzało. Jej dłoń najpierw wędrowała ku jego dłoni, uśmiechała się zalotniej, przysuwała bliżej szepcąc mu do ucha. Później jej ręka niepostrzeżenie znalazła się na jego udzie. Oboje zdawali się być niecierpliwi. Wypił do dna ostatnią szklaneczkę bursztynowego płynu. Wstając spojrzał w kierunku sceny, a w jego oczach rozlewało się jeszcze głębsze morze smutku. Uśmiechną się szelmowsko. Przywdział maskę. Kiwnął jej na pożegnanie. Szatynka chwyciła go za rękę i pozwolił jej się prowadzić. Pozwolił prowadzić się słabościom.

Znów przegrałem. Przegrałem ze samym sobą.

Keiner mehr da, der mich wirklich kennt.

Meine Welt bricht grad zusammen und es läuft’n happy end.

Muzyka ucichła. Na kilka sekund na sali panowała głucha cisza. Potem rozległy się głośne brawa. Jego już tam nie było. Uśmiechnęła się niemrawo i zbiegła ze sceny. Coś się zmieniło.

Well I gotta believe 

there's something out there meant for me…