8. Roziskrzone oczy.

Piątek

Nie potrafił przestać tam przychodzić. Nie potrafił tak po prostu odciąć się od tych miesięcy, które tam spędził, od tych specyficznych chwil, które w swej anormalności, rozciągały się od tych najlepszych po te najgorsze, jakie w życiu zaznał. Myśląc o tym wszystkim doszedł do wniosku, że tak naprawdę od jakiegoś czasu nie chodził tam dla samego flirtu, whisky, czy kobiet. Zdał sobie sprawę, że chodził tam dla niej. Uświadamiając to sobie z jednej strony poczuł się jakby lepiej, poniekąd usprawiedliwiony przed samym sobą, ale z drugiej… To oznaczało swojego rodzaju przywiązanie, pragnienie, sympatię. Jeżeli chodził tam dla niej, zaczął pragnąć być bliżej. Jeżeli chciał być bliżej… chciał jej. Nie mógł. Nie mogła być kolejną. Nie ona. Nie Scarlett. Swoją wyjątkowością burzyła wszelkie konwenanse. Nie mógł pozwolić sobie, by potraktować ją, jak inne. Nie mógł zabić w niej jej wyjątkowości. Będąc całkiem blisko, jednocześnie wydawała mu się zupełnie odległa. Pojawiała się i znikała, ale cały czas zostawała obok. Będąc dzielną kobietą, dorosłą, piękną w swojej zwyczajności, była zupełnie, jak mała dziewczynka. Nie mógł zabić jej niewinności swoją jedną zachcianką. Postawił zawalczyć ze samym sobą.  Chciał spróbować ten jeden raz. Tylko z dala od niego mogła być bezpieczna. Jednak, dlaczego tak bardzo chciał, by została, by nie znikała z jego życia? Dotąd pozwalał decydować ciału, by zagłuszyć podszepty umysłu. Dotąd nie zastanawiał się nad jakimikolwiek emocjami. Nie dopuszczał uczuć do głosu. Krzyczały nim rządze. Teraz, gdy patrzył na nią, tak inną, tak delikatną. Za każdym razem była inna, raz drapieżna, a raz niewinna. Zaskakiwała, była nieprzewidywalna, a w tym wszystkim pozostawała tylko i wyłącznie sobą. To muzyka przez nią przemawiała. Dzięki temu była jeszcze piękniejsza, niż mu się wydawało. Jeszcze nigdy nie zachwycał się tak nad kobietą. Swoją uwagę skupiał tylko na ciele. Scarlett była dla niego uosobieniem kobiecości, pomimo tych wszystkich defektów, pomimo, że znał tyle doskonalszych dziewczyn. Spotykał zgrabniejsze, ładniejsze, bardziej w jego typie, a jednak ona górowała nad nimi wszystkimi. Pragnął jej najbardziej wiedząc, że była całkowicie nie dla niego. Chciał trzymać się z daleka, ale nie potrafił. Choć nie raz w złości, w gniewie, w rozpaczy tak bardzo chciał porzucić ten klub, te weekendy, ją, nie potrafił. Na początku wmawiał sobie, że tam mu najlepiej, a później była już tylko ona, nawet, gdy tak po prostu mieszała go z błotem, nawet krzywdząc ją, nawet próbując uciec, zapomnieć, wszędzie była już tylko ona. Nie kochał, nie potrafił kochać, nie przywiązywał się, a pomimo tego, Scarlett była kimś innym, kimś wyjątkowym, kimś ważnym. Nie mógł nazwać jej przyjaciółką, bo nią nie była. Nie potrafił sprecyzować nawet tego, wiedział tylko jedno, on nie mógł dać jej niczego dobrego. Patrzył na nią, słuchał jej, delektował się, nawet teraz mając przy sobie śliczną blondynkę, która sprawiała wrażenie gotowej na wszystko. Miał zdawałoby się wszystko, a pragnął nieosiągalnego, pragnął kogoś, kogo pragnąć nie miał prawa. Choć była tak waleczna, kryła się w niej mała księżniczka. Śpiewała, spoglądając na niego, co chwila. Miała takie smutne oczy. Nawet, gdy dzieliło ich te kilka metrów, widział w nich zawód, a może mu się tylko wydawało? Może chciał  widzieć, że jej zależało? Może chciał, by pożałowała jego zachowania, nakrzyczała, albo kazała zawrócić? Scarlett powiedziała mu przecież, że teraz jego życie jest już tylko i wyłącznie w jego rękach. Dała mu lekcje, za którą w gruncie rzeczy był jej wdzięczny. Teraz, na przestrzeni czasu cieszył się, że tak bardzo namieszała mu w życiu, że pojawiła się w nim tak niespodziewanie, odwracając je całkowicie do góry nogami, choć z pozoru nie zmieniło się nic. Znów siedział w tym lokalu, tak jak przed kilkunastoma tygodnia, z whisky i przygodną kobietą, a ona śpiewała. On czuł się rozdarty, a Scarlett miała smutne oczy. Po tym wszystkim, co przeszli, można powiedzieć razem, zatoczyli koło. Miał wybrać, a cały czas stał w miejscu. Na rozstaju dróg… spróbował skupić się na swojej towarzyszce. Gdy on słuchał Scarlett, ona też zwróciła na nią uwagę. Widząc jego spojrzenie, nachmurzyła się, gdy tylko znów spojrzał na nią, jej twarz przyozdobił zniewalająco zalotny uśmiech. Próbował z nią rozmawiać, flirtować, zająć się jej osobą, skupić na walorach ciała, ale słysząc przejmujący głos Brunetki, nie umiał. Wychylił ostatnią szklaneczkę i założywszy kurtkę, odsunął krzesło blondynce. Pomógł jej założyć płaszcz, przy okazji omiatając wzrokiem jej zgrabne, skąpo ubrane ciało. Przepuszczając ją przodem, ostatni raz spojrzał w kierunku podestu. Scarlett stała tam, mocno ściskając w dłoniach mikrofon. Napotkał jej spojrzenie. W turkusowych oczach przelewało się uczucie, którego wcześniej u niej nie widział. Odwrócił się i przyspieszył kroku. Nie mógł dłużej znieść tego widoku.

- Tylko z dala ode mnie jesteś bezpieczna, Maleńka… - wyszeptał wychodząc.

Nie była smutna. Nie czuła żalu. Nie była zła, ani rozgoryczona. Nie miała ochoty na niego nakrzyczeć. Nie zalała ją krew. Nie chciała zbesztać. Nie zaciskała pięści. Nie miała potrzeby tupać. Nie chciała go trzepnąć przez głowę. Nie była też zawiedziona, ani zniesmaczona. Czuła coś, czego nigdy nie było dane jej zaznać. Czuła coś, co jej się nie podobało. To było takie paskudne coś, że więcej czuć tego nie chciała. Wiedziała, że to coś ją rozmiękcza. Wiedziała, że przez to coś słabła. Wiedziała, że to Tom był przyczyną. Nawet przez to nie była zła na niego. Nie potrafiła. Nawet, gdyby chciała. Chciała tylko, żeby zawrócił.

Nie zdążył nawet dobrze ochłonąć, gdy jak oparzony wyskoczył z miękkiego łóżka. Pośpiesznie zakładał ubrania, nawet nie spoglądając na rozanieloną blondynkę, która lawirując w innej czasoprzestrzeni, owładnięta jeszcze świeżym pożądaniem, leżała naga w pachnącej namiętnością pościeli. Zdawał sobie sprawę, że mógł krzywdzić ją tym bardziej, niż krzywdził te, które opuszczał o świcie, jednak mało go to teraz obchodziło. Jego skóra, którą jeszcze tak całkiem niedawno muskały jej delikatne palce, piekła go niemiłosiernie, niczym palona ogniem. Ciało zdawało się nie należeć do niego. Czuł się sam w sobie, niczym intruz. Pierwszy raz było mu tak źle. Pierwszy raz nie wiedział, co ze sobą zrobić. Pierwszy raz uciekał. Nie zwrócił uwagi na to, że owa blondynka leżała już na boku, szczelnie owinięta kołdrą i bacznie się w niego wpatrywała. Nie spoglądał na jej zawiedzioną minę. Starał się w ogóle na nią nie patrzeć. Próbował wmówić sobie, że spała i że mógł zniknąć niezauważony. Pośpiesznie wepchnął do kieszeni kluczyki i telefon, po czym przemknął do drzwi. Zatrzymał go jej szept.

- Nie podobało ci się, Tom? – Pierwszym, co przykuło jego uwagę było to, że w jej głosie nie dostrzegł nutki żalu, złości czy pretensji. Chyba nie tego się spodziewał. Liczył na skowyt pełen zawodu i lawinę pytań . Mówiła cicho, spokojnie, a co wydawało mu się najbardziej irracjonalne, tak kojąco dla jego ucha. Miała przyjemnie ciepły głos.

- Skąd, byłaś świetna. – Rzucił jej krótkie spojrzenie, nerwowo rozglądając się po pokoju. Nie podobało mu się to wszystko.

- To co było nie tak? – To go zastanowiło. Co w tym wszystkim było nie tak. Co nie grało? Przecież wszystko działo się, jak zawsze. Była ona i był on. Była jednorazowa miłość, która skończyła się szybciej, niż zaczęła. Było tradycyjnie, jak zawsze. Więc, co nie grało? Spojrzał na nią, teraz już pewnie, lekko mrużąc oczy, chcąc lepiej dojrzeć blondynkę w mroku.

- Ja. Tylko i wyłącznie ja. – Chwycił za klamkę, ale jej kolejne pytanie sprawiło, że nie był w stanie ruszyć się z miejsca.

- Idziesz do niej?

- Słucham?

- Do tej brunetki z klubu. Widziałam, jak na nią patrzyłeś. Na mnie, w ten sposób nie spojrzałeś dziś, ani razu. Wiem, że wolałbyś, żeby to ona leżała tu zamiast mnie. Nawet, jakoś specjalnie mi to nie przeszkadza. Zdaję sobie sprawę, że tu chodziło tylko o seks. Było fajnie, a teraz idź do niej. Zawalcz. Twoje oczy… nie skrzywdź jej, Tom. Zacznij żyć. Ty też masz prawo do miłości. – Uśmiechnęła się lekko, jakby wszechwiednie, przewracając się na plecy.

- Mylisz się.

- Nie masz prawa do miłości, czy to nie o niej cały czas myślałeś w klubie? – Uniosła do góry jedną brew.

- Co ty możesz wiedzieć, swatka się znalazła od siedmiu boleści. Babskie gadanie. – Prychnął, otwierając drzwi. – Miło było. – Rzucił wychodząc. Blondynka zagrzebała się w pościeli i przymknęła powieki, uśmiechając się łagodnie. Nie było jej żal. Nie każda mogła być jego jedyną. Miała zamiar poczekać na swojego własnego księcia.

Szedł, szedł, szedł, całkiem zapominając o tym, że zostawił auto. Mróz przenikał jego ciało i chyba tylko dzięki temu miał pełną świadomość tego, że żył. Nad miastem rozciągło się roziskrzone milionem gwiazd niebo, śnieg skrzypiał mu pod butami i zdawało się, że wszystko było idealne, a on miał wrażenie, że znów coś mu umknęło, że nawet nie ruszył do przodu, nawet nie stał w miejscu, a cofnął się o krok. Do niedawna bardziej prawdopodobne było to, że Szprewa wyschnie, niż to, że będzie miał coś na rodzaj wyrzutu sumienia, po świetnej zabawie z cudowną blondynką. Czuł się przynajmniej dziwnie i wcale mu się to nie podobało. Skóra piekła go nadal. Czuł jej dotyk i wcale nie było mu z tym dobrze. To nie była jej wina. Ona jak wszystkie, spełniła jego oczekiwania.  Przeświadczenie, że coś było nie tak rosło z każda chwilą i im bardziej o tym myślał, tym było silniejsze. Nie nazywał rzeczy po imieniu. Coś, ktoś, gdzieś. To on, Tom Kaulitz, w hotelu z jakąś dziewczyną, jak zawsze zapominał. Tym razem zapominał o tym, że miał pamiętać. Tu nie chodziło o te wszystkie brunetki, blondynki, czy rude, tu chodziło o nią. To świadomość, że robił wbrew niej… wbrew sobie sprawiała, że było mu źle ze samym sobą. Choć zdawało mu się, że nic się nie zmieniło, to tak naprawdę wszystko już było inaczej. Potrafiłby żyć, jak kiedyś bez weekendów, whisky, dziewczyn, tych nocy? Potrafiłbyś, Tom? Przystanął na środku chodnika. Minął go może jeden, wlokący się samochód i kilkoro przechodniów. Obrócił się wokół własnej osi. Zaczerpnął rześkiego powietrza najbardziej, jak mógł, ile sił w płucach. Potem głęboko odetchnął.

- Chciałbym, ale nie wiem, czy potrafię. – Szepnął, zawracając. Już jakiś czas temu pomyślał sobie, że chyba nie byłoby tak źle, gdyby spróbował, ale cały czas był przekonany, że nie miał w sobie tyle samozaparcia, by coś zmienić. Dławiło go przekonanie, że za bardzo wrósł w tego człowieka, którym był, by sprzeciwić mu się. – Chciałbym, ale nie wiem, czy potrafię. - Powiedział głośniej i ruszył biegiem, by wrócić pod klub po auto. 

Niedziela

Pierwszym, co zrobił po wejściu do lokalu, było podejście do baru. Nie zajął miejsca przy tym samym stoliku, co zawsze. Nie zamówił whisky, tylko drinka i to w dodatku takiego, jakiego ona mu zechciała zaserwować. Nie był rozrywkowy, nie flirtował, nie ironizował, nie zgrywał cwaniaka, tylko siedział przy barze, sącząc drinka i nawet nie zagadywał Scarlett, jakoś specjalnie. Zamienili kilka zdań, typu ‘co u ciebie?’ i zamilkł na prawie cały wieczór. Ciekawość zżerała Scarlett od środka, bo nie pokazał się w sobotę, a kiedy już przyszedł, był dziwnie przygaszony. Wychodząc z tą blondyną, był jakiś inny. To nie ten Tom, który pewnie, lekko chwiejnie opuszczał klub ze swoją co weekendową zdobyczą. Chciała go już zapytać, co się działo, dlaczego był taki smutny, ale w końcu obiecała sobie, że będzie ingerowała, ewentualnie w skrajnych przypadkach. Siedziała na wysokim stołku, opierając się o wolny kawałek ściany i czytała książkę. Starała się na niego nie patrzeć. Starała się skupić na literkach. Starała się go ignorować. Ale nie mogła! Myślami cały czas była przy nim. Co nie przyszłoby jej do głowy, wiązało się z Tomem! Wciąż unosiła lekko wzrok, by spojrzeć na jego profil. Z każdym razem był tak samo smutny. Tom zdawał się nawet nie poruszać. Siedział z wzrokiem utkwionym w punkcie, jak szacowała, między burbonem a szkocką. Co mogło go tak przybić? To już nie ciekawość. Nie potrafiła tego określić. To niezidentyfikowane uczucie, którego wcześniej nie znała. To swojego rodzaju potrzeba troski, bycia, opieki, której czuć nie powinna. Takie emocyjnie nie kierowały nią nawet, gdy podejmowała decyzję o ‘ratowaniu’ Toma. Ta potrzeba zrodziła się w niej niedawno. Nie potrafiła powiedzieć, w którym momencie. Nie chciała jej czuć, w końcu miała się nie przywiązywać, aż tak mocno… Gotowa była znów na niego nakrzyczeć, a nawet pozwolić mu, by sam nakrzyczał na nią. W pierwszej chwili skarciła się za to, że przez myśl przeszło jej, by Tom mógł nią pomiatać, zrobić cokolwiek, skrzywdzić, znów… ale dotarło do niej, że mało obeszłoby to ją, gdyby w ten sposób wzbudziła w nim jakiekolwiek uczucia, byleby wyrzucił z siebie tą gorycz. Zdawała sobie sprawę, że nie powinna i chociaż tej jednej, drobnej obietnicy chciała dotrzymać. Ona się martwiła. Tak, Scarlett, ty się martwisz. Pokręciła głową i ze świstem wypuściła powietrze z płuc. Przeczytała trzy linijki. Nie miała zielonego pojęcia, co w sobie zawierały. Zamknęła książkę i odłożyła ją na bar. Chwyciła ściereczkę i lekko zeskakując ze stołka, zaczęła ścierać blat.  Powoli zbliżyła się do niego, a jej serce mimowolnie zaczęło bić szybciej. Stanęła na wprost Toma i niby od niechcenia czyściła blat w jednym miejscu. Choć był zupełnie czysty, to tylko ta czynność przychodziła Scarlett do głowy. W duchu wyśmiała się za to nie raz. Przecież musiała wyglądać, jak idiotka. Westchnęła niekontrolowanie, przechylając głowę lekko na bok. Niesforne kosmyki włosów, odrobinę przesłoniły jej buzię. Właśnie taką ją ujrzał. Pochylała głowę, zagryzając dolną wargę i wyglądała przy tym tak słodko, niewinnie, tak uroczo i brakło mu epitetów. Pastwiła się nad kawałkiem blatu, usiłując nie zwracać na niego uwagi. Za każdym razem przekonywał się, że stanowiła ewenement wśród kobiet jakie znał. Jak mógł się do niej nie… nie przywiązać? Do tego uśmiechu, oczu, rumianych policzków, całej jej bezpretensjonalności, albo buty, skrajnych nastrojów i morza sprzeczności. Jak mógł się teraz nie uśmiechnąć? Nawet teraz, gdy właśnie nie powinno go tam być, gdy powinien być gdzieś daleko, jak najdalej od niej. By nie patrzeć, nie słuchać, by się nie przywiązywać, by móc mówić, że nic dla niego nie znaczyła. By nie stwarzać dla niej zagrożenia. Teraz nie potrafił.

- Bo się dokopiesz do Chin. – Scarlett energicznie uniosła głowę, a na jej buzi, prócz wypieków malowało się zaskoczenie. Jego usta rozciągały się w łagodnym uśmiechu, ale w oczach nie widziała tych filuternych ogników. Było tak, jakby uśmiechnięte usta i zatroskane oczy należały do dwóch różnych osób. Mógł udawać, mógł się kryć, mógł uśmiechać się szeroko, mógł grać najlepiej, jak potrafił, ale jego oczy i tak mówiły wszystko. Zdradzały każdą tajemnicę. W tych czekoladowych tęczówkach kryło się więcej trudnych uczuć, niż były w stanie pomieścić. Coś ścisnęło ją za serce. Nie powinno tak być. Za bardzo się przejmowała…Za bardzo. Nie potrafiła inaczej.

- Ciii… - Pochyliła się nieco w jego stronę, jedną ręką chowając za ucho kilka kosmyków, które przykleiły się do jej warg. Konspiracyjnie zakryła usta dłonią. – Bo mnie Karl wykopie na bruk, za to, że mu dewastuję wyposażenie, a ja zawsze chciałam zobaczyć Chiny i wiesz…- Westchnęła teatralnie i spuściła wzrok, spoglądając na niego spod kotary rzęs. Uśmiechną się nieco szerzej. Scarlett też się uśmiechnęła. – Co tak skromnie dziś?

- Powiedzmy, że… zmęczenie materiału. – Pokręciła głową. Rozdzwonił się jego telefon. Gdy Tom odczytywał smsa, Scarlett zabrała się za ustawianie w równym rządku wypolerowanych szklanek. Na blacie, tuż przed Brunetką wylądowała komórka i kluczyki. To ją zainteresowało. Tom szukał czegoś po kieszeniach. Przez moment mu się bacznie przyglądała kojarząc fakty. Sms plus kluczyki plus poszukiwania, załóżmy portfela, mogły równać się tylko i wyłącznie z wyjściem i prowadzeniem samochodu. Zmrużyła oczy i prześwidrowała Toma spojrzeniem. Stała tak wspierając się dłońmi o kant blatu, dopóki nie znalazł zguby w przepastnej kieszeni spodni i nie spojrzał na nią, odrobinę zdziwiony wyrazem twarzy Scarlett. Uniósł do góry jedną brew.

- Masz zamiar prowadzić?  - Mruknął coś na rodzaj ‘mhm’ i nie przywiązując większej uwagi do pytania Brunetki, szukał w portfelu odpowiedniego banknotu. Scarlett bez zastanowienia chwyciła breloczek i położyła kluczyki po swojej stronie baru. Zdębiał na moment, widząc ten manewr.

- Ej, Scarlett. Oddaj. – Wyciągnął rękę w stronę Brunetki, robiąc minę srogiego ojca, napominającego niesubordynowaną córeczkę. Scarlett żywo zaprzeczyła, a czarne kosmyki zachybotały przy jej rumianej buzi. – Ej, no. Muszę jechać. David wzywa. Jakaś super, mega, ważna sprawa. Z resztą, co ci się będę tłumaczył. Oddaj. – Skinął palcem, tak jakby chciał przywołać ją do siebie. Scarlett znów pokręciła głową.

- Zapomnij. Piłeś. – Włożyła kluczyki do kieszeni jeansów i na moment zniknęła na zapleczu. Wróciła szybciej, niż zdążył zarejestrować fakt, że jej nie było. Zapiąwszy płaszcz, przełożyła je do torebki i ruszyła w stronę wyjścia. Tom dorównał jej kroku szybciej, niż się spodziewała.

- Ej, no, Maleńka, tak się bawić nie będziemy, oddaj. – Znów wyciągnął rękę po swoją własność. Ta dziewczyna była bardziej nieprzewidywalna, niż mu się wydawało. Robiła wiele rzeczy znacznie szybciej, niż on myślał i zastanawiał się, nad którym faktem zacząć ubolewać. Musiał odzyskać kluczyki, nie chcąc sprowadzić na siebie koleje burzy gradowej z chmury zwącej się Jost. Oj, to była bardzo gradowa chmura. Zreflektował się, gdy uderzyła w nich fala mroźnego powietrza. Scarlett opatuliła się szczelniej szalem i dopiero wtedy spojrzała na Toma. Skrzywił się pod wpływem zimnego powietrza. Pokręciła głową.

- Mam na imię Scarlett, a ty Casanovo zapnij kurtkę. Nie chcę cię mieć na sumieniu.

- Przecież jestem trzeźwy. – Jęknął, posłusznie zasuwając zamek pod samą szyję. Będąc poirytowany, że znów pokrzyżowała mu plany, w głębi duszy cieszył się, że ten wieczór miał taki finał. Będąc ze Scarlett, czuł się inny. Dzięki niej łudził się, że mógł stać się innym człowiekiem. Nie wiedział skąd brało się to poczucie. Może dlatego, że tak bardzo zależało jej, żeby naprawił swoje życie? A może, dlatego, że dzięki niej sam w to wierzył. Bez względu na przyczynę, przebywając ze Scarlett wszystko było jakieś łatwiejsze. Nawet teraz, gdy zabrała mu kluczyki i naraziła na kolejną kłótnię z Davidem. To nie miało żadnego znaczenia. Wiedział, że jego podejście było egoistyczne. Przez to wszystko, było nie było, zbliżali się do siebie, a chociaż czuł się z nią lepiej wiedział, że prędzej czy później, świadomie bądź nie popełni błąd i skrzywdzi ją. Był zbyt nieidealny, zbyt słaby, by wytrwać w postanowieniu. Ona zbytni go pociągała. Powinien nie patrzeć. Powinien odejść. Przecież mógł. Nie potrafił. Jakaś dziwna siła nie pozwalała mu tego zrobić. A może to nie była siła, a człowiek z krwi i kości?

- Tak i przez cały wieczór piłeś soczek pomidorowy.

- Nie lubię soku pomidorowego.

- Ja też nie. - Oburzyła się - Nie zmieniaj tematu! – Spojrzała na Toma spod byka.

- Sama go zaczęłaś, Maleńka. – Uśmiechnął się filuternie.

- Mam na imię Scarlett. – Nawet pośród nocy dostrzegł, jak piorunowała go spojrzeniem. Uśmiechnął się pod nosem. Ten turkus byłby wyraźny nawet dla niewidomego. Swoją drogą nie pojmował, że można mieć tak bardzo niebieskie oczy. Obruszył się w duchu i zwrócił myśli na właściwy tor.

- Wiem. To, jak Scarlett, oddasz mi kluczyki?

- Nie. – Dziarsko szła przed siebie, całkowicie zapominając o tym, że chodnik był oblodzony i w normalnych warunkach poślizgnęłaby się przynajmniej trzy razy. Już prawie doszli do przystanku, a ona nie miała pojęcia, co dalej. Zabrała Tomowi kluczyki pod wpływem impulsu. Może niepotrzebnie czarno widziała, ale przecież równie dobrze mógł dojechać szczęśliwie, jak i zostać zatrzymanym przez patrol, albo wjechać w znak drogowy w najlepszym wypadku. Niby nie wypił dużo, ale przecież... Mogło się zdarzyć wszystko! Ona wcale nie była nadopiekuńcza, ona tylko dbała o jego bezpieczeństwo. Poszła za głosem serca. Nie wiedziała czy powinna, bo to w końcu zdradliwy doradca. Doszli na przystanek, podjechał autobus i wsiedli. Tom był tak zaabsorbowany swoją przemową na temat trzeźwości, ostrożności i swojego statusu mistrza kierownicy, że nawet tego nie zauważył. Gadał, jak najęty, żywo gestykulując. To tylko utwierdziło Scarlett w przekonaniu, że dobrze zrobiła. Jedynym, co niepokoiło ją w tej chwili było to, że nie miała pojęcia, co dalej, ale w końcu była specjalistką w planach, których nie było.

- Przecież nigdy w życiu nie spowodowałem, ani jednego wypadku, nawet nikt gwałtownie nie musiał przeze mnie hamować! Jechałem już nie raz po alkoholu i jakoś było dobrze. Scarlett, no. Czekają na mnie. Daj mi te kluczyki. Jestem przecież trzeźwy. Jakbym miał pod ręką prostą linię, to bym ci udowodnił. Jestem uważny i chociaż lubię szybką jazdę, to jestem najostrożniejszy z całej rodziny! Mama, kiedyś tak się spieszyła, że wjechała w tyłek furgonetce z sianem, innym razem Gordon mało, a wjechałby w drzewo, bo tak się przejął opowiadaniem o …- podrapał się po głowie. – O czym on mówił wtedy…? Nieważne. A Bill…– Scarlett odwróciła wzrok od kierunku jazdy i spojrzała na Toma pierwszy raz odkąd weszli do autobusu. Milczała. Nie komentowała jego słowotoku. Nawet mu nie przerywała i sumiennie próbowała się nie śmiać, ale nie dała rady dłużej. Jej wargi układały się w subtelny dziubek, a lekko rozbawione spojrzenie było pełne współczucia. Nie umiała być poważna.

- Możesz się wreszcie zamknąć? – przerwała mu w pół zdania. – Nadajesz, jak baba. – Pokręciła głową i znów spojrzała za okno. Dłonie zaciskała w piąstki, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

- Ty za to jesteś uparta, jak osioł. – Wiele urażony wystawił jej język i rozejrzawszy się po pojeździe, zdał sobie sprawę, że coś nie grało. Nie chcąc zrobić  z siebie totalnego idioty, nie skomentował faktu, gdzie się znajdował, ale przeklął w myślach, że nie zauważył, że poszedł za nią do autobusu. Jak mógł nie zauważyć? Nie minęła chwila, jak autobus zatrzymał się i Brunetka poderwała się do wyjścia. Chcąc nie chcąc, posłusznie ruszył za nią. Szli w milczeniu, aż pod sam dom Scarlett, który jako tako kojarzył. Będąc o krok za nią, omiótł wzrokiem jej ciało i jakoś nie mógł się nie uśmiechnąć. Było ciemno, ale i tak dojrzał, to co chciał dojrzeć. – Gdzie ty mnie wyprowadziłaś, co? – Zagadnął, zamykając za sobą furtkę.

- Ja ciebie wyprowadziłam, tak? Nie wiem czy wiesz, ale istnieje jeszcze coś takiego, jak taksówka. Skoro ci się tak spieszyło, mogłeś skorzystać. To środek lokomocji między innymi dla takich jak ty, cwaniaczków po spożyciu. Samochodzika bym ci nie podwędziła. Tak  na marginesie, to wcale nie kazałam ci ze sobą jechać. Sam wpakowałeś się za mną do autobusu. – Obrzuciła go cwanym spojrzeniem, szukając w torebce kluczy od domu. W gruncie rzeczy to spodziewała się takiego finału. Najgorsze było w tym wszystkim to, że sama go sprowokowała, ale tu koło się zamykało, bo nie mogła pozwolić mu jechać po pijaku. Bądź mądra i pisz wiersze. Westchnęła.

- Nie jechałem z tobą, tylko ze swoimi kluczykami. Nie schlebiaj sobie, Maleńka. – Słyszał, jak głośno nabierała powietrza, a oczami wyobraźni widział, jak zaciskała piąstki. Nie mógł się nie uśmiechnąć. Uwielbiał się z nią droczyć. Dopiero po fakcie zdał sobie sprawę, że w swojej sytuacji raczej nie powinien igrać ze Scarlett. Do swojego obrazka dodał tylko piorunujące spojrzenie, którym faktycznie go obdarzyła.

- Nie bądź taki do przodu, Casanovo. – Syknęła odkluczając drzwi.  Zamek szczęknął i pomimo tego, że teoretycznie mogła już wejść do środka i triumfując, zostawić go pod drzwiami, czekała na jego reakcję. Tom gorączkowo rozważał wszystkie za i przeciw możliwości, jakie miał i które raczej mu nie odpowiadały. No, wszystkie prócz jednej.

- Co teraz? – Bąknął trochę jakby nieśmiało, pod nosem, po czym uważnie spojrzał na Brunetkę. Była wyraźnie rozbawiona, a jemu do śmiechu nie było, ani trochę! Nie wydawało mu się, by w jego położeniu było coś z czego chętnie pośmiałby się. Był w części miasta, której lokalizacja była mu znana tylko tyle, o ile. Była noc, a kluczyki do jego samochodu znajdowały się w torebce dziewczyny, która nie zamierzała mu ich oddać, a na domiar złego, jego samochód był, gdzieś zupełnie daleko.

- Zapytaj swoich kluczyków, w końcu to z nimi tutaj przyjechałeś. – Wysiliła się na poważny ton, jednak przychodziło jej to z dużym trudem. Tom zdawał się nie tracić animuszu, ale i tak była zachwycona swoją przewagą. Chwilową, bo chwilową, ale przewagą. Całkowicie zapomniała, że przejmowała się czymś takim, jak irracjonalność sytuacji, w którą sama się wpędziła. Był czas przywyknąć. Od jakiegoś czasu prowadziła anormalny tryb życia, więc czym było się teraz przejmować?

- Bardzo śmieszne.

- Żebyś wiedział, w moim położeniu sytuacja jest całkowicie komiczna.

- Scarlett.

- Tak, Tomie?

- Ej… nikt tak do mnie mówił, chyba od podstawówki. Nieważne. Scarleeeett… - Przeciągnął jej imię i utkwił spojrzenie w Brunetce. Mdłe światło z przedpokoju rozjaśniało jej buzię. Cwano się uśmiechała, unosząc brwi. – Przygarnij kropka… - Przez moment nie odpowiadała. Wpatrywała się w Toma, co, jak co, ale maślane oczy potrafił robić, jak nikt. Przywołała się do porządku. Zdecydowanie nie podobał się jej brak kontroli nad pewnymi reakcjami.

- Jesteś dziecko szczęścia po prostu, gdyby nie to, że moi rodzice robią tourne po znajomych, nie miałbyś na co liczyć.  Śpisz na podłodze. – Pchnęła drzwi i ruszyła przodem. Co ma być to będzie. Mogła kazać mu zamówić taksówkę. Mogła zamówić ją sama. Mogła wysłać go do klubu pieszo, żeby po drodze wytrzeźwiał do końca. Mogła kazać mu wracać autobusem. Mogła zostawić go pod drzwiami i nie zainteresować się tym, co miał ze sobą zrobić. Mogła spędzić z nim noc, jakkolwiek dziwnie to brzmiało w jej głowie. Mogła i tego właśnie chciała, choć doskonale wiedziała, że chcieć nie powinna. Bardziej na miejscu było odczuwanie lęku przed nocą sam na sam, jakkolwiek dziwnie, znów brzmiało to w jej myślach, z obcym chłopakiem. Scarlett, ani nie odczuwała lęku, ani Tom tym bardziej nie wydawał jej się obcy. Słysząc za sobą cichy trzask drzwi, uśmiechnęła się pod nosem do siebie, cisząc się w duchu, że nie mógł tego zobaczyć.

- Obejrzymy coś? – Tom przerwał przeglądanie kolekcji dvd Nico, spoglądając na Scarlett. Spojrzała na zegarek i potarłszy stopą, wyciągniętą na stoliku nogę, przerzuciła wzrok na Toma.

- Nie zapominaj, że zwykli śmiertelnicy idą dziś do szkoły i, że właśnie zarywają nockę.

- Ach, no tak. – Westchnął z udawanym przejęciem, by na chwilę ukryć cwany uśmieszek, który i tak wpłynął ja buzię Toma. - Może jednak zarwiesz ją do końca? Dla mnie? – Znów to spojrzenie. Manipulował nią, a ona tak po prostu dawała sobą kierować. Nagle zrobiło się Scarlett gorąco. Dla niepoznaki przybrała cwany wyraz twarzy, unosząc ku górze jedną brew.

- Nie schlebiaj sobie za bardzo. – Zwinne wstała z kanapy i skierowała się do kuchni. – Wybierz coś. Kakao czy herbata z sokiem malinowym?

[Carter Burwell‘Bella’s Lullaby’]

- Nie musiałeś tego robić. – Scarlett odwróciła się do Toma, racząc go wdzięcznym uśmiechem. Jej policzki nabrały kolorytu. Wolała, by myślał, że to za sprawą mrozu. Parkując pod szkołą, zgasił silnik i oparłszy jedną rękę na kierownicy, też lekko odwrócił się w stronę Brunetki.

- Marsz przez pół miasta, cóż to na mnie! – Roześmiał się perliście, a nieposłuszne serce Scarlett zabiło dwa razy mocniej. Była w pełni zadowolona, że nie był w stanie tego usłyszeć.

- Połowę połowy drogi jechałeś autobusem, nie mów. – Po ich nocnych rozmowach trudniej jej się było nie rumienić przy Tomie. Jeszcze nigdy, przez nikogo się nie rumieniła. Może nie nigdy. To zbyt wielkie słowo. Na przestrzeni dosyć sporego kawałka czasu zdążyła zapomnieć, jak to jest dostawać wypieki przez jedno spojrzenie, jeden uśmiech, jedno słowo, albo,  jak to jest mieć wrażenie, że serce wyskoczy z klatki piersiowej. Tom skutecznie przypominał jej zupełnie nieświadomie o tych wszystkich emocjach i reakcjach, które nauczyła się dusić w sobie. By nie cierpieć. Teraz odmykała wszystkie zapory, a raczej Tom je odmykał z jej niemym przyzwoleniem. Tego dnia, proste kosmyki włosów zachybotały przy jej buzi, zasłaniając ją nieco, gdy przechyliła głowę w bok, a długa grzywka przysłoniła jej roziskrzone oczy. Scarlett to odpowiadało. Wystarczyła jej świadomość złamanych zasad, Tom nie musiał widzieć efektów jej braku kontroli. Na razie nie. – No, ale nie musiało ci się chcieć wracać znów do mnie, czekać, aż się ogarnę i jechać ze mną pod szkolę, nie wspominając o wstaniu o piątej trzydzieści.

- Nie musiałem, ale chciałem. Przypomnę ci, że ty też zrobiłaś sporo rzeczy, których nie musiałaś, a chciałaś. Powiedziałaś mi kiedyś, że nie chcesz słów, ani czegoś, czego nie jestem całkowicie pewien.

- Jak ty pamiętasz, co mówiłam…- Podniosła na Toma swoje spojrzenie, nie do końca pewnie. Nie poznawała samej siebie w tym momencie, ale i nie poznawała jego, a raczej przywykała powoli do tego, który towarzyszył jej od kilku godzin. Niepozornie błaha rozmowa, oglądanie filmów na dvd, rzucanie się popcornem i parodiowanie scen melodramatycznych prowadziło do właśnie tej rozmowy. Podczas tych minionych kilku godzin uświadomiła sobie jedno. Tom pozwalał jej poznać prawdziwego siebie. Zdjął maskę podrywacza, pijaczka topiącego smutki w alkoholu, czy bezproblemowego chłopca, pnącej się ku górze gwiazdki. Był Tomem. Po prostu Tomem. Widziała, że spotkają się następny piątek, ale miała świadomość, że próbował. Wiedziała, po prostu czuła, że któregoś piątku już się nie pojawi i to nie dlatego, że zmieni lokal czy wyjedzie. Wiedziała, że się uwolni i z całych sił w to wierzyła. Wiedziała, że czekała ich niby nie nieznacząca, jednak niebotycznie ważna konfrontacja. Nie wiedziała, że to nastąpi tak szybko. Nie miła pojęcia, że Tom już jej zaufał, bo ona ufała. Bardziej, niż jej się wydawało. A miniona noc miała być jedną z najbardziej niezapomnianych, tego była wręcz pewna. Wziąwszy głęboki oddech, dmuchnęła dobie w grzywkę, by nie stanowiła muru między nimi. Już nie chciała.

- Pamiętam wszystko, aż za dobrze. Każde słowo i to, którym mnie podnosiłaś, jak i to, którym przypierałaś do muru. – Uśmiechnął się łagodnie. – I nie chcę zapomnieć. Scarlett… - Lekko zagryzł dolną wargę, przez moment bawiąc się kolczykiem. – Zagrajmy w dziesięć pytań. – Brunetka roześmiała się perliście, zbijając tym Toma z pantałyku. Ani ona nie wiedziała, co ją tak rozbawiło, ani Tom nie wiedział, co było w jego pytaniu śmiesznego. Spojrzał na Scarlett pytająco.

- Chcesz mnie w ten sposób poznać, Tom? Przeceniasz siebie, nie dowartościowując mnie. – Westchnęła, uśmiechając się ciepło. Miała roziskrzone oczy. To nie było w stanie umknąć jego uwadze. Zwilżyła koniuszkiem języka pełne wargi.- Musisz pojąć, że nie do wszystkich drzwi pasuje jeden klucz. Nie jestem krzyżówką, ani kalamburem. Nie rozgryziesz mnie, zadając mi kilka pytań. Tak naprawdę, to co widoczne, nie zawsze jest tym, co prawdziwe. Chociaż… A nuż ci się uda znaleźć właściwe pytanie.

- Domyślam się, że nawet nie mam co liczyć, że sama mi je zdradzisz? – Uśmiechnęła się od ucha do ucha, przecząco kręcąc głową.

- Muszę już iść. Jako zwykła śmiertelniczka zmuszona jestem odebrać niezbędną do życia wiedzę matematyczną. Pokłoń się ode mnie swoim bliźnim na Olimpie. – Tom śmiejąc się radośnie, szybko wysiadł z auta, nim Brunetka zdążyła wyplątać się z pasów i otworzył jej drzwi. Podał Scarlett dłoń, a ona wysiadła z gracją, uśmiechając się zalotnie. Najbardziej śmiały się jej oczy. Niechcący spojrzała w jego tęczówki i skazała się tym na stracenie. Tyle, o ile samochód Toma wywołał zamieszanie pod szkołą i większość z uczniów z zaciekawieniem wyczekiwała, kto wyłoni się z niego, tyle sam Tom wywołał już większe poruszenie. Choć przed budynkiem znajdowało się niewiele osób, to w magiczny sposób, przynajmniej drugie tyle dołączyło do nich. Mało dyskretne i dziecinne, ale cóż poradzić. Ani Scarlett, ani Tom zdawali się nie zwracać na to uwagi. Nawet donośny dźwięk dzwonka, który słychać na sąsiedniej ulicy, nie przeszkodził im zatracać się do reszty. Spojrzenie Toma miało w sobie coś magicznego. Coś hipnotyzującego, w czym zatracała się, świadomie bądź nie, zawsze, gdy je napotykała. Trzymał jej dłoń. Z wrażenia zapomniał zwolnić uścisk. Miała takie drobne i gładkie dłonie. Uśmiechał się lekko, a świat wirował. W końcu opamiętała się, nie chcąc całkowicie stracić kontroli. Odkaszlnęła cicho, spoglądając na Toma spod kotary rzęs. Puścił jej dłoń i zatrzasnął drzwi od strony pasażera. Dzwonek zmusił większość uczniów do pójścia na lekcje, zostali ci najodważniejsi.

- Chyba skazałem cię na języki.

- A bo to pierwszy raz? Był czas przywyknąć. – Wzruszyła beznamiętnie ramionami.

- Nie spodziewałem się, że mam do czynienia ze szkolną sensacją.

- Długa historia.

- Opowiesz mi. – Bardziej stwierdził, niż zapytał.

- Idę, bo raczej na to, ze ty mnie do tego zmusisz, liczyć nie będę. – Uśmiechnęła się promiennie i odchodząc, pokiwała mu radośnie na pożegnanie. Potem włożyła ręce do kieszeni i po kilku chwilach zniknęła w budynku szkoły. A on został ze wspomnieniem jaśminowego zapachu jej włosów i turkusowego odcienia tęczówek. Uśmiechnąwszy się sam do siebie, podrzucił w jednej ręce kluczyki i wsiadłszy, odjechał z piskiem opon, zostawiając za sobą kilka zszokowanych spojrzeń.

Ani wcześniej Scarlett, ani tym bardziej niczego nie świadomy Tom, nie mogli zauważyć, że widziała ich o jedna osoba za dużo.