9. Ich bewahre dich, Winzige.

Księżyc w pełni rzucał nikłą poświatę na zalany mrokiem pokój. Na samym jego środku stało olbrzymie łóżko, a nim, w miękkiej pościeli dwoje kochanków. Dziewczyna leżąc wtulona w chłopaka, kreśliła opuszką zawiłe wzorki na jego umięśnionej klatce piersiowej, gdy on bawił się kosmykiem jej, raczej niejedwabistych włosów, owijając go wokół własnego palca. W ciszy grały ich stonowane oddechy. Szatynka podniosła się, wspierając na ugiętym łokciu, a kotara  długich włosów osunęła się na jej nagie ramię. Zagryzła dolną wargę obrzucając rozleniwionym spojrzeniem ciało chłopaka.

- Mike, wiedziałeś, że twoja laleczka zna Kaulitza? - Zaciekawiony, uniósł do góry jedną brew, muskając kciukiem śniade przedramię Sereny, drugą rękę założył za głowę.

- Skąd ci to przyszło do głowy?

- Czyżbyś mnie nie doceniał, braciszku?

- Nie śmiałbym, ale jaki on ma związek z nami?

- A taki, że nasze plany ulegną małej zmianie.

- Chyba nie chcesz się wycofać?! - Zesztywniał na moment, a jego twarz przybrała nieprzenikniony wyraz. Z trudem pohamował się, żeby nie unieść się na Serenę. Nie lubił jej niezdecydowania, zmienności i tym, że wciąż robiła coś innego, niż on miał na myśli.

- Spokojnie, braciszku. - Jej zmysłowy dotyk momentalnie rozluźnił jego napięte mięśnie, a twarz przybrała znów rozleniwiony wyraz. - Powiedziałam, zmianie. Patrząc Mikowi prosto w oczy, przywarła swoim nagim ciałem do jego torsu i wpiła się zachłannie w jego usta. Mike mocno przyciągnął Serenę do siebie, wodząc spragnionymi dłońmi po jej gładkich plecach. Gdy Szatynce zabrakło tchu, gwałtownie oderwała się od Miea. Zadrżał i mocniej zacisnął dłonie na jej krągłych biodrach, a Serena patrząc nań zalotnie, doskonale zdawała sobie sprawę, że jej nabrzmiałe piersi drażnią jego wrażliwą skórę, doprowadzając go do białej gorączki. Uspokoiwszy zmysły, usiadła naprzeciw niego, ani trochę nie wstydząc się swojej nagości, okryła nieznacznie nogi cienką kołdrą. Wzięła głęboki oddech, przeczesując dłońmi włosy. Mike uśmiechnął się półgębkiem.

- Wyuzdana suka.

- Mów mi tak jeszcze.

- Nie ma tak dobrze. - Zaplótł ręce za głową, spoglądając w oczy dziewczyny. Zdawały się nie mieć, ani uroku, ani czaru. Były jakby puste. Nie przykuwały jego uwagi. - Co z naszym planem. Mów, spać mi się chce.

- Oj, cierpliwości. - Wymruczała, przewracając oczami. - Ty chcesz Scarlett, a ja chcę Kaulitza. Ty odciągasz ją od niego, a jego od niej. Ot, cała filozofia.

- Skąd możesz wiedzieć, że są razem? - Wiadomość o tym, że wokół Brunetki kręcił się ktokolwiek inny, niż on, sprawiała, że miał ochotę coś zdewastować. W szkole trzymał kontrolę. Widział z kim rozmawiała, kto ją podrywał, kto kręcił się koło niej, ale najważniejsze było to, że widział, jak ich wszystkich odprawiała z kwitkiem. Nieważne było to, że on jeszcze należał do tego grona. Ważne było, że nikt nie miał do niej dostępu, a tu pojawia się nagle gwiazdka od siedmiu boleści. Nie wiadomo, jak i skąd i krzyżowała jego plany.

- Nie wiem czy są razem. Wiem, że patrzył na nią tak jakby byli. Cholera. - Zagryzła dolną wargę, marszcząc czoło.- Na mnie jeszcze żaden tak nie patrzył. Co ta mała dziwka w sobie takiego ma?

- Nie mów tak o niej. - Warknął, przewracając się na bok. Serena roześmiała się w głos, wstając z łóżka. -  Gdzie idziesz?

- Do siebie, braciszku. Rano wracają mój ojciec i twoja matka. Chyba nie chcesz, żeby zastali nas razem, w jednym łóżku. Masz być grzeczny. Pochwalić się jedyneczkami i poopowiadać o piłce, koniach, pływaniu czy na co tam jeszcze miałeś chodzić. Dotarło? - Spod warstw pierzyn doszedł jej uszu cichy pomruk. - Mam zamiar sprawić, żeby szybko znów wyjechali i ty mi w tym pomożesz. - Wciągnęła na siebie jedną z obszernych koszulek Mike i wyszła kołysząc biodrami. 

*

Krążyła po tonącym w mroku pokoju, co chwila biorąc bardzo głęboki oddech. Czuła, jak powietrze wypełniało ją od przepony po klatkę piersiową. Miała wrażenie, że od jego nadmiaru zaraz pęknie, jednak ten drobny ucisk, sprawiał jej swojego rodzaju przyjemność. Po chwili, gdy wypuszczała je ze świstem, czuła się świeża, nowa, odprężona. Przystanęła na moment i zasępiła się. Spojrzała w swoje odbicie i poprawiła zakładki na swoim długim golfie. Przymknęła powieki, by lepiej poczuć subtelny dotyk ciszy, muskający jej zmysły. Uśmiechnęła się nieznacznie, gdy delikatny, acz głęboki śpiew wypełnił pokój. Jej śpiew. Bawiła się dźwiękiem. Pieściła melodię. Upajała się słowem. Do szczęścia brakowało jej tylko fortepianu. Czuła w sobie każdy najmniejszy dźwięk. Czuła w sobie muzykę. Czuła, że była muzyką. Przez jedną chwilę niepodważalnie doskonała. Kochała, bezwarunkowo kochała te minuty, gdy świat nie istniał, gdy był całkowicie bez znaczenia, gdy zupełnie go nie było, a ona tkwiła na szczycie piękna, gdy sama była nim w pełni. Nie liczyło się nic, bo tylko melodia była ważna. Instynktownie zrobiła kilka kroków w tył, wyczuła bok materaca i kończąc długim dźwiękiem, lekko opadła na niego. Tonąc znów w ciszy, oddychała głęboko. Nie interesowało jej, że mama mogła wpaść do pokoju z pretensjami, że zakłócała spokój, że miała się uciszyć, że miała przestać. Jakoś miało obchodziło ją wszystko. Stała się obojętna na jej sprzeciw. Podniosła powieki dopiero, gdy usłyszała ciche skrzypnięcie drzwi. W pierwszej chwili pomyślała, że przywołała ją myślami, jednak okazało się, że przyszedł tata. Uśmiechnęła się promiennie i siadając na materacu, zsunęła się na podłogę i wygodnie oparła o łóżko. Poklepała dłonią miejsce obok siebie, a Nico zajął je bez zastanowienia.

- Cześć, tatuś.

- Cześć, córuś. - Roześmiała się perliście, kręcąc głową. Zaraz westchnęła i kładąc głowę na ramieniu ojca, spojrzała w rozgwieżdżone niebo za oknem. Wiedziała dlaczego przyszedł. Czekało ją kolejne pożegnanie, na tydzień, dwa, a może trzy. Tego nie wiedzieli nigdy. Tata zawsze powtarzał, że dzięki tym wyjazdom, nigdy się sobie nie znudzą, ale Scarlett była pewna, że to tak czy siak nigdy, by nie nastąpiło.

- Jutro rano?

- Piąta piętnaście, o szóstej z bazy.

- Nie lubię, gdy wyjeżdżasz. Kto będzie stawał po mojej stronie, jak znów pokłócę się z mamą? Kto będzie ją gasił, żeby odpuściła? Kto będzie przychodził wieczorem i całował mnie w czoło na dobranoc? Liv jest zapędzona, z mamą nie mogę pogadać, tylko ty tatuś mnie rozumiesz. - Mówiła cicho, wręcz szeptem, a jej głos momentalnie stał się słodki i dziecinny. Taki zupełnie niepasujący do dużej Scarlett, tej bojowej, odważnej i dzielnej. Miał wrażenie, że znów siedziała przy nim jego mała córeczka, która boi się strachów z szafy. Uśmiechnął się mimowolnie, choć żal mu było odjeżdżać, choć chciał chronić swoje dziewczynki nieustannie, wiedział, że są silne i podczas jego nieobecności doskonale sobie poradzą. Scarlett westchnęła i poklepała Nico po przedramieniu. - Nie powinnam tego mówić, wiem, że musisz...

- Znam cię prawie osiemnaście lat, ale co dzień zaskakujesz mnie na nowo, Lettsy.

- Tatooo... - Jęknęła. - Wiesz, że tego nie lubię. - W odpowiedzi dał jej kuksańca w bok i była wręcz pewna, że się uśmiechał. - No, ale tylko ty tak możesz. - Stwierdziła, spoglądając na niego, podniósłszy głowę.

- Słyszałem, jak śpiewałaś.

- Za głośno?

- Nidy w życiu. Chciałbym, żebyś mi to zaśpiewała jeszcze raz.

- A mama?

- Mamą się nie przejmuj. Daj jej czas. Ona już i tak zrobiła duży krok w przód. Już niebawem całkiem się przekona do twoich marzeń. Ona musi być pewna, że ty tego chcesz, bardziej niż czegokolwiek innego. Musi sama się o tym przekonać. Zapewnienia jej nie wystarczą, nadejdzie moment, gdy poczuje.  To tylko kwestia czasu, wierz mi. Chce uchronić cię przed cierpieniem.

- A ty? Przecież ty we mnie wierzysz. Wiesz, że kocham muzykę i tylko taką widzę dla siebie przyszłość.

- Ja już się przekonałem, że jesteś pewna, bardziej niż bardziej. To jak, zaśpiewasz? - Uśmiechnęła się delikatnie i znów przymknąwszy powieki, zanuciła pierwsze słowa piosenki;

[Christina Aguilera 'Beautiful' – acapella]

Every day is so wonderful

And suddently, it's hard to breathe

Now and then. I get insecure...

Podniosła powieki. Choć pokój spowijał mrok, dostrzegła delikatny uśmiech na ustach taty. Był spokojny i zadowolony, a jego buzia pogodna. Lubiła go takiego, gdy byli razem, rozmawiali albo nie, a ona czuła nad sobą jego ojcowską pieczę. Mogli spacerować, oglądać telewizję, gotować, czy tak, jak teraz siedzieć na podłodze i patrzeć w niebo. Kochała go bardziej, niż kogokolwiek innego na świecie, nawet bardziej, niż Liv, która była dla niej najważniejsza. Tata. To był jej tata; przyjaciel, powiernik, opiekun i schronienie. Jedyny mężczyzna, który nigdy jej nie skrzywdzi. Nico słuchając Scarlett, widząc prawie namacalny blask, który bił od niej, gdy śpiewała, zaczął zastanawiać się nad samym sobą. Pamiętał, że kiedyś też taki był. W pełni zaangażowany, zakochany w marzeniach i w Sophie. Mógł mieć wszystko, świat, znajomości, pieniądze, a może i sławę, ale życie go wyprostowało i to wszystko rozmyło się we mgle przeszłości. Nie raz zastanawiał się czy można było to jakoś pogodzić. Jednak mając na utrzymaniu rodzinę, będąc zdanym sam na siebie, uznał to za niewykonalne i jakoś łatwiej mu było myśleć o tamtych czasach, wiedząc, że nie zaprzepaścił żadnej okazji. Teraz, Scarlett będąc u progu życia, mając przed sobą gro możliwości mogła dokonać tego, czego jemu nie było dane. Z całego serca pragnął, by jego dziewczynki w najmniejszym stopniu nie zasmakowały utraty złudzeń. Choć z drugiej strony, żyjąc, jak przeciętny człowiek osiągnął wszystko. Miał pracę, którą lubił, choć kosztowała go wyrzeczeń, miał najcudowniejszą żonę pod słońcem, którą kochał, jak wariat, pomimo upływu lat i tych wszystkich wad, które czyniły ją wyjątkową, choć trudną. Miał też swoje małe dziewczynki, które były dla niego więcej, niż wszystkim, więc jeśli ktoś był niezadowolony z życia, to na pewno nie był to on. Jednak pomimo tego coraz częściej tęsknił.

I am beautiful, no matter what they say.

We're the song inside the tune 

Full of beautiful mistakes. 

Gdy skończyła, mimowolnie uśmiechnęła się szeroko, chowając kosmyki włosów za uszy. Spojrzała w turkusowe tęczówki ojca, lekko pochylając głowę na bok.

- Jesteś niesamowita, Lettsy i pomyśleć, że moja. - Pokój wypełnił ich perlisty śmiech. Scarlett mocno wtuliła się w ramię Nico.

- Kocham cię, tatuś. Obiecaj, że szybko wrócisz.

- Obiecuję, że wrócę najszybciej, jak się da. Scarlett, nie zmarnuj tego, co dostałaś od losu. Tego nie da się kupić, ani wyczuć. To trzeba mieć. Ty to masz.  Idź do przodu, nie oglądając się za siebie. Spełnij swoje marzenia. Zrób wszystko, by tak się stało. Zrób wszystko, byś nie cierpiała przez rozwiane nadzieje. A ja, gdziekolwiek się znajdę, będę przy tobie.

- Jesteś najlepszym tatą, jakiego mogłam mieć.

- Bo jedynym.

- Bo moim. - Mocno przytulił do siebie Brunetkę, całując ją w czubek głowy.

*

Uśmiechał się pobłażająco, gdy drobna blondynka, co chwilę radośnie opuszczała przebieralnię, paradując przed nim, niczym zawodowa modelka w coraz to innych zestawieniach. Metr sześćdziesiąt, jakieś czterdzieści kilogramów, jak szacował, słomkowe włosy i ogromne oczy. Caroline była całkowicie niepozorna, ani trochę nie rzucała się oczy. Była skromna i nieprzeciętnie zwykła, jednak dla niego absolutnie wyjątkowa. Kochał ją taką jaką była, drobniutką i bezbronną, ale najbardziej kochał jej oczy, które zdawały się być zbyt wyraziste, zbyt duże w porównaniu do drobnej, okrągłej buzi. Kochał je tak bardzo, bo tylko w nich widział prawdę, nawet gdy Caroline nie raz miała przed nim jakieś tajemnice. Wpadł po uszy i nic nie było w stanie tego zmienić. Ufał jej i wierzył, że go nie oszuka. Wierzył jej i wierzył w nią. Roześmiał się perliście, kręcąc przy tym głową, gdy idąc w butach na bardzo wysokich obcasach zachwiała się i prawie wpadła wprost w jego ramiona. Jednak utrzymała równowagę i stanęła w teatralnej pozie, zadzierając głowę do góry.

- Och, królowo wybiegu. - Objął ją szczelnie ramionami i czule ucałował skroń. Ufnie przyłożyła głowę do jego torsu, śmiejąc się razem z Gustavem.

- Z tych pantofli chyba zrezygnuję. - Powiedziała radośnie, nieco dziecinnie. - Ale za to założę tą fioletową sukienkę. - Zwinnie wyswobodziła się z ramion chłopaka i zniknęła w przebieralni, gdy on usiadł na miękkiej sofie naprzeciw niej. Zasłoniła szczelnie kotarę i oparła się o ściankę na wprost lustra. Nagle zabrakło jej tchu i zrobiło się nieziemsko gorąco, wzdłuż pleców przebiegł dreszcz, po którym zaraz nastąpiły fale zimna i gorąca zalewające naprzemiennie jej ciało. Spuściła nisko głowę, próbując wyrównać oddech., jednak na próżno. Oczy wyobraźni, myśli, zmysły widziały i pragnęły tylko jednego. Przez prawie cały dzień, nawet nie myślała o tym. Przez chwilę zapomniała o swoim romansie z kokainą. Liczył się tylko Gustav, to był ich dzień. Tak bardzo cieszyła się, że miała wolne myśli i ciało, była szczerze wolna. Tak czuła. Wtedy, przez bardzo krótką chwilę pomyślała, że dzięki Gustavowi mogłaby wyjść z tego bagna. Jednak tą myśl zaraz zastąpiła inna. Gustav nie wiedział i nie mógł wiedzieć, a sama czuła się bezradna. Jednak po tym, nadal była lekka, a dopiero potem, nagle, niespodziewanie coś pękło. Nawet nie wiedziała, co, dlaczego, jak, ale przywykła już do tego, że po prostu nastawała chwila, gdy dobre samopoczucie się kończyło i musiała zaćpać. Nie próbowała sobie tego tłumaczyć, taki wymóg jej kochanki. Zaczęła drżeć, nieznacznie, ale jednak. Powoli uniosła głowę ku górze i spojrzała w swoje odbicie. Kilka chwil wcześniej widziała w nim jeszcze radosną dziewczynę, która radziła sobie ze swoimi odruchami, potrafiła zapanować sama nad sobą. Zarówno nad ciałem, jak i umysłem. Kilka chwil wcześniej potrafiła dostrzec atuty swetra, który miała na sobie, teraz nie widziała nic, ani jego żywego zielonego koloru, który dodawał jej życia, ani nie czuła dotyku wełny, która przyjemnie grzała jej wiecznie zmarznięte ciało. W tym momencie zdawało jej się, że stała na pograniczu życia i śmierci, choć i tak w tym momencie bardziej nie żyła, niż żyła. Tak bardzo nie chciała sięgać do torebki, zdradzać Gustava prawie na jego oczach. Nie lubiła ćpać, gdy był obok. Nie chciała, by widział jej zachowanie, by nakrył ją przypadkiem, ale przede wszystkim nie chciała zdawać sobie sprawy, że go okłamuje, że go krzywdzi. Wiedząc, że był daleko jej kłamstwo przybierało formę połowicznej prawdy, dzięki czemu było jej z tym lżej. Potarła rękoma skronie, pod opuszkami palców wyczuła wilgoć. Szybko chwyciła torebkę. Musiała. One tam były. Odpięła zamek i sięgnęła do najbardziej ukrytej kieszonki. Wyjęła saszetkę, a z niej trzy tabletki. - Tyle ci musi wystarczyć, w domu dostaniesz więcej. - Połknęła je łapczywie. W tej samej chwili usłyszała zaniepokojony głos Gustava, dobiegający zza kotary.

 - Wszystko okej, myszko? - Dotarło do niej, że powinna schować tabletki. Wepchnęła je do torebki i odrzuciła ją na podłogę. Oparła się o ścianę i przymknąwszy powieki, czekała, aż zaczną działać.

- Tak, tak  już. - Nie wiedziała do końca, czy powiedziała to bardziej do siebie czy on tez usłyszał. Czuła jak krew pulsowała jej w żyłach. Mijały chwile i przestawała drżeć, a fale zimna i gorąca ustępowały. Wiedziała, że musi się trzymać. Tylko to w pełni docierało do niej. Niedbale zdjęła z siebie sweter i wciągnęła fioletową sukienkę. Odsłoniła zasłonkę i boso wyszła z przymierzalni. Gustav uśmiechnął się szeroko na jej widok. Machinalnie odwzajemniła uśmiech. - Guciu, może pójdziemy do kina? Pomyślę nad tą sukienką jeszcze.

- Niezły pomysł. - Znów się uśmiechnął. Nie wiedziała czy bardziej ją ten uśmiech drażnił czy ranił, ale nie miała ochoty teraz o tym myśleć. Jakoś specjalnie się to nie liczyło. Odwróciła się na pięcie i znów zniknęła za zasłoną, by założyć swoje ubranie. W kinie mogła być bezpieczna. Wystarczyło skupić się na filmie i trzymać Gustava za rękę. Wiedziała, że da radę, w końcu było już okej. On czekał szczęśliwy, że ona była szczęśliwa. 

*

Nieznacznie poprawiła się na krzesełku, siedząc wpatrzona w drzwi kawiarenki, w której umówiła się z nimi na spotkanie. Zastanawiała się, jak to będzie. Minęło kilka ładnych miesięcy, bardzo długich miesięcy zupełnego milczenia. Przeniosła spojrzenie na swój napój i zaczęła mieszać w nim słomką. Jak wytłumaczyć, że potrzebowała całkowitego odcięcia, odseparowania się od wszystkich, którzy wiązali się z nim i tamtym wydarzaniem? Jej zachowanie było całkowicie egoistyczne i doskonale o tym wiedziała. Odeszła, zniknęła, porzuciła, jak zwał tak zwał, ale wtedy, gdy ostatni raz pożegnała się z nimi zalewając się łzami, już wiedziała doskonale wiedziała, co powinna zrobić. Czuła, że to było dobre. Dobre dla niej. Przestała odbierać telefony, nie chciała ich widzieć, gdy przychodziły, całkowicie zniknęła z ich wspólnego świata, by odbudować swój. Tworzyli zespół; Natasha, Samara, Mike, ona i kilkoro innych, którzy mieli własny, niepowtarzalny świat. Każde z nich było inne i to właśnie sprawiało, że wszyscy razem byli niepowtarzalni. Pomimo tego wszystkiego, co stało się między nią, a Mikiem, nic się nie zmieniło. Dlatego nie chciała i nie mogła tkwić w tym nadal. Zdawała sobie sprawę, że dziewczyny mogą nie chcieć z nią już mieć nic do czynienia. Nie zdziwiłaby się, gdyby tak było, ale po tych wszystkich miesiącach była gotowa wrócić. Była gotowa, by stawić czoła tym wszystkim ludziom, spojrzeć im w oczy i nie spuścić już nigdy wzroku. Drgnęła, gdy usłyszała perlisty śmiech dwóch nastolatek, wchodzących do knajpki. Podniosła na nie wzrok, a one widząc Brunetkę natychmiast umilkły i bez słowa podeszły do stolika, który zajmowała. Samara, wysoka, smukła, z figurą modelki i niebanalnym stylem. Obrzuciła Scarlett pretensjonalnym spojrzeniem. Samara od zawsze była buntowniczką, niczym kot chadzała swoimi drogami, do cna indywidualistka, zawsze szczera, pewna siebie i otwarta, czasem chamska, chwilami brakowało jej wyczucia i mówiła za dużo, pyskata i rozgarnięta, zawsze wychodziła na swoje i znajdowała wyjście z każdej sytuacji. Dziecko ulicy. Miała zasady, których przestrzeganie było dla niej sprawą życia i śmierci. Swoja dla swoich, obca dla obcych. Pomimo usposobienia, Samara miała w sobie nieprzeciętne pokłady kobiecości, gracji i powabu. W ich trójce to ona była od podejmowania szybkich decyzji, wychodzenia z opresji i bycia tą twardą. Miała pasję. Hip hop, tylko tym potrafiła żyć. Był dla niej powietrzem, bo to nie tylko styl, subkultura, to życie. Tasha była jej zupełnym przeciwieństwem. Słodka, ułożona, grzeczna i spokojna, ale też cwana. Pod tą maską doskonałości kryła się zadziorna, nieraz krnąbrna dziewczyna. Nie dała sobie mieszać w interesach, wiedziała czego chce, ale do celu dochodziła inaczej, niż Sam. Samara używała do tego buzi, nie raz siły i sprytu, a Natasha słodkich oczu i kokieterii. Jak nikt potrafiła zamieszać w głowie komu tylko chciała i zakręcić nim tak, że zapominał, jak się nazywa. Była sprytna i przebiegła, choć wydawała się być całkowicie niegroźna. Z pozoru słodka i do rany przyłóż kokietka, nosiła w sobie wulkan. W połowie Koreanka, miała skłonności do gadania za troje. Radosna, nieraz dziecinna, ale przede wszystkim  niemożliwa kokietka. Przesadnie niska, jednak niezwykle proporcjonalna i zgrabna. Niewoliła czarnymi, jak węgle oczami, kusiła zmysłowymi kształtami. Kochała balet.  Zupełne przeciwieństwa. A z nimi ona, wówczas tak bardzo inna od ich odrębności. Teraz na przestrzeni czasu, Scarlett wydawało się, że całkowicie do nich wówczas nie pasowała. Była przeciętna, wręcz banalnie zwykła. Wówczas, jedynym, co ją wyróżniało był głos, bo ani nie wyglądała, jak one, ani nie była tak charakterna. W morzu swoich kompleksów jedyną rzeczą, której się trzymała był śpiew. Teraz już nie była, ani nieśmiała, ani zamknięta w sobie, ani cicha, ani skromna, ani bez własnego zdania, ani przewidywalna, ani uległa, ani cicha, ani nie udawała, że wszystko okej, gdy tak nie było, ani idealna, ani niezdecydowana, nijaka, ani przeciętna. Przez ten cały czas zaszła w niej zupełna metamorfoza, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Pomimo całej swojej nie idealności, znała swoją wartość i już nie bała się, ani być, ani chcieć, ani mieć. Nie miała pojęcia, co działo się z nimi przez te wszystkie miesiące. Nie wiedziała czy nadal je znała. Podniosła dumnie głowę i pewnie spojrzała im w oczy.

- Cześć, Scarlett. - Koreanka zdjęła kurtkę i przeczesawszy włosy palcami, usiadła naprzeciw Brunetki. Samara nadal stała obok krzesełka i bacznie obserwowała Scarlett. Złamała wszelkie zasady przyjaźni, które Sam ceniła najbardziej, nie dziwił ją jej sceptycyzm.

- Cześć, dziewczyny.

- Zmieniłaś się. - Samara rzuciła niby od niechcenia, siadając. Scarlett pokiwała twierdząco głową.

- Masz rację, Sam. Zmieniłam się.

- Po co ten cyrk? - Natasha spojrzała na nią karcąco, po czym przeniosła wzrok na Scarlett.

- Mamy chyba do pogadania, Si.

- Nie ma już Si, Tash. Tamta dziewczyna umarła. Jestem już tylko ja.

- A my? Nagle znów pojawiłyśmy się w twojej koncepcji na życie? Po co to spotkanie? Po co rozgrzebywanie starych spraw. Skreśliłaś nas. Wystarczy.

- Daj mi dojść do słowa, Sam. Skoro tutaj przyszłaś, to chyba nie nie jest to taki definitywny koniec, co nie? Postąpiłam, jak ostatnia suka, wiem. Porzuciłam was i naszą przyjaźń. Oszukałam, zdradziłam, skrzywdziłam was, wiem. Zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę. Być może zabiłam nas, ale dzięki temu sama się narodziłam. Wreszcie nauczyłam się siebie i niczego nie żałuję. - Zrobiła małą pauzę. Przez cały czas patrzyła wprost na nie. Nie zawahała się, ani razu. Na ostatnie słowa, Samara nawet nie drgnęła, a Natasha pokręciła lekko głową. - Nauczyłam się żyć własnym życiem. Poczułam ulgę zostając sama ze sobą. W ciszy układając swoje życie. Z drugiej strony bolało mnie, że nie mam was, że tak postąpiłam, że ignorowałam was. Byłam konsekwentna, odcięłam od siebie każdy najmniejszy aspekt życia, w tle którego przewijał się Mike. Moje życie było całkowicie rozsypane. Czułam się upokorzona, zmieszana z błotem, czułam się nikim, a w dodatku miałam złamane serce. Zaparłam się w sobie, nie raz płakałam w poduszkę. Nie raz bolało tak, że miałam ochotę umrzeć. Nie tylko dusza, ciało też, ale zebrałam w sobie siłę, która dotąd była gdzieś tam rozproszona i oto, kim jestem. Teraz już to wiem. Wiem kim jestem i czego chcę. Skończyły się łzy. Skończyła się bezbarwność. Skończyła się uległość. Skończyła się słabość. Macie przed sobą Scarlett, która nie boi się życia i nie chowa głowy w piasek. Oto, co miałam wam do powiedzenia. Może to marne tłumaczenie na te miesiące milczenia, ale innego nie ma. Nie oczekuję, że będzie, jak dawniej, ale byłam wam to winna. - Obie patrzyły na Brunetkę niewidzącym wzrokiem i milczały. Cierpliwie czekała, aż wyrzucą z siebie cokolwiek. Nie zastanawiała się nad tym, ile czasu minęło. Po prostu czekała. Nawet nie zaprzątała sobie głowy żadnymi myślami. Zrobiła to co uważała za słuszne. Chciała, by było, jak dawniej, ale nawet, gdyby mogła. Czasu też by nie cofnęła. Po pewnym czasie Natasha otrząsnęła się z zamyślenia i rzuciła krótkie spojrzenie Scarlett, po czym spojrzała na Samarę. W jej czarnych oczach dostrzegła znajomy błysk, wystarczyło. Obie patrzyły na Samarę, która z grobową miną wpatrywała się w jakiś punkt nad ramieniem Scarlett. Nie była pewna, ale chyba wyczuła lekkie napięcie. Po chwili złowrogo ściągnięte wargi Samary, ułożyły się w szeroki uśmiech.

- Jak jeszcze raz, kiedykolwiek zrobisz nam coś takiego, to osobiście własnoręcznie i własnonożnie nakopie ci do tego twojego nowego, zgrabnego tyłka, tak, że przez miesiąc na niego nie usiądziesz, zrozumiano? - Scarlett uśmiechnęła się, unosząc do góry jedną brew.

- Ledwo przyszła i już rządzi.

-  Przyjaźń rządzi się swoimi prawami, Scarlett. - Teoretycznie Sam miała na myśli, że skoro przyjaźń rządzi się swoimi prawami, więc sprawy nie, ale Scarlett znała ją na tyle dobrze, że wiedziała, że choć jest okej, to rana zostanie. - Tylko sobie nie myśl, że ja już ci wybaczyłam.

- My, wybaczyłyśmy. Liczba mnoga, Sam. - Koreanka wtrąciła dobitnie. - Nie powiem, że rozumiem. Akceptuję. Sam też akceptuje, ale jeszcze o tym nie wie. Ładnie wyglądasz, Scarlett. Posłużyły ci te zmiany. Musimy cię teraz poznać. Tą nową ciebie.

- Bo my jesteśmy te same. Samara Vaughun, Natasha Ross. Do usług. - Samara puściła oczko Scarlett. Nigdy nie spodziewałaby się, że od tak zostawią przeszłość, zapomną o niej i zechcą zacząć od nowa. Nie wiedziała czego ma oczekiwać od tego spotkania. W sumie w ich relacjach wszystko zawsze było czarne, albo białe, więc nie powinno ją dziwić, że obeszły się bez półsłówek i wyciągania żali. Miała wrażenie, że ciężar spadł jej z serca.

- Scarlett O'Connor, miło mi panie znów poznać.

*

I'm a genie in a bottle, Baby.

Pracował nad sobą i musiał przyznać, że robił postępy. Skupiał prawie połowę swojej uwagi na blondynce, która mu towarzyszyła już od jakiegoś czasu. Rozmawiał z nią, flirtował, starał się, jak mógł, by zwracać na nią swoją uwagę. Jednak jego podzielność uwagi nijak teraz zdawała egzamin, bo ta większa jej część uparcie zwracała się ku Scarlett. Magnetyzowała go chyba bardziej, niż zwykle. Te słowa powoli przestawały mieć znaczenie w jego myślach, bo powtarzał tak chyba przy każdym jej występie. Tego wieczoru była oszałamiająca, wyglądała niesamowicie, grała niesamowicie, śpiewała niesamowicie, to było coś całkowicie innego od tych występów, które widział. Była ubrana odważniej, niż zwykle. Dopasowana bokserka, minispódniczka, kozaki na wysokiej szpilce, takiej jej jeszcze nie znał. Cała w czerni, pociągająca i zmysłowa. Nawet jej śpiew zdawał się uwodzić bardziej i dobitniej. Tak, a on zdawał się być całkiem żałosny, znów rozpływał się myśląc o niej. Scarlett wywróciła do góry nogami chyba każdy aspekt jego życie, więc czemu też nie to? Miał wrażenie, że z faceta przeistaczał się w ciepłą kluchę i nie wiedział, czy mu się to podobało. Nie, on nie był ciepłą kluchą,  z szelmowskim uśmiechem podał kurtkę ślicznej blondynce i przepuścił ją przodem, do wyjścia. Skoro miał ją tu, obok, to dlaczego wychodził z kolejną blondynką, skoro zeszłotygodniowa eskapada spaliła na panewce? Znów coś udowadniasz, Tom?

Znów to zrobił, mając ją w ramionach, w pewnym momencie wyskoczył z łóżka, jak z procy. W pewnym momencie, na ułamek sekundy, przed oczami stanęła mu Scarlett i to wystarczyło. Ta dziewczyna prześladowała go na jawie i nawet siedziała mu w głowie! Poczuł się marnie i nie mógł, po prostu nie mógł przelecieć tej dziewczyny. Zrobiło mu się źle. Poczuł odrazę do samego siebie. Znów to robił, zabawiając się z kolejną przygodną dziewczyną, chcąc pokazać samemu sobie, że sam jest panem swojego życia i nikt, absolutnie nikt nie będzie mówił mu, co miał robić. Nie musiała mówić, nie musiała nic robić, wystarczyło, że pojawiła się w jego myślach. To choroba, Kaulitz. Zaczął pośpiesznie wciągać na siebie ubrania, nie zwracając uwagi na zdezorientowaną dziewczynę.

- Co ty robisz, do cholery, Tom? - Poderwała się na materacu i owijając się kołdrą, spojrzała na niego z chęcią mordu w oczach.

- Sorry, Kwiatuszku, ale nic z tego nie będzie.- Wciągnąwszy na siebie niedbale kurtkę, sprawdzał po kieszeniach, czy były w którejś kluczyki. Znalazłszy je, potaknął sobie milcząco i jak gdyby nigdy nic, skierował się do drzwi.

- Ty pierdolony, zadufany w sobie dupku, co ty sobie myślisz, że kim jesteś? No kim, żeby bawić się ludźmi? Myślisz, że jak nazywasz się Kaulitz, to możesz przebierać w towarze, jak ci się podoba i kiedy, któraś nie przejdzie atestu, potraktować ją jak szmatę? Zostawić bez słowa i odejść, tak jest najłatwiej. Pokurwić się trochę i wrócić do domku z czystymi rączkami i udawać, że wcale nie jesteś taki zły, jak o tobie mówią. - Prychnęła z pogardą i wstawszy, zaczęła zbierać swoje ubrania.

- Nic nie wiesz. Nie znasz mnie. - Wycedził przez zęby, zaciskając pięści. Stał w miejscu, nawet nie spoglądając na nią. Kolejna moralistka od siedmiu boleści. Prawda w oczy kole. Znów stoisz w punkcie wyjścia, Tom?

- Masz racje nie znam cię i nie chce poznać. Może i nic nie wiem. Może jestem nikim, ale chociaż lubię szybki seks, nie traktuję ludzi, jak śmieci. Nie bawię się nikim. To, że jesteś tą pieprzoną gwiazdką, wcale cię nie czyni lepszym, ani ode mnie, ani od nikogo. Sesja skończona panie Kaulitz, możesz spadać.- Stał i oddychając szybko, patrzył na nią złowrogo, a nawet nie wychwycił chwili, gdy ubrała się i wyszła z podniesioną głową. A on nadal tam stał z zaciśniętymi pięściami. Podniosła mu ciśnienie i to solennie. W końcu nie przeleciał jej przecież. Opanował się, więc co? Może wolałaby, żeby jednak nie przystopował?   Prychnął i nie zastanawiając się nawet, szybko wyszedł z hotelu. Znalazł samochód, wsiadł i ruszył przed siebie. Nawet nie zauważył, kiedy znów znalazł się pod klubem.

Wszedłszy, rozejrzał się dookoła i zobaczywszy Brunetkę za barem, podążył w jej stronę. Wiedząc, że tam była, poczuł, jak jakiś ciężar spadał mu z serca. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego. Nie potrafił tego zrozumieć, jednocześnie wiedząc, że to przynosiło mu ulgę. Jej obecność. Zignorował złowrogie spojrzenie jej współpracownika i skupiwszy wzrok na swoich dłoniach, czekał, aż podejdzie do niego. Bez pośpiechu wypolerowała do końca kufel i podeszła do niego, uśmiechając się pobłażliwie. Pierwszy raz wrócił. Minęło kilka sekund zanim zebrał się w sobie i spojrzał jej w oczy, odniósł wrażenie, że nie zasługiwał na to, by móc w nie patrzeć. Miał wrażenie, że zdradził, nie tyle ją co siebie. Po raz kolejny.

- Ty, tutaj?

- Wiesz, w hotelu zostawiłem dziewczynę, z którą mogłem zrobić, co mi się tylko żywnie podobało i byłaby w siódmym niebie z tego powodu. Ale wiesz, co się stało? W pewnym momencie, ni stąd ni zowąd zobaczyłem ciebie, wepchnęłaś mi się w myśli. Tak po chamsku, wiesz? No i nie mogłem kontynuować i moja towarzyszka stwierdziła, że bawię się ludźmi, a nazwisko nie czyni mnie lepszym i że w gruncie rzeczy jestem śmieciem. Wiesz, co? Miała rację. Jestem śmieciem.- Jednak tego nie zrobił, patrzył w punkt, gdzieś ponad jej ramieniem. Słysząc te jego niby rzucone od niechcenia, ale do granic możliwości wypełnione goryczą słowa, poczuła coś dziwnego. Satysfakcja przemieszana ze smutkiem. Tom potykając się o kłody własnych decyzji, zaczynał dostrzegać, co robił nie tak, ale jakim kosztem... Tego właśnie chciała, by poczuł smak konsekwencji, a teraz, gdy tak się działo, pragnęła go przed tym uchronić. Uparcie wpatrywała się w niego przez moment, czekając, aż spojrzy jej w oczy. Gdy tak się wreszcie stało, podsunęła sobie do baru wysoki stołek i opierając się łokciami o blat, usiadła na nim.

- Twoja szczerość jest ujmująca, Tom. Czyżbym pełniła rolę czerwonej lampki w twojej głowie? Czuję się zaszczycona. - Westchnęła. - A ty... uważasz, że miała rację?

- Miała pieprzoną rację, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że cierpka prawda nie jest przyjemna dla ucha.

- Zwłaszcza, gdy się zwykło słuchać pochlebstw.

- Kop leżącego, śmiało.

- Nie mam zamiaru, Tom. Miałam już cię nie moralizować, obiecałam ci to, ale powiem ci jeszcze jedną rzecz. Żyj tak, żebyś nie musiał, czuć się nikim. Przeszłość jest przeszłością. Jej nie jesteś w stanie zmienić, ale przyszłość należy do ciebie. - Na koniec posłała mu delikatny uśmiech. - Nie pogłaszczę cię po główce i nie będę nad tobą biadolić, bo jakaś niezaspokojona panienka się na ciebie wkurzyła, na to nie licz. Wiesz dobrze, co o tym wszystkim myślę. Mogę ci teraz zaproponować soczek supermiks owocowy, tak na regenerację. O whisky zapomnij. - Pokręcił głową z dezaprobatą, a Scarlett zaczęła przygotowywać napój dla niego. W jej towarzystwie, nawet gryzące sumienie wydawało się mniej uciążliwe. Patrzył na nią, gdy rozmawiali, gdy obsługiwała innych, gdy śmiała się i gdy milczała, a gdy czyściła szkło, śmiesznie marszczyła nos i czoło. Lubił na nią patrzeć, bo w tej bojowej dziewczynie widział ogromne pokłady niewinności takiej kojącej delikatności, które w dziwny sposób uspokajały go.

- Pierwsze pytanie. - Scarlett oderwała się od swojej pracy i spojrzała na niego pytająco. - Żałowałaś kiedyś, czegoś z całego serca?

- Kiedyś żałowałam prawie cały czas, prawie wszystkiego, ale teraz wiem, że to nie były rzeczy warte żalu. Uważam, że rozpamiętywanie czegoś, co już się zrobiło jest bezsensowne. Teraz sądzę, że lepiej żyć tak, by nie powielić już tych błędów i starać się je naprawić. To lepsze, niż płacz nad rozlanym mlekiem. To tak, jakbyś po upadku cały czas leżał na ziemi, rozmyślając o tym, jak do niego doszło, zamiast wstać i ruszyć dalej, ale ostrożniej zważając na to, przez co poprzednio upadłeś. Dlatego nie, nie żałuję niczego. - Siedzieli naprzeciw siebie, a Scarlett, ani na moment nie zawahała się, mówiła, patrząc Tomowi prosto w oczy. Lubiła je. Miały przyjemny kolor czekolady. Jeżeli był zły, albo smutny przybierały barwę gorzkiej, a kiedy spokojny czy radosny, mlecznej.

- Chodząca doskonałość, normalnie. - Scarlett na to stwierdzenie wybuchnęła śmiechem. Tom jeszcze naprawdę bardzo słabo ją znał.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz. - Obrzuciła przelotnym spojrzeniem salę i znieruchomiała. Do jednego z narożnych stolików siadał Mike z jakimiś kumplami. Spostrzegł ją i uśmiechnął się cwaniacko. Nie wiedzieć czemu wzdłuż jej kręgosłupa przeszedł dreszcz. Poczuła się nieswojo. To był tylko Mike, a ona miała wrażenie, jakby lokal odwiedził seryjny morderca. Na samą myśl o nim, znów robiło jej się źle. Nie mogła doczekać się końca roku szkolnego, kiedy to wreszcie będzie mogła się od niego uwolnić. Mike był jej nocną marą za dnia. Wpadł jej do głowy pomysł. Najgłupszy z możliwych, ale w tej sytuacji jedyny, w jaki mogła mu pokazać, swoją choćby częściową wyższość. Uśmiechnęła się najsłodziej, jak umiała i nachyliła się w stronę Toma, tak by szeptać mu wprost do ucha. On sam nie wiedząc, co się działo przysunął się bliżej niej. - Tom, nie prosiłam cię nigdy o nic, prawda? - Mówiła najciszej, jak się dało wśród muzyki grającej w tle. Wyczuł w jej głosie drżenie.

- No nie.

- Więc teraz proszę. Udawaj, że ze mną flirtujesz.

- Co?

- Nie pytaj, tylko się zgódź. - Zaskoczyła go, chyba bardziej, niż spodziewał się, że mogłaby kiedykolwiek. Prosiła go o to, czego wystrzegał się usilnie przez kilka ostatnich tygodni. Chciała, by wykorzystał w stosunku do niej swoją słabość. Nie wiedział czy powinien. Jednak komu, jak komu, ale Scarlett nie był w stanie odmówić niczego. Już teraz nie był. W dodatku jej głos, zawsze taki dziarski, pewny siebie, teraz słaby, jakby nie jej. Przez moment miał wrażenie, że miał przy sobie małą dziewczynkę. Zaczerpnął powietrza i lekko odsunął się od niej, by móc spojrzeć jej w oczy. Uśmiechnął się czule i delikatnie ujął opuszkami palców jej podbródek. Pierwszy raz nie miał pojęcia, co miał robić w takiej sytuacji. Scarlett włączyła dla niego zielone światło i choć to była tylko chwilowa gra, mógł zrobić wiele. Nie chciał, pierwszy raz nie chciał, bo bał się, że ją skrzywdzi. Pod wpływem jego czułego dotyku, spojrzenia i uśmiechu zrobiło jej się gorąco i choć wiedziała, że to tylko i wyłącznie na jej życzenia, poczuła coś takiego przyjemnego, dawno zapomnianego, w okolicach serca.

- Wcale nie muszę udawać, Maleńka. - Powiódł dłonią po jej miękkim policzku, wzdłuż szyi, a Scarlett przeszedł dreszcz. Czując to, uśmiechnął się pobłażliwie. Chwycił kosmyk jej włosów i bawił się nim przez chwilę, by zaraz schować go za jej ucho. Była bardziej niewinna, niż mu się wydawało. Brunetka kątem oka dostrzegała, jak Mike im się przyglądał, a potem zamaszystym krokiem podszedł do baru i zamówił cztery piwa. Scarlett z bijącym sercem ufnie wpatrywała się lekko niepewne tęczówki Tom. On wiedział i Ona wiedziała, że to nie była gra. Nagle poczuł nieopisaną potrzebę chronienia Brunetki. Zdała mu się taka krucha i bezbronna, jakby całkiem zapomniał o tej twardej dziewczynie, która wybijała mu z głowy picie whisky. Scarlett pomyślała przez moment, że tak mogłoby być zawsze, ale zaraz wybiła sobie z głowy taką myśl. Miłość rani. Miłość była nie dla niej. Mike bezczelnie patrzył na nich, niecierpliwie czekając na swoje piwa. Brunetka kątem oka dostrzegała, że wychodził z siebie i to jej wystarczyło. Już więcej nie skupiała na nim swojej uwagi. Nie był jej wart. Serce waliło jej, jak szalone i to bynajmniej nie przez Mike, który odszedł, mało nie rozlewając swojego piwa. Dłoń Toma znów popłynęła po jej policzku, a Scarlett mimowolnie przymknęła powieki, zachłannie przyjmując jej dotyk. Na moment straciła kontrolę, przez kilka sekund pozwoliła jego dłoni czule muskać swój policzek. Potem szybko podniosła powieki, spojrzała Tomowi w oczy, a on nadal uśmiechał się czule. Powoli zabrał dłoń. - Kto to był?

- Jednak czegoś żałuję, Tom. Żałuję tych chwil, które ofiarowałam fałszywej miłości, tych łez, które przez nią wypłakałam i tego cierpienia, które przyniosła. To był Mike. Największa pomyłka mojego życia. Nie powinnam cię w to wciągać.

- Odwieźć cię do domu, Maleńka? - Nie pytał, zaakceptował. Odetchnęła ciężko. Jego głos nadal był czuły i taki nieziemsko przyjemny, że nawet nie poprawiła go, gdy nie powiedział do niej po imieniu. Zamiast tego odwzajemniła jego uśmiech i pokiwała twierdząco głową. Zniknęła szybko na zapleczu, gdzie narzuciła płaszcz i skierowali się do wyjścia, a gdy mijali stolik, przy którym siedział Mike, Tom czule objął ją ramieniem.

Ich bewahre dich, Winzige.

*

Nie do końca był pewien, dlaczego to robił. Umyślił sobie coś na rodzaj testu, ostatniej szansy. Jak co niedzielę poszedł do klubu. Scarlett śpiewała, na koniec posłała mu piękny uśmiech, za który czuł się, nie wiedzieć czemu, wyróżniony. Potem podeszła do niego jakaś szatynka. Usiadła rozmawiali, czuł na sobie wzrok Brunetki i myślał tylko o tym, że ona patrzy. Obecność tej dziewczyny wcale go nie ruszała, nie miał ochoty na flirt, a na samą myśl o czymkolwiek więcej, kwasił się w myślach. Miał wrażenie, że minionego wieczoru coś się skończyło, że niepisanie zamknął jakiś etap swojego życia i czuł się z tym dobrze, spojrzał życzliwie na szatynkę, która miała dziwną minę, będąc ignorowaną przez Toma.

- Nic z tego, to już nie ja. - Potem wstał i wciągnąwszy kurtkę, ruszył w stronę wyjścia. Wychodząc posłał Scarlett delikatny uśmiech i skinął na pożegnanie. Uśmiechnęła się sama do siebie i podawszy drinka klientowi, zabrała z zaplecza swoje rzeczy i sama też wyszła z klubu. Miała wrażenie, że skoro jego tam nie było, to i jej obecność jest zbędna.

Wszedł do domu, jak burza, zastając tylko Billa, który oglądał jakiś film w telewizji. Niedbale rzucił swoje rzeczy i rozwalił się obok niego na kanapie. Bill przez moment wpatrywał się w ekran, analizując ostatnie kilkadziesiąt sekund. Tom wrócił do domu w niedzielę przed dwudziestą drugą, więc albo był chory, albo zwariował. Zamrugał kilkakrotnie, żeby sprawdzić, czy mu się to, aby nie śniło, po czym spojrzał na brata.

- Tom?

- Hym?

- Wszystko w porządku?

- Dlaczego, by nie?

- Nie zwykłem widywać cię o tej porze w domu.

- Przyzwyczajaj się.

- Usypię różami ziemię po której ona stąpa, normalnie. Przypomnij mi, gdybym przypadkiem zapomniał. - Tom roześmiał się półgębkiem.

- Myślisz, że można poprzestawiać cały swój system wartości w trzy miesiące?

- Nie można, ale można zrozumieć, że popełniło się błąd i zacząć próbować.

- To ja chyba jestem na drodze ku temu. Wiesz, co, Bill? Kocham cię, bracie.

- Ja ciebie też, Tom. Ja ciebie tez. - Uśmiechnął się i znów skupił swoją uwagę na filmie.