16. Choć jutro jest zupełnie ulotne, a zawsze brzmi wręcz abstrakcyjnie, wierzę, że nadejdą.

Uśmiechając się szeroko, ukłoniła się nisko, nim zbiegła ze sceny. Muzyka grała nadal, a wśród tłumów rozbrzmiewały owacje. Publika skanowała jej imię, pragnąc więcej i więcej, a ona zatrzymując się, co kilka kroków, odwracała się by pomachać do fanów. Wystarczyło, by uniosła lekko rękę, a cały tłum eksplodował krzykiem. Przekrzywiła głowę, patrząc na fanów. Uśmiechnęła się przekornie i ruszyła chwiejnym krokiem w stronę krawędzi sceny, dając znak muzykom, by nie przestawali grać. Zaskoczyła ich. Nie po raz pierwszy. Lubiła robić takie nieprzepisowe niespodzianki. Kołysząc się na boki, uniosła rękę w górę i śpiewając machała nią do rytmu. Sala wybuchła nowymi owacjami, a taka specyficzna energia rozrywała jej wnętrze. Muzyka ucichła, a ona zakończyła występ zgrabną akrobacją głosową. Pomachała po raz ostatni i tonąc w morzu braw, lekko zbiegła ze sceny. Kolejny udany koncert. Czuła się spełniona, szczęśliwa w każdym możliwym tego słowa znaczeniu. Uczucie nie do opisania, tak nierealne w swej prawdziwości, tak znane, a zarazem tak obce. Komuś podała mikrofon, a innej osobie ręcznik, a z ktoś następny wręczył jej wodę. Lekkim krokiem zmierzała do garderoby, zabierając ze sobą gratulacje i uznanie. Uśmiechała się promiennie, nie czując zmęczenia, lekko stawiała kolejne kroki. Tak samo miewało się jej serce; spokojne, wolne od wszelkich zmartwień, wyrywało się jej z piersi. Choć powinna, wiedziała, że nie znała wcześniej tego uczucia. Było jej z nim tak zwyczajnie dobrze. Choć znała doskonale wszystko, co ją otaczało, jednocześnie miała wrażenie, że było zupełnie nowe. Odstawiwszy butelkę na jakiś stolik, podwinęła wyżej rękawy koszuli i rozwiązała guziołek, dotąd zasupłany na jej biodrach. Materiał spłynął luźno wzdłuż jej talii. Jej ulubiona czarna koszula. Koszula taty. Jedna z ulubionych koszul taty. Przesiąknięta była jego zapachem, co było zupełnie irracjonalne, bo przecież zakładała ją na każdy ważniejszy koncert. A nie było ich mało. Miała wrażenie, że był przy niej, tak bardzo wyraźną i nieodpartą świadomość jego obecności. Wszystkie myśli zniknęły, jak za dotknięciem różdżki, gdy stanęła przed białymi drzwiami, opatrzonymi jej imieniem i nazwiskiem. Odetchnęła z ulgą, gdy pchnąwszy je lekko, zobaczyła w nich jego. Stał tyłem do niej, przyglądając się gablocie z pamiątkami po grających w tej hali artystach. Jak zawsze nieco przygarbiony, emanujący kojącą siłą, a zarazem będący tak bardzo jej, tak bardzo wytęskniony. Zapragnęła, by wziął ją w ramiona, przytulił, pocałował, był. Odwrócił się dopiero, gdy drzwi zamknęły się za nią z cichym trzaskiem. Oparła się o nie, spoglądając na niego figlarnie. Zbliżył się powoli, paląc ją czułym spojrzeniem. Uśmiechnął się, przykładając dłoń do jej policzka, a ona ufnie przylgnęła do niej.

- Wiedziałem, że ci się uda, Maleńka.

Spoglądając wprost w jej turkusowe tęczówki, musnął delikatnie jej wargi.

A ona wiedziała, że nie musi się bać.

Obudziła się dziwnie spokojna. Może nawet odrobinę nienaturalnie spokojna, jakby lekko otumaniona. Gdzieś w oddali, przez mgłę majaczyły minione lęki, towarzyszące jej, gdy zasypiała. Mieszanka pieprzu i wanilii. Słodki sen, stanowiący kwintesencję tego, do czego jeszcze całkiem niedawno dążyła i gorycz jej rzeczywistości. Nie miała pojęcia, co o tym myśleć, jednak nie był to zwykły sen. Zdawał się dziać na jawie. Czuła zapach taty, resztki tej bezgranicznej radości zdawały się tlić w niej nadal, to szczęście rozpierające jej wnętrze, aż nader prawdziwie.. to wszystko było w niej naprawdę, póki sen nie prysł, ale czuła je, była tego pewna! I on, jak żywy, jakby był obok otulając ją swą czułością. Nie docierało do niej, że to tylko sen. Piękny sen. Teraz nie było już niczego, ani spełnionych marzeń, ani szczęścia, ani… Toma. Choć zdawał się nie odstępować jej na krok, ona sama stawiała między nimi mur. Choć wiedziała, że nie musi się bać, coś tłamsiło jej wnętrze. To coś miało jedno imię. Mike. Tak bardzo nim gardziła! Tak bardzo, bardzo! Za piętno, jakim ją obarczył, za lęk, który pozostawił i za to wszystko, co teraz odgradza ją od normalnego życia, bez lęków i uprzedzeń. Za to, co odgradza ją od Toma. Przetarła oczy. Już dosyć czasu spędziła na roztrząsaniu tego wszystkiego. Zbyt wiele uwagi poświęciła nieistotnym rzeczom. Już wszystko miało być dobrze, musiała jedynie pozwolić mu zostać. Przecież obiecał, że nie pozwoli nikomu jej skrzywdzić, a ona wierzyła Tomowi. Bardzo chciała mu wierzyć. Wstała, a jej ciało skuła gęsia skórka. Potarła rękoma ramiona i wyszła z pokoju. Wszędzie panowała cisza. Cichutko zbiegła schodami i rozejrzawszy się po przedpokoju, stwierdziła, że wszyscy wyparowali. Ziewając, przeczesała włosy palcami i podeszła do okna przy drzwiach frontowych wychodzącego na podwórze. Powoli zamknęła i otworzyła oczy, nie będąc do końca pewną, czy to, co widzi to prawda czy kolejny sen. A jednak. Nie śniła. Bliźniacy potrafili biegać! A to nowina! Mimowolnie uśmiechnęła się. Po śniegu, który zalegał wszędzie gdzie tylko sięgnąć okiem jeszcze do wczoraj, pozostała już tylko śniegopodobna plucha, którą bliźniacy próbowali usunąć. Urządzali sobie przy tym zawody, który pierwszy przejdzie całą szerokość podwórza, odgarniając śnieg ogromną szuflą rzecz jasna. Georg stał pomiędzy nimi, opierając się na swojej szufli i jak się domyśliła pełnił rolę sędziego. Na głowie miał czapkę z pomponem i wyglądał na zupełnie zadowolonego. Należy dodać, że czapka należała do Liv. Bliźniacy zaśmiewali się, potykając się o własne nogi, ale dzielnie walczyli. Tom miał takie rumiane policzki i nawet z daleka widziała, jak błyszczały mu oczy. Jeszcze nigdy go takiego nie widziała. Nigdy nie widziała go prawdziwie szczęśliwego. Byli tacy beztroscy i zwyczajnie radośni. Nawet nie zauważyła, kiedy Simone pojawiła się tuż przy niej. Stanęła za jej plecami, spoglądając na synów. Przestraszyła się jej nagłą obecnością. Westchnęła, a mama bliźniaków uśmiechała się, patrząc na nich z rozrzewnieniem.

- Jak dzieci, co?

- Powiedziałabym, że gorzej. – Ciało brunetki, w pierwszej chwili spięte, rozluźniło się. Spojrzała kątem oka na Simone. Była stuprocentowo inna od jej mamy.– Z Georgiem, tak jak i z Gustawem też, nigdy nie miałam wiele do czynienia, nie tak jak z bliźniakami. Widywałam ich w różnych sytuacjach, ale nigdy nie widziałam ich… takich. – Simone przez moment zamyśliła się.

- Będąc tutaj wydzierają z rąk, hym… kariery, to malutką cząstkę prywatności, którą dla nich strzegę. Tu nie ma prasy, szumu, show biznesu, tu nie ma Tokio Hotel. Tu są oni. Śpią do południa, paradują w bokserkach z kreskówkowymi ornamentami, tu śmieją się z byle, czego albo robią zawody, który pierwszy odśnieży podwórze. Tak naprawdę, dzięki temu wiem, że sodówka nie strzeliła im za mocno do głowy, – zaśmiała się pod nosem. – bo martwiłam się o nich, wiesz? – Scarlett przeniósłszy wzrok na Simone, przyjrzała się jej uważnie. – Moi chłopcy zaczęli się gubić. Może na pozór nic szczególnego się nie działo, jednak ja widziałam, ja czułam. Tom przestał dzwonić, Bill był markotny, a Gustav i Georg nie wpadali razem z nimi na weekend. Matka wie, kiedy jej dziecko cierpi. Bałam się, że wielki świat ich pożera. Potem pojawiłaś się ty, jednak nie mając o tym pojęcia, nie wiedziałam, co się ma na rzeczy. Znów coś się zmieniło i zmienia nadal. Mówię to wszystko, dlatego, że… - spuściła wzrok, by za moment znów spojrzeć wprost na Scarlett – rozmawiałam z Tomem, kiedy przyjechaliście. Przypadkiem słyszałam urywek jego rozmowy z Liv. Nie myśl, że jestem nadgorliwą matką, która chce układać życie dzieciom, ale…

- Nie myślę tak. – Uśmiechnęła się delikatnie.

- Tom na powrót stał się sobą, jakby odszedł i powrócił. Dzięki temu Bill też odżył. Pomimo tego wszystkiego nie byłam do końca pewna, jak silna jest ta wasza zażyłość, ale… widzę, jak Tom na ciebie patrzy, słyszę jak o tobie mówi i to mi wystarczy. Wiem, że wreszcie idzie dobrą drogą, ale chciałabym wiedzieć, co ty…- Scarlett uśmiechnęła się nieco szerzej, przekrzywiając głowę. Przez moment spoglądała na Toma, zastanawiając się nad tym, co ona faktycznie sobie o tym myśli, bo na dobrą sprawę nigdy się nad tym nie zastanawiała.

- To wszystko jest skomplikowane. Tom nie jest moim przyjacielem, na dobrą sprawę nigdy nim nie był. Nie jest też znajomym, ani bratnią duszą. Jest kimś… jest moim kolegą – na to słowo mimowolnie się uśmiechnęła – nie umiem sprecyzować tej relacji. To jest takie niezwykłe i zupełnie proste jednocześnie. Najgorsze jest to, że wszystko dzieje się tak po prostu. Tak po prostu go zauważyłam. Tak po prostu go poznałam. Tak po prostu skakaliśmy sobie do gardeł. Tak po prostu się pogodziliśmy, a teraz tak po prostu… ja od bardzo dawna nie robiłam niczego tak po prostu i czuję się zupełnie skołowana. Lubię, gdy jest obok, nie za coś. Lubię po prostu, bo jest. Ostatnio działo się bardzo dużo w moim życiu i choć to ja miałam wspierać jego, to Tom podtrzymuje mój świat, by nie upadł.

- Nie musiałam pytać, by to wiedzieć. – Simone delikatnie szturchnęła Scarlett ramieniem. – Odkąd przyjechaliście, chciałam z tobą porozmawiać, ale nie było jakoś okazji. Liv opowiedziała mi o twoich marzeniach i o tym, że się ich wyparłaś.

- Koniec śpiewania. Koniec dziecinnych mrzonek. Czas zejść na ziemię.

- Nie znałam twojego taty, ale nie sądzę, by był zadowolony, że tak po prostu rezygnujesz. Wiem, że popierał cię całym sercem i jestem pewna, że gdyby był tu obok, nigdy nie pozwoliłby ci się poddać. Może nie powinnam go wspominać, ale Scarlett… wierzę, że jesteś silna. Skoro podźwignęłaś z upadku mojego syna, to wystarczy ci sił, by wygrać siebie. Dla siebie, ale i dla taty.

- Ale, jak mogę, gdy jego już nie ma? – Turkusowe tęczówki zaszkliły się, a pełne wargi brunetki zaczęły drżeć. – On dopingował mnie od samego początku, nauczył mnie walczyć o marzenia, a teraz…

- Pamiętaj, że to nie on doszedł tu gdzie jesteś. Był przy tobie, ale to ty sama dokonałaś tego, co twoje i stałaś się tym, kim jesteś. Pomyśl o tym. – Scarlett przetarła oczy piąstkami i wypuściła powietrze ze świstem.

- Oni wątpili?

- Nie raz. Wątpili, komponując w pokoju. Wątpili, grając w garażu i pierwsze koncerty. Wątpili, gdy szanse na sukces malały. Wątpią i dziś. Jednak wiara w to, że ich miłość do muzyki jest ponad wszelką wątpliwością, ponad problemami, ponad wszystkiemu i wszystkim sprawia, że obawy znikają i dalej idą konsekwentnie na przód. Z podniesionym czołem.

- Zawsze ich podziwiałam za to ile osiągnęli, za to jacy wydawali mi się być i chyba najbardziej za to, że im się udało.

- Oni się nie poddali i choć nie gwarantuję ci jakiegokolwiek sukcesu, ty też się nie poddawaj. – Simone poklepała ją po ramieniu, spoglądając za okno. Bliźniacy powoli kończyli odśnieżanie. Kątem oka spoglądała na Scarlett, która, jak nietrudno było się domyślić, spoglądała na Toma. Kobieta zdawała sobie sprawę, że nie może ingerować między tą dwójkę. Przez cały ich pobyt w domu, bacznie ich obserwowała. Widziała, jak oni spoglądali na siebie, jak zachowywali się w swoim towarzystwie. I choć nadal teoretycznie nie łączyło ich nic, miała wrażenie, że mieli bardzo wiele. Była spokojna, bo czuła, że Tom mając przy sobie Scarlett, już się więcej nie zgubi. – Nie chcę wtykać nosa między ciebie i Toma, - Scarlett, nie wiedzieć, czemu się zaczerwieniła, – ale powiem ci jeszcze jedno. Choć nie zawsze wszystko rozumiesz, po prostu pozwól, by prowadziło cię serce. – Uśmiechnęła się łagodnie i wycofała się do kuchni, zostawiając Scarlett z niemniejszym mętlikiem, niż ten, który mącił jej myśli, gdy Simone się pojawiła. Widząc, że bliźniaki i Georg wracają do domu, weszła na schody, nie chcąc, by zastali ją odzianą jedynie w przepastny t-shirt. Gdy wchodziła do swojego pokoju, z ust Scarlett wymknęła się cicha melodia.

*

Denerwowała się, od bardzo dawna nie denerwowała się tak mocno. Coś ściskało ją w żołądku, pociły jej się ręce, choć były zupełnie zimne i serce waliło jej tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z klatki piersiowej. Aż nader dobrze pamiętała ten dom, wybudowany w stylu wiktoriańskim, zupełnie odmienny od innych stojących w tej okolicy. Do tego ogród imponujący nawet na przełomie zimy i wiosny. Dziwił ją fakt, że całe obejście zdawało się być takie, jakie zapamiętała, odchodząc. Tak, jakby czas stanął w miejscu, nie piętnując go swym znakiem. Przekroczywszy bramę wjazdową, stanęła na podjeździe, nie potrafiąc ruszyć dalej. Ten budynek budził zbyt wiele emocji, w dodatku nie koniecznie dobrych. Wygładziła skórzany płaszcz i odetchnąwszy, ruszyła w kierunku domu. Nim doszła do drzwi, otworzyły się i pojawiła się w nich Hannah. Sophie, wzdychając ciężko, z gracją pokonała schodki na werandę, mierząc chłodnym spojrzeniem matkę. Tego nauczyła ją, aż nader dobrze. Hannah była wyraźnie rozemocjonowana, co jej się nie zdarzało. Słynęła z opanowania i przesadzonej oschłości. Była zdecydowanie zbyt wyniosła. Stan, w którym znajdowała się w tej chwili… może to życie zmusiło ją do ugięcia się. Może oddało jej to, co ona ofiarowała innym. Może nauczyło ją pokory? Może się zmieniła… tego Sophie nie brała pod uwagę. Nie potrafiła wyobrazić sobie jej, jako serdecznej matki, żony czy babci. To nie Hannah Durand. Jednak minęło tyle lat, nie znała swojej matki. Nie miała prawa prorokować. Głęboko zaczerpnęła powietrza, spoglądając w jej szarozielone oczy.

- Dzień dobry.

- Cieszę się, że zdecydowałaś się ze mną porozmawiać. Nawet nie wiesz…

- Mogę wejść? Czy będziemy rozmawiać tutaj? – Przerwała jej, nie chcąc wysłuchiwać jej zawodzeń. Była nieprzyjemna i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Mimowolnie odczuwała potrzebę, choć w ten mało radykalny sposób, odpłacić matce za całą tą krzywdę, którą jej wyrządziła. Pomimo, że słowa były nikłym cieniem tego co uczyniła Hannah, Sophie miała tylko je. Choć przyszła tu, by rozprawić się z przeszłością, nie potrafiła tak po prostu nie pamiętać. Nie potrafiła łagodnie się uśmiechać i patrzyć spokojnie w jej zmęczone oczy. Nie potrafiła przyjąć faktu, że jej matka mogłaby być inna niż ją pamiętała. Wypowiedziała zbyt wiele słów, wyrządziła zbyt wiele krzywd, a przede wszystkim minęło zbyt wiele lat, by mogła jej tak po prostu uwierzyć. A jednak tam była. Wróciła do paszczy lwa, swej złotej klatki. Kobieta odsunęła się w głąb domu, umożliwiając córce wejście. Odebrała od niej płaszcz i poprowadziła w głąb domu. Wnętrza urządzone były wciąż tak samo. Matka lubowała się w antykach. Z każdego kąta emanowała doskonałość. Niezmiennie. Usiadły naprzeciw siebie na miękkich, skórzanych sofach, a w tej samej chwili w pokoju pojawiła się kobieta w średnim wieku, w stroju podobnym do tego, jaki nosiła niania. Zapewne zajmowała jej miejsce. Na tą myśl, coś ścisnęło Sophie w żołądku. Nie raz miała wyrzuty, że nigdy więcej się z nią nie skontaktowała. W końcu to w dużej mierze dzięki niej wróciła do Nico. Jednak przez te wszystkie lata nie potrafiła zbliżyć się w jakikolwiek sposób do tego domu, nawet do niani. Wiedziała, że nie miała jej tego za złe. Hannah poprosiła, by podała herbatę i ta oddaliła się bez słowa. – Co z nianią?

- Zmarła jakieś siedem lat temu. Mieszkała z nami do końca. Nie miała rodziny, pochowaliśmy ją przy naszych bliskich. Nie chorowała, po prostu zasnęła. Mówiła o tobie przez te wszystkie lata. Mówiła o tobie w dniu twoich urodzin, niejednokrotnie przy posiłkach, czy w ogrodzie. Dobitnie podkreślała to, choć nie wprost, jak wielką krzywdę ci wyrządziliśmy. Nie pozwalała nam zapomnieć. Choć jej broniłam wspominać ciebie, choć kategorycznie… ona twardo powtarzała swoje. Wbijała mi do głowy, że nie postępowałam jak matka.

- Miała rację. – Usadawiając się wygodniej, Sophie spostrzegła, jak matka na moment przymyka powieki i zaciska dłonie na skórzanym obiciu. – Wiem, że to boli, ale prawda zazwyczaj bywa bolesna.

- Nigdy nie byłaś taka… zimna. – Hannah spoglądała na córkę z żalem przemieszanym ze swojego rodzaju podziwem. Wyrosła na silną kobietę, która pomimo tego, że była jeszcze dzieckiem, dzielnie stawiła czoła życiu. Jednak zwyciężyła, wiedziała to, choć miała blade pojęcie o jej życiu przez te wszystkie lata. Sophie przepełniała gorycz. Miała w sobie coś, co zdaniem Hannah było znamieniem, które pozostawiły w jej sercu jej decyzje. Może widziała to tylko ona, a może widzieli też inni, jednak Hannah znała powód. Była twarda, rzeczowa i stanowcza. Gotowa, by przyjąć cios. Hannah wiedziała, że to ona zmusiła ją do tego, by twardo stąpała po ziemi i to przez nią Soph nie była w stanie się od niej w żaden sposób oderwać.

- Uczyłam się od mistrzyni.

- Sophie…

- Zdradzisz mi powód, dla którego znów wtargnęłaś w moje życie? – Ująwszy w dłonie filiżankę, upiła mały łyk. Zaraz po tym szybko odstawiła ją na etażerkę. Nie chciała, by matka zobaczyła, że drżą jej ręce. Sama dziwiła się sobie, że potrafiła tak zupełnie bezuczuciowo mówić do matki. Była z siebie dumna. Wiele razy wyobrażała sobie, jak mogłoby wyglądać ich spotkanie, jeśli kiedykolwiek by nastąpiło. Wszystkie wizje runęły, jednak ona trwała nadal. Hannah dyskretnie zwilżyła wargi końcówką języka. Malowała je wciąż szminką w odcieniu czerwonego wina. Robiła to od zawsze. Czerwone usta i perłowe powieki, pamiętała matkę siedząca przed toaletką i robiącą makijaż. Pamiętała, że jeśli kiedykolwiek ją całowała to tylko rano, zanim się umalowała lub wieczorem, gdy zmywała miksaż, a Sophie jeszcze nie spała. Nie pamiętała, by matka czy ojciec okazywali jej czy siostrom jakieś czułości. Dla nich przesadne okazywanie uczuć wiązało się ze słabością. To Nico nauczył ją miłości. - Wątpię, by stało się to bez przyczyny.

- Masz rację.

- A jednak. Zatem?

- Decyzję, by skontaktować się z tobą, powzięłam w dniu śmierci Nico. W zasadzie, ku niej skłonił mnie Shie. – Sophie głośno wciągnęła powietrza, zaciskając pięści. Cała obojętność momentalnie z niej wyparowała. Niewidzialny głaz zaczął miażdżyć jej pierś, a serce łomotać się w niej beznadziejnie. Tak, jak cała ta wizyta kosztowała ją niewyobrażalnie dużo, tak samo wspomnienie Shiea zwalało ją z nóg. Skonfrontowanie się z matką w jego temacie, wydawało się Sophie abstrakcją. Cała ta historia, nawet po ponad dwudziestu latach budziła w niej gniew. Niewyobrażalny gniew przesycony bezsilnością. Wiedziała, że będąc tu musi się trzymać, musi być silną za siebie i za Nico. Musi odzyskać ich syna. Nie mogła pęknąć. Nie teraz. Podniosła powieki. Jej oczy lśniły nienaturalnie, użyła całej swojej siły, by nie pozwolić łzom płynąć. Po prostu patrzyła. – W zasadzie nieświadomie. Pracuje w policji.

- Shie… przecież on ma dopiero niespełna dwadzieścia jeden lat.

- Tak, wiem. Od małego ciągnęło go do munduru. Wiesz, że ojciec zna ludzi, którzy nie mają problemu z omijaniem procedur. Szkołę policyjną ukończył zeszłej jesieni. Jednak to inna historia. W każdym razie był tego dnia na akcji. Jak się okazało został wysłany do wypadku, w którym zginął twój mąż. Później, wraz z przełożonym… był u was. – Sophie miała wrażenie, jakby poraził ją prąd. Jak można mieć przy sobie własne dziecko i o tym nie wiedzieć?! Fale gorąca i zimna zalewały ją naprzemiennie, a świat zdawał się wirować. Jej ciężki oddech zwrócił uwagę Hannah. – Wszystko w porządku? – Soph znów zacisnęła powieki, odetchnęła. Zaciskała je tak mocno, że zabolała ją głowa. Otwierając oczy, cisnęła w matkę piorunującym spojrzeniem.

- W porządku? Zabrałaś mi dziecko i pytasz czy wszystko w porządku?! Nie ośmieszaj się.

- A jednak tu przyszłaś.

- Przyszłam po prawdę.

- Pozwól mi, dać ci ją. – Kiwnęła niechętnie głową, splatając dłonie na kolanach, do tego stopnia, że zbielały jej knykcie. Hannah miała rację, przyszła tam z własnej woli. Ściągnęła usta, darząc ją mroźnym spojrzeniem. – Był tam i uderzyło go to, co zastał. Shiea niełatwo poruszyć. Jest twardy. Pierwszy raz mówił o tym, co spotkało go w pracy. Pierwszy raz mówił o tragedii, którą widział. Najpierw badanie miejsca wypadku, później powiadomienie was. Przełożeni uprzedzali go, że nie raz gorsze od widoku zmasakrowanych zwłok, jest patrzenie, jak na te wszystkie rodziny spada brzemię prawdy i tak tym razem było. Mówił, że nie zapomni spojrzenia jednej z córek tego człowieka.

- Scarlett… - Szepnęła Sophie, a Hannah mówiła dalej.

- Z ciekawości spytałam, o kogo takiego chodzi. Gdy dowiedziałam się, że mowa o twoim mężu, że zostałaś sama.. Coś we mnie pękło. Do tej pory nie potrafię zrozumieć, skąd wzięła się u mnie taka reakcja. To mnie zdradziło. Zaczął wypytywać. W jednej chwili kłamstwo, którym karmiłam… twoje dziecko, przez te wszystkie lata zaczęło palić moje serce. Powiedziałam mu, kim był ten człowiek. Spakował się i wyszedł. Może lepiej dla niego byłoby, gdyby nie wiedział nic. Żyłby spokojnie, robiąc to co lubi… jednak teraz myślę, że zasłużył na prawdę.

- On nie zasłużył na życie bez rodziców.

- Wiem.

- To wspaniale! – Prychnęła.

- Odbywa szkolenie w Stanach. Nie był pewien czy chce je podejmować, ale… decyzja podjęła się sama. Przez kilka dni nie miałam pojęcia, gdzie się podział. Bałam się o niego. Wystarczyło kilka telefonów i już wiem. W Quantico nabierze dystansu. – Hannah wpatrywała się mętnym wzrokiem w Sophie, która nie mając pojęcia, co ze sobą zrobić, wstała, zaczynając nerwowo krążyć po pokoju. To wszystko zdawało się jej kiepskim filmem! Przecież w filmach dzieją się takie rzeczy! Najpierw matka odbiera jej dziecko i wyrzuca z domu, a później ginie jej mąż i matka powraca z wielkim bum, a jej syn, którego zna tylko z imienia i nazwiska biega po polach minowych czy innych cudach, gdzieś w Ameryce! Miała ochotę udusić własna matkę gołymi rękoma i dziwiła się, że jeszcze tego nie zrobiła. To wszystko nie mieściło się jej w głowie. Nie mogła uwierzyć, że tam była, że rozmawiała z własnym dzieckiem i nawet o tym nie wiedziała, że nie ma pojęcia, co zrobić, co mówić i Shiea tam nie było, a tak na to liczyła! Tak bardzo chciała go przytulić. Być mu wreszcie matką! Tak chciała! Był gdzieś tam sam, walcząc sam ze sobą, nie wiedząc nic i rozumiejąc jeszcze mniej. Zebrało jej się na płacz, łzy iskrzyły już w kącikach jej oczu. Wytarła je opuszkami, nieznacznie rozmazując makijaż. Dmuchnęła sobie w oczy. Zatrzymała się i odwróciwszy się na pięcie, spojrzała matce prosto w oczy.

- Hanno Durand, jak żyje ci się ze świadomością, że skazałaś własną córkę na lata spędzone na poczuciu niesprawiedliwości, tęsknocie, bezsilności i nieustającym żalu? Jak czujesz się ze świadomością, że odebrałaś własnemu dziecku jego dziecko? Jak czujesz się ze świadomością, że przez ciebie nie potrafi okazywać uczuć? Jak czujesz się ze świadomością, że własnemu wnukowi odebrałaś rodziców i skazałaś je na życie w kłamstwie? – Oczy Hannah zaszły mgłą. Nie przypuszczała, że jej matka potrafi grać aż tak dobrze, ale i nie potrafiła uwierzyć, że była zdolna do łez. Tak kobieta przecież nie płacze.  - No, jak, mamusiu?

- Doskonale wiesz, jak się czuję. – Odwróciła wzrok na brzeg sofy. - Czasu nie cofnę, ale chcę w choćby najmniejszym stopniu naprawić, choć jeden ze swoich błędów.

- Sądzisz, że istnieje taka możliwość? Jak spojrzysz Shieowi w oczy?

- Nie oddam wam tych lat. Nie oddam wam tego, co straciliście. Jednak wierz mi lub nie, płacę swoją cenę.

- Myślałam, że go tu spotkam.

- Tyle o ile chciałam wychować Twojego syna na godnego spadkobiercę rodzinnego majątku, o tyle zupełnie mi to nie wyszło. Shie jest niepokorny, zupełnie jak ty. Ma piekielnie zielone oczy, wręcz szafirowe. Zupełnie, jak ty. To skórka zdjęta z ciebie, Soph. Gdy na mnie spoglądał, nie raz ściskało mnie w żołądku, a twoje córki o nim wiedzą?

- Nie, wyjawiając im historią moją i Nico, pominęłam część należącą do Shiea. Póki z nim nie porozmawiam, nie dowiedzą się.

- On nie ma do ciebie żalu.

- Skąd ty to możesz wiedzieć?!

- Wiem, bo sam oświadczył mi, że jestem wszystkiemu winna, że odebrałam mu szanse na normalne życie i zniszczyłam je własnej córce. Ma rację.

- Mówisz to tak spokojnie?

- Nerwy nie są w stanie nic zmienić.

- Nie rozumiem cię i pewnie nigdy nie zrozumiem. – Energicznie usiadła na sofie. Sytuacja zaczynała ją przerastać.

- Niewykluczone, jednak pamiętaj, że płynie w nas ta sama krew i jak złą matką bym nie była, będę twoją jedyną.

- Wyniosłe słowa niczego nie zmienią.

- Wiem.

- Nie wyjawiłaś mi do końca, z jakiego powodu, znów ingerujesz w moje życie. Powiedziałaś, że skłonił cię do tego Shie i…?

- Śmierć Nico uświadomiła mi, że mogę odejść w każdej chwili. Chcę naprawić błędy.

- No tak, szanowna pani i władczyni postanowiła znów powtykać nos, tam gdzie nie powinna i dla zabawy znów coś zniszczyć.

- Nie ironizuj, Soph.

- Nie jest tak?

- Zmieniłam się. Zmieniło mnie życie i żałuję, naprawdę żałuję, ale do licha! Nie jestem w stanie cofnąć czasu!

- A decyzje?

- Ich też nie cofnę.

- Skontaktuj się ze mną, gdy wróci Shie. Do widzenia. – Sophie prawie biegiem opuściła dom, w międzyczasie narzucając na siebie płaszcz. Miała zupełny mętlik w głowie. Przeszłość zlewała się z teraźniejszością. Nie potrafiła określić własnych myśli, ani zdefiniować uczuć. Wszystko kłębiło się w niej, budząc ogromny niepokój. Z jednej strony z całych sił nienawidziła matki, a z drugiej pobiegła do niej, gdy tylko nadarzyła się okazja. Chodziło jej o Shiea, ale nie była już do końca pewna czy tylko o niego. Nie chciała popełnić błędu, powiedzieć za dużo ani za mało. Musiała iść do Nico. Tylko przy nim odzyska spokój.

*

Granatowy nissan zatrzymał się na podjeździe tuż przed bramą. Zgasiwszy silnik, Georg spojrzał na zamyśloną Liv. Miała słodki profil. Chociaż… przecież ona z każdej strony była słodka, więc dlaczego profil miałby taki nie być? Długa grzywka opadała jej na oczy, ale wydawało się, że zupełnie tego nie zauważa, tak jak tego, że byli już na miejscu. On sam niechętnie przyjmował to do wiadomości. Lubił z nią być; rozmawiać, oglądać telewizję, podawać jej chusteczki, gdy płakała oglądając melodramaty, chodzić na spacery, jeść żelki, siedzieć obok niej przy stole, przepuszczać ją w drzwiach, patrzeć, jak się uśmiecha albo, gdy coś robi. Lubił patrzeć, jak robiła zdjęcia. Była wówczas skupiona, całkowicie temu oddana, zdawała się znikać w swojej własnej czasoprzestrzeni. Naprawdę to kochała, a on naprawdę lubił nosić pokrowiec jej aparatu. Śmiała się słodko, gdy udając przerażenie robił wszystko, żeby uchować się przed kolejnymi zdjęciami. Im bardziej się chował, tym ona bardziej się śmiała. Tyle zdjęć ile zrobiła wszystkiemu i wszystkim przez te kilka dni, oni chyba nie mieli przez cały czas kariery. Nie zapomni tych chwil, a ich wspólne zdjęcie oprawi w ramkę. Dużo rozmawiali, nie bała się mówić mu o swoim żalu, o poczuciu niesprawiedliwości, o tym, jak bardzo Paul ją krzywdził, a on coraz bardziej nienawidził tego faceta. Nie rozumiał, jak mógł nie doceniać takiego skarbu, jakim była Liv. Jednak słuchał jej z uwagą i w największym skupieniu, bo wiedział, że to było jej potrzebne. Nie oceniał i nie wydawał wyroków. Ona sama musiała to zrobić, a on zamierzał być wtedy przy niej.

Ich will nicht störn.

Ich bin nur hier um dir zu sagen…

- Nie myśl o nim. – Wyrwana z letargu, spojrzała na Georga zamglonym wzrokiem i uśmiechnęła się blado.

- Skąd wiesz, że o nim myślę?

- Obserwowałem cię przez te kilka dni i zdążyłem zauważyć, jaka jesteś, gdy Paul zawraca ci głowę.

- Tak sobie pomyślałam… mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że tyle ci naopowiadałam?

Ich bin da, 

wenn du willst.

- No coś, ty!  Cieszę się, że chciałaś mówić. Poza tym… nie znamy się za długo, ale bardzo cię lubię, Liv. Przykro mi było, kiedy płakałaś i jeśli byłem i jestem w stanie ci pomóc, to zawsze będę na to gotów. - 

- Skąd ty się wziąłeś, co? – Pociągnęła nosem. – Ja wcale nie płaczę. – Powachlowała dłońmi przed oczami, mrugając szybko. - Trochę się boję, wiesz? – Spojrzała Georgowi prosto w oczy. Jej szaroniebieskie tęczówki lustrowały dokładnie jego twarz, chcąc wyczytać zeń jakąś reakcję. On czekał. On słuchał. Cieszyła się, że mogła wracać z nim do domu. Milczał, gdy tego potrzebowała i mówił, jakby również wychwytując odpowiedni moment. Będąc z Georgiem, umiała odsunąć się od problemów, umiała czerpać z chwil, które im były dane. Georg czarował czas. Nie było smutku, nie było zmartwień, nie było Paula, a jedynie tylko wtedy, gdy potrzebowała mówić. Wyrzuciwszy z siebie cały żal, poczuła się lżejsza, a rozwiązania nie tak odległe, jak się jej wydawało. Bycie z Georgiem było po prostu fajne. Z nim czuła się inna, prawdziwa. Nieświadomie sprawiał, że sukcesywnie przypominała sobie o dawnej Liv, prawdziwej Liv. Tchnął w nią dawną radość życia, tak po prostu prozaicznym gestem i banalnym słowem. Nie potrzebował pereł i pięknych sukienek, żeby nabrała w jego oczach wartości. Lubił ją taką, jaką była. Lubił ją za nią samą. I mówił jej o tym. Nie raz słyszała, że ładnie wygląda, że ma śliczny uśmiech i dołeczek w bródce, że lubi z nią rozmawiać i jej słuchać. Mówił jej tyle miłych rzeczy, których od Paula nie słyszała prawie nigdy. Przy Georgu zapominała o nim, usunęła go ze swego życia, tak jak on wyrzucił ją z własnego. A teraz czekał ją powrót do rzeczywistości. Choć to, co przeżyła w domu bliźniaków było najprawdziwszą z prawdziwych rzeczy, teraz musiała stawić czoła życiu, do którego znów wepchnie się Paul, ale już nie pozwoli mu zabrać jej sobie. Nie była do końca pewna, czy miała ochotę oglądać go jeszcze kiedykolwiek, po numerze, który jej wyciął, ale w końcu postanowiła. Choć raz nie chciała się wycofywać. Miał jeszcze prawie trzy tygodnie, choć decyzja coraz bardziej klarowała się w jej głowie.

- Poradzisz sobie. – Uśmiechnął się łagodnie, kładąc dłoń na dłoni

Du bist nicht alleine

Ich bin an deiner Seite.

- Dramatyzuję, jakby Paul był przynajmniej niepoczytalny albo jakimś złodziejem czy kimś w ten deseń.

- Jest nim.

- Jak to?

- Zabrał ci ciebie.

- Jestem w trakcie egzekwowania swojej własności, chociaż on chyba za bardzo tym nie wie, bo jak skoro go tu nie ma. Cóż jego problem. – Wzruszyła ramionami.

- Nie pozwól mu na to już nigdy więcej. – Kiwnęła głową, wilżąc wargi koniuszkiem języka. Wiedziała, że powinna wysiąść. Scarlett i Tom już dawno byli w domu, choć przyjechali dobrą chwilę po nich, a oni nadal siedzieli w aucie. Nie miała ochoty wysiadać. Nie chciała, by to wszystko dobiegło końca. Dziwnie czuła się z myślą, że rano przechodząc koło łazienki nie usłyszy fałszowania Georga i że nie będą już rozmawiać do później nocy, chodzić na spacery, robić głupich min i… że po prostu go nie będzie. Czekał na nią ponury dom, konfrontacja z Paulem o ile raczył wrócić oczywiście, powrót do szkoły i to wszystko, na co nie miała najmniejszej ochoty.

- Możesz być tego pewien. - Niechętnie odpięła pas. - Idziemy? Nie ma sensu przeciągać tego, co nieuniknione. - Zielonooki kiwnął głową, wysiedli, a Georg wyjąwszy torbę Liv z bagażnika, ruszył za nią w kierunku domu.

- Liv? – Powiedział troszkę niepewnie, do ostatniej sekundy zastanawiając się, czy lepiej nie ugryźć się w język. Odwróciła się, posyłając mu uśmiech, na widok, którego zakręciło mu się w głowie. Nie miał prawa, ale uwielbiał jej uśmiech. Dorównał jej kroku i pochylił się do jej ucha, szepcząc; - Nie jesteś sama. - Jego oddech owiał jej szyję i poczuła, że robi jej się ciepło na sercu. Wreszcie było jej ciepło.

Ich bin an deiner Seite.

*

Zatrzymał samochód obok auta Georga. Kątem oka dostrzegł, że Liv była troszkę rumiana, a Georg rozanielony. Cud, że dojechali w całości! Biorąc pod uwagę to, że koncentracja szatyna skupiła się na Liv zamiast na drodze, cieszył się, że jechał zdecydowanie za nimi. Nie patrzył dłużej, wystarczyło, że Scarlett wpatrywała się w nich namiętnie. Mrużyła oczy i nos, jakby przynajmniej chciała usłyszeć, o czym rozmawiali. Zagryzła dolną wargę, mordując wzrokiem szyby obu aut. Uśmiechnął się pod nosem.

- I tak nic nie usłyszysz.

- A czy ja ich chcę usłyszeć? – Żachnęła się, robiąc urażoną minę.

- Nagram cię kiedyś, zobaczysz. – Zmroziła go spojrzeniem, na co Tom uśmiechnął się szeroko. – Wcale nie jesteś groźna, panno O’Connor.

- A skąd wiesz, że chcę być groźna? – Mruknęła, wysiadając z audi.

- Cofamy się w rozwoju, wracając do etapu pytań bez odpowiedzi, hymm…? – Stali po przeciwnych stronach auta, mierząc się spojrzeniami. Scarlett burmuszyła się coraz mocniej, a on miał coraz większy ubaw. Lubił ją nadąsaną. Była wtedy strasznie słodka. Odkąd wrócili do domu już przed nim nie uciekała. Pozwalała mu być obok siebie, a on starał się by nie zrazić jej niczym. Wysuszeni, usiedli w kuchni. Zaparzył jej herbaty z sokiem malinowym i siedzieli do późna. Nie mówiła prawie nic, a on szanował jej ciszę. Obiecała, że kiedyś mu o nim opowie, kiedy poukłada sobie w głowie pewne sprawy. W drodze do domu nie była już spięta. Z resztą przy trajkoczącym Billu trudno być spiętym. Zażyczył sobie siedzieć z tyłu, żeby ich lepiej widzieć. Prawie całą drogę spędził pochylony, opierając głowę raz na boku zagłówka Scarlett, a raz jego. Dziwne, że nie ścierpł. W każdym razie odstawili Billa do mieszkania zespołu, żeby zorientował się w sytuacji, a konkretniej zadbał o zaopatrzenie lodówki. Zmrużyła jedno oko, przyglądając mu się bacznie. Jej policzki nabrały kolorytu.

- Burak. – Wystawiła mu język, dziarsko ruszając przed siebie. Tom chwycił torbę Scarlett, uśmiechając się pod nosem.

- Pomidorek. – Była naprawdę urocza, gdy się dąsała.

[Creed ‘With arms wide open’]

Zastawszy zamknięte drzwi, wygrzebała z torebki klucze i trochę zdziwiona nieobecnością mamy, weszła do środka. Opierając się o komodę, pozbyła się kozaków i kurtki. Zaraz za nią wszedł Tom, zamknął za sobą drzwi i skierował się na piętro. Uniósłszy ku górze jedną brew, mimo wolnie uśmiechnęła się do siebie.

- Czuj się, jak siebie. Naprawdę, nie musisz się krępować, ani mieć jakichkolwiek obiekcji. Gość w dom.. no i te sprawy. – Choć się nie odwrócił, była wręcz pewna, że uśmiechnął się unosząc ku górze jeden kącik ust.

- Cieszę się, że to mówisz. Nigdy nie przyszłoby mi to do głowy.

- Wieeeeeedziałam. – Przyspieszyła, przeskakując, co dwa stopnie i zwinnie wyminęła Toma. Nie spieszył się, idąc za brunetką i bez skrępowania taksował wzrokiem jej sylwetkę. Jego uwadze nie umknęły lekko kołyszące się biodra, długie nogi i zgrabna talia. W czarnym golfie i jeansach wyglądała zdecydowanie ponętnie. Oblizał spierzchnięte wargi. Weź się w garść, Tom. Wziął głęboki oddech, skupiając uwagę na czubkach swoich czarnych adidasów. W jej pokoju postawił torbę na podłodze i włożywszy ręce do kieszeni, spojrzał na Scarlett. Uśmiechnęła się, stając na palcach i jednocześnie unosząc ramiona. Było jej szkoda, że ten wyjazd dobiegł końca. W Loitsche wszystko zdawało się wyglądać inaczej, wszystko zdawało się łatwiejsze. Choć z drugiej strony zdawała sobie sprawę, że kiedyś to wszystko musiało się skończyć, a ona potrzebowała chwili, by odetchnąć. Musiała znów poukładać to i owo. Znów potrzebowała czasu.

- Cieszę się, że ten wyjazd doszedł do skutku, ale bardziej cieszę się, że byliśmy tam razem.

- Nie obeszło się bez sensacji, ale… chyba potrzebowałam tego wielkiego bum, żeby uprzytomnić sobie, że nie rozwiązałam problemu, a jedynie go zatuszowałam. Tylko szkoda, że odbiło się to na tobie. – Ostatnie zdanie wyszeptała, spoglądając Tomowi w oczy. Uśmiechnął się łagodnie, podchodząc kroczek bliżej.

- Najważniejsze, że teraz będzie już tylko lepiej. Bo będzie?

- Będzie.

- Jeśli pojawią się jakieś problemy, będziemy radzić sobie z nimi razem?

- Będziemy.

- Będę mógł być obok ciebie?

- Będziesz.

- A ty będziesz obok mnie?

- Będę. – Na buzi Toma wymalował się uśmiech. Scarlett spąsowiała pod wpływem jego spojrzenia. Złożył jej niepisaną obietnicę, którą ona przyjęła. Mówiąc do niej patrzył na nią z takim przekonaniem, jakiego nie widziała u niego chyba nigdy. Wiedziała, że mówił szczerze. Wiedziała, że przez cały ten czas, jaki się znali mogła być go pewna. Wiedziała, to od zawsze, a teraz wreszcie zrozumiała. Podszedł jeszcze jeden kroczek bliżej niej i wyciągnąwszy rękę, dotknął jej miękkiego policzka, który zaczerwienił się znów mocniej. Schował najpierw za jedno, później za drugie ucho kosmyki opadające na jej buzię i wyraźnie zadowolony, podziwiał swoje dzieło. Spuściła lekko głowę, posyłając mu podejrzliwe spojrzenie. – Można wiedzieć, co robisz?

- Podziwiam.

- Już to kiedyś słyszałam i nie wspominam najlepiej.

- Delektuję się?

- A czy wyglądam na pączka z nadzieniem truskawkowym? – Zapowietrzył się, lustrując Scarlett od stóp do głów fachowym spojrzeniem. – Dobra, cofam pytanie!

- A czemu z truskawkowym?

- Ej, chcesz mi powiedzieć, że jestem gruba? – Sapnęła groźnie, odwracając się na pięcie. Szybko, prawie, że doskoczyła do lustra i położywszy ręce na biodrach, oglądała się z każdej strony. Tom kręcąc głową, podszedł do niej i stanął tuż za Scarlett.

- Nic takiego nie powiedziałem.

- A pączek, to co?

- O pączku, to zaczęłaś fantazjować sama, a ja zasugerowałem, że truskawkowe to niekoniecznie mi odpowiada.

- Fantazjować? – Prychnęła, mrożąc spojrzeniem odbicie Toma. Zignorował je, odrobinę niepewnie kładąc dłonie na przedramionach Scarlett. Miał ochotę objąć ją w tali, ale jakoś powstrzymał się, dochodząc do wniosku, że wówczas wysmyknęłaby się w jego objęć. Nie chciał, żeby znów uciekła. Na moment zesztywniała, wpatrując się w jego dłonie na swoich rękach.  Tom uśmiechnął się, patrząc w ich odbicie, ona mimowolnie też to zrobiła. Odetchnęła, a wraz z tym jej mięśnie rozluźniły się.

- Nie uważasz, że ładnie razem wyglądamy?

- Czy ty, aby nie snujesz dalekosiężnych planów?

- Dalekosiężnych, nie. – Przekrzywiła głowę, nie odrywając wzroku od ich postaci. Rzekłabym, że nawet bardzo ładnie. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Opuściła ręce, a wraz z nimi, wzdłuż jej talii spłynęły ręce Toma. Delikatnie ujął jej dłonie, jakby nie będąc pewnym czy mógł. W odpowiedzi splotła swoje z palcami Toma. Naprawdę ładnie razem wyglądali.

- Tom?

- Hym?

- Nie chcę jutro znów się bać. Dziś jest dobrze, ale ja chyba boję się tego, co przyniesie jutro.

- Ja też nie wiem, co będzie jutro. Nie wiem czy jestem na nie gotów. Nie wiem, czy jestem gotów, by być tym, kim powinienem być, ale kiedy coś pójdzie nie tak, kiedy będziesz mnie potrzebowała, będę czekał z szeroko otwartymi ramionami. – Szepnął wprost do ucha Scarlett.

- On kiedyś zniknie. – Zapewniła.

- Ja mu w tym pomogę. – Odrobinę mocniej splotła palce z palcami Toma, odchylając leciutko głowę, gdy Tom kładł brodę na jej lewym ramieniu. Patrzyli na siebie chwilę w skupieniu. On też nie był pewien jutra. Nie miał pojęcia, czy nie pojawi się coś, co znów ją od niego oddali. Nie wiedział, czy znów mu nie ucieknie. Wiedział, że będzie czekał, by mogła wrócić. Czuł, że coś się zmieniło. Choć z pozoru byli tacy sami, coś zawisło w powietrzu. Scarlett zdawała się być inna, złożona w swej prostocie. Lubił tak ją określać. Sądził, że chociaż oboje mieli małą przetrząskę, teraz mogło być już tylko lepiej. Ta zmiana tkwiła w wyrazie jej oczu, w sposobie, w jaki tkwiła w jego ramionach, w ufności, którą jakby ograniczając jedynie odmieniła. Bo choć trzymała dystans, czuł, że była blisko. - My naprawdę razem ładnie wyglądamy, Scarlett. – Szepnął, a jego ciepły oddech podrażnił jej szyję. Wzdłuż kręgosłupa dziewczyny przebiegł dreszcz. Poczuł to i tylko się uśmiechnął

- Ten powrót, chyba nie jest, aż taki zły.

- Odejść jest łatwo, a dużo trudniej wrócić. Tobie się udało.

- Tobie też, Tom.

- Widzisz, uczę się szukać na nowo swoich sposobów na wszystko, ale wcześniej, to ty przypomniałaś mi, że moje życie zależy ode mnie i chociaż wiem, że upadnę jeszcze nie raz, jestem zupełnie pewien, że będziesz obok i mnie złapiesz. I wiem też, że gdy znów przyjdzie ci wrócić, ja będę czekał na ciebie. Choć jutro jest zupełnie ulotne, a zawsze brzmi wręcz abstrakcyjnie, wierzę, że nadejdą. Nie wiem, dlaczego, po prostu. – Westchnęła.

- Pewnie myślisz, że jestem dziwna. Jednego wieczoru skarżę się, jak bardzo boję się wszystkiego, a kolejnego lepię się do ciebie zupełnie zaprzeczając swoim słowom.

- To, że jesteś dziwna, wiem mniej więcej od listopada. – Uśmiechnął się filuternie, kontynuując. – Jednak tego, że wczoraj było tak, a dziś inaczej, nie poczytuję jako czegoś dziwnego. Dzięki temu, że stoisz tu obok mnie, że moje dłonie splatają się z twoimi, wiem, że choć trzymasz dystans, choć nie jesteś zupełnie swoja, to jesteś przy mnie i nie uciekasz już. – Uśmiechnęła się. Potrzebowała jego słów. Potrzebowała bycia. Potrzebowała Toma.

- Lubię być, gdy jesteś i wiesz, co?

- Hym?

- Jestem ciekawa, co byłoby gdybym wtedy nie zabrała cię do domu, gdybym nie zaczęła tego wszystkiego. – Delikatnie otoczył ją ich złączonymi rękoma i zamknął je na wysokości jej brzucha. Odrobinę niepewnie oparła się na barkach Toma, gdy on przytulił policzek do policzka Scarlett.

- Wolę o tym nie myśleć.

- Wiesz, ja też. Wraz z tobą wstąpiło we mnie nowe życie.

- Nie umiem żyć bez mojego życia.1

*

¹ Wichrowe Wzgórza - Emily Brontë.