Głośny stukot obcasów odbił głuchym
echem po pustym, szkolnym holu. Zadowolona z siebie, stawiała rytmiczne kroki,
delikatnie balansując biodrami. Włosy chybotały jej przy plecach, odbijając się
od nich w takt kroków. Ściągnąwszy białą bluzkę na dół i wygładziwszy ją,
odpięła dwa górne guziczki, dotąd zapięte zdecydowanie za wysoko. Odetchnęła
głęboko, czując, że bluzka nie ściska jej już tak mocno. Uniosła głowę ku górze
i prostując się dumnie, przeszła obok grupki chłopaków z równoległej klasy,
zbierając za sobą ich krytyczne spojrzenia. Spoglądając za siebie kątem oka,
dojrzała, że wciąż patrzyli, nawet, gdy zniknęła w korytarzu prowadzącym do
piwnic. Lubiła to, zostawiać świadomość, że nie mogli niczego innego poza
patrzeniem. Zeszła do szatni, Liv wyszła już dawno. Dla niej zestaw podstawowy
z matematyki to praca na dobrą godzinę, nie więcej, a Scarlett… cóż Scarlett
potrzebowała więcej czasu. Podała woźnemu numerek i ku jej zdziwieniu, wraz z
torebką otrzymała zielone, prostokątne, płaskie pudełko ze sporą kokardą na
górze. Woźny nie wiedział, kto przyniósł pakunek, bo najwyraźniej przyjął go
ktoś inny. Przyglądając się pudełku, powoli wróciła na parter i tam przysiadła
na ławeczce. Ułożyła pudełko na kolanach i zaciekawiona uniosła pokrywkę. W
środku znajdowała się jakaś gazeta, a na niej leżał list, zasłaniający okładkę.
Rzuciła okiem, na kilka niedbale wypisanych słów i już zanim dotarł do niej ich
sens, wiedziała już kto był nadawcą.
‘Pomyśleliśmy, że zechcesz poczytać. Czy to nie
przypadkiem twój kochaś?
Miłej lektury,
Scarlett.’
Nienawistnie zgniotła kartkę
i cisnęła nią o podłogę. Czując zalewającą jej ciało falę gorąca, skrygowała
się i wypuszczając powietrze ustami, przymknęła na kilka sekund powieki, by
otworzywszy je, na nowo wytrącić się z równowagi. Krzykliwe kolory, olbrzymi
napis i to zdjęcie sprawiły, że wszystko wokół zaczęło wirować. Nie wiedziała
czy to jawa czy może sen. ‘Nowa zdobycz Toma Kaulitza?’, ‘Kowboj Casanova znów
w akcji?’, ‘Kaulitz przyłapany na flircie z fanką’. Serce waliło jej w piersi,
oddech stał się szybki i płytki, zupełnie nie wiedziała, co z sobą w tej chwili
zrobić. Tom i wymuskana blondynka. Ona zalotna, on cwano uśmiechnięty. Patrzyła
na tą okładkę i tak bardzo nie chciała wierzyć, że to prawda, nie chciała go
widzieć na tej okładce, nie chciała przypominać sobie tych wszystkich
nagłówków, które czytywała już wcześniej, nie chciała wspominać tych wszystkich
pogłosek o jego rozlicznych romansach. Nie chciała tak bardzo chciała, ale te wszystkie
fakty w obliczu jego zapewnień stały się tak olbrzymie i takie… prawdziwe. Na
raz postać jej Toma zatarła się i zastąpiła ją sylwetka tego cwanego,
nonszalanckiego chłopaka, który nieustannie uwodził. Wszystko zaczęło mieszać
się w jej głowie. Nie wiedziała co jest prawdą, a co kłamstwem. Pragnęła, by
ktoś pojawił się i stwierdził, że to głupi żart, że nie skrzywdzono jej po raz kolejny. Obiecał i nie dotrzymał. Nie on
pierwszy, nie ostatni ktoś zabawił się jej uczuciami. Nie miała ochoty płakać, ani
krzyczeć na niego. Nie chciała słów, wyjaśnień, nie chciała już niczego. Chciała
tylko zostawić to wszystko, zniknąć i nie czuć już więcej. Było jej po prostu
smutno. Wystarczył jeden wyjazd, jedna impreza, jedna dziewczyna, by wszystko
co miało zaistnieć obróciło się w niwecz. A może było ich więcej? Jej pewność
ulotniła się wraz z zobaczeniem tego zdjęcia. Nie chciała już strony siódmej,
nie chciała więcej, ani ciekawiej. Kolejne fotografie zupełnie z łamałyby jej
serce. Tego już nie zniosłaby.
- Infantylna dziewczynko, to
nie jest bajka, a ty nie jesteś księżniczką – wyszeptała starannie składając
gazetę. Drżały jej dłonie. Odłożyła ją na bok i chwyciwszy torebkę, wstała i
wygładziła strój. Potem wyszła ze szkoły, wysoko unosząc głowę. – Nic nie jest
w stanie zranić cię na tyle, byś nie dała rady wstać. Znów musisz w to wierzyć,
Scarlett – wyszeptała do siebie, popychając ciężkie drzwi szkoły.
Dzwonił z dziesięć razy.
Zapewne byli już w kraju. Każde połączenie odrzucała, aż w końcu wyłączyła
telefon. Nie chciała go słyszeć, nie tyle ze względu na stek pokrętnych
wyjaśnień, co bardziej dlatego, że usłyszawszy jego głos, mogłaby pęknąć i
rozpłakać się. Poczuła się jak kiedyś. Odarta z uczuć, pozostawiona sam na sam
z własną dumą, siłą woli, której naraz zdało się jej brakować i złamanymi
obietnicami. Szła wyprostowana, jakby nieobecna. Nie uśmiechała się. Z niebieskich oczu zionęła
pustka, a pełne wargi tworzyły prostą linię. Chyba się zawiodła. W dodatku na
człowieku, którego uważała za swoje największe oparcie. Miała Liv, miała
wcześniej tatę, później pojawił się Tom. O każdym z nich mówiła, że było
najważniejsze, ale każde najważniejsze inaczej. Tom był najważniejszy, w bardzo
istotny dla niej sposób. Nie umiała tego wyjaśnić sama sobie, a raczej nie była
gotowa, aby to zrobić. A teraz wydawało się być już za późno. To co czuła,
zostało razem z nią w progu, gdy odjeżdżał. Reszta już nie miała znaczenia. Choć
ciężko było jej przyjąć do świadomości fakt, że teraz stał się bardziej odległy
niż kiedykolwiek indziej. Choć nieobcy jak na samym początku w klubie, ani
wrogi jak wtedy, gdy podniósł na nią rękę, ani zagubiony, gdy nie wiedział już,
którą drogą powinien iść, ani bliski, ani jej… ani nie wiedziała już jaki był.
Cała świadomość, cała wiedza, wyparowały. To wszystko, te ostatnie godziny,
zdawały jej się zupełnie nierealne. A jednak wciąż przed oczami stawał jej
front tego piśmidła. Westchnęła, popychając drzwi wejściowe. Niedbale zdjęła
buty i ociężale ruszyła na górę. Czuła się teraz tak, jak wtedy, kiedy
zobaczyła Mikea z tamtą dziewczyną. Bo jak miała poczuć się po uszy zakochana
dziewczyna, po tylu obietnicach, pięknych słowach, wspólnie spędzonych
godzinach, a wcześniej latach przyjaźni, widząc swoją miłość obściskującą –
zdawało jej się wtedy – ideał? Tamta też była blondynką. A później powiedział
jej te wszystkie okropne rzeczy. Zabił w niej wtedy to, co wydawało jej się
piękne. Odebrał jej wiarę i nadzieję w miłość, które Tom w niej obudził, po
tylu miesiącach postanowień, że już nigdy nikomu nie zaufa w taki sposób, a
teraz sam jej je odebrał. Jak miała wierzyć w istnienie prawdziwych uczuć,
kiedy wciąż przekonywała się, że nie warto? Pamiętała tamten ból i tamte łzy,
pamiętała tamte dni, tygodnie milczenia, pracy nad sobą, rozważań. Pamiętała dokładnie,
a pomimo tego pozwoliła sobie na uczucie. I po raz kolejny zostało zdeptane.
Tylko teraz bolało ją to znacznie bardziej. Na przestrzenie czasu, uczucie,
które żywiła do Mikea, zdawało jej się nikłym odsetkiem tego, co teraz czuła do
Toma. Musiała sobie z tym poradzić. W zasadzie nie wiedziała, co czuła…Wkraczając
na piętro, usłyszała za sobą radosną Liv. Nie odpowiedziała na jej wołanie. Nie
miała ochoty z nikim rozmawiać. Chciała iść do siebie i zamknąć się tam.
Zadziwiające, jak historia lubi się powtarzać. Zdjęła z siebie elegancki strój.
Przez chwilę krążyła po pokoju jedynie w samej bieliźnie, nie mając zupełnie
pojęcia co na siebie włożyć. Miała wrażenie, że każdy materiał będzie ją
drażnił. W końcu wciągnęła na siebie ogromną koszulkę, którą już bardzo dawno
dostała od Liv, zanim ta związała się z Paulem i była zapaloną skejtką. Zaczesała
wszystkie włosy i splotła je w gruby warkocz. Patrzyła przez moment na swoje
odbicie. Inna, a jednak taka sama –
naiwna. Wtedy też spoglądała w lustro pytając siebie, czy faktycznie była
aż tak odrażająca, by miał podstawy ku temu, by ją publicznie upokorzyć? By
upokorzyć ją jakkolwiek. Teraz już nie to zajmowało jej myśli. Znała już swoją
wartość. Teraz pytała siebie, czy faktycznie coś do niej czuł i po pijaku
zdarzyła mu się wpadka, czy był tak doskonałym aktorem? Nie chciało jej się
wierzyć, że potrafiłby tak po prostu bawić się nią przez te wszystkie miesiące
i udawać czułego, tylko po to, by skończyli w łóżku. W tej właśnie chwili zdała
sobie sprawę, że gdyby zechciał, oddałaby mu się. Zabolało jeszcze bardziej. Po
tym wszystkim, co razem przeszli, co on zrobił dla niej, a ona dla niego, po
prostu nie potrafiła uwierzyć, że tak po prostu mu się odwidziało. Nie
potrafiła wierzyć, że był aż tak zły, by udawać. Tak dotrze udawać. Chociaż
zdjęcie mówiło samo za siebie… Ona była taka zmysłowa, wręcz lepiła się do
Toma, bawiła się wisiorkiem i zagryzała wargę. Kilka krótkich kosmyków opadało
na jej buzię, makijaż podkreślał jej walory, a idealnie dopasowany strój,
świetną figurę. Tom uśmiechał się z tą swoją nonszalancją, mówiąc coś do niej.
– Niemożliwe – szepnęła, bezsilnie uderzając dłonią o taflę lustra. Po raz
ostatni spojrzała w swoje odbicie, po czym powoli podeszła do łóżka, rzucając
się na nie. Zanurzyła się cała pod ciepłą pierzyną i wstrzymawszy oddech,
zacisnęła powieki, zęby i napięła wszystkie mięśnie, licząc, że przestanie
czuć. Na próżno. Kiedy skończył jej się dopływ tlenu, jak szalona wynurzyła się
spod kołdry, za wszelką cenę szukając dopływu powietrza, które gwałtownie
zaczerpnęła, leżąc już na poduszce. Dopiero wtedy zobaczyła Liv, wpatrująca się
w nią z dziwną miną.
- Tom – zbliżała się do
Scarlett, wyciągając przed siebie słuchawkę. Brunetka pokręciła szybko głową,
mówiąc na tyle głośno i wyraźnie, na ile pozwalał jej przyspieszony oddech;
- Nie ma mnie – Liv skrzywiła
się, posyłając siostrze pytające spojrzenie, po czym znów przyłożyła słuchawkę
do ucha.
- Z jakiegoś powodu nie ma
jej dla ciebie – podrapała się po głowie, spoglądając raz jeszcze na strapioną
buzię Scarlett. – Toś się brachu naraził. Nie zdążyłeś jeszcze przyjechać, a
już narozrabiałeś. Przyznaj się, coś ty robił w tej Ameryce, co? – przez
dłuższą chwilę słuchała tego, co Tom jej mówił, po czym rozłączyła się. – Co
jest, Scarlett? – usiadła na posłaniu siostry, spoglądając na nią troskliwie.
Ten wyraz twarzy młodszej z nich nie zapowiadał niczego dobrego. Znała go
skądś.
- Obiecał, że zawsze będzie –
rzekła po chwili, tępo patrząc w jakiś bliżej nieokreślony punkt. – Mówił, że
się zmienił, że nie chce jednonocnych eskapad, ale już czegoś więcej, że choć
nie może obiecać mi, że od razu się uda, to chce się postarać. Dla mnie. Dla
nas. Ja też chciałam spróbować, przełamać się. Wyjechał i co? Trafiła się
pierwsza lepsza laska i Tom zapomina o wszystkim.
- O czym ty mówisz? – Liv
wpatrywała się badawczo w siostrę, nie wiedząc, co myśleć. Przed kilkoma chwilami
słyszała, jak Tom mówił jej, że odchodzi od zmysłów, bo Scarlett nie odbiera, a
później wyłącza telefon, bo nie wie co się dzieje, bo się martwi, a teraz
słyszy, że wdał się w jakiś romans. Coś tutaj nie pasowało.
- Skąd ci to przyszło do
głowy? – zapytała nieco podejrzliwie. Scarlett była zdecydowanie zbyt spokojna.
A jeśli ona była spokojna, to znaczy, że było z nią źle. Ona rzadko wybuchała.
Zawsze trzymała emocje na wodzy, choćby się waliło i paliło, ale teraz.. teraz
była zdecydowanie zbyt spokojna, nawet jak na siebie.
- Poczytaj Bilda. Dostałam go
w prezencie od życzliwych.
- Mike i Serena – Liv stwierdziła
bardziej do siebie niż do siostry.
- Mhm, na pierwszej stronie
jest zdjęcie jego i jakiejś blondyny! Nic z tego nie rozumiem, Liv… -
westchnęła.
- A pisali coś? Były jeszcze
jakieś zdjęcia?
- Nie wiem, zostawiłam tą
gazetę, jak tylko zobaczyłam zdjęcie. Wystarczyło, bym po raz kolejny
przekonała się, jak bardzo jestem naiwna – klepnęła dłonią w kołdrę, po czym
energicznie położyła się na boku, plecami do Liv i szczelnie nakryła kołdrą. Czyli
koniec rozmowy. Ta, wzdychając ciężko, wygładziła nakrycie i wstawszy, ucałowała
Scarlett w czubek głowy, po czym wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.
*
Ciepły wietrzyk rozwiewał
blond włoski dziewczynki, gdy śmiejąc się radośnie, biegła w kierunku Billa. Kątem
oka dostrzegła Rainie, idącą za nią powoli i uśmiechającą się tak nieziemsko
pięknie, że aż mowę mu odbierało. Odkąd pierwszy raz zapytano go o miłość
odpowiadał jednakowo. Wierzy w tą od pierwszego wejrzenia, jedną jedyną i
prawdziwą. Czekał cierpliwe, aż wreszcie spotka tą kobietę. Nieustannie miał
nadzieję, że gdzieś taka była, tylko dla niego. Z czasem zaczął powątpiewać i
wtedy poznał ją. Rainie była… nie potrafił znaleźć słów. Ta kobieta odbierała
mu zdolność racjonalnego myślenia, gdy tylko pojawiała się choćby w jego
głowie. Była tak bardzo wyjątkowa, że na tę wyjątkowość brakowało mu określeń.
Choć zarazem niczym się nie wyróżniała, zdawała się być zupełnie zwyczajna. Zatrzymał
się i ukucnął, czekając aż Candy wpadnie w jego ramiona. Dziewczynka z dzikim
okrzykiem radości uwiesiła się na jego szyi, zaśmiał się radośnie, przytulając
ją do siebie i podniósłszy się, zakręcił się kilka razy wokół własnej nosi. Kiedy
już nie wirował, puściła jego szyję i przyłożyła rączki do policzków chłopaka, zadzierając
jego głowę, tak by móc patrzeć mu w oczy, po czym uśmiechnęła się rozbrajająco
swoim niepełnym uśmiechem.
- Widziałam cię w telewizji –
szepnęła konspiracyjnie.
- Taaak, a kiedy,
Cukiereczku?
- No w takim programie i
opowiadałeś o nowych piosenkach i śpiewałeś nawet – Candy zaczęła kokosić się w
objęciach chłopaka, na co Bill zaczął ją łaskotać. - A mama z tobą! – wykrzyknęła
radośnie, Bill kątem oka dostrzegł rumieniec na twarzy Rainie, która dopiero co
dołączyła do nich.
- Mama śpiewała? I jak jej to
wyszło? – Candy wygodnie ulokowała się w objęciach Billa, zastanawiając się
moment. Oparła ugięty łokieć na ramieniu Billa i podpierając brodę na swojej
małej dłoni i zacmokała kilka razy.
- Źle – stwierdziła rzeczowo.
– Mama śpiewa tylko kołysanki i dlatego wolę bajki - Bill roześmiał się, kręcąc
głową i ucałowawszy dziewczynkę w czoło, postawił ją na chodniku.
- Na córkę zawsze możesz
liczyć.
- Widzę właśnie – Rainie
uśmiechnęła się delikatnie i podeszła bliżej Billa. Candy zupełnie przypadkiem
zainteresowała się biedronką, która jakimś cudem wypatrzyła w trawie i odeszła
kawałek. Bystrość tej dziewczynki zdawała mu się czasem zupełnie nieadekwatna
do jej wieku. Zadziwiała go. Chłopak niepewnie objął Rainie rękoma w talii i
czule, jakby odrobinę dłużej niż powinien, ucałował ją w policzek. – Cieszę
się, że już jesteś – szepnęła. Chłopak odchylił się lekko do tyłu, lustrując
jej buzię. Prawie w tej samej chwili ujął dłonią podbródek blondynki,
nieznacznie zadzierając jej głowę. Na jej policzku widniał prawie doskonale
zatuszowany ślad. Jednak na tyle ciemny, by dostrzegł go pod warstewką pudru.
- Znów cię uderzył –
stwierdził przez zaciśnięte zęby.
- Candy – powiedziała
spokojnie, twardo patrząc w oczy Billa. Odetchnął, odwracając się w kierunku
dziewczynki, która jakby zaniepokojona nasłuchiwała ich lekko podniesionych
głosów. Jedną ręką objął w talii Rainie, a drugą wyciągnął w stronę Candy.
- Gdzie chciałabyś iść,
Cukiereczku? – zapytał pogodnie.
- Chciałabym nakarmić kaczki
– powoli zbliżyła się do nich i ujęła dłoń chłopaka. Gdy tylko ruszyli w stronę
stawu, dziewczynka wzięła chleb od mamy i wyprzedziła ich, przeskakując z nogi
na nogę.
- Rainie, dlaczego mu na to
pozwalasz? Dlaczego tego nie skończysz? Wystarczy kilka telefonów i w ciągu
dwóch góra trzech miesięcy będziesz wolna. Zaczniesz wreszcie naprawdę żyć,
Candy będzie miała dzieciństwo na jakie zasługuje – mówił spokojnie,
spoglądając to na Rainie, której dłoń nieprzerwanie splatał ze swoją, to na
Candy, która stojąc nad brzegiem stawu, karmiła kaczki. Dziewczyna przez kilka
chwil milczała, chcąc odnaleźć słowa, mogące prosto zobrazować jej trudne
położenie. Chyba nie istniały.
- Stałam się jego żona wbrew
swojej woli i wbrew niej, muszę nią pozostać. Przynajmniej na razie. Zostałam
uwikłana w pułapkę i nie jestem w stanie się z niej wyplątać. To wszystko jest…
takie trudne, bo nie marzę o niczym innym, jak o tym, by uwolnić się od niego.
zmarnowałam przy nim swoje najlepsze lata i zanosi się, że spędzę też kolejne.
Przepraszam, że wplątałam cię w moje skomplikowane życie…– zagryzła dolną
wargę, ze smutkiem spoglądając Billowi w oczy. – Kiedyś ci opowiem. Po tym
wszystkim, co dla mnie robisz, w pełni na to zasługujesz.
- Nie masz pojęcia, ile
dałbym, żeby móc ci jakoś pomóc.
- Samo to, że tutaj ze mną
jesteś i wiem, że wystarczy jedno moje słowo, byś… to dużo – czule pogładziła
dłonią policzek Billa, uśmiechając się niemrawo. – Przytul mnie, dobrze? –
chłopak prawie natychmiastowo przygarnął do siebie Rainie, zaborczo otaczając
ją ramieniem. Skryła głowę w kątku jego szyi, a on ucałował ją w delikatnie w
skroń. Westchnęła tylko. Candy widząc ich razem, rzuciła kaczkom resztę chleba
i radośnie podbiegła do nich. Obrzuciła mamę i Billa zadowolonym spojrzeniem,
po czym bez słowa wgramoliła się między nich.
- Lubię tak – stwierdziła
dziarsko. Zadarła głowę i uraczywszy szczerbatym uśmiechem zarówno mamę jak i
czarnowłosego, chwyciła ich dłonie i złożyła je jedna na drugiej na swoich
drobnych nóżkach. Zupełnie zadowolona przykryła je jeszcze swoimi rączkami,
przyklepując radośnie dłoń Billa, która znajdowała się tuż pod jej własną.
Oparła się wygodnie i westchnęła lekko.
- Ja też tak lubię – szepnął
Bill, całując policzek Rainie tuż nad głową dziewczynki. Dziewczyna uśmiechnęła
się, spoglądając krótko najpierw na Billa, później na córkę. Widziała, jak Candy
czuła się przy nim bezpieczna, jak mu ufała i jak bardzo pokochała, tak z dnia
na dzień. Miała tylko siedem lat, a przeszła więcej niż niejeden dorosły. Będąc
jej matką, najbardziej żałowała tego, że nie może dać jej dzieciństwa, na jakie
zasługiwała. Nie mogła ofiarować jej waty cukrowej w niedzielne popołudnia,
wesołego miasteczka w soboty, prezentów bez okazji, ani nawet pełnego poczucia
bezpieczeństwa. I to bolało ją bardzo mocno. Dlatego, dziękowała losowi za to,
że postawił na jej drodze Billa. Już nie tylko dlatego, że był tak wspaniały
dla niej, ale również dlatego, że dawał Candy choć nikły odsetek tego, powinna
otrzymać od swojego ojca. Rainie przerażała myśl, że nawet ona sama go nie zna.
Westchnęła, całując córeczkę w czubek głowy, ponownie powiodła spojrzeniem po
niej, Billu, a później parkowemu krajobrazowi, po czym szepnęła;
- Ja też.
*
Siedziała wygodnie na sofie,
zakładając skrzyżowane nogi na niską ławę. Słuchała muzyki usiłując odciąć się
od wszystkiego. Choć głośna melodia wdzierała się do jej umysłu, ani trochę nie
zagłuszała natrętnych myśli. Głęboko zakorzeniła się w nich okładka gazety, ona
i tamta ona, a na domiar złego, konfrontowały się z nimi obraz ich wspólnego
bycia, tego jak dobrze jej było przy nim, jak bezpieczna się czuła, jak
kochana. Usiłowała oddychać spokojnie. Miała przymknięte powieki i cicho
nuciła. Choć w zasadzie miała chęć krzyczeć na cały głos. Nie słyszała niczego
spoza słuchawek, tym bardziej dzwonka do drzwi. O – jak się później okazało –
zupełnie niechcianej wizycie dowiedziała się dopiero, gdy ktoś trącił jej
ramię. Gwałtownie otworzyła oczy, napotykając, jakby niemrawy wyraz twarzy Liv.
Zmarszczyła brwi, posyłając jej pytające spojrzenie.
- Masz gościa – rzekła, po
czym bez słowa wyszła z pokoju. Odwróciła głowę w stronę łuku drzwiowego i
momentalnie spoważniała. Spojrzenie Scarlett stało się obojętne, przybierając
barwę chłodnego odcienia turkusu. Dotąd pełne, lekko rozchylone wargi ściągnęły
się, czyniąc jej buzię surową. Mimowolnie zbladła. Tom zupełnie zdezorientowany
stał nadal w przejściu z holu do dziennego, przyglądając jej się bezradnie.
Wstała i podeszła do niego bez słowa, a gdy stali już twarzą w twarz, dziarsko
zadarła głowę, unosząc jedną brew. Uśmiech, ledwo się pojawił, a już znikł z
jego twarzy.
- Tak?
- Tak? Ja wracam wytęskniony,
prawie, że ususzony na orzeszka, a ty na powitanie mówisz, tak?
- Nie sądzę byś był aż tak
bardzo wytęskniony, Tom.
- Że co? Nie rozumiem.
- A co tu do rozumienia? Jak
zdołałam się dowiedzieć, umilałeś sobie pobyt w mieście aniołów towarzystwem
ładnej blondynki. Cóż, rozumiem, że czas na odstępstwo od brunetek przy kości,
ale mógłbyś chociaż nie udawać niewinnego i otwarcie powiedzieć, co ma się na
rzeczy. Niepotrzebna byłaby ta cała farsa – przerażał go jej ton. Przerażało go
to, co mówiła. W pierwszej chwili nie kojarzył faktów, nie miał pojęcia o
jakiej blondynce mówiła, o co w ogóle chodziło, ale w tej samej chwili go
olśniło. After party. Serce zaczęło bić Tomowi dwa razy mocniej, a wargi
momentalnie wyschły. Oblizał je nerwowo, podchodząc krok bliżej Scarlett,
jednak ona odsunęła się, energicznie unosząc ugięte ręce na wysokość klatki
piersiowej, zabraniając mu tym zbliżać się do siebie.
- To nie tak, Scarlett. To
jedno wielkie nieporozumienie. Pozwól mi wyjaśnić.
- Interesująca okładka
wyjaśniła mi wszystko, aż za nadto.
- Ale, Scarlett… ja nie
zrobiłem niczego, przysięgam!
- Nie łżyj.
- Nie kłamię, do – zdławił
przekleństwo, opuszczając ręce w geście bezradności. – Nie zdradziłem cię nigdy
w jakikolwiek sposób, to wszystko to jedna wielka pomyłka! Uwierz mi!
- Taka, jakich były
dziesiątki? – spytała tonem wypranym z emocji, posyłając mu pełne ironii
spojrzenie. To go zabolało, znów przeszłość zwyciężała nad teraźniejszością.
Znów popełnione błędy brały górę nad jego zmianą. Przecież nigdy do głowy nie
przyszłoby mu, żeby skrzywdzić Scarlett, a ona znów uwierzyła wszystkim tylko
nie jemu. To krzywdziło najbardziej, jej
brak wiary. Choć tyle razy mówiła, że ufa, wierzy w niego… po co, skoro
przy pierwszej możliwej okazji przeczy temu wszystkiemu?
- A miałaś nie wierzyć
gazetom… obiecałaś.. ech tam – machnął ręką, posyłając jej krótkie spojrzenie,
po czym wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Zmarszczyła brwi i odwróciwszy
się na pięcie, wróciła na sofę, włączając po drodze muzykę. Mocno zacisnęła
powieki, całą swoją uwagę koncentrując na słowach piosenki. I tak bolało. Żadne
słowa, żadna melodia, ani wyborny głos wokalisty nie były w stanie uciszyć
tego, co działo się w niej. Nie chciała musieć mówić mu tego wszystkiego. Nie chciała czuć tego żalu. Nie chciała widzieć
jego smutnych oczu. Nie chciała, by to wszystko musiało się wydarzyć. Nie chciała znów dać się oszukać. Nie chciała pamiętać.
Infantylna dziewczynko, to nie jest bajka, a ty nie
jesteś księżniczką.
Nie tak miło być.
*
Popadła w nicość.
W mieszkaniu poniósł się
odgłos otwierającego się zamka. Po chwili drzwi skrzypnęły cicho. Wszedł
bezszelestnie, wzdychając ciężko. Zmęczył się wspinając się na to czwarte
piętro. Kto wymyślił ustawę, żeby windy montować od pięciu pięter? Cztery to
też dużo! W duchu miał nadzieję, że gdy tylko przekroczy próg mieszkania,
podbiegnie do niego z radosnym piskiem i rzuci mu się na szyję, a on czule ją
pocałuje. Tak się nie stało. W mieszkaniu panowała martwa cisza. Gdyby nie to,
że paliły się światła, to pomyślałby, że Caroline nie ma. W zasadzie mógł
jechać najpierw do siebie, a później przyjechać na spokojnie. Jednak za bardzo
tęsknił, żeby zwlekać. Obejrzał kwiatka, którego kupił w kwiaciarni za rogiem.
Trzymał się jakoś. Marszcząc czoło wszedł do łazienki i kuchni, ale tam nie
było nikogo. Powyłączał światła. Caroline musiała spać, tak na pewno. Powoli
wszedł do sypialni, pełniącej też rolę dziennego. Widok, który tam zastał
zaparł mu dech w piersi. Nagle zrobiło mu się słabo, pociemniało przed oczami,
a nogi same uginały mu się w kolanach. Siedziała na fotelu, a raczej spoczywała
w nim, zupełnie bezwładnie. Nogi miała skrzyżowane, a głowa opadała na jej
ramię. Jednak nie to najbardziej rzucało się Gustavowi w oczy. Była to
strzykawka, głęboko wbita w żyłę na przedramieniu. Na stole leżał sprzęt. W
pierwszej chwili nie dotarło do niego, co to wszystko oznacza. Wypuszczając z
dłoni kwiatka, rzucił się biegiem do niej, pierwszym co, sprawdzając puls.
Jeszcze żyła. Drżącymi dłońmi wybrał numer pogotowia. Wezwał je, na moment
zapominając jak się nazywa. Ukląkł przed Caroline. Bał się jej dotknąć. Była
tak krucha, tak nierzeczywista, tak nie jego. Nie mógł pojąć, nie dopuszczał do
siebie faktu, że to wszystko działo się naprawdę. Przyjrzał jej się; skutej
obojętnością buzi, wychudzonemu ciału, a w szczególności okropnym zrostom i
paprzącej się ranie po strzykawce na prawej ręce. Była fioletowa i brzydko pachniała.
Oglądał Requiem dla snu i przeraził
się jeszcze bardziej. Caroline ćpała. Jego Caroline ćpała. Te słowa tak
nieziemsko obco brzmiały w jego głowie. Nie mógł przyjąć ich do wiadomości. Po
prostu nie potrafił. Patrząc na nią, pękało mu serce i był jednocześnie tak
bardzo zły, bezsilnie zły, na to, że nie zauważył, że ona pozwoliła mu tego nie
dostrzec, że wplątała się w to, że teraz zamiast trzymać ją w ramionach, czekał
na przyjazd pogotowia i nie potrafił zrobić nic innego, jak patrzeć na nią. Trzymał
w swych jej malutką dłoń i cały irracjonalizm tej sytuacji stał się zupełnie
rzeczywisty. Pod opuszkami czuł jej chłodną, kościstą dłoń. Widział zapadnięte
policzki, podkrążone oczy. To nie mieściło mu się w głowie. Jak mogła ona
zrobić to jemu… mówiła, że kocha, a on? Jak mógł nie zauważyć? Przecież byli
razem już tak długo.. a ona nie robiła tego od wczoraj. Czuł żal, czuł rozpacz,
czuł ból. Był zupełnie bezsilny. Usłyszał szybkie kroki na korytarzu. Po
dosłownie kilkunastu sekundach do mieszkania wparowało dwóch sanitariuszy z
noszami i młoda lekarka. Z tego, co działo się później nie zapamiętał wiele.
Wypytywali go o rzeczy, o których nie miał zielonego pojęcia, żądali tylu
rzeczy na raz, krzyczeli, a on miał wrażenie, jakby był poza tym wszystkim. Szurali
go, mówili do niego, kazali iść za sobą, więc poszedł, ale zupełnie jakby nie
on, jakby tylko ciało, a duch ulotnił się i patrzył na wszystko z boku. Nie
miał pojęcia jakim cudem zamknął mieszkanie, dostał do karetki i wsiadł z
sanitariuszami. Ocknął się dopiero, kiedy młoda kobieta zaczęła głośno krzyczeć
‘tracimy ją, tracimy ją’. Wrócił do siebie patrząc, jak lekarka robiła
dziewczynie masaż serca, desperacko i z niepodobną do jej postury siłą.
Krzyczała do niej, robiła wszystko, by tchnąć w jej serce życie na nowo. Jednak
on wiedział, że Caroline nie doprowadziła się do tego stanu przypadkiem.
Chciała, by ją znalazł. Chciała, by znalazł ją martwą. Chowając twarz w
dłoniach, wciągnął gwałtownie powietrze przepełnione zapachem czyhającej obok
śmierci.
*
Niewątpliwym plusem śpiewania
jest także umiejętność długiego wstrzymywania oddechu. Scarlett potrafiła
wytrzymać pod wodą przynajmniej pięć minut. Leżała teraz w wannie, oglądając
jasne kafelki spod tafli wody. Pojedyncze bąbelki unoszone ciśnieniem parły na
powierzchnię, by na powierzchni zakończyć swą krótką egzystencję, pękając.
Każdy kolejny powielał drogę poprzedniego, pchając w ramiona nieuchronnego
unicestwienia. Znikał. Zupełnie jak oni? Pokręciła gwałtownie głową, mącąc
gładką powierzchnię. Wynurzyła się, marząc, by niechciane myśli pozostały pod
wodą. Na próżno. Odgarnęła na plecy mokre kosmyki, przyklejone do jej buzi, po
czym chwyciła ręcznik i owinąwszy się wyszła z wody. Nieuchronnie nadszedł
kolejny koniec. Chociaż zupełnie go nie chciała. Już znała to uczucie. Ogarnął
ją spokój. nie miała zamiaru pomstować, ani mieć do Toma żalu. Wybrał. Nie
miała zamiaru marnować swojego życia przez jego decyzje. Zostawiając wilgotne
ślady na chłodnej podłodze, przemknęła do swojego pokoju. Osuszyła ciało,
rozczesała włosy i założywszy bieliznę, otworzyła szafę. Wiedziała, co zrobi. –
Witaj z powrotem, Scarlett – szepnęła, wyjmując spódniczkę. Kilkanaście minut
później przyglądała się badawczo swojemu odbiciu. Było w porządku. Prawie suche
włosy poskręcały się w naturalne fale, spojrzenie mocno podkreślone czarną
kredką stało się jeszcze bardziej wyraziste, a delikatnie połyskujące usta
tonowały moc spojrzenia. Zapięła do połowy suwak skórzanej kurtki, spod której
wydać było dopasowaną bluzkę bez rękawów, która należycie podkreślała jej
sylwetkę. Krótka spódniczka, szeroki pas, kabaretki i nieprzyzwoicie wysokie
szpilki dopełniały całości. Zagryzła dolną wargę, uśmiechając się filuternie. –
Całkiem nieźle – nim opuściła pokój, wsunęła na palce kilka pierścionków, a na
nos wsunęła okulary. – Voila – mijając lustro, pstryknęła palcami. Przeciąwszy
korytarz, otworzyła drzwi po przeciwnej stronie. – Ty i ja. Wieczorem.
Wychodzimy – zakomunikowała oniemiałej siostrze i nie czekając na odpowiedź,
opuściła pokój.
Słońce chyliło się ku
zachodowi, nad miastem zaczynała unosić się przyjemna wieczorna aura. Schowała
ręce do kieszeni kurtki, raźno idąc przed siebie. Znów to uczucie. Budziła
kontrowersję. Niby nic, po mieście kręciło się wiele dziewczyn wyglądających
podobnie do niej. Jednak Scarlett mało to obchodziło. Mało obchodziły one
wszystkie. Dbała tylko o siebie. To za nią się oglądano, to ona budziła męskie
zainteresowanie i kobiecą zawiść. Ona, a
nie wszystkie inne. Ona, a nie jakaś tam idealna blondyna! Przyspieszyła
kroku, przekraczając bramę parku. Przecinając pośpiesznie gęstniejący mrok, starała
się nie stracić kontroli nad oddechem. Nie powinna stanąć przed nimi zasapana. Jednak
nie przewidziała, że zanim tu dotrze, zrobi się już tak ciemno. Nie miała
najmniejszych wątpliwości, co do tego, że tam będą. Zawsze przesiadywali na
rampach czy barierkach do późnej nocy. Dostrzegłszy całą trójkę na barierkach
zdjęła z nosa okulary i założyła je na głowę we włosy. Najpierw usłyszeli
głośny stukot obcasów szpilek Scarlett, niosący się echem po opustoszałym
parku, a dopiero po dłuższej chwili dostrzegli jej sylwetkę wyłaniająca się z
mroku na światło lamp. Ulżyło jej nieco, gdy wyszła na światło. Mimo wszystko
nie miała zapędów samobójczych. Przyglądali się jej badawczo. Nim zatrzymała
się przy nich, zauważyła kilka wyraźnych rzeczy. Po pierwsze Mike stał przy
Samarze. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że ona siedziała na
barierce, a on stał między jej nogami i czarująco się uśmiechał. Zaś Natasha
siedziała z boku, na krawężniku. Brunetkę zdziwił fakt, że Mike startował do
Samary. Nie, żeby jej czegoś ujmowała, jednak wydawało jej się, że japonka
posiada znacznie więcej atutów, na które Mike zwracał uwagę. W nagły przypływ
uczuć z jego strony nie wierzyła. Musiał chcieć osiągnąć coś przez zbliżenie
się do Sam. Samara nie była naiwna. Nie raz krytykowała Mikea i doskonale go
znała, a pomimo tego dała się zwieść. A może po prostu oboje byli siebie warci?
Mało już ją to interesowało, to ich życie, ich gra. Ona miała swoje własne,
które wystarczająco dawało jej w kość. Zatrzymawszy się przed nimi, skinęła
głową. Tasha natychmiast poderwała się z betonu i stanęła obok Samary.
- Przyszłam, bo… - zaczęła
troszkę koślawo, chcąc swój zamiar ubrać jasne słowa.
- Witaj, Scarlett, pięknie
dziś wyglądasz – jedwabisty głos Mikea przeciął ciszę, która na moment zaległa
między nimi. Jego słowa wywołały u niej nagłą i z trudem powstrzymaną falę
torsji, a zaraz po niej śmiechu, na który też sobie nie pozwoliła. Uniosła ku
górze jedną brew, spoglądając na Samarę, która nie była już zadowolona.
- Taaa, szkoda, że to na mnie
nie działa – zagryzła dolną wargę. – Liczyłam, że zdążę popatrzyć, jak
ćwiczycie, ale niestety nie wyszło. Cóż, do rzeczy – Mike wyraźnie się zainteresował.
– Bez obaw Mike, do ciebie ni będę mówić, nie musisz bać się, że nie zrozumiesz
– uśmiechnęła się zjadliwie, na co chciał się odciąć, jednak zrezygnował
zgaszony wymownym spojrzeniem Samary. Przeniosła spojrzenie na dziewczyny. –
Pewne okoliczności sprawiły, że doszłam do kilku cennych wniosków. Kilka
miesięcy temu przyszłam do was, mówiąc, że pomimo – wyraźnie zaakcentowała –
tego wszystkiego, chciałabym nadal przyjaźnić się z wami, że nie ma już tamtej
mnie, ale ta nowa o niebo lepsza – spojrzała lodowato na Mikea – chciałaby
zacząć od nowa. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że nie ma powrotów, że udają się
nielicznym. Wydaje mi się, że wybrałyście – kolejne wymowne spojrzenie, którym
objęła Samarę i chłopaka – już. Nie
można zacząć na nowo, wcześniej nie skończywszy ze starym życiem. To, to
byłoby na tyle – kiwnęła głową, jakby przypieczętowując swoje słowa, po czym
odwróciła się i zamierzała odejść. Przestąpiwszy kilka kroków, zatrzymał ją
głos Nataszy.
- Jesteś egoistką, Scarlett –
odwróciła się powoli, spoglądając na nich z nic nie mówiącym uśmiechem na
ustach.
- Nie przeczę. Nie mam
zamiaru zatoczyć koła. Nie będę znów cierpieć. Nie przez niego, – wskazała
brodą na Mikea – ani przez was. Jeśli muszę poświęcić kogoś… to na pewno nie
siebie.
- Wzruszające – Mike
wybełkotał, iście teatralnie, głosem pełnym żalu, pociągając przy tym nosem.
- Podać ci chusteczkę? A może
zwrócić ci magazyn o wdzięcznym tytule ‘Bild’, który uleczy twój ból?
- A mogłabyś? – spytał z
głosem pełnym nadziei.
- Nie – stwierdziła równie
słodko. – Lektura była naprawdę interesująca, co ja bym bez ciebie zrobiła!
- Tak, wiem. Jestem
niezbędny.
- Doprawdy, zaoferuj luksus
swojej niezbędności komuś innemu, od dziś zaczynam prowadzić męczeński żywot i
odmawiam sobie przyjemności.
- Fascynujące.
- Prawda? – posłała mu
najsłodszy uśmiech jaki posiadała w swojej gamie i wywróciwszy teatralnie
oczami, odwróciła się na pięcie, ruszając przed siebie.
- Uważaj na nóżki, żeby ci
ich ktoś po drodze nie ukradł! – krzyknął za Scarlett. Zamiast się odszczekać
wzięła głęboki oddech. Jesteś ponad jego
głupotą, wyszeptała do siebie. Wyjęła z kieszeni komórkę, po czym wystukała
numer siostry.
- Czekam koło centrum –
powiedziała do słuchawki i rozłączywszy się, szybko ruszyła ku wyjściu.
*
Krążył po pokoju. W tą i z
powrotem. W tą i z powrotem. Nie miał pojęcia jak długo już tak chodził. To
było zupełnie nieważne. Póki nie kupił gazety i nie przeczytał tego przeklętego
artykułu, sam nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Scarlett posłała go do
diabła za rzekomą zdradę czy coś w ten deseń, dokładnie nie wiedział. Nie miał
jak się bronić, bo nie wiedział, co mu dokładnie tym razem zarzucano. Jednak
teraz.. przeczytał ten dwustronicowy wywód chyba z milion razy i nie znalazł w
nim powodu, dla którego Scarlett mogłaby być zła. Pisali o after party, o tym w
jaki sposób dostali się tam fani, przebąknęli o innych gwiazdach, ale i tak
trzy czwarte tekstu opiewało jego osobę. Rozpisano się o tym, jak większość
wieczoru przesiedział sam, o widocznym złym humorze, o nagłym pojawieniu się
ładnej Niemki, krótkiej rozmowie, jego nagłym odejściu i jej kwaśnej minie. Całość
podsumowano stwierdzeniem, że tym razem Tom Kaulitz nie połasił się na wdzięki
fanki i flirt zakończył się zdecydowaną klęską dziewczyny. Więc, gdzie tu
zdrada? Gdzie tu krzywda? Miał gdzieś to, że znów o nim pisali, że z chęcią
połasiliby się na artykuł o jego kolejnym podboju, że w co drugim zdaniu
znajdował się jakiś podtekst, że znów okazał się tym złym, choć nie zawinił.
Nie interesowała go opinia publiczna. Nauczył się żyć z tym, że wciąż o nim
mówiono. Interesowało go tylko i wyłącznie to, że ona w niego zwątpiła.
Uwierzyła w pierwszą lepszą półprawdę, zupełnie ignorując to, co chciał jej
powiedzieć. Nawet pewnie nie przeczytała tego artykuły, gdyby tak było, nie
postąpiłaby w ten sposób. Scarlett skreśliła go przy pierwszej lepszej okazji.
Tyle razy mówiła, że będzie wierzyć w niego, wierzyć jemu, a gdy tylko
pojawiało się coś przeciwko niemu, nazywała go kłamcą. Bolało go to bardzo, bo
na jej zaufaniu zależało mu jak na niczyim innym. Mama, Bill, czy chłopaki
wiedzieli jak jest i na nich mógł polegać, był ich pewien, a o nią wciąż
walczył i kiedy tylko zaczynało dziać się źle – przegrywał. Wyszedł na balkon.
Z przymkniętymi oczami odszukał papierosa w tekturowym pudełeczku i odpalił go,
zaciągając się mocno. Dym powoli rozchodził się w nim, sprawiając, że wszystko
jakby zwolniło. Słyszał szum, dźwięki miasta, czuł powiew wiatru, ciepło
promieni słonecznych, a jednocześnie, jakby znalazł się obok. Nawet dzięki temu
nie zaczął rozumować jaśniej. Było mu… smutno. Choć to jej wydawało się, że na
całej linii zawiodła się na nim, to tak naprawdę on zawiódł się na niej. W chwili,
gdy potrzebował wsparcia Scarlett, ona odwróciła się od niego. Zgniótł
niedopałek i niespiesznie wrócił do środka. Nie był chyba nawet zły, całe
poirytowanie wyparowało z niego w chwili, kiedy tak naprawdę zrozumiał, że
Scarlett postawiła go na przegranej pozycji. Nie miał pojęcia jak
zinterpretować jej zachowanie, o ile to w ogóle było możliwe. Wiedział jednak,
że tym razem to nie on nawalił. Może miał do niej trochę żalu, nawet bardzo
duże trochę. Kłębiły się w nim emocje, bardzo dużo emocji, których nie umiał
nazwać, ani nie potrafił dać im ujścia. Czuł się słaby, choć rozsadzało go od
wewnątrz. Nic nie mówił, choć miał chęć krzyczeć. Nie zrobił nic, chociaż czuł
potrzebę, by zdziałać wiele. Nie zamierzał do niej iść i przepraszać ją za jej
pomyłkę. Wiedział, że Scarlett prędzej czy później zrozumie, że coś w tym wszystkim
nie gra. Nie miał zamiaru płacić za niepopełnione winy. Nie tym razem. Ciężko
było mu ze świadomością, że nie zadzwoni, nie pojedzie do niej tylko po to,
żeby ją zobaczyć, pocałować i jechać dalej, ani przesiadywał do późna też nie
będzie. Przynajmniej na razie. Był pewien, że to nie koniec, nie pozwoli na to.
Jednak, teraz to ona musiała pojąć, że zawiniła. Bardzo chciał, by zrozumiała,
że jej nie skrzywdził, by wróciła. A jednocześnie trawiła go wewnątrz złość,
złość na jej niewiarę i naiwność. Przez myśl przemknęło mu, żeby się napić. W
połowie drogi do barku w salonie doszedł do wniosku, że to bez sensu. Pijąc,
skapitulowałby. A on nie zamierzał
zwątpić, przez pojawiające się trudności. Wrócił do pokoju i zamknął za
sobą drzwi. Wyjął z szafki ostatnio zapomniany zeszyt, po czym usiadł po
turecku na łóżku. Potarł zmęczone oczy wierzchem dłoni. Znów stanęła mu przed
oczami. Już nawet nie próbował wyrzucać obrazu dziewczyny z głowy. Choć była
irytująca, to tak samo słodka. Kąciki jego ust powędrowały ku górze, ale oczy
Toma się nie śmiały. Czekoladowe tęczówki bystro błądziły za szybko
pojawiającymi się na kartce literkami.
Dotykasz
moich zmęczonych oczu…
Przypomniał sobie i
przypominał więcej i więcej. Wszystko, co niosło się za nią i za nim, wszystkie
wspomnienia i wspólne chwile. Pisał zawzięcie, bez jednej omyłki, jak w transie
i czuł, że te słowa są dobre. Idealne. Choć nijak miały się do jego żalu,
złości, do całej tej sytuacji, czuł, że tak właśnie miało być. Pisał, pisał i
pisał i… było lżej.
I choć nie wyglądam na zbyt wiele…
…ale jestem twój.’
Ciszę wypełnioną melodią jego
szeptów, rozdarł dzwonek jego telefonu.
*
Sącząc colę, przyglądała się
Scarlett. Nie miała nastroju na imprezowanie. Po pierwsze prowadziła, a po
drugie, jedna z nich musiała zachować zdrowy rozsądek. Jej siostra nie
zachowywała się normalnie. Pomimo tego, że lubiła siać kontrowersję, jej
zachowanie odkąd dowiedziała się o rzekomej zdradzie Toma, było co najmniej
dziwne. Liv cała ta sprawa nie pasowała. Nie miała pojęcia, co tak naprawdę
stało się w tej Ameryce, ale czuła, że nie do końca tak, jak wydawało się
Scarlett. Musiała kupić tą gazetę. Biorąc pod uwagę fakt, że ostatnio lekko
przesadziła, teraz Liv czuła potrzebę zbadania tej sprawy. Westchnęła. Siedziały
razem przy barze, Scarlett sączyła drinka, a ona swój napój, dopóki przy jej
siostrze nie pojawił się najpierw jeden, potem drugi, aż w końcu trzeci
‘wielbiciel’. Nic dziwnego, Scarlett wyraźnie podkreśliła swój atut w mało
skromny sposób. Z boku, to wyglądało komicznie. Może nie sama brunetka, ale ci
faceci, których wyraźnie zwodziła. Dwaj usiedli po jej obu stronach, a jeden
stał z boku. Wszyscy trzej czarowali ją równo. O ile ‘czarować’ w tej sytuacji
było dobrym słowem. Scarlett nigdy nie pozwalała na to, wszystkich, którzy
zabiegali o jej względy tylko ze względu na urodę, zostawali potraktowani
średnio przyjemnie, a teraz, jakby chełpiąc się zainteresowaniem, prowadziła
zażartą konwersację. To nie była ona. To był żal i chęć odegrania się na Tomie.
Liv zastanawiała się, czy przypadkiem nie odegra się jedynie na samej sobie.
Scarlett kokietowała, uwodziła, śmiała się, tylko jej spojrzenie było zupełnie
chłodne. Nie tańczyła, bo gdyby zaczęła, na trzech by się nie skończyło. Sama
zastrzegła po drodze, że na to jeszcze za wcześnie, a Liv pytając po co jej to,
nie uzyskała odpowiedzi. Teraz Liv znalazła już odpowiedź. To żal przemawiał
przez jej siostrę. Bo skoro Tom mógł szaleć w Los Angeles, to ona może w
Berlinie. Dwa razy odciągała ją na bok, dwa razy próbowała nakłonić do powrotu.
Na marne. Obawiała się, że ten wieczór może skończyć się niekoniecznie dobrze. Scarlett
popadała w skrajności i to właśnie mogła być jedna z nich. Zdawała sobie
sprawę, że to co właśnie postanowiła jest najmniej odpowiednie w obecnej
sytuacji, ale przecież nie mogła zadzwonić do mamy!
Stojąc na zewnątrz wybrała
jego numer. Odebrał po trzech sygnałach;
- Co jest, Liv?
- Nie mam pojęcia, co robić.
- Ale z czym?
- Raczej z kim. Zaciągnęła
mnie do jakieś klubu, a teraz działa wbrew sobie.
- Scarlett, niemożliwe –
prychnął do słuchawki, choć więcej w tym wyczuła goryczy niż ironii.
- A jednak. Ona.. ona zagraża
sama sobie. Broń ją. Przecież
obiecałeś.
- Nie zdradziłem jej.
- Tym będę martwić się jutro.
W tej chwili najmniej mnie to interesuje.
- Liv, nie będę biegał za nią
jak piesek i obszczekiwał każdego kto ośmieli się na nią spojrzeć. Ona wybrała
nie ufanie.
- Gówno prawda! – zajrzała do
środka. Scarlett siedziała wygodnie oparta o bar, zakładając nogę na nogę i z
nonszalanckim uśmiechem wsłuchiwała się w opowieść pana numer jeden. To nie była Scarlett, stworzona przez
miłość Toma. To była dawna Scarlett, zimna, wyrachowana i nieszczęśliwa. – Potrzebuje uwierzyć, potrzebuje ufać,
potrzebuje ciebie. Tylko… chyba usiłuje wmówić sobie, że nie – wahał się.
Wyczuła to. Usłyszawszy po drugiej stronie głośne westchnienie, wiedziała, że
podjął decyzję.
- Gdzie?
Kiedy wysiadł z samochodu,
Liv krążyła w tę i z powrotem przed klubem. Widząc Toma, na jej twarzy
wymalowała się ulga. Była naprawdę zmartwiona. Nie wiedział czy dobrze robił.
Chyba po prostu nie potrafił zostawić jej samej sobie, nawet kiedy sam na tym
cierpiał. Liv męczyła się z zapalniczką, nerwowo usiłowała ją odpalić, a ta jak
na złość nie chciała działać. Drżące dłonie dziewczyny zatrzymały się dopiero,
kiedy tuż przed tytoniową rurką przytkniętą do jej warg rozbłysnął płomień.
Zaciągnęła się mocno.
- Od razu lepiej.
- Nie wiem po co tu
przyjechałem.
- Bo ją kochasz.
- Nigdy nie powiedziałem tego
na głos.
- Może powinieneś.
- Ona też nie.
- Może powinna – westchnęła.
– Sama nie wiem, po co zadzwoniłam, ale… nie wiem. Weź ją siłą, wyprowadź
stamtąd, cokolwiek.
- Wiesz dobrze, że tego nie
zrobię.
- Chodź – Liv zdeptała
niedopałek i chwyciwszy Toma za nadgarstek, ruszyła przodem. W klubie było
coraz tłoczniej, jednak niemożliwym było, żeby jej nie dostrzegł. W tej samej
chwili pożałował, że posłuchał Liv. Po co tam się pchał? Zignorował to, że
stało obok niej trzech facetów, nawet to, że nie patrzyli na nią jak na nową
koleżankę. Już za same spojrzenia powinien ich zmasakrować. Choć przy ich
postrzurze, to mogłoby być trudne. Najbardziej poraziło go to, że jeden z nich
wodził palcem po jej ręce, a ona się nie broniła. Słuchała, co mówił, co chwila
wybuchając śmiechem. Nie widział jej oczu
– chmurnych i spowitych obojętnością.
Wściekł się. Miał ochotę rozwalić tą budę, zabrać ją stamtąd, nakrzyczeć na
nią, wbić jej do głowy, jak głupio robiła i udowodnić, że się myliła! Ale nie
zrobił żadnej z tych rzeczy, wyszarpnął rękę z uścisku Liv i odwróciwszy się na
pięcie, wyszedł z klubu. Zabolało.
Jego sylwetka minęła jej
między dziesiątkami innych, bawiących się. Zabolało. Widząc, że zniknął,
gwałtownie wyrwała rękę z uścisku blondyna, który usiłował ją poderwać i
warknąwszy, że ma jej nie dotykać, chwyciła torebkę i zeszła z krzesełka. Nie
odwracając się nawet, ruszyła w stronę Liv, zalotnie balansując ciałem i
ścigając na siebie kolejne spojrzenia. Lokując wzrok w siostrze, napotkała jej własny
karcący i jakby zawiedziony. Wyminęła ją zaciskając dłonie w piąstki i wyszła z
klubu.
Osiągnęła swój cel. Zraniła go. Tylko dlaczego bolało
i ją?
*
1tekst pochodzi z piosenki, która się tutaj niebawem
pojawi.
2Nieufanie’ celowo napisałam łącznie.
OdpowiedzUsuń~Nadek
9 grudnia 2009 o 22:29
No teeen, byłam najpierwsiejsza i jest fajnie. Powinnam się podpisać ‚tomek, 12 lat’, ale nie będę robić sobie wsi już dzisiaj xD Dobra, do rzeczy. Bill i Rainie… hm, oni są słodcy. I Biseks tak ładnie zajmuję się Candy! Taki tatusiowaty, ale wiesz, że wydaje mi się, że on właśnie taki jest, taki no wieeesz. I w ogóle to ja nie kcę, żeby Caroline umarła! Karolina jest fajna, ładna i na dodatek ćpa! No ej. A Gustavowi będzie smutno, jak ona umrze i się chłopak załamie i w ogóóóle. A Toma i Scarlett zostawiłam sobie na koniec, booo nad nimi muszę się porządnie zastanowić. Tooom, ja to mam wrażenie, że on jest wiecznie obrażony! No jakiś taki, nie wieeem, za mało kluskowaty jest, a ja lubię czytać o kluskowatym Tomie. A Scarlett powinna też trochę pomyśleć, bo wcale nie miała racji, a myśli, że jest najmądrzejsza! No. Złapałam bulwersa! Wdech, wydech. Już chyba dobrze. Wgl, jaka nowość, c’nie, zaczynam zdanie z dużej litery xD Okej, bo odbiegłam już od tematu. Niech oni się pogodzą ładnie i szybciutko, bo lubię czytać o nich, kiedy są razem, a szczególnie, jak się miziają (swoją drogą, kto nie lubi, nie). Nooo, to chyba wszystko. Tomek (tudzież agent tomek), 12 lat pozdrawia serdecznie także dwunastoletnią, słitaśną K.! oooch, Darku, kocham cię. buziaaaczqi :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*::*:*:*:*:*:*::*:*:*:*:*:*:*:*:*:
~agatka
OdpowiedzUsuń10 grudnia 2009 o 11:25
Przeczytałam. Dostałam w końcu Gustava i Caroline, ale kurczaki, nie przypuszczałam, że Carol zrobi mu taką okropną niespodziankę… No jestem w szoku. Mam tylko nadzieję, że kurcze ona wcale nie umrze…A Scarlett? Wkurzyła mnie swoją ignorancją i tym „tak tak, Tom mnie zranił, osądzę to po pozorach i odegram się milion razy gorzej”. Szkoda chłopaka. I to, jak go zraniła… Weź, nie spodziewałam się tego. Wiedziałam, że będzie z tego jakaś afera, ale kurde, nie aż taka! I w ogóle, to wątek Billosława i Rainie i Candy był najfajniejszy w tym odcinku :)Ona nie umrze, prawda? Pamiętaj, że jeszcze Geo i Liv muszą wylądować parę razy w łóżku;p Oczywiście Tom i Scarlett też!! xD No i nie zapomniałam o Billu i Rainie i kurde mam nadzieje, że w ciąże zajdzie xdkocham:*:*:*
~K.
OdpowiedzUsuń9 grudnia 2009 o 21:51
Teraz czas na mnie. Więc witaj, nie znasz mnie, ale ja znam Ciebie. Tzn. teraz już się prawie znamy. Czytam Twoje opowiadanie i czytam od miesiąca (brak czasu !). Jestem pod wrażeniem. Prinz jest…Brak mi słów. Historia, może banalna, ale Ty potrafisz to wszystkie wydarzenia, wątki ubrać w słowa, że staje się On naprawdę magicznym opowiadaniem. Sposób w jaki kreujesz bohaterów, każdy z nich jest inny i razem tworzą barwną mozaikę ciekawych i intrygujących postaci. Uzupełniają się wzajemnie. Nie wyobrażam sobie, żeby nie było Mike’a (ta żądza mordu w mych oczach), bądź Paula (kill), mimo iż jak pewnie zdążyłaś zauważyć, nie przepadam za jednym i drugim. A Scarlett, to, jak ją opisujesz, Christina doskonale do niej pasuje. Nie wyobrażam sobie nikogo innego w roli S. Jeśli chodzi o wszelkie opisy, to ja nie wiem, jak Ty to robisz. To już nie jest zwykłe opowiadanie, a poemat dla duszy i zmysłów. Rozmarzyłam się, naprawdę. Czarująco tutaj, pozwolisz, że się rozgoszczę w najbliższym czasie. Pozdrawiam. (Dziewczyna, która myślała, że coś z nią nie tak xD).
~Dragon Queen
OdpowiedzUsuń9 grudnia 2009 o 22:09
Hej, Sweetheart :*. Nie wiem, czy ta dedykacja jest dla kogoś szczególnie, czy tak ją dałaś, ale poczułam się przez nią dotknięta, oczywiście w dobrym sensie. Jest… wspaniała. Patrzę na nią i patrzę i tak mi się robi ciepło wokół serca. Zaczynam się uśmiechać, a do głowy przychodzi mnóstwo pozytywnych rzeczy, które mogę wygrać (nie mówię o loterii czy czymś takim ^^), które mogą mi się udać, które mogę osiągnąć. Ta dedykacja dodaje wiary, że życie jest nie tylko szare i ponure ale ma też swoje kolory i że w przyszłości będzie jedną wielką tęczą, że je wygram :). Dziękuję Ci za to, to naprawdę cudowne i w tej chwili chyba bardzo mi potrzebne, masz wyczucie ^^. Tak, dawno nie rozmawiałyśmy. Półtorej godziny temu wróciłam z pracy i jestem wykończona, właśnie będę szła spać, dlatego dzisiaj też nie pogadamy. Ale co jeśli wstępnie pomyślimy o weekendzie? Znajdziemy się jakoś, nie? ;) No i rozdział przeczytam najdalej w weekend :). jeszcze raz dzięki za dedykację, choć mogła nie być dla mnie. Ale czuję jakby była ^^. :***
~Dragon Queen
Usuń10 grudnia 2009 o 08:35
Hah, udało mi się wyrwać godzinkę wolnego czasu przed pójściem do pracy a jako że nadal miałam włączony Twój blog to zaczęłam czytać :D.Ja się całkowicie zgadzam z Tomem. Miała ufać, miała przy nim być. Skoro go kocha i mu ufa to czemu go nie wysłucha? Nie da szansy na dojście do prawdy? I czemu nie wpadnie jej do głowy, że właśnie daje wygrać Mikeowi i Serenie i że o to im chodziło? Już samo to powinno ją nieco przywołać do porządku, ale nie. Jestem tak samo zawiedziona jak Tom ;). Ale teraz on też nie chce iść i zaufać jej…. Ech, dzieci xD.Wow. Zabiłaś Caroline? Nie wierzę. To aż trudne do pojęcia. Chyba, że się okaże że jednak żyje… Choć wolałabym by nie. Byłoby bardziej życiowo i nie aż tak ckliwie ^^. Biedny Gustav, co też on teraz przeżywa….Bill i Rainie :)). Cuudo. Ja tylko nie mogę wymyślić nic, co by tak trzymało ją przy mężu (tfu). To w końcu nie jakieś biedne Indie, gdzie kobieta ma być przy mężu bo jak nie to będzie potępiona i umrze z głodu albo zostanie prostytutką. Więc naprawdę nie wiem czym Ty ją tak przywiązałaś. Rozumiem, że mogła z nim być bo pieniądze. Sama powiedzmy nie ma za bardzo możliwości zarobienia ich. Ale jak ma Billa? Hm… A może podpisała jakies papiery, że ma być z Hansem, bo jak odejdzie to on zabierze jej Candy? No nie wiem.. błagam, nie trzymaj mnie w takiej niepewności! xD Ja mam tylko nadzieję, że ona jest niższa od Billa, bo jako że jest starsza to ja jakoś odruchowo widzę ją wyższą od niego i to bardzo dziwnie wygląda xD. No nic, to teraz czekam na kolejny rozdział :). Już jesteś zdrowa? :) Mam nadzieję, że tak, buziaki :****.
~Kainka
OdpowiedzUsuń10 grudnia 2009 o 14:25
Ej, Dark, to wszystko jest takie smutne i pokomplikowane. I jestem po stronie Toma, a Scarlett czasami mogłaby schować tę swoją cholerną dumę do kieszeni i przeczytać artykuł, a nie wyrobiła sobie zdanie patrząc na zdjęcia. Zdjęcia przecież kłamią, a ona powinna to wiedzieć. Ciągle tylko mówi, co Tom obiecał, ale to co ona powinna zrobić, jej nie obchodzi. Czasami jej zachowanie mnie irytuje, a czasami wydaje się taka słodka. Jak to Liv określiła ” Scarlett popada w skrajności”. Mam jednak nadzieję, że wszystko się ułoży i SAcarlett przejrzy na oczy. Podziwiam Toma. Był przecież na nią zły, ale i tak postanowił ją chronić samą przed sobą. Cóż, to się nazywa miłość ;D. Mam nadzieję, że już wyzdrowiałaś, a jak jeszcze nie, to życzę szybkiego powrotu do zdrowia. Pozdrawiam ;]
~Agnes
OdpowiedzUsuń10 grudnia 2009 o 16:25
czytam, czytam… i za każdym razem Scarlett mnie zaskakuje, szkoda tylko, że nie przeczytała artykułu, bo mogło by się to potoczyć inaczej…chociaż nie ukrywam, że jest ciekawie, czekam na ich dalsze losy :)
~Michelle.
OdpowiedzUsuń10 grudnia 2009 o 18:15
łał.. pięknie, po prostu pięknie. w sumie Scarlett zachowała się niefair wobec Toma.. nawet nie przeczytała artykułu a już osądziła. podobno nie ocenia się `książki po okładce`.. cóż. mam nadzieję, że wszystko się wyjaśni.pozdrawiam ;*
~Nichole
OdpowiedzUsuń10 grudnia 2009 o 22:00
On jest okropny. Nie Tom. Chociaż uwielbiam potyczki słowne Jego ze Scarlett. Nie będę Go nawet nazywała bo na to nie zasługuję, o. Jak Scarlett mogła w to uwierzyć? Najgorsze to, jak zareagowała. Nie cierpię niedomówień, a tu właśnie wystąpiło ewidentne niedomówienie, gdyby nie wierzyła, wysłuchała Toma, tylko to… I tęsknie za tymi długaśnymi odcinkami, które skrupulatnie odciągały mnie od chemii, bardzo. P.S. Też mi się podoba, ale zobacz ile musiałam o tym myśleć, że nawet mi się przyśniło. ;)
~Panna Aleksandra
OdpowiedzUsuń11 grudnia 2009 o 18:58
Wprawdzie czytałam już wcześniej Twoje opowiadanie, ale tak w sumie po łebkach później narobiłam sobie sporo zaległości, potem przysiadłam, przeczytałam od deski do deski i… to jest niezwykłe, naprawdę. Co z tego, że takich komentarzy masz na pęczki, ja też chcę, żebyś wiedziała co sądze o tej historii. Niby główną bohaterką jest Scarlett, jednak ja najbardziej polubiłam Caroline i Rainie…są takie bezbronne i kruche, a Bill i Gustav muszą się nimi opiekować (chociaż w sumie Bill jeszcze tego tak do końća nie robi. Poza tym podoba mi się sam pomysł w jaki stworzyłaś życie Rainie, mało kto w FFTH przedstawia bohaterki mające już własną rodzinę. Candy też jest słodka i ma taki super kontakt z Billem…fajnie, że od początku go zaakceptowała i mam nadzieję, że dojdzie do spotkania Billa z mężem jego ukochanej i nie obędzie się bez rękoczynów (ze strony pana B. oczywiście^^). Podoba mi się też dystans z jakim podchodzi do wszystkiego Liv po rozstaniu z Paulem i fajnie, że zbliżają się do siebie z Georgiem tak stopniowo, chociaż czasami mogłaby też wykazać więcej inicjatywy. Scarlett i Tom- cud, miód i orzeszki, chociaż ta pani mnie czasem wkurza. Np. w ostatnim odcinku zadziałała tak pochopnie…nawet nie przeczytała artykułu, a Tom nie powinien nawet przyjeżdżać do tego clubu, to Scarlett powinna przyjechać do niego, oznajmić, że jest idiotką i błagać o wybaczenie. Poza tym chciałabym, żeby pogodziła się z Sophie, a raczej nie pogodziła, bo w sumie nie cały czas jest z nią pokłócona, ale żeby matka z córką stały się dla siebie przyjaciółkami, da się to zrobić Dark? Zastanawiam się jak będzie z poznaniem przez dziewczyny ich brata i w sumie nie podoba mi się wątek z ich babką. Uważam, że Soph powinna być okrutniejsza dla swojej rodzicielki i wiesz czego jeszcze mi szkoda? Że Nico nie pożegnał się z Liv, z młodszą córką owszem. Z żoną też, ale fajnie by było, gdyby i starsza córka nagle się zbudziła. Ona też mogłaby mieć przeczucie… Cóż z niecierpliwością będę czekała na nowy odcinek, bo zżera mnie też ciekawość co będzie po przebudzeniu Caroline. Pewnie będzie się czuła zagubiona, a Gustav zamiast robić jej wyrzuty będzie jej taką jakby ,,skałą i opoką”. Niby poznałam trochę faktów z życia tej dziewczyny jednak jej przeszłość fascynuje mnie bardziej, mam nadzieję, że wkręcisz do opowiadania jej rodziców, dziadków i brata. Poza tym Caro i Rain są do siebie takie podobne… :D Obie mają kolosalne problemy, obie są bezbronne oraz jeśli chodzi o wygląd drobne i mają blond włosy, poza tym obie kochają i obie czegoś żałują. Pozwól, że zadam Ci jeszcze pytanie tak na koniec… Na ile odcinków przewidujesz to opowiadanie, tak mniej więcej? Ps Nie, żebym chiała końca, wręcz przeciwnie! Pozdrawiam.
~Aagnes
OdpowiedzUsuń14 grudnia 2009 o 18:20
Widziałam wyżej dziewczynę o podobnym nicku, więc nie chcę, żebyśmy się pomyliły i zaznaczam-to nie ja. Całość mi się podobała, Bill jest słodki, jednak pomysł z tą gazetą uważam za kiepski, bo trochę nierealnistyczny. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, by Scarlett nie przeczytała tego artykułu, bo każdy by tak zrobił, a poza tym to niestety trochę oklepane. Z drugiej strony nie umiem wyobrazic sobie wydania Bilda, który robiłby sensację z tego, że Tom kogos odtrącił, czyli NIC się nie działo. Jak dla mnie nienajlepszy pomysł. Za to mocna końcówka. Czasami wystarczy jedno słowo i dobrze Ci to wyszło.
~Aveen
OdpowiedzUsuń18 grudnia 2009 o 03:51
To było cudowne. Chociaż to, że ona go zraniła wcale nie bylo miłe, w końcu „może” on naprawdę nic nie zrobił, a ona powinna nie wierzyć gazetom-jak obiecała.Ale mam nadzieję, że całe to nieporozumienie się wyjaśni.Czemu R nie odejdzie od męża i nie zacznie spokojnego życia…u boku Billa. w końcu jej córka go lubi,, a oni sami nawet tworzą taką ładną rodzinkę.I oczywiscie czekam na next
~Inuravenne
OdpowiedzUsuń15 grudnia 2009 o 20:41
Jak zwykle ładnie napisanie i przejmujące… Zwłaszcza niespodzianka Caroline.=D
~Minerre
OdpowiedzUsuń20 grudnia 2009 o 18:32
Cholera no. Żal mi Toma, a tego to bym się akurat nie spodziewała. Tym razem to on ukazał mi się jako ten mądry, dojrzały i bezsilny. Scarlett natomiast jako małe, niedoświadczone dziecko, próbujące udowodnić całemu światu, kim to ono nie jest. Uchh. No już, tak nie może być. Scaaaarlett, otwórz oczkaaaa no!
~Anneliese
OdpowiedzUsuń23 grudnia 2009 o 00:23
Dobra. Dobra. Już pominę to, że ten post mnie całkowicie zdemotywował i szczerzę dorzucę jeszcze, że jedynie Bill jest porządny i mnie trzyma przy duchu razem z Candy i Rainie. Tom i Lett’s kaputt, Caroline też kaputt, no nie mogę! :( Daaaaaaaaaaaark i Ty chcesz byc ze mną w pokoju? Kobieto, ja muszę dożyc do tego marca! No. I cholera mam taki podły humor teraz, zaraz wypiszę jakieś smęty w wordzie i będzie tyle z tego wszystkiego, o :(
~Nadie
OdpowiedzUsuń24 grudnia 2009 o 12:54
różowych świąt, Darky! ;
~Chanel.
OdpowiedzUsuń25 grudnia 2009 o 11:48
Ja wysłałam życzenia na gg, ale jeszcze tutaj sobie pożyczę. Marri Kurrimasu i Happy New Year (taka mieszanka językowa xD).K. vel Chanel.