25. Obietnice.

Ciszę łamało metodyczne pikanie respiratora. Na jego małym ekranie widniały rządki cyferek określające stan dziewczyny, zmieniające się w zatrważającym tempie i ta linia, na całe szczęście wciąż krzywa. Załamania była raz większe raz mniejsze. Pielęgniarka z niepokojem spojrzała na monitor. Założyła nowe kroplówki, zaznaczyła to w karcie dziewczyny i posławszy jej litościwe spojrzenie, bezszelestnie wyszła z pokoju. Kierując się do pokoju pielęgniarek, przez moment spojrzała na blondyna stojącego sztywno przed dużym oknem do izolatki dziewczyny. Dotykał czołem szyby, mając przymknięte powieki, a rękoma opierał się o wąski parapet. Kobieta nie wiedziała któremu z tej dwójki współczuć bardziej. Jemu, bo musiał niespodziewanie przyjąć na siebie jarzmo prawdy, czy jej, bo jeśli się obudzi, będzie musiała stawić czoła nie tylko jemu, ale i sobie. Oddalając się, usłyszała rozdzierające westchnienie chłopaka. Nie pierwsze i nie ostatnie na tym oddziale. Znała go, jej córka bardzo lubiła ten zespół. Jednak w tej chwili, na tym korytarzu, przed tą salą nie było perkusisty jednego z najbardziej znanych w Europie zespołów. Był tam tylko chłopak, któremu waliło się życie. Bez sławy, szumu i blasku reflektorów. Nie spoglądała na niego dłużej, weszła do pokoju innego pacjenta. Gustav nie miał odwagi wejść do tego pokoju. Lekarze pozwolili mu posiedzieć przy niej chwilę, ale nie potrafił. Było późne popołudnie, od poprzedniego wieczora minęło zaledwie kilkanaście godzin, czy to wystarczy, żeby przywyknąć do faktu, że jego ukochana okazała się narkomanką? Czy to wystarczająco dużo czasu, żeby przywyknąć do faktu, że przez kilka miesięcy żył w kłamstwie? Jak miał wierzyć w anioły, skoro jego anioł go oszukał? Patrzył na nią, sprawiając sobie tym ból. Nie mógł znieść żałosnego widoku Caroline, jej zmarnowanego ciała, ginącego w przepastnym łóżku. Skórę miała tak białą, niewiele różniącą się od śnieżnobiałej pościeli. W głównych żyłach porobiło się jej zbyt wiele zrostów, by można było tam podłączyć kroplówki. Umiejscowiono je w bardzo różnych miejscach na jej rękach, w niewielu, które były jeszcze na tyle nienaruszone, by można było wkłuć się w żyłę. Paskudna sącząca się rana w zgięciu łokcia była szczelnie zabandażowana. Lekarz stwierdził, że mało brakowało, a musiałaby mieć amputowaną rękę. Wdało się już zakażenie. Powiedział też, że miała niesamowite szczęście, że znalazł ją tak szybko. Zaaplikowała sobie podwójną dawkę heroiny. Śmiertelną. Złoty strzał, dodał jeszcze. Nie chciała, by znalazł ją żywą. Jej dwie osobowości brutalnie ścierały się ze sobą. Nie wiedział już, która była prawdziwa. Caroline była mu tak bardzo oddana. Od samego początku niejednokrotnie powtarzała, że ich związek to najlepsza rzecz jaka spotkała ją w życiu, że to właśnie przy nim odnalazła prawdziwe szczęście. Choć bardzo nie chciał, nie potrafił w to nie wątpić. Wytężył wzrok. Ciężko było mu dostrzec, czy w ogóle oddychała. Kto pomyślałby, że tak delikatna, tak krucha, tak bezbronna osoba może kłamać patrząc mu prosto w oczy, opowiadać niestworzone historie, deklarować miłość i myśleć przy tym tylko o pełnej strzykawce. Teraz już nie mógł mieć pewności, czy kiedykolwiek mówiła prawdę. Przecież, kiedy się związali musiała już brać. Od samego początku karmiła go kłamstwami, a on smakował ich z rozkoszą. Niemożliwe, by był aż tak ślepy…

- Nie wejdzie pan do niej? – z zamyślenia wyrwał Gustava spokojny głos lekarza. Był młody, niewiele starszy od niego samego. Spoglądał to na blondyna, to na dziewczynę. Stanął obok Gustava, lokując wzrok w spokojnej twarzy Caroline. – Odkąd pracuję tutaj ona jest pierwszą – przez moment najwyraźniej próbował dobrać łagodne określenie dla stanu blondynki – narkomanką – dokończył, nieco zakłopotany – która przeżyła więcej niż dziesięć godzin po znalezieniu się na oddziale. Pierwsza doba powie nam jakie możemy mieć rokowania. Póki co, można jedynie stwierdzić, że jej stan jest bardzo ciężki, ale sam fakt, że żyje jest cudem. – Gustav skrzywił się słysząc jego słowa. Cud. Przestał w nie wierzyć. Nie był pewien, czy nie łagodniej byłoby mu pogodzić się z jej śmiercią, niż z tym, że tak naprawdę nigdy nie istniała. Milczał dłuższą chwilę, po czym podniósł wzrok na wyższego od niego mężczyznę.

- Ma pan dziewczynę, narzeczoną, żonę? – lekarz skinął twierdząco głową. – To niech zastanowi się pan, co czułby pan, gdyby dowiedział się pan, że od miesięcy budowane szczęście jest tak naprawdę utopią, a najbliższa panu osoba należy do pana tylko ciałem, bo jej dusza nigdy dla pana nie istniała. Była obok, staczała się, a pan tego nie widział. I gdzie tu cud? – nie rzekłszy niczego więcej, odwrócił się na pięcie i powoli ruszył korytarzem w stronę wyjścia z oddziału. Lekarz patrzył na chłopaka, póki nie zniknął za drzwiami, po czym przeniósł wzrok na dziewczynę. Zdał sobie sprawę, że blondyn nie winił tyle ukochanej, co siebie samego. Westchnął i wszedł do jej sali.

*

[ Let’s go sailing ‘This ropeis long’ ]

Smukłe palce wybijały rytm na powierzchni wysokiej szklanki. Kolorowy napój delikatnie falował wewnątrz, odbijając się od cienkich ścianek. Nawet nie zwracała na to uwagi. Drink w ożywczym odcieniu zieleni, nawet jej smakował. Nie lubiła za bardzo pić. Nie widziała w tym większego sensu. Teraz, jednak chcąc zacząć żyć inaczej, postanowiła próbować nowych rzeczy. Miała przed sobą kolejny start, więc czemu, by nie? Życie przed poznaniem Toma nie obfitowało w atrakcje, życie z nim specyfikowało się czymś zupełnie innym, więc teraz pozostało jej jedynie bawić się i poznawać inną sferę życia. Byleby nie zamykać się w domu. Ot, kolejna skrajność. Upiła łyk przez przejrzystą słomkę i zamieszała nią w szklance. Nieznacznym ruchem głowy odrzuciła do tyłu niesforne kosmyki, opadające na buzię dziewczyny. Długie włosy zachybotały przy jej plecach, odbijając się lekko od nich. Wdzięcznie spływały wzdłuż smukłej talii Scarlett, swą barwą nie odznaczając się od koloru długiej dopasowanej bluzki, którą miała na sobie. Jak zawsze w czerni. Długie getry i szpilki na platformie dopełniały całości, podkreślając jej zgrabną sylwetkę. Tak jakby miała na celu uwodzić i tak jakby widziała, że jej się udawało. W lokalu bawiło się wiele dziewczyn. Wiele ładniejszych od niej, ale to jej wcale nie przeszkadzało. Wystarczyło, że nie musiała robić zupełnie niczego, by zwracać uwagę. Nie lubiła, gdy widziano w niej jedynie ładną dziewczynę, ale czasem po prostu potrzebowała poczuć się dostrzeżona. Zwłaszcza teraz, gdy jej miejsce zajęła jakaś wychudzona blondyna. Sączyła napój wodząc wzrokiem po bawiących się ludziach. Ona nie tańczyła. Za wcześnie. Oparła się bokiem o blat baru i przeniósłszy ciężar ciała na prawą stronę, odetchnęła. Było ciasno pomimo wczesnej pory. Liv zajęła ostatni wolny stołek i teraz sącząc colę, odpłynęła gdzieś myślami. W swojej wizji odmiany sposobu życia nie przewidziała, że Liv może nie sympatyzować z jej planami, ale dzielnie się trzymała. Nawet nie opierała się bardzo, gdy Scarlett zechciała jechać. I chyba była jej wdzięczna, że nie jest sama. To musiała przyznać. Bolało ją bardzo. Obraz Toma i tej dziewczyny wciąż stał jej przed oczami i w żaden znany jej sposób nie potrafiła go wyrzucić. Palił ją od wewnątrz. Jednak twardo robiła, to co sobie zaplanowała. Żadnego myślenia o nim, żadnego użalania się, żadnych wątpliwości. Zamierzała konsekwentnie wcielać w życie swoje tu i teraz. To nic, że trochę jej nie wychodziło. Chciała po prostu zachować choć odrobinę silnej siebie, gdy czuła się zupełnie słaba. Spojrzała na Liv, która sama przyglądała się jej od dobrej chwili.  

- Po co to robisz? – zapytała na tyle głośno, by przekrzyczeć muzykę i na tyle cicho, by nie usłyszało jej zbyt wielu. Utkwiła w siostrze butne spojrzenie. Nie mogła się z nią dogadać. Scarlett ucinała prawie każdą rozmowę. Nie miała pojęcia, jak do niej dotrzeć. Młodsza zagryzła pełne wargi. Nie patrzyła na Liv. Spoglądała gdzieś na butelki stojące za barem, nerwowo obracając w dłoniach szklankę. – Nie jesteś super imprezowa – ciągnęła. – Nie bawią cię takie spędy napaleńców, więc, co tu robimy?

- Nie musiałaś przyjeżdżać ze mną – odrzekła po chwili.

- Nie zmieniaj tematu, wiesz dobrze, że nie mogłabym pozwolić ci samej pchać się w kłopoty. Jesteśmy siostrami, helooooł, zapomniałaś? – zironizowała. - Dlaczego ty jesteś taka uparta? – prychnęła, spuszczając luźno ręce na kolana w akcie bezsilności.

- Skończ już, Liv.

- Co mam skończyć? Nie masz czym się bronić. Nie masz argumentów, bo twoje żale są wyssane z palca. Nie chcesz dopuścić do siebie prawdy. Ja przeczytałam ten artykuł i wiem, że Tom niczego nie zrobił. Z resztą, te szmatławce są gówno warte. Już nie wiem, co mam zrobić, żebyś wreszcie otworzyła oczy. Chyba już nie chce mi się walczyć za ciebie. Myślałam, że ci na nim zależy. Będziesz żałować – dopiła colę i zeskoczyła ze stołka. – Idę zapalić. – Scarlett zignorowała słowa siostry, siadając na jej miejscu. Ujęła szklankę w dłonie i tak jak kilka dni wcześniej, odwróciła się tyłem do baru, opierając plecami o blat. Nie chciała dopuścić do siebie sensu jej słów. Była zupełnie skołowana i nie miała pojęcia w co powinna wierzyć. Zgubiła się. I nie pozostało jej nic innego jak to, by twardo stać przy swoim. Nie chciała tego przyjąć do wiadomości. Nie ona. Nie Scarlett, która zawsze wie czego chce, która podejmuje decyzje tak, by nigdy ich nie żałować. A teraz czuła się zupełnie sama. Nie wiedziała co robić i gdzie iść. Nie zadała sobie tego pytania. Nie zadała, bo była wręcz pewna, że odpowiedź byłaby niekorzystna dla jej teraźniejszego położenia. Skrytykowałaby się za poprzedni wieczór w klubie, jak i za ten. To nie miejsce dla niej, a pomimo tego była tam. Nie chciała pogrążyć się jeszcze bardziej. Nie umiała ogarnąć myślą swoich uczuć. Nie umiała sobie z nimi poradzić, więc znów się kamuflowała pod maską obojętności. Swojego żalu nie chciała objawiać milczeniem, ani pracą nad swoich ciałem. To już było. Nie zamierzała też odgrywać się na śpiewaniu. Nie miała już też tych wszystkich twardych zasad, którymi otaczała się do niedawna. Nie miała już nic, za czym mogłaby się skryć. Tom złamał ją i teraz nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Nie przeszkadzało jej to, kiedy był obok. Teraz, kiedy towarzyszyła jej pustka, była bezradna. I chyba właśnie dlatego siedziała w tym klubie, bez większego celu, ani konkretnego planu. I chyba zaczynała rozumieć Toma. Gdy nie umiesz poradzić sobie z życiem, zostaje tylko zapomnienie. Nie chciała nikogo poznać, ani z nikim się zabawić, to jej nie odpowiadało. Siedziała tam, by zabić ciszę i choć czuła się zupełnie samotna wśród tłumów, nie słyszała aż tak bardzo, głośnych wołań swojego serca. Choć ból trawił ją od wewnątrz, choć tak bardzo chciała, by to wszystko się nie zdarzyło, czuła się zbyt zraniona, by zrobić cokolwiek. Wspomnienia wróciły. Nie potrafiła ich odpędzić. Nie umiała zawalczyć. Nie potrafiła rozmawiać z Liv, nie chciała słuchać. A Tom przestał dzwonić. Odkąd zobaczył ją wśród tych chłopaków, telefon zamilkł. Ona wcale tego nie chciała, nawet rozmowa z nimi nie była przyjemna, po porostu tak wyszło. Zastanawiała się też, dlaczego nie chciała przeczytać tego artykułu. Po prostu bała się, że potwierdzą się jej leki, bez względu na to, co mówiła Liv. Po prostu chciała zakończyć ten etap. Chciała, by stało się coś, cokolwiek, co pomogłoby jej wstać. Odciąć się i po raz kolejny nauczyć się żyć. Nieważne, jak długo miałoby to trwać. Snuła plany. Chciała być dzielna. Chciała znów radzić sobie sama i nie potrzebować niczyjej pomocy. Chciała zagrać o najwyższą stawkę i wygrać wszystko. Chciała pokazać światu, na co stać Scarlett O’Connor. Chciała być niezłomna i silna. Chciała zwodzić i powrzucać, a nie być pozostawianą. Chciała stać się tym, kim zawsze chciała być. Zamierzała z podniesioną głową iść przez życie i zgarniać to, czego pragnęła. Postanowiła już więcej nie dać się oszukać. Jednak w swój niezawodny plan, nie pozwalała sobie mimo wszystko wkalkulować jednego – tego, że nie uwzględniała w nim Toma. Choć bardzo nie chciała, on wciąż był. Był w niej. Był jej. Upiła kolejny łyk, nawet nie zauważając, kiedy opróżniła szklankę. Odstawiła ją na blat za sobą, założyła nogę na nogę i splotła na nich dłonie. Muzyka grała, ludzie bawili się, rozmawiali, zapominali, a ona nie potrafiła. Im mocniej próbowała zapomnieć, tym bardziej pamiętała. Czuła się coraz bardziej zagubiona. Liv nie wracała.

- Nie wiem, dlaczego znów do ciebie dzwonię. Wiem, że obiecałam już nie prosić cię o pomoc. Tylko, Tom… ja nie chcę jej stracić, a wiem, że tak będzie jeśli coś się nie zmieni. Zamknęła się w sobie, choć niby wszystko jest normalnie, ona odcięła się od tego, co was łączy, ode mnie, od ciebie, mamy, wszystkiego. Znów siedzimy w tym nieszczęsnym klubie i jak tak dalej pójdzie, ona zrobić coś głupiego. Nie wiem, czego ona oczekuje, co sobie wyobraża. Jeśli nic się nie zmieni straci ciebie, wiem. I będzie żałować. Wiem, że ty też… Ona się zgubiła, Tom. Tak, jak ty kiedyś i..- w słuchawce rozległ się trzask. Przekroczyła limit wiadomości. Rozległ się przerywany sygnał. Wcisnęła czerwoną słuchawkę i nerwowo włożyła telefon do kieszeni. Odpaliła kolejnego papierosa. Nie mogłaby wejść tam i wyciągnąć Scarlett siłą. Widziała, że wróciłaby tam, choćby po to, by dopiąć swego. Przekonywanie jej też już nie miało sensu. Zbyt dużo słów już wypowiedziała. Miała już dosyć. Liv dzierżyła masę swoich problemów i musiała jeszcze dźwigać te Scarlett. Pewnie, że mogłaby zostawić ją samą sobie, ale to też nie dałoby jej spokoju. Dlaczego ona musiała być tak uparta?! Lada chwila, a straci to, o co tak walczyła. Przez głupotę, przerośnięte ego i ten przeklęty upór. Liv nie rozumiała, jak Scarlett mogła nie chcieć ratować siebie, Toma… ich? Jak mogła tak po prostu odpuścić? Jak mogła pozwolić mu odejść, nie dociekając prawdy. Przecież mieli być razem. Bo kto jak nie oni? Zagubiony Książę i mała Księżniczka, ci którzy mieli przywracać wiarę w istnienie miłości, tak po prostu pozwalali jej odejść. I to w dodatku przez taką błahostkę. A ona głupia stała po środku, nawołując ich do siebie. Przecież to oni powinni walczyć. Oni powinni, nie ona. Było jej tak ciężko, jakby to przynajmniej chodziło o jej własne uczucia. A może tak było? Może walcząc o nich, usiłowała wmówić sobie, że walczy o siebie? Sama gubiła się w tym, co czuła. Nie wiedziała jaką obrać drogę, więc… to była ucieczka? Wolała uspokoić burzę między Scarlett i Tomem, niż ochronić się przed lekkim deszczem własnych niepewności. Nie miała już sił. Czuła się wyczerpana, jak nigdy przedtem. Nogi nie chciały jej już nosić, a pomimo tego wciąż przecinała parking wzdłuż i wszerz. Powieki opadały same, lecz bacznie obserwowała otoczenie. Serce wykrzykiwało swoje racje, ale nie słuchała. Z jednej strony potrzebowała bliskości Georga. Bycie z nim było po prostu dobre. Z drugiej strony wizja związku przerażała ją i nie potrafiła utrzymać go przy sobie. Ogromny ciężar spoczywał na jej sercu. Miała ochotę płakać, ale to był czas na łzy. Spaliła jeszcze trzy kręcąc się w kółko. Drżały jej dłonie. Odpalała czwartego papierosa, gdy na parkingu z piskiem opon zatrzymało się czarne audi. Odczuła ulgę.

Splotła ręce na piersi. Odrzuciła włosy do tyłu. Westchnęła. Zamiast uwolnić się, w jej głowie kołowało się milion myśli. Bill, Liv, a nawet Georg wmawiali jej, że Tom jej nie zdradził. Byli święcie przekonani o tym i stali murem za nim, a ona pomimo tego dalej upierała się przy swoim. Przecież oni byli tam z nim, obserwowali go, później czytali. Może i ona powinna? Chciała zagłuszyć wątpliwości, zamiast tego pojawiały się dziesiątki nowych. Scarlett czuła się już zupełnie skołowana. Była zła. Była smutna. Tęskniła. Cała ta sytuacja była do granic banalna. Związek, wyjazd, zdrada. Czy coś na jej kształt, a potem setki niedomówień. Czuła się jak w taniej telenoweli. Głupi problem urósł do miana wielkiej katastrofy. Musiała to wreszcie zakończyć, zrobić coś. Dłużej już nie mogła. Ból palący serce był już zbyt silny. Z tłumów wyłonił się znany jej już chłopak. Z figlarnym uśmiechem zmierzał ku niej. Wpatrywała się w niego, nie będąc pewną, czy chce, by podszedł. Nie wiedziała, czy chce rozpędzać machinę przyczyn i skutków, której on mógł być ogniwem. Mimo tego nie ruszyła się z miejsca. Mimowolnie dając temu nieme przyzwolenie. Stanął obok niej i zamówił piwo. Nie cierpiała piwa. Było ohydne. Dostawszy swój napój, spojrzał na Scarlett, nieustannie uśmiechając się. Pachniał alkoholem. Nie podobało jej się to. Przyniósł ze sobą niepokój i przeświadczanie, że nie powinno jej tam być.

- Znów się spotykamy – upił łyk, nie spuszczając z niej wzroku. Nieznacznie wzdrygnęła się. Masz wrażenie, że zaraz zdarzy się coś złego. Przeczucie.  Zaczynasz się niepokoić. Pojawia się ten ucisk w żołądku, w podbrzuszu. Nie masz pojęcia, skąd się bierze, jednak spala cię od wewnątrz. Trawi cię lękiem, pali niepewnością. Nie wiesz, z której strony cię zaskoczy, jednak wiesz, że nadejdzie. Nieuniknione.

- Jak widać – odpowiedziała po chwili, wciąż wpatrując się w drzwi. Zaczęła pocierać dłońmi. Odchrząknęła, poprawiając się na krzesełku.

- Jestem Markus. Jak masz na imię? Ostatnio nie zdążyłem zapytać.

- Scarlett.

- Ładnie, jak ta z książki, nie? – ledwo powstrzymała się od wywrócenia oczami. Tani i nieskuteczny chwyt. Używany zawsze, gdy chciano zwrócić jej uwagę. Kiwnęła głową. – Co taka ładna dziewczyna robi tutaj sama, w sobotni wieczór?

- Siedzi – odparła od niechcenia.

- Widzę, że jesteś nie w humorze.

- Cóż za spostrzegawczość – zagryzła wargi. Zawahała się przez moment, po czym spojrzała na niego pierwszy raz, odkąd się pojawił. Był nabity, typowy mięśniak, niższy od Toma, a z oczu nie patrzyło mu najlepiej. Nie czuła się przy nim dobrze. To jedno z tych uczuć, które towarzyszą ci od chwili poznania. Spotykając kogoś, od razu wiesz, czy czujesz się przy nim dobrze czy nie. On budził w niej lęk. Przeczucie rosło w siłę. Ostatnim razem nie zwracała uwagi na to. Udawała, że go słuchała. Od czasu do czasu uśmiechała się, stwarzając pozory dobrej zabawy. Teraz nie miała na to ochoty. Chciała stąd iść, nie siedzieć już biernie. Musiała zacząć działać. Tak, musiała, cokolwiek, by się potem stało. Musiała stamtąd wyjść. Pragnęła, by w lokalu wreszcie pojawiła się Liv. – Posłuchaj, Markus, tak? Nie mam ochoty na flircik, jednonocny seansik czy cokolwiek innego. Okej? Podryw możesz sobie darować. – chłopak uśmiechnął się cwano, odstawiając kufel na bar.

- Ostatnim razem była bardziej rozmowna – zagadnął, opierając się o blat. Chciał wypaść na swobodniejszego, niźli faktycznie był. Nie podobało jej się to.

- Kobieta bywa zmienna.

- Wiesz, po prostu pomyślałem, że skoro siedzisz sama, to potrzebujesz towarzystwa.

- To nie myśl. A może zacznij? – ułożyła usta w dziubek, udając zastanowienie. Kątem oka znów spojrzała na drzwi. Liv wciąż nie wracała. – Wówczas doszedłbyś do wniosku, że skoro siedzę sama, to towarzystwa nie potrzebuję. – Odwróciła się i chwyciwszy z blatu torebkę, zeskoczyła ze stołka. Miała już dosyć. Posłała chłopakowi krótkie spojrzenie i ruszyła szybko ku wyjściu, chcąc wmieszać się w tłum. W jednej chwili zrozumiała, że tak naprawdę pragnie tylko jednego, że każdy inny przy nim jest nikim. Chciała stamtąd wyjść i więcej nie wracać. Postanowiła przeczytać ten przeklęty artykuł i wreszcie zrozumieć. Pragnęła poukładać wszystko. W końcu obiecała wierzyć najpierw jemu. Wiedziała, że nie byłaby w stanie zbliżyć się do kogokolwiek innego, niż on. Tylko on ma prawo poznać jej sekrety. Tylko on ma prawo łamać jej zasady. Tylko on może być blisko niej. Tylko on daje jej poczucie bezpieczeństwa. Tylko on się liczy. Tylko jego chce. Tylko jego pragnie. Tylko jego kocha.  Nie może pozwolić mu odejść. Na raz zrobiło jej się lżej. Podjęła decyzję. Obrała cel. Musiała stamtąd tylko wyjść i znaleźć Liv. Jednak ledwo, co uniesione skrzydła opadły, gdy poczuła mocny ucisk na swoim przedramieniu. Silne palce, niczym żelazne kleszcze, boleśnie wbiły się w jej skórę. Skrzywiła się. Wiedziała, że to on. Mocno szarpnął nią, odwracając przodem do siebie. Zrobił, co zechciał. Potraktował Scarlett, jak bezwolną lalkę. Zacisnęła dłonie w piąstki, nie podda mu się. Zadarła głowę, posyłając mu butne spojrzenie. Szarpnęła ramieniem. Na nic się to zdało. Był silny. Silniejszy niż Mike. Dlaczego ona ich porównywała?! Może dlatego, że obaj byli nic nie warci? Może dlatego, że dla obu stała się przedmiotem? Przyciągnął Scarlett blisko siebie. Poczuła na twarzy jego przepełniony wonią piwa oddech. Skrzywiła się jeszcze mocniej. Nie mogła go odepchnąć, odsunąć się, czegokolwiek. Zmuszał ją do bierności. Szarpała się, deptała go. Na nic.

- Nieładnie, mnie się nie olewa, skarbie – szepnął wprost do ucha Scarlett, a po jej plecach przebiegł dreszcz.

- Nie jestem twoim skarbem i olewam kogo chcę – warknęła. – Puść mnie.

- Nie, kochanie. Zatańczymy sobie razem.

- Nie zatańczymy – szarpnęła znów, a on uśmiechnął się szyderczo. Obejmując Scarlett obiema rękami w talii, okręcił się o sto osiemdziesiąt stopni, kończąc ten obrót dziwnym odchyleniem brunetki do tyłu. Poczuła się jak marionetka, którą dyryguje się wedle zachcianek, a ona nie ma tyle mocy, by się sprzeciwić. Nie mogła nawet wyswobodzić rąk. Objął ją tak, by uniemożliwić jej jakikolwiek ruch. Otaczali ją sami wykolejeńcy albo ona na takich trafiła. I wszyscy byli silniejsi od niej. Nie mogła sobie poradzić z ich tężyzną fizyczną. Krzyk nie dałby nic, bo było zbyt głośno. Była bezsilna. Nieważne, ile włożyłaby w to zaangażowania i tak przegra. Był niczym skała. Jednak nie kojarzył się jej z ostoją. Przeciwnie, przerażał swym ogromem. Zadawał jej ból. Tylko jego dotyk był dobry. I tylko jego dotyk pieścił jej skórę. Niczyj więcej. Przełknęła ślinę, patrząc zacięcie na chłopaka. Był zadowolony. Dopiął swego. Pokazał swoją wyższość. Wszyscy wokół bawili się, nie zwracając na nich uwagi. – Puść mnie – powiedziała, z całych sił starając się opanować drżenie głosu. – Gdzieś ty się podziała, Liv – wyszeptała. Jej spięte ciało utrudniało mu wykonywanie i tak nieporadnych ruchów. Szarpnęła raz i drugi, a on tylko złapał ją mocniej. Czuła się jak w żelaznych kleszczach. Powrócił strach. Taki, jak wtedy, kiedy mocowała się z Mikem. – Myślisz, że jak potraktujesz mnie jak szmatę, to okażesz się taki mocny? Jesteś śmieciem. Nie poniżysz mnie w ten sposób. Uwłaczasz samemu sobie. Brzydzę się takimi, jak ty – warknęła, miażdżąc go spojrzeniem. Szarpnęła znów. A on roześmiał się triumfalnie. Nie słuchał, nie zwracał uwagi na jej protesty, po prostu kołował nie do rytmu. Jak opętany. Zaczęła prosić los, by ta piosenka wreszcie dobiegła końca, by ludzie rozeszli się z parkietu i musiała ją puścić. Wspomnienia wracały. Czuła się sama. Czuła się bezsilna. Nie miała władzy nad niczym, nawet nad swoim ciałem. Usiłowała oddychać głęboko, pomimo walącego serca i odoru alkoholu. Odchylił ją do tyłu, szamotała się, a on niewzruszenie trzymał ją nad ziemią. Na kilka sekund przymknęła je. Palił ją jego wzrok. Czuła się brudna. Otworzyła oczy, tęsknie spoglądając w stronę wejścia. Przed oczami mignęła jej nadzieja. Szarpnęła znów, mocniej i mocniej, z siłą o jaką ją wcześniej nie mógł podejrzewać.

Liv nie pewnie szła za Tomem, kurczowo trzymając się rąbka jego przepastnej koszulki. Wychylając się nieco zza niego usiłowała odnaleźć Scarlett. W duchu modliła się, by jej siostra wciąż tkwiła w tym samym miejscu. Scarlett nie była głupia, jednak czasem duma przesłaniała jej rozsądek. W tym tkwił problem. Mało brakowało, a wpadłaby na Toma. Zatrzymał się gwałtownie, zaciskając pięści. Wychyliła się znów, dostrzegając siostrę usiłującą wyswobodzić się z objęć nieznanego jej chłopaka. Czując, jak materiał koszulki Toma ostro wyrywa się z jej palców, odwróciła się, szukając ochroniarza.

Poczuł, jak krew wrze mu w żyłach, mięśnie napinają się, a serce wali dwa razy szybciej. Myśli zaczęły krążyć w głowie w zawrotnym tempie, odbierając zdolność racjonalnego myślenia. Wyraźna, najwyraźniejsza była jedna z nich. Ktoś chciał skrzywdzić Scarlett. Jak bardzo byłby na nią zły, nie potrafił zostawić jej samej sobie. Nie potrafił nie bronić Scarlett przed samą sobą. Po ostatnim incydencie, przekonał się, że chciała się odegrać. Miał do niej żal. Raniła go słowami, czynami, niewiarą. Nie wiedział już, co zrobić, by nie uciekała więcej, by wróciła do niego i wreszcie uwierzyła, ale tak prawdziwie. Choć… choć było mu zwyczajnie smutno i nie potrafił przywyknąć do tej sytuacji, choć był na nią zły i chciał nakrzyczeć i wybić jej z głowy te wszystkie głupoty, nie potrafił o niej nie myśleć. Nie potrafił wyrzucić jej z myśli, bo co mógł na to, że to ona była właśnie tą jedyną? Nie żadna inna. Właśnie ona – butna Scarlett, dumna, nieprzewidywalna, harda i uparta, ale i zupełnie słodka, urocza i odrobinę infantylna. Ta jego. Chciałby umieć się na nią gniewać, ale zwyczajnie nie potrafił, nawet teraz, kiedy ona nie zamierzała przestać mieć pretensje do niego. Denerwowało go to. Tracił, ba, już dawno stracił kontrolę nad sobą, bo ona przejęła nad nim władzę. Wystarczyło jedno jej spojrzenie, by zmiękł zupełnie i będąc tego w pełni świadomym, pozwalał na to. Jednak ona nie chciała na niego spojrzeć. Nie chciała, by ugiął się, by przytulił ją mocno i powiedział, że nic nie szkodzi, że tylko trochę boli, a ona musi tylko wierzyć. I to bolało najbardziej. Chwilami targała nim złość, ale w już następnej przed oczami stawała mu jej słodka buzia i złość mijała. Bez względu na wszystko, tylko pragnął, by była, ale pomimo tego nie miał zamiaru narzucać jej się, wydzwaniać, prosić i błagać, by tylko na niego spojrzała. Musiała sama przekonać się, że nie miała racji. Nie był pewien, nie wiedział, ale miał nadzieję, że przyjdzie w końcu do niego, bo bez Scarlett długo by nie wytrzymał. A teraz, ktoś znów chciał zrobić jej krzywdę. Jadąc do tego klubo zastanawiał się, po co tam jechał? Przecież nie chciała go widzieć. Nie chciała go znać. Targały nim wątpliwości, czy znów nie wyjdzie na idiotę, zastając ją przy dobrej zabawie, ale teraz już znał odpowiedź. Był pewien. W końcu obiecał ją bronić, a on obietnic dotrzymywał. Nie zważając na tłum, przedzierał się przez niego raźno, nie przepraszając, ani nie spoglądając na ludzi, których trącał. Zatrzymał się gwałtownie tuż przed szamocząca się dwójką, niespodziewanie chwytając Scarlett pod ramę i wyrwawszy z uścisku chłopaka, odrobinę zbyt mocno odepchnął ją na bok. Zachwiała się, ale utrzymała równowagę, łapiąc się stołków. Tom, niczym wilk gotowy do skoku, miażdżył spojrzeniem napastnika, który początkowo zdezorientowany, zdążył przyjąć już niemniej bojową postawę. Tom stanął tak, by skryć za sobą Scarlett, wyprostował się, stając się jeszcze wyższym od chłopaka. Ten podszedł do niego z szyderczym uśmiechem, zatrzymując się tuż przed nim. Na tyle blisko, że przy głębszym wdechu dotknąłby klatką piersiową torsu Toma. Nawet nie drgnął, mordował go spojrzeniem, chcąc rozszarpać za to, że próbował dobrać się do Scarlett. Spojrzał na niego wrogo, zaciskając szczęki, Tom odwdzięczył mu się tym samym. Patrzył na niego z góry, cały trzęsąc się ze złości. Zacisnął pięści.

- Coś nie gra, koleś? – wycedził, popychając Toma zaczepnie. Ten zamachnął się, chcąc odwdzięczyć się tym samym, jednak silna dłoń, która w tej samej chwili spoczęła na jego ramieniu, pokrzyżowała mu plany.

- Spokojnie – usłyszał i w tej samej chwili, dwóch barczystych mężczyzn wystąpiło przed niego, ujmując drugiego z nich pod ręce i siłą prowadząc do wyjścia. Tom odsapnął, szukając wzrokiem Scarlett. Stała pośród ludzi, ledwo trzymając się na nogach. Otoczona rozemocjonowanym tłumkiem, zdawała się być tak bardzo krucha. Patrzyła na niego ufnie, a turkusowe tęczówki nabrały intensywniejszego odcienia. Była przerażona. Drżała jej bródka. Wziął głęboki oddech, pewnie podchodząc do niej, bez słowa wsunął ręce pod zginki jej kolan i pod łopatki. Tuląc do siebie jej drobne ciało, czuł jak bardzo była spięta. Wtuliła głowę w jego szyję i przyłożyła prawą dłoń do lewej strony jego klatki piersiowej. Delikatnie pogładziła to miejsce opuszkami. Zdało mu się, że zaraz ugną się pod nim nogi. Mocniej zacisnął dłonie na jej ciele, przyspieszając kroku. Tom wyszedł przed klub, racząc mijanych ludzi twardym spojrzeniem. Nikt nie zareagował. Przed wejściem krążyła Liv, paląc kolejnego papierosa. Widząc siostrę i Toma, natychmiast go zgasiła i ruszyła w ich kierunku. Chłopak postawił Scarlett na ziemi. Zdawał się być zupełnie obojętny. W jego gestach brakło czułości. Brakło czegokolwiek. Scarlett wyprostowała się i nim zdążyła otworzyć usta, uprzedził ją. Wyjął z tylnej kieszeni spodni zmiętą podwójną kartkę i wcisnął ją w jej dłonie.

- Przeczytaj to. Przeczytaj i zrozum, jak bardzo się mylisz! – zerwał się w kierunku auta, jednak zatrzymał po zrobieniu kilku kroków. – I zastanów się, co robisz ze swoim życiem – po czym bez słowa odwrócił się i doszedł, zostawiając Scarlett oniemiałą. Nim zdążyła połączyć fakty, Toma już nie było. Przełknęła ślinę, wodząc wzrokiem za odjeżdżającym z piskiem opon audi. Gdy zniknął, zdała sobie sprawę, że wstrzymywała oddech. Zachłannie nabrała powietrza, spoglądając na Liv.

- Nic nie powiem – odrzekła, wciskając w pilocie guzik odblokowujący zamki w drzwiach samochodu. Otworzyła drzwi ze strony pasażera, ponaglając Scarlett spojrzeniem. – Siadaj, czytaj i uwierz wreszcie do cholery jemu, im, nam. I sobie przede wszystkim.

Choć literki tworzyły wyrazy, wyrazy zdania, a zdania całe akapity, w dodatku zupełnie jasne, przekazujące klarowne informacje, czytała cały artykuł po raz trzeci. Starała się omijać wzrokiem fotografie, które choć rażące, teraz nie miały już zupełnie znaczenia. Liv nie odezwała się już ani słowem, a jej nawet nie przyszłoby do głowy, żeby złamać ciszę. Pewnie, nawet nie zauważyłaby, gdyby siostry tam nie było. Cała drżała. Zupełnie mogła zebrać myśli, nie mogąc zrozumieć własnej głupoty. Pamiętała jak miała pierwszy raz w rękach ten szmatławiec. Pamiętała, jak celowo nie czytała artykułu nie chcąc znać szczegółów. Pamiętała, jak ignorowała wszystkich, którzy chcieli przemówić jej do rozumu. Postąpiła jak rozkapryszone dziecko, które bez względu na to czy ma rację, musi postawić na swoim. Już w klubie doszła do wniosku, że ta burza w szklance wody może być wyolbrzymieniem faktów. Jednak nie spodziewała się, że jej wnioski były aż tak mylne. Jak mogła być aż tak głupia!

‘(…) Gitarzysta wyraźnie ignorował fankę, wydawał się być zupełnie nie zainteresowany jej obecnością. Przez całą rozmowę był nieobecny, nie słuchał jej i sprawiał wrażenie niezadowolonego z jej obecności. Pomimo, że Amerykanka jest naprawdę urodziwą dziewczyną. (fot. 3) Fotografie wydają się być dowodem  na to, że w Stanach, Kaulitz potrafił połączyć przyjemne z pożytecznym. Jednak w tym przypadku pozory mylą.

Należy postawić pytanie, co stało się panu Kaulitzowi znanemu z podbojów miłosnych, że zignorował tak ładną i wyraźnie chętną do zawiązania bliższej znajomości dziewczynę?

Czyżby się zakochał?(…)’

Wymięta kartka powoli upadła na podłogę, gdy brunetka upuściwszy ją, skryła twarz w dłoniach. Gwałtownie kręciła głową, a długie włosy, smagały jej policzki.

- Liv, powiedz, że to mi się śni!

- To jawa, najprawdziwsze życie, które walisz sobie na głowę. Na własne życzenie – Scarlett nie spojrzała na siostrę, ani nie zaprzeczyła. Po prostu siedziała, oddychając płytko i wciąż zasłaniając buzię dłońmi. Coś miażdżyło jej mostek, niewyobrażalny ciężar, tak mocno utrudniał pracę zbolałemu sercu. Już nie szukała usprawiedliwień. Po prostu go skrzywdziła. Po prostu odsunęła się, choć miała być blisko. To nie chodziło zwykłą kłótnię o kolegów czy cokolwiek innego, ani o chwilową sprzeczkę czy przekomarzanie bez powodu. Nie dała szansy prawdzie,  nie zbadała sytuacji, dała się zmanipulować, ponieść emocjom i w dodatku, nie słuchała, gdy próbowano otworzyć jej oczy. Zrobiła rzecz najgorszą z możliwych. Zrobiła to, czego przyrzekła sobie nigdy nie robić. Miała nie wątpić, nawet gdyby inni zwątpili. Zawiodła go. Gwałtownie poderwała się na miejscu.

- Zawieź mnie tam – wyszeptała drżącym głosem.

Wysiadła, trzaskając drzwiami. Nie pożegnała się, nawet nie spytała Liv, czy zaczeka. Widziała tylko jeden cel, interesowało ją jedno. Przeprosić go. Zrozumiała, że sama skutecznie udowadniała Tomowi, że wszystko co mówiła, co robiła, było nieprawdą. Bo ile warte były słowa o prawdzie, gdy ją odrzucała? Ile warta była wiara, gdy mu nie wierzyła? Ile warta była ona, gdy porzucała obietnice? Dozorca już nie pytał, do kogo przyszła. Bywała tam zbyt często, by nadal zadawał to pytanie. Po prostu otworzył i nawet nie próbował zagadywać, widząc jej zbolałą minę. Prędko podeszła do windy, mało brakowało, a wdusiłaby w ścianę guzik przywołujący ją. Z niecierpliwością oczekiwała, aż drzwi wreszcie się otworzą, a gdy była już w środku, pośpiesznie wdusiła guziczek z numerkiem ostatniego piętra. Te kilka chwil wydawało się ciągnąć w nieskończoność. Stanęła przy samych drzwiach, by nie tracić więcej czasu. Bała się wind, ale teraz zupełnie o tym nie pamiętała. Prawie biegiem doskoczyła do drzwi w końcu korytarza. Energicznie wdusiła przycisk dzwonka. Oddychając ciężko, przypatrywała się im ponaglająco, chcąc swym spojrzeniem przywołać któregoś z chłopaków do otwarcia. Po chwili, zamek ustąpił i w drzwiach pojawił się Bill. Spojrzał smutno na Scarlett.

- Jest Tom? – spytała cichutko, tracąc cały swój wcześniejszy animusz. Emocje powoli opadały, a ona zaczynała się coraz bardziej bać. Świadomość skutków minionych zdarzeń, klarowała się w głowie brunetki coraz jaśniej. A co jeśli już jej nie będzie chciał? Bill przecząco pokręcił głową.

- Wypadł z mieszkania jak z procy, jakieś półtorej godziny temu – westchnęła żałośnie, zaczynając krążyć po korytarzu. Tak bardzo liczyła, że go zastanie, że porozmawia, że spróbuje, a Toma nie było. Przepadł. Miała wrażenie, jakby znów podcięto jej skrzydła. Scarlett skryła buzię w dłoniach, starając się opanować gulę rosnącą bardzo szybko w jej gardle. – Wiesz, nie mam zbytnio ochoty dołować cię jeszcze bardziej, ale położyłaś sprawę, Scarlett. Tom, odkąd ma ciebie, nie interesuje się innymi. Nie żeby nie oglądał się na ulicy, czy coś – tu uśmiechnął się krótko. – Wszystkie inne przestają mieć znaczenie, kiedy ma ciebie obok. Zraniłaś go tą niewiarą, Scarlett. Bardzo mocno.

- Wiem – szepnęła beznamiętnie. Patrzyła w punkt w końcu korytarza, nie widząc zupełnie nic. Miała wrażenie, że ktoś wyrwał i zdeptał, jej wciąż bijące serce, że ona sama je wyrwała i zdeptała. Bez litości. – Dlatego tu jestem… i tak bardzo chciałam mu powiedzieć, że wiem, że wcale tak nie myślę już, że byłam taka naiwna, że nie słuchałam.. nie wierzyłam… a jego nie ma… Powiedz, że wiesz, gdzie on jest.. – wyszeptała bardziej do siebie, niż do Billa.

- Wiem – odrzekł, a ciało Scarlett przeszył dreszcz. Odwróciła gwałtownie głowę, spoglądając wprost w oczy chłopaka. Aż zląkł się wyrazu jej przeraźliwie niebieskich tęczówek. Odwrócił się, sięgając z szafki pęk kluczy. – Zawiozę cię – wyszedł z mieszkania, zamykając za sobą drzwi.

- Dużo się ostatnio dzieje – wyszeptała, gdy wyjeżdżali z podziemnego parkingu. Skupiła się na mknących ulicą autach. Musiała czymś zająć myśli. Bill uważnie patrzył na drogę, chcąc włączyć się do ruchu. Nie odpowiedział, czekał na ciąg dalszy. – Niby życie, tak po prostu, ale… nie jest zwyczajnie. Nie jest po prostu. Teraz… nigdy, przenigdy nie zwątpiłam w Toma. Nawet teraz, to wszystko wydawało mi się jednym wielkim kłamstwem, ale… ja nie wiem, nie mogę pojąć jakim cudem, to wszystko się stało. Nie mam pojęcia, dlaczego nie zajrzałam do tej gazety – westchnęła, odrywając wzrok od jezdni. Przeniosła go na Billa, jakby odrobinę wyczekująco. Odezwał się dopiero po chwili.

- Nie wiem, co mam powiedzieć, Scarlett. Tom nie raz miał sporo za uszami, ale… on cię naprawdę kocha. Widziałem, co się z nim działo przez ostatnie dni, by być tego pewnym bardziej niż można. Z resztą, nie potrzeba mi było tego czasu, by to wiedzieć.  

- Tak bardzo bałam się odrzucenia, że sama odrzuciłam go od siebie.

- Napraw to. Po prostu to napraw i nie rozpaczaj już. Nie cofniesz czasu i ciągłe wypominanie, niczego już nie zmieni. I już nie wątp, Scarlett. On nie potrzebuje niczego bardziej, jak wiary i twojej miłości – Bill płynnie zmienił bieg i łagodnie skręcił w wąską uliczkę. Na ulicach było już spokojnie. Ta świeciła pustkami. Studio. Powoli podjechał pod bramę i zgasił silnik. Nawet nie zauważyła. kiedy dojechali. Wydawało się jej, że wszystko dzieje się, jakby poza nią. Bill wypiął z pęku dwa klucze i podał je Scarlett. – Ten większy jest od bramy, a mniejszy od drzwi – kiwnęła niepewnie głową, posyłając chłopakowi wdzięczne spojrzenie. Uśmiechnął się pokrzepiająco i przytuliwszy brunetkę do siebie, pocałował ją w czoło. – Dasz radę – odetchnęła ciężko i wysiadając, jeszcze raz spojrzała na Billa.

- Muszę – szepnęła, zatrzaskując lekko drzwi. Ruszyła w kierunku bramy, ściskając w drobnej dłoni dwa srebrne kluczyki.

[ The Script ‘I’m Yours’ ]

Stawiała cichutkie, drobne kroki, zmierzając powolutku korytarzem w kierunku pomieszczenia, z którego wypadał nikły snop światła. Póki nie przywykła do ciemności, kompletnie nie potrafiła się tam poruszać. Całe studio wydawało się jej zupełnie obce. Czuła się jak intruz, wkraczający w sferę jego prywatności. Tej, którą wciąż mu odbierano. Jemu gwieździe, jemu gitarzyście, jemu żyjącemu w blasku reflektorów i jemu marzącemu o cieniu – jemu Tomowi. Brutalnie zaszufladkowanemu pod maską zdobywcy, zmuszonemu do nieustannego uśmiechu i bycia najlepszym. Był wolny, ale tak naprawdę wolność odebrano mu z chwilą podpisania kontraktu. Podpisał cyrograf – zaprzedał duszę. Którą ona pomogła mu odkupić i nie miała zamiaru już więcej przyczyniać się do jej ponownego zatracenia. Zacisnęła dłonie w piąstki, pewniej ruszając przed siebie. Serce waliło jej jak oszalałe, chciała zerwać się i pobiec do niego, jednak coś ją powstrzymało. Ciche dźwięki gitary i kojący głos – jego głos - hipnotyzowały ją. Nakazywały wsłuchiwać się, chłonąć melodię, spijać z jego warg każde słowo.

Może i nie mam najdelikatniejszego dotyku

Może nie wypowiadam takich pięknych  słów

I mimo, że może nie wyglądam na zbyt wiele

Jestem Twój

Zachłystując się powietrzem, przyłożyła dłoń do ust, powstrzymując głośne westchnienie. Serce waliło jej z każdą chwilą mocniej, oddech nie chciał się ustabilizować. Powolutku doszła do pomieszczenia, w którym znajdował się Tom. Stanęła przy framudze, nieco w cieniu, mając przymknięte oczy. Nie zebrała w sobie jeszcze tyle siły, by odważyć się i spojrzeć na niego. Przytuliła policzek do chłodnej, drewnianej powierzchni. Tom nie śpiewał. Jedynie nucił od czasu do czasu. Upierał się, że to nie jego rola. Jednak Scarlett lubiła jego głos. Lubiła jego chrypkę albo aksamitną barwę. Lubiła go słuchać.

Nigdy nie czuję, że jestem wystarczająco dobry…

Wstrzymała gwałtownie oddech. Kolejne wersy wpijały się mocniej w jej serce. Powoli uniosła powieki. Turkusowe tęczówki napotkały skuloną sylwetkę, skupioną na grze, ściągniętą twarz, palce, wręcz czule muskające struny, całego Toma, którego widok zapierał jej dech. Starała się oddychać jak najciszej, by nie zburzyć aury, którą tworzył. Nie poruszała się, by nie przegapić niczego. Po prostu przyglądała mu się, nie marząc już o niczym innym, jak o tym, by wreszcie przytulić go mocno. Jakby instynktownie uniósł głowę i wtedy zobaczył ją. Stała w wejściu do pokoju, bojąc się uczynić ten jeden krok. Nawet się nie zawahał. Grał wciąż, a słowa wypływały z jego ust z tą samą płynnością.

Zagoiłaś te blizny z biegiem czasu

Objęłaś moja duszę

Pokochałaś mój umysł

Jesteś jedynym aniołem w mym życiu

Patrzył Scarlett prosto w oczy. Była taka mała, drobna, jakby zagubiona. Stała zaledwie kilka metrów od niego, a zdawało się, jakby dzieliła ich przepaść. Coś ścisnęło go za serce. Zabolało. Tak bardzo nienawidził tej sytuacji, tego co teraz między nimi było, tego dystansu, niepewności. Nienawidził przeszłości. Zawsze wracała, wtedy kiedy najmniej się jej spodziewał. Patrzył wciąż. Drżała jej bródka, a oczy naszły łzami.

Jestem Twój…

Wyszeptał, kończąc utwór. Po raz ostatni musnął palcami struny. Odstawił gitarę na podłogę, opierając ją o bok sofy i znów ulokował wzrok w niej. Nie ruszył się z miejsca. Nie wykonał żadnego gestu. Po prostu czekał. A ona po prostu patrzyła. Ramiona brunetki zaczynały lekko drżeć, gdy powstrzymywała szloch. Przestąpiła próg, odłożyła kluczyki Billa na stoliczek. Upadała w nicość pod wpływem jego spojrzenia. Nie było rozeźlone, nie było pełne żalu, było po prostu smutne i nie mogąc już dłużej, podbiegła do Toma. Zwinnie przełożyła nogę nad jego udami i usiadłszy przodem do Toma na jego kolanach, mocno przytuliła go do siebie. Objęła rękoma jego szyję, wtulając w nią policzek.

- Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam. Tak bardzo cię przepraszam, Tom – Szeptała gorączkowo na wpół z płaczem, coraz mocniej tuląc się do niego. Jednak Tom, nie będąc pewnym, czego tak naprawdę w tej chwili pragnie, nie zrobił nic. Nie objął jej, nie przytulił, nie pomógł. Siedział z luźno opuszczonymi rękoma. Waniliowy zapach włosów Scarlett jeszcze bardziej mącił mu myśli. Miał ją blisko, tuż przy sobie, a pomimo tego czuł… pustkę? Przeprosiła go, tak bardzo tego chciał. Scarlett przeprosiła, stała się rzecz niebywała, a jemu nie ulżyło. – Tom – wyszeptała wprost do jego ucha, gdy po kilku minutach wciąż nie zareagował. Uniosła się, kładąc dłonie na jego ramionach i spojrzała chłopakowi w oczy. – Powiedz coś, proszę – głos drżał jej groźnie, zapowiadając rychły wybuch. Jej tęczówki nabrały nienaturalnie silnego koloru. Były tak bardzo turkusowe, jakich jeszcze u niej nie widział. Wpatrywała się w niego wyczekująco, a on wciąż milczał. Nie potrafił wykrztusić z siebie słowa. – Tom.. – powtórzyła słabo. Nie potrafił skłonić się do niczego, nawet do najmniejszego gestu. Zagryzł suche wargi.

- Jesteś… jesteś dla mnie kimś, kogo zastąpić się nie da. Dotąd wierzyłem, że twoja wiara we mnie przetrwa, nawet gdyby wszystkie inne upadły, a teraz… nie wiem, co myśleć.

- Zawiodłam. Tak bardzo cię zawiodłam, ale chcę to naprawić. Pozwól mi pokazać sobie, że to był błąd, że mogę go naprawić. Pozwól mi wrócić.

- Przecież ty nigdy nie odeszłaś – szepnął. Zaledwie trzy słowa  wypowiedziane łamiącym się głosem, przeważyły szalę. Ścisnęło go za serce. Choć bolało tak bardzo i tak inaczej, tak nieznanie, nie potrafił dłużej patrzeć na jej strapioną buzię, powolutku i jakby nieco niepewnie położył dłonie na biodrach Scarlett. Zacisnął je czule, spoglądając w jej załzawione tęczówki. – Nie potrafię się od ciebie odciąć, zrezygnować, odpuścić, po prostu nie umiem, nawet gdybym chciał, gdybym próbował…

- Nie rób tego – oparła czoło na czole Toma, delikatnie muskając swoim jego nos. – Nigdy, przenigdy tego nie rób. Ja jestem twoja, a ty jesteś mój.

- Najbardziej boli mnie to, że bez względu na to, jak będę żył, jeśli pojawi się cień wątpliwości zawsze bardziej pewna będzie moja wina niż niewinność. Boli mnie to, że moja przeszłość, zawsze będzie ciągnęła się za mną – westchnął, delikatnie zaciskając palce na materiale bluzki brunetki. Nie miała pojęcia, co zrobić, jak zareagować. Była zła na siebie, na swoją głupotę i niewiarę. Postąpiła lekkomyślnie, nieodpowiedzialnie, a najgorsza w tym wszystkim była świadomość tego, jak bardzo skrzywdziła Toma. - Nie wiem, co mam ci powiedzieć – dodał po chwili.

- Choćby to, że pomimo tego wszystkiego, wciąż mnie chcesz.

- Chcę, chcę cię, jak nigdy nikogo, ale… posłuchaj mnie uważnie – odsunęła się, bacznie spoglądając na Toma. Jego głos nie był już obojętny. Drżał, w każdym słowie przelewała się obawa. Obawa i troska. – Właśnie dlatego na początku wychodziłem. By być jak najdalej od ciebie, by nie myśleć, by nie pragnąć cię, by nie uczynić cię kolejną. Kolejny wieczór to kolejna dziewczyna, a ty… ty byłaś inna. Nie ulegałaś mi, nie narzucałaś się, nie lgnęłaś do mnie. Dla ciebie nie liczyły się moje pieniądze, dobry seks, chwila zapomnienia. Tobie chodziło o mnie. Kiedy cię spotkałem, kiedy cię poznałem, pierwszy raz od bardzo wielu miesięcy chciałem się zobaczyć z kimś po raz drugi. Przy tobie zechciałem nauczyć się być z kimś ze względu na coś więcej niż sam seks. I to twoja wiara we mnie, twoja siła, twoje zaangażowanie i twoje zaufanie, pomogły mi wyjść na prostą. Jeśli mi je odbierzesz upadnę i chyba nie będę już w stanie wstać – nie wiedziała, co powiedzieć. Wpatrywała się w Toma, czując jak wyrzuty trawią jej serce.. Emocje odebrały jej możność jasnego myślenia. Setki myśli kotłowało się naraz w głowie Scarlett. Objęła Toma, mocno przylegając do jego torsu.

- Nie odbiorę – wyszeptała. – Czuję się fatalnie. Zachowałam się, jak... – zezłościła się na samą siebie, zabrało jej słów, niemoc wobec samej siebie przerosła Scarlett po raz kolejny. Wtuliła się w niego.

- Cicho już. Koniec tematu. Po prostu bądź, okej? – Scarlett kiwnęła głową, łaskocząc tym szyję Toma. Zaśmiał się cicho i objął ją szczelnie rękoma. Musnęła ustami jego skórę raz i drugi, sprawiając, że znów się roześmiał. Odrobinkę wyswobodziła się w objęć chłopaka, splotła ręce na jego karku. Patrząc na Toma, przekrzywiła głowę w bok. Co jak co, ale ten gest ujmował go zupełnie.

- Schudłeś w tej Ameryce. Czym oni cię tam karmili?

- To wszystko przez ciebie  – Tom westchnął teatralnie, usiłując powstrzymać uśmiech. Scarlett zmrużyła jedno oko, świdrując go spojrzeniem drugiego.

- Że jak, przepraszam?

- Usychałem z tęsknoty.

- A jak bardzo? – uśmiechnęła się filuternie, zadziornie unosząc głowę. Na ustach Toma pojawił się szeroki uśmiech. Całymi dłońmi ujął brunetkę pod plecami i pochylając się nieco, zachłannie wpił się w jej wargi. Całował ją długo i namiętnie. Przelewając w tą pieszczotę całą swą tęsknotę, pragnienie i miłość. Całował ją, jakby pierwszy raz. Tak bardzo spragniony czułego dotyku jej miękkich warg. Całował ją, póki nie zbrakło im tchu, ale nawet wtedy nie oderwał się od niej na długo. Muskał malinowe wargi Scarlett, czule, niewinnie, delikatnie. Podniósł ją z powrotem. Chwycił pod paszkami i niczym małe dziecko, wygodniej usadził na swoich kolanach. Zupełnie blisko siebie. Jej falująca klatka piersiowa, dotykała jego tors przy każdym prędkim wdechu, wywołując na ustach Toma cwany uśmiech.

- Bardzo?

- Baaaaardzo – zaśmiała się wprost do ucha Toma, przygryzając jego płatek. Powiodła czubkiem noska wzdłuż jego szyi, kości policzkowej, zahaczyła o jego nos, by delikatnie musnąć swoimi jego wargi i przytulić policzek do jego policzka.

- Przytul mnie, Scarlett – odrzekł po chwili milczenia. Dziewczyna wzdychając, objęła go ramionami, skrywając w szczelnym uścisku. Tom oparł głowę na jej ramieniu, oplatając rękoma wokół talii. Kołysała się lekko w tył i przód, chcąc przekazać mu swym gestem, jak najwięcej uczucia. Tom wtulił nos w kącik szyi Scarlett, muskając wargami obojczyk. Uśmiechnęła się. Tak bardzo bała się tego spotkania, że Tom zawiódł się na tyle, by ją odrzucić, że jej bezmyślne zachowanie zmieni wszystko. Była mu tak bardzo wdzięczna, tak bardzo szczęśliwa, że wszystko wróci do normy. Nawet tedy kiedy nie układało się między nimi, potrafił przełamać się i przyjść jej z pomocą. Te słowa tak mocno cisnęły się jej na usta, tak bardzo chciała mu to powiedzieć, czuła to tak pewnie, jednak nie potrafiła wyrzucić ich z siebie. Coś ją blokowało, coś uniemożliwiało jej wypowiedzenie tych dwóch magicznych słów. Dopiero teraz, gdy wszystko powoli cichło, zaczynała odczuwać skutki minionych przejść. Przede wszystkim zmęczenie. Nie spała dobrze przez kilka ostatnich dni, w dodatku ta szarpanina w klubie i wszystkie zmartwienia. Przymknęła na moment powieki, opierając brodę na głowie Toma. Skupiła się na delikatnych pocałunkach obsypujących skórę jej szyi i dekoltu. Tom przycisnął dłonie do pleców Scarlett, mocniej przygarniając ją do siebie. Wzdłuż jej kręgosłupa przebiegł dreszcz. Uśmiechnął się cwano, odsuwając noskiem materiał jej bluzki, przysłaniający obojczyki. Pomimo, że nieznacznie, powiększył dekolt w jej bluzce, był wyraźnie z siebie zadowolony. Mruknął coś niezrozumiale obsypując jej delikatną skórę drobnymi pocałunkami. Zaśmiała się cicho, gdy łaskotał to wrażliwe miejsce. Odchyliła głowę do tyłu, poddając się pieszczocie. Wodziła dłońmi po karku Toma, skrobiąc skórę paznokciami. Poczuła fale gorąca, czując, jak delikatnie ssie skórę wzdłuż  jej obojczyków. Upodobał sobie to miejsce. Lubił je całować, dotykać opuszkami. Już nie pierwszy raz. Spojrzał na dziewczynę. Nierówny oddech zdradził jej uczucia. Uśmiechnął się czule, sięgając jej ust. – Nie uciekaj mi więcej.

- Nie chcę – po raz kolejny otuliła swymi jego wargi, tak niewinnie, delikatnie, czule. Bez pożądania, bez pośpiechu i zapalczywości. Wytęsknienie. Powiódł dłońmi wzdłuż talii Scarlett, dotykając bioder i pośladków. Powrócił w górę tą samą drogą, odgarniając jej długie włosy z ramion na plecy. Wręcz przywarł do szyi brunetki, pozostawiając na niej ślad. Małą malinkę. Zaśmiała się łaskocząc go, by przestał. Ukończył dzieło i przyglądał mu się chwilę – Wariat jesteś! – roześmiała się znów, ujmując dłońmi buzię Toma. Delikatnie obrysowała opuszkiem skronie, linie brwi, oczy i nos, kości policzkowe, aż wreszcie wargi, bez przerwy patrząc mu w oczy. Przy nich zatrzymała się najdłużej, dokładnie zaznaczyła ich kontur, – Ale mój ulubiony… - uśmiechnęła się pod nosem, zwieszając głowę. Zarumienioną buzię, przesłoniła kotara czarnych włosów.

- A kuku – odsunął z buzi Scarlett gęste kosmyki, odrzucając je na jej plecy. Uniósł jej głowę w górę, ujmując dziewczynę pod brodą. – Chowasz się? – pokręciła głową, układając wargi w filuternym uśmiechu. Zahaczył spojrzeniem o jej roziskrzone oczy, pełne wargi, krągłe piersi skryte za obcisłym materiałem bluzki, smukłą talię, kobieco zaokrąglone biodra i szczupłe uda. Jego dłonie znów powędrowały wzdłuż ciała Scarlett. Ujął jej uda i powoli przesuwał ręce wzdłuż jej nóg. Gdy już dalej nie sięgał, zgiął je w kolanach i lekko przyciskając do swoich boków, dotarł do stóp Scarlett. Zsunął z nich wysokie szpilki, delikatnie masując chwilkę ich wewnętrzną stronę. Lubił jej stopy. Były małe i zgrabne. Miała śmieszne paluszki, taki bardzo długie, ale i je lubił. Oplotła go ciasno nogami w pasie. Uśmiechnął się i ona się uśmiechnęła. Pocałował ją, zadziornie zagryzając dolną wargę. – Tęskniłem, wiesz?

- Wiem, bo ja też tęskniłam.

- Obiecałem ci, że opowiem ci o tym, w jaki sposób zrekompensuję ci tęsknotę.

- Mhmmmm – mruknęła zalotnie wprost do ucha Toma. – Zamieniam się w słuch – tu nastąpiła bardzo szczegółowa relacja z zamiarów Toma. W takim stopniu dokładna, by oblać policzki Scarlett purpurą. Serce waliło jej jak oszalałe. Wystarczyło to, że byli tam tak blisko i w dodatku sami, by zaburzyć jego naturalny rytm. Jednak teraz swój stan mogła śmiało określić mianem przedzawałowego. Czuła, jak z każdym kolejnym słowem Toma czerwieni się coraz mocniej. Choć w sumie nie mogła dokładnie stwierdzić, czy to przez słowa, czy też palce, które bez najmniejszego problemu odpinały guziczki jej bluzki. Oddychała coraz szybciej i wcale jej się nie podobało, że nie umiała zapanować na własnym ciałem, gdy tylko okrasi je jego dotyk. Jednak był zbyt przyjemny, by kazać mu przestać. Zamilkł, siłując się z ostatnim guzikiem tuż pod jej biustem. Przyglądała mu się z filuternym uśmiechem. Zostawił go w spokoju. Okręciło się wokół niego kilka nitek i nie mógł sobie poradzić. Sapnął zrezygnowany, powoli unosząc wzrok. Otaksował spojrzeniem duże piersi Scarlett skryte jedynie za materiałem czarnego biustonosza. Nieśmiało uniósł ręce, delikatnie wiodąc dłońmi wzdłuż linii stanika, jakby bojąc się pozwolić sobie na więcej. Ujęła jego w swoje dłonie, przesuwając je na swoje piersi. Tom wciąż nie odrywał od niech wzroku. Nigdy wcześniej nie pozwalała mu na tak wiele. Jego puszyste policzki oblały się szkarłatem. – Pan się rumieni, panie Kaulitz – zaśmiała się cicho, muskając jego wargi. – Onieśmielam cię? – zapytała, przekrzywiając głowę w bok.

- Ciekawe, czy ty nie rumieniłabyś się, gdybyś miała przed sobą… - zastanowił się moment - taki widok.

- Nie sądzę, żeby moje własne piersi wywoływały u mnie głębsze emocje. Widuję je dosyć często – uśmiechnęła się szeroko, całując krótko Toma. Zwilżył końcówką języka suche wargi. Oddychał płyciej, zacisnął dłonie, na kilka sekund przymykając powieki. Scarlett przytuliła Toma do siebie, składając pocałunki na jego skroni, policzku, szyi. Było jej tak błogo, nie czuła wstydu, było po prostu dobrze. Chłonęła jego dotyk. Potrzebowała go. Całował czule jej wrażliwą skórę na szyi, obojczykach, przy których zatrzymał się wyjątkowo długo, łaskotał ją. Zagryzła wargę, powstrzymując uśmiech. Delikatnymi pocałunkami obsypywał cały dekolt brunetki, powolutku najpierw skórę jednej piersi, później drugiej, uśmiechając się, gdy zaciskała dłonie na materiale jego koszulki. Nakreślił językiem linię wzdłuż jednej miseczki i drugiej. Jego przyspieszony, gorący oddech wywoływał gęsią skórkę na ciele brunetki. Sunąc dłońmi wzdłuż jej talii, zatrzymał dłonie na biodrach Scarlett, przyciągając ją bliżej siebie. Zagryzła wargę, patrząc mu w oczy i mocniej oplatając go nogami. Jego spojrzenie było zamglone i jakby rozmyte.

- Scarlett, ja…

- Czuję – uśmiechnęła się. Nieznacznie poruszyła się na nim. Tom przymknął oczy, mocniej zaciskając dłonie na biodrach dziewczyny. Pocałowała go namiętnie. Drażniła jego podniebienie, rozbudzała i tak podrażnione zmysły. Pragnął jej, tak bardzo jej pragnął. Gotów był wziąć ją tu i teraz, gdziekolwiek. Rządze wypełniały jego ciało, rozsadzały go od wewnątrz. Oderwał się od jej warg, zachłannie całując jej szyję, piersi, zaczął zsuwać z ramion bluzkę, chcąc więcej i więcej. Znów wpił się w usta Scarlett. Ujmując dłonią jej prawą pierś. Ścisnął ją, już nie tak subtelnie. Z ust dziewczyny wyrwał się cichy jęk. Bez oporów poddawała się jego wyrafinowanym pieszczotom. Zwilżyła wargi językiem, odchylając głowę do tyłu. Trzymał ją mocno, pieszcząc i drażniąc. Znów poruszyła się na nim. Jej dotyk, ta bliskość. Przycisnął ją do siebie. Jego męskość, ocierała się o nią. Cicho jęknęła. Nie potrzeba było wiele, by rozpalić ją do granic możliwości. Pocałował ją zachłannie. Otworzyła oczy. W jej turkusowych tęczówkach krył się lęk podszyty namiętnością. Wciąż trzymając ją w ramionach, zerwał się z krzesła jak oparzony. Przecież obiecał! Obiecał nie ponaglać jej póki nie będzie gotowa! Obiecał nie robić nic, co zmąciłoby klarowność jej decyzji. Miała nie być następną, a teraz sam ją ku temu skłaniał. Oddychając płytko, postawił Scarlett na podłodze. W zatrważającym tempie zaczął zapinać guziki jej bluzki. Jakby chciał zdążyć przed samym sobą. Trzęsły mu się ręce. Nie potrafił ucelować guzikiem w pętelkę. – Tom – szepnęła, nie mając pojęcia, co się działo. Nie zareagował. – Tom – położyła dłonie ja jego własnych walczących z guziczkami. – Tom – rzekła stanowczo, ściskając mocno jego dłonie. Zatrzymał się, wyprostował, spoglądając jej w oczy. Był przestraszony. Już wiedziała. Natychmiast podeszła do niego i mocno wtuliła się w niego. Odruchowo odwzajemnił uścisk, opierając brodę na czubku głowy Scarlett. – Już dobrze – odetchnęła, całując go w tors przez materiał koszulki.

- Ja nie mogę… ja nie chcę, byś… - nie mógł zebrać myśli, plątał się, gubił. Skołatane nerwy i rozgorzałe emocje nie pozwalały mu racjonalnie myśleć. Wciąż rozsadzało go od środka, nie wiedział, co robić, co mówić. – Przepraszam – szepnął, wyswobadzając Scarlett ze swoich objęć. Wybiegł na taras. Odetchnęła głęboko, kryjąc twarz w dłoniach. Wszystkiego było już za dużo i to wszystko działo się zbyt szybko. Uśmiechnęła się do siebie, zapinając do końca bluzkę. Z ogrodu powiało chłodne nocne powietrze. Założyła bluzę Toma, przewieszoną przez oparcie sofy. Zapięła zamek pod samą szyję i odetchnąwszy raz jeszcze, wyszła za nim na taras. Chłód bijący od płytek, przenikał jej ciało przez bose stopy. Przeszedł ją dreszcz. Tom stał w cieniu, w rogu tarasu, paląc. Skrzywiła się w pierwszej chwili, ale niezrażeni szła w jego kierunku. Scarlett stanęła za nim, przytulając się do jego pleców.

- Miałeś to rzucić.

- Miałem też nie robić wiele innych rzeczy.

- Przestań. Przecież nic się nie stało.

- Jak to nic? Jeszcze chwila, a wylądowalibyśmy w najlepszym wypadku w łóżku! Obiecałem ci, przecież!

- I słowa dotrzymujesz, bardzo dzielnie – czule musnęła wargami łopatkę Toma. – Ja też tego chcę, Tom – odwrócił się przodem do Scarlett, spoglądając jej prosto w oczy. Błyszczały w mroku nocy. - Twoja przeszłość zniknie, kiedy wreszcie przestaniesz przywoływać ją, obawiając się, że powróci – stanęła na palcach, całując go w czubek nosa. 

- Po prostu bądź – szepnął, wtulając się w jej drobne ciało.