44.2. To nieprawda, że od przeszłości można się odciąć, zostawić ją i odejść. Zacząć od nowa. Przeszłość wraca, zawsze, najczęściej wtedy, kiedy najmniej się jej spodziewamy.

Do kościoła nie dowieziono jeszcze kwiatów, ale nawet bez nich sprawiał wrażenie miejsca rodem z nieba. Firma zajmująca się dekoracją przeszła samą siebie. Brzegi ław ozdobione były udrapowanym materiałem, do którego w sobotę miały dołączyć jeszcze lilie, a na podłodze wzdłuż nawy poustawiano świece. Tak jak i w wielu innych miejscach, bo były niemal wszędzie. Tak, by podczas ceremonii niemal w zupełności zastąpiły światła. Całe prezbiterium miało tonąć w kwiatach. Jednak nawet bez tego, nie sposób było nie zachwycić się dotychczasowym efektem. Stojąc z boku, można by uznać, że to scena rodem z jakiegoś filmu o miłości. Julie i Shie, spacerując po kościele, omawiali ostatnie szczegóły z księdzem, a rozradowany Nico dreptał nieporadnie między nimi, pokrzykując głośno, odkąd odkrył wewnątrz doskonałą akustykę. Tworzyli uroczą rodzinę. Julie patrzyła na Shie’a tak, jak tylko patrzy ktoś zakochany do szaleństwa, zaś kiedy wiodła wzrokiem za synem, można było odnieść wrażenie, że spoglądała na najcenniejszy skarb świata. Takiego uśmiechu nie kupią żadne pieniądze. Natomiast Shie, dumnie wyprostowany, obejmował blondynkę ramieniem, z czułością starał się upominać synka, by nie hałasował tak bardzo, ale koniec końców chyba nikomu to nie przeszkadzało, kiedy spoglądał na zachwyconego swymi poczynaniami chłopca. Julie skryta pod jego ramieniem i roześmiany Nico wpadający w jego silne objęcia, zdawali się być stworzeni ku temu, by ich chronił. Kiedy w kościele rozległo się donośne, ale niezwykle delikatnie brzmiące Ave Maria, ksiądz zaczął na głos zastanawiać się, kto włączył mikrofony, zaś Jul i Shie, odwrócili się w stronę chóru, doskonale wiedząc, że Scarlett żadne nagłośnienie nie było potrzebne. Wielebny nieco zdziwił się widząc jedną z największych gwiazd niemieckiej estrady stojącą na samym środku chóru, tuż przy organach, z nieco rozpostartymi rękoma, opartymi na balustradzie. Jej głos, tak czysty i silny płynął, a ona z błogim uśmiechem na ustach śpiewała z lekkością równą oddychaniu. Pomachała im i nagle ucięła, zwracając się z jakąś uwagą do organisty. Jej brzuch był już zadziwiająco duży. Przy posturze brunetki, wydawał się być nie do udźwignięcia. Po kilku minutach jej śpiew rozległ się znów, a przyszli państwo Durand wrócili do załatwiania ostatnich spraw. Choć do ślubu zostało kilka dni, wypadałoby, aby zapiąć wreszcie wszystko na ostatni guzik.

                                                                                                         

W starych murach zaległa cisza. Brunetka wciąż nie opuściła chóru i siedziała na ławce organisty, wpatrując się w przestrzeń wypełniającą niepisaną potęgę budynku. Nie to, żeby naszło ją na jakieś większe rozważania. Po prostu czekała na dźwig, który odtransportowałby ją prosto do samochodu. Drzwi skrzypnęły, jednak nie pojawił się w nich żaden podnośnik, jak sobie życzyła, a tylko Shie.

- I jak, siostra? – przysiadł się obok, podłapując punkt w który wpatrywała się Scarlett. Wieczna lampka.

- Wejść było łatwo – z niesmakiem spojrzała na schody. – Gorzej z zejściem.

- Może zamówić ci dźwig?

- A mógłbyś? – oboje zaśmiali się serdecznie. – Jeeeej, a wydawałoby się, że chwilę temu zdecydowaliście się pobrać.

- Nie zapominaj, że to miało się stać już w święta.

- Jeśli Julie czuła się wtedy tak, jak ja teraz, to ślub tuż przed albo ledwo po porodzie byłby ostatnią głupotą. Z tego dnia pamiętałaby tylko, że pękały jej krzyże i spuchły łydki.

- Moja mała siostrzyczka – Shie objął Scarlett ramieniem, a ona oparła głowę na jego ramieniu. Starszy brat to jedno z najlepszych, co trafiło jej się w życiu. – Ledwo okazało się, że cię mam, ty byłaś już dorosła, a jeszcze szybciej, postanowiłaś zostać mamą. Musiałem strasznie szybko przejść przez wszystkie etapy twojego życia, żeby za tobą nadążyć – uśmiechnął się szeroko czując, że i ona się uśmiechała.

- Nie tak do końca postanowiłam, to ten skrzat, który właśnie robi popołudniową gimnastykę, postanowił za mnie. Ale to nie zmienia faktu, że masz rację. Musieliśmy dużo nadrobić, ale to była najlepsza nauka, jaką odebrałam od życia. Jak byłam mała, to moim największym marzeniem zaraz po śpiewaniu, było posiadanie starszego brata. Ale nigdy nie przyszło mi przez myśl, że się pojawisz i, że taty nie będzie. Wiem, że wciąż was porównuje, ale to dla mnie niepojęte, jak bardzo jesteś do niego podobny.

- Wiesz, nie jestem przesądny, ale jedno, czego się trzymam, to to, że tak miało być. Moją żoną zostanie najcudowniejsza z kobiet stąpających po tej ziemi, moje siostry i matka to… - zasępił się z udawaną powagą, a Scarlett spojrzała na niego, niby to wyczekująco. – To kolejne na liście najcudowniejszych kobiet stąpających po tej ziemi – wybronił się z ujmującym uśmiechem na twarzy.

- Niech ci będzie, że jestem druga.

- Nie powiedziałem, że druga. Jest mama i Liv… - nie dokończył, bo oberwał kuksańca w żebra. Zaśmiał się, pobłażliwie kręcąc głową na widok bojowej miny Scarlett.

- Pamiętaj, że masz do czynienia z kobietą w ciąży o usposobieniu rozwścieczonej orki, więc lepiej się nie pogrążaj, chłopcze – odparła zabawnie, z powrotem opadając na ramię brata.

- Doprawdy, strach się bać – zakpił, co skończyło się kolejnym kuksańcem i radosnym parsknięciem. Scarlett bywała gorsza niż dziecko. – Wracając do tematu. W ogóle jest fajnie, poza kobietami z listy najcudowniejszych kobiet na świecie, mam wspaniałego syna i dobrych przyjaciół. Mam wrażenie, że niemal wszystko, o co prosiłem w dzieciństwie, spełnia się.

- Bo komu jak komu, ale tobie to się należy. Czasem – podjęła po chwili – to bym chciała, żeby Tom mi się już oświadczył. Spodziewamy się dziecka, mieszkamy razem, wybudowaliśmy dom, jesteśmy razem już prawie trzy lata i nie wydaje mi się, by miało to ulec zmianie. Chciałabym już ten papierek i obrączkę, przysięgę i wesele, ale z drugiej strony… jest dobrze, jak jest. Kochamy się i żaden podpis, umowa prawna, przysięga czy obrączka nie wpłyną na to.

- Jednak jesteś dziewczyną, która jak wiele innych już od przedszkola planuje swój własny ślub, trenując na lalkach Barbie.

- Powiedzmy.

- Wiesz, jestem tylko mało romantycznym facetem, ale myślę, że Tom o tym wie i jest świadom powagi sytuacji. Po prostu musi nadejść odpowiednia chwila.

- Wiem, ale trochę wam zazdroszczę.

- Wybacz, kochanie, ale to ja jestem starszym bratem i mam pierwszeństwo – żachnął się rozbawiony.

- No, dobra. Niech ci będzie, ewentualnie mogę ustąpić – poklepała brata po kolanie, mrugając do niego. Jednak zaraz spoważniała. – Ale i tak w swoim czasie zaprowadzisz mnie do ołtarza, nikt inny.

- W końcu jestem twoim ulubionym bratem!

- Bo jedynym.

- Bo twoim.

Gdy skończyła, mimowolnie uśmiechnęła się szeroko, chowając kosmyki włosów za uszy. Spojrzała w turkusowe tęczówki ojca, lekko pochylając głowę na bok.

-Jesteś niesamowita, Lettsy i pomyśleć, że moja. - Pokój wypełnił ich perlisty śmiech. Scarlett mocno wtuliła się w ramię Nico.

-Kocham cię, tatuś. Obiecaj, że szybko wrócisz.

-Obiecuję, że wrócę najszybciej, jak się da. Scarlett, nie zmarnuj tego, co dostałaś od losu. Tego nie da się kupić, ani wyuczyć. To trzeba mieć. Ty to masz. Idź do przodu, nie oglądając się za siebie. Spełnij swoje marzenia. Zrób wszystko, by tak się stało. Zrób wszystko, byś nie cierpiała przez rozwiane nadzieje. A ja, gdziekolwiek się znajdę, będę przy tobie.

-Jesteś najlepszym tatą, jakiego mogłam mieć.

-Bo jedynym.                                        

-Bo moim. - Mocno przytulił do siebie brunetkę, całując ją w czubek głowy.

- Przypomniała mi się jedna z rozmów z tatą. Boże, Shie, jak ja za nim tęsknię – odparła wypuszczając głośno powietrze. – Z tobą jest chyba inaczej, nie? Bo go nie znałeś. I nie twierdze, że czujesz mniej, ale inaczej. Mieliśmy takiego wspaniałego ojca, Shie… - brunetka wbiła w brata przeszklone spojrzenie i westchnęła ciężko.

- Dzięki temu, jak o nim mówisz, on wciąż z nami jest, Scarlett. Mama chyba jeszcze nie potrafi, a Liv woli milczeć, żeby nie poruszać takiego bolesnego tematu. A ty się nie poddajesz.

- Bo ja wiem, że tata jest chociaż go już nie ma. Mama cieszyła się, kiedy tamtemu facetowi dożywotnio zabrali prawo jazdy i odmówili wykonywania zawodu. Dało jej to swojego rodzaju ulgę. Ale to przecież nie zwróciło tacie życia, ani nam nie ujęło cierpienia. Uważam, że ten ból może ukoić tylko wieczna pamięć o nim. Noszenie go w sercu, pielęgnowanie wspomnień, dobrych chwil i wprowadzenie w życie tego, co nas nauczył. Dlatego żyję tak, by był ze mnie dumny, nie poddaję się, walczę. Wiem, czego chcę i zmierzam po to, bo nauczył mnie tego tata. By nie dawać za wygraną.

- Kiedyś, kiedy ten brzdąc podrośnie trochę – delikatnie popukał opuszkiem w brzuch Scarlett. – Porwę cię Tomowi i mi o nim opowiesz, dobra? Mama wprawdzie nie raz mówiła mi o nim, ale to było… jak jakiś pean ku najwyższemu bóstwu.

- To strasznie banalne i jakieś takie patetyczne, ale oni nie kochali się po prostu. To co przeszli, połączyło ich czymś więcej niż miłością.

Drzwi kościoła otworzyły się i stanął w nich, jakby niepewny tego, co go spotka, Tom. Rozglądał się po świątyni, obracając w dłoni kluczyki. Ogrom budynku i ta cała aura unosząca się wewnątrz, nieco go przerażały. Nie był specjalnie wierzący, w przeciwieństwie do Scarlett, z resztą i niespecjalnie bywał w kościołach. Szczerze mówiąc, to nie pamiętał, kiedy ostatnio. Pracownicy firmy dekoratorskiej uwijali się w całym budynku, nikt nie zwrócił na niego uwagi, bo przecież jeden celebryta w tą czy w tą, nie robił już różnicy podczas organizowaniu uroczystości o takim zasięgu. Zapytawszy o Scarlett, ktoś wskazał mu chór. Więc poszedł tam. Przywołując na usta uśmiech, gdy zobaczył ją i Shie’a gawędzących półgłosem, ruszył ku nim lekkim krokiem. Scarlett momentalnie rozpromieniła się na jego widok i wyswobadzając dłoń z uścisku brata, wyciągnęła ręce ku Tomowi. Ten, uśmiechając się pobłażliwie, wymienił uścisk dłoni z Shie’em i zaraz potem wziął brunetkę w ramiona. Zamknął ją w zaborczym uścisku, czule przygarniając do siebie. Scarlett westchnęła z ulgą, jakby tylko w jego ramionach była w stanie w pełni oddychać.

- Jak było u mamy? – zagadnęła, kiedy we trójkę kierowali się ku wyjściu. Nie była pewna, czy to tylko złudzenie czy może wcale jej się nie przewidziało, ale Scarlett odniosła wrażenie, że Tom jakby przygasł, słysząc to pytanie.

- W porządku, Gordon nie mógł przeżyć, że zabieram psy. Przywykł do zajmowania się nimi. Mama stworzyła kolejną awangardę i trochę się nasłuchałem o tym, co ją popchnęła do namalowania tego żółto-niebiesko-zielonego arcydzieła. Ma w przygotowaniu coś specjalnie dla nas, bo uważa, że nasz salon wymaga ożywienia. Tego już mi nie pokazała, bo to zepsułoby karmę tego malowidła – dziewczyna roześmiała się w głos nim w porę przypomniała sobie, gdzie się znajdowała. Shie omawiał coś jeszcze z kierownikiem przygotowań. A oni stali przy wyjściu.

- Zawiozłeś je już do domu?

- Tak, i chyba nawet spodobało im się w zagrodzie. Kiedy wrócimy, pozwolę im pobiegać, żeby poznały teren.

- Będę musiała przypilnować Kicię.

- Naprawdę chcesz ją zatrzymać? – Tom zagadnął z niedowierzaniem. – Wyklinasz każdego kota, który ośmieli się przejść koło ciebie, a teraz nagle chcesz mieć własnego?

- Tom, los tak chciał – odparła śmiertelnie poważna. – Tysiące bezdomnych zwierzaków błąka się po Berlinie, nie mogłam pozwolić, by ten był kolejny. Powinieneś to zrozumieć, twoje psy są ze schroniska.

- Ja nie mam nic przeciwko temu byśmy mieli kota, Maleńka. Po prostu to do ciebie niepodobne.

- Kobieta zmienną jest – odparła tak, jakby mówił o najbardziej oczywistej rzeczy na świecie. Tom wzruszył ramionami, a ona przyjrzała mu się dokładniej. Zmrużyła oczy, jak miała w zwyczaju, kiedy próbowała głębiej sięgnąć wzrokiem i przechyliła głowę, również w charakterystyczny dla siebie sposób. Coś nie pasowało jej w obyciu Toma, odkąd wrócił z domu. Tak, jakby pod pozorem normalności skrywał coś, co go trapiło. Zdążyła nauczyć się rozpoznawać zmiany, jakie zachodziły w nim, gdy coś go gnębiło. – Tom, wszystko w porządku? – jakby zdziwiony zapytaniem Scarlett nie odpowiadał przez krótką chwilę.

- Tak, a czemu miałoby być inaczej? – uśmiechnął się prędko i dostrzegłszy zbliżającego się Shie’a, objął Scarlett ramieniem i poprowadził ku wyjściu. – Wracajmy do domu.

*

- Mamusiu, a jak to będzie, kiedy wyjedziemy? – Candy dotąd zajęta kolorowaniem obrazków, nagle odłożyła zajęcie i zaskakując Rainie swoim pytaniem, wbiła w nią uważne spojrzenie.

- Będziemy bezpieczne, Cukiereczku. Ty będziesz chodziła do szkoły, a ja do pracy. Będziemy razem spędzać mnóstwo czasu. I już nigdy nie będziemy się bać – Rainie posłała córce ciepły uśmiech i wróciła do doprawiania zupy.

- A Bill pojedzie z nami? – dziewczyna poczuła się tak, jakby ktoś zaserwował sierpowy prosto w brzuch. Mocno zacisnęła oczy, by nie pozwolić łzom wypłynąć na powierzchnię. Niemal fizyczny ból opanował jej ciało, a w szczególności zaatakował serce. Dotąd starała się nie myśleć o tym, że wyjazd wiąże się z rozstaniem z Billem. Jak tylko mogła, odsuwała od siebie tą myśl.

- Nie, kochanie. Bill zostanie tutaj. Ma rodzinę i zespół. Jego fani byliby bardzo smutni, gdyby ich zostawił.

- Ale będzie nas odwiedzał? – dziewczynka drążyła, nie mając najmniejszego pojęcia, jak wielki ból zadaje matce.

- Nie, nie będzie mógł. Przecież ci mówiłam, że z nikim nie będziemy mogły się spotykać. Tam poznamy wielu nowych ludzi. Będziesz miała koleżanki, które zaczniesz zapraszać domu, a one ciebie. Może nawet zyskasz prawdziwą przyjaciółkę – Rainie starała się, by usunąć z głosu drżenie i nadać mu lekki ton. Uparcie mieszała zupę, wpatrując się w wirujące kręgi.

- Ale ja kocham Billa, Toma, ciocię Sophie i Scarlett! Julie, Shie, Nico i wszystkich. Mamo, musimy się z nimi spotykać! – krzyknęła pretensjonalnie, splatając ręce na torsie. Rainie zostawiła zupę i prędko podeszła do córki, przyklękając przed nią. Ujęła jej rączki w swoje dłonie i spojrzała głęboko w oczy. Candy momentalnie opuściła cała bojowość, gdy zobaczyła spojrzenie mamy.

- Cukiereczku, posłuchaj. Dzięki temu wyjazdowi uciekniemy przed Hansem i już nigdy nas nie skrzywdzi. Bill i Shie bardzo się natrudzili, żeby doprowadzić do tego, żebyśmy mogły wyjechać. Będziemy musiały tylko opowiedzieć pani sędzi o tym, co działo się u nas w domu i będziemy wolne, ale jest jeden warunek. Kiedy wyjedziemy, już nigdy nie spotkamy naszych bliskich. Dla naszego i ich bezpieczeństwa, żeby nikomu nie stała się krzywda, rozumiesz? – Candy z przejęciem skinęła głową. – Dostaniemy nowe imiona i nazwisko, nowy dom, ty szkołę, a ja pracę. Wszystko zaczniemy od nowa i będziemy bardzo, bardzo szczęśliwe. Przeżyjemy wielką przygodę, kochanie. Tak jak ci opowiadałam. – Zamek w drzwiach skrzypnął, Rainie momentalnie poderwała się na równe nogi.

- To Hans – mruknęła dziewczynka i szybko zebrała swoje rzeczy.

- Przyniosę ci zupkę do pokoju, zjemy razem – blondynka wysiliła się, by odprowadzić córkę pokrzepiającym uśmiechem. Kiedy tylko usłyszała, jak mężczyzna zdejmuje kurtkę i buty na jej ciele wystąpiła gęsia skórka i opanował je doskonale znany jej strach. Uważnie zapełniła talerz zupą. Hans wszedł do kuchni w chwili, kiedy stawiała go na stole. Przełknęła głośno ślinę, mając nadzieję, że po prostu zje i pójdzie oglądać telewizję. Starając się opanować zdenerwowanie, nalała porcje dla siebie i Candy. Zabrawszy je, cicho skierowała się do wyjścia.

- A ty, gdzie? – warknął, zmuszając ją tym samym, by spojrzała na niego. Hans Frommer – jej kara za grzechy, których nie popełniła. Pomimo lat spędzonych pod jednym dachem, rzadko na niego patrzyła. Tylko wtedy, kiedy zmuszała ją do tego sytuacja. A teraz, kiedy była o krok od uwolnienia się od niego, dostrzegła go. Hans nie był odrażającym typem z dużym brzuchem piwnym. Był zadbanym, na swój sposób przystojnym mężczyzną po trzydziestce. Na pozór zupełnie normalnym ojcem rodziny. Ktoś z zewnątrz nigdy nie posądziłby go o niezrównoważenie, znęcanie się nad żoną i dzieckiem. Przecież to, że ich małżeństwo zostało ustawione nie odcięło im drogi do normalnego życia. Mogli je mieć. Jednak on odebrał im tą szansę, gdy pierwszy raz pobił Rainie za urodzenie bękarta, za to, że była zbyt niegodziwa by wejść do jego rodziny. Brzydziła się nim, nie raz siłą woli i strachem o przyszłość Candy powstrzymywała się od unicestwienia jego silnej woli. Nie jednej nocy zakradała się do jego pokoju z nożem kuchennym w dłoni, gdy spał upity do nieprzytomności. Za każdym razem wychodziła, nim ostrze dotykające jego szyi zdążyło przeciąć skórę.

- Idę do Candy, nie będziemy ci przeszkadzać. Kiedy zjemy, pomogę jej w lekcjach.

- Czy ten bachor jest na tyle głupi, że nie potrafi wyliczyć kilku zadań?

- Kupiłam piwo, które lubisz, odpocznij sobie – siląc się na spokojny ton, zmusiła się, by spojrzeć na niego raz jeszcze. – Musimy poćwiczyć angielski, trudno, żeby sama mogła przeprowadzać rozmówki. Candy nie jest głupia, Hans. Jest czwarta w klasie – odparła cicho i wyszła, modląc się w duchu, by nie chciał iść za nią.

*

Przez szeroko otwarte okno do pokoju wdarł się gwałtowny powiew wiatru. Miotał firanami, porwał zdjęcia ze stolika i zaborczo omiótł ciało Liv, mierzwiąc jej włosy. Zdziwiona podbiegła do okna, by je zamknąć. Georg niewzruszony siedział w fotelu. Brunetka wykorzystała sytuację i pozostała przy oknie dłużej, niż tego wymagała. Zapatrzyła się w ogród, szukając oparcia w tym widoku. Nienawidziła takich sytuacji i do dziś łudziła się, że wyjaśnili sobie na tyle dużo, by nie musiała zaistnieć.

- Zostań, Liv. Zostań w Niemczech. Zostań ze mną – zaczął spokojnie, rzeczowo, nie pozwalając, by targały nim emocje. Liv nie patrzyła na Georga. Nie była w stanie. – Po takim stażu będą się o ciebie bić we wszystkich najbardziej szanujących się gazetach. Nie komplikujmy tego bardziej, Liv – brunetka nie była pewna, czy Georg miał świadomość swego błagalnego tonu. Powoli odwróciła się od okna, jednak nie zwróciła ku niemu wzroku. Zaczęła krążyć po pokoju. Nie tak miało być, nie tak.

- Georg, to ja proszę ciebie, byś tego nie komplikował. Przecież jest dobrze! – po tych słowach poczuła bolesne ukłucie koło serca. Zignorowała je. – W Paryżu jest moje życie; moja praca, moi przyjaciele, moje mieszkanie i cały mój trud, który włożyłam w to, co dziś mam. Nie mogę tego od tak zostawić! Zastanów się, czego ode mnie wymagasz.

- Liv, ja niczego od ciebie nie wymagam, do cholery jasnej! Proszę, błagam, byś rozważyła  możliwość powrotu do Niemiec, byśmy mogli być razem. Ty to wiesz i ja to wiem, że oboje chcemy tego równie mocno – poderwał się z miejsca i zaczął krążyć razem z brunetką.

- Nie rzucę całego mojego życia. To tak, jakbym ja chciała, byś zostawił zespół dla życia ze mną! Zrobisz to? – spojrzała agresywnie na szatyna, irytowało ją, że był taki spokojny.

- Powiedz tylko kiedy. Nawet w tej chwili mogę zadzwonić do chłopaków i oznajmić im, że to koniec – spojrzał Liv prosto w oczy, był śmiertelnie poważny. Sapnęła groźnie, załamując ręce.

- Nie mówiłam poważnie - jęknęła.

- A ja owszem.

- Georg, czy nie możesz przyjąć tego, co mamy? Jest nam razem dobrze, spędzamy wspólnie czas, cieszymy się sobą. Musisz to psuć takim gadaniem? – warknęła, siląc się na to, by spojrzeć szatynowi prosto w oczy. Sama nie wierzyła w to co mówiła, ani w to, co robiła. Nie wierzyła samej sobie i nie miała pojęcia skąd brały się w niej słowa zupełnie przeciwne do tych, które chciała mu wyznać. Nie potrafiła ich zatrzymać. Nie potrafiła zatrzymać siebie.

- Wiesz, co? Wtedy, kiedy byłem w Paryżu, obiecałem sobie, że dotrzymam słowa, że dam ci wybór i nie pozwolę, byśmy zamiast rozmawiać znów poszli do łóżka, ale nie dotrzymałem, bo naiwnie wydawało mi się, że zmieniłaś zdanie! Niech cię diabli, Liv! – odwrócił się na pięcie i skierował się ku drzwiom.

- Pieprz się! – kiedy Georg znikał w nich, cisnęła za nim poduszką, jednak ta obiła się tylko o framugę. W tej też chwili jej serce rozsypało się na milion kawałków, bo wciąż nie wiedziała, dlaczego to robiła. Nie mogąc znieść ani chwili dłużej w jego pobliżu, chwyciła walizkę i zaczęła niedbale wrzucać do niej rzeczy. Trzęsły jej się ręce i potrzebowała zapalić. Chciało jej się płakać i krzyczeć, sama nie wiedziała, co się z nią działo. Nawet nie zauważyła, kiedy do pokoju weszła Jul.

- Co ty wyprawiasz, Liv?

- Pakuje się.

- Po co?

- Wyjeżdżam – rzuciła nerwowo.

- Na dwa dni przed ślubem brata? – Jul zapytała zdziwiona, nie wierząc własnym uszom. Podeszła bliżej Liv.

- Dlaczego wszyscy, do cholery jasnej, bez pytania wpieprzają się w moje życie i myślą, że doskonale wiedzą, czego mi potrzeba?!

- Może dlatego, że wciąż popełniasz te same błędy i chcą cię przed nimi uchronić? – Juli gorączkowo starała się obmyślić w miarę dyplomatyczną strategię rozmowy z przyszłą szwagierką. Nie było to łatwe.

- A co ty możesz wiedzieć, Jul? – Liv spojrzała jej chłodno w oczy, niemal sycząc, nim zorientowała się, że znów zachowuje się zupełnie nieadekwatnie do swoich uczuć. Broniła się i sama nie wiedziała przed kim.  

- Więcej niż ci się wydaje. Może trudno w to uwierzyć, ale chociaż nie szarżuję po świecie, wcale nie jestem głupią gąską, która nie ma pojęcia o życiu, o zdziwiona, co? – zironizowała, chwytając się pod boki. – Wiesz, co? Jakbyś nie zauważyła, dotąd słowem nie mieszałam się w twoje sprawy, ale teraz nie mogę. Bo chodzi o Shie’a. Nasz ślub jest dla niego bardzo ważny, odkąd tylko zaczęliśmy go planować marzył, by zjawiła się cała rodzina z tobą i Scarlett na czele. Pragnie, by ten dzień był idealny, więc bądź tak łaskawa o Królowo Egoizmu, choć przez chwilę przestać skupiać się tylko na sobie i nie zepsuj tego, bo wyobraź sobie, że świat nie kręci się wokół twojej nie kończącej się ucieczki! – po tym na pięcie odwróciła się i wyszła, zostawiając zszokowaną Liv sam na sam z mętlikiem w głowie. Julie była oazą spokoju, dobroci i ciepła, więc ten nagły przypływ gniewu oniemiał Liv. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Julie miała świętą rację. W akcie desperacji zrzuciła z łóżka na podłogę wszystkie rzeczy i bezsilnie na nie opadła.

- To nie tak – wyszeptała i nie mogąc dłużej dusić wybuchu, rozszlochała się na dobre. Odszukała w kieszeni telefon i wystukała na klawiaturze doskonale znany numer. Przycisnęła aparat do ucha i zwinęła się w kłębek. Odebrał po drugim sygnale. – Znów wszystko spieprzyłam, Pierre – wyszeptała przez łzy.

*

- Wiesz, to zatrważające, jak czas szybko biegnie – Sophie szepnęła, przysiadając na ławeczce przy grobie męża. – To już ponad dwa lata jak odszedłeś i dopiero dwa lata jak odzyskaliśmy syna. Tak bardzo żałuję, że nie mogliście się spotkać. Shie jest do ciebie taki podobny… - uśmiechnęła się smutno. – To bardzo mnie boli i zarazem cieszy, bo na każdym kroku przypomina mi o tobie; o naszym początku, trwaniu i końcu. Mieliśmy zbyt mało czasu Nico, tyle rzeczy zrobiłam nie tak! Ale kiedy o tym myślę, przypominają mi się twoje słowa, nasze dzieci są częścią ciebie we mnie i póki je mam, mam też ciebie, ale tak bardzo tęsknię, Nico. Chyba przywykłam do bólu, który dała mi twoja śmierć, ale co dzień otwierając oczy, pragnę zobaczyć cię obok. Tak już chyba będzie do końca, jak myślisz? – zamilkła na chwilę, zatrzymując wzrok na nagrobkowej płycie. – Za kilka dni nasz syn się żeni, wyobrażasz to sobie? To maleństwo, które nosiłam pod sercem, dziś jest dorosłym mężczyzną. Twój syn sam jest już ojcem i to wspaniałym. Nico ma cudownych rodziców. To też miłe, prawda? Hołd ku tobie. Tak wiele się zmieniło; z kury domowej nie potrafiącej zapłacić rachunków przez Internet stałam się prezesem międzynarodowej korporacji. To szalone! Wszystko, co się dzieje, odkąd cię nie ma, jest do granic szalone. Si się zmieniła, ja się zmieniłam. Czasami wciąż nie wierzę w to, że układa się między nami tak dobrze. Miałeś rację, jak zwykle miałeś rację. Nie pochwalałam jej związku z Tomem. Oj, dobrze wiesz, jak bardzo. Długo bałam się, że on ją skrzywdzi. Przecież wiesz, co o nim mówiono. Ale to wszystko niepotrzebnie, bo Tom to dobry chłopak, pasuje do naszej Lettsy. Dasz wiarę, jak sprytnie potrafi poradzić sobie z jej temperamentem? Nauczył ją, że nie zawsze musi być twarda i chyba to też pomogło nam w pojednaniu. Nasza niezłomna córka przy nim staje się nie do poznania. To już zupełnie inna Scarlett. Będzie cudowną matką, tak myślę. Choć wiem też, że to za wcześnie. Powinna skupić się na muzyce, w końcu dopiero co udało jej się wspiąć się na szczyt. Przejęłam się, kiedy oznajmili mi, że będę babcią. Bałam się, że nie podołają, że nie są gotowi, ale wiesz, co? Na każdym kroku zadziwia mnie dojrzałość jaka przyoblekła ich związek. To już nie dwoje zakochanych nastolatków. To ludzie, którzy chcą spędzić ze sobą życie. I myślę, że tak powinno być, ale za to martwię się o Liv. Ma Paryż i zdjęcia, ale jest strasznie nieszczęśliwa. To widać na kilometr. Nie mam pojęcia jak jej pomóc, nawet Scarlett nie potrafi do niej dotrzeć. Z naszą córeczką dzieje się coś niedobrego, Nico. Pomóż mi, proszę, pomóż mi jej pomóc – szepnęła, wciąż wpatrując się w nagrobek. Miała suche oczy. Cierpienie nie było tylko łzami. Cierpienie było jej dniem codziennym i odkąd wyschły jej oczy, nosiła je głęboko w sobie. – Tak, jak Shie aż kipi szczęściem, jak Scarlett znalazła swoje miejsce na ziemi, tak Liv cierpi za nas wszystkich z nawiązką. Najgorsze jest to, że ona sama sobie to robi. I nie chce przestać. Och, Nico, Nico – westchnęła. – Żyję w takim pędzie. Nie myślę o sobie, bo chyba bym zwariowała, ale tak sobie myślę… czy mogę zacząć? Czy mam do tego prawo? Tak bardzo cię kocham, Nico. Minęło tyle czasu, a mnie wydaje się, jakbyś był ze mną jeszcze wczoraj. Bądź przy mnie. Bądź przy nas. Kocham cię najdroższy i kochać nie przestanę – pogładziła opuszkami marmur, delikatnie ucałowała pączek róży i zaraz ułożyła go na nagrobku. – Nie chcę stąd iść, ale mam jeszcze tyle spraw do załatwienia. Śpij spokojnie – uśmiechnęła się smutno i wsunąwszy na nos okulary przeciwsłoneczne, powoli skierowała się ku wyjściu, gdzie w aucie czekał na nią Dominik.

*

Scarlett dokładnie nie wiedziała, jak miała wyglądać ta cała impreza. Julie i Shie zarządzili, że wszyscy goście mają przybyć do domu. Nie chcieli żadnego typowego wieczoru panieńsko-kawalerskiego. A poza tym, na noc przed ślubem woleli uniknąć ekscesów. Jak się później mieli przekonać, na próżno.

[Christina Aguilera ‘Bound toyou’]

W salonie Julie urządziła miejsce dla swoich dziewczyn. Drinki, słodkości i inne niezdrowe pyszności. Muzyka grała w tle i zanosiło się na typowo babskie posiedzenie. Zaś Shie wybrał jeden z pokojów gościnnych, w przeciwległym krańcu domu, w dodatku na piętrze. Uznał, że tak zachowają ‘swobodę’. Scarlett już czuła po kościach, czym objawi się ta swoboda – Pan Młody pójdzie do ołtarza skacowany. Zaprosili najbliższych, ścisłe grono przyjaciół, by zachować w miarę intymną atmosferę. Przyjechała nawet siostra Jul, z którą całkiem niedawno odnowiła kontakt. Póki co, wszyscy gdzieś biegali, goście nie zjechali się do końca, więc Scarlett i Tom, stali sobie z boczku przytuleni. Stał za nią i obejmował ją czule, splatając dłonie na jej ogromnym brzuchu. Brunetka oparła głowę na ramieniu Toma i przypatrywała się całej tej krzątaninie.

- I pomyśleć, że to wszystko dla jednego ‘tak’ – zagadnęła, gdy musnął wargami jej skroń.

- Konkretnie to dla dwóch – mruknął wprost do ucha Scarlett. Zaśmiała się cicho i bucnęła noskiem jego policzek.

- Nie łap mnie za słówka, Kaulitz.

- Chciałabyś tak? – Scarlett nie odpowiadała dłuższą chwilę, gładząc opuszkiem wierzchnią część jego dłoni, z którymi splotła własne.

- Pewnie, że bym chciała. Ale wiesz, jest dobrze. Mam ciebie, wystarczy.

- No, bo kiedyś nas też to czeka.

- Chcesz się ze mną ożenić? – zagadnęła odchylając się nieco i mierząc wzrokiem profil Toma. Spojrzał na nią, jakby zadała najbardziej niedorzeczne pytanie na świecie.

- Oczywiście, głuptasie – skradł krótki pocałunek z ust brunetki, nim zdążyła się oburzyć.

- Jeśli to są oświadczyny, to niestety, ale musisz się bardziej postarać, bo liczyłam na coś romantyczniejszego. Wykaż się, żebym cię chciała.

- Wykażę się już całkiem niedługo i nie, to nie są oświadczyny, nie znasz dnia ani godziny, a kiedy już nadejdą, to nie będzie odwrotu – jego głos miał brzmieć złowieszczo, ale Scarlett jedynie się roześmiała.

- Tu jeszcze nic nie jest przesądzone mój drogi, zawsze mogę zmienić zda… - urwała, gdyż Tom nie dał jej dokończyć, odwracając brunetkę przodem do siebie. - …nie?

- Ja ci dam nie – pogroził jej palcem z pobłażliwym uśmiechem na ustach. Przyciągnął Scarlett blisko siebie i objąwszy ją najbardziej jak mógł, spojrzał jej prosto w oczy. Uśmiechała się, ale gdy zobaczyła skupienie pojawiające się na jego twarzy, spoważniała. – A jeśli nie będziesz mnie chciała, to cię porwę, ukradnę i ukryję. Złapię cię i już nigdy nie wypuszczę – wyszeptał czule i uśmiechnął się tak, że ugięły się pod nią kolana. Tak, specyficznie, jak tylko on umiał, uniósł ku górze kąciki ust, ale najpiękniejsze było to, że tak cudownie śmiały się też jego oczy. Pochylił się i delikatnie objął jej wargi swoimi; pocałunek, choć tak subtelny oddał wszystkie te niewypowiedziane słowa, które zawisły gdzieś między nimi.

- Nie nadejdzie dzień, w którym przestanę cię chcieć. To jest po prostu niemożliwe. Bez względu na to, czy wsuniesz mi na palec obrączkę, czy powiesz tak i podpiszesz sobie na mnie papier, czy też do końca życia będziemy mieszkać w naszym domku z twoimi psami i tym okropnym kotem, z gromadą dzieci i stertą rachunków, ja nigdy nie przestanę cię chcieć. Nawet, gdybym wylądowała na drugim krańcu świata, nawet, gdyby oddzieliła mnie od ciebie nieuczciwość i zawiść ludzka, nawet, gdyby kazali zapomnieć i nie kochać, nigdy nie przestanę cię chcieć. Nawet, gdybyś ty przestał chcieć mnie – uśmiechnął się szeroko, jakby odkrył coś niesamowitego. Cudowna bliskość Scarlett była najlepszym ukojeniem dla myśli, które zaprzątały mu głowę od kilku dni. Trudnych myśli i niepewności. Była najlepszym lekarstwem na wszystko. Jej obecność, spokojny oddech, specyficzny zapach i ten wielki brzuch miażdżący jego własny; cała Scarlett, jej delikatny dotyk, słodki szept i władczy ton, wszystko to dawało mu takie błogie poczucie bezpieczeństwa, nawet, gdy sprawy szły źle. Odkąd wrócił z domu, od mamy, odkąd usłyszał i zobaczył wszystko, czego miał nadzieję już nigdy nie doświadczyć, choć nie miał najmniejszej pewności, z całych sił starał się przyjąć i zaakceptować to, czego w żaden sposób nie mógł już zmienić. To nieprawda, że od przeszłości można się odciąć, zostawić ją i odejść. Zacząć od nowa. Przeszłość wraca, zawsze, najczęściej wtedy, kiedy najmniej się jej spodziewamy. Tom czuł, że właśnie zapukała do jego drzwi. Nie zamierzał mówić o tym Scarlett, nie chciał jej martwić, bo przecież nie mogła się denerwować. Nie mógł też nic zrobić, bo wszystko zależało tylko od tamtej, czy zdecyduje się wkroczyć ponownie do tego życia i jeśli tak, jak Scarlett ustosunkuje się do tego. Tylko na tym mu zależało, bo nie wyobrażał sobie stracić jej z powodu błędu przeszłości, jakim była miłość do tamtej. I tego co po niej pozostało.

- Scarlett, jak ja cię kocham, tak że czasem aż boli. Nie jestem religijny, kiedy miałem wejść do kościoła czułem się dziwnie, możesz się śmiać, ale się bałem. Nie byłem tam naprawdę dawno i specjalnie nie wierzę w to wszystko, o czym tam opowiadają, ale wiem, że to dla ciebie ważne. Cały ślub, wesele, obrączki, to tylko dodatek, ale wiem, że tego pragniesz. Widzę, jak spoglądasz na Jul, kiedy nikt nie patrzy. A ja chcę, byś miała wszystko, czego pragniesz. Chcę spełnić każdą twoją zachciankę, nawet najbardziej nierealną do zrealizowania. Chcę dla ciebie wszystkiego, czego pragniesz ty. Dlatego przyjdzie dzień, kiedy pojawię się z pierścionkiem, a później ten, w którym staniesz się moja na zawsze – wszystkie te słowa wypowiedział niemal szeptem, a Scarlett miała nieodparte wrażenie, że wymówienie ich nie łamiącym się tonem kosztowało go niewypowiedzianie wiele. Toma coś gryzło, upewniało ją w tym jego walące serce, dziwny ton i lęk kryjący się w jego oczach. Poza czułością, przemawiało przez niego coś jeszcze.

- Będę wtedy najszczęśliwsza – odpowiedziała cichutko i potarła dłonią jego policzek. Wtulił się w nią i uśmiechnął delikatnie, przymykając powieki. Chwila ta mogłaby trwać wiecznie, lecz przerwał ją Bill. Podszedł do nich z pobłażliwym uśmiechem na twarzy.

- Jak się macie gołąbeczki?

- Nie chcesz wiedzieć, jak ma się kobieta w dziewiątym miesiącu ciąży, wierz mi.

- Już niedługo – błysnął pełnym uśmiechem, a Scarlett wywróciła oczami.

- Nie kop leżącego. Na jutro zamówiłam specjalny namiot, w którym będę wyglądać, jak… - urwała szukając słowa odpowiadającego jej samopoczuciu.

- Jak zwykle szałowo – dokończył za nią Tom.

- A teraz porywam Toma, czas byśmy my, mężczyźni zostawili was, panie i oddalili się, by omawiać męskie sprawy – Scarlett wywróciła oczami i spojrzała na Toma. Jego oczy były już inne, ten niepokój też wydawał się zniknąć. Ale czy na pewno? Uśmiechnęła się do niego, a on niemal z namaszczeniem złożył na jej ustach pożegnalny pocałunek. Potem niechętnie wypuścił ją z objęć i poszedł z Billem na piętro. Nim zniknął na schodach, odwrócił się i przypatrzył się, jak śmiejąc się z czegoś siada obok Liv i promienieje.

Bo nie mam nic, jeśli nie kocham ciebie.

*

 Odkąd chłopcy zniknęli na piętrze i zamknęli się w pokoju, nie było po nich śladu. Nawet muzyka nie była zbyt głośna. Robili wszystko, by nie zwracać na siebie uwagi. Choć panie w salonie bawiły się świetnie, każda, choć nie na głos, zastanawiała się, czy ta cisza przypadkiem nie wróżyła czegoś niedobrego. Od kilku bitych godzin żaden z nich, nawet do nich nie zajrzał. Scarlett do głowy przyszło tylko jedno rozwiązanie – spili Shie’a i Pan Młody pójdzie do ołtarza na kacu. Znajome i siostra Julie pożegnały się tuż przed pierwszą, więc zostały tylko we cztery; Jul, Soph, Liv i Scarlett. Brunetka wyczuwała nieprzyjazne fluidy między Julie i swoją siostrą. Swoją drogą, Liv przez cały wieczór odezwała się zaledwie kilka razy i miała zupełnie wisielczy nastrój. Coś musiało się stać. Tylko Scarlett jeszcze nie wiedziała co. Od długiego siedzenia spuchły jej nogi, bolało ją całe ciało i dosłownie nie mieściła się w sobie. Miała wrażenie, że skóra pęknie zaraz na niej, tak bardzo była naciągnięta. Kiedy odbyła kolejną, z niezliczonych wizyt w toalecie, uznała, że czas wracać. Była niesamowicie zmęczona i dziwnie się czuła.

- Liv, odwieziesz mnie? – siostra, jakby wyrwana z zamyślenia spojrzała na nią nieobecnym wzrokiem i ledwo zauważalnie skinęła głową. Szybko poderwała się z miejsca i niemal wybiegała do przedpokoju, żeby się ubrać. – Przepraszam, ale musze odpocząć.

- Doskonale cię rozumiem, ja ostatnie tygodnie prawie zupełnie przeleżałam w łóżku. Jesteś dzielna, szwagierko – Julie zaśmiała się radośnie i uściskała Scarlett.

- Wyśpij się, jutro, a w zasadzie dziś, musisz być olśniewająca.

- Dobrze, dobrze. Niebawem pójdę do nich i zorientuję się w sytuacji, jak długo zamierzają balować i najwyżej dam ci znać.

- W porządku – jeszcze raz uściskała blondynkę i zaraz po tym przytuliła się do mamy. – Trzymaj się, mamuś – Soph ucałowała brunetkę w czoło i odprowadziła córkę do drzwi. Liv czekała już w aucie. Kiedy wyjeżdżały z podjazdu, Scarlett dała Liv chwilę, zapinając guziki grubego swetra. – Podkręcisz ogrzewanie? – Liv bez słowa zrobiła to, o co ją poprosiła. Nie patrząc na Scarlett prowadziła w skupieniu, pokonując trasę na pamięć. Brunetka nie mogła znieść tego napięcia między nimi, coś takiego nigdy wcześniej nie miało miejsca. Między nimi było niemożliwe… – Liv? Pamiętasz, jedno serce w dwóch ciałach.

- Nie jesteśmy już naiwnymi nastolatkami, Scarlett – odparła po długiej chwili milczenia.

- Masz rację, ale wciąż jesteśmy siostrami. Odkąd wyjechałaś, wszystko się zmieniło, ale nie mam pretensji. To są twoje marzenia. Tylko nie chciałabym, żebyśmy oddaliły się od siebie. Widzę, że coś cię gryzie, a nie chcesz mi powiedzieć.

- Nie masz się czym martwić, Scarlett.

- Nie kłam. Mów, co chcesz, ale nie kłam. Wiem, że te wszystkie dziecięce obietnice rozmywają się w dorosłym życiu, ale… powiedz mi, jak jest naprawdę. Wszyscy snują dziesiątki teorii, zamartwiają się o ciebie, ale nikt tak naprawdę nie wie, co się z tobą dzieje. A ja zawsze to wiedziałam. Nie uciekaj ode mnie, Liv.

- Dlaczego…- zaczęła po dłuższym milczeniu. Świdrujący wzrok Scarlett i ta niewypowiedziana tęsknota za ich siostrzaną bliskością przelały miarę. – Dlaczego, ja nie mogę kochać po prostu, jak ty? Dlaczego nie mogę zapanować nad swoim życiem, skoro żyję wedle ustalonego porządku, dokładnie tak jak sobie zaplanowałam? Dlaczego, kiedy próbuję coś zmienić i tak postępuję inaczej? Dlaczego jestem taka popieprzona, Scarlett? – nie patrzyła na brunetkę, nie mogła, tępo wbijała wzrok w drogę.

- Georg.

- Odpycham od siebie ludzi.

- Nieprawda, przecież…

- Najpierw pokłóciłam się z nim, a potem z Jul, kiedy próbowała uświadomić mi prawdę – zaczęła twardo, choć głos drżał jej niebezpiecznie. – A wiesz, co jest najśmieszniejsze? Ona ma rację, jestem skupioną na sobie egoistką, która dba tylko o swoje dobro i wiesz, co? Pomimo tego i tak działam wbrew sobie.

- Liv, po prostu musisz uporządkować wszystko. Przemyśleć swoje uczucia, a potem pozwolić im dojść do głosu. A kiedy już poznasz je, będziesz wiedziała, co dalej.

- To wszystko zabrnęło za daleko, Scarlett. Nie mogę. Wybrałam i muszę się tego trzymać.

- To dlaczego jesteś taka nieszczęśliwa? – zapytała z troską.

- Bo wybrałam źle.

- Błędy są po to, żeby je naprawiać. Widzę, że cała ta Francja namieszała ci w głowie. Zapomniałaś, kim jesteś. Zapomniałaś, co wygrałaś rozstając się z Paulem. Twoje lęki zaburzyły rzeczywistość i przestałaś widzieć jasno. Daj sobie czas, siostrzyczko – Liv zaparkowała przed bramą. – Nie wejdziesz? – pokręciła głową. – Odpocznij, staraj się nie myśleć o tym wszystkim. Wyśpij się, byś jutro była najpiękniejszym świadkiem.

- Dzięki, Scarlett – Liv powoli odwróciła się ku siostrze. Posłała jej smutny uśmiech.

- Kocham cię, łobuzie.

- Ja też cię kocham – na tyle na ile pozwoliły jej warunki w aucie, przytuliła Scarlett, a kiedy się pożegnały, odjechała dopiero, gdy siostra zniknęła w mroku nocy, hen we wjazdowej alejce.

Cisza w domu wydała się jej niezwykle kojąca. Zgiełk wieczorku Jul był miłą odmianą, ale Scarlett preferowała spokój. Głównie w ciągu ostatnich miesięcy. Zostawiła rzeczy w holu, zabrała z kuchni sok i wafle ryżowe, i ociężale skierowała się na piętro. Telefon zostawiła na szafce, w razie, gdyby dzwonił Tom albo Julie. Zdjęła z siebie rzeczy i nie myśląc o niczym innym prócz długiej kąpieli, skierowała się do łazienki, chrupiąc wafla. Po kilkunastu minutach zanurzyła się w pachnącej pianie. Spod parującej powierzchni wystawał tylko brzuch i głowa brunetki. Kiedy się wyciszyła, a emocje opadły, maleństwo zaczęło swoje harce. To nic, że była trzecia w nocy! Wreszcie było jej choć odrobinę wygodnie. Rozluźniła się cieplutkiej wodzie i przymknąwszy powieki, starała się myśleć jedynie o przyjemnych rzeczach. Dziecko nie dawało za wygraną. Przeciągało się i odwracało. Miała wrażenie, że skóra na brzuchu pęknie za chwilę i z dziurek będą wystawać te silne nóżki, które tak wytrwale maltretowały jej macicę.

- Ależ ci się zachciało – pokręciła z dezaprobatą, wzięła kupkę piany i trzymając palce nad brzuchem, pozwoliła, by ściekła jej wprost na pępek. – Wiesz – pogładziła napiętą skórę. Mięśnie z boku bolały tak bardzo, jakby wciąż miała tam skurcz. – Tatuś i ja, nie możemy się doczekać, kiedy pojawisz się na świecie. Jesteśmy ciekawi, czy jesteś chłopcem, czy dziewczynką. Mam swoje przypuszczenia, ale nie będę mówić tego na głos. Wytrzymałam już długo, więc poczekam jeszcze troszkę. Może będzie już ciepło, kiedy się urodzisz. Ciekawa jestem, czy wytrzymasz do dwudziestego czwartego. To prawie trzy tygodnie. Wiesz, trochę się boję, jak to będzie, ale ty pewnie też, co? – popukała palcem w miejscu, gdzie widoczne było małe zgrubienie. – Powiem ci w sekrecie, że tata też się boi, choć zgrywa twardziela. Ale nie powiemy o tym nikomu. Będzie z nami, kiedy się urodzisz. Obiecał mi – uśmiechnęła się i znów pogładziła brzuch kilkoma kolistymi ruchami. –Tak mi tu dobrze, fajnie z tobą pogadać, wiesz? Ale muszę się streszczać, bo nie mogę brać długich kąpieli, a szkoda. Kiedy już się urodzisz, to sobie odbiję, o. Sprawiedliwość musi być. Ciekawe, kiedy tata wróci… to, co brzdącu? My tu gadu, gadu, a trzeba się szykować do snu. Mama jest skonana – Scarlett prowadziła jeszcze swój monolog w ciągu kolejnych kilkunastu minut, kiedy to suszyła się puchowym ręcznikiem i zakładała na siebie t-shirt niegdyś należący do Toma, opowiadając o tym, jak chłopak cieszył się na narodziny swego pierwszego dziecka. Kiedy około czwartej kładła się do łóżka, towarzyszyło jej dziwne uczucie. Coś jakby zaniepokojenie. Tom pewnie świetnie się bawił, a ona niepotrzebnie panikowała. Ułożyła się tak, by przynajmniej w teorii mogła nazwać tą pozycję wygodną i wbijając wzrok w księżyc za oknem, oczekiwała na sen, który nie miał prędko nadejść. Około piątej usłyszała warkot silnika. Pracował na tyle cicho, by nie była pewna, czy jej się aby nie wydawało. Kiedy trzasnęły drzwi, była już pewna. Tom wrócił. Po kilku chwilach, zamiast Toma w pokoju, usłyszała dziwne dźwięki dobiegające ze schodów. Zaniepokojona podniosła się z łóżka, jednak zanim dotarła do szczytu schodów, doskonale wiedziała, co zaszło. Nie zauważyli jej, dopóki nie zaświeciła światła. Jaskrawy snop padł z korytarza na słabo oświetlone schody, ukazując postać Scarlett w pełnej krasie. Szamotanina i przepychanki słowne ustały. Dzięki tej chwili nieuwagi, Billowi udało się podprowadzić Toma o kolejne dwa stopnie wyżej.

- O Scarlett – Tom wybełkotał do niej, śmiejąc się głupkowato. Odsunęła się z kamiennym wyrazem twarzy, jednak w środku czuła narastającą się falę złości. Że też tego nie przewidziała! Jak mogła być tak głupia! Starała się oddychać spokojnie, złapała się pod brzuchem, czując nadchodzący skurcz i powoli kierowała się do sypialni. Bill nie przerywał milczenia, starając się prowadzić Toma, który miał milion pomysłów na to, co mógłby robić po drodze do pokoju. Bill niemal rzucił go na łóżko, a ten niezwłocznie usiadł, najwyraźniej mając w zamiarze stwarzać pozór trzeźwego.

- Przepraszam, nie upilnowałem go, ale nie sądziłem… nie wypił dużo, ale zmieszał wszystko, co się dało – Bill był wyraźnie zakłopotany. Dziewczyna poklepała go po ręce, uśmiechając się niemrawo.

- Nie twoja wina, to jemu po raz kolejny się nie udało. Chyba zaczynam się tego obawiać spojrzała na Toma szczerzącego do nich zęby w uśmiechu.

- Może powinienem zostać?

- Nie, poradzę sobie. Zaraz zaśnie, jak dziecko, odprowadzę cię. Też musisz choć trochę pospać – zeszli na dół, Bill prowadził Scarlett pod rękę. A ona bardzo starała się skryć grymas, by nie dostrzegł, że ją bolało.

- W razie czego, dzwoń – Bill pożegnał się z nią bez przekonania i odszedł, a Scarlett powoli wróciła na piętro, nie będąc do końca pewną czy dobrze zrobiła pozwalając mu odjechać. Tom przechadzał się po pokoju przegryzając wafla. Zupełnie, jakby go tam nie było, przysiadła na łóżku. Skurcze wydawały się łagodniejsze, kiedy siedziała. Nie chciała myśleć, co mogą oznaczać.

- Zabierz rzeczy i idź z łaski swojej do gościnnego – odrzekła bezbarwnym tonem, nie racząc go nawet spojrzeniem.

- A niby czemu? – odparł zjadając kolejnego wafla.

- Bo śmierdzisz gorzelnią, jesteś pijany i nie zamierzam z tobą spać – odpowiedziała, siląc się na spokój.

- A ja owszem – rzucił od niechcenia, niedbale zdejmując ubranie. To nie był jej Tom. To znów nie był jej Tom. Prędko położył się do łóżka i ręką sięgnął pleców Scarlett. Poderwała się z posłania, odwracając się do niego przodem. Dużo kosztowało ją, by nie zgiąć się w pół, gdy nadeszła kolejna fala skurczy.

- Nie dotykaj mnie! Po raz kolejny złamałeś dane mi słowo! To się nazywa odpowiedzialność?! Tyle są warte twoje obietnice?! Lada moment dziecko może zechcieć przyjść na świat, a ty tak po prostu się upijasz?! – Scarlett krzyczała, a ona przecież nigdy nie krzyczy. Scarlett doskonale potrafi panować nad emocjami i nie daje się im ponieść. Chyba, że bardzo się boi. A teraz cała aż drżała, ze spąsowiałymi policzkami, jedną ręką podtrzymywała brzuch, a drugą zaciskała w pięść. Normalnie Tom byłby przejęty. Teraz nie widział w tym nic dziwnego.

- Wybacz, kochanie, ale jestem tylko człowiekiem.

- Upadłym człowiekiem. Obiecałeś, Tom! Obiecałeś! – z trudem panowała nad łzami napływającymi do oczu, bóle były coraz częstsze. Czytała o nich, ale to nie czas na skurcze przepowiadające, nie czas.

- Czepiasz się, Scarlett. Nic wielkiego. Kładź się, rano porozmawiamy. Jestem zmęczony – ziewnął przeciągle i wygodnie ułożył się na poduszce. Wyciągnął rękę do brunetki. – No, chodź.

- Nie zamierzam spać z tobą w jednym łóżku! Zawiodłeś mnie, Tom. Zawiodłeś! Cisnęła w niego poduszką, która dotąd leżała po jej stronie łóżka i nie oglądając się, wyszła z pokoju. Przecięła cały budynek, otwierając drzwi pokoju położonego najdalej od ich sypialni. Wciąż drżała, kiedy kładła się do chłodnego łóżka, po jej policzkach pociekły łzy. Gdyby spojrzała na zegarek, wiedziałaby, że kiedy wycieńczona płaczem leżała bez ruchu wpatrując się w nocne niebo, dochodziła piąta. W kilkanaście minut później, gdy Tom w drugim skrzydle domu spał już jak kamień, Scarlett zbyt zmęczona i przerażona, tym co zaczęło się z nią dziać, zasnęła płytkim i przerywanym snem. Nie minęło kolejne kilkanaście minut, gdy przebudziła się gwałtowanie, czując nadchodzący, wyjątkowo silny skurcz i płyn moczący uda i materac. – Nie, proszę nie teraz – wyszeptała przerażona, sięgając dłonią materaca i skóry swoich nóg. Korzystając z chwili, w której ból ustał, ostrożnie wstała z posłania i podtrzymując brzuch, opuściła pokój. Czas, by znów poradziła sobie sama.