51. Cierpienie jest na pewno rodzajem sensu. Bezsens przecież nie boli. Bezsens jest obojętnością.

Tytuł: Anna Kamieńska

[Christina Perri ‘The lonely’]

Szczupłe palce prędko przebierały po nagrzanej powierzchni kubka, gdy Scarlett prędko pokonując schody, kierowała się na piętro. Porcelana parzyła wnętrze jej dłoni, ale nie miała już innego wyjścia, jak tylko pędzić do pokoju. Otworzyła gwałtownie drzwi i wtargnąwszy do pomieszczenia, postawiła kubek na przewijaku. Strzepnęła dłoń, klnąc pod nosem, ale zaraz ujęła go znów, by wreszcie napić się kawy, na którą tyle czekała. Upiła łyk jeden, drugi i trzeci, nie zważając na to, że napój parzył jej przełyk. Dzięki temu miała, jakby większe poczucie, że wciąż żyła. Odstawiwszy na pół opróżnione naczynie, rozejrzała się po pokoju.

I wróciła rzeczywistość.

Przyklęknęła wśród stosów ubranek Liama i z trudem powstrzymała się, żeby nie wybuchnąć płaczem już po raz kolejny tego ranka. Wciągnęła spazmatycznie powietrze i powachlowała dłonią przed oczami, jakby to mogło coś pomóc. Wzięła do ręki błękitne śpioszki synka, ułożyła je na kolanach i wpatrując się w nie, delikatnie gładziła pastelowo beżowego słonika naszytego z przodu. Często zakładała je Liamowi. Po raz kolejny zachłysnęła się powietrzem, pragnąc wreszcie zapanować nad sobą, ale nie była w stanie. Stróżki łez popłynęły po jej policzkach, a Scarlett wpatrując się w ubranko, wspominała, jak Liam uroczo w nich wyglądał. Obraz przed jej oczami zamazał się, lecz ona doskonale widziała synka wierzgającego nóżkami, śmiejącego się i bacznie rozglądającego się dookoła. Zapach oliwki, który unosił się w pokoju, tylko potęgował to wspomnienie, a dziewczyna niemal czuła dotyk miękkiego ciałka synka. Mimowolnie zacisnęła dłoń na śpioszkach, jakby pragnąc uchwycić i jego.

- Ty jeszcze tutaj? – zza pleców dobiegł ją głos Toma, nie wiedziała czy był bardziej zmartwiony czy zły. – Siedzisz tu cały ranek, Scarlett – odwróciła się, posyłając mu buńczuczne spojrzenie załzawionych oczu, a on wydawał się zmarkotnieć. Mocniej ścisnęła delikatny materiał w dłoniach, będąc gotową do obrony.

- Te ubranka wciąż były w suszarni, trzeba je wreszcie pochować.

- Mamy na to czas, uporamy się z jego rzeczami, kiedy będziemy na to gotowi – silił się na miękki ton, ale uszu Scarlett nie uszła jego nerwowość. Podniosła się z podłogi i trzymając w drżących dłoniach malutkie śpioszki, podeszła do Toma. Rozszyła je na swojej klatce piersiowej, zupełnie jak wtedy, gdy była jeszcze w ciąży. Coś ścisnęło Tomowi gardło, a jego twarz skuł grymas.

- Rzeczy Liama nie mogły tam wiecznie leżeć, tylko kłuły w oczy. Spójrz – wskazała na materiał, ale Toma bardziej zainteresowało to, że jego kraciasta koszula wisiała na niej, jak ubranie atlety na mizernej dziesięciolatce. Martwił się o nią coraz bardziej, Scarlett nikła w oczach. – Pamiętasz jak je nosił? – znów delikatnie pogładziła materiał rozłożony na swojej piersi. – Ostatnim razem, kiedy je miał na sobie siedzieliśmy na tarasie. Coca polizała go po rączce, a on pierwszy raz zaśmiał się w głos – opowiadała drżącym głosem. Tom przeczuwał zbliżający się wybuch.

- Pewnie, że pamiętam – powiedział czule, zabierając jej śpioszki. Do jego nozdrzy doszedł delikatny zapach dziecięcego proszku i oliwki. Sam musiał użyć wiele siły woli, by się nie rozkleić. Poskładał ubranko, co wyraźnie nie spodobało się Scarlett. Objął ją ramieniem. – Chodź, kochanie. Zjedzmy coś razem, pewnie jeszcze niczego dziś nie tknęłaś, a potem wrócisz do ubranek, dobrze, a ja pojadę do Billa – dziewczyna zdawała się nie słuchać, wyswobodziła się z jego ramion i porwawszy śpioszki w ręce, mocno przytuliła je do siebie, patrząc na niego, jak zaszczuta przez myśliwych sarna. Nogi się pod nim ugięły. Czasem wydawało mu się, że Scarlett traktowała go jak wroga przeciwko nieustannemu podtrzymywaniu pamięci o Liamie.

- Nie, ja muszę to pozbierać. Nie mogą tak leżeć, możesz zjeść sam. Ja…ja później – odwróciła wzrok, mocniej przyciskając do siebie miękki materiał.

- Nie możesz tego zrobić za godzinę? Przecież nic się nie stanie – uklękła znów między ubrankami i ułożyła ostrożnie owe błękitne śpioszki na stosiku innych, już poskładanych. Chwytając w dłonie koszulkę w misie, odwróciła się do Toma, lokując w nim rozeźlony wzrok.

- Wciąż powtarzasz, że nic się nie zmieniło albo, że nic się nie stało. Czasem mam wrażenie, że ciebie to wszystko nie rusza – jej ton był lodowaty, pełen wrogości. Coś w nim pękło, jakaś od dawna wzbierająca się tama. Musiał podtrzymać się futryny, nie wierzył własnym uszom. Zrobiło mu się smutno. Zwyczajnie smutno. Patrzył na nią zszokowany, kodując kolejną potwarz ze strony Scarlett. Nie miał pojęcia, czy zdawała sobie sprawę z tego, jak go raniła. Ale chyba wykorzystała już cały deficyt jego cierpliwości na wysłuchiwanie, jak to on nie wie, co ona czuła. Była niesprawiedliwa. Uciekła o jeden raz za dużo. Nim odzyskał mowę, Scarlett wróciła do układania rzeczy.

- Nie zapominaj, że kiedy ty nie wyścibiałaś nosa spod kołdry, ja sam musiałem zmagać się ze śmiercią naszego syna. Słyszałem to milion razy, każdego dnia. Z ust dziesiątek osób. A to, że nie poszedłem w twoje ślady nie oznacza, że nie cierpię. Nigdy więcej nie waż się mówić, że to dla mnie nic nie znaczy. Nigdy więcej – wysyczał. Mówił wolno, przez zaciśnięte zęby, uważnie dobierał każde z nich, wpatrując się w jej zgarbione plecy. Kiedy odwróciła się, żeby mu coś odpowiedzieć, Toma już nie było. Niespełna minutę później, usłyszała auto na podjeździe. Spojrzała na zielone śpioszki, które trzymała w dłoniach i przycisnąwszy je do twarzy gorzko wybuchła płaczem. Nic nie będzie już takie samo.

W pokoju Liama Scarlett spędziła kilka kolejnych godzin. Poskładała ubranka i pochowała je w odpowiednie miejsca, posprzątała tam wszystko, co dało się uporządkować, zachowując się tak, jakby on w każdej chwili miał tam znów zamieszkać. Wśród jego ubranek powzięła pewne decyzje, mając nadzieję, że wreszcie będzie lepiej, że coś się zmieni i oni sami nauczą się wreszcie na nowo żyć. Razem. Te wszystkie plany, które wykwitły w jej głowie, gdy tylko pozwoliła sobie myśleć o czymkolwiek innym, niż ból, który trawił jej serce, tchnęły w nią nadzieję. Zaczęła piosenkę. Wiedziała, że to ten utwór będzie jej powrotem. Taka natchniona chwyciła kubek z resztką zimnej już kawy, po czym opuściła pokój Liama, starannie zamykając za sobą drzwi. Pierwszy raz nie płakała. Była trochę oszołomiona, trochę otumaniona, trochę nieświadoma i niepewna. Jednak przede wszystkim była przestraszona. Wyszła ze swojej skorupy i realny świat, który na nowo zaczął ją otaczać, wydał się Scarlett bardzo groźny. Nie było jej lżej, ani nie cierpiała mniej, ale dotarło do niej, że nie mogła już dłużej chować się pod kołdrą i udawać, że nic się nie zmieniło. Bo przecież zmieniło się wszystko. Ciężko było jej wykrzesać w sobie siłę, ale zrobiła to, bo wciąż była Scarlett, która wierzyła, że nie ma na świecie takiej rzeczy, po której nie można byłoby się podnieść.

Powiedzmy, że była już na klęczkach.

Jeszcze nie wymyśliła, co zrobi, by przeprosić Toma, ale miała nadzieję, że tym razem wróci na noc do domu i będzie mogła z nim porozmawiać.

Zszedłszy na dół, z przyzwyczajenia zerknęła do salonu. Jakież było jej zdziwienie, kiedy ujrzała Toma na tarasie. Była święcie przekonana, że jeszcze nie wrócił, a może zbyt pogrążona w swoich myślach, żeby to usłyszeć? Odstawiła prędko kubek w pierwsze możliwe miejsce, którym okazał się niski filar wieńczący poręcz u podnóża schodów. Jakby bojąc się, że Tom zniknie, prędko ruszyła w jego kierunku. Jak zwykle był wygodnie rozparty w wiklinowym fotelu, a u jego stóp smacznie spały oba psy. Tym razem, na kolanach miał też kota. Patrzył gdzieś w dal, ale Scarlett i tak była przekonana, że myślami dryfował w zupełnie innym miejscu. Ocknął się, kiedy wpadła na fotel, mocno przytulając się do jego pleców.

- Przepraszam, przepraszam, przepraszam – szeptała wprost do ucha Toma. Rozespane psy podniosły łby, by sprawdzić, co się działo, a kiedy nie zwietrzyły sensacji, spały dalej. Coca ziewnęła. – Przepraszam, przepraszam, przepraszam – powtarzała gorączkowo, starając się skupić myśli, gdy serce waliło jej jak oszalałe. – Nie miałam prawa tak mówić. Przepraszam, Tom. Ja po prostu… - zabrakło jej słów. Tom zgasił papierosa i nie czekając na to, co Scarlett miała do powiedzenia, dokończył za nią.

- Po prostu byłaś zbyt skupiona na sobie i swoim cierpieniu, żeby przyjąć do wiadomości, że Liam to był także mój syn, a jego śmierć złamała też moje życie – odrzekł cicho i tak boleśnie chłodno, że ugięły się pod nią nogi. Scarlett zacieśniła uścisk, starając się pohamować łzy. Westchnęła ciężko, a Tom starał się udawać przed sobą, że go to wszystko nie obeszło.

- Nie wiem, może. Wiem, że nie powinnam była obarczać cię przejściem przez to za nas oboje. Tom, ja… obiecuję ci, że wszystko się zmieni. Nie będę już uciekać, nie będę się chować i udawać, że czas się zatrzymał. Wyjdę do prasy, może wreszcie odjadą i zabiorę się za porządki, ale przede wszystkim, chcę wrócić do ciebie – w jej głosie przebrzmiewała tak wielka nadzieja, że to co postanowił, łamało serce jemu samemu, ale nie mógł inaczej. Nie mógł, jeśli chciał, by wszystko kiedyś wróciło do normy.

- Scarlett, jadę do mamy – odparł beznamiętnie, jakby nie usłyszał tego, co przed chwilą powiedziała, a przecież prosił o to nieustannie przez ostatnie tygodnie. Marzył tylko o tym, by wróciła, a teraz sam odchodził. Poczuł, jak zamarła na krótką chwilę, by zaraz przywrócić się do porządku i wypuścić go z objęć. Obeszła fotel i ostrożnie przeszedłszy między psami, stanęła naprzeciw niego. Musiał bardzo ze sobą walczyć, by nie zwracać uwagi na jego flanelową koszulę, wiszącą na niej tak niedbale. Na te wywinięte rękawy odsłaniające kruche nadgarstki, ani na rozpięte u dołu guziki, przez które poły owej flanelowej koszuli rozsunęły się, odkrywając jej zbyt szczupłe, zupełnie jakby nie jej, nogi, ani tych ogromnych niebieskich oczu, które patrzyły na niego z lękiem, zupełnie niepewne i smutne. W ogóle starał się ignorować przemożną chęć wzięcia jej w ramiona i odpędzenia wszystkich lęków. Choć przecież nawet, gdyby jej nie ignorował, nie byłby w stanie tego zrobić. Nie teraz.

- A ja… - urwała, jakby wstydząc się swoich myśli. – Ach – westchnęła. – Rozumiem.

- Muszę pomyśleć, poukładać sobie wszystko. Tutaj, gdzie na każdym kroku czają się wspomnienia, gdzie wszystko budzi tak wiele uczuć, nie jestem w stanie tego zrobić.

- Do-dobrze – odparła, wykręcając dłonie. – Ja… chcę wrócić do pracy. Skontaktuję się z Isobel i z Lindą. Mam piosenkę, ale tylko ona oceni, czego jej brak. Zajmę się tym, kiedy ciebie nie będzie – wysiliła się na uśmiech i czując ogarniający ją chłód, pomimo trzydziestu stopni Celsjusza w powietrzu, oplotła się rękoma i potarła delikatnie ramiona. Może mu się wydawało, a może faktycznie tak było, ale Scarlett jakby skurczyła się w sobie i patrzyła na niego tymi swoimi przestraszonymi oczyma, co było dlań gorsze niż najstraszniejsze oskarżenie. Udając, że tego nie widzi, zdjął z kolan rozespanego kota, który instynktownie zwiał, gdzie pieprz rośnie, nim obudziłby którykolwiek z pupilków Toma. Poklepał po grzbiecie Cocę i nie widząc sensu w przedłużaniu tej niezręcznej rozmowy, wstał i złożył na czole dziewczyny krótki pocałunek.

- W takim razie zbieram się, żeby dojechać przed wieczorem. Będziemy w kontakcie – objął ją szybkim spojrzeniem, starając się nie zauważyć tego, jak bardzo była teraz krucha i szybko odszedł, zabierając z salonu wcześniej przygotowaną torbę podróżną, której Scarlett nie zauważyła. Musiał to zrobić, nie umiał inaczej.Teraz uciekł on.

I tak została zupełnie sama.

*

Jillian zatknęła dłonią usta, czytając obszerny artykuł na temat Scarlett. Zapalczywie połykała kolejne akapity, skumulowane domniemania i plotki przyprószone odrobiną prawdy przerażały ją. Przecież doskonale pamiętała tą mięciutką, rozanieloną, kraczato chodzącą mini wersję orki, pamiętała to szczęście, które od nich biło. Byli idealni. Byli doskonali. Byli przeszczęśliwi.

W artykule nie zapomniano wspomnieć o wcześniejszej sielance Scarlett i Toma, o radości jaką przyniósł im nowonarodzony syn, a później – co zajęło najwięcej miejsca – o tym wszystkim, co domniemywała prasa od dnia pogrzebu. W bardzo dużym przybliżeniu opublikowano zdjęcie Scarlett spacerującej między drzewami. Dwa ogromne psy powoli człapały u jej boku, a ona w ramionach tuliła coś, co jak domyślała się Jillian było kotem. Kolejne zdjęcie przedstawiało Toma wyjeżdżającego z posesji, a pod nim adnotacja, że po kilku dniach nadal nie wrócił. Na następnych stronach pojawiło się jeszcze kilka innych zdjęć w lepszej lub gorszej jakości, robionych w miejscach, które wydawały niemożliwe do sforsowania. Nim blondynka zdążyła złożyć czasopismo, do kuchni wpadła rozradowana Mary, którą momentalnie ściął krzykliwy tytuł na okładce. W tej chwili Jill pożałowała, że córka tak dobrze znała angielski.

- Mamo, co to znaczy? – bez pytania zabrała jej gazetę i zaczęła przeglądać zdjęcia, robiąc przy tym wielkie oczy.

- Kochanie, wiem tyle, ile przeczytałam w tym piśmidle, ale wychodzi na to, że Liam umarł… - blondynka spojrzała na córkę uważnie, oczekując na reakcję. – I to nie tak całkiem niedawno. Nie byłyśmy na bieżąco…

- Ale mamo! – Mary Ann rzuciła gazetę na blat i z błędnym wzrokiem porwała słuchawkę telefonu, by zaraz podać ją matce. – Musimy do niech zadzwonić! Musimy! Przecież Scarlett na pewno jest smutno, bo ona tak kochała tego dzidziusia! – patrzyła na Jillian przerażona, trzymając w drżącej ręce słuchawkę. Blondynkę zaskoczyła reakcja córki. Wyjęła z jej rączki telefon i przyciągnąwszy Mary do siebie, posadziła ją sobie na kolanach i mocno przytuliła. – Mamo, musimy, musimy – łkała. – Musimy…

- Wiesz, że nie możemy. Scarlett i Tom bez tego wiedzą, że bardzo im współczujemy, a na pewno pamiętają o tobie. Nie raz godzinami planowałyście ze Scarlett, co będzie, gdy maleństwo przyjdzie na świat, więc jestem pewna, że ona czuje, że twoje serduszko jest z nią.

- Ale to jest takie straszne! Jeszcze piszą o nich w tej gazecie, jak o śniegu w zimie. Mamusiu, dlaczego? – Mary Ann uwiesiła się na matczynej szyi i spojrzała jej w oczy. Jillian była dotknięta emocjonalnością i dojrzałością reakcji małej, a do tego ogarnął ją cały ten szok spowodowany artykułem.

- Scarlett i Tom są znani na całym świecie – zaczęła, starając się odpowiednio dobrać słowa. – Ich fani lubią wiedzieć o nich wszystko, dlatego chodzą za nimi dziennikarze i wciąż robią im zdjęcia albo zadają pytania. Póki wszystko było w porządku, a oni mieli wystarczającą ilość informacji, byli zadowoleni, ale kiedy Scarlett i Tom zajęli się sobą po śmierci synka, ci się zdenerwowali i zaczęli na siłę zdobywać o nich informacje. Stąd te zdjęcia i artykuł.

- To głupie – Mary zaperzyła się, marszcząc nos, przez co zapomniała o płaczu. – Powinni dać im spokój.

- Dlatego, widzisz, cukiereczku. Bycie znanym jest miłe, ale są pewne rzeczy, których słwani zazdroszczą tym zupełnie anonimowym.

- Na przykład spokoju?

- Głównie tego, tak myślę, przecież nigdy nie byłam sławna – Jillian zaśmiała się, a Mary Ann poszła w jej ślady. Blondynka przytuliła córkę, katem oka spoglądając na okładkę, to utwierdziło ją w przekonaniu, że nieszczęścia spadają nawet na najszczęśliwszych ludzi.

Ale ani trochę jej to nie pomogło.

*

- When you see me crashing and… - delikatny głos Scarlett został zagłuszony przez dźwięk domofonu. Odłożyła ołówek, wzdychając ciężko i podniosła się z fotela. Uważnie stawiając stopy tak, by nie podeptać psów, weszła do domu, a chłód weń panujący przyjemnie ją otrzeźwił. Podniosła słuchawkę.

- No, wreszcie! – nie musiała pytać, kto to. Znała jedną osobę, która tak zaciągała rosyjskim akcentem. – Czy ty możesz mnie łaskawie wpuścić, bo twój bodyguard nie chce tego zrobić! – Scarlett stłumiła w sobie chichot, który zaskoczył ją prawie tak bardzo, jak wizyta Isobel. – Halo – warknęła.

- Witaj, Isa. Cieszę się, że cię słyszę. Nawet nie wiesz, jak wielką przyjemność sprawi mi możność goszczenia cię pod mym skromnym dachem! – ktoś, kto ich nie znał, pomyślałby, że się nie cierpią, jednak ktoś z branży doskonale wiedział, że nieustanne utarczki słowne były ich sposobem na współpracę.

- No ja myślę! – Scarlett nacisnęła guzik otwierający bramę i usłyszała trzaśnięcie słuchawki. Siłą woli powstrzymała się, by nie wyjść przed dom i nie popatrzeć, jak jej menager maszerowała w po ponad stumetrowym żwirowym podjeździe w szpilkach od Blahnika i kostiumie od Chloe. Zamiast tego pobiegła z powrotem na taras, gdyż naszła ją nowa myśl; - and… theres nowhere left to fall  - zapisała starannie, nucąc pod nosem. Melodia była trochę naciągana, wiele trzeba było jeszcze poprawić, ale ta piosenka była… jej bliska. Nie tylko jej się podobała i ją lubiła, ale czuła ją na swój własny, emocjonalny sposób. Była pewna, że choć to nie był rwący hit, to idealnie nadawała się na zapowiedź jej powrotu i oddawała to, co teraz ją zajmowało. Słysząc otwierające się drzwi, złożyła kartkę na cztery i schowała do tylnej kieszeni szortów. Coca, słysząc hałas, podniosła łeb i leniwie nastawiła uszu, zaś Rufus spał niewzruszony. Były z nich takie psy obronne, jak z niej królowa Elżbieta. Podrapała sukę za uszami i leniwie wróciła do domu. Ledwo zdążyła przymknąć drzwi na taras, Isobel była tuż przy niej i taksowała ją pełnym krytycyzmu spojrzeniem. Wcześniej nie interesowała się tym, jak wyglądała, ale stojąc przed tą mierzącą ponad metr osiemdziesiąt – razem z obcasem – kobietą, olśniewającą urodą, bez względu na to, co miała na sobie, poczuła się zapuszczona i brzydka. Bosa, w zwykłych szortach i powyciąganym, wielkim t-shircie, bez biustonosza – bo wciąż pobolewały ją piersi – musiała wyglądać jak ósme nieszczęście. Do tego włosy w nieładzie i blada twarz. – Jest gorzej, niż myślałam – Isobel cisnęła torebką na sofę i poszła do barku, gdzie nalała sobie whiskey. Scarlett obrzuciła ją zazdrosnym spojrzeniem, ale tak, by nie zdążyła tego zobaczyć. Isobel, jak zawsze wyglądała nienagannie. Bez względu na to, czy był środek dnia, piąta rano czy pierwsza w nocy, ona była doskonała. Scarlett nie rozumiała tego fenomenu. Potrafiła wytłumaczyć to tylko genami. Isobel miała na sobie granatową bluzkę bez rękawów z dekoltem w łódkę Chloe, beżowe spodnie z kantem do kostki od Balmiana. Do tego biało beżowe sandały Prady. Isobel była chodzącą marką. Włosy upięła w węzeł tuż nad karkiem i niemal wcale się nie pomalowała, a jej twarz i tak wyglądała jak z okładki. Scarlett poczuła się naprawdę brzydka. Jej kosmetyki już pewnie traciły ważność. Ograniczała się tylko do mycia włosów i balsamowania ciała. Reszta poszła w kąt. Nosiła tylko powyciągane rzeczy i rozczłapane japonki. Zagryzła wargę i przysiadła na sofie obok beżowej torby Isobel.

- Nie ma jeszcze dwunastej – brunetka przebąknęła, jakby to dla niej mogło mieć jakieś znaczenie.

- Przyjechałam po ciebie – wygodnie rozsiadła się w fotelu, zakładając swoje długie nogi jedna na drugą. – Zabieram cię do L.A. Tam doprowadzę cię do porządku i popracujemy nad czymś nowym. Nie możesz siedzieć dłużej w domu, Scarlett – gdyby jej nie znała, pomyślałaby, że Isobel się martwi. – Teraz… teraz masz dużo czasu. Nagrasz singla, pojedziesz w trasę, wystąpisz w kilku programach, a potem znów wejdziesz do studia. Popracujesz z Lindą, Sią, może Morrisem i kilkoma innymi. Skupisz się teraz na tym.

- Tego chciałam. Napisałam piosenkę, znaczy prawie. Muszę popracować nad nią z Lindą. Przemyślałam sobie wszystko. Już znam moją drugą płytę, ale póki co, muszę dopieścić Introduce.

- To w tobie lubię, S. Dziennikarze wciąż wystają pod bramą.

- Będą tam stać, póki z nimi nie porozmawiam. Ostatni raz widzieli mnie z bliska na pogrzebie.

- Co im powiesz?

- Nie wiem. Bo co mogę powiedzieć. ‘Hej, słuchajcie, umarł mój syn, ale się nie przejmujcie, miałam depresję, zamknęłam się w domu na dwa miesiące, a teraz sypie się mój związek, ale jest zupełnie spoko. Czekajcie na newsy.’ – Isobel pokręciła głowa i sięgnęła po laptopa, który leżał na szklanym stoliku kawowym, z miną, jakby cos jej się przypomniało.

- Coś ci pokażę – wpisywała cos jeszcze krótką chwilę, po czym podała Scarlett komputer z wczytaną stroną, jak się po chwili okazało, jej własną utworzoną przez jakiegoś fana. W nagłówku tkwiło jedno z jej zdjęć z koncertu. Patrząc na tą stronę, po raz kolejny uświadomiła sobie, że była już po drugiej stronie. Przypomniała sobie, jak kiedyś sama kilka razy dziennie odwiedzała te poświęcone jej ulubionym artystom. Kiedy wreszcie skupiła się na treści, dostrzegła swoje zdjęcie z dnia pogrzebu. Stała między Tomem a Billem, mocno przez nich podtrzymywana. Na moment zrobiło jej się ciemno przed oczami. Musiała włożyć dużo wysiłku w to, by powstrzymać łzy płynące jej do oczu.

‘Dziś odbył się pogrzeb synka Scarlett. Byłam na cmentarzu, choć nie widziałam zbyt wiele, bo stałam bardzo daleko. Ochrona pilnowała, by nikt nie zakłócił im tej smutnej chwili. Zdjęcie, które umieściłam powyżej, nie jest mojego autorstwa. Znalazłam je w sieci. Na uroczystości było mnóstwo ludzi, poza prasą i fanami widziałam też sporo znanych ze świta show biznesu. Ciekawe, co teraz będzie?

PS. Strasznie mi smutno. Chciałabym, żeby Scarlett znów zaczęła koncertować, ale nigdy nie przypuszczałam, że jej urlop zakończy taka tragedia. Myślę, że kiedy tylko wróci na scenę musimy pokazać, że wciąż z nią jesteśmy i, że zawsze będziemy ją wspierać. W związku z tym wymyśliłam pewną akcję. Szczegóły w następnym newsie’

- Nie rzuciła słów na wiatr – odparła Isobel, kiedy zauważyła, że Scarlett już nie czytała. – Do menagamentu wpłynęła oficjalna prośba o spotkanie z tobą podczas pierwszego koncertu w Berlinie, który dasz w bliżej nieokreślonej przyszłości. Przedstawiciele twojego fanklubu zamierzają ofiarować ci coś, nie wiem co, na znak, że są cały czas przy tobie. Wiem, że w stanach też coś szykują. Akcja obległa całe Niemcy. Przejdź do najnowszego wpisu – wcisnęła odpowiedni link, będąc nieco oszołomioną przemową Isobel i tym, że była podejrzanie miła. Kiedy wiadomość się wczytała, ujrzała swoje zdjęcie sprzed kilku dni. Spacerowała po ogrodzie z psami i kotem w ramionach. Wyglądała jak ostatnie nieszczęście. Zdjęcie było w średniej jakość, robione z daleka w bardzo dużym przybliżeniu, ale tak czy siak pokazywało, co miało pokazać – obraz nędzy i rozpaczy.

‘To zdjęcie wykonał jeden z fotoreporterów. Nie podoba mi się, że nie dają Scarlett żyć w takiej ciężkiej chwili, ale nie mogłam się powstrzymać przed tym, by go nie wstawić. Spójrzcie, jak ona wygląda. Jak patyczek! Martwię się, bo minęło sporo czasu, a ona chyba nie czuje się najlepiej. Musimy pokazać Scarlett, że ją wspieramy! Dlatego pomyślałam, że dziś o osiemnastej, każde z nas da wpis na jej facebook’u! Pokażmy Scarlett, że cały czas na nią czekamy!’

Poniżej był link. Scarlett spojrzała skołowana na Isobel, a ta wzruszyła jedynie ramionami.

- Tego wieczoru odnotowano trzy i pół tysiąca wpisów. Nim pójdziesz do dziennikarzy, pamiętaj, że idziesz głównie do nich – wskazała laptopa. – To oni czekają na najmniejszy znak życia z twojej strony. Twojego maila zasypują setki wiadomości z całego świata. Piszą nawet do samej wytwórni. On na ciebie liczą. Musisz wziąć się w garść. Kiedy będziesz gotowa? – dolała sobie whiskey i znów usiadła naprzeciw brunetki.

- Możemy lecieć pojutrze – odparła będąc myślami w dalekiej przeszłości, kiedy to sama była fanką i w przyszłości, zastanawiając się, co dalej. – Toma w sumie i tak nie ma. Myślę, że zdążę wrócić, nim on to zrobi – odparła markotnie, podkulając pod siebie nogi. Isobel nie umknęła smutna nuta w jej głosie. Gdyby w jej życiu było miejsce na sympatię, lubiłaby Scarlett, ale nie mogła pozwolić sobie na sentymenty. A poza tym, miała swoje zadanie.

- Tak, a gdzie jest? – zainteresowała się.

- Pojechał do mamy.

- Bez ciebie? – zapytała, mimowolnie unosząc brew. A miała być miła.

- Daruj sobie tą ironię.

- Och, Scarlett. Wróci.

- Wiem, że wróci. Będziemy w kontakcie, Isobel – to powiedziawszy, wstała i wyszła z pokoju. Nie było szans, by cokolwiek mogło urazić Isobel, więc ten brak gościnności z jej strony na pewno nie zrobił na niej wrażenia. Nim weszła do sypialni, usłyszała trzask drzwi wejściowych. Nie wiedząc, co ze sobą zrobić, rzuciła się na łóżko i wtuliła w koszulkę Toma. Czując jego zapach, wyobrażała sobie, że był przy niej.

*

- Nico, wracaj do mnie w tej chwili! – Julie wypaliła z domu niczym z procy na tyle na ile pozwalała jej rozwijająca się ciąża, trzymając w ręce świeżego pampersa. Scarlett uśmiechnęła się pod nosem i przystanąwszy, powiodła spojrzeniem za bratankiem. Półnagi Nico uciekał ile sił w nogach, najwyraźniej, nie mając ochoty na noszenie pampersa. Julie już go prawie miała, gdy z głośnym piskiem zawrócił i przemknął tuż obok niej, w zadziwiająco szybkim tempie, jak na półtoraroczne dziecko. Gdyby mama chciała go złapać, już dawno, by to zrobiła, ale widząc Scarlett odpuściła, łapiąc się pod bok. Malec uciekał, odwracając się i sprawdzając, czy mama go goni, gdy niespodziewanie wpadł w otwarte ramiona cioci. Pisnął zaskoczony, gdy złapała go w biegu i krótką chwilę wpatrywał się w nią, jakby nie rozumiejąc co się stało, po czym uśmiechnął się rozbrajająco, swoim bardzo niepełnym uśmiechem.

- Ładnie to tak zwiewać mamie z gołą pupą? – połaskotała chłopca po odsłoniętym brzuszku, a on zaśmiał się w głos.

- Ciacia, ciacia! – pisnął, a brunetka ucałowała Nico w pulchny policzek. Coś ścisnęło jej gardło, a oczy naszły łzami. Siłą woli nie pozwoliła im płynąć, mocno przytulając chłopca. W tej chwili dołączyła do nich Julie. Brzuch miała już wyraźnie zaokrąglony. Scarlett starała się na niego nie patrzeć. – Mama, ciacia! – wykrzyknął rozradowany Nico i wyciągnął ręce do matki.

- Nie ciaciuj mi tu teraz. Jeszcze raz zwiejesz na dwór z gołym tyłkiem, a inaczej porozmawiamy Nico Durandzie. Cześć, Scarlett – ucałowała brunetkę w policzek. – Miło, że przyszłaś.

- Nie mogłam już znieść pustki w domu. A poza tym, lecę do L.A. i chciałam się pożegnać.

- Wchodzisz do studia?

- Tak jest.

- Cudownie, wiesz co? – otworzyła drzwi i pozwoliła Scarlett wejść pierwszej, a poza tym, musiała zając się chronieniem swojego dekoltu przed synkiem. – Bill jest u nas – ledwo zdążyła to powiedzieć, a usłyszała już przeciągłe ‘Scaaaaaaaarlett’ z ust bruneta. Wszedłszy do salonu zobaczyła, jak dziewczyna bez skrępowania wpada w jego ramiona, a on zamyka ją w niedźwiedzim uścisku. Gładził jej włosy i plecy, szepcąc, że wszystko wie i, że już dobrze. Julie nie miała pojęcia, o co mogło chodzić, Shie najwyraźniej też, bo oboje patrzyli na nich skonsternowani. Blondynka miała wrażenie, że w tym było coś dziwnego, coś intymnego, coś w co nie powinna wkraczać, przyglądając się im. Scarlett rozpłakała się w objęciach Billa. Pewnie patrzyłaby tak dalej, gdyby Nico nie znudziłby się stanie w miejscu. Zaczął postękiwać i rozpinać jej bluzkę, więc odeszła, by zaraz go ubrać. Bardzo ciężko przyjmował to, że nie mogła go już karmić piersią.

- No już, Maleńka – pociągając nosem, zesztywniała w jego ramionach, słysząc to określenie. – Okej, przepraszam. Wiem, że tylko on tak może – rozluźniła się. – Nic na to nie poradzę, że mój brat to skończony idiota. Jak widać, ja zgarnąłem całe pokłady inteligencji za nas dwóch – kiedy Scarlett parsknęła śmiechem w jego ramionach, odetchnął. Wystarczająco dużo napiętrzyło się kłopotów. Jeszcze, gdyby Scarlett znów przestała się trzymać w kupie, to byłaby zupełna tragedia. Nie wypuszczając jej z objęć, odprowadził ją na sofę i usiadł obok. Z tego wszystkiego zapomniała o Shie’u, skrygowała się i wytarłszy oczy, wstała i uściskała go.

- Cześć, braciszku. Tom wyjechał i wiesz… - wzruszyła ramionami i pociągnęła jeszcze raz nosem.

- Jak to? – odparł zdziwiony szatyn. Julie podała mu już kompletnie ubranego Nico i usiadła w fotelu, po drodze chwytając swoją kawę.

- Tak to – znów wzruszyła ramionami. – Pewnie uznał, że skoro ja zostawiłam go na tyle czasu, to on teraz też może. Ale ja go rozumiem – dodała szybko, wykręcając sobie dłonie. – Musi sobie wszystko przemyśleć.

- Przemyśleć, co? – zapytał Bill.

- Och, nie wiem – opadła na oparcie sofy wprost pod ramię bruneta, który od razu ją objął, jakby odgadując jej niemą prośbę. Znów była, jak mała dziewczynka, którą trzeba było chronić przed niebezpieczeństwami wielkiego świata. A książę zdezerterował. – Pewnie jak to przemyśli, to wróci i mi powie.

- Tak, czy siak to idiota.

- Nie mów tak! – niemal krzyknęła, zaraz zapadając się w sobie. – On wróci – jęknęła przez zaciśnięte gardło, hamując łzy. – Wróci – wzięła głęboki oddech, udając, że nic się nie stało, a ona nie była kłębkiem nerwów, że nie wyglądała jak ostatnie nieszczęście, a każda wzmianka o Tomie nie kończyła się płaczem. – W ogóle to przyszłam wam powiedzieć, że lecę do Los Angeles. Popracuję z Lindą, a potem mam nadzieję wejść do studia. Wracam do pracy. Nie zamierzam dłużej siedzieć w domu i wypłakiwać oczy nad Liamem, nad Tomem i nad samą sobą. Pogubiłam się do tego stopnia, że nie mam już siły płakać. Nie wiem, co teraz będzie. Strasznie się boję i dlatego wracam na scenę, bo tylko tego tak naprawdę jestem pewna – odetchnęła głęboko i przysunęła się bliżej Billa. Było jej przy nim jakoś tak dobrze. Traktowała go jak brata. Nie kochała go jak Shie’a, ale czuła doń coś ciężkiego do sprecyzowania. Bill na pewno nie był dla niej tylko niedoszłym szwagrem. Był czymś więcej niż przyjacielem, prawie bratem, ale w zupełnie inny sposób.

- Cześć, córciu – Sophie stanęła z sofa, na której siedziała z Billem i ucałowała Scarlett w czubek głowy. – Cieszę się, że przyszłaś.

- Już mówiłam tu, że wyjeżdżam jutro. Wracam na ring – wysiliła się na uśmiech, który posłała matce, zadzierając głowę. Sophie odpowiedziała szczerze pokrzepiającym i nim odeszła od niej, by usiąść, kątem oka zerknęła na szczuplutkie nogi córki. Topiła się w swoich rzeczach. Jej kształty były od zawsze bujne, a teraz wyglądała jak chucherko. Sophie martwiła się o nią. Tak jak niegdyś nie spała nocami przez Liv, tak teraz Scarlett spędzała jej sen z powiek. Usiadła obok Shie’a i jeszcze raz objęła spojrzeniem córkę.

- To świetnie, znów się zacznie.

- Jeszcze nie rozmawiałam z Isobel o szczegółach. Wiem, że zamierzam nagrać piosenkę. Studio jest moje w piątek, w czwartek pewnie spotkam się z Lindą. Piosenkę już prawie skończyłam, dopracujemy ja i ogarniemy melodię. Zarys już mam, a później pójdzie już po równi pochyłej.

- Jesteś zmęczona, powinnaś odpocząć, nim wrócisz do pracy – zasugerowała Sophie.

- Twoja mama ma rację – poparł ją Bill.

- Nawet, jeśli przespałabym tydzień i tak nie wypocznę – odparła wzruszając ramionami. – Muszę coś zrobić, żeby nie zwariować. Poza tym tęsknię za muzyką. A tak w ogóle, Bill – odsunęła się Nico od bruneta na tyle, by móc na niego spojrzeć. – To przyszedłeś tak sobie, czy coś się stało? – chłopak momentalnie zmarkotniał bardziej, niż sądziła, że był w stanie i potaknął ze smutkiem w oczach.

- Rainie wczoraj musiała wynieść się z St. Louis.

- Tylko nie mów, że wystąpiły jakieś komplikacje? – zapytała przejęta, a Bill znów potwierdził skinieniem.

- Jeszcze nie znam szczegółów. Mój dowódca jutro dostanie raport od ludzi zajmujących się nią. Wiem tylko, że tym razem wylądowały w Kalifornii.

- Przyjechałem, bo myślałem, że Shie wie coś więcej. A tak to prosto stąd jadę do Loitsche. Jej nie mogę pomóc, spróbuję chociaż przemówić Tomowi do rozsądku – westchnął ciężko i teraz to on przygarnął Scarlett do siebie, szukając w jej wątłym ciele oparcia, którego tak bardzo potrzebował.