3. Będę przy Tobie, gdy Twój świat będzie podnosił się z upadku.

Widywała go w klubie, co weekend. Nie pamiętała, od kiedy, gdzieś od początku listopada. Potem zniknął. Dowiedziała się, że byli w trasie. Po jakimś czasie wrócił, by znów powielać rytuał. Najpierw whisky, potem kochanka. Zawsze, gdy wychodził, żegnał ją spojrzeniem.

Za każdym razem było bardziej puste.

 Niemy krzyk?

Któregoś wieczoru postanowiła, że nie pozwoli mu niżej upaść. 

*

Stał oparty o framugę dwuskrzydłowego wejścia na hall. Swoje bystre, ciemne oczy utkwił w Brunetce siedzącej prawie naprzeciw niego. Ręce splótł na klatce piersiowej i lekko przymrużył oczy, żeby móc lepiej się jej przyglądać. Tłum przestał go interesować, zdawał się nawet nie zauważać ludzi, którzy co chwilę wchodzili mu w pole widzenia. Dokładnie rejestrował każdy najmniejszy gest, uśmiech, kodował sposób, w jaki układała wargi, gdy mówiła albo się śmiała. Miała niezwykle pełne wargi, takie kusząco karminowe. Odnosił wrażenie, że trudno było jej nie wychwycić wśród tłumu. Scarlett była osobą, która nie musiała robić absolutnie nic, aby zostać dostrzeżoną. Nie wiedział czy robiła to świadomie, czy też taki po prostu był jej styl bycia. Wydawało mu się, że była po prostu sobą. Nie przejmowała się ludźmi, wręcz przeciwnie, ani trochę na nich nie zważając, robiła i mówiła, co chciała. Nie oglądała się za siebie, a konsekwentnie parła do przodu. Znał ją dopiero kilka miesięcy. Zazwyczaj taki okres czasu pozwalał mu rozgryźć człowieka. Nie tym razem. Scarlett była sprzecznością, chodzącą zagadką. Nie liczyła się z konsekwencjami. Była cięta i pewna siebie. Nigdy nie wiedział, nie umiał przewidzieć, co zrobi w danej sytuacji i właśnie to mu się nie podobało. Nie umiał jej odgadnąć, przez co był o krok za nią, a to zdecydowanie mu nie pomagało. Podobała mu się, a Ci, co go znali, wiedzieli, że żadna dziewczyna, która mu się spodobała nie mogła go obojętnie minąć. Zawsze dostawał to, czego chciał i postanowił, że tak będzie tym razem. Scarlett była wyjątkowa. Nawet teraz, gdy rozmawiała z siostrą, będąc w zwykłym golfie i jeansach, które i tak eksponowały wszystko, co chciał widzieć, wyglądała seksownie. Lubił na nią patrzeć. Miała cudowne ciało. Zgrabne nogi, krągłe pupę i biodra, zgrabną talię i piersi, o jakich mogłaby pomarzyć niejedna dziewczyna, nawet z tych, które znał, aż nader dobrze. Nawet te, które w danym tu i teraz wydawały mu się idealne, przy niej traciły dużo. Scarlett stała się jego zachcianką z chwilą, kiedy pierwszy raz ją zobaczył. Nie był człowiekiem, który cenił sobie miłość czy pokrewne jej uczucia. Wychowano go w rodzinie, gdzie królował pieniądz i zachcianka. Żył tak i w pełni mu to odpowiadało. Nigdy nie interesował się swoimi bliskimi, nie miał przyjaciół, ze wszystkimi łączyło go coś materialnego. Nie szukał uczuć, nie potrzebował ich. Odkąd dowiedział się, jak można zaspokoić swoje rządze, robił to, nie myśląc czy grał na czyichś uczuciach, czy też nie. Od zawsze liczył się tylko ze swoim zdaniem, zaspokajał tylko swoje potrzeby i kaprysy, tak było najwygodniej. Mieszkał w wielu miejscach i zadawał się z wieloma ludźmi, spotykał się z wieloma pięknymi kobietami, w których znajdował coś, co pomagało mu zdobyć je jednym skinieniem, a jeśli nie jednym to z niewiele większym wysiłkiem. Jeśli nie działał jego urok osobisty, skrzętnie wykorzystywał jakąś wadę swojej wybranki, która ubrana w sukno zalet, sprawiała, że osiągał swój cel. Był przebiegły. Był cwany. Był egoistą. Doskonale o tym wiedział i nie przeszkadzało mu to. Jednak Scarlett stanowiła jeden z nielicznych przypadków, na który żaden z jego sposobów nie działał. Nie potrafił jej rozgryźć. Nie potrafił zagiąć, ani zrobić niczego, co dałoby mu przewagę. Ona zawsze ją miała. Czas mijał, a on zamiast zbliżać się do celu, oddalał się. Scarlett nigdy nie darzyła go sympatią. Od tego nieszczęsnego sprawdzianu z matematyki, pogorszyło się jeszcze bardziej. Głupia nauczycielka pokrzyżowała wszystkie jego plany i zamiast stać się wdzięcznym dłużnikiem, był triumfatorem. Był nim zawsze, ale tym razem ona miała tego nie wiedzieć. Nie mógł podejść jej zaskakując ją czymś, co lubiła, albo czymś, czego pragnęła, bo nikt prócz Liv nie znał jej sekretów. Nikt nie wiedział o niej niczego. Była niewątpliwym indywiduum i za nic nie pozwalała tego zmienić. Zostało mu tylko jedno wyjście. Jeśli to nie poszłoby, wziąłby ją siłą. Nikt nigdy nie pokrzyżował planów Mikea Millera, a już na pewno nie zrobi tego dziewczyna.  Nikt nigdy tak na niego działał, a ta jej piekielna tajemniczość tylko wzmagała pragnienie wygranej. Przecież miał w sobie to coś, co przyciągało kobiety. Zatem dlaczego ona od niego uciekała? Skwasił się na samą myśl o tym i wyprostowawszy się, przywołał na twarz szelmowski uśmiech i poprawiając ogromną koszulkę ruszył w kierunku Brunetek. Śmiała się tak beztrosko i żywo gestykulowała mówiąc coś Liv. Potrafiła być zmysłową kobietą i infantylną dziewczynką na raz i to sprawiało, że pociągała go jeszcze bardziej. Dzieliło go od niej zaledwie kilka metrów. Miał już nawet ułożony odpowiedni tekst. Jeden z tych niezawodnych.  Już prawie otwierał usta, żeby coś powiedzieć, kiedy tuż przed nią wyrósł nauczyciel od niemieckiego. Zaczął ją o coś wypytywać. Szlag! Mike zatrzymał się gwałtownie i klnąc siarczyście pod nosem, odwrócił się na pięcie i skierował ku wyjściu ze szkoły. Musiał się odstresować.

- Nie dziś, to jutro, Mike. – Uśmiechnął się do siebie i włożył rękę do kieszeni obszernych spodni, upewniając się, czy tekturowe pudełeczko nadal w niej było. – Dla Ciebie nie istnieje słowo niemożliwe.

Postać smukłej szatynki tonęła w mroku zalewającym całe pomieszczenie. Z gracją przemierzała je wzdłuż i wszerz. Jej długie, potraktowane prostownicą włosy uderzały o plecy z każdym, zdawałoby się dokładnie wyważonym krokiem. Wodził za nią wzrokiem, uśmiechając się pod nosem. Lekko nadymała swoje pełne wargi i śmiesznie zadzierała do góry głowę. Widział, że toczyła wewnątrz siebie wojnę, bo co, jak co, ale pomagać sobie nie lubili. Jednak posmak ryzyka i kolejnej spektakularnej roli, którą miała odegrać brał górę. Już była prawie kupiona. Na jego twarz wpełzł jeszcze bardziej cwany uśmiech i po raz kolejny obrzucił jej ciało zgłodniałym spojrzeniem. Czasami żałował ich pokrewieństwa. Chociaż ono nie stanowiło dla nich żadnych przeszkód. Mieli wspólnego ojca. Nic więcej. Nie posiadali skrupułów, nie umieli darzyć uczuciem kogokolwiek. Byli ulepieni z tej samej, twardej gliny. Ich relacje zawsze opierały się na zasadzie ‘coś za coś’. To było praktyczne. Szatynka była mu obojętna. Żywił do niej jedynie pożądanie. Dziewczyna była niezwykle pociągająca. Uwodziła każdym swym ruchem, gestem, słowem, potrafiła jednym spojrzeniem sprawić, że każdy mężczyzna płonął. Jednak to wszystko było jej wyuczoną grą. Naumyślnie kokietowała, uwodziła, naumyślnie naigrywała się, że wszystkich facetów, którzy byli w stanie zrobić dla niej dużo. Bawiła się każdym, kim tylko mogła, bez cienia skrupułów. Zawsze dopinała swego. Zawsze wychodziła na swoje. Po trupach. Zupełnie, jak on. Leżał wygodnie na jej łóżku, podpierając głowę na ugiętej ręce. Wiedział, że lubiła wyzwania. Wiedział, że kwestią czasu było to, aż się zgodzi. Miała na sobie brzoskwiniową atłasową koszulkę, która tak seksownie uwydatniała jej wszystkie atuty. Śniada skóra ładnie kontrastowała z koszulką, która równie ładnie prezentowała się w zacienionym pokoju. Wydawała się jeszcze bardziej ponętna. Była kobietą w stu dwudziestu procentach i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Potrafiła to doskonale wykorzystać, nawet w stosunku do niego, bo z kolei ona wiedziała, jak on był łasy na kobiece wdzięki. W końcu zatrzymała się w miejscu i wykonując obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni, bacznie utkwiła w nim swoje duże oczy. Założyła ręce na biodra i lustrując go od stóp po samą głowę, wolno ruszyła w stronę łóżka. Jej każdy ruch sprawiał, że robiło mu się gorąco, a w okolicach podbrzusza czuł nienaturalne mrowienie. Zdawało mu się, że robiła to celowo. Chciała go totalnie rozbroić, chciała pokazać mu przewagę, gdy w pewien sposób szła mu na rękę. Oblizał spierzchnięte wargi i nie dając niczego po sobie poznać, obrzucił ją lubieżnym spojrzeniem, pogłębiając swój cwany uśmiech.

-, Co z tego będę miała? – Przerzuciła ciężar ciała na prawą stronę i lekko przekrzywiła głowę w bok. Przez myśl przemknęło mu, że Scarlett robiła to wdzięczniej. Przełknął ślinę, nie spuszczając z niej wzroku.

- Satysfakcję? – Prychnęła, siadając na posłaniu. Podkuliła pod siebie jedną nogę, a drugą pewnie postawiła na miękkim dywanie. Jej zgrabne uda prezentowały się w pełnej krasie, a jego uwadze nie umknął widok koronkowych majtek, gdy całkiem przypadkowo poprawiła materiał koszulki. W pokoju panowała coraz cięższa atmosfera i doskonale wiedział, że czuł ją nie tylko on. Uniosła do góry jedna brew, wyczekując jego dalszych propozycji. Nerwowo poprawił się na miejscu, równie przypadkowo jak ona przed chwilą poprawiała piżamę, tak on przysunął się bliżej.

- No dobra, zrobię dla Ciebie, co zechcesz, ale w granicach zdrowego rozsądku, oczywiście. – Znów przez przypadek musnął opuszkami palców jej delikatną skórę, a potem pewniej zaczął wodzić po jej udzie palcem wskazującym, zakreślając rozmaite wzory. Zdobywała przewagę. Jak zawsze wystarczyło pokazać kawałek ciała, by Mike padł przed nią pozbawiony broni, nie mówiąc o amunicji. Mike był, jak wszyscy słabi faceci. Był jej i mogła kręcić nim, jak tylko zechciała. Czasem pozwalała mu myśleć, że zdobywał nad nią przewagę. Chciała by myślał, że wygrywa, tylko, dlatego, by łatwiej było jej nim sterować. Był dla niej marionetką, niczym więcej.

- Lepiej – zachrypiała. – Mogę się nad tym zastanowić.

- Oboje wiemy, kotku, że już się zastanowiłaś. Kochasz ryzyko. Kochasz dominować. Kochasz być w centrum. Kochasz wygrywać. Jesteśmy zbyt podobni, bym mógł się mylić. Za dobrze Cię znam, siostrzyczko. – Podniósł się lekko i musnął wargami jej gładką skórę, nie spuszczając wzroku z jej oczu. Zmysłowo oblizała swoje pełne wargi i nim zdążył posunąć się dalej, z triumfem wymalowanym na twarzy, zwinnie wstała z posłania i znów zaczęła krążyć po pokoju. Chłopak ponownie podparł głowę na ugiętej ręce i przyglądał się jej, lustrując ją lubieżnym spojrzeniem.

- Oboje wiemy, że chcesz wyjść na swoje i wciskasz mi kity, żebym się zgodziła, ale hymmm.... – Spojrzała na niego spod przymrużonych powiek. – Udam, że tego nie widzę i z wielkim entuzjazmem przystanę na Twoją propozycję. Co Ty na to, braciszku? – Roześmiał się i pokiwał głową. – No, więc zgadzam się. Będzie Twoja szybciej, niż myślisz, ale najpierw… - szybko podeszła do łóżka i jednym zwinnym susem znalazła się na nim, po czym przewróciła chłopaka na plecy i usiadła na nim. Przesunęła dłońmi po jego klatce piersiowej, drażniąc ją długimi paznokciami. Pochyliła się nad nim, tak by jej krągłe piersi muskały jego tors. Oddech chłopaka był jakby cięższy, a spojrzenie zamglone. Przywarła lekko policzkiem do jego policzka, szpecąc mu do ucha. – Ale najpierw, zajmij się mną. – Przygryzła jego płatek, a gdy się unosiła do jego nozdrzy dotarł mocny zapach perfum. Uśmiechnął się wręcz szatańsko i ścisnąwszy jej pośladki, przesunął ręce wyżej i jednym ruchem przyciągnął ją do siebie, by móc namiętnie wpić się w jej wargi.

Wszystko można kupić i wszystko można sprzedać. Ile trzeba zyskać, ile trzeba stracić, żeby otworzyć oczy?

*

Siedziała przed dużym lustrem toaletki, rozczesując jedwabiste blond włosy. Niegdyś długie sprężyste fale, teraz stosunkowo krótkie i trochę bardziej proste, ale nadal piękne i zadbane okalały jej buzię, idealnie komponując się z delikatnymi piegami i ciemnymi oczami. Przyglądając się sobie zauważyła delikatne, prawie niewidoczne zmarszczki wokół oczu. Jej skóra, choć wciąż gładka, wydawała jej się jakaś nieznośnie szara. Wargi nie były tak pełne, a dołeczek w brodzie nie tak widoczny jak kiedyś. Oczami wyobraźni widziała tą piękną dziewczynę, która z głową pełną marzeń dążyła do celu, była tak bardzo bliska sukcesu. Na jej miejscu siedziała teraz zmęczona codziennością czterdziestolatka, dla której nie było już innej drogi. Musiała iść tą, na którą sprowadziło ją życie, a tego nie chciała. Chciała zawrócić i wybrać inaczej. Choć z drugiej strony, myśląc o tym, że mogłoby nie być Liv, Scarlett i tego wszystkiego, co posiadała, odczuwała nieprzyjemny wiraż w żołądku. Mimo wszystko kochała swoje dziewczynki, z całego serca kochała, ale tak bardzo tęskniła… Odłożyła szczotkę i ciężko wzdychając obrzuciła wzrokiem połowę swojej sylwetki. Nadal była atrakcyjna, szczuła i zadbana. Mogła poszczycić się ciałem, o jakim niejedna kobieta w jej wieku mogła tylko pomarzyć. To wszystko, dlatego, że wciąż miała nadzieję. Chwyciła cienki łańcuszek spoczywający na blacie toaletki i przyjrzawszy mu się chwilę, odpięła małą zapinkę. Nico widząc Sophie siedzącą w pokoju, zatrzymał się w drzwiach i przyglądał jej się chwilę. Kochał ją tak samo mocno, jak w dniu, kiedy przyrzekali sobie nawzajem dozgonną miłość. Kochał i dlatego bolał go ten smutek emanujący z jej oczu. Była zmęczona. Chciał jej pomóc i za nic w świecie nie mógł wymyślić jak. Zdawał sobie sprawę z tego, że jedno oddałoby jej szczęście, ale czasu cofać nie potrafił. Choć bardzo cierpiał, bo ona cierpiała, to jednocześnie był odrobinę zły. Życie nie ułożyło się jak chcieli, więc powinna to przyjąć, a nie rozpamiętywać tą porażkę. Porażkę, która była ich sukcesem. Przez to, że stracili jedno zyskali o wiele więcej, chciał, by umiała się z tego cieszyć. Tak jak i on się nauczył. Minęło tak wiele lat. Najwyższy czas przyjąć rzeczywistość taką, jaką była naprawdę. Widząc, jak mocowała się z zapięciem łańcuszka, wszedł i stając za nią, zatrzymał jej dłonie. Uśmiechnął się lekko do jej odbicia i pochylił się nad nią. Ucałował czule jej nagi kark i zapiął łańcuszek. Na buzię Sophie wpłynął czuły uśmiech. Ujęła jego dłonie i delikatnie przyciągnęła je do siebie. Nico objął ją i kładąc głowę na jej ramieniu, spojrzał w ich wspólne odbicie.

- Jesteś równie śliczna, jak dwadzieścia lat temu. Jak Ty to robisz, Soph? – Na twarzy kobiety pojawił się delikatny rumieniec. Uśmiechając się, pogładziła dłonią policzek męża.

- A Ty nadal wiesz, jak podnieść morale kobiety.

- Sądzę, że Twojego podnosić nie trzeba. – Ucałował ją w policzek. – Gotowa? – Kiwając głową wstała z małej pufy i założywszy ręce na biodra, z gracją obróciła się wokół własnej osi, co Nico podsumował wymownym gwizdnięciem. Zaśmiała się perliście i zdawała się być zupełnie inną kobietą, niż ta, którą zastał wchodząc do pokoju. Pistacjowa sukienka koktajlowa leżała idealnie na jej zgrabnym ciele, dodając Sophie więcej kokieterii i swojego rodzaju stateczności. Wyglądała zjawiskowo. Był szczęściarzem i powtarzał to sobie, co dzień rano, bo nadal w to nie wierzył. Kochał każdą jej wadę, nawet, jeżeli mu przeszkadzała, a zalety pięć razy mocniej. Uśmiechnął się. Chwyciła bolerko od kompletu i przepuszczona przodem przez Nica, ruszyła w kierunku wyjścia, zalotnie falując biodrami.

*

Tego wieczoru w lokalu było wyjątkowo dużo osób, wyjątkowo tłoczno, jednak jego stolik niezmiennie czekał na niego.  Przeszedłszy między gęsto ustawionymi krzesełkami, zajął swoje miejsce. Zamówił to, co zawsze. Czekał jak zawsze. Przy którejś szklaneczce z rzędu, tuż przy nim pojawiła się ładna blondwłosa dziewczyna. Obrzucił ją spojrzeniem i widząc jej jednoznaczne spojrzenie, skinieniem wskazał jej wolne krzesło. Spokojnie dopił do końca, po czym beznamiętnie zlustrował ją znacznie bardziej dokładnie. Miała słomiane, wijące się w delikatne fale włosy, jasną karnację, piegi, duże zielone oczy i wąskie usta. Była zgrabna. Miała duże, krągłe piersi, zadziwiająco wąską talię, trochę nieproporcjonalnie szerokie biodra i długie nogi. Mimo tego spodobała mu się. Z blondynami zawsze było śmiesznie, atrakcyjnie. Usiadła, tak zakładając nogę na nogę, by jej spódniczka odkrywała jak najwięcej. Oparła łokieć na stoliku i wsparłszy brodę na dłoni, zaczęła mu się przyglądać, unosząc jedną brew do góry. Jakoś nie miał ochoty na te wszystkie ceregiele. Nalał sobie kolejną szklaneczkę bursztynowego trunku i odchylając się na krześle, wypił ją jednym haustem, przyglądając się dziewczynie. Uśmiechnął się. Trochę machinalnie, ale to wystarczyło, by przeszła do działania. Rozpoczęła rozmowę pełną podtekstów. Oboje doskonale wiedzieli, że za chwilę skończy się w hotelu, nieopodal klubu. Ona zdawała się być coraz bardziej niecierpliwa, a on spokojnie czekał na Nią.  Nie na Nią, na występ. Blondwłosa dziewczyna, której na imię było Sabrina, usiłowała ze wszystkich sił, jak najbardziej zainteresować go swoją osobą. Zaczynała go bawić. Nie podniecać, jak to zwykle bywało na takim etapie rozmowy, a bawić. Zdawało mu się, ze jej imię całkiem nie pasowała do niej. Sabrina kojarzyła mu się z ognistą brunetką, a ona wydawała mu się troszkę nieporadną życiowo słodką idiotką, która próbowała sił w podrywie. Tajemnicza Dziewczyna nie pojawiała się, choć już dawno wybiła dwudziesta pierwsza. Nad małą sceną nadal panował mrok. Czuł potrzebę patrzenia na nią i słuchania jej, wtedy zdawało mu się, że był bliżej dotyku. Miał ją w pewien sposób blisko. Była zupełnie inna, niż te, z którymi wychodził. Choć chyba usilnie szukał takiej, która byłaby, chociaż podobna do niej, to i tak zawsze odnajdywał przeciwieństwo. Miał dziesiątki pięknych kobiet, ale każdej czegoś brakowało. Żadna nie miała w sobie tego czegoś, co biło od tajemniczej śpiewaczki. Tej blondynie brakowało do niej chyba wszystkiego. Nawet nie wiedział, jak miała na imię. O ironio, on nie mógł zdobyć kobiety! Była tak blisko, a dzieliło ich chyba z tysiąc mórz. Scena nadal była pusta. Zaczął grać w grę Sabriny, mogło być zabawnie. Whisky wszystko załatwi.

[Christina Aguilera ‘The voice within’]

Uważnie stawiając każdy krok, zbliżała się do swojej małej sceny, która jeszcze tonęła w ciemnościach. Mijała gości, którzy nie wiedząc, kim była, nie zwrócili na nią najmniejszej uwagi. Była odrobinkę zdenerwowana. Pierwszy raz w swojej karierze w tym lokalu miała wystąpić całkiem solo. Kończył się listopad, chciała, choć w tak symboliczny sposób ukoronować jego tegoroczną bytność. Sama nie wiedziała, dlaczego. Listopad był jej ulubionym miesiącem. Ponad niego nie kochała bardziej ani lata, ani zimy. Lubiła tą nostalgię, tą specyficzną aurę, to coś, co niosło się z każdym kolejnym jego dniem. Wyprostowała plecy i weszła na swój podest. W tej samej chwili skierowało się na nią nieco jaśniejsze światło. Wzięła głęboki oddech, podeszła do fortepianu, który stał tuż obok niej, zajmując praktycznie prawie cały podest. Usiadła na małym stołeczku i poprawiła suknię. Spojrzała w kierunku gości. Było wyjątkowo tłoczno. Serce zabiło jej mocniej. Spojrzała w kąt tuż przy podeście. Był tam. Z jakąś tlenioną blondyną. Patrzył na nią. Nie chcąc rozpraszać się jego intensywnym spojrzeniem, uśmiechnęła się blado i poprawiwszy sukienkę odkryła politurę instrumentu. Zrobiło jej się przyjemnie ciepło, gdy dotykała swymi smukłymi palcami czarno – białych klawiszy. Pomimo, że długo grała na próbach, teraz czuła je jakoś inaczej. Tęskniła za fortepianem. Spędziła przy nim sporą część swojego dzieciństwa, a potem nagle przestała grać. Nie chciała pamiętać, dlaczego. Wolała myśleć, że stało się, bo się stało, niż znów pozwalać, by zrodziły się w niej kolejne pretensje do matki. Wzięła głęboki oddech. To miejsce miało specyficzny zapach. A może wydawało się jej tylko? Chwilę później po sali płynęła już muzyka. Dopiero po kilku sekundach zdała sobie sprawę, że to ona ją tworzyła, że to spod jej palców, wydobywały się te dźwięki. Przymknęła powieki, nie musiała patrzeć na nuty, by pamiętać. Jej mocny głos w połączeniu ze słodką melodią przyprawiał gości o ciarki na plecach. Czuła, że cała drży. Już nie ze zdenerwowania. Ono minęło wraz z pierwszym wygranym taktem. Opanowała ją niepojęta siła, niepojęta siła spełnionej miłości. Ten wieczór miał coś w sobie, nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego grając. Nigdy wcześniej nie miała wrażenia, że bez opamiętania wpadała w swoisty trans, przenoszący ją w zupełnie inną, lepszą czasoprzestrzeń. Tak bardzo idealną. Jej dłonie zwinnie błądziły po politurze fortepianu. Grała publicznie pierwszy raz od tak bardzo dawna. Choć miała możliwość zrobić to już wcześniej, czuła, że to nie ta chwila. Teraz wreszcie nadeszła. Całkowicie oddała się muzyce przestając kontrolować otaczający ją świat. Opanowała ją niesamowita radość, która aż rozsadzała jej wnętrze, do momentu, w którym ostatni raz uderzyła w biało – czarne klawisze. Jej długie włosy zachybotały przy jej zarumienionej buzi. Otworzyła oczy i spojrzała na oniemiałych gości. Spojrzała na niego. Miała wrażenie, że goście nie oddychali. Panowała głucha cisza do chwili, w której zabrzmiały pierwsze brawa. Wypłynęły od osoby siedzącej przy stoliku pod sceną…

When your lost outside, look inside to your soul.

Z chwilą, gdy na małym podeście rozbłysło delikatne światło, całkowicie przestał interesować się swoją towarzyszką. Ona nadal mówiła, a on jakby się wyłączając, skupił całą swoją uwagę na drobnej dziewczynie, która z gracją wstąpiła swoją scenę. Była jakby nieobecna. Włosy, który widywał dotąd w stanie całkowicie naturalnym, jak na jego oko, były skręcone, zupełnie inaczej niż zwykle. Ułożone tak by jej buzia prezentowała się w pełnej krasie. Oczy miała zamyślone, a wargi lekko rozchylone, zaś policzki takie rumiane i puszyste. Zdawała się być taka niewinna. Taka zupełnie inna, niż ta, którą widywał minionego wieczoru i podczas kilku wcześniejszych. Nawet inna od tej, którą widział pierwszy raz. Inna od tej, która kazała mu być. Długa czarna suknia podkreślała jej figurę i o dziwo nie odkrywając nic prócz ramion, zdawała mu się być najbardziej ponętna, jaką ją widział kiedykolwiek. W porównaniu do jego towarzyszki, jej ubiór mógł być porównany do ubioru Eskimosa w trakcie najcięższych mrozów. Mimo tego pociągała go znacznie bardziej, niż owa Sabrina, która zdawała się nie zauważać, że jej nie słuchał. Chciał ją poznać, jednak zawsze, gdy schodziła ze sceny nie pojawiała się wśród gości już ani razu. Bardzo chciał spotkać się z nią oko w oko, jednak, gdy uświadamiał sobie, dlaczego tak bardzo mu na tym zależało, ogarniało go przerażenie. Wówczas dochodził do wniosku, że lepiej było jak było. Z dala od niego była bezpieczniejsza. Nie próbował jej szukać, nie próbował czekać. Chciał ją ochronić przed samym sobą. Wiedział, że gdyby zbliżył się do niej, to ich znajomość skończyłaby się tam, gdzie wszystkie inne. Jego fascynacja przerodziłaby się w niepojęte pożądanie i skrzywdziłby ją. Tego nie chciał. Była zbyt wyjątkowa, jak dla niego…Nie miał pojęcia, dlaczego akurat ona. Nigdy nie zastanawiał się, co mogły czuć te dziewczyny. Nigdy nie interesowało go, co działo się z nimi, po, kiedy wychodził z pokoju. Zaś ona… nie znał nawet jej imienia. Nigdy nie mógł dotknąć, poczuć jej zapachu, a snuł tysiące domysłów, co by było gdyby. Gdy usiadła do fortepianu i zaczęła grać, jego ciałem wstrząsnęły dreszcze. Jeszcze nigdy nie emanowała z niej taka siła. Jeszcze nigdy nie słyszał w jej głosie takiego przekonania, takiej pasji… W delikatnym świetle padającym tylko na jej postać, przy instrumencie wyglądała niczym Czarny Anioł. Zdawała mu się być istotą spoza ziemi, jej głos taki był. Przez cały czas trwania piosenki nie oderwał od niej wzroku, ani na moment. Gdzieś z boku dobiegał go głos blondyny, ale starał się go ignorować. Zaczęła mu przeszkadzać. Stawała się coraz bardziej nachalna. Może docierało do niej, że nici ze wspólnej nocy. Przestał mieć na nią jakąkolwiek ochotę. Poczuł szarpiecie.

- Tom. Toom. Tooom. – jej dłoń spoczywała na jego ręce i szarpała ją coraz mocniej. Spojrzał na nią gniewnie. – Co jest? Ja tu jestem. – Uraczyła go uśmiechem i wydawało mu się, że na jej buzi pojawiła się ulga.

- Już nie.

- Słucham? – Była wyraźnie zbita z tropu, ale przynajmniej przestała go ciągnąć za rękaw. Był wyraźnie poirytowany, a widząc jej głupkowaty wyraz twarzy, zachciało mu się śmiać. Whisky robiła swoje. Początkowo myślał, że będzie śmiesznie. Nieporadna zmysłowość mogła być ciekawa. Chciał poczekać na rozwój sytuacji. Jednak z każdą chwilą jej sposób bycia stawał się coraz bardziej irytujący. Jego złość osiągnęła apogeum w chwili, kiedy na scenę weszła jego Tajemnicza Dziewczyna. Ponownie zmusił się, by spojrzeć, na Sabrinę.

- Spierdalaj. – Warknął i więcej nie zaszczycił jej spojrzeniem. Siedziała jeszcze chwilę zaciskając dłonie na jego ręce, otwierając i zamykając usta jak ryba, której brak tlenu. Po czym oniemiała i sztywna niczym robot odeszła od jego stolika. Skupił się całkowicie na występie Tajemniczej Dziewczyny. Tak właśnie zaczął ją określać w swoich myślach, Tajemnicza Dziewczyna. Tej nocy doszedł do wniosku, że uzależnił się od słuchania jej. Te trzy wieczory w tygodniu pozwalały mu zebrać siły na przetrwanie kolejnych czterech. Ten wieczór zdawał mu się być inny niż wszystkie. Ona zdawała mu się tak bardzo inna. Bardziej melancholijna i krucha, ale jednocześnie silna. Nie umiał jej pojąć. Nie umiał pojąć tego, co miała w sobie. Może nie był niczego, a tylko on widział coś, co chciał zobaczyć? Może chciał odnaleźć w niej tą dobroć, to człowieczeństwo, prawdziwość, których brakowało jemu?  Coś, czego nigdy miał nie dostać. Zdawała mu się być uosobieniem piękna, delikatności, infantylności, a zarazem niepojętej siły. Zdawała się być… a może to tylko whisky? Nagle zapanowała zupełna cisza, podniósł oczy i zobaczył jej rozbiegane oczy. Zdawała, się być tak blisko. Może dzieliły ich trzy metry. Będąc tak daleko, miał wrażenie, że czuł na swoim policzku jej szybki oddech. Te jej turkusowe oczy paliły jego wnętrze. Nadal panowała cisza, a ona była tak bardzo rozemocjonowana. Mimowolnie zaczął bić brawo. Zahipnotyzowany jej spojrzeniem, bił coraz szybciej i głośniej, a za nim po sali przeszła ogromna fala oklasków. Siedziała oniemiała przez chwilę i wpatrywała się w niego. Jej spojrzenie było takie czyste, takie niewinne. Równie mimowolnie, jak zaczął klaskać, tak uśmiechnął się do niej. Szczerze, pierwszy raz od niepamiętnych czasów. Odwzajemniła gest i wstała, ukłoniła się i nim zdążył zrobić cokolwiek, by ją zatrzymać, zeszła z podestu znikając wśród tłumu. Może to i lepiej.

Serce waliło jej jak oszalałe. Emocje zapanowały nad jej ciałem całkowicie, dopiero siedząc w swojej małej garderóbce, zaczęła przyswajać wszystko na spokojnie. Muzykę, słowa, a przede wszystkim jego. Przez cały występ jego spojrzenie nie dawało jej spokoju. Tom Kaulitz zdawał się być zapatrzony w nią ja w obrazek. Później pierwszy nagrodził ją brawami i to spojrzenie. Miał takie smutne oczy, wiedziała je pierwszy raz z tak bliska. Nie miały tego soczyście czekoladowego koloru, zdawały się być przygaszone i jakoś niepasujące zupełnie do jego postaci. W tym ciemnym kącie, z butelką whisky i smutnymi oczami, jak nigdy emanowało z niego człowieczeństwo. Widziała w nim sromotnie upadającego człowieka, a niewykreowaną, wiecznie roześmianą gwiazdkę. I mimo tragizmu tej sytuacji cieszyła się, bo to były jego prawdziwe emocje. Choć okraszone dużą ilością alkoholu, były prawdziwe, były całkowicie jego, bo cierpiał, bo upadał, bo niemo krzyczał, wołał o pomoc. Bo w tym wszystkim był tylko i wyłącznie prawdziwy on. Jej postanowienie nie uległo zmianie. Czuła, po prostu czuła, że choćby miał ją znienawidzić, to i tak mu pomoże. Dla niej nie był Tomem z Tokio Hotel. Dla niej był upadłym Tomem. To wystarczyło.

On widział, rozumiał, czuł.

On śmiał się i płakał.

On chciał żyć.

Naprawdę.

On się zagubił. 

Lokal świecił pustkami i panowała w nim przyjemna, prawie zupełna cisza. Z kuchni dobiegały ostatnie dźwięki zmywanych naczyń, a barmani czyścili szkło. Scarlett przebrana w zwyczajne ubranie, wyszła na salę ostatni raz spoglądając na fortepian. Mimowolnie się uśmiechnęła. Miała już kierować się do wyjścia, ale obrazek, który ujrzała wbił ją w ziemię. Przez moment, nie potrafiła stwierdzić jak długo, zwyczajnie nie była w stanie się ruszyć. Zszokowana spojrzała na barmana, który tylko wzruszył ramionami.

- Czekam na szefa. Mówił, że coś z nim zrobi.

- Och, przestań! – Nie wiedzieć, czemu zirytowała się. Widok zalanego w trupa Toma Kaulitza nie był zbytnio optymistycznym zakończeniem dnia. Chłopak leżał na stoliku wśród wianuszka trzech, prawie pustych butelek po whisky, ujmując w dłoni pustą szklaneczkę. Wyglądał, niczym podrzędny zdegenerowany pijaczek. Czapka w dziwny sposób zsunęła mu się z głowy, a na rękawie jasnoszarej bluzy widniały kropelki alkoholu. Coś ścisnęło ją w żołądku. Czyżby los chciał pomóc jej odbić mu się od dna? Niemożliwe. Przypadek. Zwilżyła koniuszkiem języka wyschnięte wargi i bez namysłu rzuciła na ziemię swoją torbę. Podeszła do niego i chowając kosmyk włosów za ucho, nachyliła się nad Tomem. Natychmiastowo uderzył ją odór alkoholu. Nie cofnęła się. Przez chwilę przyzwyczaiła zmysły do tego zapachu. Wzięła głęboki oddech i przywróciła się do pionu. Chociaż ona musiała trzeźwo myśleć. Serce ani trochę nie chciało jej posłuchać, bo waliło w jej klatce piersiowej jak oszalałe. Ścisnęła jego rękę nieco ponad nadgarstkiem i lekko nią szarpnęła. Zero reakcji. Chwyciła ją nieco wyżej i znów potrząsnęła i nic. Złapała go za ramię i szarpnęła już trochę mocniej. Znów nic. Mruknął coś niezrozumiałego i mocniej wtulił głowę w swoją rękę. Dłoń Scarlett nadal spoczywała na jego ramieniu. Miał tak przyjemnie miękką bluzę i taki spokojny wyraz twarzy, jakby śniło mu się coś miłego. Jego mina była zupełnie nie adekwatna do sytuacji, w której się znalazł. Sprawiał wrażenie człowieka, który odnalazł swoje ukojenie w pełnym nieświadomości, błogim śnie. Westchnęła ciężko i spojrzała na barmana, który uśmiechając się triumfalnie, przyglądał się jej.

- Zostaw go, szef wywali go przed lokal i będzie po sprawie. Nie jest wart zainteresowania. – Barman zrobił zniesmaczoną minę i wrócił do swojego zajęcia. Scarlett poczuła, jak robiło się jej gorąco, a ciałem wstrząsnęła fala złości. Energicznie odwróciła się w stronę kolegi i prostując dumnie plecy, założyła ręce na biodra. Niesforne kosmyki włosów opadły na jej buzię, która pod wpływem emocji nabrała kolorytu. Zadziornie uniosła głowę i bojowo spojrzała na chłopaka.

-, Co Cię ugryzło, Julian? Jak możesz w ogóle tak mówić? To jest człowiek. Czy Ty sam siebie słyszysz? Chciałbyś go zostawić na tym zimnie? Rano zastałbyś tu sopelek. W ogóle… a nieważne.

- I kto to mówi? Obrończyni niewinnych, Kaulitzów się znalazła. On nie jest warty, nawet tego bym na niego splunął.

- Czy Ty nie masz, aby za wysokiego mniemania o sobie? – Wymownie zmarszczyła nos, odwracając się ponownie przodem do Toma i znów uderzyła w nią fala alkoholowych oparów. Wydawało jej się, że Julian był pasjonującym się w sztuce barmańskiej typem fircyka, który mimo tego czekał na tą jedyną, a tu nagle pokazał swoje drugie, zapewne prawdziwe oblicze. Poczuła się zdegustowana. Zaczęła pałać o wiele większą sympatią do pachnącego alkoholem, zalanego w trupa Toma, niż Juliana, z którym zawsze dobrze się dogadywała. Nienawidziła znieczulicy u ludzi.

- Gdybyś została porzucona przez platoniczną miłość do wykreowanej gwiazdki, to też byś nie pałała do niej sympatią.

- On jest człowiekiem, Julian i nie ma dyskusji, to nie jego wina, że laska Cię rzuciła i zamknij się już z łaski swojej, jak masz pierdolić takie dyrdymały. Nie wiem, co bym zrobiła. Pewnie doszłabym do wniosku, że facet mnie nie kochał, skoro poleciał na plakat. – Pokręciła głową i zakasała rękawy, nie zwracając uwagi na barmana, który chyba tak jak ona uznał rozmowę za zakończoną. Wyjęła z dłoni Toma szklaneczkę i wahając się chwilę, zdecydowała się sprawdzić w kieszeniach jego bluzy, czy miał przy sobie kluczyki albo dokumenty. Były tylko kluczyki. Przyjechał samochodem w dodatku bez dokumentów, pięknie! Tom absolutnie nie nadawał się do prowadzenia. Ba, on nie nadawał się do niczego. Nie miała pojęcia, co z nim zrobić. Spał nieświadomy niczego na stoliku w knajpie, nie wiedziała, gdzie mieszkał, ani z kim mogłaby się skontaktować. Nie miał komórki. Zagryzając dolną wargę, stała przy nim chwilę, tupiąc cicho nogą. Nie potrafiła go zostawić. Iść do domu i w ciepłych kapciach, z kubkiem gorącego kakao obejrzeć, jakąś przewidywalną komedię, gdy on miał zostać tu na łaskę albo niełaskę Karla, który wiedział o nim tyle, co ona. Może nawet mniej. Pstryknęła palcami i chwyciła z wieszaka swój płaszcz. Założyła go na siebie, a torbę przewiesiła przez ramię. Potem podeszła do Toma i wzięła do ręki kluczyki. Spojrzała na zdezorientowanego Juliana, równocześnie unosząc prawy kącik ust i prawą brew. – Ubieraj się. Przyczynisz się dla społeczeństwa.

- Zapomnij, nie będę woził pijanego Kaulitza.

- Będziesz woził mnie, ubieraj się. Chyba, że wolisz, żebym prowadziła, nie rozróżniając hamulca od gazu. Wtedy na sumieniu miałbyś już nie tylko jego.– Warknęła, jej spojrzenie absolutnie nie znosiło sprzeciwu. Była poirytowana i gdyby musiała wywlokłaby ich obu do tego auta. Chłopak chciał coś jeszcze powiedzieć, ale poddał się, najwyraźniej dochodząc do wniosku, że sprzeczka, ze, Scarlett, tak czy siak była przegrana, więc założył płaszcz i potulnie pomógł jej zaprowadzić bezwładnego Toma do jego samochodu. Działała pod wpływem chwili. Nie miała pojęcia, czy nie popełniła błędu chcąc zabrać go do domu, bo w końcu mógł ją potem oskarżyć o niewiadomo, co. Jednak w końcu obiecała sobie, że mu pomoże, a ona obietnic dotrzymywała.

I’ll be right here, when your world starts to fall…

Nie miała pojęcia, jakim cudem sama dowlokła Toma do swojego pokoju. Chwila obecna zaczęła do niej docierać dopiero, gdy usiłowała wydostać się spod ręki Toma, leżąc obok niego, na jej własnym łóżku. Bezwładnie oplatał ją ramieniem, nieświadomie przyciągając mocniej, gdy chciała się uwolnić. Było jej coraz bardziej gorąco i cała sytuacja zaczynała ją coraz bardziej bawić. Dom był pusty, rodzice na przyjęciu u znajomych, Liv na bankiecie z Paulem, a ona sama w domu z pijanym Tomem Kaulitzem, który w dodatku nawet przez sen nie zamierzał zrezygnować ze swoich zamiłowań. Walka z nim, wysoka temperatura i w dodatku płaszcz sprawiły, że miała wrażenie, że para uchodzi z niej uszami. Uspokoiła się na moment. Zamarła w bezruchu pozwalając, by zasnął już całkiem twardo. Dopiero, gdy w pokoju słychać już było tylko jego miarowy oddech, przepełniony tym nieszczęsnym zapachem whisky, zaczęła delikatnie przesuwać się do brzegu posłania. Tak bardzo skupiła się tym, by nie szamotać się za bardzo, że przesunęła się odrobinę za daleko i z hukiem spadła na podłogę. Miała ochotę krzyknąć na całe gardło i pobić szanownego pana Kaulitza. Zaczęła popadać w skrajności, najpierw było jej go szkoda i zachciało jej się być miłosierną samarytanką, ale kiedy przyszło, co, do czego, dostała gradowego nastroju. Była potwornie zmęczona i zgrzana. Oddychała ciężko i leżąc na podłodze, najpierw policzyła do dziesięciu, a potem dopiero wstała na równe nogi. Zdjęła płaszcz i rzuciła go gdzieś na podłogę, to samo zrobiła z kozakami na wysokich obcasach. Myśląc sobie, o drodze, jaką pokonała od samochodu do swojego pokoju, uznała jej przebycie za swoisty cud. Juliana wysłała pieszo do domu, by ochłonął trochę. Jakby wszystkiego było mało, marudził całą drogę. Miała go już serdecznie dosyć. Otworzyła na chwilę okno, by wywietrzyć ten zapach alkoholu. Dziwiła się, że po takiej ilości whisky, Tom zapadł tylko w kamienny sen. Zimne nocne powietrze owiało jej buzię i jej ciałem wzdrygnęły przyjemne dreszcze. Przymknęła powieki i odetchnęła kilka razy. Potem zdjęła z Toma czapkę, bluzę i buty, poczym nakryła go szczelnie kocem, bo kołdrę całkowicie przygniatał swoim ciałem. Zebrała wszystkie rzeczy i wychodząc ostatni raz spojrzała na niego. Był taki spokojny, a na jego twarzy malowała się ulga, gdy wtulił się w jej poduszkę, uśmiechnęła się i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Soon you're gonna see your brighter day.

Było już grubo po drugiej, gdy zakręcała kurek z gorącą wodą. Weszła do wanny i dopiero, gdy zatopiła się w pachnącej wanilią pianie i przymknęła powieki, poczuła jak bardzo była zmęczona. Ostatnie kilka godzin minęło w mgnieniu oka. Dopiero teraz, gdy w uszach grała jej cisza, wszystko po kolei docierało do niej. Każdy moment od chwili, gdy zobaczyła Toma śpiącego na stoliku. Choć widok pijącego Toma nie był dla niej czymś nowym, to mimo tego widziała wyrazistą granicę między Gitarzystą Tokio Hotel, a Człowiekiem, który spał w jej pokoju. Ten pierwszy był tak bardzo bezproblemowy, idealny w swojej nieidealności. Kochany przez wszystkich, rozchwytywany i uwielbiany, a przez co sromotnie ściągnięty na dno, by stać się w końcu prawdziwym, niemo wołającym o pomoc Zagubionym Księciem, który nie wiedział już, kim był. To było takie smutne. Widziała, do czego kariera doprowadziła szczęśliwego człowieka, a mimo tego dalej dążyła do swego celu. Nadal niezmiennie chciała tworzyć muzykę, zupełnie jak oni kiedyś. W duchu, chciała pokazać całemu światu, że ona się nie da, że ona nie pozwoli zmienić się show biznesowi, a mimo tego bała się, że kiedyś będzie, jak upadły Tom Kaulitz. Dlatego tak bardzo wierzyła, że mogła mu pomóc. Dlatego chciała mu pomóc. Postanowiła, że będzie przy nim, gdy jego świat podniesie się z upadku i całkowicie nieważne było to, czy będzie ją lubił, czy nienawidził, czy będzie znana czy w ukryciu. Chciała, by był szczęśliwy, nic więcej, bo wierzyła, że był tego godzien. Tak po prostu. Ona, Scarlett Maria O’Connor, która postanowiła nie kochać, nie współczuć, nie angażować się, nie ufać ludziom. Ona, która odnalazła w sobie Toma Kaulitza sprzed kilku lat. 

Zasypiając wśród miękkich poduszek i dziesiątek maskotek Liv, była zadowolona, czuła się spełniona. Wierzyła w nowy dzień, pierwszy raz od dawna.

Trust the voice within.

Then you'll find the strength, that will guide your way.

Otwarłszy powieki pierwsze, co poczuł to katorżniczy ból głowy. Miał wrażenie, że zaraz coś będące w jej środku mu ją rozsadzi.  Potwornie chciało mu się pić, miał wrażenie, jakby w jego buzi znajdowała się przynajmniej Sahara. Kilka razy unosił i przymykał powieki, żeby w jakiś sposób ułatwić sobie patrzenie i przyzwyczaić oczy do światła dziennego, bo póki, co widział tylko rozmazaną plamę. Pod rękoma czuł miękką pościel, a jego nozdrza wychwytywały zapach kwiatów i whisky, który jeszcze brutalniej przypominał mu o minionym wieczorze. Zdecydował się na dobre otworzyć oczy. Ujrzał pokój, w kolorze ciemnej śliwki. Nie przypominał sobie żeby szedł gdziekolwiek z kimkolwiek i odczuwał lekkie skołowanie, nie wspominając o mdłościach. Podniósł się na łokciach i rozejrzał dokładnie po pokoju. Na przeciwległej do łóżka ścianie wisiała jego podobizna, nawet niejedna. Ogółem pokój nie był jakiś szałowy, zdawał się być całkiem zwykły. Wmurowana w ścianę trzydrzwiowa szafa z lustrami w każdym z nich, duże okno z widokiem na niebo i kawałek miasta, potem biurko zawalone różnymi szpargałkami, łóżko, na którym leżał, stolik, dwa fotele i znów plakaty, które widział moment wcześniej. Przytulny pokój, dawno w takim nie spał. Na stoliczku nocnym, który pominął, stała szklanka wody i leżały dwie aspiryny. Prawie rzucając się na nie, połknął tabletki i jednym haustem wypił wodę. Cały czas spokoju nie dawał mu fakt, co robił w tym niewątpliwie dziewczęcym pokoju. Sapnął i chcąc jak najbardziej zniwelować ból głowy, wstał najdelikatniej jak umiał. Wyszedłszy spod ciepłego koca, jego ciałem wstrząsnęły dreszcze. Chwycił bluzę, która leżała na jednym z foteli i założył ją na siebie. Była uprana i pachniała orzeźwiająco owocowym płynem do płukania. Zapiął ją prawie pod samą szyję i boso, bo nie miał pojęcia, gdzie były jego buty, wyszedł z pokoju. Miał dziurę w pamięci. Musiał rozwiązać tą zagadkę, bo nie miał siły myśleć. Intuicyjnie skierował się w stronę schodów.

[Twilightsoundtrack ‘Bella's Lullaby’]

Siedziała przy stole w kuchni nad kubkiem parującej kawy. Choć spała spokojnie całą noc, to i tak czuła obezwładniające zmęczenie. Rodzice mieli wrócić za kilka godzin, Liv lada chwila, a Tom słodko spał. Upiła duży łyk i przeciągnęła się niczym kotka. Czuła się całkowicie nieprzytomna i nie miała siły myśleć, co by było gdyby. Poszła na żywioł, musiała konsekwentnie iść tak dalej. Nie miała nawet ochoty na wymyślanie czegokolwiek. Postanowiła po prostu zaczekać, a w między czasie zjeść śniadanie. Zszedł po schodach i słysząc stuknięcie porcelany o blat, skierował się za tym dźwiękiem. Stanąwszy we wnęce drzwiowej, nie wierzył własnym oczom. Przy stole siedziała jego Tajemnicza Dziewczyna, całkowicie rozespana i nieubrana. Jej włosy rozsypywały się kaskadami na plecach i ramionach, buzi nie zdobił żaden makijaż, a t-shirt stanowił jej piżamę. Pierwszym, co przyszło mu na myśl było to, że wyglądała ślicznie, ale zaraz pojawiło się mnóstwo innych myśli, które już tak przyjemne nie były i zdecydowanie przyprawiły go o większy ból głowy. Przymknął powieki i odczekał kilka sekund. Gdy otworzył je znów, jej turkusowe spojrzenie z rozbawieniem wpatrywało się w niego. Już wiedział, że to nie był sen. Widząc zdezorientowaną minę Toma uśmiechnęła się szczerze. Czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony, wpatrywała się w niego i choć w sumie sama nie wiedziała, co powinno stać się w tej chwili, czekała na jego odzew. Zamiast tego, wpatrywał się w nią, jakby wcześniej kobiety nie widział, co raczej graniczyło z niemożliwym. Biorąc pod uwagę ilość wypitego przez niego alkoholu, przyjęła jego opóźnioną reakcję. Wielka improwizacja. Cała ta sytuacja była przynajmniej dziwna.

- Helooł. Rudy sto dwa. Tu baza. – pomachała do niego i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Zaczynało ją to wszystko bawić. Już nie czuła się zażenowana. Wzięła drugi kubek, który przygotowała dla niego i zapełniła go gorącą kawą.

- Eee… Możesz mi to wszystko wyjaśnić? Nie za bardzo wiem, o co tu chodzi. – Podrapał się po głowie i zrobił minę, jakby dopiero, co zorientował się, że nie miał na głowie czapki. Westchnął i usiadł naprzeciwko Brunetki. Pierwszym, co rzuciło mu się w oczy były jej piersi, które okrywał jedynie cienki materiał t-shirtu. Zagryzł wargę i szybko przeniósł spojrzenie na jej oczy. Musiała to spostrzec, bo uśmiechała się podejrzliwie, unosząc do góry jedną brew.

- Chcesz coś zjeść? Czy wystarczy Ci kawa? – Pokręcił głową i upił duży łyk gorzkiej cieczy. Skrzywił się, na co Scarlett wzruszyła ramionami. – Ja wolę słodką. Wolisz długą, czy krótką opowieść? – Ugryzła swoją kanapkę, na co on poczuł wywrót w żołądku, jakoś nie mógł myśleć o jedzeniu.

- Tak, żebym zrozumiał. Mam w głowie totalną pustkę i mega kaca.

- Zostawiłam Ci leki.

- Wziąłem, dzięki. – Odpowiedziała uśmiechem i oblizała wargi. – Pamiętam tylko, że śpiewałaś i, że kazałem spadać jakiejś blondynie, potem już nic. Czy my… - był zażenowany? Westchnęła teatralnie i przewróciła oczami.

- Tom, Tom, Tom. Biedaku nie przywykłeś do tego, że nie sypiasz z każdą, u której bywasz? – Nie odpowiedział nic, jak przeczuwała. Zdawał się być całkowicie skołowany, więc postanowiła oszczędzić mu cierpień. – Nie pamiętasz, bo uciąłeś sobie komara. Jak wychodziłam z klubu nie wiedziałam, co z Tobą zrobić, bo nie raczyłeś zabrać dokumentów, więc nie chcąc żebyś zamarzł przed klubem, zabrałam Cię do siebie. Nie pytaj, w jakim byłeś stanie, jak pachniałeś, a raczej pachniesz i jak dostarczyłam Cię tu, tego wolę nie pamiętać.

- Czego oczekujesz za to? – Zmrużyła oczy i cmokając pokręciła przecząco głową. Tego się nie spodziewała.

- Niczego. – Spojrzała na niego butnie. Tak niską ją cenił. Tak nisko cienił człowieka, zatem czekała ją długa droga.

- Dlaczego to zrobiłaś?

- Bo jesteś człowiekiem.

- I?

- I nie chcę, żebyś o tym zapomniał. – Nie wiedział, co powiedzieć. Nie wiedział, czy warto było coś mówić. Znów poczuł się podle sam ze sobą. Zechciał popaść w słodki stan niewiedzy i nie budzić się już z niego. Tak było o wiele trudniej. Nie mógł pojąć zachowania dziewczyny. Nie mógł ogarnąć tego wszystkiego rozumem.

- Nie wierzę. Wszyscy, czegoś chcą.

- Łazienka jest na końcu korytarza, na górze. Zostawiłam dla Ciebie czyste ręczniki. – Wstała bez słowa i udała się do swojego pokoju. Było jej zimno, musiała się ubrać. Mimo, że wiedziała, że zadanie, które sobie obrała było trudne, była na niego zła. Liczyła, że coś w nim jeszcze było, że mimo wszystko, wewnątrz tkwił w nim człowiek, ale wraz z wyparowaniem alkoholu, znów zamknął go szczelnie wewnątrz siebie i nie pozwolił dość do głosu. Może był tak ślepy? Nie chciała krzyczeć, ani się z nim pokłócić. Zamknęła za sobą drzwi i oparłszy się o nie, mocno zacisnęła dłonie w piąstki.

Patrzył, jak wychodziła. Nawet w złości, której nie rozumiał, a która ewidentnie z niej emanowała, poruszała się seksownie. Gdy zniknęła, zdał sobie sprawę, że nie zapytał jak miała na imię. Niemożliwe, żeby obraziła się o to. Pokręcił głową i wciągnąwszy nosem swój alkoholowy zapach, postanowił wziąć prysznic, koniecznie zimny. Liczył, że dzięki temu coś zrozumie.  Zrezygnowany poczłapał do łazienki.

Nie miała ochoty się malować. Gdy szykował się do wyjścia, siedziała przy stole w kuchni mając na sobie jeansy i zwykłą bluzę. Nie obchodziło jej nic, a tym bardziej to, czy podobała się panu Kaulitzowi, czy nie. Zawiodła się, choć wiedziała, że czekał ją zawód. Jednak nie miała zamiaru się poddać. To był pierwszy kamień milowy, który pokonała. Reasumując całą tą sytuację, doszła do wniosku, że mimo wszystko potoczyła się korzystnie. Podpierając głowę na ugiętej ręce, przyglądała mu się, gdy ubierał się. Robił to powoli, jakby ociągając się. Założywszy kurtkę, chwycił kluczyki i podrzucił je jedną ręką. Wszedł do kuchni i stanął tuż przed Scarlett. Już nie była zła, odrobinę zrezygnowana, ale już nie miała ochoty go pobić.

- To ja będę szedł. – Patrzyła mu prosto w oczy, czekała, aż powie coś więcej, a może chciała zebrać myśli w głowie. Nie bała się jego spojrzenia, równie pewnie, co on, wpatrywała się w jego czekoladowe tęczówki. – Dziękuję, że nie zostawiłaś mnie tam i zajęłaś się mną, tak bezinteresownie, dawno nikt nie był wobec mnie bezinteresowny, no i ten… - wyprostował się i jakby spoważniał. – Tajemnicza Dziewczyno, powiesz mi jak masz na imię?  - Uśmiechnęła się lekko i usiadła prosto.

-, Jeśli Ci to pomoże, mam na imię Scarlett i nie ma, za co. – Odwzajemnił uśmiech i powoli zaczął cofać się do wyjścia.

- I… i pięknie śpiewasz, Scarlett. – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, a on skinąwszy jej na pożegnanie, otworzył drzwi, w których minął się ze zdębiałą Brunetką. Liv zamknęła za sobą drzwi i spoglądając raz na odjeżdżające auto, a raz na siostrę, podejrzliwie zmarszczyła brwi i założyła ręce na biodra.

- Przepraszam, o co tu chodzi?

- I nie pozwolę Ci zapomnieć, Tom. – Klapnąwszy ręką w stół, wstała z miejsca i ruszyła schodami na górę. – Część siostra, opowiem Ci, jak raczysz się zjawić w moim pokoju. – przeskakując, co dwa stopnie przyspieszyła kroku. - Nie pozwolę. – Ostatnie słowa powiedziała już do siebie, a na jej buzię wpłynął łagodny uśmiech.

Będę przy Tobie, gdy Twój świat będzie podnosił się z upadku.