6. Doczekanie niedoczekanego.

Delikatna melodia fortepianu przeplatała się z ciszą, gdy Scarlett skupiona pracowała nad kolejną piosenką. Wygrywała krótkie fragmenty, wspomagając je swoim głosem, dobierała odpowiednią dla siebie tonację. Niesforne kosmyki włosów, wymykając się z niedbałego kucyka, opadały na jej zarumienioną buzię. Na krótkie chwile wkradał się na nią nikły uśmiech, gdy wszystko szło, jak chciała, ale znikał jeszcze szybciej, gdy znów koncentrowała się na biało – czarnej politurze. Stał tak i przyglądał się jej, widząc w tej dziewczynie prawdziwą determinację. Dostrzegał w niej miłość, którą przelewała w każde słowo i w każdy dźwięk. Przypatrując się jej, wręcz namacalnie wyczuwał tą samą bezpretensjonalną miłość, która tak po prostu, kiedyś, jeszcze całkiem niedawno, kwitła w nim samym. Teraz widząc, jak ona ją pielęgnowała, jak bardzo ceniła, zrozumiał, że zaniedbał swoją. Brunetka wydawała mu się być zupełnie inną dziewczyną, niż ta, którą widział będąc z Tomem na jej występie. Wówczas nierealnie idealna, subtelna, pięknie ubrana, niczym z bajki snuła swoją dźwięczną historię. Teraz była całkowicie prawdziwa, zdawało mu się, że słyszał jej szybki oddech.

Ubrana w czarny, gruby golf , rajstopy i kozaki na wysokiej szpilce, wydawała mu się cała, tak bardzo inna, ale wciąż ta sama.  Zdawałoby się, że to tak błaha sprawa, w co była ubrana, jak upinała włosy i czy była umalowana. Nie umiał tego wyjaśnić, ale wcześniej była jedynie aniołem, którego Los postawił na drodze Toma, by wreszcie przestał, taplać się w tym swoim błocie, a dziś dostrzegł jej prawdziwość. Już nie była opowiastką i pomimo, że widział ją, żywą, dopiero teraz zrozumiał, że ona była z krwi i kości. Była dziewczyną, jakich jest na ziemi miliony, a pomimo tego wyjątkową, jedyną w swoim rodzaju. Może był nieobiektywny, ale ona bez pytania wkradła się w życie Toma i choć on wierzgał i bronił się, ile sił, to w gruncie rzeczy mimowolnie otwierał przed nią każde drzwi. Ona miała być jego siłą. Tam śpiewa pewna dziewczyna. Wiesz, na początku nie miała znaczenia, po prostu ładnie śpiewała. Jednak ona nie jest taka zwykła…Nie mogła taka być, skoro odważyła się krzyżować plany jego bratu. Bez względu na to wszystko, co robił, konsekwentnie parła do przodu, rządząc się w jego życiu swoimi prawami i choćby za to już ją polubił. Była pierwszą kobietą, zaraz po ich mamie, która otwarcie mówiła Tomowi, co o nim sądzi, nic sobie z tego nie robiąc i mając gdzieś czy go to urazi czy nie. Odpierała jego końskie zaloty, ignorowała go, pokazuje mu, że nie był najważniejszy, najlepszy i cały ach, a przede wszystkim nie leciała na niego i nie była na każde skinienie za jeden szelmowski uśmiech, czy jakiś inny jego ‘niezawodny chwyt’. Sprowadzała go do parteru i uświadamiała mu, że wcale nie było dobrze. To było takie dziwne. Nie umiał zrozumieć tego, że robiła to wszystko bezinteresownie. Ewenement na skalę światową i choć może to była zwykła próżność, obawiał się w tym heroizmie jakiejś pułapki. Trochę bał się, że Scarlett nie była  taka idealna, jak ją sobie wymyślił., albo, że odnajdzie drugie dno. Z tego, co usłyszał od Toma, mało prawdopodobne było, że chciała coś uzyskać, ale z drugiej strony, przecież mogła grać. Ludzie są doskonałymi aktorami, gdy tylko tego bardzo chcą. On sam chyba nie chciał dawać wiary temu, że byłaby zdolna do tego, żeby w taki, było nie było dziwny sposób, wkradać się w łaski Toma. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że robiła wszystko, by jej nie lubił, więc samo to wykluczało interesowność. Chociaż przecież mogła chcieć zwrócić w ten sposób na siebie uwagę, ale z drugiej strony, gdyby chodziło jej o to, co wszystkim, poddałaby się po pierwszym incydencie, albo poszukała innej drogi do jego brata. Nie było co się oszukiwać. Była ładną dziewczyną i wystarczyłoby, żeby odpowiednio się uśmiechnęła do Toma, a już byłby jej. Trochę głupio mu się zrobiło, że tak pomyślał o bliźniaku, ale rzeczywistość była przecież głupia… Choć w głowie rodziło mu się wiele argumentów przeciwnych Brunetce, za każdym razem znajdował coś, co przeczyło jego podejrzeniom. Widział jak grała. Słyszał, jak śpiewała. Na chwilę obecną nie chciał myśleć o niczym innym. Miał dwa wyjścia. Mógł uwierzyć, że naprawdę była dobrym człowiekiem i chciała tak po prostu pomóc Tomowi, bez względu na to, co ją do tego popchnęło, albo wycofać się, póki go nie widziała i czekać na rozwój wydarzeń, nie widząc zupełnie nic. Mógł po prostu zamknąć ją w tej samej szufladce, co większość ludzi, których znał, ale jakoś tego nie chciał. Nie wycofał się, zabrnął już daleko, więc głupstwem byłoby odejść. Nie tracił nic, może czas i nadzieje, które mimowolnie związał ze Scarlett. Mocne dźwięki fortepianu i coś, czego raczej by się nie spodziewał, zabrzmiały w jego uszach nader wyraźnie.

Wenn nicht mehr geht, werd ich ein Engel sein – für dich allein.

Nie grała długo, powtórzyła dwa razy refren i na sam koniec szybko przejechała dłonią po wszystkich klawiszach instrumentu. Uniosła powieki, które dotąd były przymknięte i przeczesała włosy palcami. Odsapnęła i zaczęła składać swoje papiery. Wyłaniając się z ciemnego krańca sali, powoli kierował się w jej stronę, bijąc, powoli i rytmicznie, brawo. Fakt, że nie była sama zdziwił ją troszkę, ale to, że jej towarzyszem był pan Kaulitz numer dwa, zbiło ją z tropu całkowicie. Spostrzegając go, odwróciła się bokiem do fortepianu, a przodem do Billa. Co on mógł chcieć? O ile cały jej plan był irracjonalny, to jego wykonanie przebijało wszystko. Nie dość, że wszystko szło nie tak, jak planowała, że nie potrafiła ogarnąć tego, co sobie zamierzyła, bo nie raczyła wcześniej uwzględnić skutków ubocznych, że coraz częściej czuła się dziwnie, że wkurzała się średnio dwa razy dziennie, myśląc o Tomie, że nie chciała tego przerwać, choć zdawała sobie całkowitą sprawę z całkowitej anormalności, tego co robiła,

że nie chciała wrócić do swojego życia, bo zdała sobie sprawę z czegoś, czego wcześniej nie przewidziała. Przez niego zaczęła łamać zasady. Pozwoliła mu na więcej, znosiła więcej, a co najgorsze, przywiązała się, choć ‘nie przywiązuj się’ huczało jej w głowie od chwili, gdy pierwszy raz tuląc do siebie misia, pomyślała, że polubiła Toma, pomimo wszystko. Już wtedy powinna była uzbroić się w tarczę obojętności, żeby teraz nie mieć wątpliwości, żeby nie cierpieć przez kogoś kto odejdzie, bo wiedziała, że tak będzie. Tom nie mógł stać się kimś ważnym w jej życiu. Nie taki był jej cel. Chciała zrobić swoje i odejść, nawet teraz, gdy czuła, że wikłała się w to wszystko coraz bardziej. Musiała być ostrożna, musiała zacząć kontrolować samą siebie. Musiała przywołać Scarlett do porządku i wprowadzić wreszcie na właściwe tory. Liczyła, że Tom cudownie się odmieni i nie zastanawiała się tym, co miało być później. Zapomniała o tym, było nie było, istotnym fakcie. Miała w głowie tylko to, że gdy poczuje, że wykonała swoją misję, zniknie. Nie mogła pozawalać sobie na emocje, wiedząc i czując, że ich ostatnie spotkanie, a raczej to, co się wówczas wydarzyło, było ukoronowaniem sromotnego upadku na samusieńkie dno. Nie miała pojęcia, dlaczego akurat ten wieczór. Nie miała pojęcia, czy miała rację, ale coś mówiło jej, że nic już nie będzie takie samo, nawet, gdy zniknie z życia Toma, bo choć nie potrafiła, wiedziała, że musiała zniknąć. Tak samo niespodziewanie, jak się pojawiła. Jeszcze nie wiedziała, jak miała to zrobić. Tak samo, jak nie wiedziała, co dalej, ale biorąc pod uwagę fakt, że od samego początku, tego nie wiedziała, więc specjalnie nie przerażał jej ten fakt. Zdała sobie sprawę, że wszystko zabrnęło już tak daleko, że teraz nadszedł czas, by zebrać wszystko, co zasiała. Teraz przyszedł do niej jego brat, nie miała pojęcia, czego chciał, ale wiedziała, że ta rozmowa sprawi, że nie będzie potrafiła tak po prostu zostawić wszystko i odejść bez słowa. Czuła, że zagrodzi jej drogę ucieczki. Odsapnęła i spojrzała nań dziarsko.

- Tom ma rację. – Uniósłszy jedną brew, przechyliła głowę lekko na bok i zaplotła ręce na piersiach.

- Jaką wielką Tom musi mieć rację, że aż sprowadziła cię tutaj do mnie?

- Ta może niech zostanie między mną, a Tomem, ale…- Przerwał, zdejmując ze stolika jedno krzesełko i postawił je tuż przy podeście. Usadowił się wygodnie i spojrzał jej w oczy. – Ale nie przyszedłem tutaj, od tak sobie. Pozwolisz, że pominę fakt, że zatkało mnie, jak cię usłyszałem w piątek. – Uśmiechnęła się delikatnie i zmrużyła troszkę oczy. Była bardzo ciekawa powodu jego przyjścia. Miała problemy z jednym Kaulitzem i liczyła, że z dwóch nie zrobi się tłok. Założyła nogę na nogę i położyła na nich splecione dłonie. – Przychodzę tutaj, bo… Tom opowiedział mi o waszych… hym… przygodach? Powiedzmy, że tak to nazwę. Nie będę owijał w bawełnę. Widzisz, wiesz, zdajesz sobie sprawę z wielu rzeczy, o których nikt widzieć nie powinien, które nie powinny zajść. Zaczęłaś robić coś, co zwyczajne nie jest i w zasadzie mam dwa kluczowe pytania. Dlaczego i co dalej? - Bill utkwił w Scarlett swoje wyczekujące i jakby nieco niepewne spojrzenie. Chwilę milczała, wpatrując się w niego w niego równie intensywnie, co on w nią. Nie spodziewałaby się, że ta jej mała wojenka przybierze kiedykolwiek większy rozmiar, że Bill… nie miała pojęcia, że to miało, aż takie znaczenie. Bacznie świdrowała chłopaka wzrokiem, szukając w jego czekoladowych oczach, złudnie podobnych do tęczówek Toma, choć nutki fałszu, która pozwoliłaby jej spokojnie robić swoje i nie wplątywać się w to wszystko bardziej. Nie chciała się przywiązywać. Choć liczyła się z tym, że później, kiedy to skończyłby się jakoś, to brakowałoby jej i jego i tych gierek słownych, ale widziała, że taka była kolej rzeczy. Teraz, kiedy pojawił się nawet Bill, straciła swoją pewność. Jego sarnie, trochę niepewne, ale mimo tego, pełne nadziei spojrzenie sprawiło, że znów coś się sypnęło. Mur obojętności, który postanowiła utrwalić, kruszył się. W końcu zdecydowała się odezwać, poprzedzając swoje słowa cmoknięciem.

- Mówisz, że Tom ci co nieco opowiadał…Nie będę wnikała w szczegóły. Dlaczego, pytasz. Nie wiem. Może dlatego, że na tle wielu przewijających się przez ten lokal ludzi, w nim zobaczyłam człowieka, który upada, niekontrolowanie i najniżej. Dlaczego on, a nie ktoś inny? Nie wiem. Po prostu, kiedy patrzyłam, jak konsekwentnie pcha się na dno, doszłam do wniosku, że choćby wbrew jego woli, nie pozwolę mu upaść jeszcze niżej. Choć w praktyce to różnie bywało. – Skwasiła się. – Co dalej? Nie wiem. Jeżeli Tom nie pojawi się tutaj już więcej, zapomnę. Uznam, że albo zrozumiał, albo zmienił lokal, mając dosyć natrętnej dziewuchy, która mu przeszkadza w staczaniu się. Nie mam zamiaru ładować się wam w życie z butami, choć w zaistniałej sytuacji może to brzmieć śmiesznie.

- Wiesz… to, co robisz jest totalnie kosmiczne i choć w pierwszej chwili pomyślałem, że jesteś jakąś napaloną fanką, która wyczerpuje wszystkie możliwe pomysły na wskoczenie mojemu bratu do łóżka, to po głębszej psychoanalizie doszedłem do wniosku, że chyba jednak się myliłem, a ty musisz być szalona, skoro zabrałaś się za zmienianie mojego brata.- Uśmiechnął się szeroko. – Nie wiem, czy zdążyłaś zauważyć, ale twarda z niego sztuka.

- Tu zaczynają się schody, bo ja nie poddaję się tak łatwo. Nadal nie mam pojęcia, po co tu przyszedłeś, ale bez względu na to, czy opowiesz Tomowi wszystko ze szczegółami, czy tego nie zrobisz, czy też bez względu na to, co powiesz na moje widzimisię, skończę to, co zaczęłam, a jeśli tego nie zrobię, to tylko wtedy, jeśli Tom nie pojawi się już tutaj. Nie próbuj zrozumieć. Niewykonalne.

- Po co przeszedłem? Od jakiegoś czasu widzę, że z Tomem dzieje się coś niedobrego. – Zasępił się na moment. - Nie słuchał mnie, kazał zająć się swoim życiem. Znikał, odsuwał się, zamykał się w sobie. No mniejsza z tym, ale chodzi o to, że  niespodziewanie pojawiłaś się ty i zaczęłaś mieszać mu w życiu, mając gdzieś, że tego nie chciał. Opierasz mu się i jesteś odporna na jego zaloty, że tak powiem, a z tym nie spotkał się od podstawówki. Masz całkowicie gdzieś, że to ten Kaulitz i jedziesz po nim równo. To jest naprawdę niespotykane, Scarlett! Ty jesteś inna, normalnie! – Roześmiała się i pokręciła głową.

- No tak, inna, bo nie rzucam mu się na szyję i nie popadam w stan euforycznej ekstazy. Faktycznie biedny Tom, popadnie w depresję. Naprawdę szkoda mi go.

- Nie ironizuj. Taka jest prawda. – Miała wrażenie, że właśnie w tej chwili aura niepewności prysła, jak bańka mydlana i atmosfera stała się naturalnie luźna. Bill zdawał się nie być już taki spięty i uśmiechał się radośniej. Nie do końca rozumiała sens jego wizyty. Może szukał sprzymierzeńca? Może chciał ją sprawdzić? Przekonać się czy Tom nie wyolbrzymiał? - Nie powinienem tego mówić, ale cieszę się, że postanowiłaś pomieszać w życiu mojemu bratu. Twoje metody są niekonwencjonalne, ale skuteczne.

- Ustalmy jedno. – Stanowczo spojrzała mu w oczy. -  Nie chcę niczego, ani od Toma, ani od ciebie tym bardziej. Robię, co chcę i nie czekam na oklaski. Okej?

- Ustalmy też i drugie. Nie przyszedłem tu, bo powinienem. Chciałem, a to różnica.

- Wymieniliśmy już poglądy, a ja nadal nie wiem, czego konkretnie ode mnie oczekujesz, Bill.

- W sumie niczego. – Wzruszył ramionami. - Nie każ mi mówić, że chciałbym cię bliżej poznać, bo jesteś naprawdę sympatyczną, miłą i pomocną osobą, że twoje bojowe i jakże szlachetne postępki i dzielne usposobienie, zbawiennie wpływają na skalane duszę i serce, mojego biednego, zniewolonego własną osobą brata i, że bezmiar twych zasług na zawsze pozostanie w mej pamięci. Nie muszę? –  Posłał Scarlett błagalne spojrzenie, jednak jego usta rozciągały się w szerokim uśmiechu. Chwilę wpatrywała się w Billa. Znów stała na środku równoważni i od tego, co teraz miała powiedzieć zależało, na którą stronę się przechyli. Westchnęła, a jej karminowe wargi ułożyły się w szerszy uśmiech. Nie mogła złamać zasady, która była już dawno złamana. Scarlett miała wrażenie, że Bill właśnie zamknął za nią drzwi.

- Wiesz, co? Powinnam zasadzić ci kopa w tyłek i kazać się więcej tutaj nie pokazywać. Ja nie wiem, co wy Kaulitze macie w sobie. Wiesz, co właśnie robisz? Burzysz doszczętnie mój plan, którego nie ma. Burzysz wszystko, co sobie umyślałam.

- Urok osobisty, nic więcej. – Poruszył znacząco brwiami. – Skoro nie każesz mi mówić tego wszystkiego… - wstał i wyjął z tylnej kieszeni spodni niebieską karteczkę. Potem podał ją Scarlett. – Jeśli nie masz planów na sylwestra, zapraszam. Robimy małą imprezę, w gronie przyjaciół. Chciałbym, żebyś z nami była. – Obracając w dłoniach papier, szybko powiodła po nim wzrokiem.

- Widzę, że byłeś przygotowany na każdą ewentualność.

- Jak zawsze.

- A Tom? – Poniosła na niego swoje turkusowe spojrzenie i widziała, że chwilę gorączkowo zastanawiał się nad odpowiedzią. Nieustępliwie świdrowała Billa wzrokiem, a on miał wrażenie, że widziała jego myśli krążące w głowie. Mógł sam doświadczyć tego spojrzenia, o którym Tom tyle mu mówił.

- Tom też będzie.

- Bill. – Ucięła, posyłając mu ostre spojrzenie. Nie wiedzieć czemu, ale chciała wiedzieć, co starszy bliźniak sądził o jej domniemanej obecności.

- Tom nic na to, bo nie wie, że będziesz. Postanowiłem, że cię zaproszę rano, przy myciu zębów i nie miałam mu kiedy powiedzieć. – Parsknęła śmiechem, wyobrażając sobie minę ‘eureka’, na umazanej pastą do zębów buzi Billa. On też się uśmiechnął, kręcąc głową. - To, co?

- Zastanowię się.

- No, to widzimy się w sylwestra. – Wstał i odstawił krzesełko na stolik. – Wesołych świąt, Scarlett.

- Wesołych świąt, Bill. – Uśmiechnęła się delikatnie, wiodąc wzrokiem za jego, powoli oddalająca się sylwetką. Przy drzwiach odwrócił się i pomachał jej lekko, po czym włożył ręce do kieszeni i odszedł. Czuła, że wszystko, w co wierzyła do momentu przyjścia Billa runęło. Najdziwniejsze było to, że wcale nie czuła się z tym źle. Przeczyła sama sobie i nie cierpiała z tego powodu. Pierwszy raz była zadowolona, że ktoś pokrzyżował jej plany.

Ich habe dir vertraut.

Ich will nicht bereuen.

*

Ciemne zasłony, nie wpuszczały do pokoju, ani trochę światła. Tonął w mroku i chłodzie, a ciszę przerywało tylko cichutkie postukiwanie metalu o drewnianą powierzchnię stołu. Siedziała w bezruchu, poruszając tylko dłonią, w której trzymała żyletkę. Skrupulatnie, wręcz zapalczywie zgarniała biały proszek w idealnie proste kreski, które kusiły ją tak bardzo. Już nie mogła doczekać się swojej wigilijnej uczty. Miała, aż cztery działki. Prawdziwe święto. W wietrzonym cały dzień mieszkaniu, panował dotkliwy chłód, ale ona zdawała się go nie czuć. Myśl, że już za chwilę miała nie czuć nic, grzała ją wystarczająco. Długie blond włosy, co chwila wymykały jej się zza ucha, więc nerwowo je poprawiła. W końcu odrzuciła żyletkę na środek nagiego blatu i ceremonialnie, wręcz majestatycznie wciągnęła najpierw jedną, a potem drugą. Oparła się o krzesło i siedziała. W głowie szumiała jej pustka i nie czuła nic. Nie odbierała bodźców, sama zdawała się ledwo oddychać. Wszystko,  po prostu zaczynało stawać się obojętne. Błogo nic nieznaczące.  Rozdzwonił się telefon. Przerwał głuchą ciszę, ciskając się po stole, jak ryba bez powietrza. Na moment znienawidziła wszystkie środki komunikacji. Gustav. Miliony impulsów powędrowały do jej umysłu wbijając się weń, niczym miliony igieł. Tylko to jedno huczało jej w głowie. Gustav. Pustka zaczęła wypełniać się nieprzyjemnym poczuciem lęku. Gustav. Złość na samą siebie w jednej chwili zaczęła rosnąć w niej nieprzeciętnie. Gustav. Wdusiła zieloną słuchawkę.

- Wesołych świąt, myszko. – Jego ciepły głos, pełen tego uczucia, o które tak długo walczyła, tego, którego tak bardzo pragnęła. Tego, którym teraz tak świadomie pomiatała. Tego, które teraz z premedytacją oszukiwała. Tego, które niszczyła. Docierał do jej umysłu, jakby w zwolnionym tempie, ale na tyle dosadnie, by pomimo błogości, która nią zawładnęła, zaczęła czuć się źle.

- Wesołych świąt.

- I jak przygotowania? Nie męczą cię tam za bardzo? – Wysiliła się na uśmiech. Jeszcze kilkanaście godzin wcześniej uraczyła go perfidnym kłamstwem, bez skrupułów patrząc mu w oczy. Bajeczkę o idealnej rodzinie. Nie myślała  wtedy o tym, teraz świadomość w nieświadomości ciążyła na niej dwa razy bardziej. Poczuła się nikim.

- Przed chwilą wymknęłam się z tego zamieszania. Mama z babcią szaleją w kuchni, tata z dziadkiem najpierw ubrali choinkę, a teraz uciekli do garażu, a Peter gra na komputerze, jak zawsze żyje w świecie tych swoich samochodów. – Mówiąc to wszystko, miała przed oczami obraz swojej rodziny, jeszcze z ubiegłorocznych świąt. Wtedy nie pomyślałaby, że kiedykolwiek spędzi je sama w zimnym i pustym mieszkaniu, z paletą dragów różnej maści i konsystencji. Wtedy na myśl o jakimkolwiek uzależnieniu robiło jej się niedobrze. Wtedy liczył się tylko sport. – A ty? Nie przemęczasz się?

- Nigdy w życiu. Poza drobną, można rzec standardową kłótnią z Fran o kolor serwetek, jest idealnie. Brakuje mi tylko ciebie.

- Może, kiedyś nie będzie nam brakowało niczego. Spędzimy święta w naszym małym domku, w którym będzie pachniało świerkiem. Dzieci będą tłukły bombki z choinki, ja będę na nie krzyczała, a ty będziesz łagodził sytuację. – Czuła, jak zbierają się jej w oczach łzy, a głos drży. Wygadywała jakieś głupoty, próbując przekonać samą siebie, że miały szansę się ziścić. Wzięła głęboki oddech. – A potem…- Coś w niej pękło. Czuła, że jeśli ta rozmowa potrwa jeszcze chwilę, to zrobi coś głupiego, a to się stać nie mogło. Gustav nie mógł się dowiedzieć. Za bardzo go… za dużo do niego czuła.

- A potem, gdy dzieci, koniecznie trójka, pójdą już spać, to ja będę cię porywał i kochał do samego rana. – Gustav lekko się roześmiał, a czułość w jego głosu sprawiła, że nie wytrzymała. Wybuchła płaczem. Nad sobą, nad Gustavem, nad tymi wszystkimi kłamstwami, którymi go raczyła, a najbardziej nad tym, że nigdy nie będzie, ani domku, ani dzieci, ani wspólnych nocy. Była świadoma, że idąc tą drogą prędzej znajdzie się na dnie, niż Gustav dowie się o wszystkim i ją znienawidzi, bo nie widziała innej drogi, jak to, że nie będzie chciał jej znać. Wiedziała to wszystko dokładnie, a pomimo tego nie czuła w sobie, ani siły, ani chęci, by cokolwiek zmienić, sięgnąć po pomoc. Potrafiła tylko snuć, plany, jak pięknie byłoby, gdyby już nie brała i mogliby stworzyć szczęśliwą rodzinę. Te marzenia były jedną z najlepszych rzeczy, jakich doświadczała, będąc między głodem, a otępieniem. Zdawała sobie sprawę, że mogła jeszcze z tego wyjść, nie raz zastanawiała się nad tym, czy nie powiedzieć Gustavowi, poprosić go o pomoc, albo zgłosić się do jakiegoś ośrodka, gdzie poddałaby się terapii, ale zaraz wracała do niej myśl, że była zbyt słaba, by się na to odważyć. Próbowała już odstawić wszystko, ale nie była w stanie wytrzymać dłużej, niż kilkanaście godzin.

- Co jest myszko? Dlaczego płaczesz?

- Tęsknię. – Pociągnęła nosem.

- Myszko, wystraszyłem się tak bardzo.  Ja też tęsknię, ale po jutrze już się zobaczymy. Będę dzwonił. Dobrze? – Odpowiedziało mu ciche mruknięcie. Czuł, że coś było nie tak. Nie znał przeszłości Caroline. Wiedział o niej bardzo mało i zawsze, kiedy chciał się czegoś dowiedzieć, zbywała go. Była skryta i skromna. Zawsze myślał, że taka po prostu była, zamknięta w sobie. Teraz poczuł się niepewnie, lęk zawładnął jego sercem i jedynym czego pragnął, to przytulić ją. Chciał być jej opoką. Caroline była tak drobna i krucha, że czasem bał się, że zbyt mocnym uściskiem skrzywdzi ją. Teraz, gdy słyszał, jak szlochała, krajało mu się serce. Pokochał naprawdę. Słysząc nawoływania z kuchni, skrzywił się. Musiał rozstać się z nią, zostawić, choć i tak była daleko. Pocieszał się tym, że tam w Berlinie nie była sama. Westchnął ciężko. – Myszko muszę kończyć. Wołają już mnie. Pamiętaj, że cię kocham i wesołych świąt.

- Wesołych świąt, Guciu. Do usłyszenia. – Słysząc zdrobnienie, na które miał alergię, mimowolnie się uśmiechnął. Tylko ona mogła go tak nazywać. Z ciężkim sercem rozłączył się i z delikatnym uśmiechem dołączył do rodziny. Caroline słysząc ciszę w słuchawce, rzuciła ją byle jak na stół i wybuchła spazmatycznym płaczem. Czuła się fatalnie. Okłamywała najbliższą sobie osobę. Idealizowała swój całkiem popaprany świat i tworzyła niestworzone historie. Nie było mamusi, tatusia, braciszka i dziadków. Z chwilą, gdy dowiedzieli się, że żyła na wspomaganiu, kazali się jej spakować i odejść. Dzięki Gustavowi stawała się lepsza. Przy nim nie była opuszczoną przez rodzinę narkomanką, która nie potrafi nic zrobić ze swoim życiem. Przy Blondynie stawała się beztroską dziewczyną z marzeniami, przyszłą biegaczką, która była o krok od spełnienia marzeń. Odstawiała samą siebie na bok, by choć na chwilę złapać szczęście za rękę. Teraz w padole rozpaczy, w który sama się wepchnęła, wypijała to, na co zasłużyła. Nienawidziła siebie. Nienawidziła za to, że nie potrafiła docenić miłości, która była najlepszym, co ją w życiu spotkało. Pociągnęła nosem, wycierając łzy rękawem bluzy. Czuła jak krew pulsowała jej w głowie, a oczy piekły ją niesamowicie. Spojrzała na stół. Na ciemnym blacie, wśród mroku odznaczały się dwie białe kreski. Na jej buzię wkradł się wątły uśmiech. Zamglone oczy wpatrywały się tylko w te dwa punkciki. Najpierw jedna, potem druga. Chwiejąc się na chudych nogach, doszła do bieżni. Włączyła ją, ustawiła tempo i odległość. Ruszyła. Po prostu biegła. Bez celu.  – Kocham cię Gustav, ale heroinę ukochałam pierwszą.

Obłąkany uśmiech zniknął z jej buzi, serce łomotało z każdą sekundą mocniej, błogość rozpływała się po całym jej ciele, od czubka głowy po końcówki palców, a pokój wypełnił żałosny szloch…

‘I to jest ta wolność, którą mi wtedy obiecał. Wolność od normalnego życia.’ 1

*

Zamknęła za sobą drzwi pokoju i odpierając się o nie plecami, wypuściła ze świstem powietrze z płuc. Przymknęła powieki, uciekłszy na moment od całej wrzawy związanej ze świąteczną kolacją, oddychała głęboko, delektując się ciszą. W zasadzie nie miała się przed czym kryć, bo tak dobrze, jak w tą wigilię nie było w domu od bardzo dawna. Mama nuciła kolędy, krzątając się po kuchni, tata ubierając choinkę razem ze Scarlett, chodził co chwila do niej i podjadając coś, najpierw obrywał po rękach, a potem skradając Soph buziaka, wracał do Scarlett, a Liv najpierw nakrywała do stołu, potem próbowała pomagać mamie, jednak skutek był marny, więc chodziła z aparatem i jak szalona robiła zdjęcia. Wszyscy się do siebie uśmiechali, rozmawiali ze sobą, śmiali się, nawet mama nawet nie próbowała jej docinać, albo w jakikolwiek sposób narzucać Scarlett swojego zdania, a potrafiła wciąć się do nawet najbardziej błahej sprawy. Jednak tego dnia, rozmawiały ze sobą, jakby nie dzielił je żaden spór. To wydawało jej tak nierealne, że aż podejrzane. Mimo tego chłonęła całą sobą całą tą błogą atmosferę, chcąc nacieszyć się tym ciepłem, którego mogła długo znów nie doświadczyć. W końcu nic nie trwa wiecznie. Przez te spory bardzo brakowało jej matki. Nie raz miała ogromną ochotę po prostu podejść i przytulić się do niej, poczuć różany zapach jej włosów i delikatną woń skóry. Jednak duma i wszystkie złe słowa, które wypowiedziała i które usłyszała, sprawiały, że nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Nie mogła tak po prostu do niej iść, jak córka chadza do matki, bo coś co w jej przypadku było przerośniętą ambicją, honorem i innymi tego typu cechami, blokowało ją od wewnątrz. Konflikt, który rozrzewniał się przy każdej możliwej okazji, naderwał więź, niegdyś tak silną, wręcz nierozerwalną, która je łączyła. Powtarzała, że była twarda i już dawno wyrosła z głaskania po głowie. Nie mogła uzewnętrzniać swoich uczuć, by później nie zostały wykorzystane przeciwko niej. Świadomość, że nie mogła okazywać słabości, bo zawsze źle się to dla niej kończyło, odpowiednio trzymała ją w ryzach. Przekonywała się o tym, w każdy weekend od pewnego czasu. Ta słabość była inną słabością. Jednak teraz nie miała ochoty o tym myśleć. Była wigilia. Było jej dobrze.

- I tak wiem, że tam jesteś. – Liv energicznie zastukała w drzwi. Pomimo ciemności i absolutnej ciszy, w której tonęły myśli Brunetki, Liv i tak ją znalazła. - Tata wypatrzył gwiazdkę, siadamy. – Zastukała jeszcze raz i nucąc odeszła. Scarlett podniosła powieki i gdy znów była całkiem sama, spojrzała na plakat, którego nie miała sumienia zdjąć.

- Wesołych świąt, mój mały, zagubiony Książę. – Pogładziła kciukiem jego papierowy policzek i z delikatnym uśmiechem opuściła pokój. 

W domu pachniało choinką i wigilijnymi potrawami. Siedzieli wszyscy przy stole. Nico trzymał Sophie za dłoń, a dziewczyny wpatrywały się w siebie uśmiechnięte. W powietrzu unosiła się rodzinna atmosfera, przesycona ciepłem i uśmiechami. To były pierwsze takie święta od bardzo długiego czasu. Lubiła patrzeć na rodziców, na to z jakim uczuciem tata mówił, patrzył, uśmiechał się do mamy i na to, jak ona chłonęła jego miłość i dawała mu równie wiele. Pomimo tego, że nie zawsze się z nią dogadywała, nie mogła zarzucić jej, że nie kochała Nico. Miłość jej rodziców wydawała jej się piękniejsza, niż ta opisywana w książkach, filmach, czy piosenkach. Była prawdziwie nieprawdziwa. Pomimo upływu lat oni zdawali się kochać równie mocno. To było dla niej tak nierealnie piękne, że nawet nie próbowała marzyć, by spotkać mężczyznę, który obdarzyłby ją takim uczuciem, jak tata mamę. Liv szturchnęła ją lekko w bok i skinęła na stół, Scarlett zrozumiała i zaczęła razem z nią zbierać półmiski. Nico ujął dłoń Sophie i ucałował jej wewnętrzną stronę. Z błogim uśmiechem patrzył jej w oczy, a ona pod wpływem jego spojrzenia lekko się rumieniła. Przy nim czuła się, jak ta szesnastoletnia dziewczyna, którą była, gdy go poznała. Tak, jak pokochała go tamtego dnia, tak trwało to do dziś. Pomimo tych wszystkich przeciwności, trudów i sprzeniewierzeń trwali razem i czuła się tak bardzo szczęśliwa. Dzięki niemu powoli uczuła się zapomnienia. Godziła się z losem i choć wiedziała, że powinna była zrobić to już wiele lat wcześniej, zbierała się na to, by wreszcie pogrzebać wspomnienia. Pogładziła go po policzku i lekko musnęła wargi.

- Szkoda, że tak nie może być zawsze. – Oparła głowę na ramieniu Nico i pozwoliła mu się całkowicie objąć. Lubiła niknąć w jego silnych ramionach.

- Mamy wspaniałe i dzielne córki. Wiesz, dziś tak naprawdę dotarło do mnie, że one już są dorosłe i lada chwila zostaniemy sami. Scarlett ma śpiewanie, a Liv Paula i fotografię.

- Minęło tak wiele lat. Nico… myślisz czasem o… - Nie dokończyła, bo załamał jej się głos. Wspomnienie, które tłamsiła w sobie każdego dnia wypełniło całe jej wnętrze. Nie umiała już milczeć i udawać, że tego nigdy nie było. Tęskniła, myślała każdego dnia i zastanawiała się, jakby to było, gdyby on był z nimi. Była matką. Nie potrafiła zapomnieć. Nie potrafiła nie czuć. Nie potrafiła nie myśleć. Nie potrafiła nie kochać. Teraz w święta, gdy rodziny powinny się jednoczyć, gdy oni wreszcie byli szczęśliwi, sumienie tym bardziej dawało o sobie znać.

- Jak mógłbym nie myśleć, Soph… Niesprawiedliwość boli mnie każdego dnia bardziej, ale minęło już tyle lat. Musimy cieszyć się z tego, co mamy, już nie czas, by oglądać się za siebie. Musimy dwa razy mocniej kochać, nasze dziewczynki i nigdy nie pozwolić na to, byśmy i je stracili.

- Wiem, Nico, ale to bardzo boli.

- Wiem, Soph. Wiem. – Ucałował ją w czoło i wytarł łzę, spływającą z jej policzka. Uśmiechnął się, widząc, jak Liv i Scarlett wchodziły do pokoju. – To może zajrzymy pod choinkę? – Widząc, jak buzie córek rozpromieniły się i radośnie podbiegły do choinki, wstał i ująwszy Sophie za rękę, uśmiechnął się do niej czule i poprowadził za sobą. By było, jak za dawnych lat.

[Lafee ‘Danke’]

Siedziała po turecku na dywanie, przy samej choince i czuła się, jak pięciolatka. Wśród pakunków i porozrywanych papierów, Liv siedziała naprzeciw. Zawsze spierały się o to, która dostała lepszy prezent. Teraz kątem oka spoglądała to na nią, to na rodziców. Jej siostra zagryzając dolną wargę, czytała smsa, a później tłukąc w klawisze, zawzięcie odpisywała na niego. Mogłaby się założyć, że był od Paula i mogłaby przysiąc, że Liv miała łzy w oczach, bynajmniej nie łzy szczęścia. Odkładając go, niechcący napotkała spojrzenie Scarlett. Wiedziała, że od razu będzie wiedziała, o co chodzi i nie myliła się. Brunetka sapnęła, kręcąc głową i niemo oznajmiła jej, że mają do pogadania. Potem odchyliła się do tyłu i sięgnęła po dwie jednakowe paczuszki, podpisane ich imionami. Zwróciła tym na siebie uwagę rodziców, którzy dotąd byli zaabsorbowani, wręczaniem sobie podarków. Zaciekawione rozerwały papier i wydobywszy z niego obite aksamitem pudełka, prawie równo otworzyły je, a ich oczom ukazały się identyczne wisiorki z turkusu, finezyjnie zamocowanym w srebrnych cienkich pręcikach. Scarlett przez moment wpatrywała się w niego, jak zaczarowana, nawet nie czując, jak mama przyklękała przy niej.

- Byście nigdy nie zapomniały, jak mocno was kochamy i pamiętały, że macie siebie. Pomimo wszystkiego i wszystkich. –Słysząc odrobinę łamiący się głos mamy, odwróciła głowę, napotykając jej szare spojrzenie. Jeszcze nigdy nie widziała, by oczy Sophie były tak bezpretensjonalnie szczere. Nie pamiętała, kiedy ostatnio usłyszała od niej takie ciepłe słowa. Była totalnie skołowana. Sophie uśmiechnęła się lekko i ucałowała ją w czubek głowy. Znów miała ochotę się do niej przytulić. Zacisnęła dłonie na małym pudełku i pozwoliła jej wstać i podejść do zalewającej się łzami Liv. Scarlett miała wrażenie, jakby ktoś uderzył ją obuchem w głowę. Jej życie przewracało się do góry nogami. Wszystko, co przewidywała runęło w gruz i nie potrafiła niczego ogarnąć. Brak stabilnego gruntu pod nogami, był gorszy niż stabilny, a niezadawalający stan rzeczy. Nie lubiła nie wiedzieć, co się działo. Wszystko musiała mieć jasno ustalone, zaplanowane, czarno na białym. Bez niedomówień. Nigdy nie miała problemów z rozróżnianiem w co chciała się zaangażować, a w co nie, co było dla niej dobre, a co nie. Zanim spotkała Toma jej życie było poukładane. Podniosła się i nauczyła twardo stąpać po ziemi, nie pozwalała się nikomu omamić, broniła się przed cierpieniem. Wolała atakować, niż zostać zaatakowaną. Nie pozwalała sobą pomiatać. Trzymała się swojego dekalogu i miała śpiewanie. Niczego więcej nie potrzebowała. Od kiedy zagościł w jej życiu nie była w stanie niczego przewidzieć. Zrobiła się miękka i nawet pozwoliła dojść do siebie Serenie, której nigdy nie lubiła. Tom, choć nieświadomie, też robił z jej życiem, co chciał. Teraz mama. Wszystko się zmieniało w zastraszającym tempie, a ona nie umiała tego ogarnąć. Nie rozumiała wszystkiego i nie potrafiła twardo postawić na swoim. Pozwoliła wtargnąć do swojego świata niepewnościom i to ją irytowało, ale z drugiej strony nie umiała też odciąć się do nich. Nie mogła dłużej pozwalać, by to co budowała przez te wszystkie miesiące nagle runęło. Czuła, że musi coś zrobić inaczej zgubi się całkowicie, a na to nie mogła pozwolić, bo ona chciała bawić się w ratowanie, a nie niszczenie samej siebie. I pomyśleć, że to właśnie od tego wszystko się zaczęło. Mama tuliła do siebie Liv, która płakała i płakała. Nie mogła się uspokoić, a Scarlett doskonale wiedziała, że to nie przez naszyjnik. To był tylko mały pretekst ku temu, by mogła wylać z siebie całą gorycz, która się w niej zebrała. Westchnęła, spoglądając na tatę, który usiadł obok niej.

- Tatuś, to takie wspaniałe prezenty. Musiały kosztować strasznie dużo. Nie musieliście…- Pogładziła opuszkiem palca gładką powierzchnię kamienia.

- Scarlett, choć raz nie myśl praktycznie, dobrze? – Uśmiechnął się, a ten uśmiech sprawił, że i ona nie mogła się powstrzymać, przed rozciągnięciem warg w szerokim uśmiechu.  Pokiwała głową i podniosła do góry włosy, gdy Nico wyjął w pudełeczka jej wisiorek. Gdy zawisł na jej szyi i poczuła, jak jego chłodna powierzchnia dotyka jej skóry, automatycznie musnęła go palcami. Potem mocno wtuliła się w silne ramiona ojca.

- Dziękuję, tatusiu. – Zaczęła odnosić niebezpieczne wrażenie, że w jej oczach zaczęły gromadzić się łzy. Ona nie płakała. Łzy zostawiała dla ludzi, którzy nie potrafili radzić sobie z życiem. Ostry, acz kojący zapach jego wody po goleniu, będący nieodzownie zapachem jej dzieciństwa, uderzał do jej nozdrzy, bezsilnie utonęła w ramionach taty, czując się w nich całkiem krucha i słaba w porównaniu z jego siłą. Nagle poczuła się całkiem bezpieczna, a wszystkie emocje, które blokowała w sobie od dłuższego czasu, cały stres, całe nerwy, cały Tom, wszystko to skumulowane tkwiło gdzieś głęboko w niej. Teraz będąc zupełnie bezpieczna, w domu, z tatą czuła, jakby puściły w niej wszystkie hamulce, a te wszystkie uczucia, chciały ulecieć z niej. Jednak dzielnie walczyła ze zbierającymi się łzami. Łamała wszelkie zasady, jednak tej postanowiła nie złamać nigdy. Była twarda. Mimo wszystkiego i wszystkich postanowiła nie płakać. Łzy zawsze kojarzyły jej się ze skrajnym nieszczęściem, kiedy ktoś wylewał je przy byle okazji, wydawały się jej bezwartościowe. Liv ostatnimi czasy płakała prawie codziennie, ale jej akurat nie potępiała, chociaż mogła zrobić coś, by nie płakać. Zaś ona teraz była zła na siebie. Wystarczyła chwila nieuwagi, a jej rozchwiane emocje zaczęły brać nad nią górę. Nauczyła się nad nimi panować. Potrafiła być zimna i niedostępna, a teraz? Miękła, jak gąbka nasączona wodą. Wolała nie myśleć, dlaczego tak się działo. Skupiała się na jednym, by nie pozwolić im wypłynąć. Chociaż  absolutnie wszystko wymknęło się jej spod kontroli. Mike zaczął się nią interesować. Musiała walczyć z nim i ze sobą przy okazji, odpędzać wspomnienia i nie pozwolić omamić się jego słodkim słówkom. Serena nagle zapałała do niej niezrozumiałą sympatią. Musiała na nią uważać. Chcąc pomóc Tomowi, zaczęła krzywdzić samą siebie. Musiała uważać, by nie upaść razem z nim. Ostatnie zdarzenia utwierdziły ją w przekonaniu, że gorzej już być nie mogło. Pętla zacieśniała się już nie tylko na szyi Toma, na własne życzenia założyła ją i na swoją. O dziwo nie to było jej największym problemem. Nawet, to, że już w tym momencie nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego zaczęła to wszystko. Dlaczego nie pozwoliła mu staczać się, tak po prostu. Miał przecież bliskich. Najbardziej ciążyło jej to, że tkwiąc w najbardziej krytycznym punkcie, nie mogła już zrobić nic po swojej myśli. O ile na początku, jako tako mogła cokolwiek przewidzieć, tak teraz zabrnęła już tak daleko, że była w stanie jedynie poddać się woli losu i robić wszystko, by nie upaść. To irytowało ją najbardziej, całkowita niemoc, gdy to ona miała mieć kontrolę. Nawet nie zauważyła, że już nie była wtulona w ramię taty, a vis a vis niego. Świdrował ją swoim złudnie podobnym spojrzeniem, zdała sobie sprawę, że broda drżała jej niekontrolowanie i że wpatrywała się gdzieś w punkt za nim. Natychmiast się ogarnęła i niepewnie spojrzała mu w oczy. Tata był jedną z nielicznych osób, które potrafiły ją rozgryźć, przed którymi przybieranie maski nie miało sensu. - Pamiętaj córeczko, że nawet duże dziewczynki płaczą. Łzy płynące prosto z serca nie są powodem do wstydu. Nie wstydź się uczuć. One są twoim skarbem i twoją siłą. Jesteś piękna, bez względu na to, co mówią inni. Pamiętaj, że masz mnie i bez względu na to, gdzie będziesz i co się stanie będziesz moją małą dziewczynką. Kocham cię nad życie i zawsze będę z ciebie dumny, nieważne, co zrobisz. Pamiętaj, zawsze. I choć teraz twoje serce zajmują trudne uczucia, choć chcesz walczyć sama, nigdy nie jesteś i nie będziesz sama. Wierzę, że sobie poradzisz. – Znów mocno przyciągnął Scarlett do siebie i tulił przez kilka długich chwil. Nie rozpłakała się. Dzięki tacie poczuła się znów silna. Choć nadal nie rozumiała nic, dostała zastrzyk nadziei i przypomniała sobie, choć doskonale o tym pamiętała, że Scarlett O’Connor się nie poddaje i że nie ma takiej rzeczy, której nie byłaby w stanie pokonać. Miała zamiar pamiętać, bo tata jak zawsze, choć nieświadomie, pomógł jej bardziej, niż ktokolwiek inny. Spokojny rytm jego serca i bezpieczne ramiona, w których skrzętnie się kryła sprawiły, że zapomniała na chwilę o swoich troskach. Lubiła  te milczące chwile z tatą. Ładowali akumulatory na następne dni w rozłące, albo spotkania w przelocie. Teraz, w święta miała szczególną potrzebę bliskości. Tak jak przed mamą miała blokadę, tak przed tatą nie była w stanie ukryć nic.

- Kocham cię, tatusiu. – Wyszeptała po chwili. Nico ucałował ją w czubek głowy i bez słowa dalej kołysał w swoich ramionach. Siedzieli tak przy choince, w stercie papierów. Liv już dawno spała w swoim pokoju, ukołysana do snu przez mamę. Tej wigilii znów były małymi dziewczynkami. Scarlett wcale to nie przeszkadzało. Małe dziewczynki nie musiały walczyć z życiem. Mogła zostać nią już na zawsze. Westchnęła, czując, że oczy zaczynają jej się kleić. Mając poczucie bezpieczeństwa, przymknęła je. Lubiła słuchać bicia serca taty. Wtedy czuła, że żyła. Wtulona w jego klatkę piersiową, nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła. Natomiast Nico spostrzegł to, gdy poczuł, jak ciało Scarlett stało się całkowicie bezwładne i ufnie spoczywało w jego ramionach. Jego mała, dorosła córeczka była dzielna i był z niej naprawdę dumny. Nie wiedział, co się działo w jej życiu. Czasy, gdy przybiegała do niego z każdą najmniejszą sprawą, bezpowrotnie minęły, jednak wiedział, że sobie poradzi, by była silna. Chociaż tak krucha i delikatna, to była już prawdziwą kobietą i choć chciał zatrzymać na stałe swoją małą Scarlett, zdawał sobie sprawę, że musiał pozwolić jej radzić sobie samej. Walczyła dzielnie i nie dawała się dorosłemu życiu, jednak widział, że było jej trudno i takie małe, niewinne wsparcie uważał, za całkowicie na miejscu. Ujmując ją pod plecami i pod kolanami, wstał ostrożnie i zaniósłszy do jej pokoju, położył w łóżku i szczelnie zakrył Scarlett ciepłą kołdrą. Zanim zgasił światło odgarnął z jej buzi kilka kosmyków włosów i ucałował ją w czoło. Uśmiechnęła się przez sen i mocniej zagrzebała w pierzynie. Też uśmiechnął się do siebie i zgasiwszy światło, wyszedł pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

Śpij dobrze, Księżniczko.

*

  

Wzięła głęboki oddech, przeglądając się w ogromnym lustrze, wmontowanym w drzwi szafy. Zapięła długie, mieniące się w świetle kolczyki i opuściła ręce wzdłuż tułowia. Czarne buty na wysokiej, metalicznej szpilce i szerokim zapięciu, wysadzanym drobnymi ćwiekami, w połączeniu z czarnymi satynowymi spodniami przykrywającymi kolano, podkreślały jej smukłe nogi. Srebrne łańcuszki zawieszone przy kieszeniach, idealnie współgrały ze srebrną biżuterią i nadrukiem na również czarnej bluzce bez rękawów z małą stójką. Poprawiła włosy, upięte w niedbały kok, których pojedyncze kosmyki opadały jej na twarz. Odetchnęła ponownie i obróciła się wokół własnej osi. Wyglądała inaczej. Czuła się jakoś inaczej. Patrząc w odbicie, spojrzała na Liv, siedzącą na jej łóżku. W przeciwieństwie do Scarlett, Liv nie tryskała, ani cieniem emocji. Siedziała zgaszona na posłaniu w nowej, czerwonej, satynowej sukience. Wyglądała wręcz idealnie. Idealny makijaż, idealny manicure, idealna fryzura, wszystko idealnie dobrane do koloru sukienki. Tęsknym wzrokiem przyglądała się poczynaniom Scarlett i miała nieziemska ochotę, zedrzeć z siebie tą niebotycznie drogą sukienkę, iść z nią i wprosić się na imprezę. Czuła się zmęczona i znudzona. Znów czekało ją przyjęcie, gdzie dżentelmeni mieli pić szampana, rozmawiać o interesach, inflacji, pieniądzach, może piłce nożnej, a ona znów miała stać obok Paula, uśmiechać się i słuchać jego mądrych wywodów. Nie mogła mu tego ująć, był naprawdę  mądry, ale taki nudny! Speszyła się w myślach za to i znów skupiła uwagę na siostrze, która już nie poprawiała niczego, a wpatrywała się w nią.

- Liv, skończ to wreszcie. Przecież ty go nie kochasz.

- O czym ty mówisz, Scarlett. Jak to nie kocham? Paul jest moim chłopakiem, nawet przebąkiwał coś o zaręczynach.

- Liv słyszysz samą siebie? Zaręczyny? Jesteś pewna, że chcesz być jego żoną? Ty masz dziewiętnaście lat. Świetlaną przyszłość przed sobą. Przyszłość, ale bez niego. On cię zniszczy, już to robi i świetnie mu to idzie. – Liv Hannah Binder, przyszła żona przyszłego polityka. Zarozumiałego, pewnego siebie człowieka, który jeszcze jakiś czas temu kochał ją, taką jaką była, a teraz? Liv, co ty sobą reprezentujesz? Liv, mam się za ciebie wstydzić? Tu jest wielu znaczących ludzi. Liv uśmiechnij się, muszę się tobą pochwalić. Liv, i ty chcesz być damą? Jak ty się zachowujesz? W głowie huczało jej tak wiele słów, których chciała nie pamiętać. Tak wiele sytuacji, które chciała wymazać. Czy ona chciała być żoną Paula Bindera Juniora? On chciał, by nią była, by świeciła u jego boku i była ozdobą. Lubiła, gdy mu jej zazdrościli, bo wiedziała, że wtedy była zadowolony. Chciała dać mu trochę szczęścia, ale coraz częściej zastanawiała się, jakim kosztem…

- Przecież rozmawiałyśmy już o tym.

- Tak, a ja dalej nie potrafię zrozumieć.

- Nie możesz tego po prostu zaakceptować? Tak wybrałam. To moje życie.

- Liv, zrobiłabym to, gdybyś była szczęśliwa, ale ty się zwyczajnie umartwiasz. Jesteś moja siostrą i nie mogę pozwolić, żebyś cierpiała. Nie możesz tego po prostu zaakceptować? – Nie miała już argumentu. Scarlett miała rację, ale ona przecież nie mogła. Musiała dokończyć to, co zaczęła. Tylko jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić tego końca. Przy Paulu czuła się, jak Kopciuszek w bajce o rybaku i złotej rybce. Jednak przecież nie mogła… Wznieciłaby skandal wśród jego znajomych.

- Dobrze wiesz, że gdyby nie Paul nadal trzymałabym się ze szkolnymi łobuzami, śmigała po mieście na deskorolce, miała pozdzierane kolana i podziurawione spodnie. Byłabym tą nieokrzesaną dziewuchą, która nie zna innego świata poza skateparkiem. On dał mi nowe życie, sprawia, że jestem lepsza, że jestem damą. Chociaż coraz częściej słyszę, że dzięki mojemu postępowaniu nigdy nią nie będę. – Spuściła głowę i zaczęła bawić się rąbkiem sukienki. W Scarlett się zagotowało, ten nieporadny życiowo buc robił jej siostrze pranie mózgu! Energicznie usiadła obok niej i ujmując jej brodę, zmusiła Liv, by na nią spojrzała. Jej oczy były tak przerażająco smutne, że aż wszystkie wnętrzności wykonały obrót, we wszystkie możliwe strony.

- Co ty gadasz głupolu! Jakie zachowanie? Jaką damą? Jaka nieokrzesaną dziewuchą! Liv, jakie nowe życie?! Co ty wygadujesz? Nie widzisz co on z tobą robi? Sprowadza cię do parteru, bo co? Bo sam czuje się nikim i lubi się na tobie wyżywać? – Przed oczami Liv stanął pamiętny bankiet, gdy pierwszy raz wyszła z przyjęcia. Czując dłonie siostry na swoich ramionach, przypomniał się jej tamten ból, tamto poczucie niesprawiedliwości. Jednak nie potrafiła głośno przyznać Scarlett racji. – Wiesz, co byłoby, gdybyś go nie poznała? Byłabyś szczęśliwa. Ze swoją deską, aparatem i ludźmi, którzy cię naprawdę kochali. Paul zrobił z ciebie szmacianą lalkę, która tańczy, jak on zagra. Ani się obejrzysz, a wylądujesz w kącie z podbitym okiem i dopiero wtedy będziesz miała prawdziwy powód do płaczu, ale pamiętaj, że będziesz winna sama sobie, bo możesz się jeszcze z tego wyplątać. Przejrzyj na oczy, Liv. On jest ci pętlą na szyi. Lepsza będziesz tylko wtedy, gdy zrozumiesz, że chcesz być sobą. – Ton Scarlett stał się zimny. Liv nigdy nie słyszała, aby siostra tak do niej mówiła. Jej oczy nie wyrażały nic, a wargi tworzyły jedynie prostą kreskę. Nie bolało ją to, jak mówiła. Bolało ją to, że miała rację, a ona czuła się zbyt słaba, żeby zrobić cokolwiek. Czuła się zobowiązana wobec Paula. Z każdym dniem bardziej. Za te wszystkie drogie prezenty, godziny spotkań, wycieczki, za to wszystko, co jej dał. Najgorsze było to, że wypominał jej to za każdym razem, gdy chciała się zbuntować i wtedy czuła się jeszcze gorzej. Wiedziała, że wpadła w błędny krąg, ale nie umiała się z niego wyrwać. – A teraz idź do swojego księcia z bajki. Słychać go już na dole. – Scarlett puściła Liv i zaplatając ręce na piersiach, podeszła do okna. Siostra powiodła za nią smutnym spojrzeniem i wstawszy z posłania, podeszła do drzwi. Musiała zmierzyć się ze wszystkim sama.

- Scarlett, nie mogę być niewdzięczna. Muszę spłacić swój dług. On dał mi zbyt wiele bym mogła tak po prostu odejść. Muszę robić, co do mnie należy, a może kiedyś zdobędę się na to, by wyrównać rachunki. Ja nie mogę uwierzyć w to, że on jest zły. Próbuję w niego wierzyć. Chcę żebyś wiedziała, że będę w stanie znieść wszystko, kiedy będę czuła, że jesteś przy mnie. Baw się dobrze, siostrzyczko. – Po tyn bez słowa wyszła z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Scarlett bezsilnie uderzyła pięścią w otwartą dłoń i chwyciwszy bolerko, wyszła z pokoju. Nie mogła znieść tego, że Liv tak bardzo męczyła się i to w dodatku na własne życzenie. Liv zawsze była pewną siebie, odważną, dziarską dziewczyną. W chłopakach mogła przebierać, jak chciała, bo jej buntowniczy charakter przyciągał ich do niej. Była wolna, prawdziwie wolna. Odkąd poznała Paula, coś się zmieniło. Stała się odpowiedzialna i znudzona życiem, a ta pełna życia dziewczyna, jaką była, zniknęła gdzieś bezpowrotnie. Nigdy nie opowiadała Scarlett, co tak naprawdę działo się między nią, a Paulem. Jednak te małe fragmenty, których nie zdołała dla siebie zatrzymać, wystarczyły Scarlett, by wiedzieć, że Paul chciał zrobić z jej siostry manekina, który będzie mu służył, jako ozdoba, który będzie bezwolny i poddany jego woli. Wiedziała też, że nadeszła chwila, by skończyć napominania i pozwolić Liv samej, zupełnie samej, wyciągnąć wnioski. Jej siostra była niezależna, była niczym ptak, który pragnie wolności. Kiedyś czara goryczy musiała się przelać. Dlatego postanowiła, że usunie się na moment, by wrócić, gdy Liv będzie uczyła się na nowo swojego prawdziwego życia. Wszystko było stanowczo zbyt skomplikowane. Westchnęła i zbiegłszy ze schodów, założyła bolerko i sięgnęła po kurtkę. Tata już czekał w samochodzie.

Nawet zapomniała, że czekało ją trudne spotkanie. Liv całkiem odwróciła bieg jej myśli. Teraz, gdy wpatrywała się w mozaikę literek i cyferek, wypisaną na błękitnej kartce, zrozumiała coś jeszcze. Oprócz zaproszenia na imprezę, otrzymała od Billa coś jeszcze, coś znacznie cenniejszego. On jej zaufał. Podając adres i numer telefonu ‘w razie czego’, obnażył przed nią ich prywatność. Pozwolił jej wejść do ich świata. Ta świadomość podziałała na nią, jakoś tak dziwnie, poczuła, że… też zaufała? Wolała nie myśleć za dużo, by wychodząc od nich nie żałować, że nastawiała się zbyt optymistycznie. Mimo wszystko wolała zachować dystans. Na zbyt dużym zaufaniu, nigdy ni wychodziła dobrze. Gdy tata zatrzymał auto, spojrzała na niego i lekko się uśmiechnęła. Wiadomość, że zastała zaproszona na imprezę sylwestrową przez tych Kaulitzów, trochę zszokowała rodziców. Mniej więcej powiedziała, jak ich poznała, pomijając wątek Toma, oświadczyła im, że któregoś wieczoru przyszli do klubu, usłyszeli, jak śpiewała i spodobało im się, więc zaczepili ją później. – Gotowa?

- Jak zawsze. – Ucałowała Nico w policzek i otworzyła drzwi. – Miłego wieczoru, no i szczęśliwego nowego roku, tatuś.

- Baw się dobrze, Scarlett i… - Zamknęła ponownie drzwi i spojrzała uważnie na tatę. – Córciu chciałem ci życzyć, żebyś w tym roku odlazła szczęście, żeby przyniósł ci nowe szanse, nowe nadzieje i spełnienie marzeń. I… wiem, że jesteś silna, ale życzę ci, żebyś spotkała kogoś, kto sprawi, że już nie będziesz musiała walczyć, kto zawalczy o ciebie. – Uśmiechnął się ciepło i ucałował dłoń Brunetki.

- Kocham cię, tato. – Nie zważając na deskę rozdzielczą, mocno przytuliła się do niego. Tak bardzo to lubiła. Ucałowała go w policzek i znów otworzyła drzwi.

- Ja ciebie też, Scarlett. Nie rozkochuj w sobie wszystkich od razu.

- Tatoooo… - Kręcąc głową, wysiadła i zatrzasnąwszy drzwi srebrnej Vectry, pomachała Nico i gdy odjechał, podeszła do domofonu i z walącym sercem przycisnęła odpowiedni guziczek.

Pierwszym co usłyszała poza głośną muzyką, był głośny okrzyk powitalny prosto z ust Billa. Zasypał ją słowotokiem, którego nawet nie była w stanie zrozumieć. Nawet nie skojarzyła momentu, gdy pozbawił ją kurtki i prowadził ze sobą do salonu. Mieszkanie było ładnie urządzone, typowo po męsku, prostu, skromnie, praktycznie i raczej w mało ciepłej tonacji. Mimo tego, podobało się jej. Nie było wielu gości. Georg, Gustav z jakąś Blondynką, Andreas i kilkoro ludzi, których nie znała. Czuła się najkrócej mówiąc – dziko. Jak czerń w palecie bieli. Choć Bill mówił do niej, jak do starej znajomej, po kolei przedstawiał ją wszystkim, jako nową znajomą, to i tak czuła się nieswojo. Nie mogła opędzić się od wrażenia, że wszyscy na nią patrzyli. Pomimo, że było naprawdę miło, naturalnie i nikt nie patrzył na nią wzrokiem ‘kto ty jesteś’, to brakowało jej czegoś. Siedziała już z Billem na sofie, machinalnie odpowiadając na jego pytania. Wydawało jej się, że wszystko działo się obok niej, że to nie ona tam przyszła, że nie ona poznała tych wszystkich ludzi, że tylko patrzyła na nich, jakby oglądała film. Jednak nigdzie nie widziała Toma.

- Halo, jesteś tu? – Bill uśmiechając się od ucha do ucha, machnął jej otwartą dłonią przed oczami. Odwzajemniła uśmiech i zamrugała kilka razy. Czas wrócić na ziemię i zapomnieć, że działo się zbyt dużo na raz.

- Obecna. Musisz mi wybaczyć.

- Nie miałaś problemów z wejściem? Uprzedzałem dozorcę.

- Nie, nie musiałam mu nawet tłumaczyć do kogo przyszłam.

- Napijesz się czegoś? Fakt, nie specjalizuję się w robieniu drinków, ale stworzę coś specjalnie dla ciebie.

- Okej, liczę na twoją inwencję. – Gdy została sama, rozejrzała się jeszcze raz, już trochę mniej dyskretnie. Przy jednej ze ścian nie stało nic, wisiały na niej jedynie pamiątki, a w specjalnych wnękach stały statuetki. Podeszła do nich i oglądała dokładnie każdą z nich. Zatem to było ukoronowanie ich pasji. Złote, srebrne, mosiężne pchające na szczyt, albo ciągnące w dół figurki. Nie mogła się powstrzymać, by nie dotknąć opuszką palca platynowej płyty, wiszącej tuż obok niej. Na moment przymknęła oczy i ujrzała ten sam obraz co zwykle, scenę, tysiące ludzi tuż przy niej i ją na samym środku. Podniósłszy powieki odwróciła się, a jej turkusowe tęczówki napotkały jego. Stał, niczym wryty w ziemię i wpatrywał się w nią z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy. Wyglądał, jakby nie oddychał, jakby nie żył nawet. Niedawno uspokojone serce, zaczęło łomotać jej w klatce piersiowej, jak oszalałe. Ich spojrzenia się spotkały. Choć dzieliła ich duża odległość, czuła na sobie jego palący wzrok. Naprawdę nie wiedział, że miała przyjść. Stało się coś dziwnego. Żadne z nich nie było w stanie odwrócić wzroku. Miała wrażenie, że czas się zatrzymał, a będący obok ludzie, niknęli w swoistej mgle. Widziała tylko jego oczy i zdezorientowany wyraz twarzy. Ocknęła się dopiero, gdy Bill lekko szturchnął ją w ramię, spojrzała na niego lekko zbita z tropu, zapomniawszy całkowicie, dlaczego ją zostawił.

- Twój drink. – Podał jej szklankę, nie zauważając niczego. Uśmiechnął się i machnął do Toma.

- A tak, dzięki. – Spojrzała znów w jego stronę, ale już go nie było. Bill zaczął jej coś opowiadać, ale jakoś nie umiała skupić się na jego słowach. Niknęły w głośnej muzyce, zaś ona zdawała się cichnąć z każdą chwilą. To jego spojrzenie. Było takie dziwne, takie inne, pełne zdziwienia i… lęku?  Nie umiała tego pojąć. Działo się zdecydowanie za dużo, jak na jeden dzień. Zbyt wiele emocji, zdarzeń, słów, które musiała przyswoić i zrozumieć. Miała totalny mętlik w głowie. Wiedziała jedno. Musiała porozmawiać z Tomem.

[Des’ree ‘Kissingyou’]

Po kilku minutach doszła do siebie i bawiła się świetnie, tańczyła, śmiała się i rozmawiała, chyba ze wszystkimi. Jednak Toma nie było nigdzie. Na chwilę przestala się nim przejmować i nawet bawiła się tak, jakby jego nie było. Dosłownie nie było. Zrobiło jej się duszno. Wymknęła się cichaczem z salonu i podążyła długim korytarzem w poszukiwaniu łazienki. Jakimś cudem trafiła dobrze za pierwszym razem. Odstawiła drinka na pralkę i oparłszy się rękoma o umywalkę spojrzała w lustro. Miała wypieki i ku swojemu zdziwieniu uśmiechała się. Ten wieczór był jednym z najlepszych w ostatnim czasie. Już wiedziała, że nad ranem, opuszczając to mieszkanie nie będzie żałowała, że przystała na zaproszenie. Nawet, gdyby z Tomem miała mijać się do końca życia, to zyskała innych wspaniałych ludzi. Nigdy, prócz Liv nie miała wielu przyjaciół. Najpierw nikt nie chciał się z nią zadawać, bo była zbyt nieśmiała, a później, kiedy przestała taka być, sama zbyt dokładnie selekcjonowała ludzi, z którymi się zadawała, a teraz niechcący, wręcz mimowolnie, los postawił na jej drodze całą grupę, którzy żadnej selekcji nie podlegali. Zmoczyła dłonie pod zimą wodą i dotknęła nimi rozgrzane policzki. Odetchnęła głęboko i chwyciwszy szklankę, wyszła z pomieszczenia. Zamknąwszy za sobą drzwi, wyprostowała się i ruszyła w kierunku salonu. Nie zdążyła zrobić kroku, gdy znów wmurowało ją w ziemię. Znów stał naprzeciw niej i znów patrzył na nią zszokowany. Nie miała pojęcia, jak długo mogli tak stać, jednak nie miała najmniejszej ochoty tego przerywać. Jego spojrzenie pomimo swojej intensywności, siły było jakieś, takie przyjemne. Lubiła jego oczy, pomimo swego wyrazu, zawsze były takie przyjemne, nawet gdy piorunował ją wzrokiem, lubiła je.

Widząc Scarlett na początku imprezy miał wrażenie, że oszalał, że po prostu już widzi ją na każdym kroku. Po rozmowie z Billem, gdy upewnił się, że ona to ona, nie wiedział czy cieszył się z tego, czy był zły na bliźniaka, że ją zaprosił. Z jednej strony miał ochotę mu zrobić krzywdę, bo spodziewał się, że Scarlett będzie go umoralniała, nawet pod ich własnym dachem, ale z drugiej strony zrobiło mu się miło, gdy ją zobaczył. Sam nie wiedział skąd to się brało, ale coś w środku nie pozwalało mu, odwrócić się plecami i nie zwracać na nią uwagi, albo po prostu wybrać inny klub w Berlinie. Było ich przecież tam na pęczki. Jednak on nie umiał uciąć tego wszystkie. W zasadzie chyba nawet nie chciał. Przywiązał się do jej śpiewu, do droczenia się ze Scarlett, do jej naburmuszonej buzi, tej ślicznej buzi, do niebieskich oczu, które zmieniały odcień razem z jej nastrojem, do tego, jak za wszelką cenę, chciała mu pokazać, że źle robił. Chyba najbardziej właśnie do tego, że próbowała, że chciała, że była i że nie oczekiwała niczego. Do niedawana nie potrafił pojąć, jak można być bezinteresownym. Zapomniał, jakie to uczucie. Dotarło do niego, że ta niepozorna Brunetka z lwim charakterem wpisała się w jego życiorys już nieodwracalnie i bez względu na to, jak ta cała historia miała się dalej potoczyć, pozostanie w nim na zawsze, czy to jako wspomnienie, czy też chwila obecna. Korzystając z dogodnej okazji, znów mógł się jej przyjrzeć. Doszedł do wniosku, że czego by na siebie nie założyła i tak podobała mu się tak samo. Zgrabne nogi, biodra, podkreślona talia, piersi, unoszące się i opadające w rytm jej oddechu, niewinna buzia, lekko uchylone wargi i te oczy. Oczy, za którymi poszedłby wszędzie. Nie wiedział, dlaczego Bill ją zaprosił. Nie wiedział, dlaczego pojawiła się w jego życiu. Narobiła w nim dużo szumu, zburzyła idealną nieidealność, ustanowiła swoje prawa, których chcąc nie chcąc, w jej obecności musiał się trzymać. Bronił się przed tym, zrobił mnóstwo rzeczy, których żałował, ale dzięki temu wszystkiego dotarli do dnia dzisiejszego. Tak, dotarli, bo chcąc nie chcąc szli teraz jedną drogą. Zdając sobie sprawę, że stali tak naprzeciw siebie, a on dumał, jak głupek. Zrobił podejrzaną minę i spojrzawszy na drinka, którego trzymał w rękach, schował go za siebie. Na to Scarlett roześmiała się głośno i pokręciła głową. Lubił jej uśmiech.

- Nie bój się, nie zabiorę ci go. Mam swój. – Zakołysała lekko szklanką, którą trzymała w dłoni. I podeszła bliżej Toma. Nie zastawiała się nad tym, co robiła. Pozwoliła zdarzeniom płynąć. – Upiła łyk i osuwając się po ścianie, usiadła na ziemi. Wlepiła w niego swoje turkusowe spojrzenie. Wahał się przez moment, ale zaraz zajął miejsce obok niej. – Gdzie masz swoją whisky? Zdrada?

- Powiedzmy, chwilowa zmiana upodobań. – Uśmiechnęła się i oparła tyłem głowy o ścianę. Tom zrobił to samo i chwilę siedzieli w milczeniu. Ani jemu, ani Scarlett nie przyszła ochota na to, by tą ciszę przerywać. Spojrzał na nią w innej kategorii, nie tej, która robiła wszystko, by mu uprzykrzyć życie, ale tej, która żywiła do niego, bez względu na to, jakie, ale szczere uczucie. Doszedł do wniosku, że ta cała wrogość, robienie na złość, przykre słowa były spowodowane jednym – lubił ją. Nie miał pojęcia dlaczego, ale lubił ją. Tak po prostu. Uczyła go opanowania, musiał powstrzymywać swoje rządze, choć nie raz doprowadzała go do białej gorączki. Uczyła go, że nie mógł być zawsze najlepszy, pokazywała mu jego marność. Uczyła go, że nie zawsze mógł mieć co i kogo chciał, była niedostępna i nieugięta. Uczyła go, że nie zawsze miał rację, skutecznie obalała jego priorytety, złe priorytety. Uczyła go, że można czegoś bardzo chcieć, nawet kosztem siebie, znosiła dzielnie wszystko, czym ją dotykał, czym ją znieważył, czym ją uraził. Nagle dotarło do niego, że Scarlett, pomimo swoich niedoskonałości, była człowiekiem, którym był kiedyś, może nie do końca, a którym bycie teraz zdawało mu się niemożliwym. Zdał sobie sprawę, że przez niego nagięła swoje priorytety i choć jej nie znał, czuł tak, po prostu. Przeskoczyła samą siebie, pozwoliła, by on uraził jej dumę, tylko po to, by mu coś udowodnić, pokazać, że się mylił, by mu pomóc. Oblizał nerwowo wargi i spojrzał na jej profil. Gdyby nie wiedział do czego była zdolna, nigdy nie posądziłby jej o tak wybuchowy charakter. Miała buzię aniołka. – Scarlett, dlaczego? Proszę powiedz mi, dlaczego ja? Skąd to wszystko? – Nie wiedział, dlaczego, ale uśmiechnęła się delikatnie unosząc powieki, spojrzała na niego. Skłoniła go do zastanowienia, do rozważań nad tym wszystkim, to już był sukces. Jeden krok do przodu. Myśli o tym, dlaczego się tam znalazła, co ją popchnęło do tego, by zaczęła to wszystko, dlaczego on, zdecydowała się odstawić na bok. Już definitywnie. Odkąd zrozumiała, że nie pamiętała już o powodzie, który skłonił ją, by tamtego wieczoru powzięła tą decyzję, postanowiła po prostu działać. Wiedziała jedynie, że to były ten dzień, ten miesiąc i ten listopad, gdy wszystko się zaczęło i nieodwracalnie odmieniło jej życie. Teraz na przestrzeni czasu nie żałowała niczego. Była pewna słuszności swojej decyzji. Wiedziała też, co powinna zrobić. Gdy przestała się głowić nad rozwiązaniem, przyszło samo. Postanowiła przestać wtrącać się do jego życia. Uznała, że wystarczająco mu pokazała, uświadomiła. Nadszedł czas, by wyciągnął wnioski. Teraz pole popisu należało do niego. To od Toma już zależało, jak dalej pokieruje swoim życiem. Teraz to on musiał pojąć decyzje, czy chciał coś zmienić, czy dalej tak trwać. W pierwotnym planie, to była chwila na to, by usunęła się z jego życia i nigdy więcej nie pojawiła, ale już wiedziała, że na chwile obecną to było niemożliwe. Postanowiła pozornie przestać ingerować w jego sprawy, ale cały czas być obok, by w razie czego znów pomieszać mu w planach. Nie wiedziała dlaczego postanowiła zrobić to akurat w tym momencie, zwyczajnie czuła, że nadeszła właściwa chwila. Właściwa chwila, by jej mały, zagubiony Książę stanął na własnych nogach.

- Powiedziałam ci już kiedyś, bo jesteś człowiekiem i nie chcę, abyś o tym zapomniał.

- Scarlett, ja…

- Ciii…- Przyłożyła palec do ust. - Nie musisz nic mówić, nie oczekuję od ciebie słów, Tom. Nie chcę byś mówił coś, czego nie jesteś w stu procentach pewien. I… pamiętaj, Tom. Nie musisz wobec mnie niczego, nie wiąże cię żadne zobowiązanie. Ten i wieczór i ta chwila są dla mnie wystarczającym potwierdzeniem, tego w co wierzyłam przez ostatnie tygodnie. Kilka dni temu Bill utwierdził mnie w przekonaniu, że coś się zmieniło. Zyskałam przyjaciela. Tak myślę. Dziś poznałam kolejnych fajnych ludzi, których nawet jeżeli już nigdy nie spotkam, to i tak będę dobrze wspominać, a ty… Tom, jeżeli zechcesz spróbować zrozumieć, bądź tego pewien. Nie rób niczego na próbę. – Westchnęła i upiła łyk drinka. – Dziś, to co mówię może wydawać ci się dziwne i niezrozumiałe, ale dziś nie zrozumiesz.

- Scarlett…?

- Tak?

- Szczęśliwego Nowego Roku.

- Szczęśliwego Nowego Roku, Tom.

Etwas hat sich geändert, weil etwas sich beendet hat.

Etwas hat sich beendet, weil etwas sich geändert hat.

*

1Barbara Rosiek ‘Pamiętnik Narkomanki’