99. What about now?

Zapomniałam o dedykacji:

Dla MajS,
za każde Twoje słowo.
*

35. miesiąc od rozstania; 17. września 2014, Berlin

Margo zastała Gustava siedzącego na tarasie. Gdyby palił, pewnie miałby w ustach papierosa, ale na szczęście jej mąż był odporny na ten nałóg. Choć wolałaby papierosy od jego myśli o przeszłości. Od spotkania Caroline minęły trzy dni. Trzy długie dni pełne ciszy i smutku w jego oczach. Bała się tego. Wzięli ślub z zupełnie nietypowych powodów i dlatego pojawienie się na ich drodze największego symbolu przeszłości Gustava mogło mocno zachwiać życie, które powoli razem budowali. On kochał Caroline ponad wszystko. Ponad siebie, ponad rodzinę, ponad wyrzeczenia i trudności. Kochał? Czy to był na pewno czas przeszły?

Poznała go w momencie, kiedy ta miłość została sponiewierana. Leczenie Caroline było jego jedyną nadzieją. Kiedy wyglądało na to, że przynosi efekty, nie mógł być szczęśliwszy, a potem ni stąd ni zowąd ona mu to wszystko zabrała. Po wielu trudach, po tym jak musiała zaprzeć się samej siebie, żeby wyjść z nałogu, uciekła z ośrodka, zostawiając go z niczym. Margo obawiała się, że te wszystkie wspomnienia doszczętnie zburzą to, co zbudowali. Gustav kochał Caroline. A ją… ją też kochał, ale czy wystarczająco mocno, żeby dwa miesiące po ślubie to się nie rozpadło? Przysiadła obok niego. Nie miała na tyle odwagi, żeby usiąść mu na kolanach albo chociażby go dotknąć. Milczała. Na słowa też nie miała odwagi. Poza niezbędnymi uwagami nie mówił nic. Nie wracał do spotkania Caroline. Nie wyrażał najmniejszej opinii na temat tego, co zaszło. Milczał. To wystarczyło Margo za odpowiedź i dlatego bardzo mocno się bała. Szczęście trwało dwa krótkie miesiące. Czyżby nadszedł jego koniec? Niemożliwe. Nie mogła na to pozwolić. Wierzyła, że Gustav też na to nie pozwoli. Jednak i tak się bała.

- Przepraszam – odparł po chwili.

- Nie masz za co – odpowiedziała starając się przybrać jak najbardziej optymistyczny ton. Uśmiechnęła się, zerkając na niego.

- Mam. Oboje o tym wiemy, ale chyba nie radzę sobie z tym, że ją zobaczyłem. Sądziłem, że ona nie żyje. Myślałem, że mam to za sobą. Tamto życie. Dlatego to tak bardzo wytrąciło mnie z równowagi. Mniej zdziwiłbym się widząc moją zmarłą babcię.

- Wiem o tym.

- Muszę się uporać z tym, co czuję.

- Nie będę cię poganiać.

- Ale wiesz z czego zdałem sobie sprawę?

- Powiedz mi – zebrała się na odwagę i dotknęła jego ręki. Delikatnie wsunęła swoją w jego dłoń, a Gustav ścisnął ich palce. Kamień spadł jej z serca. Nie odtrącił jej.

- Uświadomiłem sobie, jak wyglądałoby moje życie przy niej. Zobaczyłem to na zasadzie kontrastu i sądzę, że przy niej byłbym bardzo nieszczęśliwym człowiekiem. Wciąż zastanawiałbym się, czy wróci do domu, czy może odwiedzi mnie policja i oznajmi, że Caroline leży gdzieś martwa, bo poszła na złoty. Żyłbym w ciągłej niepewności. A ty dajesz mi ciepło, miłość i zrozumienie – spojrzał na Margo i mocniej uścisnął jej dłoń. – Ty dajesz mi życie, a ona niosła za sobą tylko śmierć. Cieszę się, że cię mam, że jesteś, że przyszłaś tu i chcesz pocieszyć mnie po tym, jak oberwałem od niej po raz kolejny. Choć wiesz, że myślę o kobiecie, którą kiedyś kochałem. Jesteś cudowna, Margo – ucałował jej dłoń i przytulił do niej policzek. – Jesteś najlepszym, co mnie spotkało, ale dziś proszę cię o czas.

- Dostaniesz go tyle ile potrzebujesz, mężu. Nie ślubowałam ci tylko w dobrym zdrowiu i radości. Ślubowałam ci też w trudach i tego dotrzymam. Martwię się o ciebie. Nie chcę, żebyś cierpiał.

- Nie cierpię. Po prostu zaskoczył mnie fakt, że ona żyje. Łatwiej było się pogodzić z jej odejściem, kiedy sądziłem, że umarła. Muszę ochłonąć i pozwolić tym wspomnieniom wchłonąć się z powrotem.

- Poczekam – uśmiechnęła się delikatnie.

- Nie kocham jej już. Kocham wspomnienie, ale to nawet chyba nie jest miłość. Co to miłość uczę się od ciebie, żono – Margo wzięła głęboki oddech, żeby łzy nie wymknęły się jej spod kontroli. Pochyliła się i na moment przytuliła się do niego.

- Będę pilnować, żebyś mi za daleko nie uciekł – podniosła się i wygładziła sukienkę. Nową, brzoskwiniową. Chciała mu się w niej podobać, ale chyba nie zauważył. – Zaraz będzie tort – dodała na odchodne.

Saoirse z radością przyjmowała każdy prezent. Mniej chętnie rozdawała buziaki, ale jak na dwulatkę, dzielnie zniosła ten koncert czułości. Liv kupiła jej specjalnie na urodziny śliczną, zieloną sukienkę, która miała współgrać z kolorem jej oczu. Loczki związała jej w palemkę na czubku głowy i tak oto Saoirse Listing prezentowała się jak okaz niewinności. Dobrze, że chociaż stwarzała taki pozór, bo jak tylko z pomocą taty udało jej się odpakować wszystkie prezenty, to znów stała się sobą i wszędzie było jej pełno. Jej białe rajstopki szybko zapomniały, że były białe.

Przyjęcie urodzinowe miało odbyć się w mieszkaniu Liv i Georga, jednak jako że wciąż niemal świeciło pustkami, więc organizacja przyjęcia okazała się niemożliwa. A wszystko przez to, że Liv nie potrafiła zdecydować się, w jakim stylu chciała urządzić mieszkanie. Uznała, że nigdzie im się nie spieszyło, mieli czas i mogła pozwolić sobie, żeby wszystko zostało dokładnie przemyślane. 

Na drugie urodziny Saoirse została zaproszona cała rodzina. Rodzina dosłownie i w przenośni. Przyjechali rodzice Georga, jego babcia, a także Pierre i Hugo. Nie zabrało też Simone i Gordona, a nawet Dominika. To była świetna okazja na przygotowanie spotkania wszystkich najbliższych, na co zazwyczaj nikt nie miał czasu. Dzieci bawiły się w salonie, a Candy, jako że nie czuła się wystarczająco dorosła, by siedzieć ze starszymi, postanowiła zająć się maluchami. Scarlett raz po raz zostawała wyciągana przez swoją chrześniaczkę do zabawy, ponieważ bardzo zapulsowała u niej najnowszą Barbie. Dostała jeszcze dwie inne, więc Candy najbardziej zainteresowała opieką właśnie nad Saoirse. Lexie i Roxie zajęły się budowaniem z klocków, a Nico kolorował.

Blondynka zdążyła wrócić do jadalni z zamiarem dopicia i tak już zimnej kawy, gdy w drzwiach stanął mocno spóźniony Tom. Prędko zdjął buty i odwiesił kurtkę, starając się nie robić zbyt wielkiego zamieszania. Przywitał go Georg. Saoirse, wiedząc na co się szykuje, przyszła do niego, mamrocząc po swojemu „cześć wujku”. Wziął ją na ręce i wręczył prezent. Scarlett poczuła, jak coś ścisnęło jej się w sercu. Dziewczynka była zachwycona różowym papierem w fioletowe serduszka, który zapowiadał bardzo dziewczyńską zawartość. Tom uśmiechnął się, spoglądając na rozradowaną Saoirse, a Scarlett coś się przypomniało. Znów.

Scarlett, wchodząc do sypialni, przeciągnęła się niczym kotka. Gniazdko uwite z kołdry, w którym spał Liam, jeszcze wtedy kiedy wychodziła wziąć prysznic, było puste, a chłopiec spoczywał na kolanach taty, wierzgając i wydając z siebie niezidentyfikowane piski. Tom wykładał mu coś bardzo uważnie i z wielką powagą, wymachując przy tym palcem. Liama zdecydowanie bardziej interesował poruszający się palec ojca, niż jego wykład. Westchnęła przeciągle, kręcąc głową. Miała cichą nadzieję, że Liam będzie już spał do pierwszej nocnej pobudki. Rozpuściła włosy i przeczesała je palcami, po czym przeszła do swoich chłopców. Zburzyła gniazdko, odrzucając kołdrę i przygotowała łóżko do snu. Kiedy już usadowiła się wygodnie, wzięła synka od Toma, a on sam obszedł łóżko i położył się obok.

- Zachowujesz się, jakbyś nie jadł miesiąc – skarciła go głosem pełnym rozbawienia, kiedy chłopiec wyczuł jej bliskość i zaczął wydawać z siebie charakterystyczne postękiwanie. Malec najwyraźniej nie wziął do siebie reprymendy mamy, bo kiedy tylko przystawiła go do piersi, zaczął jeść z wielkim zapałem. Swoją malutką rączką objął jej pełną pierś i zaczął ją delikatnie poklepywać. Zaśmiała się cicho i spojrzała na Toma, który przyglądał się wszystkiemu. Leżał na boku, wspierając głowę na ugiętej ręce. Wyglądał na zafascynowanego poczynaniami Liama. – Byłam dziś u lekarza – odparła, uśmiechając się szerzej.

- Co powiedział? – zapytał, gładząc opuszkiem najpierw pyzaty policzek synka, a potem jego mamy. Scarlett westchnęła pod wpływem jego czułego dotyku. Tom nie mógł odmówić sobie skradnięcia pocałunku z jej miękkich ust, a gdy chciał się już odsunąć, przytrzymała go, obejmując wolną ręką jego kark i na powrót przyciągnęła go do siebie, by pocałować go długo i leniwie.

- Powiedział, że bardzo ładnie się zagoiłam i już tylko ode mnie zależy, kiedy będę gotowa, by… - udała, że próbuje przypomnieć sobie słowa lekarza. – By ukrócić męki mego lubego i zakończyć jego niepokalaną uciechami cielesnymi egzystencję – odrzekła tonem znawcy, lecz w jej oczach kryła się wesołość.

- Znając Schulza, użył mniej poetyckich określeń – powiedział z łobuzerskim uśmiechem, a Scarlett pokiwała głową, śmiejąc się cicho.

- Tak się zastanawiam, czy wciąż obstajesz przy tej gromadzie dzieci?

- Oczywiście, Liam musi mieć mnóstwo rodzeństwa i osobiście dopilnuję, by to przedsięwzięcie zostało solidnie przeprowadzone, ale najpierw będę musiał poćwiczyć, bo po tylu miesiącach nie mam pewności, czy wciąż potrafię zabrać się do rzeczy – odparł zupełnie poważnie, na co Scarlett wybuchła śmiechem, budząc tym Liama. Westchnęła i delikatnie podsunęła mu pierś. Zupełnie niezadowolony z tego, że wyrwano go z pierwszego snu, zaczął płakać, na co brunetka uśmiechnęła się słodko do Toma.

- Pooooonoś go – poprosiła. W czasie, kiedy wziął chłopca i zaczął z nim wędrówkę po pokoju, zapięła koszulę i wygodnie ułożyła się na posłaniu. Tak bardzo ukochała sobie widok Toma, kołyszącego ich synka. Uświadomiła sobie, że to nigdy nie zostało uwiecznione, więc prędko chwyciła telefon i zrobiła kilka zdjęć pod każdym możliwym kątem i z każdej możliwej strony. Byli razem tak cudowni. Byli miłością jej życia. Tom ze swoją kojącą siłą i Liam tak kruchy i bezbronny w jego ramionach. Trzymał go pionowo, a malec opierając policzek na ramieniu taty, już niemal spał. Ślina toczyła się z jego buzi, spływając po ramieniu Toma, ale on zdawał się tego nie czuć. Jedną rękę trzymał pod pupą Liama, a drugą na pleckach i gładził je delikatnie. Malec budził się jeszcze kilka razy i zasnął dopiero, kiedy solidnie mu się odbiło. Tom cierpliwie nosił go jeszcze kilka długich chwil, by upewnić się, że spał spokojnie. Był wobec niego taki delikatny i ostrożny, tak dbał, by było mu dobrze i wygodnie. Tom był cudownym ojcem. Kiedy skierował się do drzwi, by zanieść maluszka do jego pokoju, Scarlett zrobiła jeszcze jedno zdjęcie, na którym uwieczniła szerokie ramiona Toma i malutką główkę Liama ufnie wtulonego w ojca¹.

- Rośnij zdrowa – powiedział, całując ją w policzek, a dziewczynka posłała mu swój najbardziej ujmujący uśmiech. Charyzmy raczej nie odziedziczyła po tatusiu. Scarlett uśmiechnęła się do siebie. Nie wiedziała, czy bardziej do wspomnień, czy może do obrazka, któremu się przyglądała. Tom za każdym razem zmuszał ją do refleksji, jednak do tej pory widok jego z dzieckiem sprawiał jej ból. Dziś czuła jedynie nostalgię, może rozrzewnienie. Nie przeżywała tego, nie targały nią skrajne emocje. To przeminęło. Zostały wspomnienia i to było takie… napawające spokojem. Oswoiła się z tym, jak wpływa na nią jego towarzystwo. Zakopali topór wojenny. Nie czuła się wyczerpana emocjami za każdym razem, gdy go widziała. W pewnym momencie zaszła diametralna zmiana. Dobra zmiana.  Odetchnęła, spoglądając w jego kierunku. W ramionach Toma dziewczynka wydawała się taka malutka i bezpieczna. Mówił coś do niej, a ona śmiała się. Połaskotał ją po brzuszku, a ona pisnęła z radości. „Odpakujesz?” – poprosiła, a on postawił ją na podłodze i pomógł rozerwać papier. Był skupiony na niej i nie przejmował się tym, że się nie przywitał z resztą rodziny. Zajął się jubilatką. Była najważniejsza. Popisywała się przed wujkiem. Biegała wokół niego, skakała, starała się rozrywać opakowanie, a on ją chwalił i mówił do niej, jak do dorosłej. Zachwycona jego atencją, wydawała z siebie radosne okrzyki. Liv oczywiście dokumentowała ten moment. W całym tym zamieszaniu nie mógł spostrzec, że był obserwowany przez jedną parę niebieskich oczu. Nie mógł wiedzieć, że pierwszy raz od dawna te wspomnienia przyniosły uśmiech, a nie łzy. Pomógł dziewczynce wyjąć lalkę z drucików i poskładać akcesoria. Mała, uradowana kolejnym prezentem, podbiegła do Scarlett i znów chwyciła ją za rękę. Blondynka, chcąc nie chcąc, pozwoliła się do niego zaprowadzić i przykucnęła. Tom zerknął na nią, ale dalej walczył z opakowaniem zabawki.

- Ciocia, patrz! – wskazała na lalkę. – Taka sama jak od ciebie! – powiedziała głosem pełnym zachwytu i ukucnęła obok Toma. Zdziwiony podniósł wzrok na blondynkę.

- Taka sama? – zapytał, a ona pokiwała głową. Żadne z nich nie skomentowało tego faktu. W sumie nie powinno ich to dziwić. – Może powinniśmy wymienić na inną, co Sisi? Po co ci dwie takie same – zagadnął.

- Ma być – odparła buńczucznie, tuląc lalkę do siebie. Uśmiechnął się i pokiwał głową.

- Skarbie, a co się mówi, kiedy dostajemy prezent? – Saoirse popatrzyła skonsternowana na ciocię. – Dzię..? – zaczęła.

- Dziękuję! – mała wykrzyknęła uradowana, że jej się przypomniało i pobiegła do Candy pokazać jej nowy nabytek. Tom zaczął zbierać śmieci. Scarlett pozbierała resztę zabawek i zaniosła je dziewczynkom.

- Tak w ogóle to: cześć – odparł, kiedy spotkali się w holu. Scarlett uśmiechnęła się, odpowiadając mu, a Tom zbliżył się i objąwszy ją delikatnie ręką w pasie, ucałował ją w policzek. Robił to za każdym razem, gdy się widzieli. Witał się z nią tak, by móc ją dotknąć i pocałować. Nieważne, że ciśnienie skakało je do dwustu dwudziestu, gdy czuła jego dotyk. A co najważniejsze bardzo, ale to bardzo jej się to podobało. Starała się zachować, jakby wcale nic nie poczuła. – Muszę ci o czymś powiedzieć, tylko się przywitam – odparł, kiedy przepuszczał ją wejściu. Na całe szczęście nie mogła wiedzieć, że wykorzystał okazję, by dokładnie jej się przyjrzeć. Tym razem miała na sobie koralową, lekko rozkloszowaną sukienkę przed kolano z dekoltem w łódkę i  rękawem trzy czwarte. Usiadła i napiła się kawy. Liv uśmiechnęła się do niej konspiracyjnie i puściła jej oko. Scarlett miała świadomość, że rodzina snuła plany ich rychłego zejścia. Jednak starała się o tym nie myśleć. Nie mogła do tego wracać, bo to jeszcze bardziej skomplikowałoby jej i tak skomplikowaną sytuację. Mieszkała z Javierem, a serce biło jej jak szalone, kiedy Tom przypadkowo ją dotknął. Coś tu nie grało. Musiała to wszystko uporządkować, pozbierać myśli, ale nie teraz. Teraz zajmowała się Jessicą i wystarczył jej fakt, że nie skakali sobie do gardeł. – Przepraszam, że się spóźniłem – odparł, kiedy już siedział, a potem spojrzał na nią. – Dzwonił do mnie zarządca cmentarza.

- Co się stało? – spytała.

- Ktoś ukradł mosiądz z nagrobka Liama.

- Świetnie – westchnęła. – Mosiądz jest w cenie – pokręciła głową zrezygnowana. Ktoś okradł grób ich synka. Przed chwilą wspominała, jak cudownie było, gdy Tom nosił go w ramionach, a teraz musiała myśleć o tym, czym zastąpić litery na jego płycie nagrobnej. – Musimy wstawić nowe litery i krzyż. Coś jeszcze zginęło? – zapytała zmartwiona.

- Nie, na szczęście nie.

- A u Nico? Sprawdzałeś? – wytrąciła się Sophie.

- Wszystko jest w porządku. Znaczy wydaje mi się, że chcieli ukraść wieczną lampkę, bo wygląda, jakby ktoś próbował ją wyrwać, ale generalnie wszystko wygląda dobrze.

- No tak, Nico ma żeliwne.

- Gnoje – mruknęła Scarlett. – Musimy to załatwić. Chyba nie warto znów kłaść mosiądzu, bo zniknie – zastanawiała się.

- Możemy wybrać żeliwne litery albo złocenie.

- Tylko na ciemnym granicie to nie będzie dobrze wyglądać. Chyba, że te żeliwne litery będą pozłocone.

- Trzeba byłoby to załatwić z kamieniarzem. Mogę zająć się tym, jeśli nie masz czasu – zaproponował.

- Nie będziesz załatwiał tego sam. Wystarczy, że raz już to zrobiłeś – podniosła spojrzenie na jego oczy. Jak zwykle spotkała w nich zrozumienie. Miała wrażenie, że był zadowolony z jej odpowiedzi. – Ja jestem tutaj do niedzieli, potem lecę do Londynu.

- Ja mogę jechać nawet jutro.

- Świetnie. Możemy to załatwić rano?

- Jak najbardziej – odparł, przypatrując się Scarlett. Od bardzo dawna nie rozmawiali ze sobą o takich zwykłych sprawach. Nie konsultowali się w kwestiach związanych z utrzymaniem domu, ani tych dotyczących nagrobka. W ogóle nie mieli ze sobą kontaktu, więc taka zwykła wymiana zdań obojgu wydawała się czymś niesamowitym. Zupełnie, jakby poznawali się po raz kolejny. Inne rozmowy przy stole ucichły, ale Scarlett tego nie zauważyła. Była zbyt zaabsorbowana naruszeniem grobu Liama. To byłą dla niej świętość, którą ktoś zniszczył. Zupełnie, jakby uczyniono jej dziecku krzywdę.

Natomiast Tom miał świadomość, że wszyscy im kibicowali. Od momentu rozstania, życzyli im zejścia. Nasłuchiwali, czy w ich wypowiedziach nie kryją się aluzje albo cokolwiek, co pomoże pojąć, co tak właściwie między nimi się działo. Sam chciałby to wiedzieć. Jego postawa świadczyła o tym, że byli w naprawdę dobrych stosunkach. Scarlett chyba nie postrzegała tego, jako próby powrotu. Miała zbyt wiele na głowie, żeby skupiać się na tym. Nie łudził się, że poświęcała mu wiele czasu. Bill powiedział mu, że cieszyła się, że znów ze sobą normalnie rozmawiali. Nie wspominała nic o tym, że jego intencje wydawały się jej czymś innym, niż próbą nawiązania porozumienia. Dla Toma to był dobry znak, bo chciał w tym momencie decydować o tak ważnych sprawach, jak ich związek. Jednocześnie miał świadomość tego, że musiał trzymać rękę na pulsie, pokazywać Scarlett, że przy niej był. Ryzykował i czekał, bo miała teraz tak dużo na głowie. Mogłaby źle odczytać jego zamiary, a tego nie chciał. Ta rozmowa, te decyzje, to wszystko musiało odbyć się w dobrym miejscu i czasie. Nie w momencie, kiedy walczyła o życie Jessici, a on był w nieustannych rozjazdach. Wiedział, że igrał z ogniem, bo w każdej chwili Fontaine mógł zrobić coś, co mu ją odbierze, ale podświadomie czuł, że wszystko skończy się dobrze. Wszystko mówiło mu, że Scarlett czuła to samo, choć jeszcze nie pozwoliła sobie na uświadomienie tego. Czuł jak reagowała na jego dotyk. W tym względzie zmieniło się bardzo niewiele i wciąż pachniała wanilią. Spojrzał na Billa. Brat uśmiechnął się do niego i objął Rainie ramieniem. Wszystko szło idealnie.

- A jak daleko jesteś z koncertem? – z zamyślenia wyrwał go głos Sophie. Ponownie utkwił wzrok w Scarlett. Na ustach miała szminkę pod kolor do sukienki. Znacznie skróciła włosy. Jednak pomimo tego, że nie prezentowały się tak imponująco, jak wcześniej, to musiał stwierdzić, że w naturalnym blondzie było jej bardzo do twarzy. Ożywiła się.

- Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent koncert odbędzie się dwudziestego czwartego października. Wszelkie banery reklamowe, plakaty i bilety są gotowe. Trzeba je tylko wydrukować. To będzie ekspresowa akcja, ale wszystko ruszy dopiero w poniedziałek, kiedy spotkam się z Dirty Mouses.

- A czemu to od nich zależy? – zapytała Rainie.

- Bo to ulubiony zespół Jess. Jeżeli będą mogli się pojawić tego dnia, to organizujemy się w piątek, a jeżeli nie, to każdy inny dzień. Mamy dowolność, ponieważ hala nie będzie użytkowana w tych dniach.

- Jak udało ci się załatwić to wszystko za darmo? – tym razem zapytała ją Julie.

- Firma organizująca koncerty nie chciała nam pomóc, więc złożyłam oświadczenie, że obsłużą moją następną trasę, jeżeli tym razem nie wezmą pieniędzy. Współpracowałam z nimi przy pierwszej Introduce Myself, są dobrzy, więc się nie wahałam. A jeżeli chodzi o halę, to obiecałam grać tam każdy koncert jaki dam w Berlinie. Strasznie dużo biurokracji, ale się udało. Jessica nie wie, że jest szansa na pojawienie się Dirty Mouses. Chcę jej zrobić niespodziankę. Wymyśliłam, że chłopaki pojadą do niej do szpitala i zagrają medley jej ulubionych piosenek. Dlatego lecę osobiście.

- Pokochałaś tą małą, co? – wtrącił Pierre.

- Ona jest niesamowita – odparła z czułością. – W sumie mogłaby być moją siostrą, ale… wizyty w Domu Dziecka pokazały mi, że moja tragedia ma w pewien sposób drugą stronę medalu. Bo istnieją nie tylko rodzice, którzy tracą dzieci, a też dzieci, które tracą rodziców – w jej głosie dało się słyszeć melancholię, ale nie żal, który do nie dawna towarzyszył każdemu wspomnieniu o dzieciach. – To mnie otrzeźwiło. Poznałam tam trzydzieści sześć historii dzieci, które straciły rodziców, których rodzice nie chcieli, które są same i jak niczego pragną miłości. Ja tą miłość miałam i starałam się dać im z siebie jak najwięcej. Jednak jestem jedna i nie mogłam pokochać każdego. Nie mogłam pomóc każdemu. Funduję stypendia, szukam dla nich pracy, robię, co mogę, ale to wciąż za mało. A Jessica nigdy niczego ode mnie nie oczekiwała, tylko patrzyła błagając o zainteresowanie. Przeraziłam się, jak bardzo była samotna. Jak bardzo cierpiała. Większość tamtejszych dzieci nie zna swoich rodziców albo słabo ich pamięta, a ona miała cudowny dom, kochających mamę i tatę. Straciła to wszystko przez wypadek. Żaden krewny nie chciał się nią zaopiekować, więc jako siedmiolatka musiała zamieszkać w Domu Dziecka. Ona chyba do tej pory nie pogodziła się z tym wszystkim. Jest niesamowicie mądra i dobra. Czuję, że muszę nad nią czuwać.

- Co zrobisz, kiedy operacja się powiedzie?

- Zapewnię jej jak najlepsze warunki. Niestety nie mogę jej zabrać do siebie, ale będę robić wszystko, żeby było jej dobrze.

- W takich chwilach czujesz, że cała ta sława, szum i wielkie pieniądze mają sens – dodał Bill, a Scarlett pokiwała głową.

- Wiesz, nie można zmusić nikogo do wydawania pieniędzy na cele charytatywne, ale uważam, że każdy komu sprzyjał los, powinien to dobro przekazywać dalej. Ja już znalazłam swój sposób. Coraz częściej myślę o założeniu fundacji.

- Słowiczku, jesteś najlepszą osobą, jaką znam – Pierre podszedł do Scarlett i wyściskał ją z całych sił. Potem ucałował ją w oba policzki. Roześmiała się, odwzajemniając ten koncert czułości. Pewnie posłałby więcej peanów na jej cześć, gdyby do pokoju nie wpadł Nico. Skierował się prosto do cioci i wskrobał na jej kolana. Ubrudził jej sukienkę czekoladą, ale nie zwróciła na to uwagi.

- Co sobie pan życzy? – spytała, spoglądając z czułością na bratanka.

- Ciociu, czy napisałaś jakieś nowe bajki? – zapytał z nadzieją w głosie.

- No pewnie. Mam je dziś przy sobie i koniecznie potrzebuję twojej oceny, co ty na to?

- Chętnie! – wykrzyknął, rozpromieniając się. – A są z borsukiem?

- Oczywiście, znów napsocił Klarze – uśmiechnęła się. Nico uwielbiał borsuka Tommy’ego. Zawsze wyczekiwał bajek, w których odgrywał główną rolę. Zaśmiewał się z jego psikusów i zazwyczaj wtedy czytanie do snu przynosiło odwrotny skutek.

- A co to za bajki? – zainteresowała się Rainie.

- Ciocia pisze bajki o wiewiórce Klarze i borsuku Tommy’m, którzy mieszkają w Poziomkowym Lesie. Ten borsuk ciągle dokucza innym zwierzątkom, a wiewiórka uczy go, jak powinien postępować – wyjaśnił.  

- Borsuk Tommy? – Bill uśmiechnął się, unosząc brwi. Zerknął na brata, który nie wyglądał na zaskoczonego. Natomiast Scarlett miała lekko zaróżowione policzki. Nie wiedział, czy to od dźwigania Nico, czy tematu borsuka Tommy’ego, ale śmiał skłaniać się ku temu drugiemu. – Szkoda, że nie osiołek – dodał, co wywołało śmiech u niektórych.

- Te bajki powstały dla Liama – odparła, nie spoglądając na Toma. – Wróciłam do nich, kiedy przesiadywałam godzinami pod salą Jessici.

- Dużo ich masz?

- Całkiem sporo. Nie mam zbyt wiele czasu na pisanie. Robię to w wolnych chwilach, a potem Julie i Liv testują je na dzieciach. Candy też je czytała.

- Czy twój borsuk jest dalej tak samo paskudny, jak był kiedyś? – słysząc pytanie Toma, a raczej tembr jego głosu, dostała gęsiej skórki. Nie mogła go zignorować, a Nico nie czuł się w obowiązku składania kolejnych wyjaśnień na temat jej bajek. Te historyjki były kolejnym ogniwem z przeszłości, które ich łączyło. Miała wrażenie, że w tym pytaniu kryło się znacznie więcej, niż wypowiedział na głos. Miała wrażenie, że chciał sprawdzić, czy pamiętała. Nie raz wymyślali wspólnie najróżniejsze głupstwa, próbując skłonić Liama do spania. Ich śmiech tylko wybijał go ze snu, ale to były jedne z najlepszych chwil, które spędzili we trójkę.

- Tak – uśmiechnęła się, spoglądając na niego. – Stale robi Klarze psikusy. – To Tom wymyślił borsuka. Scarlett chciała, żeby to była mysz i miał mieć na imię Rupert. Uległa, kiedy miała już dosyć jego wtrąceń typu: Tak, synku to mysz, ale musisz wiedzieć, że wewnętrznie czuje się borsukiem. Nie mogła skupić się na opowiadaniu Liamowi bajki, gdy w myślach miała mysz z borsuczym kryzysem osobowości. Tak więc powstał borsuk Tommy.

- Wydanie tych bajek to byłby niezły pomysł – dodał.

- Następny! – sapnęła. – Dzieciom wystarczy, że będą spisane w zeszycie. Prawda, Nico? – chłopiec pokiwał głową i popatrzył na ciocię.

- A może dziś sama mi opowiesz?

- Z przyjemnością. Może razem wymyślimy coś nowego? Będziesz miał jakieś pomysły? – chłopiec piszcząc z radości, zeskoczył z jej kolan i wybiegł z pokoju. Po chwili dało się słyszeć, jak chwalił się siostrom, że będzie wymyślał z ciocią bajki. Rozmowa przy stole znów toczyła się własnym torem. Scarlett starła chusteczką czekoladę i sprawdziła maile. Javier był w teraz w Francji, więc zazwyczaj korzystali z tej formy kontaktu. Odpisała, po czym schowała telefon do torebki i podniosła wzrok, czując, że była obserwowana. Patrzył na nią. W pierwszej chwili przestraszyła się, że spłonie rumieńcem albo się speszy. Jednak nic takiego się nie stało. Podtrzymała jego spojrzenie i uśmiechnęła się lekko. Znajdowali się w pokoju pełnym ludzi, ale czuła, jakby byli tam sami. To nawet w jej głowie brzmiało zupełnie banalnie. Westchnęła. Minęły trzy lata. Oboje bardzo się zmienili. Jednak w takich chwilach miała wrażenie, że to wszystko przez co razem przeszli, zespoliło ich na tyle mocno, że rozumieli się bez słów. Od powrotu bliźniaków z Nowego Jorku, ich relacje uległy dużej zmianie. Być może minęło wystarczająco dużo czasu? Być może cały ich żal zdążył się już wypalić? Być może dojrzeli do tego, by być ponad wszelkimi niesnaskami, skoro tak czy siak musieli tolerować swoje towarzystwo? Jednak przecież to, co czuła w stosunku do Toma, to nie była tylko akceptacja jego osoby w towarzystwie. Co czuła patrząc na niego? Byli dwójką ludzi, których silnie łączyła przeszłość, bardzo zagmatwana przeszłość, więc chyba powinna przywyknąć do tego, że w wielu momentach będą nasuwać im się te same skojarzenia, a niektóre słowa będą już zawsze miały szczególne znaczenie.

Nie rozumiała jeszcze tego, co w tym momencie przeżywała, ale wiedziała, że to było dobre.

*

20. września 2014, Loitsche

Jak w każdy wolny weekend, Tom zabierał do siebie Davida. Jako, że w poniedziałek zaczynały się przesłuchania do DSDS, chciał w pełni wykorzystać ten czas. To i tak niewystarczająco, aby przestał czuć się winny, że poświęca mu tak mało czasu, ale starał się. Życie w rozjazdach okazało się jeszcze trudniejsze, niż to w trasie. Z jednej strony podobała mu się wizja bycia jurorem. To coś nowego, coś czego jeszcze nie robił i choć nie miał pewności, czy się do tego nadawał, to chciał spróbować. Jednak z drugiej strony chciał już wrócić, a najlepiej nigdzie nie wyjeżdżać. Najbardziej pragnął wyznać Scarlett swoje uczucia, bo świadomość, że zmarnował już tyle czasu dobijała go. Teraz nie miał na to większego wpływu i postanowił skupić się na synu. Związał włosy w koczek i narzucił bluzę. Sam jeszcze nie wiedział, co będą robić z Davidem. Lena miała go przyprowadzić, więc wyszedł na werandę i zapalił papierosa. Mama poszła na spacer, Gordon załatwiał sprawy w Magdeburgu, a Bill, Rainie i Candy jeszcze spali. Gdyby David nie zażyczył sobie spotkać się z nim z samego rana, to też jeszcze by spał. Zaciągnął się dymem i powoli wypuścił go z płuc. Bill, odkąd rzucił w Nowym Jorku, nie tykał papierosów. On jakoś nie mógł się zebrać. Nie miał motywacji, żeby przestać palić. Coca leniwie podbiegła do niego i położyła się u jego stóp, czekając na drapanie za uchem. Nie zawiódł jej oczekiwań. Dopalił i zajął się psem. Zachwycona położyła się na plecach, posyłając mu swoje najbardziej proszące spojrzenie, a Tom śmiejąc się, głaskał ją i nadrapywał w jej ulubionych miejscach. Dla psów też miał teraz mało czasu. Rufus podbiegł do bramy i zaczął szczekać. Od początku tak reagował na Lenę. Tom podniósł się z miejsca, zostawiając zawiedzoną Cocę i poszedł otworzyć bramę. David przyjechał rowerem, jak miał w zwyczaju. Przybili sobie piątkę i pojechał zaparkować. Jak zwykle wymienił z Leną uprzejmości, podała mu plecak syna i pouczyła, jak miał podać mu lekarstwo na kaszel. Miała już odejść, ale cofnęła się, wzdychając ciężko. Ułamek chwili wahała się, czy zacząć mówić.

- Powinieneś wiedzieć, że David miewa ostatnio problemy w szkole – zaczęła niechętnie.

- Jak to? Nauka mu nie idzie? – zainteresował się.

- Nie, to nie to. Z niewiadomych mi przyczyn, dzieci dokuczają mu na twój temat. Tak, jak ustaliliśmy David oficjalnie nosi twoje nazwisko i od tego czasu dzieci naigrywają się z niego. Nie przyznał mi  się do tego. Dowiedziałam się dopiero od wychowawczyni, kiedy zostałam wezwana do szkoły. David dwukrotnie pobił się z jednym z chłopców. W domu powiedział mi, że tamten chłopiec docinał mu, że nie ma taty w domu, że może oglądać cię tylko w telewizji i tym podobne. Nie mam pojęcia, skąd to się bierze, ale David stał się nerwowy i nie lubi chodzić do szkoły. No i wciąż dochodzi do rękoczynów. Nauczycielka obiecała mi obserwować sytuację, spróbować znaleźć źródło tych docinek, bo sama była z szokowana, że dziecko wpadło na taki pomysł.

- Porozmawiam z nim – zapewnił ja, oglądając się na syna. David witał się z psem. Lena także popatrzyła w tym kierunku.

- Próbowałam do niego dotrzeć, ale on nie chce mówić. Kiedy poruszam ten temat wścieka się i na tym się kończy.

- Dobrze, że mi o tym powiedziałaś. Spróbuję dowiedzieć się, o co chodzi.

- Dziękuję – wysiliła się na zmartwiony uśmiech. – Nie chcę absorbować cię tym, co mogę rozwiązać sama, ale tym razem nie obejdę się bez ciebie.

- Daj spokój, to też mój syn i chcę wiedzieć wszystko – odpowiedział. Pokiwała głową.

- Dobrze, że jesteś, bo David bardzo cię potrzebuje – powiedziała, nim synek podbiegł do nich.

- Przywitałem się z Cocą! – wykrzyknął zadowolony.

- A może byś tak się ze mną przywitał, co? – spytał niby urażony, przyklękając. Rozłożył ramiona, a David przytulił się do niego. Uściskał go równi mocno i podniósł się. Chłopiec wcale nie był już taki mały, ani taki lekki, żeby nosić go na rękach. – No, tak lepiej. Pożegnaj się z mamą i zabieram cię na wycieczkę – zadecydował, synek uścisnął go mocniej z radości i wychylił się, żeby pocałować mamę. Lena przytuliła go i odeszła. A Tom zabrał go do garażu. Problem, co do formy spędzania wspólnej soboty rozwiązał się sam.

Pół godziny później Tom zatrzymał auto na zupełnym pustkowiu. David był zawiedziony końcem podróży. Uwielbiał jeździć z tatą, zwłaszcza Audi R8. Lena miała nie najnowszy model Volkswagena Polo i jazda tym autem nie dostarczała mu tyle emocji, co podróże z Tomem.

- Wysiadamy kolego – zarządził, a chłopiec niechętnie odpiął pas.

- Dlaczego tu przyjechaliśmy? – zapytał chwilę później, kiedy szli polną ścieżką. David mocno trzymał się jego ręki. Swoją drogą, bardzo to lubił. Sam nie wiedział dlaczego, ale kiedy szedł z synem za rękę, czuł jakąś taką dziwną radość. Może dumę? Zadowolenie? Sam nie umiał rozgryźć tych uczuć.  Spojrzał na niego. David miał już prawie siedem lat. Ominęło go sporo. Nie widział jego pierwszego kroku, ani nie słyszał jego pierwszego słowa. Nie towarzyszył mu pierwszego dnia w szkole. Trochę tego żałował. Miał wspaniałego syna i nie wyobrażał sobie życia bez niego. Jednak czasem wciąż zastanawiał się, jak to możliwe, że ten mały człowiek był połową niego samego. Jak to możliwe, że on przypadkiem stworzył takie wspaniałe dziecko. Był głupi i niedojrzały, ale David to jego najlepszy w skutkach błąd młodości. Tom chciałby mieć go na co dzień, ale wiedział, że to niemożliwe. Nie wyobrażał sobie siebie pomagającego mu przy lekcjach albo karzącego go. Może to egoizm z jego strony, ale mimo wszystko, tak było dobrze. Choć dużo dałby za więcej czasu z synem. No, ale nie mógł mieć ciastka i zjeść ciastka.

- To jedno z moich ulubionych miejsc. Często zatrzymuję się tutaj, jeżeli muszę o czymś pomyśleć.

- Dziś będziesz o czymś rozmyślał? – zapytał, spoglądając na tatę swoimi brązowymi oczami.

- Nie, dziś chciałem z tobą pogadać.

- O czym? – zaciekawił się.

- O szkole, o kolegach – zaczął, bacznie przyglądając się synkowi.

- Nie chcę mówić o szkole – burknął, wyszarpując rękę.

- Chyba musimy. Mama się martwi, a chyba nie chcesz, żeby była smutna – powiedział spokojnie.

- Nie chcę, ale nie chcę też o tym rozmawiać, tato! – odparował, przyspieszając.

- David – upomniał go, podnosząc nieznacznie głos. Tom nie lubił używać tego tonu, ale - niestety lub stety - zawsze działał. Do niedawna nie wiedział, że potrafił tak modulować głosem. Ojcostwo uczy wielu rzeczy. Chłopiec poczuł się skarcony, bo nie tylko zwolnił, ale też skulił się w sobie. – Zabrałem cię tutaj, bo chciałem, żebyśmy pogadali jak mężczyźni. Mama za bardzo by to przeżywała, a tu słyszą nas tylko robale – synek wciąż na niego nie patrzył. Szedł równo z nim, ale twardo patrzył w ziemię. – Podobno inne dzieci śmieją się z ciebie, to prawda? – zapytał łagodnie. Nie miał zielonego pojęcia, jak przeprowadza się takie rozmowy. Ojca nigdy nie było w domu, a Gordon nigdy nie starał się zająć jego miejsca. Owszem karał ich, pouczał, ale od takich rozmów zawsze była mama. – Odpowiedz mi – ponaglił, gdy David nie kwapił się do rozmowy. – Czy dzieje się tak, bo nie mieszkasz z mamą i tatą, jak inne dzieci? Bo wiesz, wujek Bill i ja, też mieszkaliśmy tylko z mamą przez jakiś czas. Wiesz, że dziadek Gordon jest moim przyszywanym tatą. Ten prawdziwy zostawił nas, gdy mieliśmy tyle lat co ty. Wiem, co przechodzisz synku. Dlatego chciałem o tym z tobą pogadać.

- Nie chodzi o to – mruknął.

- A o co?

- Tia, Matheo i Daniel też nie mieszkają ze swoimi tatusiami. Sophie nie ma mamusi, a Johannes mieszka z dziadkami, bo nie ma rodziców. Pani w szkole rozmawiała z nami o rodzinie, o tym, że jeśli mieszka się bez mamy i taty, to nie jest zła rodzina, tylko inna – wyjaśnił, rozluźniając się odrobinę.

- Pani ma rację. To miło, że mówiła z wami o tym – zachęcił.

- Chodzi o to, że tata Patricka powiedział, że cię zna i że ty jesteś głupi. No i Patrick powtarza to wszystkim w szkole – powiedział z ociaganiem.

- Jak nazywa się Patrick?

- Möller.

- I ty pobiłeś się z nim, bo mówił, że jestem głupi? – chłopiec pokiwał głową, mocno kopiąc kamień, który leżał przed nim na drodze. Tom zatrzymał się i przykucnął, łapiąc Davida za rękę. Synek nie chciał na niego spojrzeć. Uparcie wpatrywał się w czubki swoich trampek. – Broniłeś mnie? – zdecydowanie nie powinien się uśmiechać w tej chwili, ale nie mógł nic poradzić na to, że syn rozłożył go na łopatki. Poczuł się zupełnie rozczulony.

- Bo on śmiał się ze mnie przy innych dzieciach, że jestem głupi, bo mam głupiego tatę i to głupio nazywać się Kaulitz.

- Synku – tylko tyle zdołał powiedzieć. Przytulił Davida, a on nie będąc pewnym swojego losu, stał sztywno. Tom poklepał go po plecach. – Wszystko jest w porządku.

- Naprawdę? – zdziwiony podniósł wzrok na tatę.

- Nie jestem zadowolony z tego, że się biłeś. Nie można rozwiązywać konfliktów siłą, ale jestem dumny z tego, że nie pozwoliłeś się obrażać. Rozumiesz? – chłopiec pokiwał głową. – Dlaczego nie powiedziałeś mamie, jaki był prawdziwy powód tej bójki?

- Bo nie chciałem, żebyś wiedział, że ktoś się z ciebie wyśmiewa.

- Ja się tym nie przejmują i ty też nie powinieneś – uśmiechnął się. – Niestety nie każdy dorosły postępuje mądrze. Tata Patricka zachował się brzydko wyśmiewając się mnie przy synu. Może mnie nie lubić, bo znamy się ze szkoły, ale nie powinien uczyć swojego dziecka niechęci do innych ludzi. Żaden z nich mnie nie zna, ciebie też nie i oceniają nas po pozorach, po tym, co im się wydaje, a to nieładnie. Najlepiej będzie, jeżeli opowiemy o wszystkim twojej wychowawczyni, a wtedy ona zaprosi do szkoły tatę Patricka i mnie także, wtedy będziemy mogli wszystko wyjaśnić. Także niczym się nie przejmuj. Porozmawiam z mamą i wszystko załatwimy. Patrick nie będzie ci więcej dokuczał – powiedział, spoglądając na wprost na chłopca.

- Będzie. Bo jestem skarżypytą – mruknął niezadowolony.

- Byłbyś skarżypytą, gdybyś chodził na skargę za każdym razem, gdy ktoś na ciebie krzywo spojrzy albo zabierze ci ołówek, ale to jest ważna sprawa, a o ważnych rzeczach należy mówić rodzicom. Czy Patrick to jedyny problem, przez który nie chcesz się uczyć i chodzić do szkoły? – David pokiwał głową. – A czy inne dzieci też ci dokuczają?

- Tylko, jeśli on zacznie.

- W takim razie niczym już się nie martw. Jeszcze dziś zadzwonimy do twojej wychowawczyni, żebym mógł spotkać się z tatą Patricka i twoją wychowawczynią z samego rana w poniedziałek, zanim polecę do Monachium – synek niechętnie pokiwał głową. – Co powiesz na to, żebyśmy przeszli się jeszcze kawałek, a potem wrócili do Loitsche na jakiś dobry deser? Może babcia coś przygotuje albo ciocia Rainie?

- Tak! – uradował się. – A będę mógł pobawić się z Candy?

- Jeśli będzie chciała, to jak najbardziej.

- To chodźmy! – zarządził i ruszył przodem. Tom odetchnął głęboko i dogonił synka. Obawiał się, że sprawa okaże się poważniejsza. Dzieci były okrutne i lubiły powtarzać osądy rodziców. Anton Möller był trzy lata starszy od Toma, ale chodzili do tej samej klasy. Nigdy się nie lubili. Tom i Bill byli outsiderami, a on usilnie starał się wszystkim imponować i gwiazdorzyć. Lubił się na nich wyżywać. Jako, że w szkole nie byli zbyt lubiani, przychodziło mu to z łatwością. A teraz dawne niesnaski przelewał na dziecko. Najwyraźniej dojrzałość Antona Möllera nie wzrosła od czasów gimnazjum. Jednak Tom się zmienił. Nie był już tym zepchniętym na margines nastolatkiem, który zrozumienie znajdował w wąskim gronie przyjaciół. Znał siebie, wiedział, kim był i co liczyło się dla niego. A David był dla niego ważny, jeżeli nie najważniejszy i zamierzał go bronić. Wiedział, że nie dopuści do tego, by jego syn przeżywał to, co on sam przechodził w szkole. David miał ojca. W tym momencie Tom uświadomił sobie, że musiał mocniej starać się, by być dla Davida takim tatą, jakiego sam pragnął. W końcu obiecał. Sobie.  

*

36. miesiąc od rozstania; 27. września 2014, Berlin

- Najgorsze nie są dla mnie arytmia albo utraty przytomności – odezwała się Jessica. Scarlett, zdziwiona tym, że dziewczyna nie spała, popatrzyła na nią trochę nieprzytomnie. Zamknęła zeszyt. Borsuk Tommy musiał zaczekać. – Najgorzej jest wtedy, kiedy próbuję zaczerpnąć powietrza, a ono nie wędruje do moich płuc, tylko gdzieś indziej. Znaczy, ja czuję, jakby szło do wątroby, czy gdzieś. Takie oddychanie bez zaczerpnięcia tchu. Bo to nie jest też tak, że się duszę. Po prostu niewystarczająco oddycham – patrzyła na Scarlett beznamiętnym wzrokiem. Nabrzmiała na twarzy, co przy znaczniej utracie wagi wyglądało trochę karykaturalnie, ale ten wniosek blondynka zachowała dla siebie. Jessica wystarczająco podupadła na duchu. Jej organizm wyraźnie słabł. Zażywała coraz więcej leków, nieustannie monitorowano pracę jej serca. Scarlett bardzo bała się, że nie zdążą.

- Często tak jest? – zapytała.

- Coraz częściej.

- Mówiłaś o tym lekarzom?

- Nie musiałam. Raz podsłuchałam ich rozmowę. Oni o tym wiedzą, a ja z kolei wiem, że jest coraz gorzej. Jak tak dalej pójdzie, to niedługo zacznę oddychać przez maszynę. Scarlett, inni z kardiomiopatią żyją względnie normalnie, gdy czekają na przeszczep. Biorą leki i mogą być w domu, a ja od prawie trzech miesięcy nie opuściłam szpitala. Wniosek nasuwa się sam.

- Skarbie, kiedy tylko uzbieramy pieniądze, automatycznie wskakujesz na pierwsze miejsce na liście, bo będziemy mogli zapłacić za zabieg. Jeszcze miesiąc. Chciałabym, żeby koncert odbył się szybciej, ale się nie da – przysunęła się bliżej, chwytając Jessicę za rękę.

- Nikt nie umrze na pstryk – mruknęła.

- Nie, na pstryk nie, ale codziennie umierają tysiące osób w całych Niemczech i wierzę, że któraś z nich będzie zgodna i wcześniej podpisała zgodę na przeszczep. – Jessica bez przekonania pokiwała głową.  

- Obiecaj mi, że jeżeli nie dożyję przeszczepu, to te pieniądze uratują życie komuś innemu – poprosiła, ściskając dłoń blondynki.

- Dobrze, obiecuję, ale wierzę, że to nie będzie konieczne – zapewniła. Taki był plan. Jeżeli Jessica nie dożyje do przeszczepu, to pieniądze zostaną przekazane najbardziej potrzebującej osobie. Jednak wizja, że Jessice mogłoby się nie udać, była dla Scarlett tak nierealna, że nie umiała jej przyjąć do wiadomości. Nawet nie próbowała o tym myśleć, bo zaraz wpadała w panikę.

[Olly Murs ‘Ask me to stay’]

Siedziała u Jessici jeszcze godzinę, starając się poprawić jej humor. Opowiedziała jej o piosence, nad którą pracowała z Billem i o tym, że Adam Lambert zdeklarował swoją obecność w ostatniej chwili. Koncert zapowiadał się większym sukcesem, niż Scarlett przypuszczała. Jako, że jechała prosto z lotniska, była zmęczona i marzyła tylko o tym, żeby odpocząć. Javier przyleciał do Berlina dwa dni przed nią. Trochę dziwnie czuła się z tym, że wracał do jej mieszkania jak do siebie. A z drugiej strony nie wyobrażała sobie, że mogłaby być teraz sama. Max wniósł jej walizki, zostawił je w przedpokoju i tam pożegnała się z nim. Zdjęła wysokie botki i skórzaną kurtkę. Po drodze rzuciła torebkę na fotel i skierowała się do kuchni, skąd dobiegał przyjemny zapach. Uśmiechnęła się, widząc Javiera pieczołowicie doprawiającego coś. W fartuszku było mu całkiem do twarzy. Ostatnio zaczął nosić nieco dłuższe włosy, które teraz nonszalancko zaczesywał palcami do tyłu. Było w tym geście coś niesamowicie pociągającego. Do tego spłowiałe spodnie i koszulka opinająca jego muskularne ramiona. Czy to, że nogi miękły jej w kolanach na jego widok, to dobra oznaka? Tak, chyba tak. Nie czuła paraliżującego zimna na myśl o mężczyźnie, więc chyba powoli wracała do siebie. W Londynie śniła swój koszmar tylko dwa razy. To też napawało nadzieją. Oparła się o framugę, czekając aż Javier ją zauważy. Zamieszał na jednej patelni i podkręcił gaz pod drugą. Zaczął nucić! Odwrócił się i zamierzał najprawdopodobniej wrócić do krojenia papryki, gdy ją spostrzegł.

- Niespodzianka! – wykrzyknęła, uśmiechając się do niego. Zostawił nóż i podszedł do niej. Ucałował ją w policzek, a potem przytulił. Nie protestowała. Po ciężkiej rozmowie z Jessicą bardzo go potrzebowała. Objęła go rękoma w pasie i przytuliła policzek do jego torsu.

- Już myślałem, że się ciebie nie doczekam. Skąd ta wylewność? – zapytał, ciaśniej otulając ją rękoma.

- Wizyta u Jess trochę mnie dobiła. Ona jest coraz bardziej przybita. Jak wyjeżdżałam, to trzymała się jeszcze jako tako. W międzyczasie nasiliła się arytmia, do tego dochodzą problemy z oddychaniem i wydaje mi się, że wyzdrowienie traktuje, jako miłe marzenie, które się nie spełni. A ja sobie nie wyobrażam tego, że ona nie doczeka. Po prostu nie – westchnęła w jego koszulkę, nie mając pojęcia, jak wiele ta chwila znaczyła dla Javiera. Pogładził ją po plecach, a ona nieśpiesznie odsunęła się od niego.

- Nie powiem, że wszystko będzie dobrze, ale wiem, że póki ty nie przestaniesz wierzyć, to ona też będzie.

- To mnie pociesza – westchnęła znów i podeszła do lodówki. Wzięła butelkę wody i zapełniła nią szklankę do połowy. Wypiła duszkiem. – Co jemy? – zapytała, siadając na wysokim stołku przy blacie roboczym. Po drugiej stronie był niewielki podest, więc kiedy coś gotowała znajdowała się na odpowiedniej wysokości.

- W twojej książce kucharskiej znalazłem przepis na chińską patelnię, cokolwiek to znaczy i postanowiłem spróbować.

- Dziwnie nazwane, ale smaczne. Często to gotuję, kiedy potrzebuję coś na szybko. Jeżeli jeszcze nie smażyłeś cebuli, to smaczniejsza jest zeszklona z odrobiną soli niż przesmażona na ciemne złoto, choć chyba tak jest w przepisie.

- Masz rację, ale na szczęście jeszcze nie popełniłem tego błędu i nie tykałem się cebuli – posłał Scarlett promienny uśmiech, a ona go odwzajemniła, choć nieco mniej promiennie.

- W takim razie oddalę się, żeby ci się nie wcinać w gary i pójdę wziąć prysznic – odparła zeskakując ze stołka. – Swoją drogą do twarzy ci w fartuszku – mrugnęła do niego i opuściła kuchnię, zostawiając Javiera z uśmiechem równie szerokim, co jeszcze chwilę wcześniej.

Wprawdzie cebula była nieco zbyt mocno przysmażona, ale całość bardzo smakowała Scarlett. Jak mogło jej nie smakować, skoro dostała jedzenie pod nos i kieliszek wina do ręki? Usadowiła się wygodnie na kanapie z kolejnym kieliszkiem wina w dłoni i czekała, aż Javier do niej dołączy. Zechciała obejrzeć film, a najlepiej taki, który nie skłania do myślenia, a wręcz przeciwnie – odmóżdża. Zaczęła skakać po kanałach w telewizji, nim na coś się zdecydują. Javier po chwili wrócił, przynosząc chipsy i ciastka z galaretką wiśniową. Od razu porwała jedno. Usiadł obok i kolejne dziesięć minut nie mogli wybrać filmu. W końcu Scarlett stwierdziła, że jako kobieta ma podwójny głos i wybrała Brzydką prawdę, swoją decyzję motywując tym, iż uwielbiała Katherine Heigl i Gerarda Butlera. Z takimi argumentami Javier nie miał dyskusji. Z resztą, i tak większość filmu obserwował, jak śmiała się Scarlett. Fabuła niewiele go interesowała. Po trzecim kieliszku wina, Scarlett sięgnęła po chipsy i zaczęła zagryzać nimi ciastka.

- Dolać ci? – upewnił się.

- W żadnym wypadku, nie lubię się upijać.

- Tylko pytam – uśmiechnął się.

- Teraz ja spytam ciebie – odparła, opierając się o róg sofy. Siedziała teraz prawie przodem do niego. – Powiedz mi coś, czego o tobie nie wiem.

- Ale wymyśliłaś – prychnął, ale nie zdołał ukryć uśmiechu. – Nie wiem, czego jeszcze o mnie nie wiesz. Nie mam zbyt wielu tajemnic, wszystkie znasz.

- Na pewno masz jakieś, nie wierzę, że nie – zamyśliła się na moment. –  Próbowałeś kiedykolwiek szukać swojej matki? – zapytała. Javier nie zdziwił się jej pytaniem. Przywykł do tego, że Scarlett wyskakiwała z takimi rzeczami, jak Filip z konopi.

- To trochę, jak rzucanie się z motyką na słońce, ale szukałem. Nie tyle matki, co rodzeństwa. Zostawiła mnie w okienku życia z listem, w którym napisała, jak się nazywam. Dobre i to, bo sporo dzieciaków podrzucano bez jakichkolwiek informacji. Nie mogłem wiedzieć, czy to prawdziwe nazwisko, czy takie jej się po prostu podobało, ale poszedłem tym tropem. Zacząłem szukać dzieci o takim naziwsku, które zostały oddane do adopcji w Paryżu. Znalazłem chłopca, którego podrzucono do okna życia trzy lata przede mną. Adrien Fontaine zginął w wypadku samochodowym, prowadząc po pijanemu i w dodatku bez prawa jazdy. Nie wiem, czy to był mój brat. Później dotarłem do Georgette Fontaine. Została podrzucona rok po mnie i adoptowana kilka miesięcy później. Dane adopcji przepadły po likwidacji ośrodka. W ogólnych dokumentach znalazłem tylko wzmiankę o niej. Następna była Irene Fontaine oddana cztery lata po mnie. Spotkałem się z nią, poprosiłem o badania, na które się zgodziła. Miałem cichą nadzieję, że okaże się moją siostrą. Wprawdzie znalazłem ją w jakiejś melinie, ale chciałem jej pomóc. Okazało się, że nie była ze mną spokrewniona. Po tym zażądała ode mnie rekompensaty za fatygę, grożąc że pójdzie do prasy. Zapłaciłem i wymogłem pisemne oświadczenie, że nigdy już się do mnie nie zwróci. Przestałem szukać, bo to było zbyt wyczerpujące emocjonalnie. Nie chciałem się zawieść po raz kolejny. Jednak po kilku miesiącach coś mnie tknęło i zleciłem rozszerzenie poszukiwań w promieniu pięćdziesięciu kilometrów od Paryża. W Meaux znaleziono Louise Fontaine. Została podrzucona do okna życia z listem takim, jak mój. Pismo na pierwszy rzut oka wydało mi się podobne, aż dziwne, że takie rzeczy są zachowywane. W każdym razie istnieje prawdopodobieństwo, że mam pięć lat starszą siostrę.

- Prawdopodobieństwo? – zapytała.

- Nie skontaktowałem się z nią – odparł.

- Dlaczego? – zdziwiła się. Przyjrzała mu się uważnie, przekrzywiając głowę w ten swój ulubiony sposób.

- Chyba wolę mieć złudzenia, że ona gdzieś tam jest, niż przeżyć kolejny zawód.

- Och, Javier – westchnęła, przysuwając się do niego. Delikatnie dotknęła jego ramienia. Popatrzył na nią bez cienia żalu, w sumie ciężko było wyczytać z niego jakiekolwiek uczucia. – Powinieneś spotkać się z nią – powiedziała w końcu. – Wiesz coś o niej?

- Wyszła za mąż, nazywa się teraz Pacal. Ma troje dzieci, nie pracuje, mieszka na przedmieściach Meaux.

- Tym bardziej, powinieneś spróbować. Nie ma więcej tropów. To ostatnia szansa, jeśli okaże się kolejnym ślepym trafem, będziesz mógł ruszyć dalej i zapomnieć. Z doświadczenia wiem, że fajnie jest mieć siostrę.

- Boję się, Scarlett – zerknął na nią, wzruszając ramionami.

- Nie ryzykując, nie wygrasz.

- Mogę też przegrać, a nie wiem, czy jestem gotowy na porażkę.

- Spróbuję cię przekonać i musisz mi obiecać, że jeżeli mi się uda, to skontaktujesz się z nią – uśmiechała się przebiegle, a w oczach miała błyski. Nie wiedział, co kombinowała, ale chciał się przekonać. Scarlett uklękła na sofie i przysiadła na pietach, położyła dłonie na ramionach Javiera i spojrzała mu prosto w oczy. W tym momencie nie zastanawiała się, czy to co robiła była szalone, czy nie. Pozwoliła instynktowi kierować sobą, bez względu na to, czy tego pożałuje, czy nie. – To jak?

- Chyba nie mam wyjścia, bo masz plan – dziewczyna roześmiała się, kiwając głową, a potem pochyliła się i go pocałowała.

________________________________
¹ W tekście użyłam fragment postu nr 49.